HARDROCK VAN WERELDNIVEAU
IN AALST: MOTORHEAD
KUNSTENAARS UIT HET
PAJOTTENLAND IN HET
KULTUREEL CENTRUM VAN
AFFLIGEM
WEINIG TALENT IN
AALSTERS WELSPREKENDHEIDSTORNOOI
T' I
M
5
Neen. dit is geen vroege Aprilgrap. Aalst. Vlaande
ren, en de rest van België houden zich vast aan hun
bretellen. Want op donderdag 20 maart komt nie
mand minder dan de hardrock band Motorhead
binnen onze eigen stadsmuren een koncert geven,
meer bepaald in de Okapi zaal. Dat een wereld
naam als deze hier in ons eigen Aalst te zien is, is
enkel positief te noemen. Gewoonlijk moet men voor
iets dergelijks naar Brussel, en daar gebeurt het dan
nog niet al te dikwijls.
Het initiatief voor dit op- popmuziek» noemt. Hier
treden komt van VZW vinden we enorm veel
Ajuinswing, die de ge
durfde stap heeft gezet.
Niet zonder risiko, dat
staat vast. Maar we ver
moeden toch een ruime
belangstelling voor dit
konsert. Want zoals naar
't schijnt in West-Vlaan-
deren ook het geval is,
bestaat in onze eigen
streken de laatste jaren
een groeiende interesse
voor wat men de «betere
glories tussen, die bijge
volg een hernieuwde be
langstelling kregen:
Groepen als Deep Pur
ple, Led Zeppelin, Uriah
Heep, Black Sabbath en
Thin Lizzy. Ook een hele
reeks min of meer recen
tere formaties die het in
de betere pop waarma
ken: Ritchie Blackmore's
Rainbow, Judas Priest,
Foreigner, UFO... Tussen
deze laatste reeks grote
namen vinden we de En
gelse hardrock band Mo
torhead terug. Met die
speciale eigenschap dat
ze de hardste band ter
wereld schijnen te zijn.
Rock van het keiharde
soort dus, beton zonder
genade. Onnodig nog te
zeggen dat het er dan
ook keihard zal aan toe
gaan.
Motorhead heeft er drie
langspelers op zitten: On
Parole, Overkill" en de
laatste Bomber. Van
Overkill werden meer
dan honderdduizend
exemplaren verkocht,
zonder dat de plaat op de
twee grootste platen-
markten, Amerika en Ja
pan werd uitgebracht.
De groep bestaat uit: Ed
die Clarke aan de gitaar,
Lemmy aan de bas, en
«Philty Animal» Taylor
aan de drums. Samen te
ren zij op zo maar even
tjes tienduizend watt
elektrische muziek. Wat
zeker niet niks is in een
«zaaltje» als Okapi.
We zien in ieder geval uit
naar dit voor Aalst uniek
koncert. En als het een
sukses wordt, zullen we
al wat minder verrast
zijn, als een van de vol
gende keren The Police
of Thin Lizzy door Ajuin
swing naar Aalst wordt
gebracht. Maar voor het
zover is, maken we al
vast afspraak met Motor
head op donderdag 20
maart om 20 uur in de
Okapi.
Bert
hooi
lamf
lang
Inde
rokt
ten
3 bi
belu
Motorhead op het Aalsters podium.
In de feestzaal van het Aalsters stadhuis vond op
maandag 25 januari het eerste deel van een
welsprekendheidstornooi plaats. De organisatie
berust bij de plaatselijke afdeling van de Jonge
Kamer. Het groot aantal deelnemers noopte de
organisatoren dit tornooi over twee avonden te
spreiden vrijdag 29 januari wordt het programma
afgewerkt, gevolgd door de prijsuitreiking.
Mevrouw Verstraete,
voorzitster van de Aal-
sterse afdeling van de
Jonge Kamer stelde deze
vereniging voor aan het
publiek.
De Jonge Kamer is een
internationale vereniging
voor mensen van 18 tot
40 jaar. In 1915 opgericht
in Amerika, telt ze nu al
meer dan 600.000 leden
verspreid over 84 landen,
België telt zelf 60 lokale
kamers. Het werkterrein
van De Jonge Kamer
V
1
1
1
Burgemeester D'haeseleer nelijke laureaat de prijs. De eerste vrouwelijke lau- Parijs of Londen. (Per)
overhandigde aan de man- (Per) reate won een reisje naar
Tot 23 maart 1980 loopt in het Kultureel Centrum van teaux is ook een van de schilders met een verant-
Affligem een groepstentoonstelling, georganiseerd weinige deelnemende woord kleurgebruik,
door Cultureel-Sociale Vereniging Pajottenland
v.z.w. Twaalf kunstschilders en één beeldhouwer uit
het Brusselse presenteren in de drie zalen van het
centrum ruim 90 werken van uiteenlopend niveau.
