Com nu met sangh of klavertjevier
te Moorsel
Kersttentoonstelling «Het Kind»
Mm sica"als bes,e mannenk°°r'
©(H)/ XBÖd
2 - 29-12-1978 - De Voorpost
de galerij Van De Steen ging een kersttentm
Was het nu Lia Timmermans of Carla Walschap die ooit gezegd heeft, dat het allermooiste op
aarde zingende mannenstemmen waren op een warme zomeravond. Nu de mannenstemmen
waren er en mooi, maar de zomeravond?
Ja mensen!
Met opvallend mooie affiches
I die naar heel verzorgde pro-
i gramma's leidden, was dit kon-
F J sert in de stad aangekondigd.
Drie amateurs-koren waar het
t adjektief «beste» kan bijge-
J* 6 j VPS I plaatst worden, traden er sa-
tr*3& i 8 men °P voor een gevulde
f J 8 Sint-Martinuskerk. «Beste»
.yji i I staat voor «Laat Blijde Weer-
- X Vttl 1 galmen» als het beste Aalsters
gemengd koor, voor «Pro Mu-
en voor «Canticorum» als best
Cr* debuterend koor uit de rand
gemeenten.
Voor we het programma bekij
ken, moet er toch iets van mijn
hart, wat ook door vele aanwe
zigen als een gebrek ervaren
J i J I I werd: het ontbreken van de
r 71lil kerstsfeer in de kerk. Deze
zangavond was heel duidelijk
I bedoeld als kerstkonsert. Nu
I geeft zoiets toch duidelijk aan-
L. i leiding om laat ons zeggen
.ry minstens de kerk tijdens de op-
-v wwQÉ31 tredens te verduisteren, wat
kaarsjes te laten branden, kort-
I om om wat rust te bevorderen.
K 1 I Dat lijkt misschien wat roman-
tisch, maar Kerstmis is roman
tiek en zelfs de grootste ketter
heeft de lampjes in de boom
aan, en zit op een ondoordacht
ogenblik een kerstwijsje te flui
ten. Jammer dat dat er niet
was, maar tot zover de azijn, nu
de honing.
Een maratonprogramma: 27
liederen, 2 instrumentale sona
tes (uiteraard) en 2 toespraak
jes. Je kan onmogelijk ver
wachten .dat we dit in detail
gaari bespreken, of je krijgt een
Voorpost met drie aanhangsels
en vier bijlagen. Het geheel
werd zo opgevat, dat de ver
schillende koren elkaar afwis
selden en dat een gezamen
lijke uitvoering de delen af
rondde. Voor de pauze kerst
liederen of streng religieuze
werken; en nadien... ja daar
over hebben we het straks wel.
Oud-burgemeester Uyttersprot
liet de muziekliefhebbers en
familieleden nog even wachten
door te wijzen op het belang
van 'het jaar van het dorp' en
heel speciaal wat dit voor
Moorse! betekend had. Hij be
schouwde dit konsert als einde
en hoogtepunt van een hele
reeks manifestaties, en over
handigde aan de verschillende
koordirigenten een aandenken
van mevrouw de minister De
Backer.
Toen kon 'Laat Blijde Weer
galmen' de spits afbijten. Dit
koor dat onlangs een platenop-
name achter de rug heeft, klom
door.de onverdroten ijver
van dirigent en koorleden
van een zuiver parochiaal
kerkkoor (zoals er in Vlaande
ren met pakken zijn) naar de
allerhoogste top in provinciale
•Laat blijde weergalmen- uit Sint Anna Aalst bracht een rijk gevuld
repertorium tijdens de muzikale avond in de Sint-Martinuskerk te Moor-
sel. <JM)
Ook deze week duurt de Kerst- en Nieuwjaarsstem
ming nog altijd voort in onze bioskopen. Twee ver
lengingen. In cinema Feestpaleis, meer bepaald in
zaal 1 loopt deze week het grote kassukses «Grease»
voor de derde week. De Aalsterse jeugd heeft gedu
rende de reeds voorbije feestdagen in rijen staan
aanschuiven voor de kassa om dit spektakel te
kunnen zien. Voor Aalst zeker ongewoon. Wie nog
geen plaatsje heeft kunnen bemachtigen kan dus nog
altijd terecht in het Feestpaleis voor de film van het
jaar.
