\AIGEM DORP VAN DICHTERS: ANGELE DE BREMAEKER ■HET BEJAARDENTEHUIS: EEN PAREL! 'T MEULEKEN TE VEEL» TE AAIGEM VOLLEYBALKLUB AJAX AAIGEM DOET NIET AAN VEDETTENKULTUS AAIGEM ZINGT EN DANST n m mm neen zeer persoonlijk en smaakvol ingerichte kamer in et rusthuis te Aaigem verblijft sinds een twaalftal jaren ngèle De Bremaeker, nu 85 maar nog flink te been en ieen vlot handschrift nog regelmatig haar verzekens chrijvend in een keurig album. Door het open venster eeft ze een mooie kijk op een flink stuk natuur, natuur Kie haar zo lief is. «Bomen zie ik zeer graag», zegt ze. jiAls mens van de buiten ken ik immers de bomen en de amen kennen mij!». iboren in een vleugel van kasteel te St- ilrikskapelle, het «schoon- le dorp van Vlaanderen» igt ze ons, verbleef ze na lar huwelijk met een be- ipsmuzikant te Mollem. lij bespeelde er o.a. het or- il doch stierf reeds in 1940 it slechts één zoon, Viktor fan Frachem, 1e prijs aan iet Koninklijk Konservato- ddum te Brussel, vakman, di- intjgent, komponist en leraar lan het Aalsters VTI. LHilet was moeder Angèle die laar zoon de eerste begin- telen van de muziek bij bracht (ze speelt immers a (elf piano) alvorens hij zich a e Brussel ging vervolma- a ien. Met de passende klem- pnen in haar gedichten en Je zwier in haar volzinnen (erraadt Angèle De Bre- paeker dadelijk haar muzi- Efiale aanleg en ook haar ei- jen ouders waren zeer mu- fikaal. 3S- ld-' Haar eerst uitgegeven bun del, «Zielezangen» ver scheen reeds jaren geleden en nu heeft ze nog een al bum en een doodgewoon schrift vol gedichten die meestal de jaarkrans vol gen of de natuur, en dan vooral de bomen bezingen. Misschien volgt nog dit jaar een nieuwe bundel. Reeds moeder van Viktor schreef Angèle haar eerste gedicht. Op wandel in Wal- fergem - Asse met haar vier jarig zoontje plukte deze haar bloempjes terwijl An gèle vanuit de hoogte haar dorpje, «Sint-Ulriks- Kapelle», bekeek. De emo tie werd haar te sterk en haar eerste gedicht, «Mijn Dorpke». zag 't levens licht. Wel was ze reeds in de school begaafd voor opstel en Nederlands en zo vertelt ze ons dat de kéntonnale inspekteur haar schrift be keek en haar vroeg een ge dicht dat ze had overge schreven van een ander au teur om te zetten in proza wat ze dan ook met gemak deed wat aan de inspekteur de zin ontlokte «Gij kunt zelf ook wel gedichten schrij ven». Angèle heeft nooit lang werk met een gedicht. Soms schrijft ze er twee op een avond maar dan duurt het wel eens twee dagen en weken eer de inspiratie er weer is. Ze schrijft echter nog steeds. Elke dag leest ze uitvoerig «De Stan daard en na énig huishoude lijk werk wacht ze 's namid dags geduldig op de muze. Juist wegens de inherente zangerigheid van haar ver zen zijn er reeds zeer veel op muziek gezet waarbij zoon Viktor, kunstzanger, het leeuwenaandeel heeft verzorgd. Haar werk werd reeds openbaar gewaardeerd. Zo mocht ze reeds verschil lende eretekens ontvangen alsook het stadsplaket van Aalst Op de vraag hoelang ze nog wil schrijven zegt ze ge woon: «Ik ben nog nooit ziek geweest en ben er nog maar 85. Dus...». LH Dichteres Angèle De Bremaeker (SJ) ;®"l het bejaardentehuis, gelegen in de wijk Dorp nummer 65, 2 "Jrblijven momenteel een zestigtal oudere mensen. Zij genie ën er een goede verzorging, die ze thuis niet meer kunnen ^rUgen. Dit impliceert echter niet dat het bejaardentehuis ziekenhuis is! Alleen gezonde mensen, maar dan ook J>nder onderscheid, worden aanvaard. Indien de op te ne- a len personen geen geld hebben, worden zij toch opgenomen: 2ert OCMW past de