HARETAK «Berre» Michiels barst nog van ambitie! De ANDERE match Haalde met klank het Heizeldiploma.... De Voorpost - 14.3.1980 - 29 ft 'aul De Moor at in Wieze jandwiches van 16,66 frank )e zondagen zijn ook niet meer wat ze ooit eens waren; oazen van rust gezegend t wijn, melk en honig! Gedeeltelijk moet ik toegeven dat ik met de harde vuist op zwakke borst zou moeten staan knokken, luid roepend «Mea culpa, arme ik», .jterdag werd ik getroffen door een aanval van verregaande luiheid. Ik was zelfs te I ju om een cola in het keelgat te gieten. Hoe zou het dan ooit in mijn geteisterd 11oofd opkomen voor de schrijfmachine te gaan zitten om zinnen uit te proberen die |M veestal geen steek houden? Misschien moet ik toch nog eens een dikke roman Uitwerken getiteld: «De plicht tot lui zijn». Maar, ik laat dat «dik» misschien best \llen, anders zou niemand de moed opbrengen het te lezen. Zondagmiddag was ■t natuurlijk werken geblazen. Gelukkig moet ik nu niet meer de spieren in mijn ngers martelen tot wanneer ze het vertikken van de kramp, want ik heb hoera een \dere schrijfmachine op de toetsen kunnen kloppen. Een elektrische dan nog, tjeblieft! (Merci). Ik hoef nauwelijks de toetsen te beroeren of er schiet een letter 1 ar het witte blad. De wagen scheurt van de ene kant naar de andere, en geen ikele letter weigert uit de startblokken te wippen. Tot voor kort was de situatie •rder wraakroepend. Dat was geen tiktoestel meer, maar een klop- smijt- en wgeval. Het had iets met rubber te maken, hoe harder je mepte hoe harder de •erbots. De letters stortten zich wel met ongekende ijver op het papier (maar ik oest de armpjes er dan ook met de rechterwijsvinger afpulken om mijn activiteiten kunnen voortzetten). De afdruk was bijwijlen onleesbaar. Als ik een bril draag, Ian is dat honderd procent toe te schrijven aan die vooroorlogse letterkneder. Dat P 1ieuwe schrijfwonder? Het geeft je het gevoel alsof je van een Peugeot-fiets naar I Jot Peugeot-auto overstapt. Er is aan het electrisch toestel slechts één nadeel. \roeger tikte ik met een azerty-systeem, nu met een qwertz-geval. Voor een leek is lat natuurlijk latijn, doch ingewijden weten maar al te best dat de letters bij de ene '•u-hachine op een andere plaats staan dan bij de tweede. Practisch voorbeeld: indien le letters op dezelfde plaats zouden staan bij de twee systemen, dan zou men nooit \vee mogelijkheden kunnen hebben! Het wordt nu iets makkelijker. Vroeger: iedboek. Nu: liedboek. ^mfxcuseer. ik heb een nogal verwarrend voorbeeld gegeven. Daarom een kleine techtzetting. Het vroegere «Made», wordt nu: «Nqde». Nu gaat er een lichtje op kietwaar? Mijn vingers moeten zich aanpassen aan het nieuwe klavier, zou een roeie definitie zijn. Maar die uitsteeksels hebben zo hun eigen gewoontjes, moet je veten. En daar is niet veel kruid tegen gewassen. Bepaalde soorten onkruid zoals Ondergeschikte wel. Maar toch, als ik mijn teksten verbeter, kom ik af en toe ^Onleesbare woorden tegen waarvan ik de ware betekenis pas begrijp na het coderingssysteem te hebben toegepast. Niemand zou zich natuurlijk met een andere IS ïianier van tikken voor schut laten zetten, behalve dan.mijn broer die het «geval» e Hoc/ir (Wie mijn naam invulde is verkeerd. Hij moet naar «Af» en krijgt geen 400 5r als ie voorbij start komt). Maar kom, het is zevende-dagse rustperiode en ik heb l^t je' een klusje opgeknapt. Ik breng het werkje naar een neef van me die het voetbal W/ en daarom op zondagnamiddag gaal werken. Bij hem thuis kan ik een k jfle'delijke zetel niet ontwijken. Op de koop toe laat ik me er intuinen om wal te .