1
FRANS, DE «WARE HERDER»
VAN MERE
AGENT ROBERT BEIRENS:
MET HET HART
ONDER DE MENSEN
PASTOOR WAUTERS:
HERDER TUSSEN HET
VOLK
UITGROEI NAAR 12 BEDRIJVEN
OP ZONE VAN NATIONAAL BELANG
Industriezone Erpe-Mere-Ottergem
16 - 31-3-1978 - De Voorpost
twee «katolieke» blokken en
Frans die met de CVP slechts
vier zetels haalde werd ge
woon raadslid. In 1958 be
haalde de CVP zeven zetels en
werd Frans Burgemeester,
sjerp die hij gedurende drie
termijnen zou blijven omgor
den.
Ondertussen was Den Herder
ook reeds van '46 tot '52 pro
vincieraadslid geweest en ver
der volgde hij nog een drietal
jaren de betreurde hred Van
Geert te Gent op.
Terecht mag Frans Den Herder
terugblikken op een zeer
vruchtbare ambtsperiode
waarin hij steeds ten dienste
stond van alle inwoners van de
gemeente. De wedde bedroeg
toen nauwelijks duizend frank
per maand Veel heeft Den
Herder kunnen realizeren: we
genaanleg, verlichting, sociale
woningen waartegen eerst ver
zet was maar waarvan men nu
het nut inziet en vooral zijn
kerkhof, «'n bijouken» zoals
er geen meer zijn, zegt ons de
ere-burgemeester. Elke dag
trok hij erheen. Tot de laatste
dag van zijn bestuursschap, tot
31 december 1976. bleef Frans
onvermoeid aan de taak. En
niet zonder sukses. Dat de toen
malige oppositie de hui
dige bestuurders hem bij
zijn afscheid wegens zijn per
soonlijke inzet en hardnekkig
doorzettingsvermogen vierden
en huldigden is inderdaad
veelbetekenend. Ook de loyale
wijze waarop hij de raadszit
tingen wist te leiden kenmerk
ten hem als ware van elk fana
tisme. «Als hel goed is durven
we het zeggen», zegt hij ons,
en «tegenstemmen doen we al
leen als het niet anders kan».
Frans zegt zelf te lang aan het
bestuur te zijn geweest om niet
te weten dat op elke bestuurs
daad kan gevit worden.
Ook bij de installatie van de
Als men in de achttien jaren van zijn burgemeesterschap geen
enkele maal vakantie neemt of de gemeente voor persoonlijke
redenen verlaat is men inderdaad wel een -echte herder-
voor zijn gemeentenaren.
Dergelijke man was inderdaad Frans Den Herder, laatste
burgemeester van Mere zoals hij in zijn salon in de riante
woning te Mere gekonterfeit hangt met uiteraard de drie
kleurige sjerp. Een geschenk van zijn kinderen.
Frans Den Herder was, en is
nog steeds, een graaggeziene
figuur te Mere. Getuigen daar
van zijn 31-jarig gemeente
raadslidschap waarbij hij van
de eerste maal dat jiij zich bij
het kiezerskorps voorstelde het
grootste aantal stemmen be
haalde van alle kandidaten. Zo
is het trouwens altijd gebleven
en ook de laatste maal, nu zijn
partij met nauwelijks veertig
stemmen moest zwichten voor
de koalitie. haalde qua stem-
menaantal weer de oppergaai.
Frans Den Herder is een self
mademan, een autodidakt die
na de plaatselijke lagere school
te hebben doorlopen ruimere
ontwikkeling zocht en zoals
zovele anderen ook vond, in de
zondagslessen van de St.-
Kamielschool. Van gewoon
«piocheur» wist hij zich op te
werken tot eerste klerk en dit in
de dienst personeel met aan
wervingen en afdankingen,
zodat hij met vele mensen in
kontakt kwam en zijn sociaal
geyoel ten volle aan bod zou
laten komen. Dat hij in de
NMBS waar hij 31 jaar in vast
verband werkzaam was een
gewaardeerd medewerker was
blijkt zonneklaar uit de doku-
menten die Frans ons gewillig
voorlegt. Waar hij eens werk
zaam was wilde men hem
steeds graag terug aan de taak
zien.
Na de wereldoorlog kwam
Frans in de politiek wat toen
geen sinekuur was. Vele men
sen waren de politiek beu en
anderen waren wat «te zwart»
of wat «te wit» geweest.
