MIDDAGCONCERT MET
GEWAAGDE EIGENTIJDSHEID
Na Andy Finch komt Anchorage
Friends
Jazz
band
Geen kwaad debuut van The Vib
het linnen doek
Sneeuwklas... dag voor dag....
Actueel
HET LAND VAN DENDERMONDE
EN HET LAND VAN AALST
SCHETSEN NAAR DE LITHO'S VAN ARMAND HEINS
It'ra
i A
a
16 - 23.1.1981 - De Voorpost
Het wordt blijkbaar een hobby of een nieuwe rage. Tieners
van nauwelijks twintig die hoofden, spaarpot en muzikale
talenten bij elkaar steken en een popgroepje vormen. En
waarom niet? De buurt van de repetitiezaal wordt wel
enkele keren per week omgetoverd in een wereld van
gierende gitaren, keiharde drums en joelende stemmen,
maar zij maken muziek, en dat is toch kunst?
The Vib (afkorting van «vi
bration») begonnen er zo'n
anderhalf jaar geleden mee
en komen pas nu goed van
de grond. In die achttien
maanden werd er serieus
gerepeteerd en nieuwe
nummers ingestudeerd en
het resultaat kon Aalst be
wonderen op 17 januari in
de zaal H.R.I.T.O. (Welvaart
straat, Aalst). Voordien werd
er wel al enkele keren opge
treden in kleine zaaltjes,
maar dit werd de eerste,
echte konfrontatie met het
kritische Aalsterse publiek.
Er is immers een overaan
bod aan plaatselijke groep
jes, zodat de pseudopop-
groepjes al vlug door de
mand gaan: «Je kan je leef
tijdsgenoten niet bedonde
ren. Als je niet écht bent,
mag je het vergeten.» Co
vers van suksesgroepen
zoals The Kinks, The Rolling
Stones worden ook meestal
fataal de grond ingeboord of
ze moeten op een volledig
originele en nieuwe wijze op
het podium gebracht wor
den. En dit besefte het vijftal
van The Vib maar al te goed
en men bezondigde zich ge
lukkig niet aan dit droevig
vergrijp. Ze brachten totaal
eigen werk in een mengeling
van rock, ska, new-wave en
de pure rock 'n roll, en het
geheel kwam vrij goed over.
Natuurlijk moet er nog ge
sleuteld worden aan de tech
nische kant van hun muziek,
maar hun image en act zijn
helemaal niet kwaad. Vooral
de zanger Bart Uyttersprot
nam het overgrote deel van
de show voor zijn rekening.
Verder zorgden Wim Verhe
ken op zijn basgitaar en Pas
cal Verheken met zijn sologi
taar voor gitaarwerk dat vlot
in de oren lag. Ook drummer
Dany Maes deed zijn duitje
in de (muzikale) zak en reken
daarbij nog het behoorlijk
leuke geluid van Philip Rijke-
boer en zijn slaggitaar en het
publiek bracht zijn handen
op elkaar voor een nieuw
popgeluid in. Spijtig genoeg
hadden de lui nogal moeite
om variatie in hun melo
dieën te brengen (een schrij
nend gemis dat ik maar al te
dikwijls bij beginnende pop
groepjes moet aanstippen).
Ook hun teksten zijn weinig
origineel; de probleemrela
tie jongen-meisje werd vol
ledig leeggemolken... en
verder had men het ook nog
over de dagelijkse pro
bleempjes en voorvalletjes,
zo van de slechte tijd, je
weet wel... Ik zou ze kunnen
bestempelen als een groepje
«The Middle of the Road»,
omdat ze voor elk wat wils
brengen of toch proberen te
brengen. In ieder geval de
den ze hun uiterste best om
de volle zaal te behagen, ze
martelden als het ware hun
(dure) muziekinstrumenten.
Prima nummers waren
«Sha», «The Weather» en
«Freedom». Het allerbeste
nummer van het vrij korte
optreden (slechts een
twaalftal songs) was zonder
twijfel «Love Sick». Het kal
me nummer «Troubles» zat
ook nog iets boven de mid
delmaat, maar met het Ne
derlandstalige «Eleone»
ging het echter volledig mis.
