IAT SOMMIGE VAN ONZE
iVER HEBBEN DAN EEN HOGE WERKLOOSHEID
DE MISDIENAAR DIE UIT DE
SLOEFENFABRIEK
WERD GEHAALD
De Voorpost - 10-3-1978 - 17
®®n i aatschappij kunnen zij
jen b rvoorwaarden die een
ïs st< n van wat nationaal in
ts ov jstijgt en die ook ge-
ndei worden,
ikhek
>et o taal.
lema ^len de middenstand
at kapot, maar daar
n de at over de tewerkstel-
iit dai fknemers schieten zij
:elf öidag schromelijk tekort.
»ltVQ
/en o flens er9 utopisch
jtwat zou hen kunnen
f de WW per slot van reke-
de mf) eigen financieel na-
jfslei te doen keren?
voo moeten we tot onze
an je aren dat wij die motiva-
aanfen Het is alleen wan-
r de frisen meer keuze heb-
urtijkhaan werken, wanneer
keui :ekere spanning op de
n defrt zal zijn dat het alge-
v u kan verhoogd wor-
jag is dat niet het geval.
nt _pers staan zwak op het
over
n de hoge distributie-
3St fcngeklaagd waarmee
9 tu|ers In het centrum
(ij de studies over inko-
vooral de belas-
V dan is het juist
k waar de distrt-
jr groot is. Je ziet dat
j wel aan hun doen en
Jt nu een beenhouwer of
izijn, bakkers en
Jwel. dat zijn de mensen
n huizen kopen, dat
sen die op heel weelder-
n en die zeker door de
niet getroffen
B meeste van hen zijn
llend, zijn rijke mensen.
ii klagen
;hte volgens mij.
tieltjjls een mode. Als je kijkt
in Humblet dan zie je
instand toch wel fan-
watten wordt gelegd,
van alles in de schoot
zonder de minste kon-
Er is volgens mij niet
om te geven. Kijk
insioenstelsel. kijk naar
irzekeringssteisel waar
itskosten is opgetipt.
rergoedingen gebracht
tau van de werkne-
waar de last gelegd
gemeenschap. Als ge
premies die ze krijgen
rerkstelling, de gemak
fan toegang tot de geld-
voorstellen van
EBlir niet allemaal van buiten
indruk dat de bal
mers als groep to-
ran|Bla9en is
L ONVERANT-
IE PENDEL
Detfe genoeg gekende re-
Blsiarom ons arrondisse-
e rm probleemgebied ge-
<tio*ordt. is de pendel. Is de
sa*r zich daarin niet aan
>n «eren? Laat hij de hoop
illeijn eigen streek niet söl-
S?
dat. Al de kontakten die
ileiding van ons kongres
oktober van vorig jaar)
wijzen erop dat de
gemakkelijk aanvaard"
it de drang naar werk in
eigenlijk niet zo
'ezig is. In de streek
zelf leeft die drang wel
in het zuiden van ons
nt en in de andere
Dat is heel typisch,
meer algemeen net
het arrondissement
altijd sterker ge-
iltijd veel meer te-
imogelijkheden gebo-
65 op 100 mensen uit
erfcüssement die in eigen
Jien wonen er velen in
De weg naar Brussel
de jonge mensen ook
Er moet klaarheid zijn in ons engagement en een voorgaarde daartoe is totale politieke onafhankelijkheid
(links Hubert Van Herzele van het A.C Wdie toevallig even langs kwam) RDW
De sprekers tijdens het 29 oktoberkongres van het ACV-arrondissement Aalst. V.l.n.r.nationaal sekretaris
Peirens. VanTittelboom. voorzitter Piet Rousseau, onder-voorzitter Jef Van Impe en verbondsproost E.HVan
der Meeren.
moertjker dan voor hen de wonen
langs de lijn 89 Haaltert - Dender
leeuw - Ninove - Zottegem. Daar
pendelt men gemakkelijker, men
heeft nooit anders gekend, er is
nooit een belangrijke industriële
uitbouw. Hier wel. maar het is sterk
afgebrokkeld.
Er zijn een aantal elementen die de
pendel toch hebben verlicht: de
toename van de welvaart, de we
gen zijn verbeterd, de arbeidsduur
is verminderd enz.
Wat zij dan maar moeten beko
pen met konkurrentie...
Als zij zich willen specialiseren in
een of andere tak dan weet ik niet of
de middenstandsbedrijven een
onmiddellijke konkurrentie van de
grote distributiebedrijven te verdu
ren hebben.
U had het over misbruiken. On
derbetaling blevoorbeeld?
