Vreemde vogels
Artistiek sprokkelhout in Mikis
L
Even terugkomen
op de achtste
orgelcyklus
NIEUWE
MONSTERS
Koninklijk Ballet
van Vlaanderen
32 - 20-10-1978 - De Voorpost
Zondagavond. Er is nog steeds geen witte rook door de
schouw waar heel de wereld naar kijkt. Maar dichter dan
Rome zijn Erpe en Aalst, waar op dezelfde tijdspanne straks
twee muziekoptredens doorgaan. Of kleinkunstoptredens. Of
liever nog avonden van het gezongen woord. Want dat lijkt
ons op dit ogenblik een van de weinige gemeenschappelijk
heden van de twee zangparen: Miek en Roel (Erpe) en Elly en
Rickert (Aalst). Maar laten we onze apriori's terzijde schuiven,
nee, er niet aan denken dat de Zuidervelds een groot pak
jongeren in de Sint-Annakerk vorig jaar ontgoochelden door
hun sterke individueel-religieuze bindteksten en hun Jesus -
People - inslag. En laat ons naar Erpe trekken zonder de
verwachting van een socialistische boodschap voor deze we
reld van veel Jannen - met - de - Pet en ouders die voor hun
jongen een geweer kopen. Nee. Tabula rasa. Eerste helft Miek
en Roel. Tijdens de pauze op de fiets naar de Okapizaal voor
Elly en Rickert.
MIEK EN ROEL
Zondaglaatavond. Opnieuw
achter de schrijfmachine, waar
we weer de feesttent zien in Er
pe. Een tent met half zoveel be
langstellenden wat de Dido-
inleider naar ekskuses doet
zoeken Nekka, dat die dag
doorging. En Elly en Rickert. Bij
het vernoemen van die twee
snuiters glimlacht het publiek;
ook Miek en Roel en de twee
muzikale begeleiders die nu
het podium opklimmen. Wat we
te horen krijgen is een keuze
van nieuwe maaksels en oude
blijkbaar evergreens geworden
songs. Gezongen door de
zelfde Roel. met een timbre dat
nog niks veranderd is, en een
Miek die daar enkel aanvulling
van is. en nooit op het voorplan
uBedt «Vanavond zullen we
springen en dansen, want mor
gen is het te laat», geniet van
de geneugten van het leven,
leve de wijn, zingen we. Het
publiek bestelt bier en chips en
luistert naar het wat oudere
Verdronken land van Saeftin-
ge. Wil er de symboliek uit pu
ren, maar is niet bepaald wild
entoesiast. Men is gekomen
voor Miek en Roel uit de begin
periode toen ze nog samen uit
op jacht gingen en toen Jantje's
hoofd ontplofte. En men is ver
baasd of toch minstens geïntri
geerd door een evolutie die
verder gaat dan het op rockmu
ziek plaatsen van kleinkunst-
teksten en de opdringerige
achtergrond-snaartokkelingen
die bijwijlen de tekst onhoor-
\*ai maken. Men kijkt in een
spiegel als gezongen wordt van
het problemenmeisje dat van
Roel en Miek de wijze raad
krijgt aan haar toekomst zelf te
bouwen. Anders loopt het uit de
hand. Een spiegel, want pro
blemen over relatievorming zijn
aan de orde van de dag. «Wie
ben jij terug» (vertaling van
Tom Dexter) ligt in dezelfde lijn.
En toch kan de gearriveerde
bourgeois niet zeggen vol
leedvermaak; «Ze hebben hun
oude idealen, hun sterke maat
schappijbetrokkenheid opge
geven». Een lied vertaald uit
het repertoire van de Franse
chansonnier Yves Simon, ver
telt je dat je in Amerika nergens
rust vindt bv. En er zijn de oude
liederen cfie op het programma
kijven. Maar daar zal ook wel
kommerciële berekening tus
sen zitten. Het publiek, waarin
opvallend wat twens, is daar
voor gekomen, met het heim
wee en de nostalgie naar wel
eer. En het applaus klinkt dus
heel wat warmer voor Jan met
de Pet die wel wikt en het kapi
taal dat beschikt. Lied uit 1967,
tijdvan tekstielbedrijfsluitingen.
Nog aktueel dus. '68. een stu
dentenlied, Jantje's hoofd dat is
ontploft en waar ie echt niet te
gen kon.
Hemeltje, mensen toch, hoe
anders klinken die protest
songs. De naam van Bob Dylan
wordt vermeld, maar ook hij is
een traditional.