Hun muziek was ook fijn
dansbaar en het publiek liet
zich dan ook niet pramen om
een dansje te wagen op de
felbezette dansvloer.
Als slotkonklusie: een groep
uit Gijsegem waar we beslist
nog meer zullen van horen
want ze brengen pop met
een eigen gezicht en dat klikt
nog steeds met het publiek.
Verder moeten ze nog wat
kompleksen over boord
gooien en de soms te ruige
en rauwe kanten van hun
muziek afvijlen. Ze gaven
een verdienstelijk konsert
ten beste; wel niet overbluf
fend maar het geheel zal wel
op zijn pootjes terecht ko
men als ze nog enkele optre
dens achter de rug hebben.
Het publiek kent ze alvast en
weten wat ze waard zijn en
een betere referentie ken ik
niet...
(JDB)
Door Jef Dauwe en Robert Ruys werden verschillende
schetsen uit het oude Vlaanderen heruitgegeven naar
de litho's van de Gentenaar Armand Heins (1856-
1938). Deze schetsen werden door deze oudheidkun
dige in de periode van 1901 tot 1904 op 240 platen
uitgevoerd en uitgegeven onder de titel «Vieux coins
en Flandre». De heruitgave beslaat thans twee map
pen. De eerste map bevat 25 litho's en handelt over
«Het land van Dendermonde», de tweede map houdt
20 litho's in die «Het land van Aalst» omvatten.
De mitho's in map 1 hebben betrekking op de
gemeenten Berlare, Buggenhout, Dendermonde (vier
platen), Laarne (drie platen), Massemen, Mespelare,
Opdorp, Oudegem (twee platen), Overmere (twee
platen), Schellebelle (vier platen). Uitbergen, Wes-
trem, Wetteren (twee platen) en Wichelen. Map 2
brengt litho's uit Aalst (vier platen), Baardegem, Bave-
gem, Borsbeke, Burst, Erpe, Herzele, Hofstade, Moor-
sel, Oordegem, Sint-Lievens-Houtem en Woubrechte-
gem. De litho's zijn uitgevoerd op roomkleurig papier
van 125 gram, op folioformaat en geschikt voor
inlijsting
De mappen kosten 600 F per stuk en kunnen besteld
worden bij de heer Jef Dauwe, Leo Duboisstraat 48 te
Lebbeke.
Donderdag 29 januari 1981 om 20 uur in de media-
teek van het Koninklijk Lyceum. Pontstraat 51 Aalst,
voordracht over «Eutanasie» door R. Rimbaut. voorzit
ter O.V.M.
Organisatie: Humanistisch Vrijzinnig Vormings
werk afdeling Aalst.
Zaterdag 31 januari, zondag 1 en maandag 2 fe
bruari 1981, telkens om 20 uur stipt, in de Stads
schouwburg, Vredeplein Aalst: «Op leven en dood»
van Brian Clark, in de Nederlandse versie van Mare
Van Wezemael, door Toneelkring De Schakel, regie:
Tuur Van den Brulle.
Vanaf 31 januari in Galerij SGS, Spaarzaamheids-
straat 65 te Aalst, tentoonstelling van schilderijen en
gouaches van de Nederlandse kunstenaar Bert Loer
akker. De expositie is toegankelijk van 14 tot 19 uur op
zon- en feestdagen van 10 tot 19 uur. Maandag en
dinsdag gesloten. Tot 15 maart.
Deze. week valt er echt weinig filmmeuwa mede
delen. Slechts twee nieuwe films verschijnen c
week op het witte doek.
Vooreerst is dat «Cruising - de jacht - een film Vaj
William Friedkin met o.a. Al Pacino. Paul Sorvij
en Karen Allen.