In zaal 2 van datzelfde Feestpaleis een andere film,
kinderen toegelaten, «Kuifje en het Haalenmeer».
Voor de jongeren dsn deze die Grease waarderen dus
ö/'-j-fl^Banlokkelijke film. Een film waarin wij terug
al de helden uit het gelijknamige stripverhaal aantref
fen: Kapitein Hadock, de twee detektives Janssen,
professor Zonnebloem en natuurlijk Kuifje en Bobie.
Tekenfilmliefhebbers paraat!
«Pete's dragon», Peter en de draak, gaat in de
benedenzaal van cinema Palace eveneens in verlen
ging. Ook daar een gezinsfilm die dus ook tijdens de
nieuwjaarsdagen te bekijken is.
In de studio van cinema Palace een nieuwe produktie
«La dentellióre», de kantbewerkster, een film van
Claude Goretta met in de hoofdrollen Isabelle Hup-
pet, Yves Beneyton, Florence Giorgetti en Anne-Ma-
rie Duringer.
Béatrice, bijgenaamd Pomme, leert haar vak in een
kapsalon ergens in Parijs. Alhoewel zij bijna negen
tien is, is zij toch nog een kind. Marylène, een
uitdagend blondje, hecht zich aan haar en besluit
zich over haar te ontfermen. Voor Marylène bestaat
het leven uit mooie auto's en restaurants, om de
meneer-met-de-grijze-slapen niet te vergeten die
haar twee keer in de week mee uitneemt. Maar op
zekere dag gaat de meneer-met-de-grijze slapen er
vandoor en Marylène blijft wanhopig achter, barst in
snikken uit, kermt en kreunt en dreigt met zelfmoord
tot haar hart weer even plots geneest in Cabourg,
waar zij met Pomme heen is getrokken. Er wordt een
kamer gehuurd, naar het strand gegaan, naar het tee-
salon, naar de dancing... Tot Marylène het weer
allemaal zat is. Geiukkig voor haar daagt er opnieuw
een meneer-met-de-grijze slapen op en eens te meer
blijft Pomme alleen achter.
In een teesalon, waar zij haar ontgoocheling weg
werkt met het eten van chocoladeijs, ontmoet zij
Frangois, een vreselijk ontwikkelde student en
angstaanjagend schuchter. Pomme intrigeert Fran
gois die op haar een grote indruk maak. Onervaren
heid, naïviteit en schuchterheid brengen hen tot
elkaar. Maar de waarachtige band tussen de twee
jonge mensen bevat reeds de kiemen van het toe
komstig misverstand. Pomme heeft ongetwijfeld
meer te bieden dan Frangois bij machte Is te ontvan
gen. De vakantie loopt teneinde. Zij keren terug naar
Parijs en zij besluiten samen te wonen op de kamer
van de student. Pomme schildert, reinigt, maakt orde
bergt op. Frangois studeert en laat haar betijen, meer
verveeld dan tevreden met de toestand. Hij stelt haar
voor aan zijn vrienden en wat later ook aan zijn
ouders. In de ogen van de moeder van Frangois is
Pomme gewoon een «fatsoenlijk meisje» zoals je dat
van een meid zou zeggen. Frangois is zwak, beïn
vloedbaar, wispelturig. Hij had een woord, een teken
van instemming nodig. De breuk is onvermijdelijk.
Trouwens, Pomme zal geen kouwe drukte maken:
geen verklaringen, geen tranen. Met haar leed leeft ze
alleen, zoals met al het overige, in stilte. Maar ze
krijgt geen voedsel naar binnen: haar lichaam verzet
zich in stomme harnekklgheid en het avontuur ein
digt voor haar in een psychiatriche instelling. Wan
neer Frangois dat enkele maanden later verneemt
gaat hij het jonge meisje bezoeken. In het ziekenhuis
beseft hij dat het leven van Pomme een einde nam de
dag waarop hij haar verlaten heeft. Pomme en Fran
gois gaan nu voor altijd uit elkaar. Hij keert terug
naar zijn wagen, zijn studies, zijn examens, zijn
leven. Pomme zal zich verder onledig houden met
kleine klusjes: breiwerk, kantwerk...dit maakt im
mers deel uit van haar terapie.