Toch hield Frans voet bij stek
en slaagde erin met een herbo
ren partij een schitterende uit
slag te behalen. Alleen het feit
dat hij dagelijks naar Brussel
moest voor zijn werk hield
hem van de burgemeesters-
sjerp en werd hij 1ste sche
pen. In '52 echter waren er
De ere-burgemeester van
Mere. Frans Den Herder
SJ
nieuwe gemeenteraad van uc
fuziegemeente Erpe-Mere met
18.000 inwoners fungeerde
Frans Den Herder, oudste
raadslid, als voorzitter.
Uiteraard had burgemeester
Den Herder de fuzie liever ge
zien op kleinere en dan ook
meer menselijke schaal. Met
vier andere gemeenten had
men een fuzie voorbereid die
aan de normen qua opper
vlakte en inwonersaantal zou
hebben voldaan en leefbaar
was. Het waren alle vijf ge
meenten afgestemd op het in
dustriegebied. Te Brussel
werd er echter, boven onze
hoofden om, anders over be
slist.
Burgemeester Den Herder
neemt het echter allemaal niet
zo tragisch op alhoewel het in
den beginne toch vreemd
voorkomt Hij geniet nog
steeds de achting en de dank
van de Meerse bevolking, en
die zijn hem goud waard.
Deze flinke zesenzestiger, die
nog over veler hoofd zou kun
nen springen, heeft in zijn ak-
tie voor de Merenaars het ge
weer niet afgezet, alleen maar
van schouder veranderd.
LH
Robert Beirens is een rustige, vriendelijke man. Een goed
gekende figuur in Mere, waar hij zijn vader, die veldwachter
was, achterna stapt in het uniform van politieagent.
Toevallig zou juist de avond na ons gesprek vader Beirens zijn
25' jaar oppensioenstelling vieren, een hoog cijfer waarmee
we hem graag gelukwensen langs deze weg om.
Uniek was ook het feit dat vader en zoon nog één en een half
jaar lang naast elkaar de omloop van dezelfde gemeente
liepen. De één pas uit de startblokken van een boeiend be
roep, de ander op weg naar de laatste meters ervan.
Robert Beirens vader van
twee reeds gehuwde kinderen
trad op 15 september 1951
in dienst: een drukke,
boeiende maar rechtlopende
weg met veel afwisseling,
door de fusie evenwel- enigs
zins omgebogen. Vroeger was
er meer «buitendienst» bij,
terwijl de taak van de politiea
gent nu meestal louter admini-
tratief is afgebakend.
Een politieagent op een ge
meente is. net zoals in de stad.
een gemeentelijke bediende,
afhankelijk van de burgemees
ter. terwijl een veldwachter
moet kijken in de richting van
de Prokureur des Konings.
Zijn taak ligt voornamelijk op
het administratieve vlak: dos
siers behandelen, processen-
verbaal. allerhande formulie
ren, enzovcrder.
Vroeger was de politieagent
meer dan nu de baan op om
politionele zaken met de be
volking te regelen. Hij stond
toen 24 uur op 24 ter beschik
king. maar met «vlottende uur
rooster- Nu liggen de werk
tijden vast. Maar het werk
blijft uiteraard boeiend.
Een verschil niet vroeger was
ook het feit dat de «ordehand
havers- nu gebonden zijn aan
officiële papieren, terwijl de
agent voorbeen veeleer een
soort -vrederechter- was. die
in zijn dircki kontakt met de
mensen aanstuurde op minne
lijke schikkingen».
Dit menselijk kontakt, het ver
trouwelijk omgaan, met de
mensen in de gemeente was
trouwens één der drijfveren die
Robert Beirens naar dit beroep
dreven. Aanvankelijk was hij
bediende bij de Belgische
Voetbalbond, maar later koos
hij toch de open lucht. Hij
komt graag onder de mensen
en mede door het voorbeeld
van vader Beirens die in Mere
bijzonder graag gezien was
Robert trouwens ook lag het
in de lijn dat ook Robert een
beroep zou kiezen waarbij men
zoveel mogelijk mensen kon
helpen. Het spreekt uiteraard
vanzelf dit beroep vooral op
vertrouwen steunt. Iedereen
kent iedereen. Men komt veel
van elkaar te weten. Maar
daardoor kan men ook meer
helpen, vooral preventief: daar
steunde Robert Beirens sterk
op: In de stad verloopt dit alles
gans anders. Meer naamloos
en niet zo persoonlijk. Kan
ook moeilijk anders
Agent Beirens volgde ook drie
en een halve maand de politie
school in Gent^ toen dit nog
niet verplicht was. Hij deed
ook mee aan twee cksamens.
waaruit hij als laureaat te voor
schijn kwam. Zo werd hij poli
ticagent aangesteld te Mere,
waarover hij géén kwaad
De Meerse veldwachter
Robert Bierens (SJ)
woord kwijt kan. «Een Mcre-
naar is iemand van het leven
lustige type. zegt hij, hij
drinkt graag een pintje, maar
we hebben er nooit veel last
mee gehad. Misdadigheid
komt hier eigenlijk niet voor.