Dergelijke initiatieven hebben ons steeds wantrou
wen ingeboezemd: het is haast onmogelijk eenheid
te brengen in een mengelmoes van stijlen, technie
ken, formaten,... waardoor zo'n tentoonstelling vaak
verward en onoverzichtelijk overkomt. Door dit ge
brek aan homogeniteit verliezen de in dit geval
schaarse goede werken heel wat van hun waarde.
Frans Vanopdenbosch
levert behoorlijk werk
met een zevental doeken
waarvan er drie uitblin
ken door een knap licht
en schaduwspel: «Stille
ven met roze bloempjes»,
«De Kar» en «Licht en
schaduw». Ook tech
nisch valt op deze doe
ken, die bovendien sfeer
vol zijn, weinig aan te
merken. De landschapjes
van Paul De Coninck
daarentegen munten uit
door hun gebrek aan per
soonlijkheid; een zwakke
techniek en onaangena
me vuile kleuren zijn
daar de oorzaak van.
Herman Elsier schildert
binnenhuistaferelen en
bloemen. Deze fijnschil
der heeft heel wat pijlen
op zijn boog, maar hecht
te weinig belang aan
verfbehandeling en
kleurgebruik. Vooral in
een werk als «Het Paar»
komt dit sterk tot uiting:
door zich te veel te kon-
centreren op de vorm
krijgt het geheel een
onnatuurlijke aanblik:
hoewel de bloemen per-
fekt geschilderd zijn. lij
ken ze net van plastiek.
Een tiental werken van
Denis Marteaux laten
ons deze schilder kennen
als iemand met oog voor
het detail. De werken in
hun geheel spreken min
der aan, maar sommige -
fragmenten zijn bijzon- jsJog een oeuvre uit het Pajottenland. (Per)
der fijn geschilderd. Mar-
bestrijkt drie aktiviteits-
veldenorganisatie, in
dividu en gemeenschap.
Dit welsprekendheids-
tornooi is slechts één
van haar vele initiatie
ven.
Is het individu nog be
langrijk? Dertig kandida
ten krijgen precies zes
minuten de tijd om hun
visie te formuleren voor
het talrijk opgekomen
publiek en de jury.
Voorzitter van de jury is
de heer Van Der Bauhe-
de, stadsafgevaardigde
van de stad Brussel voor
het spreekonderricht.
Verder zetelden ook me
vrouw Haesaert, me
vrouw Daelman, me
vrouw Verstraete en de
heren Buyens, Hutse-
baut en Pauwels.
Maandag defileerden
reeds 17 deelnemers, 13
andere krijgen vrijdag 29
februari een kans.
Inhoudelijk had het al
lemaal niet zo veel om
het lijf: de meeste spre
kers konden maar weinig
toevoegen aan de ideëen
van Patrick De Moor, die
het ijs mocht breken.
De titel van zijn verhan
deling, «van individu tot
marionet», was meteen
een samenvatting van
wat we die avond te
horen kregen
Steeds terugkerende
thema's warende nega-
teive invloed van de
reklame, de dwang van
Werken zoals die van M.
Decreton werden hier ten
lande in de jaren zestig
met bosjes gemaakt:
pseudo abstrakt-surrea-
listische toestanden, ge
ïnspireerd op het sukses
van grote surrealisten
als Magritte. Zelfs pre
tentieuze titels (De Den
ker, De Filosoof...) kun
nen amper het gebrek
aan inspiratie en oor
spronkelijkheid ver
hullen.
Ook Theo O scheert geen
hoge toppen met brave,
onbezielde landschap
pen. Dit is vooral te wij
ten aan een al te gemak
kelijke weerguve van
licht en schaduw, waar
voor de schilder enkel
wit en zwart gebruikt.
Hierdoor lijken de doe
ken eerder prentjes dan
schilderijen.
Jean-Jacques Rousseau
presenteert drie cos-
mografieën. Ons be
zwaar tegen deze werken
betreft de stijl: het komt
ons voor dat een gegeven
als de kosmos bijna
noodzakelijk abstrakt
moet benaderd worden,
tenzij het de bedoeling is
een nauwkeurig beeld
van de ruimte weer te
geven, maar waar be
staan ruimtefoto's an
ders voor?
