KUNSTSCHILDER JAN CEUPPENS
IN 'T APOSTELKEN
ENSEMBLE ANDRE COLSON:
BLIJ WEERZIEN
KOSI organizeert Hobby- en
Vrijetijdsbeurs in 't Apostelken
TEJATER '80:
NIEUW AALSTERS
TONEELGEZELSCHAP
Pro Arte pro
grammeert
Kuijken
Consort
het linnen doel-
Schilder Jan Ceuppens werd door zijn zoon ingeleid. (Per)
vitaal furioso, blijkt een
ruwe, nog ongeslepen
parel. Het reliëf is er,
maar het notenbeeld is
niet altijd transparant.
Turina's «La Oracion del
Torero» was voor mij de
verrassing tijdens het op
treden van het ensemble
tijdens het festival van
Vlaanderen. Een impres
sionistische inzet, een
zangerige cello, een piz
zicato bas, Spaans kolo
riet, ritmeveranderingen
van gedempt smeekge
bed naar crescendi in het
gewoel, het geroezemoes
en het ongeduld van het
volk dat wacht rond de
arena.
Albert Roussel (hij ligt
begraven in Varengevil-
le-sur-mer, een van de
meest pittoreske Franse
dorpen die ik ken) is een
aparte figuur in de Fran
se muziek. Leerling van
Vincent d'Indy gaat hij
zijn eigen weg. Niet het
wazige, sensuele klank
beeld van de impressio
nisten kiest hij. maar een
muziek die sterk geprofi
leerd is, gekenmerkt
door een gedurfd ritme
en een herkenbare melo
die, door humor en me
lancholie.
Zijn «Simfonietta» (oj
getuigt daarvan.
noords-Vlaamse
sprong van Roussel
waar hij trouwens
op ging blijkt uii
hoekige kracht. Dat
een kind was van de
spreekt uit de dromt
heid. En dat hier
Fransman spreekt, w^
bewezen door een drfl
naar ordening. De i
ligheid van Rous
«Simfonietta», de iel
viriele lyriek lag het
semble Andrée Co
bijzonder goed. Met
palet van licht en i ter
ker, van kreten en
fluister tekenden ze
klare beeld van
muziek.
Martin Hutsebaut da
in zijn slotwoord BR rfi
en de schepenen
Hoorick en Van den fi/ie
voor het gepreste* kc
werk in het kader vcdgei
ontwikkeling van dep F
delijke muziekakadefOf
en bracht een
hulde aan het Franse
semble dat afscheid t
met een sprankele?
Rossini - achtig brf
muziek.
W.F
De kuiturele werkgroep KOSI van 't Apostelken Deze beurs heeft als te- historisch en een kreatief
organizeert op zaterdag 22 en zondag 23 maart voor ma «Foto en Film» en om- gedeelte.
de zevende maal een hobby- en vrijetijdsbeurs. vat een informatief, een Zowel amateurs als ge-
Vanaf september 1980 kan de Aalsterse toneel
liefhebber kennis maken met een nieuwe ver
eniging, «Tejater '80», opgericht door een twin
tigtal amateurs op initiatief van Annie
Moortgat.
«Tejater '80» opteert voor beter teater, daarom
zal in principe een beroep gedaan worden op
beroepsregisseurs en op akteurs met ruime
ervaring. Debutanten krijgen echter ook een
kans, indien zij bereid zijn de nódige opleiding
te volgen.
Een vaste filozofische of politieke lijn wordt niet
vooropgesteld; dit om het aanbod zo ruim mo
gelijk te maken.
«Tejater '80» start met het voornemen de grootst
mogelijke dialoog tussen regisseurs, akteurs,
artistieke leiding en technische ploeg te stimu
leren. Ten allen prijze wil men een vedettenkul-
tus vermijden: de geschikte akteur of aktrice
krijgt de passende rol.
Voor het komende seizoen werden reeds drie
produkties geprogrammeerd: het tragi-komi-
sche «Zwijg kleine!» van Fitzgerald Kusz; het
kamerteaterstuk «De Emigranten» van Slawo-
nir Mrozeck en «Het huwelijk van Mijnheer
Mississippi» van Friedrich Dürrenmatt. Vermel
den we ook nog dat Tejater '80 een ruime
samenwerking met andere Aalsterse toneelge
zelschappen nastreeft.