VREEMDE VOGELS
IVliek en Roel teren dus wel er
gens op hun naam uit de zesti
gerjaren, maar blijven er niet in
vasthaken. Ze zijn meegeë-
vofcieerd, ten koste toch wel van
een eigen gelaat.
Op het programma ook een lied
dat Rickert Zuiderveld kompo-
neerde, nog stammend uit de
beginperiode. Het mooie lied
over twee vreemde vogels die
niet willen wonen in een huis
van steen en bekeken worden
door vogels zonder snavel. De
tijd van de bloemenkinderen
Ook vervlogen, maar dan blij
ven er toch nog die vier zin
gende vreemde vogels die elk
een andere windrichting invlo
gen. En die twee aan twee in
een veranderd pluimenpak
nieuwe wijsjes zouden fluiten.
ELLY EN RICKERT
Van de biertent naar de bas-
^atzadl. Het is wat wennen,
want Elly Nieman en Rickert
Zuiderveld hebben hier een
eerbiedige, gezegende sfeer
gekreëerd Hier geen bier en
chips als hun toch wel mooie
strelende stemmen zingen
over de liefde van God en als
twee kindjes vooraan mogen
komen meezingen dat Hij de
koning is. Geen gefluister van
het (talrijker, maar jonger) pu
bliek bij de bindteksten die Elly
brengt. Men wist dat blijkbaar
vooraf, want ook achteraf wordt
daar niet over geklaagd, inte
gendeel. Men neemt het. aan
vaardt het of/en apprecieertE
R omdat ze diep geloven, met
een spontane kinderlijke
blijheid, in de boodschap die ze
brengen. Dat Jezus zoon van
God is. En de deur. Dat hij
vrede brengt in de harten. Wat
ze brengen is veel minder sym
bolisch, dichterlijk en beeldrijk.
Maar dat is voor niemand nog
een verrassing, ledereen weet
dat Elly en Rickert sinds een
paar jaren Jezus als het unieke
antwoord op hun zoeken en
tasten gezien hebben. Ze zijn
op de zendelingtoer met Mara-
natha door heel Vlaanderen, en
na het optreden, of liever het
Bijbelse onderhouden, zal er
de mogelijkheid zijn om met
hen en Maranathamensen over
het geloof te spreken. Want het
is mogelijk, zegt Elly, dat je
vanavond de keuze maakt het
met Jezus te wagen
Wat we missen is niet in hoofd
zaak de artistiek-muzikale
vormgeving van weleer. Wel
het verengen van een evange
lieboodschap tot louter indivi
duele god-mensrelaties. De
sociale boodschap, komt er
echt niet aan te pas, en inspe
len op de aktualiteit, da's wel
een taboe blijkbaar. «Geef me
zon en regen dat ik leven
Miek en Roel, te gast in de Dido-tent. (SJ)
Een duo voor een volle zaal. Elly en Rikken. Of zij boeiden is een andere vraag. (EDV)
mag»..: zou iemand dan gelet
hebben op de koopreklame-
borden in de Okapizaal? Dat
betwijfelen we, want ieders
ogen zijn intens gericht op de
innig zingende stemmen voor
aan En op God, als Elly met de
wijsvinger de hoogte doorprikt
als er geapplaudisseerd wordt.
«Hier ben ik, vader» zegt de
verloren zoon die het nu met
Hem gaat wagen... Een gewel
dig applaus barst los na het
laatste, door ieder meegezon
gen «Hosanna, gezegend is hij
die komt in de Naam des He
ren». Het publiek krijgt er het
ouwertje «jij bent een deel van
de keten» voor. Wanneer we
buiten schuiven, wordt ons wat
papier in de handen geduwd.
Waarop onder andere twee a-
dressen waar je welkom bent
te praten over Jezus in jouw le
ven. Caudronstraat 28, Aalst
(woensdag en zaterdag om 20
u.) en Nieuwbeekstraat 45B,
elke zondag om 10 u.
En het adres van de organise
rende stichting Maranatha,
Postbus 80,8500 Kortrijk. Daar
kan je evangelische boeken
verkrijgen, casettes, grammo
foonplaten, posters, stickers...
(telefonisch; 056-22.43.05).
(pd)
Aalstenaar Gustaaf Giets (zeg maar Staaf) eksposeerde op
11, 13 en 14 oktober in de Mikis Klub te Aalst. Staaf is een
levenslustige vijftiger die de resultaten van zijn nogal merk
waardige hobby hier uitstalde.
