Het einde van een reus
NA EDDY MERCKX
BEGINT EEN NIEUW TIJDPERK \EÈ
16 - 26-5-1978 - De Voorpost
Eddy met echtgenote Claudine
Het tijdperk Merckx is voorbij. Voorgoed. Eddy Merckx is de
renner geweest die het meest tot de verbeelding sprak van de -.fans -
Hij was de man voor wie geen alternatieven golden: hij wilde de
grootste, de beste, de sterkste zijn. Zijn grote drama is, dat hij de
grootste wilde blijven. Dat hij, na een grandioze en onvoorstelbare
carrière niet heeft kunnen geloven dat ook hij slechts een mens was
en geen buitenaards wezen.
Vorig jaar «verloor- hij de
«Tour-Hij meende dat hij niet op
zijn waarde was geklopt. En zou
dat bewijzen. In 1978. Voor Eddy
Merckx. in 1961 als nieuweling
met één seizoenoverwinning in de
wielrennerij gestapt en als vijf
voudige Tour- en Girowinnaar,
uurrekordhouder en meervoudig
wereldkampioen weggegaan,
komt er geen nieuwe ronde van
Frankrijk. We zeggen dat zonder
enig leedvermaak, omdat het een
man betreft die geschiedenis heeft
geschreven, een man wiens groot
heid erin bestond dat hij nooit de
nederlaag wilde aanvaarden, om
het met de woorden van Walter
Godefroodt. Eddy's grote vriend,
te zeggen.
DE GROOTSTE
Italië. België, Nederland en
Frankrijk, hebben de wielersport
door de jaren heen opgetild tot de
nationale sport nummer één. De
superstars en de vedetten smeren
hun broodjes dik met wat ze al
fietsend verdienen. In de krant
worden de prestaties van de -hel
den» opgeblazen tot daden van
bijna buitenproportionele afme
tingen. En terwijl de fans en de
meer of minder geïnteresseerden
naar het «spektakel- kijken, pak
ken ze ook nog wat anders mee. de
publiciteit. Want een renner is een
sandwichman. Al sinds jaren.
Op zijn shirts draagt hij de kleuren
en de firmanamen van zijn brood
heren mee. Als blikvanger Hij
maalt er niet omWant hij wordt er
dik voor betaald. Op voorwaarde
dat hij zich op het goeie moment
toont. Liefst als het kiekje voor de
krant wordt geschoten na een
zege. En ook nog wanneer de len
zen van de teeveccamera's zoe
men.
Eddy Merckx heeft zijn «bazen»
het summum aan publiciteit gege
ven. Windeieren heeft het hem
niet gelegd. Toen hij in 1977 aan
zijn laatste «Tour» begon, mocht
hij, op 31-jarige leeftijd, zonder
spijt en zonder enig heimwee van
afscheid nemen spreken. Hij had
alles bereikt. Achter hem komt
nooit meer iemand die hem bena
deren kan, laat staan evenaren. Hij
heeft evenwel voor zichzelf niet
willen bekennen dat het «tijdperk
Merckx» afgesloten was. Nog
éénmaal de Tour winnen, zegde
hij. En bouwde een ploeg rond
zichzelf. Met klimmer Lucien Van
Impe als bliksemafleider, als wis-
sellaureaat wellicht. Of meende
hij het zélf niet dat hij nog één
enkel keertje boven de konkurren-
ten kon uittorenen?
De mens is steeds een raadsel ge
weest. Eddy Merckx niet minder.
De sportman met de grenzeloze
ambitie heeft jarenlang zichzelf
gepijnigd, en de anderen met hem.
Tot de tegenstand afbrak als een
rietje. Het bleef niet bij Hitsen: hij
stond er het jaar door. Er werd
georakeld dat hij zoiets een paar
jaartjes kon volhouden, doch dat
hij niet lang zou meegaan. Merckx
moet een formidabel atleet zijn
geweest om van 1966 tot, pakweg
1975 overeind te blijven. Hij moet
ook een man zijn met een stalen
karakter, die de lijfelijke mizerie,
het lijden, de marteling, het voort
durend aanboren van de fyzieke en
morele rezerves niet ontzag en
vindt Gimondi het jammer dat
Eddy er niet meer bij zal zijn.
«Merckx was voor mij steeds een
vergelijkingspunt. Om te weten of
ik het goed of slecht deed, keek ik
naar wat Eddy deed. Ik vind het
doodjammer dat Merckx niet met
een ophefmakende zege afscheid
heeft kunnen nemen van «zijn»
sport. Ikzelf verzoen me stilaan
met de wetenschap dat het tijd
wordt om ermee te kappen. Voor
iedereen is er een tijd van komen
en gaan, en klagen mag ik niet. Ik
heb Merckx overal ontmoet, heb
tegen hem gestreden. Zoals ande
ren hem bekampt hebben. Eerst
heb ik niet willen aanvaarden dat
hij «groter» was dan ik. Maar ten
slotte werd ik met mijn neus op de
feiten geduwd. Ik troost me even
wel met de gedachte dat Eddy
Merckx de grootste aller tijden
was. Het afscheid van Merckx is
een donderslag. Doch niemand is
onverslijtbaar, onvergankelijk.
