De AMPERE match
SCHEIDSRECHTER
WILLY VAN DEN
BRANDEN
UIT HAMME
ONDERSCHEIDEN
IR'PIIS
MEDEWERKERS,
AANDACHT
28 - 21.12.1979 -De Voorpost
Allei mannekemokt uuk es e
Zeelse vrienden aan.(pdm)
golke - moedigde de Brusselse ref Soenens zijn
Paul De Moor zag de nogal lauwe derby Lede - Zele.
Ik hoef de lezer nauwelijks te vertellen dat de ene dag de andere niet is.
Sommigen zeggen gelukkig maar, anderen zijn er eerder ongelukkig
door. Ik behoor tot de eerste groep, die natuurlijk gelijk heeft. Zaterdag
waaide ik naar de cyclo-cross in Wetteren. Nauwelijks was ik buiten of
de deur had zich achter mij met zo'n klap toegeslagen dat ik nieuwe
hengsels dacht te moeten kopen. Je weet tenslotte nooit wie met de
deur in huis valt. Trouwens wat de deuren de laatste tijd aan het uit
spoken zijn is me een raadsel van formaat. In mijn klerenkast gebeuren
ook de vreemdste zaken. De deuren zijn in staking, en hebben mijn bed
bezet. Op planken slapen blijkt gezond te zijn maar die gozer die meende
dat de deuren van een kast tussen lakens en matras moeten zitten die
wil ik graag eens ontmoeten. Ik kan hem een paar uitstekende adressen
aan de hand doen van enkele instellingen die gespecialiseerd zijn in
het aanbrengen of vastzetten van vijzen, al dan niet roestvrij. De deur
kan niet altijd dicht zijn maar er bestaan sloten, niet Ik zal een afspraak
maken met een deuroloog, hoewel afspreken is een kunstvorm die nou
niet tot de sterkste eigenschappen van deze telg behoort. Zaterdagavond
mocht ik ruim 8 kilometer stappen om thuis te komen. Naar Wanzele
met de auto is een lachertje maar te voet is het een reuzekarwei.
ledereen heeft wel eens van die momenten dat hij eens wil wandelen.
Het is gezond, als je niet te ver gaat, want het doet je bloed flink rond
je lichaam zwieren. De andere dag ben je zo heerlijk stram zodat je
steeds een reden hebt om iets wat je niet zint niet te doen. Een gelegen
heidswandelaar gaat, als men het nuchter beschouwt, in de namiddag
of in de vroege ochtend het ene been voor het andere smijten. Het
zeldzame ras gaat wandelen om 12 uur 's nachts. Ik kon er toch niets
aan verhelpen dat die lummels dachten dat ik met een andere wagen
naar huis was Ik op pad dus. In Serskamp was mijn gelaatsuitdrukking
tot iets onbekends vervaagd. Had ik toen een politiebeambte op het lijf
gelopen, dan had die mij aangeklaagd wegens het toebrengen van
vrijwillige slagen en verwondingen. Door een landloper dan nog wel.
In Wetteren slofte ik door de straten, blaren vergezelden een strompelend
individu naar iets dat blijkbaar niet naderbij kwam. Ik prevelde nog
enkele woorden toen een wagentje bruusk naast mijn linkerbeen stopte.
Te laat voor mijn arme schaduw evenwel die even vermoeid was geweest
als ik en helemaal geen kracht meer had om de vreselijke aanslag te
ontwijken. Een lang leven is niet aan iedereen gegund. Rij je mee
Nog amper enkele honderden meters restten het arme slachtoffer van
de stamkroeg en nu pas daagde hulp op. Ik val in de auto waar ongeveer
een twintigtal personen hadden in plaats genomen, of beter, waar een
twintigtal individuen lagen in opgestapeld. Mijn hoofd boog vriendelijk
voor het dak dat me gratis en erg gezwind vergastte op een leuke buil.
Nee, nee geen builtje thee.
Soms doe je beter iets zonder na te denken, opstaan bijvoorbeeld.
Samen met de andere planken schoof ik uit bed. Mijn lichaam had
blijkbaar een erg druk en interessant gesprek gehad met die voor
werpen. Het moet gedacht hebben dat de levenswijze van de deur heel
wat gezonder was dan die van de veer en besloten had. zonder de
eigenaar in te lichten, die toestand na te leven. Open en dicht zwaaiend
klapte ik de huiskamer in. Zitten was onmogelijk.
