MARIE FRANSAERT: EEN OVERGROOTMOEDER VAN 20 JAAR OUD
t
SUPER FINALE
'ENALTYBOKAAL
>P S.K. AALST
!0e SPORTWEEK GESPREID
•VER DRIE WEKEN
lErembodegemse
jkinderkarnaval voltreffer!
ETEN
Op naar Parijs
De Voorpost - 29.2.1980 - 7
I80 is geen gewoon jaar. Niet alleen omdat men dit Wat voor de enen echter een kuriosum is, is voor de
ar de 150ste verjaardag van België viert, maar ook anderen echter een narigheid. Wie zou er immers
ndat men terug een schrikkeljaar kent. Deze editie graag willen geboren worden op een 29ste februari?
De Voorpost is trouwens gedateerd op 29 Dat kan men inderdaad slechts om de vier jaar zijn
bruari en daarom alleen reeds een unikum in de verjaardag vieren,
tschiedenis.
de Molenkouterstraat,
te Hofstade woont zo
land. Marie Fransaert
haar naam, en alhoe-
I zij geboren is in 1896
iert zij nu pas haar 20ste
irjaardag. Hoe dat mo-
•lijk is vertelt zij zelf:
ieboren op 29 februari
I6 kon ik slechts mijn
irste officiële verjaar-
ig vieren in 1904. In
)00 was er immers inge-
folge de eeuwwisseling
leen schrikkeljaar, en
iardoor kwam het dat ik
geen twee jaar oud
ras toen in in 1907 mijn
lechtige kommunie
«d». Zeven jaar later,
lp 21.8.1914 trad zij in
iet huwelijk met de heer
.ouis Nicaise, een ras-
:hte Brusselaar, die als
loofdelektricien werk-
lam was in de Fabelta-
|abrieken, beter gekend
inder de volksnaam «de
Viscose». Op dat ogen
blik was de eerste
wereldoorlog amper drie
weken oud, en werden de
eerste gewonde soldaten
reeds in Aalst binnenge
bracht.
Ondertussen had Me
vrouw Fransaert reeds
heel wat beleefd.
Hofstade
Geboren aan de Hoog
straat te Hofstade is zij
haar geboortedorp
steeds trouw gebleven.
Over dit dorp kan zij trou
wens vertellen als geen
ander. Het was de perio
de toen de Hoogstraat en
de aanpalende straten
nog 22 herbergen telde.
Marie Fransaert kan ze
nog allemaal opnoemen
bij naam of toenaam. Het
was ook de periode toen
het leven nog zeer hard
was voor de gewone
mens. Vader Rudolf Fran
saert was meester-kleer-
maker en diende week
en zondag te werken om
de eindjes aan elkaar te
knopen. Moeder Sylvie
Renier had de handen vol
met haar zeven kinderen,
waarvan één vroeg ge
storven was. Opvallend
bij dit gezin was het feit
dat er steeds een meisje
en een jongen geboren
werd.
Deze dienden van jongs-
afaan zoveel mogelijk
mee te helpen in het gez
in. Dit was zeker het ge
val omdat moeder vroeg
ziek was, en reeds in 1912
(op 43 jarige leeftijd)
overleed. Kort daarna
verdronk vader Fransaert
in een beek, en bleven de
kinderen alleen achter.
De oudste kinderen dien
den dan ook aldra in te
staan voor het onder
houd van broers en
zusters.
Terloops weze gemeld
dat het geboortehuis van
Marie Fransaert wel iets
heels bijzonders had.
Niet alleen werd er, zoals
het toen gebruikelijk was,
een aantal dieren achter
aan het huis gekweekt,
en bezat men een bako
ven waar zomaar event
jes 8 broden tegelijk kon
den gebakken worden,
maar men bezat ook een
zeer merkwaardige
boomgaard. Deze boom
gaard telde 56 bomen,
die elk op zichzelf twee
soorten vruchten droeg.
Een vorige eigenaar van
het huis had immers na
lang opzoekings- en krui-
slngswerk, een dergelijk
resultaat bekomen. Het
fruit van deze boom-
jGezien het probleem, een geschikte datum te vinden, die zowel de
organisatoren, als de terreineigenaars, als de aangekondigde
"oelwachters. zou voldoen, heeft de Sportdienst moeten opteren
r het veld van S.K. Aalst in plaats van het Fendrachtveld.
