HARETAK
«Berre» Michiels
barst nog van ambitie!
De ANDERE match
Haalde met klank het Heizeldiploma....
De Voorpost - 14.3.1980 - 29
ft 'aul De Moor at in Wieze
jandwiches van 16,66 frank
)e zondagen zijn ook niet meer wat ze ooit eens waren; oazen van rust gezegend
t wijn, melk en honig! Gedeeltelijk moet ik toegeven dat ik met de harde vuist op
zwakke borst zou moeten staan knokken, luid roepend «Mea culpa, arme ik»,
.jterdag werd ik getroffen door een aanval van verregaande luiheid. Ik was zelfs te
I ju om een cola in het keelgat te gieten. Hoe zou het dan ooit in mijn geteisterd
11oofd opkomen voor de schrijfmachine te gaan zitten om zinnen uit te proberen die
|M veestal geen steek houden? Misschien moet ik toch nog eens een dikke roman
Uitwerken getiteld: «De plicht tot lui zijn». Maar, ik laat dat «dik» misschien best
\llen, anders zou niemand de moed opbrengen het te lezen. Zondagmiddag was
■t natuurlijk werken geblazen. Gelukkig moet ik nu niet meer de spieren in mijn
ngers martelen tot wanneer ze het vertikken van de kramp, want ik heb hoera een
\dere schrijfmachine op de toetsen kunnen kloppen. Een elektrische dan nog,
tjeblieft! (Merci). Ik hoef nauwelijks de toetsen te beroeren of er schiet een letter
1 ar het witte blad. De wagen scheurt van de ene kant naar de andere, en geen
ikele letter weigert uit de startblokken te wippen. Tot voor kort was de situatie
•rder wraakroepend. Dat was geen tiktoestel meer, maar een klop- smijt- en
wgeval. Het had iets met rubber te maken, hoe harder je mepte hoe harder de
•erbots. De letters stortten zich wel met ongekende ijver op het papier (maar ik
oest de armpjes er dan ook met de rechterwijsvinger afpulken om mijn activiteiten
kunnen voortzetten). De afdruk was bijwijlen onleesbaar. Als ik een bril draag,
Ian is dat honderd procent toe te schrijven aan die vooroorlogse letterkneder. Dat
P 1ieuwe schrijfwonder? Het geeft je het gevoel alsof je van een Peugeot-fiets naar
I Jot Peugeot-auto overstapt. Er is aan het electrisch toestel slechts één nadeel.
\roeger tikte ik met een azerty-systeem, nu met een qwertz-geval. Voor een leek is
lat natuurlijk latijn, doch ingewijden weten maar al te best dat de letters bij de ene
'•u-hachine op een andere plaats staan dan bij de tweede. Practisch voorbeeld: indien
le letters op dezelfde plaats zouden staan bij de twee systemen, dan zou men nooit
\vee mogelijkheden kunnen hebben! Het wordt nu iets makkelijker. Vroeger:
iedboek. Nu: liedboek.
