mm
fel natuurlijk
Schilder Jos Daelman
in 't Apostelken
Koele Raymond
te Aalst
'DJ ©fD/ ïJCCKI»
191e CECILIAKONSERT
Herman Verbaere
in museum van het oud-hospitaal
VAN «DE OUDE GARDE»
12 - 8-12-1978 - De Voorpost
#11
Op de foto een van Verbaere's typische werken.
Van 2 tot 17 december stelt de bekende kunstschilder Herman Verbaere zijn schilderijen,
aquarellen en tekeningen tentoon in het Oud-Hospitaal te Aalst. Deze tentoonstelling
staat volledig in het teken van het «Jaar van het Dorp».
Bij de openstelling: in het uniek prachtig kader van de oude abdij was het er zoals steeds
bij een Verbaere-tentoonstelling een grote opkomst - veel prominenten, en een zeer
gezellige en ontspannende sfeer tot in de latere uren.
De leerrijke inleiding van Dr. Marcel Grijndonck viel zeer in de smaak.
Een grote pluim verdienen de inrichters en het stadsbestuur van Aalst. Warm aanbevolen.
De tentoonstelling is toegankelijk gedurende genoemde periode alle dagen van 14 u. tot 17
u.en op zon-en feestdagen van 10.30 tot 12.30uuren van 14.00 tot 18.00uur. Op vrijdag is
de expo gesloten.
terwijl omgekeerd de poëzie het
niet moet hebben van de definitie
Poëzie bedoelt steeds 'totaal' te
zijn. Een bepaling, hoe omvattend
ze ook wil zijn, blijkt steeds een
beperking of een vernauwing in te
houden.
Van werkelijke poëzie bleek die
avond in het CSV niet veel in huis te
komen, enkele uitzonderingen niet
te na gesproken. Te veel werd
vooraf de klemtoon gelegd op het
poëtisch karakter van de avond en
te weinig op het animerende
De poëzie heeft een zingevend ka
rakter, geeft de mens de mogelijk
heid om tot zichzelf te komen,
maakt daarom blij, hoe melancho
lisch of zelfs tragisch een gedicht
ook moge zijn. Van die ingetogen
blijdschap was er dus vrijdag II.
niet veel te merken. Geschaterd
werd er wel, zij het dan om de soms
meer dan banale, onzinnige of or
dinaire beelden en woordspelin
gen Grappig werd het wel af en toe
met Willy Pieters en vooral met de
absurd-humoristische 'Verbazing'
(Herman Van Molle, begeleid door
Jean-LucVanDiegem). Iemand als
Jan Pottie echter kwam erg plat en
karikaturaal over.
Het politiek-geëngageerde een-
mansteater van Gustaaf De
Meersman kwam hard en soms cy
nisch aan, niettemin met de nodige
dozis (zelfrelativering), wellicht
zoals het moet zijn. Dat deze man
reeds eerder op het podium had
gestaan was wel heel goed te mer
ken.
De reeds vermelde blijheid die ge
paard gaat met de poëtische bele
ving werd desalniettemin af en toe
en in zekere mate wel ervaren bij
enkele van de dichters (of dichters
in spe). Bij Anna Van Steenbergen
bv. die gedichten bracht van Jan
Biezen, bij Fil Hantko. Ook de op-
Drie nieuwe films deze week in Aalst.
Vrijdag 1 december ging in CSV 't Fabrieksken de vijfde uitgave door van zijn poëzie-avond. Deze werd
ditmaal verzorgd door de CSV-groep zelf, en de dichtersgroepen 'Verbazing' en 'Naar Morgen'. Een
goedgevulde, sfeervol ingerichte zaal kon genieten van de voordrachten gebracht door 'poëten', en
prozaïsten, gevarieerd met animatie en kolder, geprezenteerd door Chris Latour en Guido Saey.