Kontaktadres: Nellie De Hert, Kapucienenlaan
104, bus 7, 9300 Aalst. tel. 053/77.64.56.
Veel sukses!
T.V.
vorderden in film en foto
grafie kunnen voor nutti
ge tips terecht aan de
info-stand van de Aal
sterse fotoklub en van de
filmklub Kinova, terwijl
de heer M. Vlassen-
broeck inlichtingen ver
strekt over alles wat met
video te maken heeft.
De Aalsterse «Kern Si-
rius» neemt eveneens
deel met een stand over
sterrenfotografie. De
heer Van Langenhove
neemt ons mee in een
wat minder beoefende
tak van de fotografie,
aquariumfotografie. Aan
de hand van een prachti
ge kollektie oude toestel
len geeft de heer Schei-
fout uit Berlare een histo
risch overzicht.
Verscheidene verenigin
gen verzorgen het hobby
gedeelte: de chiro-meis-
jes van Mijlbeek. me
vrouw Tackaert uit Lede-
berg, mevrouw Hofman,
de gepensioneerden
Aalst stad en de leden
van 't Apostelken.
In 't Apostelken wordt een tentoonstelling gewijd
aan kunstschilder Jan Ceuppens. Wie houdt van
folkloristische, zoete en kleurige plattelandstafere
len mag deze kans niet missen; kunstliefhebbers
benutten de regenachtige maartse dagen beter om
hun kunstboeken nog eens boven te halen. Voor de
dappersten zit er niets anders op dan naar Charleroi
te sporen, waar voor het ogenblik vele tientallen
werken van Paul Klee te bezichtigen zijn in een
unieke tentoonstelling.
Ian Ceuppens schildert Vlaamse landschappen,
op elkaar gelijkende hoeves, kastelen en boe-
renfiguren. In de uit
werking van zijn schil
derijen geeft hij blijk van
weinig kreativiteit: zowel
vorm als kleur worden
steeds volgens hetzelfde
stramien verwerkt in
bonte doeken van over
wegend klein formaat,
wat eentonigheid in de
hand werkt. Mede door
dat elke scherpe kant
van het boerenbestaan
zorgvuldig wordt afge
rond verliest dit werk el
ke band met de realiteit
die wordt uitgebeeld.
Ook technisch stelt het
allemaal niet zoveel
voor: kleuren worden
zonder nuances weerge
geven en braafjes inge
vuld, de achtergrond is
zelden of nooit uitge
werkt en de figuren lij
ken eerder van marse
pein dan van vlees en
bloed.
Het dient wel gezegd dat
de tentoonstelling zeer
verzorgd overkomt: zowel
de schikking als de om
lijsting van de doeken
gebeurde uiterst zorg
zaam, terwijl de werken
goedkoop geprijsd zijn.
TV
Op dinsdag 25 maart moeten alle muzieklief
hebbers naar de feestzaal van het stadhuis.
Daar musiceren 's avonds te 20.30 uur samen
met Robert Kohnen (klavecimbel) de gebroeders
Kuijken dwz Sigiswald (viool en gamba), Bar-
thold (traverse en dwarsfluit) en Wieland (gam
ba en cello). Waarom dat «moeten»? Omdat het
mensen zijn die nog de vreugde van het musice
ren kennen; omdat ze streven naar autenticiteit
(oorspronkelijke partituren, speelwijze volgens
oude traktaten, prachtige oude instrumenten);
omdat ze geïntegreerd in grotere ensembles als
dat van G. Leonhardt en H. Harnoncourt inter
nationale faam hebben verworven. Ik denk aan
hun opname van Bachs Mattheuspassie en
opera's van Haendel. Maar misschien heeft de
lezer liefst een persoonlijk getuigenis? Vorig
jaar was ik aanwezig op hun uitvoering met
«La petite bande» van Haendels «Watermu
ziek». Ze liepen er erg nonchalant bij, al die
jonge mensen, erg non-conformistisch, maar
wat een kracht ging uit van hun musiceervreug-
de, die ongerept bleek en die oversloeg op de
toehoorders die het werk van Haendel gingen
herontdekken. Geen gepolijste versie was het,
niet glad klonk het, maar boordevol reliëf, niet
opgepoetst maar authentiek. En verder? Een
paar maanden geleden kocht ik een zestal trio's
voor fluit, viool en cello van Haydn. Uitvoering:
de gebroeders Kuijken. Welnu, dit is verkwik
kende muziek in een stralende uitvoering. Ben
ik chauvinist? Wellicht wel, maar naar ik vind,
terecht.