In de middag werkte ik me op de fiets en op de tonen van het schurend
scharniertje trapte ik naar Wichelen toe. Gelukkig stond de wind pal in
het voordeel zodat ik nauwelijks mijn trappers moest bespelen. Ik vind
hardrijden verdomd gevaarlijk, het is te belachelijk om domme toeren
uit te halen tegen een hoge snelheid. Een der zware verkeerszonden,
als ik me niet vergis. Duur dus. Iets na veertien uren zondag wipt mijn
vinger naar de bel bij de grand chef». De boss die over niks gras laat
groeien, op zijn rooie kolen na, was reeds gegrepen door een titanische
zenuwaanval. Ik was te laatStel je voorDie mensen rijden niet meer
met de fiets, die weten niet wat een inspanning het vergt om tegen een
orkaan op te boksen. Tenslotte rij ik niet in peleton naar de denkbeeldige
eindstreep die daar ergens in Krabbegem moet gelegen zijn. Sleur ik
dan nog een tas mee die weegt als lood. In elk geval heeft Marcel zijn
zevenmijlslaarzen al over zijn voeten getrokken en heeft hij zich met
veel overleg aangekleed. Bestand om de ijselijkste koude te trotseren.
Ik heb pas een nieuw hemd gekocht, dus kan ik geen pull dragen.
Ik loop achter Marcel aan die op grote voet leeft. Met een stijlvolle
draai zwaaien we de garage uit en schieten voorwaarts naar Zele toe.
Hoewel de diezelgulzige motor bijna op droog staat, laten we het eerste
tankstation links liggen, en om het evenwicht te behouden laten we het
tweede rechts liggen. Marcel heeft tovenaarslampen op zijn wagen
gemonteerd. Als iemand aan zondagsrijden wil gaan doen, knippert hij
fel met die lichtsignalen zodat de voor-de-voeten-rijder in het niets ver
dwijnt. Hopelijk komen daar niet te veel klachten op. Het is jaren, eeuwen
geleden dat ik nog voet zette op Zeels vasteland. Ik was hooguit tien,
twaalf jaar toen ik met pa en ma naar de buurgemeente van Overmere
spurtte. Het was rotslecht weer. De mist hing in zware lakens over de
baan. Niemand kwam die doordeweekse avond uit zijn kast gekropen,
behalve wij dan. Tuurlijk was het mijn schuld, ik moest en zou voetbal
schoenen hebben. Al mijn kameraadjes hadden zo'n paar spullen met
studs eronder. Indertijd kon ik evenwel niet zeggen dat ik van voetballen
kaas had gegeten (wat trouwens niet eenvoudig zou zijn geweestwant
elke jongeling is in zijn eigen ogen de PELE of zoiets. Hoeveel maal ik
die spullen toegerijgd heb kan ik je niet meer zeggen, maar ik kan me
nog heel goed onder ogen brengen dat die zogenaamde schoenen ver
schrikkelijk stom waren om op te lopen. Als ik toen shotte, spatten de
voetballiefhebbers alle kanten op, behalve dan die waar ik opgesteld
stond. Een pass naar mij was uitzonderlijke noodzaak. Zo van «Je weet
maar nooit wat ie er nu mee uithaalt», indien ik hem dan nog had welis
waar. Maar als aanvaller was ik de gevaarlijke man. «Der Bomber»
Ofwel trok ik me weg toen de bal op mijn hoofd zou kunnen vallen en
scoorde met mijn rug, of viel die bal als door de goden bestuurd op
de punt van mijn schoen en botste het leer tegen de touwen, maar altijd
goal. Mijn makkers vielen me dan op de hals, hoe meer er rond jou
kwamen hoe mooier het doelpunt. Achteraf kan je dan nog amper je
schouderbladen omhoogduwen vanwege de ontelbare klappen die je op
je rug had mogen in ontvangst nemen. Soms was ik echt blij dat ik niet
doelde, kon ik tenminste een beetje behoorlijk rechtop lopen.
In Zele stationeren we het karretje op een goed halfuurtje lopen van
het heilige stadion. Ik heb gisteren nog goed getraind, maar Marcel
struikelt net voor het stadion zodat hij geen schijn van kans maakt als
eerste het terrein op te spurten. Dat hij er wel in slaagt is enkel en alleen
te wijten aan het feit dat ik mijn perskaartje niet vind. De overwinning
lag nochtans zomaar voor het grijpen. Het is best een aardig plein.