Simultaan liepen in het café een tentoonstelling van vizuele poëzie en werken van een beeldende kunste
naar (Jan De Nijs-Aalst, Pol Gees-Erpe, Paul Lagring-Denderleeuw) en stands van literaire tijdschriften.
poëzie zelf vervat, kan enkel door
de poëzie tot uiting worden ge
bracht Een definitie van de poëzie
die deze niet daadwerkelijk in het
definiëren ervan betrekt is steeds
onpoëtisch, zelfs anti-poëtisch,
Hoewel tijdens de pauze vóór het
tweede deel reeds heel wat mensen
de zaal hadden verlaten, kan men
gerust stellen dat deze 'poëzie-
avond' een grote belangstelling en
opkomst mocht genieten. De
smaak en interesse van het Aals-
terse publiek wat kennend bleek dit
wel een zeer merkwaardig feit.
Of een dergelijke belangstelling ook
meteen borg kan staan voor de be
hoorlijke kwaliteit van het te bren
gen (of gebrachte) materiaal, blijft
natuurlijk ten zeerste de vraag.
We geven graag toe dat de beoor
deling van zo'n manifestatie steeds
vertrekt vanuit, gepaard gaat met
een eigen smaak en dus een zeker
subjektiviteitsgehalte bezit. Verder
is het ook erg moeilijk, zoniet on
mogelijk dan toch zeer gevaarlijk
om een of andere definitie van wat
poëzie zou kunnen zijn, voorop te
stellen om daaraan bepaalde tek
sten te toetsen en er een pozitieve,
dan wel negatieve waarde aan toe
te kennen.
Het wezen van de poëzie ligt in de
Cinema Feestpaleis programmeert in zaal I -The black pirate-
De zwarte piraat - een film van Sergio Sollima met in de hoofdrol
len Kabir Bedi en Carol Andre
Emilio, Amedeo en Enrico, drie Italiaanse edelmannen die pira
ten werden, hebben koers gezet naar Maracaibo om er hun
doodsvijand, de hertog Van Guld, uit te dagen. Tien jaar geleden
werd hun vader door Van Guld vermoord en verloren ze het
familiefortuin. Nu is het uur van de wraak aangebroken. Emilio.
beter gekend als «De Zwarte Piraat-, wordt opgehouden door
Spaanse soldaten die een dorp inboorlingen uitmoorden. Emilio
komt te laat te Maracaibo en verneemt het tragische nieuws: zijn
twee broers werden op lafhartige wijze door Van Guld vermoord.
Bij de lijken van zijn broers zweert Emilio dat hij niet alleen Van
Guld zal doden, maar ook zijn ganse familie.
Nadat de piraten een Spaans schip hebben overvallen treffen zij
aan boord een mooie vrouw, Monorata. Emilio schenkt haar de
vrijheid. Hetgeen Emilio echter niet weet is dat Monorata de
dochter is van de Hertog Van Guld. Hun wegen kruisen opnieuw
en ze worden op elkaar verliefd. Wanneer haar ware identiteit
wordt geopenbaard zal de 'Zwarte Piraat' voor een zware beslis
sing komen te staan. Hij heeft immers gezworen niet alleen Van
Guld, maar zijn ganse familie te doden
In zaal 2 van cinema Feestpaleis een heel ander soort film,
«America at the me vies-, een montagefilm die nogal origineel
overkomt door de verscheidenheid van de genres die hij verenigt.
Hij werd gecreëerd door de American Revolution Bicentennial
Administration door de American Film Institute die er eveneens
de producer van was. Hij verzamelt werken van 54 n
113 scenarioschrijvers, 73 producers en stelt n
akteurs voor. 83 films werden uitgekozen en in 9
voorgesteld. Deze sekwenties zijn onderverdeeld in vijf grote
hoofdstukken: IDe grond; 2) De steden; 3) De families; 4) De
oorlogen; en 5) De ziel. Voor de kenners wordt het een moment
van heimwee en verrassing, voor de gewone kijker zal deze prent
zeker vermakelijk overkomen.
In cinema Palace zweven de bijtjes een verdieping hoger -The
Swarm- gaal zijn tweede week in in de Studio. Mensen die eens
willen griezelen kunnen aldaar terecht.
In hel CSV't Fabrieksken had vorig weekeinde een poëzie-avond plaats
gebracht door jonge Aalsterse dichters. EDV
DAMNATION
ALLEY
Inde benedenzaal van de Palace gaat een nieuwe film -Damna
tion Alley- - de laatste overlevenden een film van Jack
Smight met in de hoofdrollen Jan-Michael Vincent, George Pep-
pard en Dominique Sanda.