SJ
eredivisie. Een onderscheiding
die op dit ogenblik in Aalst al
leen bij dit koor te vinden is. Het
is een vaste waarde in de
zangwereld van de stad, mede
door hun enorm rijk reperto
rium, dat meer dan 200 liede
ren behelst. Het deed wel wat
pijnlijk aan, om voor de eerste
keer in dertien jaar bij de bas
stemmen de plaats van onder
pastoor Ghyselen leeg te vin
den.
Als paradepaardje uit hun eer
ste optreden halen we het 'Loof
die Heer' van Grundij aan, een
Zuidafrikaanse komponist
waarvan overigens niets gewe
ten is. De fuga op het woord
'Amen' (het lijkt wel een jonge
Haydn) is een overrompelende
brok muziek, waarbij vooral de
volle altstemmen schitterden.
'Pro Musica' bood een heel an
der timbre. Heel innig en ge
dragen (met amper 13 leden)
brachten ze Spaanse en Itali
aanse meesters uit de Polyfo
nie. Dat is muziek, die pas tot
zijn recht, nou recht, zeg maar
waarde en schoonheid komt
als het in een kerk gezongen
wordt. Neem nu als voorbeeld
het prachtige Gloria van Pales
tina: een eindeloze stemmen-
weven zoals hij het alleen kon.
Jongens jullie gaan toch zeker
gans die mis leren?
In het instrumentale gedeelte,
waarin Louis Van der Paal spi
net (over zijn plaat binnenkort
meer), Jan Wellekens cello, en
Paul Dombrecht hobo, zich aan
Telemann begaven, ging de
hemel open Telemann was
een tijdgenoot van Bach, maar
veel beroemder. Hij was bo
vendien, wat men noemt een
veelschrijver. Hij schreef met
een onvoorstelbaar gemak de
meest moeilijke muziek, met
hele karrevrachten: het een wat
mooier dan het ander maar al
lemaal vakwerk. Het eerste
deel uit de sonate in g (het lar
go) roept hemelse visioenen
op. Dit stukje van amper twee
minuutjes was alleen al de
moeite waard om door het
koude vriesweer naar Moorsel
te gaan. Welk een betoverend
mooie melodische lijn Paul
Dombrecht uit zijn hobo haalde
is onbeschrijfbaar. Voor mij
was hij het hoogtepunt van de
avond. Wat is een hobo toch
een pracht van een instrument,
en dan nog in een kerk: het is
net als een vrouw in een rozen
bed. Als je er een op zolder
hebt (een hobo), haal hem eraf
en leer er toch op spelen. Het is
de hemel op aarde
En toen kwam waarvoor gans
Moorsel ter kerke ging: het op
treden van 'Canticorum'. Diri
gent Rudy Tas heeft o.a. piano
en orgel gestudeerd, en is le
raar notenleer aan de stedelijke
muziekakademie. Je loopt hem
evenwel overal tegen het lijf.
Het is dus wat je noemt een
reizende' ster. Hij heeft de re-
c.en zangstonae in net naaer van net -jaar van net uorp- te Moorsel in de Sint Martinuskerk. Uitvoert
Canticorum, Laat Blijde Weergalmen en Pro Musica. JM
putatie streng te zijn, en dat
pleit voor hem. Als je met een
zangkoor vooruit wil moet je
van de mensen net iets te veel
vragen. Koordiscipline is een
noodzaak en een vereiste, an
ders krijg je een kletsklub. Die
discipline is zeer treffend als je
merkt dat iedereen voortdu
rend de dirigent in de gaten
heeft, Veel startende koren blij
ven ter plaatse trappelen om
dat ze na jaren nog altijd 'pa
pierkijkers' zijn. In het 'gebed'
van Mores, dat volgens mii een
derallemooiste liederen van de,
avond was, werd heel sereen
en gedragen gezongen, en
toch kon je elk woord duidelijk
verstaan (een pluspunt, waar
veel technisch goeie koren niet
aan toe zijn). Na amper twee
jaar heeft dit ensemble een uit
zonderlijk hoog peil bereikt, en
let op mijn woorden...
