SSfflDE FAMILIE KLEPKENS GENIETBAAR!
DIE VAN GOUDA
Film bij ons
-
-
28 - 20-1-1978 - De Voorpost
ROLVERDELING.
Tist Klepkens. kleermaker- Jef Borms
Rosalie Klepkens. zijn vrouw - Chris Vidts
Hun kinderen Naard - Johan Schockaert
Octavie - Marleen Baeyens
Jefke-Joost De Nil
Bernard Kiekepoot, broer van Rosalie, coiffeur de dames te
Parijs - Mare De Cock
Frans Stork, leerjongen - Frans Borms
Ivo Geiregat, leerjongen - Johnny Goevaerts
Amedee Goossens, dorpsfiguur - Jean-Paul Van der Poorten
Polliet Buys, dorpsfiguur - William Van der Gucht
Betteken, viskladde - Denise Borms
Fons Spekker. straatmuzikant - Kris Steenhaut
Een zingende bedelaar - Luc Vidts
Decor en belichting - technische ploeg. Stad Aalst en Groep 75
Grime - Roland
Regie - Jean-Paul Van der Poorten
De familie Klepkens, met naald en draad, machine en veel woorden door hel leven JM
Frans Borms en Johnny Goe
vaerts. tippen we vooral op de
eerste. Hij speelde vlot.
Alles samen een vlotte en
charmerende vertoning, waarin
Groep 75 gelukkig zijn grenzen
niet te buiten is gegaan. Men
heeft geen «lansen» gebroken.
mige acteurs waren dit dialekt
evenwel niet voldoende meester,
hoewel dit niet zo storend
overkwam.
Erg storend was wel volgende
dekorfout: toen voor het derde
bedrijf het doek opging, zagen
we de familie Klepkens in hun
van dit stuk dat uitging van de
mensen zelf, en oer-Vlaamse
sociale situaties schilderde. Inte
gendeel. Groep 75 roeide hier
met de riemen die het had, en
heeft zich niet misvaren.
De straatmuzikanten kregen
zelfs het publiek mee.
Wilfried Lissens
Geen denderend nieuws in ons Aalsters filmwereldje. Alleen
een Nederlandse Oorlogsprent vervangt in het Feestpaleis «De
Grote Opsporing» van Heffron. Wij zouden dus kunnen
inspelen en zeggen: «Weinig nieuws van hetfïlmfront».
In "de bovenzaal van cinema Palace blijft de film
«Super-klabakken» doorlopen. Bud Spencer en Terence Hill
knokten er zich een vierde week doorheen. Wie deze
amusements-knok-film met het geweldige, maar komische
tweetal nog niet heeft bijgewoond kunnen wij ten stelligste een
kommerloze avond aanbevelen. Op voorwaarde natuurlijk dat F
je niet volledig anti-geweld bent.
In de benedenzaal van dezelfde cinema loopt voor de tweede
week «Deze gewelddadige Savanne». De rauwe werkelijkheid,
je voorgeschoteld op een presenteerblaadje. Sadisme, mythe,
onheil, rampen, gruwel, liefde. Een allegaartje voor niet al te
gevoelige kijkers boven de 18 jaar.
In cinema Feestpaleis verhuist James Bond «The spy who
loved me» naar de kleinere zaal 2.
In zaal 1 komt een Nederlandse produktie «Soldaat van
Oranje». Een goede film waarvan Paul Verhoeven de regie
voerde en Rob Houwer de produktie deed. De muziek die in
deze film gebruikt wordt is van Rogier Van Otterloo. Onder de
akteurs talrijke bekende namen zoals Rutger Hauer (Erik),
Jeroen Krabbé (Guus). Lex van Delden (Nico). Derek de Lint
(Alex), Huib Rooymans (Jan), Dolf de Vries (Jacques). Eddie
Habbema (Robbie), Belinda Meuldijk (Esther). Peter Faber
(Peter), Rijk de Gooyer (Breitner), René Kolldehoff (SD-chef),
Susan Penhaligon (Suzy), Andrea Domburg (Koningin
Wilhelmina), Guus Hermus (Van der Zanden), Edward Fox
(Colonel Rafelli), Paul Brandenburg (Bruno), Ward de Ravet
(Kapitein)en Bert Struys (SS-officier).