Mere heeft wel een aktieve be
volking met een sterk ontwik
keld gemeenschapsleven.
In Mere zelf wordt anderzijds
weinig uitgegaan. In de kafees
komt men bijvoorbeeld kaar
ten of gewoon met elkaar pra
ten. Maar er zijn geen dansge
legenheden. Daarvoor trekt
men uit Mere weg.
Robert Beirens zelf doet het
allemaal rustig aan. zeker na
dat het met zijn gezondheid
nu al enige jaren terug
dreigde mis te lopen
Tijdens de 27 voorbije be
roepsjaren heeft agent Beirens
de Mercnarcn tot op hun ziel
leren kennen. Hij werkt graag
in Mere, waar hij uiteraard al
heel wat heeft meegemaakt
gedurende dal kwarteeuw. Er
werden anekdotes boven ge
haald. En vanzelf kwam men
weer bij vader Beirèns terecht
die vrolijke vent die zo
graag babbelde en bij de
«tijd' van toen», waarvan Ro
bert zelf nog net getuige is ge
weest. vóór het allemaal zo
plots en snel is gaan verande
ren («Het was men toch nog
plezieriger leven). Agent Bei
rens draagt Mere een warm
hart locWe geloven dat het
omgekeerde ook waar is
Pastoor Albert Wauters van Mere is iemand die zich niet
schuilhoudt achter de muren van zijn pastorie, die we bereik-
I ten over een lang gaanpad tussen twee stukken voortuin die
duidelijk op de lente lagen te wachten. Achter muren vangt
men wel geluiden op, maar wat ze betekenen is niet zo dade
lijk duidelijk. Ze zijn vervaagd.
Je moet ze horen aan de bron, bij de mensen zelf.
Pastoor Wauters was niet thuis, toen we onverwacht aanbel
den. Waarschijnlijk gaan luisteren. Dat bleek inderdaad het
geval.
In het «Patronaat» vonden we hem, staande in een gezellige
kring, aan de babbel.
Pastoor Wauters is niet het
type van de herder - met - de
hoed. Hij is joviaal, praat
graag, luistert al even lief. en
is duidelijk graag onder de
mensen.
We trokken ons even als sa
menzweerders terug.
Pastoor Wauters is in Mere be
noemd in augustus 1971, en
einde oktober aangesteld. Hij
is niet altijd werkzaam ge
weest in de «Strijdende Kerk»
om het zo eens te noemen,
vooraan op de pastorale bres,
maar was na zijn wijding meer
dan dertien jaar bedrijvig in de
«lerende Kerk»: professor in
het St.-Aloysiuscollege te Ni-
nove. Latijn en Grieks in de 5'
en 6® Latijnse plus godsdienst
en geschiedenis. Later kwam
er de 4® Latijnse bij. Hij on
derwees ook Nederlands,
Frans, Engels, Duits en Na
tuurwetenschappen. Tussen de
schooldagen door deed hij nog
zondagdienst in Iddergem.
Daarna was hij gedurende 10
jaar onderpastoor in Led»,
waar hij blijkbaar mooie her
inneringen aan meedraagt, en
later vier jaar te Steenhuize,
zijn geboortestreek hij
werd geboren in Erwete-
gem alvorens sinds 1971
pastoor in Mere te worden
Albert Wauters werd in 1944
gewijd, nog tijdens de Duitse
bezetting. De Duitsers hadden
trouwens het grootste gedeelte
van het Seminarie te Gent be
zet, zodat de seminaristen in
de diaspora leefden, in de om
geving van het hoofdgebouw.
Het feit dat pastoor Wauters
eerst in het onderwijs kwam,
lag niet aan hemzelf: zijn over
sten hadden dit voor hem be
slist. Toch deed hij het erg
graag, hoewel hij liever dade
lijk naar de «aktieve» dienst
was gestapt.
Die stap werd dan gezet na
meer dan dertien jaar: hij werd
onderpastoor te Lede. Het was
wel even wennen. Maar hij
was vlug ingeburgerd.
Over zijn werk nu als pastoor
te Mere: «Ik ben zeer graag in
Mere. Een Merenaar leeft
graag. Hij is niet sektair, en
allemaal zijn ze au fond de
priesters genegen. Ik word er
goed aanvaard. Ik vind wei dat
een pastoor midden onder het
volk moet staan. Meeleven
met de parochieIk kom erg op
voor huisbezoek. Dit wordt
wel wat bemoeilijkt doordat
veel mensen samen uit werken
en 's avonds nog allerhande te
doen hebben. Maar hoofdzaak
is toch het persoonlijk kontakt,
zonder onderscheid van kleur
en gezindheid. De mensen
werken hier ook graag mee. Je
staat daar soms versteld van.