Hij verzamelt namelijk vreemd
soortige takjes, wortels en stuk
jes schors die hij zodanig af
zaagt dat ze een figuratieve
uitdrukking krijgen. Hoofdmo
tieven zijn voornamelijk men
sen en dieren, en met een mi
nimum aan verbeelding kun je
er wel in zien wat Staaf er in
ziet. De houtjes krijgen titels
mee zoals «Kiekendief», «Af
scheidskus», «Blinde pianist»,
«Heksenjacht» en «Terecht
gesteld». Centraal tussen al
deze werkjes hangt het houten
portret van onze alomgekende
«ajuinboer», Bertje Verbestel,
kompleet met masker, karna-
valsneus. torenhoedje, sigaar
en ajuin. Een subliem detail: als
je de ajuin omdraait merk je
daarop het gelaat van Verbes-
tel's echtgenote.
Giets heeft een enorme be
langstelling gehad voor de na
tuur, maar zijn hobby is echter
bij louter toeval ontstaan, toen
hij op een wandeling een
vreemd in elkaar gedraaid takje
ontdekte, dat een bijna perfekte
estetische vormgeving had. Dit
zette hem aan tot verdere zoek
tochten naar dergelijke natuur-
kronkels.
Gustaaf: De kunst bestaat erin
de dingen ondersteboven te
zien, de meeste van mijn werk
jes staan namelijk anders dan
zoals ze aan de bomen groei
en. Takken zijn onderaan dik
ker dan bovenaan, bij mensen
en dieren is het net andersom,
de benen of poten zijn fijner dan
de romp. Ik probeer het hout zo
intakt mogelijk te houden, zon
der hier of daar iets in te kerven
of te skulpteren. Het is mijn be
doeling om de mensen de gril
len van de natuur te laten zien,
hoe raar de struktuur van
sommige takken kan zijn. De
enige bewerking die ik aan het
hout verricht is het wegnemen
van de schors.
Gustaaf Giets heeft daarnaast
nog een verzameling bewon
derenswaardige boomzwam-
men aangelegd, in alle kleuren
en formaten, en ook hierover
raakt hij maar niet uitgepraat,
net als over zijn takjes. Steeds
staan de bezoekers geboeid te
luisteren naar zijn uiteenzettin
gen.
Naast het werk van Giets kon
men ook potlood- en penteke
ningen bekijken van Dirk De
Leeuw, een jongeman die ech
ter geen ambities heeft om ver
der te evolueren op artistiek
vlak Hij tekent gewoon graag
en zag hier in Mikis de moge
lijkheid om zijn werkjes eens
ten toon te spreiden.
Ondanks het feit dat de teke
ningen gemaakt zijn naar voor
beelden van o.a. Rubens (de
negerkoppen). Michelangelo
en Dürer, bezitten ze een ze
kere aantrekkingskracht, en
rekening houdend met de ge
dachte dat hij geen akademi-
sche vorming genoten heeft,
presteerde vriend Dirk een niet
onaardige verdienste.
W.V.
Gustaaf Giets stelde zijn takjigu
figuurtjes zijn origineledtoomwortels
i <le Mikisklub. Al dezi
i omgekeerde richting. (JMi
Zoals vele lezers hebben gemerk*. schreven we met veel lof
over het artistieke gehalte en de boeiende programmatie van
de achtste orgelcyklus die in de loop van de maand septem
ber doorging in de Sint-Maartenskerk te Aalst.
Wie echter minder gelukkig maal toe de slechte toestand
was met deze artikels was van het orgel aangehaald werd.
Z.E.H De Vos, deken van de. In ziin schrijven, persoonlijk
parochie. Hij merkte op dat in aan ondergetekende gericht,
betreffende artikels tot drie wees hij er op dat dit voor hem
en de leden van de kerkraad
voorkwam als een beschuldi
ging van slordigheid, onwil of
verzuim Wij willen er de nadruk
op leggen dat dit helemaal niet
onze bedoeling is geweest;
sterker nog, dat deze gedachte
nooit (en waarom zou ze...) bij
ons is opgekomen. Wanneer
we schreven over de slechte
toestand van het instrument
wilden we enkel het lezers- en
luisterpubliek voorlichten, zon
der iemand van nalatigheid te
beschuldigen. Trouwens, we
menen dat dit nooit eksplisiet
werd aangehaald. Wel geven
we toe dat de mensen, die ver
antwoordelijk zijn voor de
Sint-Maartenskerk, het als zeer
onaangenaam hebben ervaren
om drie opeenvolgende malen
kritiek op het orgel te moeten
lezen. Maar we zeggen het
nogmaals, hiermede hebben
we niemand van wat ook willen
beschuldigen. Dat er geen
sprake kan zijn van nalatigheid
is overduidelijk wanneer we
merken dat voor het ogenblik
Waar wij vorige week een boordevolle filmkolom «Film bij
ons» en «Filmklubs-klubfilms» hadden zullen wij het deze
week moeten stellen met een veel schaarsere filminforma
tie.
