W
DE DAG DAT HET KAMPIOENSCHAP VAN BELGIE VERREDEN WERD
TALENTVOLLE GRAFICI STELLEN
TENTOON TE DENDERLEEUW
ZANG EN MUZIEKAVOND BIJ
ST. CECILIA LEDE
8 - 17-2-1978 - De Voorpost
TELEVISIESPEL VAN MARK DE BIE, BAARDEGEM
Nu zondag 26 februari krijgt U via de beeldbuis (BRT) te 20.30 u, op
een ideaal rustige periode dus, de gelegenheid welgeteld honderd
minuten te genieten van een kleurrijke schildering van ons ryk en zo
gevarieerd Vlaams volksleven op het platteland. En bovendien b het
een oeuvre van iemand van by ons, Mark De Ble, geboren en getogen
Baardegemnaar die zowel op het toneel als met de pen reeds zijn
sporen verdiende.tDe dag dat
het Kampioenschap van België
werd verreden» had Mark De
Bie, zoon van kunstschilder
Jozef De Bie, speciaal kunnen
schrijven in het kader van 1978,
«Jaar van het Dorp», doch het
dateert reeds uit 1975 toen wél
van de fusie, maar nog niet van
het «Jaar van het Dorp» werd
gesproken.
Bij het zien van dit stuk zou U
eveneens kunnen terugdenken
aan de taferelen in de Meerse
Magerstraat waar in dat geelge-
verfd huis met rode bollen het
entoesiasme gedurende weken
hoog oplaaide doch ook daar
vóór reeds was het in tempore
non suspecto geschreven.
Misschien gaan gedachten van
fervente sport- en dan vooral
wielerentoesiasten dan wel eens
tot bij Berten Ramon en het
tragisch ongeval maar ook
daarmee heeft het stuk in
kwestie niets te maken.
Naar ons gevoelen is het een bij
uitstek volks stuk dat zonder
naar eenzame artistieke hoogten
te mikken het zéker zal doen.
Inspelen op ware nog levende
volkse gevoelens, het borstelen
van het leven in de kleine
weliswaar denkbeeldige ge
meenschap «Westergem», terug
grijpen naar een gebeurtenis uit
de tweede wereldoorlog met
wrange nasmaak staan inder
daad borg voor het sukses.
Zonder dan nog de gemotiveerde
rolbezetting te vernoemen en de
werkelijk doorleefde, gewoon
schitterende vertolking door een
team dat voelde dat het er wat
aan had en dat blij was eens iets
te kunnen brengen van eigen
bodem.
In «Westergem», Oostviaams
dorp, draait het hele sociale
leven reeds weken rond André
regionale kring, beschouwd.
Niets wordt ten andere onverlet
gelaten want op de zondagvoor
middagvan de wedstrijd begeeft
de hele supportersschaar. in
aangepaste kledij zich naar
Oostakker waar de zegen van
Een gewoon ongeval zoals wordt
gezegd was het niet; er kwamen
geweerkolven bij te pas en
voortdurend ziet vader Valeer in
fkash-back het tafereel dat zo
beslissend in zijn leven inspeelde
voorde geest.
Sinds die tijd is het dorp in twee
clans verdeeld gebleven,*
rond Valeer die normaal in de
keuken verblijft in plaats van in
de gelagzaal («Wat zou ik daar
nog kunnen doen?») en rond
de typische burgemeester, zo te
zien een welgedane parvenu.
In «Westergem» leeft alles en
iedereen naar het kampioen
schap toe en als dan op de
bewuste dag het dorp praktisch
leeggelopen is, iedereen is
naar de beslissende strijd, met
de bus of zoals moeder Zulma
(Denise De Weerdt) met de
Mercedes van «vriend» Pee
Mertens (Albert Hanssens)
blijft Valeer eenzaam met de erg
oud wordende tante Melle
(Celine Weenen)'die hem lange
jaren zo toegewijd verzorgde
alleen in de huiskamer, het hele
gebeuren van op afstand meele-
De met de nationale trui omgorde kampioen - André Van Appels brengt
de palm bij vader, ex-wielrenner Valeer. Moeder en masseur één en al
aandacht (JM)
Van Appels (Bob De Moor), de
zoon uit de dorpsherberg van
Valeer (Alex Wilequet). André
zal meedingen in het kampioen
schap van België voor juniores
en wordt als een der grootste
kanshebbers; althans in de eigen
O.L.Vrouw wordt afgesmeekt.