Het verhaal plaatst ons op een ogenblik twee jaar nadat de aarde
om haar as is omgeslagen ingevolge een atoomoorlog. Dit had de
vreselijks te pertubaties voor gevolg: noorderlichten. cyclonen,
bliksems volgen elkaar eindeloos op.
In een van de ondergrondse bazissen van het Amerikaanse verde
digingssysteem van waaruit de afweerraketten werden gelan
ceerd hebben enkele mensen de gruwelijkste nachtmerrie over
leefd. Op zekere dag echter wordt er een ontploffing veroorzaakt
die de hele installatie vernietigt. Vier mannen ontkomen aan de
dood: Denton, Tanner.-Keegan en Perry. Zij besluiten zich naar
Albany op de Oostkust te begeven vanwaar zij radiosignalen
hebben ontvangen. Zij nemen plaats in twee «land Masters»,
voertuigen die zich op allerlei terrein, zowel te land als te water,
kunnen t:geven, en slaan de weg in die Denton -De weg der
verdoemden- heeft gedoopt, dwars door een streek waarin zij aan
allerlei bestralingen worden blootgesteld.
Tijdens een vreselijk onweer verliest Perry het leven. De 3
overlevenden komen te Las Vegas aan en vinden er voor een
poosje een onderkomen in een Casino. In de grote speelzaal horen
zij een geluid, zij ontdekken er een jong meisje dat eveneens, bij
wonder, aan de ramp is ontsnapt. Janice is wat blij dat dit het
einde van haar eenzaamheid betekent en zij sluit zich bij het
groepje aan. Zij zetten hun tocht doorheen de VS verder. Na te
hebben gekampt met een onbeschrijflijke tornado komen zij in
Salt Lake City aan waar zij op zoek gaan naar brandstof. Plots
worden zij letterlijk aangevallen door enorme kakkerlakken die
van overal te voorschijn komen. Keegan vindt een afgrijselijke
dood, zijn gezellen ontspringen de dans op het nippertje. Het
drietal zet de reis verder eenzaam, midden in de woestijn vinden
/ij een jongen. Billy.
Enkele dagen later, nadat zij aan heel wat gevaren zijn ontsnapt,
zitten zij in een enorm krachtige wervelwind, waarop een waar
achtige vloedgolf volgt, leder is er nu van overtuigd dat dit het
einde van de tocht betekent. Maar de Land Master zal het ten
slotte op de ontketende elementen halen. Wanneer het viertal uit
het voertuig stapt geloven zij hun eigen ogen niet: voor het eerst
sedert maanden is de hemel blauw Alles is rustig. Geleidelijk aan
is de aarde terug goed op haar as gaan liggen. In de radio horen zij
Memmen en muziek. Er zijn dus nog andere overlevenden!
Deze film die als slogan meekreeg: -Zij die aan de afslachting
ontsnapten worden de prooien van een kontinent vergiftigd door
de BOM - kan gerangschikt w^-den tussen de talrijke rampen en
beestenfilms die de laatste maa. den onze bioskopen overspoelen.
SJ
en diente te worden uitgekeken
naar een plaats om ze deftig op
te hangen
Die gelegenheid kwam eerder
onverwacht. In Gijzegem be
schikte de schilder wel over
een verlaten en verwaarloosde
hangar en toen de karabijn-
schuttersklub ruimte zocht om
een schietstand in te richten
bood Jos deze plaats aan Het
hele geval werd opgekalefaterd
en Jos realiseerde zich nu plot
seling dat dit wel een magnifiek
atelier zou kunnen worden. Na
aanmoediging van burgemees
ter Lejuste die, nadat de wer
ken waren ingekaderd, het spij
tig vond dat de gemeenschap
er geen deel kon aan hebben,
werd een eerste tentoonstelling
te Gijzegem georganiseerd in
het gemeentehuis zelf en werd
meteen een voltreffer. Dat op
de openingsavond reeds alles
verkocht was werd een echte
aanmoediging, een stimulans
en motivering om ernstig ver
der te werken wat Jos Daelman
dan ook deed. De volgende
expo ging dan door in het schil
derachtig kasteel van Laarne
en ook daar werd het een suk-
ses zodat volgend jaar Laarne
weer aan de beurt komt. Vol
gend jaar stelt Daelman ook in
het eigen Gijzegem weer ten
toon.