■vrinken. Na het uitgebreide eetmaal is een cola totaal misplaatst, een pousse-café lijkt een beter sluitstuk. Na één seconde ben ik omgepraat en het diepbruine vocht van n ten goed verzorgde cognac staat voor mijn neus op tafel. Gelukkig kon ik de gulle Gastvrouw nog bij de arm grijpen om de verstrekte portie alcohol binnen de perken .van het aanvaardbare te houden. Als ik terug op straat sta, voel ik mijn oogleden Automatisch naar beneden zakken. Een teken aan de wand denk ik nog even, en n leep me naar huis. In de zetel ligt mijn vader ongestoord te soezen, misschien wel F dromen van vroegere tijden toen zoonlief hem niet uit het middagslaapje haalde, 'aar de tijden veranderen en de kinderen worden groot. Twee mensen die luidelijk aan een chronisch slaaptekort lijden, stappen in een diepblauwe \vagen en lommeien de garage uit. De radio blijft uit, vandaag. Elke muzikale actie die ons Uil de sfeer zou kunnen stoten, wordt in de kiem gesmoord. Voor de deur van Marcel gapen we elkaar goeiedag. Tot een van deze daaaaaaaageneeh, geeuwde ik. Rauwelijks zakte ik in de zetel onderuit of iemand van de huiskring vraagt of ik ■een jonge poes wil. Ik spring recht en ben plots klaar wakker«Een wat? Een onge kat!». Zuchtend ga ik weer liggen, eh zitten. Ik mag me niet zo laten gaan. Ik veel het, maar toch laat ik alles onmiddellijk aan het hart komen. Neem nu het ■olgende geval. Iemand vraagt Marcel de groeten te doen en het adres door te pelen aan ene De Moor. Wat gebeurt er nu? Hij, die adressen als geen ander 'erzamelt, verliest het kostbare velletje papier toch wel zeker!!! Als dat geen ramp s. Ik vervloekte die kerel bijna tot in zijn zevende nageslacht. Maar dat kan ik die mchuldige nakomers niet aandoen, dat spreekt voor zichzelf. Daarom slik ik ilies maar in. Enfin, de chef ging zijn fout goedmaken en de betrokken persoon vaarschuwen dat in Dendermonde een jazz-kroegentocht werd gelopen door niet- nofessionelen. 's Avonds bleek toch wel dat hij het had vergeten zeker!! Om de vraak te bekoelen ben ik eens goed bij de Griek gaan eten. Niet op eigen kosten literaard. Er was in de groep een Nederlander. Die deed zijn nationale faam alle er aan, daardoor had ik hem onmiddellijk op mijn kant; «Wil iemand nog wat Irinken?» Betalen liet hij aan anderen over. Er liepen daar nog andere voordenschermers rond. Er was zelfs een gekleed in een echte detective-mantel met dito hoed op de kop. Onmiddellijk moest ik aan Peter Sellers, alias The Pink IPantherdenken. pelukkig heeft de kat nog niet gebaard, zodat ik zonder minipoes naar het voetbal Coüe bau! kan gaan staren. Vandaag kozen we Wieze uit het rijke aanbod. Een krant maakte me duidelijk dat Wieze in derde provinciale achter het leer holt en de strijdbijl opgraaft om Meldert een veeg uit de pan te geven. Er is maar één moeilijkheid: is het Thor of Eendracht Meldert? Het blijken de Eendrachters te zijn. Voor één keertje gaat de leuze «L'union fait la farceniet op. De naam Wieze zal altijd in mijn oor blijven vastgeknoopt zitten als de gemeente van brood en spelen, maar ook die van drank en katers. Als kleine jongen stelde ik me voor dat het schuimend bier in golven vanonder de huisdeuren werd geborsteld. Als ik er nu de berichtgeving in de verschillende kranten op nalees, blijk ik me nog niet zo zwaar vergist te hebben. Vooral de Engelsen blijken daar nogal eens schoonschip te houden. Maar op bier-kundig gebied leven de Britten ook maar in een ontwikkelingsland, nietwaar? Als vuisthoog kereltje maakte ik me natuurlijk nog niet teveel zorgen om dat goedje. Waarom zou ik? Maar Wieze is ook nog nauw verbonden met een merk van chocoladerepen. En een kind zijnde nietwaar, alle dagen van dat bruine produkt smullen tot het de vingers afdroop en de mond uitborrelde. En ma toen altijd zeuren; «Nu krijg je nooit meer chocolade». Omdat er een paar klonters op je zondagse vest zaten, 't Was te gek. En ik maar blèren; «De zuster heeft gezegd dat ik chocolade móét eten om hel zilverpapier te geven aan de negertjes die een dikke buik van de honger hebben». Ik begreep niet al te best wat die kinderen ginder met dat metaalpapier konden aanvangen, maar ik heb mijn lever half rot gevreten om hen uit de nood te helpen. Achteraf moet ik zeggen dat mijn onbekende zwarte vriend en ikzelf er weinig zijn mee opgeschoten. Maar ja, ik heb niets meer op mijn lever (omdat hij niet meer in mijn lijf steekt, denk ik). Waar