Ja. onderbetaling.. In de kleine
middenstandszaken zijn er dikwijls'
geen paritaire komitees en is dan
maar het aanvullend paritair komi-
tee voor arbeiders van toepassing.
Maar dat werkt niet. Er zijn dus
geen konventies ofwel gebruikt
men het aanvullend paritair komi-
tee voor bedienden en dat is dan
ook het laagste dat er kan gevon
den worden. Als men het respek-
teert natuurlijk.
Maar de onderbetaling is niet het
enige Men neemt nogal gemakke
lijk een loopje met de arbeidsduur
en dat gebeurt in de praktijk door de
dagen op te splitsen: 's morgens
moet je van dat uur tot dat uur ko
men, 's middags mag ]e tot 2 of 3
uur thuis blijven maar 's avonds blijf
je dan langer. De volgende dag is
het weer wat anders Kortom, de
werknemer heeft geen enkele hou
vast meer. We zwijgen dan nog
over de algemene omkadering, de
in- en uitrusting...neen. we zijn
daar niet voor te vinden
Heeft U als vakbond dan druk-
kingsmogelijkheden tegen die
praktijken?
Er zijn er weinig. In veel van die
bedrijfjes waar een tweetal mensen
werken zit je in een menselijke rela
tie die sterk aanleunt bij het gezin
van de patroon en daar krijg je zo
iets als een soort dienstbode-
personeel. Voor de vakbond is het
erg moeilijk om daar op te treden.
Wij hopen alleen dat er mensen
gevonden worden in de midden
stand die zelf voldoende gezond
hebben en die een ander in zijn
voorwaarden respekteren zodanig
dat die toestand verbetert.
Staatssekretaris van Streekeko-
nomie Mark Eyskens vertelde
voor een paar weken aan De
Voorpost dat hij dat geen sociale
pendel noemt. Overigens net als
de pendel van Leuven naar
Brussel
Wij vinden dat dat sociaal gezien
wel een onverantwoorde pendel is.
Als Mark Eyskens spreekt over
Aalst - Brussel wat ziet hij dan? De
stad zelf of het ganse arrondisse
ment? Aalst-stad heeft tenslotte
met een kleine 40.000 inwoners
één derde van het totaal aantal in
woners van het arrondissement.
Als je bedenkt wat de mensen van
Meldert, Baardegem en zoveel an
dere plaatsen moeten doen om aan
het station van Aalst te geraken
dan blijken de omstandigheden
toch wel zwaar te ziin. Ik n
Uingskonutee ui v/
Cols en Norbert Pueme
een vakbeweging is niet preeies
De zin
dienste in Deonjven aie hier gele
gen zijn. Komt dan de eenzijdige
industriële ontwikkeling waarvan
we de prijs betaald hebben met de
krisis in de textiel- en konfektief
sektoren die altijd een zodanige
overmacht gehad hebben dat wan
neer zij hetzij konjunktureel hetzij
struktureel getroffen worden, ons
arrondissement volledig door de
mand valt. De cijfers tonen dat aan
En met het eeuwige probleem
dat Aalst te dicht bij Brussel ligt,
zegt men
Ja, ik denk dat dat inderdaad waar
is. Wij zijn een doorgangsgewest in
de onmiddellijke attraktiepool van
Brussel die altijd sterk uitgebreid is.
Wij zijn laat begonnen met de uit
bouw van onze industrieterreinen.
Erembodegem is daar een goed
voorbeeld van. Komt daarbij het
probleem van de wegeninfrastruk-
tuur. We hebben een raster van
wegennet over het ganse arrondis
sement maar die door de kronke
lingen geen goeie omsluiting geeft
van het gebied. Ook dat is een
zwaar probleem.
Verbeteringen op dat gebied zijn
welkom maar daarmee zijn de
bedrijven hier nog niet. Wat is er
zoal nodig voor onze «take-off»?
Inderdaad, omsluiting van ons ar
rondissement lost natuurlijk niet al
les op maar het is toch een konditie.
Als U vraagt wat er moet gebeuren,
wij zouden alleszins een paar grote
bedrijven moeten kunnen aantrek
ken die een paar 1.000 mensen
kunnen tewerkstellen en die een at
traktiepool kunnen zijn voor een
stuk van de streek, die toelever
ingsbedrijven mogelijk maken en
die de ontwikkeling van de tertiaire
sektor gewoonlijk mee vooruti hel
pen. Hoe kunnen we dat realise
ren?