Ondertussen kan U in 't Apos
telken tot en met woensdag 13
december terecht waar niet al
leen in de ingangshall maar ook
in een veelheid van zalen in de
kelder een grote keuze aan
Dokterszoon Jos Daelman, in 1931 te Aalst geboren bleef er
wonen tot 1965 toen hij naar Gijzegem. Pontstraat 5 verhuis
de.
Reeds als knaap zat het tekenen hem in zijn bloed, zaak die hij
waarschijnlijk meer van zijn kunstminnende moeder dan van
zijn vader had geërfd. Vader had inderdaad andere plannen
voor de toekomst van zijn zoon want schilderen vond hij toch
niet alles. Tekenen mocht hij wel op voorwaarde dat het pro
fessioneel zou gebeuren: Jos zou architekt worden en be
landde dan na school te hebben gelopen in een tuinbouw
school in het buitenland, meer bepaald in het Zwitserse Lau
sanne waar hij niet enkel gelegenheid kreeg tot veel tekenen
maar ook kontakt had met buitenlandse kunstenaars. Toch
lag het Zwitsers geval hem niet zo best en belandde hij uitein
delijk in het eigen land.
Hij zou avondlessen volgen in
St.-Lukas te Schaarbeek en
daarbij aansluitend volgde hij
lessen aan de Aalsterse Aka-
demie. Hij kreeg lessen van
Modest Van Mulders en werd
artistiek bijgestaan en begeleid
door Luc De Decker.
Een eerste maal durfde Jos
Daelman een tentoonstelling
aan in netjes opgekuiste paar
denstallen te Lissewege maar
na zijn huwelijk met de Roese-
laarse Christine Verbrugghe
hielden praktische beslomme
ringen hem voor een deel van
de schilderaktiviteiten weg. Hij
werd inderdaad vertegenwoor
diger van een firma in bouwma
terialen en later verzekerings
makelaar, taak die hij heden
ten dage nog vervult. Schilde
ren is voor hem dus nog steeds
een hobby, een bijbezigheid.
Toen papa echter in 1968 zijn
praktijk te Aalst overliet kwa
men de vele reeds geschil
derde doeken naar Gijzegem
Jos Daeleman
mede ig<
;n gebeuren aai
elitair gedo
Voor een niet zo imposant auditorium konserteerde de
Koninklijke Harmonie «De Oude Garde» verleden maandag
in het stadhuis te Aalst in het kader van Ceciliaviering. Ze was
daarmee aan haar 191e St. Ceciliakonsert toé.
Met onder het aandachtig meevolgend publiek schepen van
Feestelijkheden Marcel De Bisschop bracht dirigent Edgard
Branckaert een zeer gesmaakt want bevallig, lief en inslaand
programma ten gehore met een slechts nauwelijks versterkte
formatie.
Na een daverende mars volgde de steeds geapprecieerde
ouverture van «Een nacht in Venetië» van Johann Strauss
waarna stukken die de dirigent bizonder goed liggen aan bod
kwamen: «Great Themes from Italian Movies» van John
Cavacas, modern en up to date. «Amphitryon Walzer» van
Franz Doelle waar ook de saxo's aan hun trekken kwamen en
«12 Minuten Peter Kreuder», een grote konsertpotpourri
waarbij de overgangen soms nog wat te wensen overlieten. Met
een selektie uit de musical van Berlin «Annie get your Gun»
kreeg de Harmonie een verdiend applaus. Tot slot werd
dirigent Edgard Branckaert wegens zijn onophoudende inzet
van harte gefeliciteerd.
LH
merkelijke vertolking van de ge
dichten van Chris Latour door Suzy
Spaens was erg bekorend, voor
een deel evenwel toe te schrijven
aan de muzikale begeleiding.
Dat de muziek heel wat invloed kan
hebben op de beleving van een
tekst, hetzij een gedicht, hetzij een
kortverhaal, bewees ook de vertol
king van Marc Van Schandevijl.
