De Schakel verliest niet alleen de
glimlach, maar ook het gezicht!
De betoverende
volksmuziek
van de Speleman
Chris Thompson
in Parnassos
®fü/
32 - 10-11-1978 - De Voorpost
Afgelopen zaterdag hebben wij op betreurenswaardige wijze moeten vaststellen hoe de toneelvereniging
De Schakel met hun opvoering van «Een verloren glimlach», het gezicht verloor een daardoor hun
reputatie een flinke deuk bezorgde. Wij verloren er Inderdaad de glimlach door, maar tevens het geduld
en het goede humeur. Met de handen in het haar hebben wij ons deze keer achter de schrijfmachine
geïnstalleerd.
Koncept en inhoud van het stuk
«De auteur heeft getracht op een
kiese manier het leven, de strijd,
het verweer, de vriendschap, de
aanhankelijkheid, de haat en de
ondergang van een jong meisje
te brengen. Slachtoffer van
onbegrip, gebrek aan liefde,
uitbuiting, moedeloosheid,
angst? «In deze bewoordingen
stelt men in de aangeboden
programmabrochure het stuk
aan de onvoorbereide toeschou
wer voor. En niets is minder
waar. David Meyvis, pseudo
niem van de sekretaris van dit
gezelschap de heer Muylaert,
heeft dit inderdaad getracht.
Deze lovenswaardige poging is
echter niet tot een geloofwaardig
In cinema Feestpaleis, meer bepaald in zaal 2 vecht de
onverschrokken Bruce Lee nu reeds voor de derde week
ongenaakbaar «The game of death», het spel van de
dood.
Johny Tuur Van Den Brulle) terroriseert Roza (Chris Verhoeven) op een
hardhandige wijze. (JM)
Als je houdt van romantische volksmuziek uit oost- en noord-
europese landen, of als je gewoon iets moois wilt horen, dan
mag je zeker niet nalaten eens iets van de Speleman te beluis
teren. Deze volkskunstgroep was zaterdag jl. te gast in jeugd-
klub Dido te Erpe.
Hij bestaat uit twee dames en
vier heren, waaronder een
Poolse mevrouw, de plaats van
hun herkomst ligt gecentreerd
rond de Pinte, Deinze en Gent.
Deze mensen bespelen een
breed gamma instrumenten,
waaronder ook enkele minder
bekende en zeldzame zoals de
ocarina (een klein houten
blaasinstrumentje op principe
van de blokfluit) en het hak-
bord, een citerachtig instru
ment dat met twee hamertjes
bespeeld wordt. Ze bespelen
nog typisch Slavische instru
menten zoals natuurlijk de vi
ool, de kontrabas. dwarsfluit en
herdersfluitje, mandoline, har-
monika enz.
De meeste van hun liederen
hebben iets betoverends in
zich. de luisteraar wordt mee
gesleurd in de ban van de Sla
vische mythen en verhalen In
de waaier van muziekstukjes
hoort men o.a. Kaukasische
herdersmuziek, met een prach
tige, aangrijpende solo op de
acarina, een fluitendans uit
Georgië, liederen uit Croatië en
Servië, maar ook werken die
meer uit noordelijke richting
komen zoals de Zweedse
dans- en wandelaarsliederen
en de polska's. Vooral deze lie
deren werken sterk op het ge
voel en bij intense beluistering
lopen de rillingen zo over je rug
De Speleman heeft daarnaast
ook bewerkingen van Middel
nederlandse teksten, zoals
klaagzangen over schippers die
ter IJsland varen.
Deze groep heeft reeds een
plaatopname achter de rug,
waarvan de titel: Bij ons en El
ders.
Wim Verbeiren
In de grote Benedenzaal loopt vanaf vandaag een discofilm
«Thanks God It's Friday». Goddank, het is vrijdag.
In deze film van Robert Klane vinden wij in de voornaamste
rollen Valerie Landsburg, Terri Nunn. Chick Vennera,
Donna Summer en de Commodores.
Vanuit zijn glazen kooi die over de Zoobaan hangt, een
fantastische diskoteek van de Cienega Boulevard te Los
Angeles, leidt Bobby Speed, de disc-jockey, de operaties
en de dans. Het is precies op die vrijdagavond dat in de
diskoteek een grote danswedstrijd zal plaats hebben. De
langverwachte buitenkans voor Bobby Speed om zich op
denderende wijze kenbaar te maken.
Tal van personen zullen op deze vrijdagavond in de disko
teek samenkomen.
In de loop van een krankzinnige nacht vol komische en
romantische opflakkeringen gaan deze personen die van
alle kanten gekomen zijn, elkaar ontmoeten, uiteengaan,
wisselen, zich onthullen, zich doen kennen, elkaar ontdek
ken. hun dromen delen, zich verenigen, zich vermengen,
kortom: leven.
Zij vinden elkaar allemaal terug voor de grote danswedstnjd
tijdens dewelke de Commodores de diskoteek letterlijk in de
lucM zullen doen vliegen. Dus een knalfilm voor de liefheb
bers van het genre Wij persoonlijk staan wat skeptisch
tegenover deze diskorage, maar ieder heeft wel zowat zijn
smaak.