In de studio van cinema Palace gaat «This is America» de
schokkende prent die ons het ongekende Amerika in beeld
brengt, zijn tweede week in.
In de benedenzaal van cinema Palace begint een nieuwe
prent zijn roulatie: «La grande Bataille». De grootste slag,
een film van producer Luciano Martino en Mino Loy in beeld
gebracht door Umberto Lenzi.
Voor het verhaal moeten wij ons naar 1936 begeven, het
jaar van de Olympische Spelen, op het ogenblik dat een
Amerikaans generaal, Foster (Henri Fonda), een Engelse
filosoof O'Hara (John Huston), een Pruisisch Majoor Man
fred Roland (Stacy Keach) en een Duitse aktrice. Annelise
Ackerman (Samantha Eggar), elkaar ontmoeten ter gele
genheid van een officiële receptie. Op dat ogenblik gaat
alles er nog vriendschappelijk aan toe. Drie jaar later breekt
echter de tweede wereldoorlog los. Buitengewone omstan
digheden zullen er voor zorgen dat bovengenoemde perso
nages elkaar terug ontmoeten. Ditmaal gaat het er echter
niet zo vriendschappelijk aan toe. De onverbiddelijke wet
van de oorlog brengt hen tegenover elkaar in een dodelijk
duel Tijdens de felle gevechten in de woestijn zal ieder van
hen een hardnekkige en heldhaftige strijd voeren tegen de
vijand. Weinigen zullen echter de gevechten overleven.
In cinema Feestpaleis verhuist «The driver» naar de
kleinere zaal 2 om aldaar zijn tweede week in te gaan
Inzaai 1 van cinema Feestpaleis gaat een nieuwe film «De
nieuwe monsters» met Vittorio Gassman, Ornella Muti,
Alberto Sordi en Ugo Tagnazzi in een regie van Mario
Monicelli.
Een getuige, amusante film op zijn Italiaans.
S.J.
vTTTORIO GASSMAN ORNELLA MLiïl
ALB07TO SORDI UGOTOGNAZ2I
EEN FILM VAN
MARJO
MONICELLI
DNO J
RISI
ETTORE
SCOLA
uitzonderlijk frisse filmhumor...'n festijn
herstellingswerken aan de
gang zijn in de Sint-
Maartenskerk. WanneerZ.E.H.
De Vos ons schrijft dat hij en de
leden van de kerkraad niets lie
ver zouden zien dan een orgel
dat perfekt in orde is, geloven
we dit zonder voorbehoud
We kunnen enkel hopen ds
alle personen, die rechtstreek
betrokken zijn bij de restaurati
van het orgel, onvermoeid zul
len blijven werken om
Sint-Maartenskerk een instru
ment te geven waarop ze reefi
heeft.
André De Groevi
Op donderdag 16 november 1978 gaan in de Hal «Ten
Rozen», Rozendreef Aalst, een paar voorstellingen door.
uitgevoerd door het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Om
14 uur is er een jeugdprogramma waarin volgende stukken
opgevoerd worden: «Les Patineurs» (choreografie Sir Fre
derick Ashton, muziek Giacomo Meyerbeer), «Drie Prélu
des» (choreografie Ben Stevenson, muziek Serge Rach
maninoff), «Opus Vivaldi» (choreografie Aimè de Ligrifère,
muziek Antonio Vivaldi), en «Pierlala» (choreografie
Jeanne Brabants, muziek Daniël Sternefeld). De gala
voorstelling gaat door te 20 uur met volgend programma:
«Opus Vivaldi», «Drie Préludes», «De dood van Orfeus»
(choreografie André Leclair, muziek Arnold Schönberg) en
«Pierlala»
De toegangsprijzen bedragen 30 fr. voor schoolgaande
jeugd, houders van een kultuurkaart (tot 25 jaar), houders
van een plus-3-pas en kulturele verenigingen met minstens
20 deelnemers, 60 fr. voor alle andere personen.
Voor plaatsbesprekingen kan men terecht bij de dienst
onderwijs-kultuur, Kattestraat 33. 9300 Aalst (tijdens de
werkuren 9 - 12 uur en 14 - 17 uur) en bij de Centrale
bibliotheek, Kattestraat 17, 9300 Aalst tijdens de ope
ningsuren.
W.V.
