KERSTNACHT...»
ERPE-MERE KULTUREEL EN DAVIDSFONDS
BAMBRUGGE: EENDRACHT MAAKT MACHT
OP ENEN
Film bij ons
28 - 6-1-78 - De Voorpost
...was het motto waaronder de koren «Canticorum» en «Haileli^Ja», de
bas Luc De Mot en de instrumentalisten Louis Van de Paal, Martine
Buvens en Jan Wellekens in de Sint-Martinuskerk te Moorsel voor
een talrijk opgekomen publiek musiceerden. Talrijke werken
stonden op bet programma, zodat het gebeuren ruim twee en een half
uur in beslag nam, en ons wel Iets te lang duurde. Temeer de
gebrachte komposities -de tijd van het jaar in acht genomen - veelal
van planerende aard waren. Toch waren we blij verrast door de
lovenswaardige prestaties die de medewerkers (allen amateurs)
leverden.
Het is bijna vanzelfsprekend
geworden dat een koncert waar
in het koor «Halleluja» van
instituut Dames van Maria te
Aalst medewerkt - hun leider is
de heer Gaston De Cock- de
avond inzet met gregoriaanse
gezangen. Ook ditmaal was het
zo. Aanvankelijk scheen het
zaakje moeilijk op gang te
komen. Graag hadden we iets
meer bezieling gehoord. Voorde
rest -enkele ongelijkheden ter
zijde gelaten- een voortreffelijke
prestatie voor vrijetijds-zanger-
tjes.
In de andere werkjes die ze
brachten werd hier en daar
tegen de toon aan gezongen.
Spijtig, we hebben het koor in
betere dagen gekend. Deze
tekortkomingen zijn echter te
wijten aan de weinige tijd die
kon worden besteed aan repeti
ties. Naar we vernomen hebben
zou alles ingestudeerd zijn
geworden amper één maand
voor het optreden. Begrijpelijk
dat men aldus niet volledig kan
overtuigen. In elk geval, felicita
ties voor koor en dirigent.
Het koor «Canticorum» werd
gesticht door de jonge en
ambitieuze Rudi Tas. Ongeloof
lijk wat hij op één jaar tijd heeft
weten te bekomen van enkele
tientallen mannen en vrouwen,
veelal muzikaal ongeschoold.
Allelofvoorwatzeop hun eerste
koncert hebben gepresteerd.
Het spreekt vanzelf dat nog heel
wat dingen moeten bijgeschaafd
worden. Vooral de dames dienen
een meer homogene groep te
worden. Tenoren en bassen
leverden een mooie bijdrage.
Vooral laatstgenoemde stem
groep bezat een sonoor geluid,
rudi Tas lijkt ons een bekwaam
en bezield dirigent te zijn. Hij
weet de touwtjes stevig in
handen te houden. Zijn zangers
volgen hem op de voet. Een mooi
voorbeeld van discipline. Doe zo
voort, Canticorum.
De bas Luc De Mot zong, op het
spinet begeleid door Rudi Tas,
het prachtige recitatief en aria.
«For behold, darkness shall
cover the earth...» en «The
Het galakoncert dat op 30 december laatstleden doorging in de parochiekerk van Burst
(deelgemeente van Erpe-Mere) is uitgegroeid tot een waarachtig sukses. De inrichters, de
vereniging Erpe-Mere Kultureel (voorzitter Mark Van Wezemael) en het Davidsfonds afdeling
Bambrugge (voorzitter Constant De Winter) mogen zich gelukkig achten: de talrijke publieke
opkomst en het genoegen dat de toehoorders uitten zal ongetwijfeld een mooie beloning zijn
geweest voor de inspanningen die zij hebben geleverd om het konsert te laten tot stand
komen.
Sopraan Maria Domya, recht u
konsert te geven SJ
Grote muziek, het orgelwerk
van Buxtehude en Bach uitge
zonderd. kregen we op deze
dertigste december niet te ho
ren. Het programma, samen
gesteld door Charles Jans-
sens, Belgisch regisseur,
werkzaam overal, uitgenomen
in ons land (of hij gelijk heeft...),
bestond uit wat men ietwat
spottend de «smartlappen» van
de klassieke durft noemen. Een
ietwat pretentieuze houding te
genover deze werkjes: het is
niet omdat betreffende werkjes
toevallig grote weerklank heb-
.,'^en gevonden bij het publiek
dat ze muzikaal minderwaardig
zijn. Het is niet omdat ze ge
makkelijk de oren ingaan (maar
er moeilijk uitgaan) dat de
kompomst ze met minder in
tensiteit heeft neergeschreven.