Een film die na de arrestatie van de 'Ripper' wel IN i
aangezien deze prent een gelijkaardig thema beha»
delt. Hier zijn de slachtoffers echter homo's. Plaaö
van het gebeuren is ook niet Engeland maar Amen
ka, meer bepaald Manhattan. Daar maakt een onbe
kende het de politie lastig door een aantal moordei
te plegen op homosexuelen. Hierbij laat hij weinig
sporen na zodat de politie machteloos staat Politie
kapitein Edelson, die de leiding heeft van de opspo
ring, werft een jong, onbekend agent aan, die
geruggesteund door de beloofde promoties zich als
homo in het 'milieu' inwerkt. Dit verloopt echter nia
zonder moeite, en ook niet zonder gevaar
In deze film worden een aantal 'harde' politiepraktij
ken uit Amerika aan de kaak gesteld. Een film dar,
ook die zich niet richt tot een al te gevoelig publiek.
Deze film loopt vanaf vandaag in de Studio
cinema Palace.
In de Benedenzaal loopt 'Het leven van Brian' suksesrijk
verder. In de Club gaat de 'Nlmltz' zijn derde week in
«De Studiemeester» is de nieuwe film die vanaf vandi
loopt in Cinema Feestpaleis.
Bertrand Barabi is een studiemeester met wein„
autoriteit. De leerlingen piesten hem voortdurenc
Niettemin is hij verliefd op de lerares Frans, ee
dame die echter geen oog heeft voor hem. Wat zij
echter niet weet is dat hij in zijn vrije tijd romani
schrijft. Met een van deze boeken wint hij trouwens
een prijs. Wanneer het nieuws uitlekt dat Bertrand
de schrijver is van het suksesboek keren de rol lei
zich om. De lerares Frans is ineens wel gein te res
seerd, maar te laat, Bertrand zal trouwen met c
moeder van een van zijn leerlingen
Een film voor het grote publiek, om eens hartelijk
lachen. 1
Dolby-sound valt nog altijd te beluisteren in de gre
Zaal 1 waarvoor de derde week «lanadu» loopt
In Zaal 2 tenslotte, voor de tweede week. de Julio
Iglesiasbiografie. Een film voor zijn muziekminnen-
de fans.
Op zondag 25 januari tenslotte, om 14 u. zet de
Marcelinoklub zijn deuren nog eens wagewijd open
voor de jeugd die er kan gaan kijken naar «MelodjF""
Time» een verzameling leuke, grappige Disneytekon- ^is
films. Iron
inig
n mm
iTg
e. J
Het is wel bijzonder rustig op het notenfront.
Onrustwekkend is dat niet, integendeel, het is rond deze
tijd vanhet jaar bijna normaal. Een concertje zit er nochtans
al op, nou ja concertje. Dirk Van de Velde, viool en Roland
Peelman piano, kwamen vorige zondag uitsluitend 20-
eeuwse muziek spelen. Van de Velde is concertmeester van
het Gents kamerorkest en leraar viool. Peelman is assis
tent aan het Conservatorium.
Hun programmakeuze was uniek voor deze stad, maar niet
voor de middagconcerten.
Het peil en de programmakeuze daar gelaten is het aanbod
op zichzelf al een Van de 5 gespeelde componisten was
Satie de oudste. Ze begonnen ook met hem: 'Choses vues a
droite et a gauche' (sans lunettes). Een van Saties bedoe
lingen met deze muziek is ongetwijfeld serieuze musici
onsterfelijk belachelijk te maken door het serieus te laten
spelen. De 'Choral hypocrite' gorgelt als een leeglopende
badkuip, de 'Fugue a ttons' bestaat uit een soort karamel-
lenfuga van twaalf voor één cent. de viool en de piana
passen bij elkaar als stokvis en boerekool, en ze lopen
daarbij mekaar voortdurend voor de voeten zonder zelf te
weten waarheen, en het hele gedoe bulkt van de opgekrop
te armoe. Het is zeker heel prettig om die dingen samen te
spelen, maar je mag er nooit één ernstig woord aan wijden.