^mfxcuseer. ik heb een nogal verwarrend voorbeeld gegeven. Daarom een kleine
techtzetting. Het vroegere «Made», wordt nu: «Nqde». Nu gaat er een lichtje op
kietwaar? Mijn vingers moeten zich aanpassen aan het nieuwe klavier, zou een
roeie definitie zijn. Maar die uitsteeksels hebben zo hun eigen gewoontjes, moet je
veten. En daar is niet veel kruid tegen gewassen. Bepaalde soorten onkruid zoals
Ondergeschikte wel. Maar toch, als ik mijn teksten verbeter, kom ik af en toe
^Onleesbare woorden tegen waarvan ik de ware betekenis pas begrijp na het
coderingssysteem te hebben toegepast. Niemand zou zich natuurlijk met een andere
IS ïianier van tikken voor schut laten zetten, behalve dan.mijn broer die het «geval»
e Hoc/ir (Wie mijn naam invulde is verkeerd. Hij moet naar «Af» en krijgt geen 400
5r als ie voorbij start komt). Maar kom, het is zevende-dagse rustperiode en ik heb
l^t je' een klusje opgeknapt. Ik breng het werkje naar een neef van me die het voetbal
W/ en daarom op zondagnamiddag gaal werken. Bij hem thuis kan ik een
k jfle'delijke zetel niet ontwijken. Op de koop toe laat ik me er intuinen om wal te
.■vrinken. Na het uitgebreide eetmaal is een cola totaal misplaatst, een pousse-café lijkt
een beter sluitstuk. Na één seconde ben ik omgepraat en het diepbruine vocht van
n ten goed verzorgde cognac staat voor mijn neus op tafel. Gelukkig kon ik de gulle
Gastvrouw nog bij de arm grijpen om de verstrekte portie alcohol binnen de perken
.van het aanvaardbare te houden. Als ik terug op straat sta, voel ik mijn oogleden
Automatisch naar beneden zakken. Een teken aan de wand denk ik nog even, en
n leep me naar huis. In de zetel ligt mijn vader ongestoord te soezen, misschien wel
F dromen van vroegere tijden toen zoonlief hem niet uit het middagslaapje haalde,
'aar de tijden veranderen en de kinderen worden groot. Twee mensen die
luidelijk aan een chronisch slaaptekort lijden, stappen in een diepblauwe \vagen en
lommeien de garage uit. De radio blijft uit, vandaag. Elke muzikale actie die ons
Uil de sfeer zou kunnen stoten, wordt in de kiem gesmoord. Voor de deur van
Marcel gapen we elkaar goeiedag. Tot een van deze daaaaaaaageneeh, geeuwde ik.
Rauwelijks zakte ik in de zetel onderuit of iemand van de huiskring vraagt of ik
■een jonge poes wil. Ik spring recht en ben plots klaar wakker«Een wat? Een
onge kat!». Zuchtend ga ik weer liggen, eh zitten. Ik mag me niet zo laten gaan. Ik
veel het, maar toch laat ik alles onmiddellijk aan het hart komen. Neem nu het
■olgende geval. Iemand vraagt Marcel de groeten te doen en het adres door te
pelen aan ene De Moor. Wat gebeurt er nu? Hij, die adressen als geen ander
'erzamelt, verliest het kostbare velletje papier toch wel zeker!!! Als dat geen ramp
s. Ik vervloekte die kerel bijna tot in zijn zevende nageslacht. Maar dat kan ik die
mchuldige nakomers niet aandoen, dat spreekt voor zichzelf. Daarom slik ik
ilies maar in. Enfin, de chef ging zijn fout goedmaken en de betrokken persoon
vaarschuwen dat in Dendermonde een jazz-kroegentocht werd gelopen door niet-
nofessionelen. 's Avonds bleek toch wel dat hij het had vergeten zeker!! Om de
vraak te bekoelen ben ik eens goed bij de Griek gaan eten. Niet op eigen kosten
literaard. Er was in de groep een Nederlander. Die deed zijn nationale faam alle
er aan, daardoor had ik hem onmiddellijk op mijn kant; «Wil iemand nog wat
Irinken?» Betalen liet hij aan anderen over. Er liepen daar nog andere
voordenschermers rond. Er was zelfs een gekleed in een echte detective-mantel met
dito hoed op de kop. Onmiddellijk moest ik aan Peter Sellers, alias The Pink
IPantherdenken.
pelukkig heeft de kat nog niet gebaard, zodat ik zonder minipoes naar het voetbal
Coüe bau!
kan gaan staren. Vandaag kozen we Wieze uit het rijke aanbod. Een krant maakte
me duidelijk dat Wieze in derde provinciale achter het leer holt en de strijdbijl
opgraaft om Meldert een veeg uit de pan te geven. Er is maar één moeilijkheid: is
het Thor of Eendracht Meldert? Het blijken de Eendrachters te zijn. Voor één
keertje gaat de leuze «L'union fait la farceniet op.