Meldert ergens ligt, weet enkel Joost. En dan nog. Ik weet wel dat die jongens dit jaar nog geen enkele match verloren. Dat is natuurlijk een klinkende prestatie. Gelukkig zijn niet alle ploegen dezelfde mening toe gedaan, anders zou de voetbaloorlog moeten uitgeroepen worden. Alleman mag toch eens winnen? In het normale leven is dat toch ook zo? Neem nu «De Rode Ridder», die heeft toch ook de hulp nodig van tovenares Galaxia om zijn slag thuis te halen. Anders hadden we deze week geen strip meer in de krant. Ik heb geen godin aan mijn zijde, maar ik heb dan ook al meerdere malen in het zand moeten bijten! Mijn tante zei altijd «het leven is vallen en opstaanMij moet je het zeggen. Toen ik fietste lag ik inderdaad meer tegen het harde beton dan ik op het zadel zat om de trappers aan het werk te zetten. Ook nu pleeg ik nog wel eens te vallen, maar dat gebeurt slechts erg sporadisch (en liefst niet «en publique»). Maar ik heb de ij delheid om te beweren dat ik niet de enige ben die de vrije-val - kunst beoefen. Als de regering zich nog veel naar Voeren laat voeren, zal ze ook wel vallen. Hopelijk zitten we dan terug een poosje zonder bestuurs- ploeg, dan kunnen de belastingen niet in de hoogte worden gedreven. Heb je het ook al bemerkt dat de problemen pas beginnen als er een regering ontstaat? De politici zouden dat probleem dringend de wereld moeten uithelpen. Maar het wordt de hoogste tijd dat ik iets over het voetbalverloop ga schrijven, anders zouden sommigen gaan denken dat we niet in Wieze zijn geraakt. Als de supporters van hun eigen ploeg vertellen dat er werkelijk rotslecht gespeeld wordt, dan mag iemand die van het voetbal niet veel snapt, zeker beweren dat het een floddermatch betrof. Het begin was nochtans vrij aardig. De oranje Wieze-boys speelden zich het hart uit het lijf en dat moest natuurlijk in een doelpunt resulteren. Maar nauwelijks waren ze uitgejubeld of de champignons, eh de kampernoelies, sloegen toe. De keeper van de bierstad had zijn verdediging nauwelijks georgani seerd of die was al uit verband gespeeld. Die gezichten van de lokalen zakten bijna tot tegen hun voetbalschoenen. En de smoelen van de fans vertrokken van ergernis. Maar een weinig later hadden ze nog meer redenen tot treuren want de bezoekers zetten de scorebordjes-bediener nogmaals aan het werk. De lange doelwachter van oranje moedigde zijn teamgenoten aan in de hoogte te springen, maar vergat hetzelfde te doen. Een hoge bal suisde naar de rechterhoek en de doelbewaker kon enkel nog wat lucht bij elkaar scharrelen. Hoewel er een driehonderd supporters op en rond het veld stonden te stampvoeten bleef de sfeer diep onder nul. Niet één supporter dacht eraan zijn team aan te moedigen. Iedereen spaarde zijn stem. Naar het einde toe begonnen dan toch twee kerels elkaar in de haren te zitten. Vuile dopper, je zou er beter aan doen om wat le werken!», riep er een Wiezewiezebom- bommer. De andere replikeerde; Ik werk al drieëndertig jaar, dat volstaat!» Maar toen schonk de heilige arbiter de geest aan de wedstrijd. Derde provinciale, schreef ik al, dus geen receptie. Dus ook geen borrel, hoewel het behoorlijk koud was. Ik had natuurlijk enkel een zomervestje aangetrokken (Ik had 's middags even de zon gezien) Terwijl Marcel gekleed was als een ijsbeer. Tijdens de rust discussieerden we wat met enkele thuisclub-afgevaardigden. Toen iemand Marcel vroeg of hij de Voorpost er soms op nalas moest ik het hoofd in tegenovergestelde richting draaien om een glimlach te verbergen. Over het spel na de rust kunnen we zondermeer zwijgen. In het terugkeren merkte ik in een of ander godvergeten dorpje een beenhouwerij waar een uithangsbord stond waarop te lezen viel; «Sandwiches». Marcel had het reklamebord eveneens bemerkt. Hij ging zo hard op zijn rempedaal staan dat we bijna in de rug werden aangereden. Op een drafje spoedde ik mij naar de BroodjesbarTol Marcels verbazing had ik geen bruingebakken broodjes in het papier zitten, maar belegde boterhammetjes; 50 