Centraal in het stuk staat
Valeer, vroeger ook wielrenner
maar kreupel gebleven na een
afrekening op een eenzame
veldwegel, op training, in 1944
tussen «witten» en «zwarten».
Mark De Bie. de computer
programmeur, die auteur werd
(JM)
Op initiatief van ParnaaiM v.z.w. werd vorige vrydag te Denderleeuw
een tentoonstelling geopend waarin vier zeer begaafde kunstenaars
de vrucht van hun werkkracht aan de publieke opinie prysgeven.
Hun namen: Eric Cardon, Paul De Ryck, Marino Van de Weghe en
Jozef Van Grieken. Inleider van de ekspositie was Prof. Dr. Frans
Vyncke.
U kan er nog terecht tot 5 maart, doch enkel op donderdag en vrydag
van 17.00 tot 20.00 uur en op zaterdag en zondag van 14.00 tot 19.00
uur. Plaats: Kursaalgebouw aan de De Brabanterstraat nr. 1 te
Denderleeuw. Benut deze kans, beste lezer, bet loont de moeite.
Eric Cardon werd geboren te
Dilbeek op 26 maart 1947. Zijn
artistieke opleiding genoot hij
aan het Nationaal Hoger Insti
tuut voor Beeldende Kunsten,
Ter Kameren, Brussel. Hij heeft
reeds verschillende tentoonstel
lingen op zijn aktief en werd
laureaat in verschillende wed
strijden. We sommen op: Lau
reaat van de «Berthe Art
wedstrijd» 1966-1968. Tweede
prijs Jonge Vlaamse Beeldhouw
kunst van het Latems Museum
van Moderne Kunst te Sint-
Martens-Latem. Eerste prijs van
de Internationale Biënnale voor
beeldhouwkunst te Boedapest.
Werken van hem zijn in bezit
van de Belgische staat, in privaat
kollekties in België, Nederland
en Frankrijk en in het Museum
voor Moderne Kunst te Sint-
Martens-latem. Tentoonstellin
gen van hem vonden plaats te
Brussel (1969 Galerij Cariatide,
1970: Congressenpaleis «Bra
bantse kunstenaar, 1972 Afi-
Hyp Art Center, 1973: multi-
kunst. Passage 44,1974: Galerie
Cappiten 1976: Galerie Capit en
Paleis voor Schone Kunsten,
«Brabantse Kunst»), te Schelde
rode ter gelegenheid van de 2e
Biennale bronssculpturen in
Galerij Kunstforum in 1971, te
Antwerpen, Gent en Hasselt
(Facetten van de jonge Vlaamse
kunst in 1971), en eveneens te
Antwerpen in 1971 bij de
ekspositie «Belgische Sculp
tuur». Verder nam hij
deel aan een openlicht
tentoonstelling te Watermaal-
Bosvoorde in 1972, en het
daaropvolgende jaar te Maast
richt in het Bonnefantemuseum
(Jonge Plastiek uit België), te
Antwerpen (I.C.C., hedendaag
se schilder en beeldhouwkunst)
en te Brussel (Universiteit.
«Heterogeen»). We zagen hem
op de Biënnale Belgische Beeld
houwkunst te Middelheim. Ant
werpen (1974) en in P.M. Galerij
te Gent (1976).
Een rijk gevuld palmares; niet
onverdiend overigens, want wie
zich de moeite getroost zal
ongetwijfeld in de ban raken van
de bronzen skulpturen die te
Denderleeuw worec.: ien, v,i»
steld. Kleine werkjes, eksube-
rant in uitdrukking en geladen
met een opstandige beweeglijk
heid. Je kan ze niet voorbijlopen
zonder ze op te merken. Bijna
vragend lijken ze zich tot de
toeschouwer te richten.
Paul De Rljck is voor de
Aalsterse kunstliefhebber geen
onbekende meer. Hij studeerde
Sierkunsten-Sierambachten aan
de Stedelijke Akademie voor
Schone Kunsten te Aalst en dit
van 1969 tot 1973. Nadien toog
hij naar Gent om aan de
Koninklijke Akademie aldaar
Graveerkunst te volgen.