Die tribune, uitgèvoerd in plastic, staal en beton nodigt ons uit plaats
te nemen. We worden naar de persbanken verwezen, maar we lopen
eerst eens lekker mis. We werken op de zenuwen van enkele supporters,
er wordt stilletjes, maar toch hoorbaar getandenknarst, maar voor die
van Zele hangt ook nog gejammer en geweenklacht in de ijle lucht.
Voorzichtig nemen we plaats op houten blokjes waarop een nummer
is aangebracht. Zele, in het zwart en rood getooid, neemt de handschoen
op die door groenwit Lede werd geworpen. Beide teams willen in elk
geval een gelijkspel uit de derby puren. Daarom, zegt Marcel, spelen ze
voetzal als in een porceleinkast. Er worden moeilijke korte passen uit
gedeeld, nooit van die lange kromme ballen die soms een half veld
kruisen om precies in de voet van een bevriende speler te tuimelen die
met een droog schot in het publiek besluit. Het is wel makkelijk voor
de supporter als men erg kort speelt, anders moet hij elke keer aan het
juichen gaan dat horen en zien vergaat. Als je zoveel geld neertelt om
een match te zien en er op de koop toe een dokter moet bijhalen om
een stukgeschreeuwd onderdeel keel te verwisselen, dan kan je beter
thuis blijven en je geld sparen om een voetbal aan te schaffen, of
voetbalschoenen. Het spel wordt gespeeld maar van hoogstaande kwali
teit is het niet. Toch nog sensatie. De trainer van Lede veert uit zijn
hok (wie had dat opengelaten om zijn spelers met enkele keelstoten
het een en het ander wijs te maken. De grensrechter kan veel verdragen,
maar nu loopt het de spuitgaten uit voor de arme man. Met een onzachte
duw tracht hij de voetbalmeester terug in zijn kooi te duwen, helaas
het lukt niet. De referee komt aangehuppeld, maar de trainer wipt met
een nonchalanche die veel gemeen heeft met de wilde frisheid van
limoenen, over de omheining. De arbiter laat echter niet betijen en wenst
de naam van de man te kennen als de wedstrijd doodgefloten wordt.
Voetbal is toch een eigenaardig iets als je het me zou vragen. Maar
aangezien niemand geïnteresseerd is om die vraag aan mij te stellen
geef ik maar mijn mening weer alnaargelang er mijn arme hoofd op
staat. Na vijfenveertig minuten lopen blaast de arbiter een concerto van
drie noten en de spelers schuifelen onder een traliedak naar de salons.
Ik vraag aan Marcel of de leeuwen nu worden losgelaten op een zingende
scheidsrechter, maar hij kijkt me met een bezorgde blik aan. Hij vraagt
zich af of het ooit nog zal overgaan. Op de redaktie werkt daar ook nog
zo'n griet die denkt dat ik belazerd ben. Ze is verantwoordelijke voor
het lezen van mijn kopij. Ik heb haar dus flink liggen ze moet mijn
teksten wel lezen of ze kan gaan stempelen. Aha, ik ben gek Daarvoor
zal je wat vroeger moeten opstaan, hoor meid I Hoe laat sta je op
Ik mag me zo niet opwinden, mijn motor, zou te vroeg aflopen. Moest die
tikken zoals de klok thuis dan zat ik hier niet te typen, want al jaren
-Mijn bal,- filozofeert De Decker, -twee doelpunten is al meer dan genoeg-<pdm)
hebben we elk kontakt verloren met de minutenvreter. Beter vee! te laat
dan nooit is de huiselijke leuze. Tijdens de rust werk ik in twee slokken
een pittige cognac binnen. Mijn koffie geef ik graag aan een kollega
voetbalnieuwsschrijver. Hij zit ook naar mijn borreltie te loeren, maar
ik vertik het en geef geen krimp. Een borrel van florijn is beter dan
konijn in azijn, dicht ik wel eens in een heel romantische bui. Elke week
is het hetzelfde liedje. Ik voel me pas op mijn gemak, of die mensen
sleuren zich uit hun zetel om in de dodelijke koude naar het voetbal-
gebeuren te gaan kijken. Hoe is dat nu toch mogelijk? De geur van
hotdogs kruipt in mijn neusgaten, een smaakpapil doet me watertanden
en een wolf gromt diep in mi/n buik. Geen tijd echter, ik kan het me
niet veroorloven Marcel uit het oog te verliezen of ik mag opnieuw te
voet naar huis en daar heb ik mijn buikje van vol zodat mijn opkomende
honger verdwijnt als de bal in het doel. Na rust is er meer aktie op en
rond het veld, gelukkig maar want het wordt hardstikke koud. Ik besluit
groothandelaar in ijsklompen te worden. Dat kan ik misschien voor
stellen aan mijn vriendinnetje. Een leuke meid maar te sportief, hé, nooit
of nooit gaat ze de voetbal bewonderen. En ik ben er zeker van dat in
het geval ik van vandaag op morgen profvoetballer zou worden ze ook
niet zou komen opdagen. Dat is trouwens de enige reden waarom ik
nooit aan een karrière dacht in de voetbalbranche. Maar ik ga ook
nimmer naar haar kunsten kijken, ik zal daar binnen de kortste keren
een stel mouwen aan gaan breien, wacht maar. Mees van Lede maakte
ondertussen een subliem doelpunt, met de zekerheid van een leeuwe
temmer tussen een stel hanen, duwt hij de bal in de verste hoek. Ik durf
met gelijk wie wedden dat de keeper het eveneens een knappe goal vond.