Wordt de aanvangsbeweging
van Beethovens vijfde symfo
nie, of van Mozarts veertigste
symfonie plots minderwaardig
omdat ze door een of ander
medium gekend geraakt bij het
grote publiek
Bovenstaande slechts om aan
te tonen dat het programma dat
op het konsert werd gebracht
een bewust populariserende
funktie had. Dat de toehoorders
hierdoor dichter bij de grote
komponisten zullen worden
gebracht betwijfelen we sterk.
- Niemand zal, omdat hij César
Francks «Panis Angelicus»
heeft gehoord, plots zin krijgen
om de symfonie in re klein of de
derde orgelkoraal van dezelfde
r Amerika gekomen om haar afscheids-
komponist te gaan beluisteren.
Ons lijkt het reeds voldoende
dat het grote publiek de klein
oden van de grote meesters
naar waarde weet te schatten.
De wereld van de «grote» mu
ziek kan men slechts binnen
treden met herhaaldelijk oefe
nen, bestuderen, beluisteren,
en vooral veel geduld en liefde
voor de muziek.
DE UITVOERDERS
Aan het konsert hebben ver
schillende solisten hun mede
werking verleend. Dit bracht
met zich mede dat de avond
aangenaam en vol afwisseling
verliep Het vokale gedeelte
werd verzorgd door de tenor
Anton Haeck, de mezzo's Mar-
celino Keirlsbulck en Yola De
Gruyter en de sopraan Maria
Dornya van de Metropolitan
Opera te New York. Orgel solo
en begeleiding werd verzorgd
door de bekwame organist Jo-
han Van den Durpel. Diens
broers Christiaan en Daan de-
klameerden.
Hoewel deze mensen stuk voor
stuk door het publiek toege
juicht werden, wist geen der
zangers een vlekkeloze vertol
king te brengen. De tenor An
ton Haeck klonk niet zeer over
tuigend in het hoge register. Hij
moest duidelijk zijn stem ge
weld aan doen. Ons inziens
zou hij als bariton hogere top
pen scheren, maar daarvoor
mist hij misschien een stevig
laag register. Anton Haeck nam
Marceline Keirlsbulck (SJ)
alles nogal ernstig en ietwat
aristokratisch op. Dergelijke
eenvoudige muziek dient op
een spontane wijze te worden
gebracht. Die grote spontaniteit
vonden we dan in de bejaarde
Yola De Gruyter. Haar optre
den te Burst was meteen haar
afscheidskonsert. Het is zin
loos Yola De Gruyter te beoor
delen naar hetgeen ze de be
wuste avond zong. Wel konden
we merken dat deze dame in
haar glorietijd een sterk ontwik
keld akteertalent moet hebben
gehad, en bovendien een
mooie stem. Het kan misschien
ongelooflijk lijken, maar deze
avond heeft Yola De Gruyter
haar beide vrouwelijke kolle
ga's Marceline Keirlsbulck en
Maria Dornya de les gespeld
Zij was namelijk de enige vrou
welijke vertolkster wiens stem
niet of nauwelijks vibreerde.
Ook qua gevoeligheid in voor
dracht deed ze haar beide kol
lega's in het zand bijten. En dat
op haar ouderdom Minst be
viel ons Marceline Keirlsbulck.
Haar stem leek ze helemaal
niet te kunnen beheersen; de
sterke vibratie was werkelijk
hinderend.
Maria Dornya is een grote da
me. Toch kunnen we haar be
zwaarlijk bij de grootsten reke
nen. Maria Dornya beschikt
over een groot stemgeluid dat
in de hoogte wel iets te sterk
doorklinkt. In een opera of een
oratorium kan dergelijk volume
een zegen zijn (vaak moet er
zanger of zangeres boven een
orchestrale tutti uitklinken),
maar voor eenvoudige zangen
als «Adeste Fideles» bezat ze
iets van het goede teveel. Haar
timbre is mooi en egaal, wat al
lerbelangrijkst is. We kunnen
het enkel betreuren dat Maria
Dornya geen beeld heeft kun
nen of mogen geven van haar
ware mogelijkheden.
Organist Johan Van den Durpel
had af te rekenen met een min
derwaardig instrument en
moest zich in zijn muzikale
voordracht aanpassen aan de
mogelijkheden en vooral de
onmogelijkheden van het orgel.