Deze nog jonge kunstenaar (hij
werd geboren op 11 november
1953 te Aalst) sleepte verschil
lende onderscheidingen in de
wacht: Aanmoedigingspremie
Nationale Commissie voor
Kunstambachten in 1974, selek-
tie voor de Zwart-Wit prijs van
de Rotary-club te Brussel in
1976, Prijs Valerius De Saede-
leer-stad Aalst, eveneens in 1976
en tweede prijs «Hommage aan
P.P. Rubens» van Kunstforum
te Schelderode en dit vorig jaar.
Werk van hem werd in 1975
aangekocht door het Ministerie
van Buitenlandse Zaken.
Kollektieve tentoonstellingen
hield hij te Denderleeuw, Aalst,
Gent, Bergen (Noord-Neder
land) en Neigem.
Bij het bekijken van zijn werk
wordt men onmiddellijk getrof
fen (om niet te zeggen geveld)
door de enorme rijkdom aan
fantasie en de grote technische
vaardigheid. Beide elementen
speelt hij ten volle uit in zijn
etsen en offset-drukken. Ontel
bare details bevolken zijn wer
ken; als samengesmeed tot een
bijna overladen aandoend ge
heel. Later gedateerde werken
doen minder overladen aan
omdat daarin de basisstruktuur
meer aandacht krijgt. Een stap
voorwaarts. Het werk van Paul
De Rijck kan men onmogelijk in
een of ander «-isme» rangschik
ken. Wel zou men kunnen
zeggen dat hij een romanticus
is. en dit omwille van de sterke
ekspressiviteit en de dwingende
zeggingskracht die in zijn wer
ker :nden is Paii! Dr Rijck is
meer dan een belofte...
Marino Van De Weghe werd
geboren te Sint-Laureins op 30
oktober 1952. Hij volgde gedu
rende zes jaren les aan de
Stedelijke Akademie te Aalst,
zowel dag- als avondkursussen
sierkunsten. Net als de andere
kunstenaars met wie hij te
Denderleeuw eksposeert leunt
zijn werk sterk aan bij het
figuratieve, althans wat de
uitwerking betreft: zijn thema
tiek ontspruit uit een fantasierij
ke geest. Het irreële krijgt in zijn
werk vaste vorm. Net zoals Paul
De Rijck heeft hij grote aan
dacht voor een sterk gedetail
leerde uitwerking; weliswaar op
andere wijze dan genoemde.
Jef Van Grieken werd geboren te
Herenthout op 29 juli 1950. Zijn
plastische opleiding kreeg hij
aan de Koninklijke Akademie
voor Schone Kunsten te Antwer
pen (1967 tot 1969), aan de
Koninklijke Akademie voor
Beeldende Kunsten te Mechelen
(van 1969 tot 1973) en aan het
Nationaal Hoger Instituut voor
Schone Kunsten te Antwerpen
(van 1973 tot 1976). In 1972
bekwam hij een regeringsme
daille, de Jules Bernaertsprijs,
de prijs Akademie -200 en werd
tevens laureaat Pro-Civitate.
Het daaropvolgende jaar ver
wierf hij de Prijs der leraarsver
eniging voor etsen en schilderen
en kreeg een eervolle vermelding
in de Hembeccaprijs. 1974
bracht hem de Prijs Verrept en
1975 een tweede prijs ch. Verlat.
In 1976 raakte hij in de
eindselektie van de driejaarlijk
se staatsprijs voor grafiek.
Groepstentoonstellingen waar
aan hij deelnam vonden plaats te
Mechelen (Galerij Nova, Begijn
hof, M.M.T., Kultureel Cen
trum. Kunstmarkt), te Antwer
pen, Hasselt, Alken, Landen,
Leuven, Kortrijk, Namen, Gent,
Brugge, Herentals en Grobben-
donk. Vorig jaar nam hij deel
aan de Kunstmesse te Keulen.
Individuele tentoonstellingen
hield hij te Elsene (Kultureel
Centrum in 1974), Heist op den
Berg (Galerij Mylène in 1975),
Ekeren (Hof de Bist, 1976), Zele
(Galerij Dauwe, 1976), Hasselt
(Galerij 't Pandje in 1977) en
Mechelen (Galerij Nova in
1978).