De meest intrigerende en verras
sende persoonlijkheid van de
avond, was nochtans Rudi De
Smet, die met eigen teksten en met
die van anderen een totale, poëti
sche sfeer wist te creëren.
Romain John Van de Maele bleek,
spijtig genoeg, afwezig.
Een initiatief als het oprichten
een schrijversgroep en het
ten van 'poëzie-avonden'
evenwel, ondanks alles,
moedigd. Het kiezen van de
werkenden zou echter op een
selektieve bazis moeten
zonder daarom in een
te vervallen.
Een schrijver wordt echter
ook werkelijk schrijver
d.w.z. bewust van zijn
den en zijn eigenwaarde, maar
er daartoe dan ook aanwezig
ten zijn. Wellicht ligt daar het
tekort van zovele initiatieven
welk vlak dan ook
In een overvolle zaal van het HRITO-Aalst traden vorige week
woensdag (29 november) Raymond v.h. Groenewoud en zijn
'Millionares' op.
Daar de talentvolle persoonlijkheid en het vakmanschap van Ray
mond in onze Vlaamse rockwereld een niet te miskennen begrip
zijn geworden stonden onze verwachtingen wel erg hoog gespan
nen. Blijkbaar wat té hoog. want werd het dan al geen bar slechte
avond, van een geslaagd optreden kan men bezwaarlijk gewagen.
Hoewel de nummers vlot na mekaar werden gespeeld, van 'Maria,
Maria', over 'Joske'. 'Waar ik niet tegen kan'. 'Zij houdt van
vrijen'. 'Ik wil de grootste zijn' en 'Ik doe niet mee' tot 'Meisjes' en
'Vlaanderen boven', ritmisch en swingend begeleid door een sner
pende gitaar (Jean Blaute) en een dreunende ritmesektie (Mich
Verbeelen en Stoy Stoffelen), toch werden we er niet geheel en al
docr beroerd.
Was het nu aan de akt gelegen of aan het eerder koele publiek,
Joost (en nog vele anderen) mogen het weten
Het tweede deel maakte gelukkig heel wat goed, en met een paar
dansers op de dansvloer werd het optreden geëindigd met een
prachtig-versneld 'Vlaanderen boven'. Omwille van zijn persoon
lijke en kwalitatief - op - peil - staande nummers, en ook omdat
mensen in Vlaanderen nog steeds belangrijk zijn. schrijven we
hem, ondanks dit minder geslaagde optreden, in geen geval af.
DDT
werken van allerlei slag te be
zien en te bewonderen hangt.
De kunstenaar is er elke avond
van 18 tot 21 u. aanwezig be
halve op donderdag en op za
terdag en zondag kan U er hem
treffen van 10 tot 12 en van
14 .30 tot 21 u.
Was hij in de beginperiode eer
der egocentrisch en somber
gestemd, achteraf is hij tot een
rijk koloriet gekomen waarmee
hij vooral de natuur wil vertol
ken in alle mogelijke facetten
Vooral de zee waar hij regelma
tig verblijft en inspiratie opdoet
imponeert hem en ook de wijde
Vlaamse vlakten. Stillevens
liggen hem minder en koppen
boeien hem slechts in beperkte
mate.
Alhoewel wars van toch quasi
onvermijdelijke katalogering en
ismen, rekent hij zich liefst bij
de impressionistische school.
Mannen die de verf f 'cn.
met de hand opkleven of o| tonj:
gooien ziet hij als snobs, al
mensen die zich willen doe
opmerken maar niet geloveni
het eigen kunnen.
Liefst gebruikt hij het klassiek
procédé met olieverf maar o<
aan experimenten was hij to
bvb. met crépi. Een gecrepii
seerd doek daarna beschildi
ren kan tot merkwaardige e
onverwachte effekten leiden.
Ook de techniek van het pale
mes is hem niet vreemi
evenmin als pastelwerk
akwarellen.
Met zijn gedegen techniek i
verlokkend koloriet brengt J<
Daelman een rijke keuze a£
landschappen waarin de ze
de havens, het staketsel, (ffl
sloepen, de vissers een groj
deel opeisen.
dk.'
'PF>
ut
die
m
ilid
n d
lies
ing<
o
chr;
)aa
lie
