m
«'t LAND VAN RIEM»
VERWENT DE LACHERS
u
St.-Martinus in koncert
De «French con-con» gewaagd misschien, maar door eenieder
ingepaste kledij, en een lachstuk, ingrediënten voor een
Een verzc
avondje i
Op 12. 13 en 14 april sloot de Aalsterse toneelvereni
ging «'t Land van Riem» haar seizoen af met «Ik heb
een idee», een blijspel in drie bedrijven van Will
Evans en Valentine. Het werd een sukses: regisseur
Fons Vinck loodste een sterke akteursploeg vrijwel
vlekkeloos doorheen het sprankelend verhaal. In de
eivolle stadsschouwburg zagen we dan ook niets
dan tevreden toneelliefhebbers.
«Het stuk bevat ons in- John Cliveden. Eind
ziens zowat alle ingre- goed, al goed: na aftrek
diënten die een goed van onkosten en erelo-
blijspel kenmerken: spi- nen blijft van de hele er-
ritueel, sprankelend, fenis zo goed als niets
wervelend...» Deze om- over en worden alle ru-
schrijving van het spel in zies bijgelegd,
het programmablad is Misschien nog meer dan
voor één keer niet over- in andere stukken is in
dreven of bij het haar een blijspel de inbreng
getrokken. Het verhaal is van de regisseur bepa-
inderdaad knap in el- lend voor de kwaliteit
kaar gestoken! Onvoor- van het spel. De gags
spelbare gebeurtenissen moeten elkaar in een fiks
en gevatte dialogen wis- tempo opvolgen, echter
selen elkaar af in een niet te snel, anders ver
volgehouden, strak tem- liest de toeschouwer de
po. De plot is te ingewik- draad van het verhaal,
keld om in enkele zinnen De dialogen mogen niet
samen te vatten. Cen- uitdeinen en moeten
traal staat het Londens vooral scherp getimed
echtpaar, William en zijn. Geassisteerd door
Louise Banks. Door hun Tony Faemaer kwijt Fons
lichtzinnige manier van Vinck zich uitstekend
leven hebben ze er hun van zijn taak. De bedrij-
hele hebben en houden ven worden kort en le-
doorgedraaid en de deur vendig gehouden, en de
wordt platgelopen door pointes komen volledig
ongeduldige schuldei- tot hun recht. De vlotte
sers. Als een geschenk beweging van de spelers
uit de hemel valt hen bant de verveling of de
onverwachts een aan- saaiheid die gemakkelijk
zienlijke erfenis in de optreedt in de dialogen,
schoot. Maar ook Wil- Terloops steken we
liams neef, John Clive- graag een extra pluim op
den, is er als de bliksem de hoed van Julien
bij om zijn deel op te Bockxtael die met zijn
eisen. Om hem uit te ploeg het dekor tot in de
schakelen verzint het fri- puntjes verzorgde. Het
vole koppel de meest bestuur van 't Land van
onwaarschijnlijke oplos- Riem kende trouwens dit
singen die natuurlijk alle jaar de Jan de Block-prijs
mislukken. Op een ge- toe aan Bockstael voor
gen ogenblik komen er diens werk achter de
zelfs drie erfgenamen op- schermen. Zoals reeds
duiken onder de naam aangestipt gaf de
akteursploeg een homo
gene prestatie weg. Zo
wel de grote als de klei
nere rollen werden ge-
koncentreerd en met
overgave op de planken
gebracht. De akteurs en
aktrices beleefden dui
delijk zelf veel plezier
aan het stuk en dat resul
teerde in fris en meesle
pend akteren. In de
hoofdrol zagen we Paul
Coppens als William
Banks. Hij speelde de
pannen van het dak; hij
voelde zich blijkbaar erg
lekker in de huid van die
losbandige levensgenie
ter. Door mimiek en ge
barenspel, intoratie en
stembeheersing, kortom,
door heel zijn verschij
ning kreëerde hij een
persoonlijke en originele
figuur. Zonder de presta
ties van zijn medespelers
te onderschatten, mogen
we gerust spreken van
een glans vertolking.