Een groep jonge mensen, die algauw vrienden worden,
beginnen in 1939 aan de universiteit van Leiden te studeren.
Onbezorgdheid is vooralsnog troef. Ellende ligt nog buiten
hun gezichtsveld, aan de dreigende voortekenen die van de
Grote Oosterbuur uitgaan wordt nauwelijks aandacht
geschonken. Erik Lanshof (waarin Erik Hazelhoff Roelfzema
voorde film is omgedoopt) was in die verre dagen van voor '40
reeds een opmerkelijk figuur, maar kijkt toch ook niet veel
verder dan het vrolijke leventje inde universiteitsstad.
Na 10 mei 1940. toen de Duitsers waren binnengevallen, had
Erik echter nog maar één gedachte: wegwezen, weg naar
Engeland. En van daar de Duitse bezetting in Nederland te lijf
gaan. Net als voor de meeste Engelandvaarders blijkt dat
echter niet mee te vallen. Menige hachelijke ontsnappingspo
ging eindigt met dodelijke afloop.
In Londen zit inmiddels de Nederlandse regering. Voordat zij
door de binnenrukkende Duitse troepen gevangen genomen
kon worden had zij besloten samen met de leden van het
Koninklijk Huis Nederland te verlaten. Door het komfort van
het Engelse ballingschap dringt de werkelijkheid van de
ellende in Nederland echter onvoldoende door tot het Kabinet
en de meeste ambtenaren. Men rekent op een spoedige
terugreis en de bureaukratische regels worden in Londen, net
als voorheen in Den Haag, strikt nageleefd. Nagenoeg
niemand beseft dat de oorlog wel eens veel langer zou kunnen
duren.
En men blijkt vaak bedroevend weinig af te weten van wat
Nederland omgaat. Erik Lanshof komt oog in oog te staan
dit onbegrip en reageert op de hem eigen wijze: met aktie.
Hij zal een doldrieste landing op de nederlandse
Noordzeekust, pal voor het Duitse Marine Hoofdkwartier
uitvoeren om een radioagent met zendinstallatie aan land te
zetten. Dit moet het begin worden van een nieuw
inlichtingsnet. Alle andere radiokontakten in Nederland
zwijgen of zijn fout! De Engelse Geheime Dienst werkt mee.
Wellicht ook om bij de Duitsers de indruk te vestigen dat het
aan Rusland beloofde Tweede Front niet ver meer af is.
Daarnaast krijgt Erik van Koningin Wilhelmina, die diep
begaan is met het lot van haar landgenoten, een politieke gch
opdracht om militairen en politici vanuit Nederland naar
Londen over te brengen ter versterking van de regering. fclu.
Erik Lanshof vaart terug naar het bezette Nederland.
Nauwelijks ontsnapt moet hij terug weg uit het bruisende
Londen. Terug naar het duistere rijk van de Duitse adelaar die
met zijn sinistere schaduw nu bijna geheel West-Europa
bedekt...
Een film voor kijkers die houden van het genre, die houden
van spanning.
De film is gebaseerd op echt gebeurde feiten. Erik Hazelhoff.