rest wel bij. In een zeer mooi en modern huis kunnen deze ouderen hun tijd verdelen tussen de kaar- leszaal of de teieviziezaal. Er is eveneens een grote tuin, b»r sommigen wel eens een handje toesteken. ast) ten mooi parkje kunnen de 3miwoners samen praten, terwijl ichè genieten van de frisse en Ibezoedeldc lucht in de vrije fill|tuur Velen verzorgen en len de talrijke dieren in de li-zoo. De herten, pape- ien, vogels, eenden, en :m maar op, voelen zich er De besten-ter-been wel eens (alleen of in :p) een wandeling door- :n Aaigem maken. Zij be ken het nog aanwezige na- irschoon of de talrijke kapel- jes in de streek. Hel gebeurt :r dan eens dat ze in een ;elijk kapelletje een ge- :k voeren met Hem waarin geloven, om gesterkt weer ihuis» te keren, is dat de ouderen er een :nswaardig onderkomen len: de gebouwen zijn vol- m. Er is overal ver- ling en warm water. De ging is buitengewoon Hiervoor staan dagelijks intig kloosterzusters in de Zij worden bijgestaan door verschillende uit de gemeente die er hun dag taak komen vervullen. Som migen werken half-time, ande ren blijven een volledige dag, om het werk te doen. Zij zijn echter geen verpleegsters, re den waarom zieke 60-plussers niet aangenomen worden: zij dienen zich naar een zieken huis te begeven. Dat het be jaardentehuis een parel werd is eigenlijk te danken aan een juf frouw, die gebrekkig was (waarschijnlijk door kinder verlamming). Haar ouders wa ren ontzaglijk rijk, maar zij kon zichzelf niet goed meer behelpen. Twee zusters van het klooster hebben dit jaren lang op zich genomen: alle werk werd zonder klagen of zuchten gedaan. Als vergoe ding voor deze zelfoppoffe- ring, heeft de juffrouw een gift gedaan aan het klooster, om de kapel te vernieuwen. De in komsten van de schenking moesten dus gespendeerd worden aan de verfraaiing. Het Een deel van het klooster te Aaigem waarin het rustoord voor bejaarden is in ondergebracht (SJ) noofdklooster van Deinze, heeft tegelijkertijd de gebou wen laten vernieuwen, zodat we nu echt kunnen spreken van een parel van een tehuis. Het is wel spijtig dat verschillende oude «antikwiteiten» niet bewaard werden. Zo moest de oude blauwe vloer plaats ma ken voor een glanzende mar meren bevloering! Toch is de n zegen voor de De deskundige leiding bestaat uit de twee pastoors van Aai gem: E.H. Eyckelberg Leon is de voorzitter. De aalmoezenier is de E.H. Amedee Suenaert. Deze wordt in zijn werk prima bijgestaan door een rustend pastoor van Anderlecht, de l« 'ot vóór precies dertien jaar kon men ook te Aaigem log een windmolen zien op de Langemunt nr. 22, nu lichter nr. 34. W !oon Frans Van den Brulle, uit een echte molenaarsfa- ^inilie van Mere's watermolen gesproten, moest een iroodwinning hebben en vader zou het uiteraard ook in een molen zoeken. In Beveren-Oudenaarde, langsheen Ie spoorlijn Brussel - Kortrijk werd een windmolen |ekocht uit 1712 en met paard, kar en gewillige man- iracht uit de buurt geraakte deze in Aaigem waar hij loor vader Victor en zoon Frans Eeckhout werd herop- |ebouwd op grond van de familie Van den Brulle, nu log de «Molenberg» genoemd. Daar er echter te Aai- |em reeds twee molens waren kreeg deze nogal ras de laam «Meuleken te veel». Ook werd hij wel eens «'t Catoliek Meuleken» genoemd want de liberaalgezinde loeren kwamen er niet. .aatste eigenaar en mole- laar Philogeen Van den Jrulle, wel een klinkende 'oornaam als men bevroedt lat «Philo-geen» betekent ■Vriend van de men sen».Deze naam toonde de nulder zich ook waardig, rooral tijdens de Duitse be- LJ letting want alhoewel de HBnolen verzegeld was. ^■naaide Philogeen toch 's lachts. op gevaar gezien en lehoord te worden door de latrouille, «klutsen» voorde levolking. De patrouilleurs telf kwamen wel eens om wat te maken en dat dan naar de «heimat» te sturen. «Molenaar» zijn was des tijds nog hoog in aanzien en het was eveneens een flinke broodwinning. De oom van Philogeen, Dom Van den Brulle. was de eer ste abt van Affligem na de Franse Omwenteling wat nog te zien is bij het Affli- gems Bisschoppenhuis. Het «Meuleken te veel» domineerde vanop zijn iet wat verheven Molenberg de Vlaamse vlakte in een pe riode dat alleen water en wind energiebronnen wa ren. Het was wel een zeer sier lijke molen. In tegenstelling met andere die eerder log aandeden vertoonde het «Meuleken» een slank sil houet. Tot 1948 werd er nog re gelmatig gemalen maar dan kwam de konkurrentie met andere energiebronnen en Philogeen plaatste ook een motor. Geleidelijk kwam er dan ook steeds meer sleet op de mo len tot de kruisplaat langs de achterkant brak en de molen scheefzakte. Het kwam zover dat hij steunde op de wieken die langza merhand de grond indron gen. «Als ge nog groenten wilt is het hoog tijd», riep Philo geen tot de buren. Even la ter verloor het wrak zijn evenwicht en viel, definitief. Afbraak volgde. De kost bare balken werden bin- nenaehaald en vele ervan worden angstvallig be waard. «Die gaan niet weg», vertelde ons de dochter, mevrouw Henderickx. Ook de molenstenen kwamen op het erf. Al wat er zichtbaar nog overblijft van «'t Meuleken te veel» is een teerling, een stenen pilaar gemetst met kalk en roggemeel, en de lichte hoging van de «Mo lenberg». Tot in 1971 werkte Philo geen nog voortdurend maar dan brak hij de knie en is minder goed te been. Ter tale is hij echter nog flink, vooral als het over molens gaat want «de molen, dat was zijn leven»! L.H. Volleybalklub Aaigem dat met zijn 28 spelers 3 ploegen opstelt, een ploeg kadetten (jongens tot 16 jaar) en een eerste en een tweede ploeg, komt uit in tweede provin ciale afdeling. Hun objektief is vooral gericht op het geven van een sportieve en aangename ontspanning aan jonge Aaigemnaren; het is er hen daarom uiteraard niet om te doen de vedettenkultus aan te kleven, dat zou trouwens niet mogelijk zijn met de beperkte middelen waarover ze beschikken. E.H. Mertens. Laatstge: noemde draagt dagelijks om zes uur de mis op en reikt de kommunie uit. Dank zij deze kundige leiding en dank zij de goede verstand houding blijkt dit tehuis een «veilig» onderkomen voor de zestig bejaarden. R. DEV1JVER EEN PLOEG VAN ECHTE VRIENDEN Momenteel heeft VC. Ajax Aai gem zelfs geen trainer. Door omstandigheden waren sekre- taris Walter Scheerlinck en Jo- han Van Boxtael niet meer be kwaam om die funktie verder uit te oefenen Het bestuur en meer bepaald de man achter het stuur van deze klub, William Verbeken, is nu in onderhande ling met Jan Wijnendaele, ie mand die het klappen van de volleybalzweep wel kent, en mogelijk komt die transfer wel in orde Maar moesten ze nu zonder trainer blijven, dan stelt dat wel geen zo zwaar probleem; de spelers vormen trouwens een hechte vriendenkring en die vriendschap uit zich enorm in het samen sport bedrijven. AJAX AAIGEM ZONDER ZAAL Wat echter wel een handikap is, dat Is het gebrek aan een zaal, die onontbeerlijk is voor een kiub die speelt In 2de provinciale. En, die sportinfrastruktuur, daar wringt wel het schoentje in een gemeente als Erpe- Mere, die ach zo bloedarm is aan maar enige vorm van moderne sportakkomodatie. Daar