De arbiter wijst naar het middelpunt van de groene zone, hier is nog
geen sprake van een autowegenvignet als je door iemand in het straatje
wordt gestuurd. Hij doet me denken aan die referee die zou vrouw
betrapte met een vent die hem tot dan toe onbekend was gebleven
die floot stante pede voor buitenspel. Zele trachtte het tij nog te doen
keren, maar dat is een herculeswerk zodat het hopeloos heen en weer
rennen werd. Ik vind het wel een erg verdienstelijke ploeg, vooral omdat
er zoveel jongeren bijlopen. Maar de sterkste wint, in het voetba,.
Behalve wanneer Gent verliest. Luister beste mensen het is niet omdat
ik een hevige supporter ben van La Gantoise, dat ik zoiets beweer, hé.
Maar ik moet zeggen dat als ze verliezen ze onverdiend het onderspit
delven. Het zijn de beste, daar is niets aan te doen. We moeten serieus
blijven, nietwaar. Recht is recht en omgekeerd. Wanneer de arbiter beslist
dat de match lang genoeg heeft aangesleept, fluit hij kort en bondig at.
Als ik 's avonds laat thuis kom, ligt daar nog een echte leren voetbal van
kleine Jan. Ik speel het klaar om de tafel in een droomdribbel te om
zeilen, ik ga hard door maar wordt door een rolschaats getackeld, een
pijnlijke val en een bloedneus maken een eind aan mijn voetbalglorieuze
dromen.
Paul De Moor.
Het is nu reeds meer
dan twintig jaar dat Willy
Van den Branden, woon
achtig op de Moerheide,
de funktie van scheids
rechter uitoefent. Met
deze eminente figuur
kan men uren over het
voetbal praten. Onlangs
werd hij voor zijn loop
baan gehuldigd. Hij ont
ving ter dezer gelegen
heid de zilveren medaille
van de Koninklijke Bel
gische Voetbalbond en
tevens de erkennings
medaille van het Ver
bond der Oost-Vlaamse
scheidsrechters.
Van den Branden voor
stellen is voor vele
sportliefhebbers en al
diegenen die met het
voetbal vertrouwd zijn,
overbodig, vermits hij
jarenlang alle straten van
Hamme aandeed als
chauffeur van de ge
meentelijke reinigings
dienst. Sedert januari '78
is hij autobestuurder-
ploegoverste bij de op
haaldienst van de inter-
kommunale Durme, Den
der en Schelde te Den-
dermonde.
Willy, die het eerst als
voetballer waag
de. scheen naderhand
meer toe te gaan naar
de loopbaan van
scheidsrechter. Dit nadat
hij bij de toenmalige
eerste provincialer Jonge
Wuitens - wanneer Vigor
Hamme nog in Derde
Nationale speelde - de
jeugdploegen doorliep
en hij als midvoor me
nig doelpunt lukte. Uit
eindelijk zou hij kiezen
muziekschool volgen of
scheidsrechter worden.