De naam Wieze zal altijd in mijn oor blijven vastgeknoopt zitten als de gemeente van
brood en spelen, maar ook die van drank en katers. Als kleine jongen stelde ik me
voor dat het schuimend bier in golven vanonder de huisdeuren werd geborsteld.
Als ik er nu de berichtgeving in de verschillende kranten op nalees, blijk ik me nog
niet zo zwaar vergist te hebben. Vooral de Engelsen blijken daar nogal eens
schoonschip te houden. Maar op bier-kundig gebied leven de Britten ook maar in
een ontwikkelingsland, nietwaar?
Als vuisthoog kereltje maakte ik me natuurlijk nog niet teveel zorgen om dat
goedje. Waarom zou ik? Maar Wieze is ook nog nauw verbonden met een merk
van chocoladerepen. En een kind zijnde nietwaar, alle dagen van dat bruine
produkt smullen tot het de vingers afdroop en de mond uitborrelde. En ma toen
altijd zeuren; «Nu krijg je nooit meer chocolade». Omdat er een paar klonters op je
zondagse vest zaten, 't Was te gek. En ik maar blèren; «De zuster heeft gezegd dat
ik chocolade móét eten om hel zilverpapier te geven aan de negertjes die een dikke
buik van de honger hebben». Ik begreep niet al te best wat die kinderen ginder met
dat metaalpapier konden aanvangen, maar ik heb mijn lever half rot gevreten om
hen uit de nood te helpen. Achteraf moet ik zeggen dat mijn onbekende zwarte
vriend en ikzelf er weinig zijn mee opgeschoten. Maar ja, ik heb niets meer op mijn
lever (omdat hij niet meer in mijn lijf steekt, denk ik). Waar Meldert ergens ligt,
weet enkel Joost. En dan nog. Ik weet wel dat die jongens dit jaar nog geen enkele
match verloren. Dat is natuurlijk een klinkende prestatie. Gelukkig zijn niet alle
ploegen dezelfde mening toe gedaan, anders zou de voetbaloorlog moeten
uitgeroepen worden. Alleman mag toch eens winnen? In het normale leven is dat
toch ook zo? Neem nu «De Rode Ridder», die heeft toch ook de hulp nodig van
tovenares Galaxia om zijn slag thuis te halen. Anders hadden we deze week geen
strip meer in de krant. Ik heb geen godin aan mijn zijde, maar ik heb dan ook al
meerdere malen in het zand moeten bijten! Mijn tante zei altijd «het leven is vallen en
opstaanMij moet je het zeggen. Toen ik fietste lag ik inderdaad meer tegen het
harde beton dan ik op het zadel zat om de trappers aan het werk te zetten. Ook nu
pleeg ik nog wel eens te vallen, maar dat gebeurt slechts erg sporadisch (en liefst niet
«en publique»). Maar ik heb de ij delheid om te beweren dat ik niet de enige ben die
de vrije-val - kunst beoefen. Als de regering zich nog veel naar Voeren laat voeren,
zal ze ook wel vallen. Hopelijk zitten we dan terug een poosje zonder bestuurs-
ploeg, dan kunnen de belastingen niet in de hoogte worden gedreven. Heb je het
ook al bemerkt dat de problemen pas beginnen als er een regering ontstaat? De
politici zouden dat probleem dringend de wereld moeten uithelpen.
Maar het wordt de hoogste tijd dat ik iets over het voetbalverloop ga schrijven,
anders zouden sommigen gaan denken dat we niet in Wieze zijn geraakt. Als de
supporters van hun eigen ploeg vertellen dat er werkelijk rotslecht gespeeld wordt,
dan mag iemand die van het voetbal niet veel snapt, zeker beweren dat het een
floddermatch betrof. Het begin was nochtans vrij aardig. De oranje Wieze-boys
speelden zich het hart uit het lijf en dat moest natuurlijk in een doelpunt resulteren.
Maar nauwelijks waren ze uitgejubeld of de champignons, eh de kampernoelies,
sloegen toe. De keeper van de bierstad had zijn verdediging nauwelijks georgani
seerd of die was al uit verband gespeeld. Die gezichten van de lokalen zakten bijna
tot tegen hun voetbalschoenen. En de smoelen van de fans vertrokken van ergernis.