S.J.
In jeugdhuis Dido trad groep -De Speleman- op en bracht een niet alledaagse muziek naar v
Moeder Roza verbaasd over het optreden van haar dochter Gil. (JM
de eerste twee taferelen hele
maal niet van de grond. Dit
euvel treft evenwel ook de drie
volgende. Het probleem wordt
ook niet voldoende uitgediept,
zodat de kijker geen energie
meer zal opbrengen om er zich
over te bevragen, wat toch wel de
bedoeling van de auteur was. De
personages krijgen geen elemen
ten toegespeeld om een eigen en
overtuigend karakter te vormen.
Dit is mede te wijten aan de
dialogen die niet voldoende
spanning kunnen oproepen, en
daardoor niet toelaten dat de
personages voldoende belicht
wo/den of de gelegenheid krij
gen sterk naar voor te komen.
Verschillende keren wordt het
publiek voor een Jege scene
gezet, zodat de aktie. die al zo
gering is omdat het motorisch
moment niet de kracht verleent
om er op voort te bouwen,
dikwijls naar een dieptepunt
zakt. Door deze tekortkomingen
ontkomt de opvoering niet aan
het ten toon spreiden van een
paar uur verveling.
teater te dienen. Als je ricoche-
schoten om je oren hoort fluiten
denk je meteen aan de grote
duels uit het westemgenre. Het
dient wel gezegd dat er in onze
schouwburg geen mogelijkheid
bestaat om een geluidsband op
bevredigende manier weer te
geven. Wat wel positief te
noemen is, is de wijze waarop
met de belichting omgesprongen
"tyordt. De overgangen van wit
naar gekleurd licht zijn zeker te
appreciëren, in een poging meer
sfeer aan die bepaalde scènes te
geven.
Vertolking
Als die er was. dan toch met een
groot vraagteken. Het is best
aanvaardbaar dat een akteur of
aktrice geen grote vertolking
kan brengen als hem daartoe
geen materiaal wordt verleend.
In casu de opbouw van het stuk
en de eerder zwakke dialogen.
Hebben de mensen bij De
Schakel er de moed of het hoofd
bij verloren, dan mag dat nog
geen ekskuuszijn voor wat wij te
\ED
wel bijgeschreven om aan
normen van het Landjuwt
voldoen, namelijk: minstens
rollen in een stuk. Gelukkig
er nog Guido Klinck te zien ii
rol van brave Alex. Hij
enige die een aanvaardl
vertolking ten tonele voerde,
scène na de pauze was dan
het enige genietbare taf<
omdat Guido Klinck de bot
toon kon voeren op Gil.
waar wij van dit gezelschaj
andere dingen hebben get
bleef het deze keer erg onde j^r
maat.
Ten Slotte
Van dezelfde auteur speelde
Schakel reeds «Oom Edwar
gevaarlijk» en er staat ook
eenakter op stapel. In het k;
van de teaterweek kan u o|
januari in de kapel van
Oud-Hospitaal «Op uw gezi
heid» zien. Deze eenakter
handelt het probleem van
eutanasie.
Met «Een verloren glimli
neemt De Schakel deel
Landjuweel in Turnhout.
Het jaarlijkse vrij podium in Parnassos, Denderleeuw, kende i
werd verwacht een tamelijk grote bijval: een goedgevulde, sfeervt,^,,
kroeg kreeg achtereenvolgens het minder en dan weer meer bei.
tigde talent uit Vlaanderen en, als toemaatje, een wel enigs;
verbazende Chris Thompson op het podium.
Een vrij podium blijft meestal niet
geheel verstoken van enige verve
ling. Dit wordt in de Parnassos
echter ten dele opgevangen d«n»r
de sclcktc keuze van de begin
nende artiesten, hoewel incn bij
sommige mensen wel geneigd is
de vraag te stellen naar de motie
ven om toch maar het podium Ie
betreden. Toch laat een vrij po
dium in deze folkkrocg steeds een
bevredigende indruk na, zo ook
deze keer
De gast op dit vrij podium was de
uil Nieuw-Zeeland afkomstige
Chris Thompson. Zoals hij des
tijds op het Vlaamse publiek een
onvergetelijke indruk naliet, zo
'maakte' hij ook deze maal 'in
druk'. zij hel dan dal de bepi f
gen 'vreemd' of 'merkwaal
veeleer van toepassing zijn.' bj
maakten kennis met een erg it jq
verte artiest, die veeleer I |l
enorm potentieel aan talent frjj
toon spreidde, dan zijn talent i tj
maar waarvan hel publick toch
in de ban raakte. Zijn repen fa
indien men dan al van re fa
toire spreken kon best j
vooral uit eigen nummers die
der geïmprovizeerd werden i |j
voor gebracht, zij het dan we fa
een hoogst persoonlijke wijze. j
erg aandachtige en attcntvolle
bliek (hoed af!) werd ten slotte
loond met een bisnummcr van j
blijkbaar ontroerde Thompsof
In zaal 1 een nieuwe film «De wilde ganzen», een film van
Andrew Mc Laglen met in de hoofdrollen Richard Burton als
Kolonel Faulkner, Roger Moore als Shawn Flynn, Richard
Harris als Rafer Janders, Hardy Kruger als Pieter Coetzee
en Stewart Granger als Sir Edward Matherson.