zou volgens het ener gieke en sportieve gemeen tebestuur en mede dankzij de recent opgerichte sportraad wel vlug verandering in ko men; die belofte kwam er bij de laatste en tevens eerste verkiezing van de sportlau- reaat van Erpe-Mere. GELD IS IN ELKE KLUB ON ONTBEERLIJK Hoe een klub als Ajax aan de zo nodige centen komt om de jeugd gezonde ontspanning te verschaffen, daar zorgt het 10-koppige bestuur wel voor. Onder de kundige leiding van voorzitter Karei Vercruysse en met de steun van de andere bestuursleden richten zij jaar lijks een nachtbal in. «Toren galm Herzele», een amateur- groep toneel zorgt ook elk jaar voor een steeds zeer ge slaagde voorstelling en niet te vergeten, het jaarlijks volleybal- tornooi dat dit jaar doorgaat op 6 augustus met ploegen als Herzele, Steenhuize, Dender- houtem, Hiilegem, Denderwin- deke en dat gepaard gaat met een soort van Vlaamse kermis. Wel, die initiatieven brengen wel het nodige geld in de kas om het voortbestaan te verze keren en zelfs te verbeteren. BELOFTE MAAKT SCHULD De heer William Verbeken, «de» man achter de schermen hoopt erg dat Volleybalklub Aaigem in de toekomst in een zaal zou kunnen spelen. Belofte maakt schuld, nu maar afwachten of de Erpe-Mere woord houdt? Willy Raes «Zingen is tweemaal bidden», zegt men ook in Aaigem en daarenboven kregen enkele KVLV-ers, na het aanle ren van een mis ter gelegenheid van een feestvergade- ring de smaak van het zingen te pakken zodat vóór een tweetal jaren prompt een parochiaal zangkoor in de school van de moedervereniging KVLV werd opgericht. Koster Maurits Van Sande was de aangewezen man als orgelist en Mw Irène De Vuyst-De Rijck zou het diri geerstokje zwaaien want zij had inderdaad in haar schoolperiode deze muzische kunst beoefend. Gesproten uit de KVLV on der voorzitterschap van Mw Adrienne Pennewaert evo lueerde het zeer bloeiend zangkoor dat een twintigtal leden telt waarbij het nan- nelijk element slechts voor een vierde is vertegen woordigd, naar een meer zelfstandige vorm al blijft de samenwerking met de moeder- en andere vereni gingen zeer intens. Elke dinsdag wordt er in de kloosterschool druk gerepe teerd want bedoeling is de liturgische suggesties nauwgezet op te volgen zo dat elke week nieuwe liede ren, aansluitend bij de mis en de lezingen, dienen te worden aangeleerd. Er werd deelgenomen aan vormingsdagen voor zang koren en het nieuwe lied boek «Zingt Jubilate» heeft nog weinig geheimen voor de Aaigemse koristen. Als dinamische, jeugdige groep hebben ze ook nog anderfe pijlen op hun boog en wordt er bvb aan volks dansen gedaan zoals nog laatst op 1 mei waar er, in samenwerking met de Aai gemse Fanfare «Nieuw Le ven» op een versierde wa gen aan volksdansen werd gedaan op de verschillende Aaigemse wijken. Turn-, dans- en naailessen volgen ze verder in de moederve reniging maar op zondag 28 mei treden ze te St- Lievens-Houtem op met volksdansen ter gelegen heid van de Provinciale KVLV-Dag. Ook de Hobbyklub van de Aaigemse Gepensioneer den die meer dan 100 leden telt heeft een zangkoortje onder leiding van Maurits De Cocker maar dan liefst naar de luimige kant, ener zijds als hobby zelf en an derzijds als opluistering van allerlei vergaderingen. Als U daarbij de zeer bloei ende en jonge dinamische Fanfare «Nieuw Leven» re kent, Fanfare die zich ook in Provinciale tornooien niet onbetuigd liet, mag men wel zeggen dat Aaigem inder daad «zingt, speelt en danst.» L.H. De watermolen (SJ)

Digitaal krantenarchief - Stadsarchief Aalst

De Voorpost | 1978 | | pagina 17