Deze super finale gaat door op zondag 16 maart 1980 te 13.30 u.
Jop het S.K. veld naast het Stedelijk Kerkhof.
fceze organisatie is als voor-
wedstrijd van de belangrijke
^ontmoeting S.K. Aalst - S.K.
iLebbeke met aftrap te 15 u.
jAls doelwachter werd een
Jtvereenkomst bereikt met de
nationale portier Théo Custers
x>r de jongens gcselccteer--
den. en voor de meisjes zal de
doelwachtster van de Kamillc-
kes, Brenda Van den Eeck-
houdt tussen de palen staan.
Hieronder vind U een lijst van
de geselecteerden, die ver
zocht worden zich aan te bie
den op het S.K. veld:
Bij de oudste categorie Guy
Verhacghen (linkeroever
Noord) Luc Aelbrecht en Ru
dy Creygelman (Moorsel). Ni
co Wijnant (Nicuwkerken).
Dirk Vermeiren (Hofstade).
Dirk Van Strijtcm (Her-
de rsem).
Bij de oudste meisjes: Katleen
Van Leuven (rechteroever
Noord). Hilde De Rauw (rech
teroever Zuid), Lieve Conssc
(linkeroever Noord), Els Van
de Sijpe (Moorsel). Christel
Uyttcndale Rita Keppens
(Erembodcgcm).
Door de Stedelijke Sportdienst
zal aan de belanghebbenden
nog een schema met uurrege
ling en inhoud van de proeven
overgemaakt worden. De deel
nemers worden verzocht zich
stipt aan deze uurregeling te
houden, daar de wedstrijd tus
sen S.K Aalst en S.K. Lebbe-
ke zeker stipt om 15 u. moet
beginnen.
A.V.H.
Ter gelegenheid van hun vierde lustrum, heeft het Stedelijk
JSportkomitcc, het genoegen de toenmalige Sportweek, nu uil tc
■breiden tot ruim weken.
Liefst vier weekends zijn in deze Sportweek opgenomen, zodat
lallc klubs dc mogelijkheden zouden krijgen, één of andere
jqrganizatie tc laten plaats vinden, zodat in hun naaste omgeving
zo weinig mogelijk aktiviteiten rond hetzelfde tijdstip zouden
■doorgaan.
De Aalstcrse Wijksportraden ondanks de spreiding. Alle
gworden verzocht hieraan zo- Sportklubs worden dan ook
'veel mogelijk hun medewer- uitgenodigd een speciale in-
Iking te verlenen. spanning te doen. om deze 20c
■De naam Sportweek werd om organizatie, in de grootst mo-
■traditicwijzc behouden, gelijke zin tc doen uitgroeien
tot een Aalsters evenement
zonder weega. Van stadskant
uit werden eveneens de nodige
schikkingen getroffen om zo
veel mogelijk klubs tegemoet
te komen in hun organizatie.
De deelnemers worden dan
ook verzocht zo vlug mogelijk
hun inschrijvingen over te ma
ken aan het sekretariaat van
het Stedelijk Sportkomitee en
dit uiterlijk tegen 15 maart e.k
Bij deze inschrijvingen, dient
naast de nodige schikkingen,
ook het volledig programma.
ingestuurd. Bijkomende in
lichtingen kunnen ook telefo
nisch verkregen worden, en
wel op het nummer 77.11.11 -
toestel 281. Naast deze Sport
week zal eveneens een collo-
qium, over een nog nader te
bepalen onderwerp plaatsvin
den De Super Starkompetitic
zal ook opnieuw doorgang vin
den. Alle verdere inlichtingen
zijn te bekomen bij de Aalster-
se Sportdienst. Kattestraat 33,
tc Aalst of op bovengenoemd
telefoonnummer.
Aan de vooravond van Aalst-Karnaval, heeft de
Dekenij van Dorp-Erembodegem zijn schoolgaande
jeugd vergast op een eerste Kinderkarnavai. De
weermaker was van de partij, zodat van een bemoe
digende opkomst (270 kinderen) mag gesproken
worden. Op het kerkplein werd gestart met een
Kavalkade voor een rondgang in de dorpskern.
Onder begeleiding van de Stadspolitie en het Deke-
nijbestuur zette te 14u15 een bontgekleurde groep
zich in beweging.