Het verhaal van deze film wordt gesitueerd ergens in het
hartje van Afrika. Een buitenlandse regering doet beroep op
huurlingen om een president te redden. Deze komt uit één
van de Afrikaanse republieken waar ze een diktatuur willen
invoeren en de president uit de weg willen ruimen.
Het korps van deze huurlingen noemen zij «De wilde gan
zen».
De betrokken president zal niet lang in leven blijven, tenzij
de wilde ganzen snel in aktie treden. Met valschermen, in
vrije val, slagen de wilde ganzen erin een luchthaven te
bemachtigen waar een vliegtuig de president zal in veilig
heid brengen.
Deze snelle uitvoering heeft een goed begin en zou normaal
maar drie uur duren. Het kommando weet echter dat zij
slachtoffer zijn geworden van een politieke kombinatie en
binnenkort zullen af te rekenen krijgen met de militaire
rebellen.
Het kommando lijdt zware verliezen, maar ondanks het
verlies van verschillende voertuigen nemen zij de president
te voet mee. In de jungle zullen zij een voor een door de
rebellen uitgeschakeld worden. Met moeite bereiken enkele
overlevenden met de president de kleine luchthaven waar
een oude Dakota klaar staat Onderweg zal de president
echter sterven De enkele overlevende wilde ganzen zullen
Europa bereiken, maar eerst zullen zij afrekenen met de
verrader die hen op laffe wijze heeft laten vallen
In cinema Palace eveneens een verlenging en een nieuwe
prent. In de Studio gaat de nieuwe Vlaamse film van Harry
Kummel zijn derde week in. Een goede beurt dus voor «Het
Verloren Paradijs» te Aalst.
Johny tot de prostitutie gedre
ven. De poging van Alex, het
gefrustreerde vriendje van Gil,
zullen er uiteindelijk toe leiden
dat zij beiden. Gil en Alex, aan
hun einde zullen komen. Het
gegeven heeft zo een rijkheid
aan inhoud dat het triest is te
moeten vaststellen dat het
probleem, en tevens de uitwer
king ervan, niet aan de opper
vlakkigheid ontsnapt. Drama
schrijven is één van de moeilijk
ste zaken die er op dit vlak te
doen zijn. Papier is echter zeer
verdraagzaam. In dit hele stuk
zit de toeschouwer tevergeefs te
wachten op enige aktie en op een
echte spanning. Door de veel te
lang gerokken eksposee komen
Technische uitwerking
Ook op dit punt zijn heel wat
onvolkomendheden te konstate
ren. Is het dekorontwerp aan
vaardbaar. dan Iaat de bouw
ervan toch te wensen over. Als
men in dit stuk aan een deur
moet gaan duwen, dan mag de
hele wand toch niet meebewegen
als een populier bij windkracht
vijf. Eveneens is er de geluids
techniek die niet voldoet. De
eerste opnamen die stemmen
weergeven, gaat kompleet de
mist in. Ook bij de ingelaste
flash-back is dit te horen, of
liever, niet te horen. Deze
flash-back is wel een goede
poging, maar de uitwerking
ervan is toch te filmisch om voor
zien krijgen. Temeer als je
wetenschap bij hebt dat opl
planken vier regeringsmedai
stonden.
Ella Looman, Gil, kon haarj
niet in de ve'rf zetten. Herhal
van identieke beweging,
lende tiks. niet doorvi
beweging en vooral een sl<
dik tie (lettergrepen inslikl
maakten haar optreden
onaanvaardbaar. Chris Verh
ven, als Roza, en Tuur Van I
Brulle halen het vooral van
ervaring en roetine, maar geff
evenmin een doorvoelde verl
king van hun personnage. F )e
man Daelman, als schept n
komt op en gaat af. en dat
dat. De rol van Schepens is
drama kunnen uitgroeien. Het is
een verheugend feit dat mensen
van eigen bodem ook de pen in
de hand willen nemen. Dit mag
echter geen ekskuus zijn om
minderwaardige produkten aan
de onschuldige kijker voor te
schotelen. Het stuk vertelt het,
op zichzelf rijke, tema van de
verloedering van de mens door
zijn onmacht tegen het milieu
van aftakeling. Dit wordt voor
gesteld aan de hand van een
eerder doorzichtig verhaal dat
niet boven de banaliteit uitkomt,
Gil, de underdog van de historie,
wordt door haar moeder Rosa,
onder druk van diens minnaar
Gil (Ella Looman) vindt enkel vreugde en genegenheid bij haar vriendje Alex (Guido Klinck). (JM)