Maar een weinig later hadden ze nog meer redenen tot treuren want de bezoekers
zetten de scorebordjes-bediener nogmaals aan het werk. De lange doelwachter van
oranje moedigde zijn teamgenoten aan in de hoogte te springen, maar vergat
hetzelfde te doen. Een hoge bal suisde naar de rechterhoek en de doelbewaker kon
enkel nog wat lucht bij elkaar scharrelen. Hoewel er een driehonderd supporters op
en rond het veld stonden te stampvoeten bleef de sfeer diep onder nul. Niet één
supporter dacht eraan zijn team aan te moedigen. Iedereen spaarde zijn stem. Naar
het einde toe begonnen dan toch twee kerels elkaar in de haren te zitten. Vuile
dopper, je zou er beter aan doen om wat le werken!», riep er een Wiezewiezebom-
bommer. De andere replikeerde; Ik werk al drieëndertig jaar, dat volstaat!» Maar
toen schonk de heilige arbiter de geest aan de wedstrijd.
Derde provinciale, schreef ik al, dus geen receptie. Dus ook geen borrel, hoewel het
behoorlijk koud was. Ik had natuurlijk enkel een zomervestje aangetrokken (Ik had 's
middags even de zon gezien) Terwijl Marcel gekleed was als een ijsbeer. Tijdens de
rust discussieerden we wat met enkele thuisclub-afgevaardigden. Toen iemand
Marcel vroeg of hij de Voorpost er soms op nalas moest ik het hoofd in
tegenovergestelde richting draaien om een glimlach te verbergen. Over het spel na
de rust kunnen we zondermeer zwijgen. In het terugkeren merkte ik in een of ander
godvergeten dorpje een beenhouwerij waar een uithangsbord stond waarop te lezen
viel; «Sandwiches». Marcel had het reklamebord eveneens bemerkt. Hij ging zo
hard op zijn rempedaal staan dat we bijna in de rug werden aangereden. Op een
drafje spoedde ik mij naar de BroodjesbarTol Marcels verbazing had ik geen
bruingebakken broodjes in het papier zitten, maar belegde boterhammetjes; 50
frank voor drie, 16,66 frank per snee. In de auto werkten we uit alle macht het
brood naar binnen. Er was nog één snede in voorraad. Ik heb altijd leren delen,
dus trok ik de gebakken korrels uit elkaar. Marcel had voldoende gegeten,
beweerde hij; «Nee, echt niet meer». Maar ik kon hem uiteindelijk toch nog
overhalen; «Zeg Marcel, ik geef niet alle dagen een etentje, weet je!».
Dat was nu toch geen reden om me «bandiet» te noemen?
F Michiels is aan zijn tweede seizoen als trainer bij
ikrócht Moorsel bezig.
afloop van het seizoen 1977-78 had de klub een
\~)palch moeten spelen om het behoud in 3e Provinciale te
tkeren.
wachtte de gewezen Beerschot-vedette dus een zware
Maar zo mag deze karaktervolle man het wat graag
tn. De liefde voor de voetbalsport heeft diepe wortels bij
t, die na al die jaren nog even ambitieus is gebleven als
tiepjong kadetje.
DE JEUGD EEN KANS!
hij dus de Moorselse wit-zwarten begon te trainen,
met hetzelfde spelersmateriaal worden gestart, waar-
men op het nippertje de degradatiedans was
ngen
geen nieuwe spelers aangekocht en men rekende
'ijkbaar in hoofdzaak op de pas aangeworven speler-
r om het plaatselijke Wilskracht in dezelfde reeks te
re» zag vlug waar het
P gebonden lag en be-
I dan ook dadelijk met
waardemiddel de ploeg
gezond te maken: hij
de een drastische ver-
'ngskuur door, waar
ten het niet zo gauw
'en aandurven om met
'lijke ingrijpende wijzi-
1 uit te pakken,
tien zijn doelman
I Baeten, rechterverde-
I Stefaan Van Waeyen-
voorstopper Patrick
Wycke, midvoor Eddy
Driessche, links-
t-Pierre Nuelandt,
merre Michiels, 18 en
1 vim Albert, evenals
I l)e Troch, 20, mid-
■ler, vaste waarden
ten in zijn eerste elf-
J zijn allemaal om en
119, 20 jaar en staan
<>rg voor een grootse
p/. Wilskracht
Moorsel eindigde vorig jaar
trouwens op de vijfde plaats
van de klassering, onmis
kenbaar een sukses met der
gelijk eksperimenteel elftal!