Maar je mag niet uit de hoogte
zijn. Gewoon van goede wil,
zoals de Merenaren zelf. En
wat het kerkbezoek betreft: dat
gaat wel wat achteruit, maar
dat is tegenwoordig zowat
overal het geval. Toch mogen
we in Mere nog niet klagen.»
Maar naast het huisbezoek,
het ziekenbezoek en dergelijke
kontakten meer, moet ook de
administratie gedaan worden.
Die verzorgt pastoor Wauters
zelf. Een eigenaardige situatie
vond de pastoor wel het feit
dat, binnen de nieuwe entiteit
Erpe-Mere. enkel Mere tot de
dekenij Haaltert behoort, 4 pa
rochies tot de dekenij Lede, en
3 tot Herzele.
Pastoor Wauters is, naast
voorzitter van de «Parochiale
Werken» ook proost van de
KAV, KBG. Davidsfonds en
Ziekenzorg. De onderpastoor,
waarover hij zich zeer tevre
den toonde, neemt de jeugd
bewegingen voor zijn reke
ning, de KWB en het ACW.
Waar men in andere paro
chies over een «Kring»
spreekt, was pastoor Wauters
ervoor de naam «Patronaat» te
behouden (van het oudere
woord «patronage») omdat dit
zo ingeburgerd was. «Maar de
De pastoor van Mere. £./i^e
Wou Iers (SJ)
jnisl
kerk, zo zei de pastoor, r J
het geestelijk centrum v
parochie. Een verjongde lk^
gie is zeker verantwoord. Ti^g
moeten we op de eerste pil,
de mensen bewust maken]
hun situatie en hun
woordelijkheid»zo beslot»^
pastoor.
WILFRIED LISSE)
De parochiekerk van Mere (SJ)
De pool van industriële bedrijvigheid te Mere ligt op een
boogscheut van de E5, pal aan de provinciale baan nr.
11 (Aalst-Zottegem-Oudenaarde) en dicht bij spoorlijn
82 (Aalst-Zottegem). De bijgevolg goeie ligging heeft
tijdens de geschiedenis van het industriepark zijn
vruchten afgeworpen. Vandaag de dag is de werving
volledig voltrokken. De industriezone «Erpe-Mere-
Ottergem») is een initiatief van de Interkommunale Ver
eniging «Land van Aalst», vereniging die overigens
nog altijd het geheel beheert.
fektionering van hemdon-
derdelen). Jacobs-
Roelandt (elektrische kabi-
nes, schakelborden).
B V M. (radiatoren), de Ja
panse Pioneer Electronics
Manufacturing (elektrische
toestellen en luidsprekers),
De Metaalbewerkers
(groothandel in ijzerware!
E. Buyle (houten skulpte*
werk voor de meubelindus
trie) en Van Durme - Vt
Boxtael (toelevering v<
meubelonderdelen).
(rdt
De eerste onteigeningen
gebeurden bij hoogdrin
gendheid op 't einde van
1968 21 ha. was Erps
grondgebied, van Ottergem
werd 11 ha. afgesnoept
terwijl Mere voor één enkele
hektare werd aangespro
ken.
Een jaar later werd nog
eens 3,7 ha te Erpe ontei
gend zodat de oorspronke
lijke oppervlakte van de in
dustriezone 38,7 ha. be
droeg
Op 2 november 1971 be
sloot het Ministerieel Komi-
tee voor Ekonomische en
Sociale Koördinatie de zone
toe te laten tot het statuut
van «zone van nationaal be
lang».
Zoals gezegd is de inte
resse van de kant van de
investeerders niet uitgeble
ven. Land van Aalst had
daar voor een volledige uit
rusting van het terrein zowel
kwa bebouwbaarheid als
kwa nutsvoorzieningen,
borg. Eind oktober 1974
heeft de belangstelling een
uitbreiding van het terrein
met 13 ha. met zich meege
bracht.
Twaalf bedrijven hebben
hun intrekt genomen op de
5 circa 50 ha. die de zone nu
omvat. Het zijn: Evipak
(plastiekzakken), de Ameri
kaanse Wang Europe (elek
tronische reken- en schrijf
machines), Cable Print
(elektronische toestellen
voor dataverwerking), Van
den Eeckhout (bovenkle
ding), Berma
(Meubelbeslag-schuurmidd
Dubin Haskell Lining (pre-
Vfere (SJ)
Het industrieterrein