Van 1973 tot 1976 was hij leraar
aan de Akademie voor Schone
Kunsten te Leuven en sinds
september 1976 is hij lesgever
aan de Koninklijke Akademie te
Mechelen. Werken van hem zijn
in privé-bezit te Nice, Stuttgart
en Riat Arabië). I n 1974 en 1976
werd werk van hem aangekocht
door de staat en de nationale
bank.
Naar sfeer en inhoud kan het
werk van Jef Van Grieken
gerangschikt worden in hetzelf
de kader als de drie eerder
genoemde eksposanten. Ook hij
beschikt over een feilloze tech
niek en voldoende fantasie en
geestelijke vrijheid. Dit stelt
hem in staat beelden te suggere
ren die een waardevolle aan
winst zijn in de wereld der
grafiek.
Zoals we reeds eerder zegden:
vier kunstenaars, naar inhoude
lijkheid van hun werk en
technisch kunnen, goed bij
elkaar passend om samen te
eksposeren. Vanzelfsprekend
ook een pluim op de hoed van
Guido Krickx die deze zeer
mooie tentoonstelling in elkaar
bokste.
A. De Groeve
Eén van de vertrouwde organisaties te Lede is ongetwijfeld de zang
en muziekavond van de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia uit
Lede. Het is dan ook reeds voor de dertiende maal dat zij deze
suksesrijke ontspanningsavond zal inrichten op zaterdag 25 fe
bruari in de zaal Volkskring te Lede.
Deze jaarlijkse muzikale en kultu-
rele manifestatie verdient alleszins
de publieke belangstelling zowel
door haar kwalitatieve dimensie
als door de gevarieerde opvatting
van het programma, waarvan u
hierna een summier overzicht'
krijgt:
De opening van het eerste deel van
de avond gebeurt door het trom-
mclkorps. Daarna worden vol
gende stukken uitgevoerd: De Bij
enkorf, een mars van R. Cardon.
onder leiding van de voorzitter:
Little Boys. mars van A. Rappcrt,
I.jNlima. Malandc-' !»k. Amczing
Grace van W. Hautvast, The
Chairman, een mars van M. Pau
wels, uitgevoerd door harmonie
en majorettcn. Pavane in blue, van
T. Huggcns, een solo voor trom
pet en Sax Alt, Militaire School,
een mars van A. Prevost, Jcsus
Christ Superstar van L. Webber,
.uitgevoerd door harmonie en bal
let.
Het tweede deel wordt geopend
met de opvoering van The Happy
Boys van S. Egberts door het
trommelkorps; daarna volgen: Fa-
cine ting Drums van T. Huggens,
een solo door 3 leerlingen van het
De dag dat Lust Romain De Coninck nog een witteke van Denise De Weerdt. Alex Wilequet kijkt toe (Jh j
vend langs de radio, een
ouderwetse uiteraard.
Mong (Romain De Coninck)
joviale vriend van den huize die
raad en kommentaar tussen de
vele pintjes kwistig wegstrooit,
staat 100% langs de kant van
Valeer en evenveel procent tégen
de burgemeester en zijn «kliek».
Dat André, die we bij de start
van de échte kampio^nschapsrit
tussen de échte renners zien
waarbij opvalt dat hij in dat
gezelschap «niet opvalt», het
uiteindelijk haalt, zij het dan na
verbeten strijd en niet zonder de
welgemeende overvloedige raad
van zijn «masseur» (Peter Broe-
ckaert) die zijn idool geen
minuut uit het oog verliest en in
zijn binnenste zich evenveel
winnaar en kampioen voelt als
André zelf willen we U nog wel
graag verklappen. Dat vrouwen
uit de buurt met Merence.(Lia
Lee) op kop André langsde baan
uitbundig aanmoedigen en toe
juichen eveneens.
Hoe het stuk uiteindelijk evo
lueert vertellen we. om U de
spanning niet te ontnemen,
liever niet. Wel eindigt het in een
zekere bipolariteit waarvan U
zou kunnen vrezen dat het
onnatuurlijk zou worden maar
waarbij U dan wel ervaart dat
het inderdaad kèn dat Waardin
Zulma met een tussenruimte van
pas enkele minuten verklaart
dat de bewuste dag van het
kampioenschap «de schoonste
dag uit haar leven» is en even
daarna in tranen uitbarst we
gens een dramatisch voorval dat
U dan wel de visu meemaakt op
het scherm.