frank voor drie, 16,66 frank per snee. In de auto werkten we uit alle macht het brood naar binnen. Er was nog één snede in voorraad. Ik heb altijd leren delen, dus trok ik de gebakken korrels uit elkaar. Marcel had voldoende gegeten, beweerde hij; «Nee, echt niet meer». Maar ik kon hem uiteindelijk toch nog overhalen; «Zeg Marcel, ik geef niet alle dagen een etentje, weet je!». Dat was nu toch geen reden om me «bandiet» te noemen? F Michiels is aan zijn tweede seizoen als trainer bij ikrócht Moorsel bezig. afloop van het seizoen 1977-78 had de klub een \~)palch moeten spelen om het behoud in 3e Provinciale te tkeren. wachtte de gewezen Beerschot-vedette dus een zware Maar zo mag deze karaktervolle man het wat graag tn. De liefde voor de voetbalsport heeft diepe wortels bij t, die na al die jaren nog even ambitieus is gebleven als tiepjong kadetje. DE JEUGD EEN KANS! hij dus de Moorselse wit-zwarten begon te trainen, met hetzelfde spelersmateriaal worden gestart, waar- men op het nippertje de degradatiedans was ngen geen nieuwe spelers aangekocht en men rekende 'ijkbaar in hoofdzaak op de pas aangeworven speler- r om het plaatselijke Wilskracht in dezelfde reeks te re» zag vlug waar het P gebonden lag en be- I dan ook dadelijk met waardemiddel de ploeg gezond te maken: hij de een drastische ver- 'ngskuur door, waar ten het niet zo gauw 'en aandurven om met 'lijke ingrijpende wijzi- 1 uit te pakken, tien zijn doelman I Baeten, rechterverde- I Stefaan Van Waeyen- voorstopper Patrick Wycke, midvoor Eddy Driessche, links- t-Pierre Nuelandt, merre Michiels, 18 en 1 vim Albert, evenals I l)e Troch, 20, mid- ■ler, vaste waarden ten in zijn eerste elf- J zijn allemaal om en 119, 20 jaar en staan <>rg voor een grootse p/. Wilskracht Moorsel eindigde vorig jaar trouwens op de vijfde plaats van de klassering, onmis kenbaar een sukses met der gelijk eksperimenteel elftal! Fysiek techniek sukses! De trainingen van Berre waren op een heel andere leest geschoeid dan vroeger ooit hel geval was geweest. In Moorsel trok men de ogen wijd open: vroeger be perkte alles zich ertoe, dat een aantal rondjes werden gedraaid en nadien gezapig een matchke werd gespeeld. Nu wav het noodzakelijk dat er flink werd geschaafd aan de techniek, hoewel Berre vooral de fysiek wilde laten primeren, omdat de kombinatie van beide onvermijdelijk naar sukses leidt. Vóór het seizoen liet hij ze drie keer per week trainen, later schroefde hij het ritme voor zijn jonge poulains terug tot de gebrui kelijke twee oefenstonden per week. Wie lichamelijk op punt staat, heeft het ook gemak kelijker om zijn technische bagage te etaleren. Trainer Michiels had de plank dus boordevol werk, want bovendien stond hij het hele seizoen als ausput- zer tussen de krijtlijnen. Verbazende vorderingen Begin van het huidige sei zoen kwam hij nogmaals mee het veld in, tot alles naar zijn zin draaide en Rudi Ruysseveldt op onver beterlijke wijze zijn plaats als libero innam. Rudi is een voortreffelijk voetbal ler, die echter nogal non chalant in zijn eigen straf schopgebied placht rond te toeren. Nu heeft hij alle tier- lantijntjes resoluut afgelegd en vormt hij het betrouw baar sluitstuk op de Moor selse afweer. De voetballiefhebber, die na lange tijd thans opnieuw Wilskracht Moorsel aan het werk ziet, wrijft zich ver baasd de ogen uit over de vorderingen die de ploeg de jongste twee seizoenen heeft gemaakt. Achter «Hof Texel» verzamelen zich nu om de 14 dagen heel wat meer supporters dan vroe ger het geval was. Bij aan komst in Moorsel heeft Al- bert ook nog drie spelers van Wilskracht, die niet meer aktief waren, werden door Albert tot betere ge voelens gebracht en trokken opnieuw de shoes aan. En indien men Michiels' wensen had ingewilligd, zou men nog verder hebben gestaan dan de huidige ze vende plaats. Hij wilde namelijk een ge- roetineerd speler aantrek ken om de Moorselse jeugd in zijn opmars te bege leiden. De onderhandelingen met de gewezen speler van Spor ting Charleroi, Frangois