- A Wel, het zal moeten gebeuren met
der weg om tensions acht uur te veres,nd0 krachten, met alle vak-
werken!
iets een sociaal onverantwoorde
pendel, in zijn tijd, in zijn omstan
digheden. Ik heb het zelf vijftien
jaar gedaan: elf en een half uur on-
PROBLEEMGEBIED
In het overigens blezonder inte
ressant werkdokument dat het
A.C.V. voor het oktoberkongres
uitgaf spreekt de titel ook onver
bloemd over het arrondissement
Aalst als een sociaal en ekono-
misch probleemgebied. Waarom
allemaal?
Het weinige werk in de streek: am
per voor 65 mensen op 100. Dat is
het laagste cijfer van Oost-
Vlaanderen. We hebben een heel
hoog percentage van werkloos
heid: rond de 10.000 volledige
werklozen op een totaal van onge
veer 85.000 werknemers is een
fantastisch hoog cijfer. Het hoogste
voor de provincie.
De pendel, daar hebben we al over
gesproken. Het inkomensniveau is
beduidend lager dan in de andere
arrondissementen en ligt onder het
rijksgemiddelde. Voor iedere 100
frank hebben wij 89 frank als ver
bonden samen en met de politieke
mandatarissen van alle partijen
samen om daar waar de doek ver
deeld wordt, nl. in Brussel, prioritei
ten los te krijgen. Streekekonomie
en ekonomische zaken moeten
bedrijven kunnen kanaliseren naar
hier toe, naar een zwakke streek en
niet zoals altijd het geval is geweest
naar de sterken toe. Totnogtoe
hebben de ekspansiewetten alleen
de groeipolen nog sterker gemaakt
en de ontwikkelingsgewesten in de
kou gelaten.
Allemaal dingen die niet voor
morgen zijn dus.
Inderdaad...
Bezit Aalst de politieke figuren
die genoeg gewicht in de schaal
kunnen leggen om die prioritei
ten los te weken?
We hebben hier niet iets als de
Antwerpse lobby, we zijn geen
sterke groeipool die wat te vertellen
heeft. Eigenlijk zitten we geplaagd
met een paar nadelen.
Ten eerste dus zitten we in een
slecht gewest dat weinig te bieden
heeft, industrieel weinig ontwikkeld
is, een eenzijdige sekundaire sek
tor heeft met veel kleine bedrij
ven...kortom, dat weinig heeft te
presenteren. Vanuit die zwakte u
verdedigen is een element dat over
't algemeen tegen u speelt omdat
alles nogal sterk in machtsverhou
dingen gesteld wordt en gesteld
blijft. Ten tweede, als men vraagt of
onze politieke vertegenwoordiging
zwakker is en we beschouwen die
als het resultaat van een vertegen
woordiging van het kiesstelsel dan
is die niet zwakker dan elders. Wat
ons echter ontbreekt is volgens mij
een goede koördinatie tussen de
politieke figuren die in het arrondis
sement aanwezig zijn. Er wordt te
veel aan elektoraal opportunisme
gedaan. De koppen worden te
weinig bij mekaar gestoken naar
eigen streekbelangen toe.
Er zijn een aantal elementen die
dat misschien ook verhinderen. We
hebben het gehad over het gebrek
aan werkgeversgroepen, welnu,
ook een werkgeversgroep is een
element dat een vruchtbaar po
dium is van waaruit politiekers ge-
ruggesteund worden.
Anderzijds is de samenwerking
tussen de vakbonden en de poli
tieke partijen niet altijd zo vlot. Dat
stelt misschien geen problemen in
het A.B.V.V.-B.S.P., dat stelt wel
problemen in de relatie A.C.V.-
C.V.P. omdat de C V.P. in de aard
van de zaak een partij is waar alle
standen in vertegenwoorcSgd zijn
en waar de belangen duidelijk ver
schillend liggen. We hebben met
het partijbestuur van de C.V.P. al
leen sporadisch kontakt om een
vraag of een eis te stellen of om wat
oprispingen te maken maar voorde
rest hebben wij daar geen overleg
in. Er is ook geen gestruktureerd
overleg tussen het A.C.V. en de po
litieke mandatarissen van de
C.V.P. die zich bekennen tot de
werknemersgroep. Dat zijn zoveel
hinderpalen om het gewicht te
verminderen in de groep.
We hebben ook geen enkele minis
terfiguur in de streek. We hebben
wel al één staatsekretaris in het
openbaar ambt gehad irr de per
soon van Louis D'haeseleer maar
die werd dan uiteindelijk van zijn
stoel gegooid in Brussel omdat hij
te zwak bleek te zijn.
Ligt er U nog iets op de tong?