de schrijver van het boek waarnaar het scenario werd
geschreven, was destijds zelf bij het verzet. Wat hij in
scenariovorm omzette zijn zijn eigen belevenissen. Zaken die
hij heeft opgevangen van horen zeggen zijn slechts
fragmentaris in het geheel verwerkt. Wel worden daden van
verschillende personen in de film toegeschreven aan één
persoon. Dit maakt dat in de film de naam van dé echte
'helden' niet kon gebruikt worden. Deze samenvoeging maakt
echter het filmverhaal helderder zonder dat de historische
werkelijkheid geweld wordt aangedaan. jan Strickx
bes
wor
wee
Dat
mer
dev
nen
verl
gaa
sier
atte
«Men zegt wel eens, zo hoorde ik iemand vernoemen, dat de
kunst in Nederland zoveel beter is dan bij ons maar wat ik hier
zie is toch ook niet van het beste». De man die deze indruk
weggaf slenterde door de vierkante hoek van ons stedelijk
museum Oud-Hospitaal. Op de achtergrond, in de kapel,
weerklonken de stemmen van inleiders, kunstenaars en de
Capella Antiqua Gouda. Aan de muren tekeningen, schilderij
en, foto's, plannen en andere voorwerpen van leden van het
kunstcentrum Burgvliet. Het toneel van de vernissage waarop
talrijke Aalstenaars (reeds in karnavalstemming?) afwezig
bleven.
Het kunstcentrum Burgvliet
werd in 1955 opgericht. Een
vergelijking met Bolaska gaat
niet op. Men beschikt er over
een eigen sociëteitsruimte. De
stad heeft geen kunstakademie
en bijgevolg geen oud
leerlingen. Maar naar verluidt
zijn daar wel 170 kunstenaars
aangesloten in het kunstcen
trum en onze zegsman
meende te weten dat daar heel
wat mensen tussen zitten die
Het optreden van hel Capella Antiqua Gouda tijdens de opening van de tentoonstelling (JM)
Groep 75 steeg boven zichzelf uit, toen het op 14 en 15 januari de «Familie Klepkens» van Jan Ceuleers
naar de Stadsschouwburg bracht. Volkstoneel ligt de groep blijkbaar wel. Daarom vonden we de keuze
van het stuk ook goed. Een stuk zonder pretenties, en evenzo gespeeld. Een «lach en een traan» was er bij
het publiek meermaals bij. Jean-Paul Van der Poorten had de regie.
Willy De Turck sprak een welkomstwoord ei
(JM)
schepen Koels opende officieel de tentoonstelling
kunst louter als hobby zien.
Een aantal meer bekende kun
stenaars zijn uit de expositie
weggebleven om diverse rede
nen. «Zolas wij die hier ook wel
kennen» zo luidde het.
Gouda ligt in het Nederlandse
gebied omrings door de steden
Amsterdam. Utrecht. Rotter
dam en Den Haag. Elk voor
zich steden met een sterke kijk
op de hedendaagse kunst en
goed uitgeruste musea. Maar
deze invloed sijpelt zelden of
niet door naar de exposanten
uit Goda. Het niveau van deze
expositie is weinig zeggend in
vergelijking met wat onze
noorderbuur op kunstgebied
internationaal presenteren
Geen in het oog springende fei
ten Een middelmatig beeld van
Gouda-Aalst 't kunstenaarsleven in Gouda.
Daarenboven werd de exposi
tie niet al te fraai voorgeste
Een selektie werd niet doorq
voerd met als gevolg dat e
van de meest povere inzend
gen (Piet Van Mook) mt
ruimte dan nodig ter besch
king kreeg. De betere werk
verliezen in het geheel h
kracht in een expositie die
momenten een patronat
achtige indruk nalaat,
't Betere werk is van Mari
De Goey en Gerard 't Ha
welke beiden ook
katalogus-map hebben of
worpen, Inze Meter en Alfn
Tempelman met tekeningen I
sieraden.
We vernemen dat de voor gi
teravond geplande deb
avond werd afgelast om red
nen die ons vooralsnog onb
kend zijn.
Mijnheer Goossens vertelt over zijn toekomstige reis naar Parijs JM)
Dit publiek, dat zondag tamelijk
veelvuldig was opgekomen, be
stond voor een stuk ook uit
«sympatisanten» van groep 75,
die mee «op verplaatsing» kwa
men. Hét publiek reageerde dan
ook van bij het begin gunstig op
wat op de scène gebeurde, zodat
soms een bijna «familiale» band
ontstond tussen publiek en
akteurs. wat eveneens het spel
ten goede kwam.