Of het nu sierlijke kleine
prinsjes waren die zorg
droegen voor hun blo
zende prinsesjes, of
clowns, troubadours of
verpleegsters, iedereen
zong zich de kelen uit het
lijf op de tonen van aan
gepaste karnavalmuziek.
De kleinsten lieten zich
ook niet pramen, en de
den zeker niet onder voor
grote zus of broer. De
fiere ouders genoten al
evenzeer als het jonge
volkje. Na hun rondgang
langs de Kerkstraat, Stai-
tiestraat, Dorp, Gaston
De Schepperstraat,
Avaanstraat en Dorp be
landde de jolige bende in
de zaal Volkskring, waar
zij opgewacht werden
door Prins Karnaval, Paul
I, de Aalsterse Bloemen-
fee Rita en de Erembode-
gemse Hopprins.es In-
grid. Onder de leiding
van de heer en mevrouw
Arie Van Neck, en met
medewerking van Music
Explosion Disco Show en
Johny Marcoen nodigde zijn klanten uit tot een tweedaagse trip naar Parijs. Een
reisje dat weieens in de kleren zou kunnen kruipen. In elk geval waren gelukkig zij
die het goede lot hadden getrokken. (Per)
Frans Temmerman, werd
de Karnavalsfeer nog
verhoogd. Wie karnaval
viert, weet dat al dat zin
gen en dansen voor dors
tige keeltjes zorgt, zodat
de gratis drink van de
Dekenij welkom was bij
de Erembodegemsé
jeugd. Polle Keipernoa-
gel en Vloemenfee Rita
zorgden opnieuw voor
stemming, deze werd ten
top gedreven, toen de
«echte» Aalsterse karna-
valisten, hun intrede de
den. Met Frans Wautérs,
voorzitter van het Stede
lijk Feestkomitee en Si
mon D'Hondt, voorzitter
van de Prinsencaemere,
op kop deed Keizer Ka-
miel en zijn Kamillekerïs
hun intrede, wat de sfeer
werkelijk, kokend maakte.
Keizer Kamiel, de groot
meester van Aalst-Karna
val, zorgde met zijn aan
gepaste liedjes voor het
grootste koor ooit te
Erembodegem gezien.
Tot spijt van iedereen
werd in de vooravond dit
karnaval besloten. Iedere
verklede mocht vanwege
de Dekenij een gratis
snoepzak in ontvangst
nemen, om dan hun ou
ders, op het Dorpsplein
te vervoegen, alwaar de
kermis een verlengstuk
werd voor deze prachtige
kinderkarnavai. In hun
toespraak bestempelden
de Aalsterse aanwezigen
het initiatief als volledig
geslaagd en hoopten dat
het niet bij deze eerste
keer zal blijven. Tot slot
mocht het Dekenijbe-
stuur het speciaal Karna-
valplakket van Aalst in
ontvangst nemen.
gaard werd dan ook ieder
jaar door een fruithande
laar verkocht, die het
naar Engeland uitvoerde.
Voor de familie Fransaert
betekende de verkoop
van elke oogst een wel-
gekome supplementaire
inkomst. Pikant detail is
ook nog dat tijdens de
eerste wereldoorlog het
fruit verkocht werd aan
de plaatselijke inwoners
per boom. Wat eraf viel
was voor de eigenaars
van het terrein, maar wat
bleef hangen was ver
kocht.
Ook hier weze vermeld
dat Mevrouw Fransaert,
ondanks haar 84 jaar,
nog een uitstekend ge
heugen heeft. Zij kan nog
alle fruitsoorten opnoe
men, die in die tijd (rond
de eeuwisseling) in de
tuin van haar ouderlijk
huis stonden.
Huwelijk
Zoals reeds vermeld
dienden de oudste kinde
ren na de dood van hun
ouders werk te zoeken in
de fabriek. In Hofstade
zelf was hiertoe geen ge
legenheid. De gemeente
was nog een echt lande
lijk dorp, zoals men nu
nog enkel op oude prent
kaarten kan zien. Burge
meester was de heer
Emiel Van den Bossche,
een man die niet alleen
veel eigendom maar ook
een molen bezat. Naar
Marie Fransaert ons zelf
vertelde had men toen
nog twee water- en één
windmolen in deze ge
meente. Vermits er dus
geen werk was in het
dorp zelf diende men
toen, zoals gebruikelijk
naar de stad te trekken.