Ze zullen het ver schoppen.
Het Ave Verum van Mozart,
een stuk dat iedereen op het
repertorium heeft staan werd
a-capella gezongen (het is ei
genlijk met orgel en strijkers).
De rusttijden waarin het koor
niet zingt, en waarin het orgel
de melodie ombuigt zijn adder
tjes onder het gras, want bij de
minste aarzeling gaan de te
norstemmen de mist in. De
moeilijkheden werden echter
probleemloos genomen Kort
om het was indrukwekkend.
Het tweede deel na een korte
koude pauze (nu de koude
heeft ook voordelen: je kan
merkelijk langer zingen zonder
vermoeid te raken, en het be
vordert het toontreffen) was
iets lichter van toon. (luimigeris
een woord dat in een Oost-
vlaamse kerk gevaarlijk aan
doet). Het begon met een in
strumentaal stukje: een sonate
van Geminiani, een tijdgenoot
van Vivaldi, en muzikaal er wat
aan verwant.
Canticorum zong 4 liederen,
waarvan drie in bewerking van
Rudy Tas zelf. Meest opge
merkt was hier de Spiritual
'Swing low". Ik hoorde het voor
een paar weken nog in de
zelfde bewerking (met tenorso
lo) door Hexachord zingen. Nu
persoonlijk ben ik niet zo laai
end entoesiast over het zingen
en bewerken van Spirituals,
want ik vermoed dat wij als
Vlaming eigenlijk bij het zingen
al lang de diepere betekenis
ervan vergeten zijn, of zelfs niet
kennen, zodat er alleen een
gemakkelijk deuntje dat in het
oor ligt overblijft. Bovendien
loopt er altijd wel iets mank met
de uitspraak, maar ik weet het:
ieder koor heeft er op zijn pro
gramma staan, en je hebt er
altijd sukses mee. Voor mij
hoeft het niet. Het doet me altijd
denken aan een Amerikaans
koor dat laat ons zeggen de
werkmansliederen van Fons
Van de Maele zou zingen, en
alleen de geest en de taal rad
braakt.
Pro Musica lichtte voor hun
tweede optreden wat uit het
Franse en Engelse repertoire,
met werkjes van Ward en Cos-
teley. 'Egidius' van Roelstraete
rondde het meesterlijk af. Het
was het opgelegd stuk bij de
provinciale wedstrijd, waar het
koor in uitmuntendheid ge
rangschikt werd. Het is een in
tiem werkje van een modern
Vlaams komponist, en dat al
leen al is een reden om het te
bespreken Het is een aarts
moeilijk geval, waarbij de eer
ste tenoren astronomisch hoge
noten moeten zingen Daaren
boven is de melodische lijn zo
geschreven, dat je bijna ge
dwongen wordt om in falset te
gaan zingen. Kortom vreselijk
moeilijk en vreselijk vermoei
end, maar het is zo'n prachtig
stuk dat elk koor het zou moe
ten leren. Onze moderne
Vlaamse meesters komen al
weinig genoeg aan bod.
'Laat Blijde Weergalmen' sloot
de rij met drie Vlaamse ever
greens: Lied van mijn Land,
Vlaanderen dach en nacht, en 't
Haasken. Dit laatste in bewer
king van Mores, een heel pittig
en spetterend geval.
Tot slot doken de drie koi
gezamelijkin het 'ijzeren' rep
toire Rudy Tas dirigeerde
100 koorleden in 'Canticon
uitJosua' van Handel, een s
dat naar een reuzebezett
vraagt en zo aangewezen is
orgelpunt.