Heymans, waren bijna rond, doch sprongen uitein delijk toch nog af, hoewel de financiële eisen beslist niet overdreven waren. Voldoening Berre kreeg dus niet wat hij verlangde en moest met de zelfden verder. Dat deerde hem niet, want hij kende hun waarde, maar zag de hiaten in de ploeg en wilde die op voordelige wijze wegwerken. Hij heeft enorm veel waar dering voor zijn jongens, waarvan er beslist enkele hun plaats in hogere reek sen waard zijn. Maar om hoger te mikken way er net iets méér nodig. Die ambitie schijnt echter in de schoot van het bestuur niet te leven. Er wordt maar rustig verder geboerd, de zorgen zijn voor morgen. Voor iemand als Michiels, die in een minimum van tijd toch al heel wat opmerkelij ke resultaten heeft bereikt, is dit wel bijzonder teleur stellend. Nochtans heeft zijn werk in Moorsel hem al heel wat voldoening geschonken, want behalve talent is er ook een enorme dosis goede wil bij de spelers aanwezig. De doublures van Wilskracht staan sinds vorige zondag alleen aan de leiding. Tot op dat ogenblik was Wieze eerste, zij het met gelijke punten. Door een 2-1 over winning op hun rechtstreek se rivalen hebben Berre's invallers echter de fakkel overgenomen. Daarbij staan ook de scho lieren aan de top van de klassering, hoewel de ploeg voor de helft is samenge steld uit spelers van het kna- penploegje, dat vorig sei zoen kampioen werd. Ook Staaf Thienpondt op het podium Het is een formidabel resul taat, dat echter vanwege de Moorselse dirigenten niet de nodige waardering geniet. Sommige bestuursleden hebben het te druk in hun beroepsbestaan en vinden niet de tijd om zich met het klubje bezig te houden. An deren nemen de zaken niet erg au sérieux en laten het boeltje maar draaien. In Moorsel fluistert men, dat Albert Michiels een be stuur op zichzelf is, een ma nusje -van-alles. Hij is altijd eerst op het terrein en knapt de meeste klusjes op, tot zelfs soms het rollen van het speelveld. Hij is verantwoordelijk voor de selektie, maar dat is volgens hem de logika zelf. Spelers en trainers worden dus door het bestuur wat aan hun lot overgelaten, doch de waardering van de hele spelersgroep enerzijds en het duo Michiels - Thien pondt anderzijds, houdt het hele Wilskracht -huishou den stevig recht. Berre zelf stelt de Aalstenaar Staaf Thienpondt, die sedert 9 jaar juniors en scholieren traint, enorm op prijs. Hun onderlinge samenwerking is dan ook echt fijn. H eyzeldiploma: wipplank naar hogere regionen? Al met al heeft ex- Rode Duivel Michiels zijn kwali teiten als trainer tenvolle be wezen. Hij werkt graag in Moorsel en men draagt hem daar terecht op de handen. Het Heyzeldiploma haalde hij met vlag en wimpel binnen. Als Belgisch voetbalinterna- tionaal mocht hij dadelijk naar het 2de van de 3 jaren stappen, en hoewel hij aan vankelijk hard op de tanden moest bijten, wist hij dit overstapje met sukses te overbruggen. Hel lukte hem dus glansrijk. Van de 29 kandidaten die zich bij de aanvang hadden aangeboden, hielden 22 tot het einde vol. Onder hen bevonden zich niet minder Albert Michiels, in zijn Lokerse periode, (cat) dan 13 licentiaten, maar Al bert Michiels eindigde glansrijk vijfde! Iemand met dergelijke kwa liteiten kijkt natuurlijk naar hogere sferen. Het gezegde «Geen Sant in eigen land» is in het Waas land sinds twee jaar niet meer van kracht. Geen bui tenlanders, maar typisch - Vlaamse trainers hebben het voetbal er groot gemaakt. Hel duo Goethals - Pauwels eerst met Beveren en Hae- saert dit seizoen met Loke ren: geen klinkende namen. maar de resultaten liegen er niet om. Als men weet, dat Berre Michiels verschillende ke ren door tegenslag geremd, toch op een schitterende loopbaan als voetballer mag terugblikken, dan is het te begrijpen, dat ook deze man de ogen opwaarts richt en hoopt ooit nog eens in de dug-out van een grote klub te mogen zitten... Wat wij een man met zijn staat van verdienste van harte gunnen. Cyriel Temmerman

Digitaal krantenarchief - Stadsarchief Aalst

De Voorpost | 1980 | | pagina 29