De stad was Aalst, die in
die periode heel wat
nieuwe fabrieken op haar
grondgebied zag verrij
zen. Tot deze nieuwe fa
brieken behoorden La
Georgie opgericht in
1906 en de Viscose (Fa-
belta) opgericht in 1906
of 1907. Wat dit laatste
betreft wist onze gast
vrouw ons nog te vertel
len over de eerste staking
die in deze fabriek plaats
greep. Wegens de onhy
giënische omstandighe
den waarin men diende
te werken, en gezien de
arbeiders er nooit opslag
kregen brak in 1910 im
mers een gekende sta
king uit. Op deze staking
werd trouwens nog een
liedje gemaakt dat Marie
Fransaert nog steeds kan
zingen. Daar de fabriek
echter nieuw was, en
men kostte wat het kost
moest voortwerken ga
ven de bazen tenslotte
toe aan de arbeiders en
werd gezorgd voor bete
re werkvoorwaarden én
voor, een premiestelsel.
In 1913 ging Mevrouw
Fransaert dan in deze fa
briek werken. Onmiddel
lijk had zij een goede
«job» vast vermits zij in
de inpakdienst terecht
kwam. Het was in deze
fabriek dat zij kennis
maakte met een jonge
man uit Brussel, die ook
zeer vlug wees geworden
was. Deze Brusselaar
heeft zich zeer vlug kun
nen aanpassen aan de
dorpsmentaliteit en werd
later een geliefde figuur
te Hofstade. Hoe hij dit
klaarspeelde vertelt Me
vrouw Fransaert met
evenveel zwier als al het
voorgaande. Als opgeei
ste van de Duitsers speel
de hij het in de beginja
ren van de oorlog klaar
om de vijand steeds te
ontvluchten. Zo ontsnap
te hij in volle winterperio
de eens uit St. Quertin in
Frankrijk en kwam te voet
terug naar Hofstade. Een
volgende keer deed hij
een voettocht van Oos
tende naar zijn woon
plaats. Dergelijke tochten
waren mede mogelijk
doordat de rivieren en
stromen dichtgevroren
waren en men er dus
ongehinderd kon over
stappen.
Gezien hij een vrouw en
een klein kind ten laste
had besloten de Duitsers
tenslotte de heer Nicaise
te laten werken in de
toenmalige Pupillen
school te Aalst. De frat
sen, die hij daar allemaal
uithaalde met de Duitsers
zijn niet te beschrijven,
maar het voordeel voor
de familie was wel dat
men veel en goed eten
had want de soldaten
werden toen verwend.
Officieel was alles voor
de konijnen en de kippen
maar het gezin Nicaise -
Fransaert heeft er alles
zins letter van gegeten.
Alles bij elkaar, en dit tot
het einde van de eerste
wereldoorlog bleek de
heer Nicaise aldus 18
maanden in de Pupillen
school.
De populariteit van de
heer Nicaise in Hofstade
kwam toen vooral we
gens het feit dat hij er
voor gezorgd had dat het
dorp iedere week zowat
300 broden uit Nederland
kon krijgen. Om deze bro
den te bemachtigen had
de echtgenoot van me
vrouw Fransaert te voet
tweemaal naar Lokeren
geweest maar het resul
taat voor deze inspan
ning was dan ook na
venant.
Elektriciteit
Kort na het einde van de
eerste wereldoorlog
werd het tweede dochter
tje in het gezin geboren.
Het leven kreeg weer zijn
alledaagse gang, en om
in het onderhoud van
vrouw en kinderen te
voorzien ging de heer Ni
caise dagelijks vroeg
naar zijn werk. S'avonds
na zijn dagtaak vond hij
nog de tijd om allerlei
elektrische apparaten,
vooral radio's aan de
man te brengen. Dit ge
beurde allemaal met de
fiets, en de avondlijke
tochten werden door me
vrouw Fransaert niet
steeds met evenveel en-
toesiasme tegemoet ge
zien. Toch maakte dit al
les mogelijk dat het gezin
weldra van een eigen wo
ning kon dromen. En wel
ke Belg is nu niet met een
steen in zijn maag
geboren?
Ook aan dit eigen huis is
een anekdote verbonden.
Het staat immers in de
Molenkouterstraat nr. 26
en het werd betrokken op
26 november 1926.
Om deze reden heeft Me
vrouw Fransaert- nooit
gewild dat haar huisnum
mer gewijzigd werd.