Nochthans vereiste zijn
rol heel wat verbeelding,
daar William Banks her
haaldelijk in een nieuwe
gedaante op de scène
verschijnt. Ook de dialo
gen blies de akteur het
nodige leven in; zonder
burlesk te worden-een
euvel waaraan al menig
blijspel ten onderging
legde hij de gepaste
klemtonen. De rol van
Louise Banks, Williams
vrouw, werd gebracht
door Lieve De Cock. In de
schaduw van Paul Cop
pens vertolkte ze haar rol
behoorlijk, zij het aan
vankelijk wat nerveus.
Door bescheiden maar
effektief spel aksentueer-
de ze de humoristische
ondertoon van de dialo-
gen met haar tegenspe
ler. Het is dan ook in
funktie daarvan dat haar
(moeilijke) rol gezien
moet worden. Toch kun
nen we ons niet van de
indruk ontdoen dat de fi
guur van Louise Banks te
weinig uitgediept werd
en daardoor vrij stereo
tiep overkwam. Dat laat
ste was zeker niet het
geval bij Luc Noël, die
een pareltje maakte van
zijn kleinere rol als nota
ris Edwards, een typi
sche Britse gentleman
die in feite misprijzen
heeft voor het oppervlak
kige leven van zijn kliën-
ten, maar toch steeds
hoffelijk en onverstoor
baar blijft. Een dankbaar
type om te spelen, en Luc
Noël buit dit tenvolle uit.
Hubert De Laender mocht
als Parker, de nurkse en
kromgewerkte tuinman,
op heel wat bijval reke
nen. Zonder in de dia
loog betrokken te zijn liet
hij een sterke indruk na,
vooral door zijn mimiek
werkte hij onweerstaan
baar op de lachspieren.
De uitstekende grime
van Robert D'Haeger
zorgde voor de rest.
Een Brit die zichzelf res-
pekteert heeft naast een
tuinman natuurlijk een
butler en een dienstmeis
je. Jean-Luc van der Biest
was te zien als Merri-
man, de flegmatieke but
ler. Hij speelt die rol
onopvallend en efficiënt,
zoals het een goede be
diende betaamt. Dit
geldt ook voor Lieve Kin
dermans, in dit stuk Ro-
sie, het dienstmeisje. Ze
akteert sober, pretentie
loos. Het belang van de
ze rollen mag niet onder
schat worden, zij stoffe
ren de hoofdrollen en
brengen rustpunten in de
aktie. Het spreekt dan
ook vanzelf dat ze be
scheiden gespeeld
worden.
Leen Renners bracht de
rol van Miss Benita
Prism, een hardhorige
tante van het echtpaar.
Zij heeft een geringe in
breng in het verhaal.
Toch speelde Leen Re-
ners met entousiamse,
op het randje af gechar
geerd, wat voor deze ka
rikaturale rol moeilijk te
vermijden was.
John Cliveden, de neef
van William, werd ge
speeld door Freddy Les-
pire. Hoewel hij pas half
weg het derde bedrijf op
het toneel verschijnt
weet hij zich vrijwel
onmiddellijk aan te {jas
sen aan het ritme en de
sfeer van het verhaal.
Dat is nochthans niet ge
makkelijk, nog het best
te vergelijken met de si
tuatie van een voetballer
die in de tachtigste mi
nuut invalt voor een ge
blesseerde ploegmaat.
Cecily Cardew is een
vriendin van Louise
Banks, een hypernerveu
ze jonge vrouw die door
de gebeurtenissen hele
maal de kluts kwijt
raakt. Een moeilijke rol
die door Marie-Anne van
der Biest goed gebracht
werd: vlot, gekoncen-
treerd en bezield.
Johnny Bosman viel
evenmin uit de toon als
Kelvil, een onhandige
oplichter die het even
eens gemunt heeft op
Williams erfenis. Vooral
dat onhandig trekje in
zijn karakter geeft Bos
man grappig weer. Hij
heeft podiumpresence en
speelt zonder kom-
plexen.
«Ik heb een idee» is een
goede komedie en werd
gebracht zoals het hoort.
We hopen dat 't Land van
Riem deze lijn doortrekt
in het volgende seizoen.
TV
Als dief gebeurt het niet zo vaak dat je zo hartelijk ontvangen wordt, (rik)
Heei wat problemen rond de ware erfgenamen gaven aanleiding tot komische
situaties.