De traktuur en het windverlies
lieten geen snel passagewerk
toe zodat, Van den Durpel de
beide enige snelle stukken
(Buxtehude en Bach) in dit
lange-notenkonsert, legato
moest voordragen. Vaak klonk
het rommelig, maar de moei
lijkheden waarmede de orga
nist te kampen had in acht ge
nomen, kunnen we van een
bevredigende oplossing spre
ken. In Buxtehudes werk viel
vooral zijn zin naar grote lijnen
op. Het uit verschillende afde
lingen bestaande werk wist hij
tot een mooie eenheid samen
te brengen. De trage tempi in
Bachs werk waren te wijten aan
het instrument. Cesar Francks
«Cantabile» klonk bevredi
gend. Was de organist in de
mogelijkheid geweest dit
(nogal zwak geschreven stuk)
met mooiere en meerdere re
gisters kleur bij te zetten, dan
had het zeker minder vervelend
geklonken.
Daan en Christiaan Van den
Durpel wisten met hun zeer
gloedvolle en tevens diep door
leefde voordracht de gunst van
de aanwezigen te winnen.
Ze droegen voor uit het werk
van Vondel en werden begeleid
door achtergrondmuziek
(Bach, aria uit derde suite) op
het orgel.
SAMENWERKING
Na afloop hadden we een kort.
ANDRE DE GROEVE wenst zijn
lezers en vooral zijn lezeres
sen al datgene wat de anderen
reeds hebben gewenst of nog
moeten wensen. Wat hij u
niet wenst is datgene wat hij
wenst aan wat hij het voorbije
jaar verwenst heeft en dit jaar
nog gaat verwensen, en
als de wind meezit veel muzi
kaal en pikturaal genot.
maar leerrijk gesprek met de
voorzitters van beide inrich
tende verenigingen. Ze waren
het er roerend over eens dat
voorbereiding, organisatie en
uiteindelijk het gebeuren zelf,
te danken was aan de inzet en
vooral de goede samenwerking
tussen beiden. Erpe-Mere Kul
tureel, een nog piepjonge ver
eniging, bekende ons ronduit
veel te danken te hebben ge
had aan de rijke ervanng van de
bijna vijftig jaar bestaande Da-
vidsfondsafdeling.
Wij van onze zijde wensen
deze mensen geluk en hopen
ergens dat dergelijke manifes
taties in de toekomst zullen
herhaald worden.
André De Groeve
Tenor Anton Haeck (SJ)
Het talrijk opgekomen publiek apprecieerde het spektakel (SJ)
De uitvoerders van het konsert in de kerk te BurstVJ.n.r Anton Haeck, Marceline Keirlsbulck, Daan Van
Den Durpel, Yola De Gruyter. Christiaan Van den Durpel, Maria Dornya en Johan Van den Durpel (SJ)
Deze week weinig verandering in het Filmprogramma voor Aalst.
In het Feestpaleis wordt de letterlijk en figuurlijk niets om het lijf
hebbende film 'Grieks Fruit' door het publiek de laan uit ge
stuurd. In de plaats komt een thriller van Alfred Hitchcock, de
j meester van de suspence. getiteld «Familiekomplot - Hierover
I straks meer. Bij deze ene filmwijziging blijft het dan ook
In Zaal I van het Feestpaleis blijft de steeds maar volk lokkende
James Bond-film «The Spy who loved me» lopen. Misschien
nog een paar merkwaardigheden omtrent deze film.
De roman «The Spy who loved me» naar dewelke de I0r en
kostelijkste James Bond-film werd gemaakt is en is ook
niet van Ian Fleming wiens naam onafscheidelijk verbonden is
aan de Britse geheime agent 007
In de papieren die Fleming naliet bevonden zich in grote lijnen de
gebeurtenissen van bovengenoemde roman. De testamentaire en
literaire uitvoerders van de schrijver waren echter wellicht de
mening toegedaan dat dit 'Kladschrift' de auteur niet waardig
was. en vernietigden het. De titel werd echter behouden en het is
opbazis van deze titel dat Christopher Wood, schrijver van zowat
dertig romans, het boek schreef, evenals het scenario voorde film
in dewelke Roger Moore eens te meer de meest befaamde aller
geheime agenten vertolkt. De voor-première van deze James
Bondfilm had vorig jaar. 1977. plaats in tegenwoordigheid van
de leden van de Britse Koninklijke Familie (prinses Anne en haar
echtgenoot 'captain' Mark Philip). Dat was. zoals elke voor
première van een James Bondfilm trouwens, een opmerkens
waardige gebeurtenis Het bleef dan ook een onvergetelijke da
tum. Het is echter niet alleen daarom dat het een onvergetelijke
datum blijft. Het is heel eenvoudig omdat de bovenvermelde
Royal Command Performance te Londen plaats greep op 7 juli
1977. Omgezet in cijfers kunnen we dit lezen: 7.07.77. Voor de
geheime agent kon men werkelijk geen gepastere datum vinden
In zaal nummer 2 van het Feestpaleis een nieuwe film op het
scherm: «Familiekomplot-een thriller van Hitchcock.