De volle kerk veerde ree
Rudy Tas dankt de koordirige
ten, de repetitoren en het f
bliek voor de stilte (het mo<
gezegd worden). Was het
grote ontroering of de kouc
maar het publiek ruimde nie;t
En dus Handelde men n».
eens...
Bedenking tijdens het naar hl
worstelen door de mist...
Het Dirk-Maertenskomit
heeft vorige donderdag f
programma gekregen, dat
aanmerking komt voor het fe
tival van Vlaanderen Aa v
1979.
Vorig jaar heeft het komit f
een extra konsert in eigen b j
heer gegeven, om een joi
Vlaams ensemble de kans f.
geven (gratis) op te treden. H d
pelijk gaat een dergelijk initi
tief dit jaar weer door. Als -•
merkt dat drie koren er in sl
gen om op een ijskoude avoi
een kerk, die nu niet bepaald
het midden van de stad ligt
vullen, dan kom je vanz
zeker als je weet wat er in
stad op dit ogenblik voor mu; -f
kaal kunnen aanwezig is t
de vraag of het op een septer
beravond niet te doen is.
Natuurlijk ga je niet het peil vj
een laat ons zeggen Monteve
dikoor uit Hamburg bereike
maar je moet er ook geen hi 5*
miljoen voor uittrekken, en
gaat een hoop mensen bert
ken die anders geen voet in e«
konsertzaal zetten Als w
eerst langs het officiële Festiv
om 4 keer het neusje van t d
Europese zalm laten aanru
ken. dan kan er toch wel e«
roomsoesje van eigen bode
af zeker?
Qui vivra. verra?
FREDDY CAUDROI
Inhoudelijk voldeed de tentoonstelling van Marc Van de Steen
volledig aan de hooggespannen verwachtingen. Op een paar
uitzonderingen na, stond vooral het kind vooraan in de tema-
tiek van deze tentoonstelling.
Hooguit een dertigtal tekenin
gen van een scherp observer
ende hand die op meesterlijke
wijze natekent wat op het net
vlies van de camera is vastge
legd Marc Van de Steen ba
seert zich voor zijn tekeningen
op momentopnamen uit het
gewone dagelijkse leven dat,
langs zijn weergave om, inder
daad bijzonder boeiend is. Hij
zuivert dit tot enkel de essentie
overblijft. Maar daarover had
den we het reeds vroeger. La
ten we er nog slechts dit aan
toevoegen: de ziel van zijn
werk ligt in de weergave van de
ogen, bij Marc Van de Steen
inderdaad «de spiegel van de
ziel». Hij tekent markante le
vensmomenten uit in al hun in
tense gevoelsgeladenheid, van
blijheid tot droefheid. Maar
echt, menselijk en herkenbaar.
De tentoonstelling begon met
enkele tekeningen die rustende
kinderen voorstelden. Er hing
ook de tekening «Verwonde
ring», een peuter die voor de
eerste keer zijn onlangs gebo
ren broertje in de armen neemt.
Of de moeder voor ons de
klimax van deze tentoonstelling
die voor de eerste keer haar
pas geboren kind tegen zich
aantrekt. Subliem. Zó leven-
pecht. We zien ook nog het
speelse tafereel voor ogen
waarop twee kinderen op een
moorfluit zitten te blazen. Een
sprankele tekening die ook
Het kind en zijn wereld vormt de grootste interesse van de kunstenaar (EL)
tekeningen van Marc Van De Steen. EDV
weer zo levensecht een situatie oer Kundig tekenwerK voorstei-
weergeeft. Merkwaardig was de. Voor wie het interesseert:
bijvoorbeeld ook de wazige rij Marc Van de Steen tekent ook
ruiters die in een mistige mor- portretten, (in houtskool) op
gen het strand langs de zeelijn bestelling. Het volstaat drie fo-
afdraaft. Ook dit zijn slechts to's af te geven. Adres: Over-
enige «momentopnamen» van meers 21, 9820 St. Denijs We-
een tentoonstelling die bijzon- strem, 091-21.31.56. WL