Fysiek techniek sukses!
De trainingen van Berre
waren op een heel andere
leest geschoeid dan vroeger
ooit hel geval was geweest.
In Moorsel trok men de
ogen wijd open: vroeger be
perkte alles zich ertoe, dat
een aantal rondjes werden
gedraaid en nadien gezapig
een matchke werd gespeeld.
Nu wav het noodzakelijk
dat er flink werd geschaafd
aan de techniek, hoewel
Berre vooral de fysiek wilde
laten primeren, omdat de
kombinatie van beide
onvermijdelijk naar sukses
leidt. Vóór het seizoen liet
hij ze drie keer per week
trainen, later schroefde hij
het ritme voor zijn jonge
poulains terug tot de gebrui
kelijke twee oefenstonden
per week.
Wie lichamelijk op punt
staat, heeft het ook gemak
kelijker om zijn technische
bagage te etaleren.
Trainer Michiels had de
plank dus boordevol werk,
want bovendien stond hij
het hele seizoen als ausput-
zer tussen de krijtlijnen.
Verbazende vorderingen
Begin van het huidige sei
zoen kwam hij nogmaals
mee het veld in, tot alles
naar zijn zin draaide en
Rudi Ruysseveldt op onver
beterlijke wijze zijn plaats
als libero innam. Rudi is
een voortreffelijk voetbal
ler, die echter nogal non
chalant in zijn eigen straf
schopgebied placht rond te
toeren. Nu heeft hij alle tier-
lantijntjes resoluut afgelegd
en vormt hij het betrouw
baar sluitstuk op de Moor
selse afweer.
De voetballiefhebber, die
na lange tijd thans opnieuw
Wilskracht Moorsel aan het
werk ziet, wrijft zich ver
baasd de ogen uit over de
vorderingen die de ploeg de
jongste twee seizoenen heeft
gemaakt. Achter «Hof
Texel» verzamelen zich nu
om de 14 dagen heel wat
meer supporters dan vroe
ger het geval was. Bij aan
komst in Moorsel heeft Al-
bert ook nog drie spelers
van Wilskracht, die niet
meer aktief waren, werden
door Albert tot betere ge
voelens gebracht en trokken
opnieuw de shoes aan.
En indien men Michiels'
wensen had ingewilligd,
zou men nog verder hebben
gestaan dan de huidige ze
vende plaats.
Hij wilde namelijk een ge-
roetineerd speler aantrek
ken om de Moorselse jeugd
in zijn opmars te bege
leiden.
De onderhandelingen met
de gewezen speler van Spor
ting Charleroi, Frangois
Heymans, waren bijna
rond, doch sprongen uitein
delijk toch nog af, hoewel
de financiële eisen beslist
niet overdreven waren.
Voldoening
Berre kreeg dus niet wat hij
verlangde en moest met de
zelfden verder. Dat deerde
hem niet, want hij kende
hun waarde, maar zag de
hiaten in de ploeg en wilde
die op voordelige wijze
wegwerken.
Hij heeft enorm veel waar
dering voor zijn jongens,
waarvan er beslist enkele
hun plaats in hogere reek
sen waard zijn.
Maar om hoger te mikken
way er net iets méér nodig.
Die ambitie schijnt echter in
de schoot van het bestuur
niet te leven. Er wordt maar
rustig verder geboerd, de
zorgen zijn voor morgen.