Wat zegt het programma? C.Ph.E. Bach, Tele-
mann, Haydn en Mozart. Maar daarover vol
gende week iets meer. Noteer alvast datum, uur
en plaats en mis het concert niet.
W.D.B.
Het waterkasteel van 'Moorsel gezien door Jan Ceuppens (Per)
Andrée Colsons ensem
ble speelt niet braafjes,
zelfs niet altijd vlekke
loos. Ik herinner me de
Russische pianist V. Afa-
nassiev in de Elisabeth-
wedstrijd. Eens hij voor
zijn vleugel zat, weg de
wereld. Hij was door en
door bezeten van de mu
ziek en zijn vertolking
werd wel eens doorsne:
den door een niet altijd
voorgeschreven disso
nant maar ze zat wel vol
expressie. Zo ook Andrée
Colson: een viriele boog-
steek, soms fluisterend
als een verliefd paar of
met de kracht van een
wervelwind, vaak ook te
weinig legato, maar in
elk geval muziek met een
scherp profiel en een per
soonlijke stempel.
Mouret, Charpentier,
Lully en Delalande zijn
typische hofcomponis-
ten. Hun muziek lijkt
even verblindend als de
paleizen waarin ze werd
uitgevoerd. Mourets
«Airs de Ballets» is daar
een sprekend voorbeeld
van. De uitvoering was
een pareltje: lichtvoerig,
frivool en vlinderachtig,
geraffineerd kantwerk
soms, met een erg mooie
baspartij in het «air es-
pagnol», een bijzonder
zangerig duet van viool
en cello in de «passe-
pied», en een vingerwij
zing voor wie dit soort
muziek al te lichtvaardig
bestempelt als opper
vlakkig tijdverblijf, even
oppervlakkig als de ko
ning en zijn hof: een
diep-weemoedige «cha
conne» met een onder
toon van stil verdriet. Het
ensemble getuigde van
grote discipline. Andrée
Colson toonde de weg
met mimiek en gebaar en
vooral vioolspel. Ge
nuanceerde toetsen wer
den aangebracht, de zeg
ging zat vol expressie.
Toch droom ik voor dat
soort muziek van een
paar pauken en een klei
ne groep blazers om het
geheel feestelijker en
kleurrijker te maken.
Charles John Stanley is
een tijdgenoot van Han
del die hem bewonderde.
Uit zijn concerto in h
blijkt duidelijk weder
zijdse beinvloeding. Het
largo waarmee het con
certo wordt ingezet heeft
hetzelfde mijmerend en
introvert karakter als
Barbers beroemde ada
gio voor strijkers. In het
allegro laat Elka Zaha-
rieva haar cello zingen
met een warme sonori
teit. Andrée Colson be
wijst haar markante per
soonlijkheid door een
markant ritme. De varia
tie adagio allegro mo
derato verloopt in wisse
lende dialoog. Richard
Siegel toont zich op cla-
vecimbel een verfijnd
aangever en doorspe
lers. Het voorlaatste alle
gro is een stevig opge
bouwde fuga, Handels
beste concerti grossi
waardig.