Uiteraard schiet ook de liefde
god nogal enkele pijlen af
variërende van de prille renner
met bewonderaarster Filomeen-
tje (Kris Thijs) over zuster (geen
non!) Marie-Joseé (Noella Key-
molen met de zoon van de
enigszins gerdikuliseerde hoofd
onderwijzer die, niet alleen
dorpspolitiek, tot het andere
kamp behoort (een arbeidster
uit een «sletsenfabriek» met een
universiteitsstudent) tot de nog
steeds aandringende Pee Mer
tens die het verleden niet kan
vergeten alhoewel waarschijnlijk
diens beste pijlen reeds verscho
ten zijn.
Enkele nogal in de verf gezette
dorpsfiguren zullen zeker tot het
sukses bijdragen. Zo de flink
getypeerde sjampetter van Jef
Burm die alles ziet, zeer veel
weet maar tussen wéinig tussen-»
komt en het vooral op Witte
kens» heeft gemunt. Zo ook de
burgemeestersfiguur met de
driekleurige sjerp over de ronde
buik van Ward De Ravet die
zijn zoveelste gelegenheidsrede
met een reeks gemeenplaatsen
vult en als een «goed» politieker
voor een gedeelte lijdt aan
geheugenverlies. Zo ook de
hoofdonderwijzer. Marcel Hen-
rickx sekretaris van zeven maat
schappijen, die er nogal betwe
terig en zich met te veel
bemoeiend bij loopt. Zo ook de
typische dorpsfiguur Staaf Galle
van Fons Derre.
Wat ons fel heeft beroerd is de
innerlijke bewogenheid van o.a.
Melle, Valeer en de drukdoende
Mong in dit echt plattelandsge-
geven met kenschetsend samen
horigheidsgevoel. Wellicht her
kent U ook situaties uit het stuk
als in eigen milieu voorkomend
waarbij dan wel kan blijken dat,
in essentie, het Vlaamse volksle
ven nog ziet zo ingrijpend is
veranderd. Bij het begin van het
stuk ergerde ik me enigermate
over het tempo waarin de pintjes
«gepakt» werden maar bij nader
toezicht de volgende dagen in
een konkrete situatie moet ik
grif tocgevan dat het tempo
waarbij daar het gerstenat
vloeide écht niet overdreven was
al bleek dan ook dat niet elke
pint leeg was vóór Mong aan de
volgende begon.
Nog een paar wetenswaardighe
den:
- de herberg waar het zich
afspeelde is gelegen te Steenhui
ze-Wijnhuize, gekozen wegens
de prachtige ligging en het
typisch meubilair dat voor de
gelegenheid een week in Brussel
in de studio's werd gebruikt.
- de baas wilde alleen filmen in
zijn «café» toelaten als hij zelf
mocht meespelen. Hij is dan ook
de man op de zware motor die U
ziet bij de training van Valeer
- de harmonie van Herzele
zorgde voor de lokale kleur met
haar «Pragermuzikanten»
-de BWB verleende allerlei
faciliteiten bij 't begin van de
koers en het omgorden met de
driekleurige trui na lezing van
het speelboek waaruit moest
blijken dat het niet ging om een
geval met drugs of een ongeval
van een renner
- zoals steeds blijft in een volks
stuk de te hanteren taal een
probleem. Hier hield men het bij
een tussenschakel, geen A.B.N.
als irrealistisch in dit geval en
evenmin dialekt wegens de te al
te grote verscheidenheid ervan
met spelers uit allerlei kontrei-
en. Dré Poppe hield het dan
maar gewoon bij «Vlaams» en, U
merkt het wel, zonder enigszins
storend te werken
- Romain De Conck heeft naast
tal van rauwe vloekwoorden een
zeer eigenaardig «gebed»
- om een koers waarvan een deel
werd verfilmd wat levendiger te
maken schonk de BRT zelfs een
premie die inderdaad fel betwist
werd (door de renners)
- schoonheidsfoutje: bij de
huldiging van de kampioen die
zeer realistisch gebeurde werd
de pers vergeten. Normaliter
S«
wordt een kampioen op d
moment dan wel door pen f(
aangeklampt.