Theresia Bauwens schil
dert erotische fanta
sieën, overvloedig ge
bruik makend van de be
kende suggestieve sym-
De jury stond voor een moeilijke taak. (Per)
de maatschappij om mee
in de rij te lopen, de
beperkte bewegingsvrij
heid van het individu en
het gebrek aan kreativi-
teit. Opvallend veel spre
kers refereerden naar de
filosofen Plato (Socra
tes), Markuse en Sartre
of naar de schrijvers
Huyxley en Ruyslinck.
Bijna allemaal verwezen
ze naar de geïsoleerde
positie van de kunste
naar. Enkele uitspraken
deden ons wel even
schrikken; we citeren ze
zonder kommentaar ter
illustratie van de frisse
ideëen die het «kruim»
van onze jeugd de hare
noemt
- Rockartisten zijn zin
gende Hitiers...
- Kunstenaars proberen
een buitenbeentje te
zijn...
- Een arbeider is iemand
die met een lager intel-
lektueel peil geboren is,
maar ook vuilnismannen
en spoorwegarbeiders
zijn er nodig...
Slechts een tweetal spre
kers, Mertens en Van
Impe, konden ons echt
boeien. Eerstgenoemde
omwille van de rijkere
inhoud en de intelligente
uitwerking; Regina Van
Impe omwille van haar
fijngevoelige benadering
van het publiek. Niet
alleen de inhoud, ook de
stijl van de toespraken
getuigde van weinig
persoonlijkheid, een
zeldzame uitzondering
(Heymans) niet te na
gesproken. Ook hier
zeggen enkele citaten
meer dan genoeg:
- ik zal u even onderhou
den over...
- ik zal u even onderhou
den over...
- ik kom u iets vertellen
over...
- deze avond zal ik het
hebben over...
- laten we even terugg^rd<
pen naar het verleden.£jj
- een blik op het verledfcieet
leert ons... jris C
Bijna alle kandidaten tfcew
zondigden zich herhajpen:
delijk aan deze en anddede
originele frasen die jRog
uit de eerste spreekbeiFrar
van een dertienjarige $/an
grepen zijn. en.
Twee sprekers (Sonck p
Stavot) stelden de foJaar
mulering van de opga^-t
In vraag, en dat was nfe h
niet zo slecht bekekefmp
vragen of het lndlvieen
nog belangrijk is hou
meteen in dat de enHgp3|
ling ooit wel belangrLg|£
zou geweest zijn, wtga'
wij samen met het twéme1
tal nog niet zo zeker vjde
zijn. Hiei
De gedetailleerde uitslip-
verschijnt in onze vj
gende editie.
T.I I
boliek. Knap werk in zijn
genre indien wat meer
aandacht zou besteed
worden aan de uitwerk
ing van de achtergrond.
Doeken waarop dit wel
gebeurt, zoals «Illusie II»
behoren tot het beste van
deze tentoonstelling.
Maurits Rousseau, net
als zijn naamgenoot J.J.
afkomstig van Strom-
beek-Bever, zoekt het in
naïeve landschapjes.
Een opvallend zwakke
techniek wordt enigszins
gekompenseerd door de
direkte manier van schil
deren die zijn werk ken
merkt. Ook Jules Maes
schildert stemmige land
schappen en zeezichten
die door de weinig ge
durfde kleuren nogal
vaal en flets overkomen,
maar toch een diepe rust
uitstralen.
Van Greta Gorus worden
acht olieverfschetsen
tentoongesteld, voorna
melijk portretten van re
cente datum. Haar werk
is nogal akademisch
maar door de eenvoud
best genietbaar. William
Van Der Straeten is de
enige kunstenaar die ons
helemaal kon overtuigen
met twee prachtige
batikwerkjes. «Het Onbe
weegbare» en «Me
dium». Vooral van laatst
genoemd werk gaat een
mysterieuze uitstraling
uit die ons erg doet den
ken aan de beroemde In
diaanse kunst. Vorm en
In het KC Affligem werd op Pajottenland een tento<
uitnodiging van de sociale stelling georgamsee
kulturele vereniging van het (Per)
kleur scheppen een
vreemde symmetrie die
aan de werken de zuiver
heid verleent die ze zo
intens en fascinerend
maken. Dit is werk van
hoog niveau.
Tenslotte zijn er nog elf
beeldhouwwerken van
Luc Van Ruysvelt, mis
schien niet zo origineel,
maar technisch onberis
pelijk uitgevoerd,
staat zijn werk zeker n
op deze tentoonstel ling
Dankzij het werk
William Van Der Sti»
ten en in mindere n
te van Frans VarW
denbosch en Denis M<
teaux durven we dt
groepstentoonstelling
toch aanbevelen aan t
toevallig in de buurt is
T.