Omdat hij het een ge
zondere vrijetijdsbeste
ding vond koos hij voor
scheidsrechter en legde
zich daar dan ook op
toe door het volgen van
een speciale kursus. In
1959 slaagde Willy Van
den Branden in het ek-
samen. Als klub waarbij
hij diende aan te sluiten
koos hij zijn voormalige
wit-zwarte Jonge Wuitens
Hamme. Bij de jeugd
ploegen leerde hij eerst
het vak van scheids
rechter. nadien fungeer
de Willy als grensrechter
in wedstrijden van eerste
provinciale en vierde na
tionale. Het is in deze
laatste kategorie dat ik
werkelijk veel geleerd
heb, aldus Willy. Zowel
op zaterdag als op zon
dag trok deze entoesias-
te man naar de voetbal
velden in de provincie.
Zo was hij meermaals
assistent van enkele
«groten». In tal van wed
strijden vormde hij met
Robert De Wolf uit
Waasmunster en Cesar
Boodts uit Hamme een
bekend leiderstrio. Ook
was hij van de partij te
Lokeren en te Beveren-
Waas toen beide klubs
nog in Bevordering
speelden.
Dat scheidsrechter Van
den Branden in de voor
bije jaren heel'wat heeft
meegemaakt op en rond
onze voetbalvelden, jai
hoeft nauwelijks gezegd. :tl
Vooreerst dient aan- n
gestipt dat er voor jeugd- l
pe
wedstrijden heel wat
aanwezigen zijn die
deze jonge spelers we- rol
kelijks komen vojgen. lie
Onder dit publiek soms )e
naaste familieleden, bu- p
ren en vrienden van de
jeugdige voetballers. Dit l!®
brengt mede dat er nog iJ
al eens hardnekkig ge-
voetbald wordt. Als min- r'
der prettige herinnering
citeerde hij een wed
strijd voor de eerste
plaats bij de scholieren
te Bazel-Waas tussen het joi
lokale elftal en Temse. lig
De thuisploeg verloor en j'®
Willy Van den Branden l'J
was de zondebok. Bij r
het einde van voornoem- L
de wedstrijd rekenden L
drie Bazelse supporters L
af met de Hammenaar. w
Het resultaat was voor iu
de scheidsrechter één i'
week werkverlet en voor
de klub een fikse geld
boete en één wedstrijd
met gesloten deuren.
Zijn mooiste herinnering
als lijnrechter was de
wedstrijd in eerste pro
vinciale Standaard Lo
keren - Racing Lokeren
voor drieduizend toe- L
schouwers A
Alleen nog
op zaterdag
Willy Van den Branden I
- 41 jaar - wil het vanaf F
dit seizoen wat kalmer I
doen. Alleen nog wed- P
strijden bij jeugdploegen I
op zaterdagnamiddag, r'
Ook daar is volgens hem ff
nog heel wat te doen.
Vooral omdat de jeugd ]je
te ongedisciplineerd op- yj<
treedt. Willy tracht er L
echter het beste van te »r
maken. Hij die bekend pi
staat als een strenge enrai
zeer korrekte scheids-Pf
rechter, wil zich nog en-Pa
kele jaren inzetten voorr®
de jeugd en deze doen
voetbal spelen zoals het
et
de reglementen voor-
er
schrijven. In deze optiek L
betekent scheidsrechter jei
zijn meer dan louter toe-tef
zien hoe de regels wor-jo'
den gerespekteerd.
Willy Van den Branden
zegt dat het vooral zijn
doel is de jeugdige voet-C
bailers op te voeden tot La
sportieve mannen metL
een goed karakter, die he
kunnen winnen maar ook ie!
goede verliezers moeten pi'
zijn- r|
Omwille van zijn inzet r'
gedurende de voorbije F
twintig jaar, feliciteren L
wij van harte scheids-L
rechter Willy Van denpa
Branden en wensen hem.,
nog vele suksesvolle
jaren als arbiter bij de
jeugdploegen.
Het zou wel eens kun- f
nen zijn dat deze be
kende Hamse figuur tot I
sportman van het jaar|
wordt uitgeroepen
het sportieve gemeen-l
schapsleven. Alleszins!
een man die een derge-j
lijke keuze tenvolle ver-J
dient.
P.V.G.
Kopij en foto's voor «De Voorpost» moeten in e«
de brievenbus van de redaktie, Oude Vest, 34, ei
9330 te Dendermonde zitten, op woensdag 26
december om 9 uur 's morgens voor het blad6'
van 28 december. Voor het blad van 4 januari is
woensdag 2 januari de uiterste datum. Dank bij
voorbaat.