Wat gebeurt er in de euforie v |n
de overwinning in de gelagza: je
Blijft ook nu nog iedereen
zijn standpunt of wordt
verzoenende hand geboden?
AI vragen die U dan wel
oplost in het stuk dat onder re
van Dré Poppe uitgroeien zal
een zeer gewaardeerd «Avoni cf.
ui"' w
De auteur
Mark De Bie. (5.0139) woo bi
nog steeds te Baardegem. i vc
volgde middelbaar onderaf la
aan het «Klein Kollege:
behaalde een graduaat ii
ekonomische wetenschappiz€
Hij is nu werkzaam als compje
ter-programmeur in de NatiorfCt
le Bank. Ook een kollega v er
hem sloeg aan het schrijven.
Is dit wellicht een «inspireren
milieu»?
Reeds meer dan 25 jaar bewe<
hij zich in de wereld van 1
liefhebberstoneel en is vooi
druk in de weer bij de Baart V
gemse groep «Hoop in d
Toekomst» waarmee hij onlap d
nog vele sukses behaalde ié U
heropvoeringen van «Boefje», v
Van zijn hand verschenen h
bundel kursiefjes «Sport n
Bondig» uitgegeven door Heidf d
land - Hasselt en waarvan ht k
wat over de radio werd uitgezo li
den. n
Ook in verschillende tijdscht e
ten publiceerde hij enkele verh d
len. Mark De Bie schreef o< r
een essay getiteld «Dertig jj C
Vlaamse auteurs in officii li
schouwburgen» dat werd uitg e
geven door de Vereniging v L
Vlaamse Toneelauteurs. s
Wat dan toneel betreft schrt
hij naast «De dag dat...» ook n c
«Het schone verscheiden v; k
Peter Broeckx», «Augustus i
Spa» en «De zevende Zoon», j g
«De dag dat het kampioenschi r
van België werd verreden» w f
oorspronkelijk een toneelstt ii
voor de wedstrijd Noordstl
Boerhaave. Alhoewel niet b c
kroond werd het door a v
jurylid. Dré Poppe. opgemer p
en op zijn vraag door Mark I
Bie tot televisiespel verwerkt. I
meeste dialogen konden blijvi
doch er kwamen opnamen vr
buitengebeuren bij. Of het sti
nu nog als gewoon tone
speelbaar is leek een he
hangijzer waarover ik moeili
een oordeel kan vellen.
Misschien ziet U het nog
eens op de planken van een v*
onze nationale schouwburgef
Of doet Baardegem het zelf?
Ondertussen alvast veel kijkg
not zondag 26 februari te 20.J
u.
L.H.
trommelkorps. Fehrbelliner rei
termars. van R. Henrion. een solo
voor pauken door B Van Der
Meersch; Longstreet-dixie. een
mars van L. Abel uitgevoerd door
de harmonie en majorettcn; Elk
Dorado van R. Beek, moderne
Amerikaanse melodieën. Je
chantc pour Swany, een optreden
van de grote majorettcn. Kunst en
Vrijheid, een mars van J. Collijns,
The Little Ducky Wim, een galop
van A. De Bocck, Robcn Stolz
potpourri. A. Mathieu- Evcraar,
The Lo Boys een mars van G.
Duyck en als waardig besluit een
slot. Tot wederzien.
De algemene leiding berust in
handen van de heer Arthur Van
Migcrodc. dirigent. Het trommel-
korps wordt geleid door de heer
Bernard Van der Mcerschc. De
majorettcn en het ballet staan on
der de leiding van mejuffer Erna
Parmentier, terwijl de presentatie
verzorgd wordt door mevrouw Ca
roline Smolders.
De toegangsprijzen voor deze mil
zikalc happening bedragen 70 Ff
de voorverkoop en 80 F aan 4
ingang van de zaal tijdens dL
avond zelf.
m.d.gI
Bij de familie Janssens
hebben ze een au pair-meis
je uit Lapland laten overko
men. Bij haar aankomst
vindt het volgende gesprek
plaats.
Kun je goed koken?
Neen.
Kun je stofzuigen?
Neen.
Kun je met een wasma
chine omgaan?
Neen.
Wat kun je eigenlijk wel!
Rendieren melken.