Ondertussen had haar
echtgenoot ervoor ge
zorgd, dank zij een
nieuwjaarsbezoek bij een
verantwoordelijke van de
elektriciteitsmaatschap
pij dat haar huis het eer
ste van de gemeente Hof
stade was dat verlicht
werd door een elektri
sche straatlantaarn. Met
een had de elektrische
openbare verlichting ook
haar intrede gedaan in
het dorp.
Enkele jaren nadat het ei
gen huis betrokken was
(in 1930) kregen de ou
ders er een derde dochter
bij. «Op 6 weken tijd zat ik
dan met een plechtige
kommunikant en met een
doop en dit alles zonder
één frank kindergeld» zo
vertelt Mevrouw Fran
saert ons met fierheid in
haar stem.
Sindsdien ging het leven
in het gezin haar gewone
gang. Ook over deze pe
riode kan de gastvrouw
urenlang vertellen, maar
het zou te ver leiden om
hier alle détails mede te
delen.
Vermelden wij enkel nog
dat Mevrouw Fransaert
ondertussen grootmoe
der werd van 12 kleinkin
deren en deze op hun
beurt reeds 14 kinderen
hebben. En dit alles hoe
wel zijzelf officieel slechts
20 jaar oud is.
Maar ook de tegenslag
bleef aan haar niet ge
spaard. Zo stierf haar
echtgenoot op 25 april
1973, terwijl haar oudste
dochter reeds bijna 4 jaar
het tijdelijke met het ee-
wige verwisselde.
Dit alles werkte echter
niet op haar humeur, en
ondanks de lichtjes ver
zwakkende gezondheids
toestand ziet het er toch
naar uit dat Mevrouw
Marie Fransaert er nog
wel enkele schrikkeljaart-
jes kan bij nemen.
VEHE
Hebt U ook zo'rt diep-verzwegen, meest-
intieme, weggemoffelde wens? Ik ook.
Voor de rest van mijn dagen bovenop hel
hoogste gebouw van de stad in een klein
onooglijk hokje wonen met alleen een
stoel om op te zitten, een tafel om aan te
eten, en een bed om het contact met de
buitenwereld te onderhouden.
Het is eigenlijk al jaren geleden begon
nen. Toen de rush naar de natuur weer
van start ging, rushten we natuurlijk mee.
Hoe krommer de muren van het boerde
rijtje stonden, hoe gelukkiger we ons
voelden, hoe meer water van de deuren
liep, hoe groter de glimlach op ons
lippen. Eigenlijk is de buiten opwippen
best leuk als je 's avonds weer gewoon
naar huis kan, en als er in de loop van de
dag een paar plaatsen zijn om deftig te
gaan zitten, en je moed in te drinken. Wij
verbrandden de stadsschepen en gingen
van de ene op de andere dag de autochto
ne uithangen, hebben we dus wat meege
maakt!
Eerst groeide het gras dwars door de
oprit, dan onkruid als een Amazonejun
gle tussen de struiken, mos in de dak
goot, mollen in het grasveld, muizen op
de zolder, koeien in de tuin, boomtakken
op het terras, kattejongen in de garage,
luizen op de bloemen, spreeuwen onder
dak, en als je dan alle dagen gewied,
geschuurd, gemaaid, gespoten en gevan
gen hebt, en je valt als een houtblok met
de mond en armen open in de zetel, dan
slaat het noodlot toe op de meest geraffi
neerde en geslepen manier: langs de
boer.
Je kan niets, maar dan ook niets noemen
dat van ver of dicht met de natuur
verband houdt, of we hebben het thuis in
een kast zitten. Allemaal gekregen van de
boer. Allemaal cadeau gedaan aan de
kinderen. Dag na dag kwamen ze met
dozen en kisten naar huis. Allemaal
ontzettend prachtige en zeldzame dingen
waar hij een of andere Latijnse naam
opgeplakt had, en die zo waardevol wa
ren dat de alternatieve ophaaldienst ze al
vier keer voor de deur heeft laten staan:
twee brontosauruseieren, een opgezette
mummie van een Angelsaksische chim
pansee, een geraamte van een koppel
Siamese tweelingeksters. een diamant van
veertig karaat vermomd als twaalf-kilo
wegende kasseisteen. Er is geen museum
in hei hele land dat een collectie heeft, die
tot aan onze knieën komt. De weten
schap borrelde van onder bedden en
trappen, uit borden en koppen. Elke
woensdagnamiddag, elk week-end, elke
vakantiedag even voor het donkert, greep
ik naar de fles en de valium want over
enkele ogenblikken was het weer zover.