Tot 5 mei loopt in galerij S G5 een tentoonstelling met
werk van Klaas Gubbels. Deze Nederlandse kunste
naar schildert uitsluitend stillevens in karige, grij
sachtige toonaarden. Ondanks hun eenvoud stralen
de werken een verrassend gamma van de meest
uiteenlopende gevoelens uit.
Klaas Gubbels werd in loos bestempelde, dur-
1934 te Rotterdam gebo- ven wij zonder schroom
ren en volgde in dezelfde het tegenovergestelde
stad lessen aan de Aka- beweren: Gubbels be
demie voor Beeldende schikt over een enorme
kunsten. Later werkte hij technische bagage waar
ondermeer in de ateliers hij naar believen uit put
van Louis van Roode en Qm de gewenst sfeer in
Wally Elenbaas. Voor het zijn doeken te brengen,
ogenblik woont en werkt De schraalheid van het
de schilder in Arnhem en onderwerp wordt nog
doceert daarbuiten aan eens extra onderlijnd
de Akademie van Rotter- door de beperking van
dam. Zijn doeken worden het kleurgebruik. Afge-
voor het eerst in België zjen van een paar om-
tentoongesteld. bers is het werk in grijze
Het hoofdtema van alle tonen geschilderd. Deze
schilderijen is een tafel, beperking is geen gevolg
de meest eenvoudige Van onkunde, het is een
vorm van het stilleven, bewuste keuze,
waarmee de kunstenaar Die soberheid trekt de
experimenteert, zoals de schilder door in zijn verf-
kubisten dat al eerder gebruik: geen dikke verf-
deden. De vergelijking materie maar meestal
met het kubisme kan verdunde verf. Waar toch
echter niet verder door- de eigen patine van de
getrokken worden, want olieverf te zien is, ge-
Dubbels zuivert zijn vor- beurt dit suggestief en
men dieper uit en be- direkt. We zouden kun-
steedt minder aandacht nen gewagen van een
aan de uiterlijke ver- soort broze aquareltech-
schijning en de details niek met de nadruk op
van de geschilderde het vloeibaar aspekt van
objekten. Zodoende geeft de verf.
hij geen voorstelling van Naar de stijl toe kan
tastbare materie, noch Gubbels' werk gesi-
van de eigenschappen tueerd worden tussen het
ervan, de nadruk ligt abstrakte en de figuratie;
veeleer op de aanwezig- vlakken en lineaire ele-
heid van de voorwerpen menten wisselen elkaar
zelf, op het «da-sein». voortdurend af. Ook dit
Het intimistisch karakter liniëren gebqurt heel di
van de doeken wordt be- rekt. Zo zal een aarzelen-
klemtoond door de vaak de lijn tegen alle logika
voorkomende horizontale jn het resultaat zijn van
bovenaan: de schilder een bewuste onzeker-
vermijdt bewust de kon- heid.
frontatie met het on(be)- De gevoelens die uit de
grijpbare en schermt als stillevens spreken vari-
het ware zijn doeken af ëren van streng en som
van alles wat buiten de ber tot optimistisch en
realiteit van zijn direkte zelfs grappig. Deze ten-
omgeving ligt. toonstelling biedt een
Hoewel het niet gemak- enige gelegenheid om
kelijk is bij een eerste kennis te maken met re-
aanblik de kwaliteiten cente Nederlandse
van het werk te ontdek- kunst. Adres: Galerij S
ken blijken die bij nader 65, Spaarzaamheids-
toezicht in grote mate straat 65, 9300 Aalst,
aanwezig te zijn. In Open alle dagen van 14
tegenstelling tot een be- tot 19 uur; zon- en feest-
zoeker die in het gas- dagen van 10 tot 19 uur.
tenboek van de galerij de Maandag en dinsdag ge-
schilderijen als waarde- sloten.
Zou zij het horen of niet? (rik)
De Klaproosjes deden hun naam eer aan. (rik)
De Kon. Harmonie Sint-Martinus opende de 10de Muziek-,
Zang- en Dansavond, (rik)
iprecieerd en daarom vVerd er ook voor een bisnummer geapplaudisseerd.