Een veel direktere benadering komt langs Hindemiths
Sonate voor viool en klavier. Peelman noemde ze in zijn
inleiding klassiek van aanleg, maar eigenlijk is ze door en
door klassiek van kop tot staart. Hier komen de twee
karakteristieken van de beide uitvoerders naar voor: Peel
man heeft een heel mooi toucher, enhij slaagt er waarach
tig in om uit de houten sjoelbak te halen wat erin zit. Van
de Velde houdt de vioolklank voor koel, ook in de passages
die duidelijk romantische trekken hebben. Dat geeft aan de
samenklank een zekere dominantie van de vleugel, en af
en toe een bijhollende viooltaal.
Naar de Vlamingen: Lucien Goethals, leerling van De
.Meester met een typisch 60-ger jaren produkt: Endomorfie I
voor tape, viool en piano. Het dateert dus uit de golden
sixties, de tijd waarin iedereen nog genoeg bij kas was om
vrolijk te rebelleren, en contesteren een verplichtvak. Het
is een bewust ontwijken van elke melodie, in zijn geheel
als agressief aangekondigd maar eigenlijk nog heel erg
braaf. Tenslotte is de liefde lot de piano verklaren door er
op te meppen en op te gaan liggen, ook al klassiek, en
alhoewel het nu bepaald niet als Bach klinkt, heeft er
blijkbaar niemand frustraties aan over gehouden. Het komt
allemaal neer op een soort performance, waarbij tonen
voortbrengen een van de onderdelen van de acting is.
Goethals zelf heeft er in die jaren een hele rits bij elkaar
geschreven. Voor mij hoeft het eerlijk gezegd niet. ik
verkies nog altijd een sonate van Mozart, het mag nog een
op krukken zijn, maar je moet het eens meemaken, het is
best leuk. In hoeverre zulke dingen blijvende waarde
hebben, en of je daarmee een 'concertminded' publiek
binnen haalt is natuurlijk een andere vraag. Wel prettig
om te zien is de man aan de tape (de tapper?) die halfweg
op zijn klok staat te kijken, en de pianist die minitieus voor
de aanvang, de volgorde van de partituren nakijkt.
Andermaal werk van een Vlaming: de 23 jarige Frank
Nuyts. Omdat er aan de houten krat maar 2 pedalen staan,
moet de geplande sonate gewijzigd worden, en komt er na
een kort uittreksel nog een juweel Schónberg. Allemaal
briljant en met enorme techniek gespeeld. Een zekere vorm
van fysiek geweld is daarbij wellicht iets overdreven, zo
hoor ik wel de bijtende muziek van Schónberg maar zie de
stervende zwaan van Saint-Saens aan de vleugel. Ik krijg
er ook sterk de indruk door, dat ondanks het feit dat
Peelman luidop vertelt dat hedendaagse muziek voor hem
het einde is, hij diep in het hart met elke Schumann hete
tranen zit te storten.
Naar Stravinsky met een compositorisch hoogtepunt: 'duo
concertante voor viool en piano'. Het werk zelf bestaat uit 5
deeltjes waarin alle gevoelens aanwezig zijn. en alle
stijlkenmerken opduiken, van neo-klassiek tot romantiek
en af en toe een... op en top Stravinsky.
In de Eglogne I wordt prachtig gefraseerd, maar ligt de
dialoog te stil. Het intense naast elkaar leven van beide
instrumenten, is een gezellig babbeltje van twee oudstrij
ders, de dubbelgrepen als opspringende spreeuwen zijn
volgespekte mussen. De viool danst wel, maar op fluwelen
pootjes, en zo rukt de rommelende piano te veel op, en
wordt de 'L'histoire du Soldat' een brave schildknaap met
alleen maar kuise dromen.
Besloten wordt met de Ukelele-serenade van Copland. Het
procédé is vertrouwend, een vleugje jazz, een snuifje blues,
een vinger folk, een dropje rim, een greintje ram, en af en
toe rimram. Bij een eerste beluistering slaat de vlam direkt
in de pan, maar als je het een paar keer hoort vallen
wellicht de grote gazen in het net moeiteloos te consta
teren.
Conclusie: een werkwaardig en hoogst interessant concert,
veel verdiensten van de jonge uitvoerders en andermaal
een bewijs van het enorm technisch en muzikaal kennen.