De heer Machiels van VTB-
VAB Aalst schetste in een
inleidend woord het volkse leven
rond 1900 en belichtte enige
-toen in Aalst gekende- volksfi
guren.
We werden daarna al dadelijk in
de sfeer gebracht door de
zingende bedelaar Luc Vidts. op
akkordeon begeleid door straat
muzikant Kris Steenhaut. Een
duo dat goed was. hoewel toch
wat «proper» om (letterlijk) op
straat hun brood te verdienen.
Evenwel: Luc Vidts heeft een
mooie geoefende stem. en het
akkordeonspel van Kris Steen
haut was feilloos en sfeervol.
Verhaal.
Het betreft hier een volks
toneelspel dat met een lach en
een traan werd geschreven, in
het genre dat vroeger zo opgang
maakte, en waarvan enige nog
overbleven, gedistilleerd door de
tijd. Een soort «smartlap op de
planken».
Hoofdfiguur is de familie Klep
kens: vader Tist. moeder Rosa
lie. en kinderen Naard. Octavie
en Jefke. een jonge schavuit.
Vader is kleermaker, maar als
zakenman uit te zacht hout
gesneden. Hij verdient amper
genoeg om zijn gezin te onder
houden, hoewel er nu ook weer
geen zwarte armoe wordt gele
den. Moeder Rosalie wil wat
hoger op de sociale ladder
klimmen, en dringt er bij Tist op
aan. om te vertrekken naar
Parijs. Rosalie's broer Bernard
is immers «coiffeur de dames» te
Parijs, en naar zijn schrijven te
oordelen, is hij zeer welstellend
en liggen er ook voor de familie
Klepkens gouden eieren te
rapen in de lichtstad. Het is er
immers wereldtentoonstelling,
en de kansen liggen er voor het
grijpen. Een beslissing valt er
evenwel nog niet. Het licht van
de lichtstad is nog niet in zicht.
Het leven gaat zijn gewone gang.
Zoon Naard gedraagt zich nogal
verwaand. Frans Stork, een
leerjongen, is verliefd op Rosa
lie. die 'haar aandacht en zorgen
toch meest besteedt aan het
wicht in de wieg (Pierken) en aan
het huishoudelijk werk.
Er wordt noveen tweede leerjon
gen aangeworven wiens taak het
de eerste dag al is: aardappelen
schillen. De ouders meten,
knippen en naaien de dag om,
met nog het huishoudelijk werk
erbij. Er komen en gaan
vrienden binnen en buiten, o.a.
Amedee Goossens en Polliet
Buys, twee dorpsfiguren en
visvrouw Betteken. Polliet Buys
wordt slachtoffer van een onge
luk. evenals Betteken, (die in een
keldergat viel).
Het wel en wee van een gewone
dorpsfamilie wordt ten tonele
gevoerd. Maar op een dag komt
Bernard uit Parijs aan. Hij
overhaalt Rosalie om mee te
gaan naar Parijs, die op haar
beurt het vuur aanwakkert bij
Tist. met als resultaat dat de
familie Klepkens naar Parijs
vertrekt.
Bittere teleurstelling daar. als
HifW /tl» hrrwr RprnorH „tof
een riante woning huist, maar
ergens op een armtierige zolder
kamer waarvan hij nog niet eens
de huur kan betalen. (Je vraagt
je wel af wat hem ertoe aanzette
de familie Klepkens uit Aalst
weg te halen).
Rosalie vaagt de spot van Tist
weg met de woorden «Bernard
doet immers al wat hij kan om
ons te ontvangen...», hierbij
gedreven door de trots van haar
en haar broer die een lelijke
deuk had gekregen, en het
instinktief pogen deze tegenslag
te minimaliseren. Zij pakt de
leiding in handen.