En inderdaad daar komt de oudste de
straal in, met een pak onder de linker- en
rechterarm.
- Een neolirische geasfalteerde boome
rang raad ik
- Nee schudt hij, een konijn
Ik had het moeten weten, de meest voor
de hand liggende zaken worden hier als
verrassing uitgebuit.
- Een konijn schrik ik, wat ga.
- Eigenlijk zijn het er twee zegt hij.
- Twee gil ik, en waar denkt de konijno-
loog zijn dieren in onder te brengen, in
de tv. kast?
- Nee doet hij, in een hok
- En wie wordt er verondersteld om voor
een hok te zorgen schreeuw ik
- Niemand zegt hij, ik krijg er een, van
de boer.
En inderdaad, zijn woorden zijn nog niet
droog of daar komt dat loeder ook de
straat in, met een oude, rammelende,
super-antieke volière, uitstekend geschikt
om er twee konijnen in te laten rondflad
deren.
- Zie zegt de boer, en hij trekt een gezicht
als een diepvrieskoöl die de hitte van de
pan gewaar wordt, zie mijn grootste
geluk bestaat erin om kinderen gelukkig
te maken.
- Luister eens zeg ik, pak als de bliksem
dat rommelend stuk hout, en die twee
knagende.
- O roept de vrouw konijntjes, zijn die
voor ons, hoe lief...
En daarmee ging het doek neer, want
vrouwen vergissen zich soms in de keuze
van een man, maar nooit van beest.
En lap daar zaten die twee op mijn
hemelsgroene gras: een wit met rode
oogjes, en een zwart met toeë oogjes. En
heel de familie tot achter en onder het
laatste knoopsgat rukte aan, allemaal om
naar die twee vretende krengen te komen
kijken. Dan pikten ze gauw op de hoek
van de straat uit een of andere vuilnisbak
een korst brood, waarvoor je effenaf
konijn moest zijn om er je tanden in te
willen zetten, en wij maar bier en borrels
uitgieten, van 's morgens tol 's avonds
omwille van het vlees aan de fles.
En overal waar je keek liepen die twee.
Een keer zelfs in het salon en de slaapka
mer. Wij beschikten over een heel zeld
zaam en nieuw ras: het konijn-portatief.
En als je niet zag, was het toch nog altijd
best om voor het neerzitten even met de
hand te voelen, want die dieren beschik
ten duidelijk over goddelijke eigenschap
pen: ook als ze er niet waren, vond je
tekens van hun aanwezigheid.
En de volière schoof over het gras als de
wijzers van een uurwerk, en die kerels
maar vreten, vreten! En godzijdank had
ik nog een plank in de kelder staan, want
het bleek alras dat het er van beider
kunne waren, en dal ze zich om eventuele
omstanders weinig zorgen maakten.
En toen de herfst kwam, en de wortels en
de kolen uit de tuin op mysterieuze wijze
verdwenen waren, trok vader met sikkel
en jutezak de beekkant op. En als com
pensatie van het te leveren werk wreven
de natuurliefhebbers 's morgens en 's
avonds over de snorharen. En toen het
koud begon te worden, en de regen uit de
grond sijpelde, bouwden we een eerste
verdieping, bedekt met stro van de boef
die al dikwijls komen kijken was, en die
zei dat hij nog nooit zo'n mooie beesten
gezien had, en dat die vent die ze me
verkocht had zijn stiel kende.
En dan begonnen we over het eind van
het verhaal te spreken, want er is mam
een ding erger dan een konijn dat dood
gaat, dat is een konijn dat onverwachts
dood gaat.
Ik zal er eens met de boer over praten z»
ik, want ik steek er geen poot naar uit. En
terwijl hij er korte metten mee maakt,
gaan we een eindje wandelen, want zo' -t
beest met wollen sokjes aan een koord en
twee stokjes in zijn maag, daar sta ik geen
uren naar te kijken.
We stapten dus allemaal nog maar eens
de hof in, en omdat de bakker juist aan
huis geweest was. gooiden wc in elk
voor een keer een korst nieuw brood.
En toen, twee dagen voor Kerstmis wa
ren ze gestolen.
W