people that walked in dark
ness...» uit G.F. Handels «Mes
siah». Na de pauze vertolkten ze
ook het recetatief en aria «Am
abend da es kühle war...» uit
Bachs Mattheus-Passie. Weinig
passend in de kersttijd, moet
worden toegegeven; Jezus is
maar pas geboren, en wordt
reeds begraven in de tekst van
deze overigens onovertrefbare
aria. Maar kom, dit maakt de
muziek niet minder genietbaar.
Luc De Mot had hoorbaar nog
last van verkoudheid, daar
door kunnen we het hem niet
kwalijk nemen dat zijn stem iets
minder overtuigend klonk dan
gewoonlijk.
Mooi werk werd geleverd door
Martine Buyens (hobo), Louis
Van der Paal (spinet) en Jan
Wellekens (cello). Het drietal
speelde de sonate in la klein van
Johann Sebastian Bach. De
ranke hobo-toon en de diskrete
maai akurate begeleiding kon
ons zeer bekoren.
Alles bij elkaar, een genietbare
avond, waarin niet-professionele
musici eens te meer aangetoond
hebben tot opmerkelijke presta
ties te kunnen komen.
Wanneer een schatrijke Julia Rainbird haar einde ziet naderen en
haar toekomst laat voorspellen is dat reeds een reden om onraad te
vermoeden. Wanneer er dan ook nog een blonde schone met
lange jas, hoed en revolver op het toneel verschijnt, is spanning
verzekerd. Verdovende injekties. verrassingen, nietsvermoe
dend slachtoffer. Alle ingrediënten voor een spannende Hilch-
cockthriller. de grootmeester waardig
Hitchcock heeft zijn eigen stijl om films te maken. Waar bepaalde
kineasten zich uitsluitend bezig houden met het - vertalen- van
een verhaal, een roman of een novelle ineen filmisch scenario, is
Hitchcock de man die -taalt-. Waar ligt hem het verschil? De
kineasten die 'vertalen' behouden het oorspronkelijke verhaal,
maar zetten dit om in een scenario en een draaiboek. Zij vertalen
dus de literatuur in beeldentaal. Hitchcock daarentegen leest een
verhaal en behoudt daarvan alleen de kernidee over. Achteraf
bouwt hij daarrond een verhaal. Een verhaal die in zijn vizie het
best geschikt is om filmisch verwerkt te worden. Hij gebruikt zijn
eigen 'beeldtaal' om een kernidee gestalte te geven. Ook familie
komplot ontstond op deze wijze.
In al zijn films laste Hitchcock een kleine merkwaardigheid in. Je
zou kunnen zeggen dat hij als het ware in elke film zijn handteke
ning plaatst. Het is namelijk zo dat Hitchcock zelf minstens
éénmaal persoonlijk te zien is in elk van zijn films. Dat kan een
foto zijn in een voorbijwaaiende krant die door een van de
hoofdpersonages wordt opgeraapt en bekeken, of dat kan een
toevallige toeschouwer zijn die staat te kijken hoe een aange
spoeld lijk uit de Theems wordt geborgen, zoals in 'Frenzy'
Voorde amateurdctcktivesdie zeker smaak zullen vinden in deze
film dus een reden om eens oplettend te zijn. Veel geluk met jullie
Hitchcockjacht, en eveneens veel kijkgenot.
Voor de Palace geen titelwijziging, enkel een wijziging van
zaal Mary Poppins. die de grote benedenzaal kreeg toebedeeld
voor haar talrijke fans moet met lede ogen aanzien dat er steeds
maar minder en minder verafgoders komen opdagen zodat zij
moet verhuizen naar de kleinere bovenzaal.
De 'Twee super-klabakken' Terrence Hill en Bud Spencer
daarentegen hadden in de kleine bovenzaal geen ruimte genoeg
voor hun humoreske, ontspannend, gag-knok partijen en kregen
daardoor de grotere benedenzaal toegewezen
S.J.
Xu zoU Jé ooK
(fW'ltï HÏIW-
I jAhf. lulfSiu
iic ziï M(T 'nzuecpü
Of M'jV üp
IK