Wel, we stellen vast en ik be
treur het dat men ons werkvolk
en onze bedienden in de bedrijven
niet altijd «au sérieux» neemt. Dat
doet ons en onze mensen zeer. De
relatie werkgever-werknemer heeft
met veel meer te maken dan alleen
maar geld. Het tegengestelde be
weren is een simplistische vereen
voudiging..
interview afgenomen door
René De Witte
•zekeringsorganisme te zijn (RDW)
Verbondssekretaris van het A.C.V. Piet Van Tittelboom is niet de man om uitvoerig en
zelfbewust over zijn eigen persoon te praten. «43 jaar geleden geboren in Letterhoutem»,
antwoordt hij en tenwijl hij zijn identiteitskaart bovenhaalt om de juiste geboortedatum na te
gaan heeft ie al de kaart van het arrondissement Aalst in de hand. «Letterhoutem, kijk. net
boven St. Lievens-Houtem; in het westen van het arrondissement.» Piet Van Tittelboom
woont er nog altijd, met vrouw en twee kinderen.
Vader was tot '53 seizoenarbeider in Frankrijk; niet van de rijkste dus en vaak van huis om in
de suikerbieten de kost te gaan verdienen voor vrouw en zonen: Piet en zijn zeven jaar
jongere broer. In het tussenseizoen (de winter) ging ie bomen snoeien bij de boeren en was
hij nog bouwvakker ook.
I n die tijd lagen de kaarten sociaal anders verdeeld en het zag er naar uit dat het tenger ventje
(«ik ben nog klein», voegt Piet Van Tittelboom daaraan toe) uit het arbeidersgezin spoedig de
fabriek zou in moeten. Studeren kostte een zak duiten en was er voor de gegoede burgers:
3.000 frank per trimester voor humaniorastudies in internaatsverband was iets dat de beer
van de familie Van Tittelboom niet kon trekken. Op z'n veertiende trekt Piet naar een
sloefenfabriek in Oordegem.
«Ik was nog misdienaar, vertelt hij, en op een missie is er een pater geweest die mij in feite
heeft opgeraapt. Ik was een goede leerling in het lagere en hij vond het zonde dat ik al moest
gaan werken. Hij wou mij een priesteropleiding geven. Moeder heeft toegezegd en zo ben ik
in 1948 gaan verder studeren in het kollege van Esse bij de paters. Een weldoenster uit
West-Vlaanderen heeft mijn humaniorastudies bekostigd Ik heb ze nooit gekend.»
Piet Van Tittelboom is dan toch geen pater geworden. In augustus '55 gaat hij naar de
officierenschool te Arlon. Twee jaar later zwaait hij af. blijft drie maanden werkloos en krijgt
dan plots drie aanbiedingen. Twee in Brussel, maar hij kiest voor de Bank van Brussel in de
Nieuwstraat te Aalst.
In die tijd zat Letterhoutem in de greep van de socialisten en Piet Van Tittelboom die daar na
jaren losgerukt te zijn geweest uit zijn milieu (internaat en leger) en nu geladen met een sterk
Vlaams bewustzijn teruggekeerd werd gekonfronteerd met de hevige strijd tussen katolieken
en socialisten, voelde zich aangetrokken tot de geest van de vakbeweging. Zijn interesse
voor het sindikalisme ontstaat dus voornamelijk in deze periode; niet van thuis uit («vader is
altijd gesindikeerd geweest, maar was nooit een bewust militant!») maar wel uit de vaststel
ling, de bewustwording dat het allemaal nog geen koek en ei was: «Ik voelde dat er wat
mankeerde.»
Het is deken De Vos, toenmalige baas in het Groen Kruis, die Piet Van Tittelboom zeer
spoedig naar het A.C.V. trekt. De eerste stappen doet ie in de rechtskundige dienst van Willy
De Turck.
Piet Van Tittelboom trouwt in 1958. In januari 1960 vertrekt hij naar de studiedienst van de
Centrale van de Voedingsarbeiders te Brussel. Het is daar dat zijn engagement het sterkst
zal worden. Hij doorloopt er alle stadia, loopt geregeld school in het AVC-studiecentrum «Ter
Nood» in Overijse. is één van de elf vrijwilligers die in 1964 bereid gevonden worden om 13
maand lang in internaatverband kursussen te volgen in produktiviteitsverband («dat heeft
mij enorm vooruit geholpen»), gaat enkele weken voor het A.C.V. studeren in Amerika en
houdt zich dan. tot in 1975, vooral bezig met de vorming van militanten.
In mei 1975 arriveert hij dan (opnieuw) te Aalst als plaatsvervanger van Willy De Turck.
Met Piet Van Tittelboom als nieuwe verbondssekretaris is het A.C.V. in goeie handen...
R.D.W.