Voor iemand als Michiels,
die in een minimum van tijd
toch al heel wat opmerkelij
ke resultaten heeft bereikt,
is dit wel bijzonder teleur
stellend.
Nochtans heeft zijn werk in
Moorsel hem al heel wat
voldoening geschonken,
want behalve talent is er ook
een enorme dosis goede wil
bij de spelers aanwezig. De
doublures van Wilskracht
staan sinds vorige zondag
alleen aan de leiding. Tot
op dat ogenblik was Wieze
eerste, zij het met gelijke
punten. Door een 2-1 over
winning op hun rechtstreek
se rivalen hebben Berre's
invallers echter de fakkel
overgenomen.
Daarbij staan ook de scho
lieren aan de top van de
klassering, hoewel de ploeg
voor de helft is samenge
steld uit spelers van het kna-
penploegje, dat vorig sei
zoen kampioen werd.
Ook Staaf Thienpondt op het
podium
Het is een formidabel resul
taat, dat echter vanwege de
Moorselse dirigenten niet de
nodige waardering geniet.
Sommige bestuursleden
hebben het te druk in hun
beroepsbestaan en vinden
niet de tijd om zich met het
klubje bezig te houden. An
deren nemen de zaken niet
erg au sérieux en laten het
boeltje maar draaien.
In Moorsel fluistert men,
dat Albert Michiels een be
stuur op zichzelf is, een ma
nusje -van-alles.
Hij is altijd eerst op het
terrein en knapt de meeste
klusjes op, tot zelfs soms het
rollen van het speelveld.
Hij is verantwoordelijk
voor de selektie, maar dat is
volgens hem de logika zelf.
Spelers en trainers worden
dus door het bestuur wat
aan hun lot overgelaten,
doch de waardering van de
hele spelersgroep enerzijds
en het duo Michiels - Thien
pondt anderzijds, houdt het
hele Wilskracht -huishou
den stevig recht. Berre zelf
stelt de Aalstenaar Staaf
Thienpondt, die sedert 9
jaar juniors en scholieren
traint, enorm op prijs. Hun
onderlinge samenwerking is
dan ook echt fijn.
H eyzeldiploma:
wipplank naar
hogere regionen?
Al met al heeft ex- Rode
Duivel Michiels zijn kwali
teiten als trainer tenvolle be
wezen. Hij werkt graag in
Moorsel en men draagt hem
daar terecht op de handen.
Het Heyzeldiploma haalde
hij met vlag en wimpel
binnen.
Als Belgisch voetbalinterna-
tionaal mocht hij dadelijk
naar het 2de van de 3 jaren
stappen, en hoewel hij aan
vankelijk hard op de tanden
moest bijten, wist hij dit
overstapje met sukses te
overbruggen.
Hel lukte hem dus glansrijk.
Van de 29 kandidaten die
zich bij de aanvang hadden
aangeboden, hielden 22 tot
het einde vol. Onder hen
bevonden zich niet minder
Albert Michiels, in zijn Lokerse periode, (cat)
dan 13 licentiaten, maar Al
bert Michiels eindigde
glansrijk vijfde!
Iemand met dergelijke kwa
liteiten kijkt natuurlijk naar
hogere sferen.
Het gezegde «Geen Sant in
eigen land» is in het Waas
land sinds twee jaar niet
meer van kracht. Geen bui
tenlanders, maar typisch -
Vlaamse trainers hebben het
voetbal er groot gemaakt.
Hel duo Goethals - Pauwels
eerst met Beveren en Hae-
saert dit seizoen met Loke
ren: geen klinkende namen.
maar de resultaten liegen er
niet om.
Als men weet, dat Berre
Michiels verschillende ke
ren door tegenslag geremd,
toch op een schitterende
loopbaan als voetballer mag
terugblikken, dan is het te
begrijpen, dat ook deze
man de ogen opwaarts richt
en hoopt ooit nog eens in de
dug-out van een grote klub
te mogen zitten...
Wat wij een man met zijn
staat van verdienste van
harte gunnen.
Cyriel Temmerman