Tist heeft werk gevonden, en
Naard ook. Morgen gaan ze aan
de slag. Maar ook in de lichtstad
wordt het tenslotte donker voor
het gezin Klepkens. We zitten in
het derde bedrijf, en vader Tist is
al vele weken op zoek naar werk.
Hij raakt aan de drank.
Intussen is ook Pierken gestor
ven. Het gezin zit in de diepste
ellende. Amedee Goossens,
vroeger al uitgeweken, ver
schijnt ten tonele, evenals Fons
Stork naar wie Octavie regelma
tig brieven schreef. Hij doet het
voorstel dat Rosalie nooit heeft
durven uitspreken terugkeren
naar Aalst en daar opnieuw
beginnen. En hij vraagt Octa-
vie's hand. De vreugde krijgt
langzaam weer de bovenhand.
Het stuk eindigt evenwel in forse
vreugdetonen, want broer Ber
nard komt aandragen met het
ontzettend leuk nieuws dat Tist
in een loterij - toen het nog goed
ging 250.000 fr. had gewonnen.
Het biljet wordt uiteindelijk in
een hoge hoed teruggevonden.
En meteen is de miserie voorbij.
Parijs had dan toch nog geluk
gebracht, hoewel Pierke er was
achtergebleven.
In dit stuk waren alle melodra
matische elementen aanwezig
om er een gevoelig publiek mee
te bewerken.
Uitwerking.
Het komt ons voor dat de
verdeling van de rollen niet
kop-of-letter is gebeurd. De
personages zaten geschikt in
hun rollen. Jef Borms (Tist
Klepkens) is iemand die lang
zaam op gang moet komen. In
het tweede bedrijf had hij de
vaart goed te pakken, en was
zelfs meesterlijk in de dronke
mansscènes. die zeker niet
gemakkelijk zijn.
Tegenover die ruige figuur stond
Chris Vidts. die daardoor nog
«freler» overkwam. Ook zij
ak teerde goed. hoewel een
«echte» volksvrouw het nog wat
ruwer en harder zou doen.
Hoewel men met dit te zeggen
toch voorzichtig moet zijn, want
zij bezat de gave om door haar
gevoelige rol op het gemoed van
het publiek te werken.
Goed in hun rollen waren ook de
twee dorpsfiguren Jean-Paul
Van der Poorten (Amedee) en
William Van der Gucht (Polliet),
evenals Denise Borms. die haar
rol (Betteken) -hoewel kort- toch
voldoende verzorgde.
Wat de kinderen betreft: Mar
leen Baeyens (Octavie) ak teerde
zeer «natuurlijk» haar rol van
zorgelijke en verliefde jonge
dochter. Fris en gewoon. Johan
Schockaert (Naard) kwam even
eens goed over als een ietwat
eigenzinnig buitenbeentje in het
gezin. En de jonge Joost De Nil
(Jefke) verwachten we ook, in
volgende stukken nog op de
planken. Mare De Cock (Ber
nard) zat ook goed in zijn rol van
.Porieion» Rii Ho loorinnnonc
Maar dat verwachtte ook nie
mand. Ook de regie was
verzorgd, in dit volkse stuk dat
het leven in de volkse buurten in
de jaren 1900 op de planken
bracht. «Een historisch doku-
ment waarin de mens in zijn
armoedig bestaan -met zijn
miseries en zijn schaarse dagen
van klein geluk- centraal staat»,
zoals we in het programma
lezen.
Het is een streektoneel. in het
Aalsters dialekt gespeeld. Som
huiskamer te Parijs aan dezelfde
meubelen zitten tussen muren
waar nog hetzelfde behang als te
Aalst aanhing. We begrijpen wel
de technische moeilijkheden om
op korte tijd een dekor te
veranderen. Maar dit had toch
niet mogen gebeuren. Ook voor
sommige details had men wat
meer aandacht moeten hebben:
moderne pilsglazen, bijvoor
beeld, (in 1900!).
Toch wil dit niet zeggen dat we
niet hebben kunnen genieten