Zelfs de allergrootste. Dat hij dat
laatste écht is geweest, bewijst
zijn onvergelijkbaar palmares.»
Walter Godefroodt was en is een
grote vriend van Eddy Merckx:
Twee jaar geleden nam Eddy aan
Op bezoek in Dendermonde v)
Merckx na het «Tourcriterium» te Aalst
alle klassiekers deel. Hij reed de
Giro, de Tour en bovenop ook de
ronde van Zwitserland. En dan
nog niet zoals ik het doen zou: hij
reed steeds om te winnen. Omdat
hij het aankon. Winnen wilde hij
trouwens altijd. Het was zijn
grootheid. Ik veronderstel dat hij
vandaag beseft hoe het ermee
staat. Koereur zijn, betekent al
lesbehalve uit wandelen gaan. Dat
ondervond ik aan den lijve in mijn
toch al lange carrière: dit seizoen
word ik er 35. Sinds februari «zit»
ik in klassiekers en rittenkoersen
en ben nu dringend aan wat rust
toe. Of Merckx er reeds vorig jaar
moest mee gekapt hebben? Hoe
zou ik daar kunnen over oordelen.
Hij, die ontegensprekelijk de beste
aller tijden is geweest, was het
best geplaatst om voor zichzelf te
beslissen.»
En Lucien Van Impe? Die draagt
nu op zijn eentje de verantwoorde
lijkheid in de komende Tour. De
Tour zonder Merckx. Een Merckj
die waarschijnlijk, aan boord
de wagen, de winnaar 1976
goede raad zal bijstaan.
Zonder Merckx is voor de wielei
sport een nieuw tijdperk ingeti
den. Dat Eddy inderdaad op
terugweg was. blijkt uit «naakt
cijfers-: in 1976 won hij nog 1)
keer en in 1977 15 maal. Dat
al een stuk minder dan in 19*
(35) en 1974 (33 overwinningcn|
Maar voordien? Was hij de keizt
van de keizers. Dat hij abdikeerc
kan geen afbreuk doen aan het fi
dat Eddy Merckx de grootste waj
Een man die in Amerika, waj
bijna niemand iets afweet van
wielrennerij, geen onbekende it
Een man die een plaats kreeg in
encyclopedieën. En dat betckcj
wat. Een superstar. Maarten kost
van wat? Van onvoorstelbal
wilskrachtige zelfpijnigingen. J
moet het er voor over hebben
uui uvci iicuucn.
MARC MARCq 1
l ans op jacht naar een handtekening
steeds herbegon. Met dezelfde
eerzucht, met dezelfde zegedrang.
Het palmares dat Merckx op
bouwde, stoelt op een bijna ma
niakale liefde voor zijn beroep, op
een ontstellende drang naar groot
heid. De grootheid van een win
naar. Het monument waar de
dwergen naar opkijken.
PLOTS ANDERS
Eddy Merckx heeft alles gedaan
om zijn droom te kunnen verwe
zenlijken. Hij heeft zijn afscheid
steeds verschoven omdat hij op
een mirakel hoopte. Hij trainde,
testte zichzelf. Maar ergens lazen
we een verklaring die zijn vrouw,
Claudine Acou. zou hebben afge
legd: «Eddy rekupereert niet
meer». En precies dit rekuperatie-
vermogen was Merckx' grote
kracht. Na een slopende etappe de
volgende morgen weer fris aan de
start staan, was zijn wapen.
Voor de «halfgod» breekt nu een
nieuw tijdperk aan. Het leven van
een man zoals u en ik, en toch een
levende legende. Geen «has
been», want een figuur als Eddy
Merckx draagt iets onverganke
lijks in zich. Hij is als een artiest
die in zijn «aktieve periode» de
wereld een aantal meesterwerken
heeft geschonken.
Het moet Eddy vanzelfsprekend
zwaar vallen, tegen zijn intenties
in, adieu te moeten zeggen. Doch
hij moet met die realiteit leren le
ven. Hij is steeds een winnaar ge
weest Hij kan. na een glorieuze
«epizode- als koereur, een sukses-
rijk man worden op een ander
vlak. Er zijn voorbeelden genoeg
van «groten» die op hun élan
doorgingen. We moeten niet ver
uit de buurt gaan: Fred De Bruync.
Een schoolvoorbeeld van een ve
dette die de sportroem als spring
plank gebruikte voor een «nieuw
leven».
GETUIGENISSEN
Felice Gimondi is de renner ge
weest wiens wegen steeds die van
Eddy Merckx hebben gekruist. De
Italiaan heeft zich met die situatie
moeten verzoenen. Als «grote» in
de schaduw leven van een «star
die zo sterk was dal tegen hem
optomen een «onmogelijke op
dracht- was. moet erg zijn. Toch
Bij hel kriterium te Sint-Niklaas (ag)