De Italiaanse barok is
een uitgestrekt, nog niet
helemaal ontgonnen ter
rein. De composities zijn
vaak uit hetzelfde pa
troon gesneden, het
klankbeeld is gemakke
lijk aanwijsbaar. Duran
te lijkt een buitenbeent
je. Het un poco andante
uit zijn concerto nr. 1 in f
zit vol dissonanten en
doet gedurfd modern
aan. Hier is het ensem
ble Andrée Colson op
zijn best. Ook in het amo
roso, een «liedekijn su-
verlijck ende reine», tref
fen ze de juiste toon: in
getogen en introvert. Het
allegro assai, een soort
20 - 14.3 1980 - De Voorpost
Er wordt de jongste tijd nogal wat geredetwist over
aard en karakter, stijl en muzikaliteit van kameror
kesten. Handels «Watermuziek» bv. en Vivaldi's
«Vier seizoenen» krijgen kleur en reliëf en expressie,
door de enen met lof overladen om de authenticiteit
van hun benadering, door anderen verguisd om hun
te gladgestreken, te gepolijste uitvoering, of omge
keerd. Maar «de gustibus et coloribus non disputa-
tur», muziek beluisteren is een hoogst individuele
ervaring. Mijn spitsbroeder F.C. is allergisch voor
de boogstreek van de gebroeders Kuijken terwijl ik
er wild enthousiast over ben. Tot voor enkele jaren
betekende Karl Münchinger het voor het voor Vival
di's «Seizoenen», dan kwamen I Musici met Italiaan
se elegantie, nu is de wel erg persoonlijke visie van
Harnoncourt bijna algemeen geldend. Hij geeft de
muziek immers een nieuwe dimensie, een kleur die
ons onbekend was. Hij dwingt je te luisteren, men is
pro of contra, maar onverschillig blijft men niet. Zo
ook het ensemble Andrée Colson. Maar daarover
straks meer.
Ik kan me voorstellen dat van de stedelijke akade-
Martin Hutsebaut, voor- mie voor muziek, ballet
zitter van de commissie en toneel, en zijn mede
werkers het niet gemak- van de akademie dit we-
kelijk hebben gehad om reldberoemde ensemble
voor het jubileumkoncert naar Aalst te halen. Toch
was de feestzaal van het
stadhuis verre van eivol.
Oorzaken? Te weinig pu
bliciteit, zegt men. Of
misschien is het zo dat je
in Aalst een service-club
moet aanspreken of in
het kader van het festival
van Vlaanderen moet op
treden om volk te lokken.
Was de stormachtige toe
loop er niet, er werd ge
musiceerd op hoog ni
veau. met concentratie
en overgave, zelfs met Ter gelegenheid van hoar 120-jorig bestaan kreeg de Stedelijke Akademie voor r
een soort bezetenheid, ballet en toneel, door BRT 3 een konsert aangeboden met medewerking vanl
instrumentaal ensemble André Colson. (Per)
Zaal 2
«Les Bonzes» ruimen hier de plaats voor «Hurricane»,
film van Jan Troell met In de voornaamste hoofdrol
Jason Robards en Mia Farrow. Deze film, die een remi
Is van John Fords suksesfllm uit 1937, ls bulten zijn tl
van 'rampenfilm' (de zoveelste ln de reeks; eigenlijk v
pover, zowel wat betreft Inhoud als In beeldbrenglng v
het gegeven. Het thema spint zich rond een zwo
Paslflckalverllefde van een gouvemeursdochter met e
Inheemse Jongen. Een Jeugdliefde waar pa-gouvernt
tegen ls. De akteurs zelf, die door hun welnlgzeggen
dialogen niet zichzelf kunnen zijn, komen niet ten vo
tot hun recht. Enkel het ogenblik waarop de «orkaan»
volle hevigheid losbarst en haar terreur over het Sami
archipeleilandje Pago-Pago spreidt biedt de kijker
mogelijkheid eens, zij het dan gespannen, te genieten v
deze 'rampen'-fllm.
Zaal 3
Voor de derde week «Uit elkaar», de Nederlandse film v
Herman van Veen met himself ln de hoofdrol, even
Monique Van de Ven.
CINEMA PALACE
Studio
Voor zijn derde week ln Aalst verhulst de CopoIa-fU
«Apocalypse Now» naar de Studio
Benedenzaal
Film van de week ls echter «The China Syndrome», de fll
van James Bridges met Jane Fonda en Jack Lemmon. De
film die de gevaren van kerncentrales onder de loei
neemt, kreeg nog een extra publiciteit door het feit dat b
uitgebracht werd op het ogenblik dat In Amerika b
ongeluk plaats had ln de kerncentrale van Harrisbui
Een zeer kritische film echter, die een extra besprekü
waard ls.
Aalst heeft momenteel een reeks films op het witte dod' 1
die het 'doen' bij het grote publiek. Deze week tw|-st£
nieuwe prenten. )r
CINEMA FEESTPALEIS.
Zaal 1
«De krokodil en het Nijlpaard», de Bud Spencer-Terem
H1U knok-klop en-boksfilm gaat hier zijn derde week ln