Goed nieuws ook voor de groene jongens: de duiven
hebben jongen, en ze stellen het alle vier miljoen heel
goed. Er wordt nu in stereo gekoerd: voor en achteraan, de
hele dag door. Inspiratie voor een modem Vlaams compo
nist: Pigeonitis I-U.
F.C.
aaro
wijz
Jent
onti
wan
Zoals onze hoofdredakteur J.T. in het nummer van vorige week
beloofde volgt hierna het ooggetuigenverslag over 10 dagen
sneeuwklassen in het Lechtal (Tirol). Zij, de gelukkigen, die er
bij waren, waren de leerlingen van de zesde studiejaren van de
basisschool van het Sint-Jozefscollege uit Aalst. Hun vertrek
per autobus kon U lezen in ons nummer van vorige week.
Eerste dog
De autobusreis Heeft lang geduurd. Na bijna tien uur bus
bereikten wij don eindelijk het «beloofde» land. Stanzach in Tirol.
Honger of dorst hebben wij niet gehad. Gelukkig dat de bus op
deze bijna 1.000 kilometertocht drie moal halt heeft gehouden
Zo konden wij onze benen terug in de normale plooi brengen. De
stemming op de bus was prachtig. Toch wos iedereen gelukkig
zijn bedje te kunnen opzoeken. En dan maar slapen terwijl de film
van het landschap dat wij bewonderd hadden nog eens werd
doorgespeeld.
Tweede dag
Jongens toch, wot hebben wij lekker geslopen. Zelfs nog beter
dan in ons eigen bedje thuis. Met zijn allen aon tafel en eten
maar. Het eerste punt op het programma was een «leerwande-
ling» om de streek te leren kennen. Na het middageten en de
rustpauze trokken wij Stanzach in om onze skilatten en
-schoenen te passen. Deze maal had het geen voeten in de aarde
maar wel in de sneeuw. Na het avondmaal kwamen alle groepen
ja, wij waren ingedeeld in groepjes van zeven acht jongens
samen. Er werd een lied gezongen, een toneeltje opgevoerd.
De tijd vloog voorbij. Het was bedtijd zonder dat wij het wisten.
Derde dag
Opslaan, ontbijt. Waar wij eigenlijk voor gekomen waren «skiën»
ging niet door Stel je voor, er was teveel sneeuw gevallen. Zelfs
>Iat
Nie i
Vli<
■el
Vorige week zondag trad Andy Finch op in de Crazy
Bol Jazz Kafee. Terug was de ruimte te klein om alle
jazzliefhebbers te herbergen.
Deze week komt The Anchorage Friends Jazzband
aan de beurt. Terug klinkende namen staan op het
programma. Leader, sax en trombone: Willy Alvoet.
Aan de piano Ignace Oudoom. Bassist Maurice Loo-
tens, drums Pascal Spelliers. Vokaliste is Danny
Verstaen.
Zorg dat je zondag 25 januari 1981 om 20 uur er deze
keer bij bent.
Terugkeer sneeuwschool zen hebben is een onzer mede-
Zoals jullie wellicht reeds gele- werkers °P sneeuwschool ge
weest Hij is inmiddels veilig
thuisgekomen. Dit vertelde hij
ons: «nog nooit in mijn ganse
leven heb ik zoveel sneeuw
gezien». Uit berichten hebben
wij vernomen dat het sinds
1807 geleden is dat er nog zo
een overvloedige sneeuwval is
geweest in Oostenrijk. Meer
over dit alles leest U in onze
medewerker zijn verslag op de
ze bladzijde.
Invoering top 5
Als wij hier spreken over een
invoering van de Top-5 dan
spreken wij meer bepaald over
een kinder top-5 Hiermee be
doelen wij uitsluitend kinder
liedjes. Hiervoor hebben wij na
tuurlijk de mening van de kin
deren nodig. Daarom vragen
wij jullie jullie mening even op
te schrijven en deze ons te
laten kennen. Ook zullen wij
persoonlijk de kinderen hun
mening vragen. Eventuele uit
breiding zou mogelijk zijn.
Wedstrijd
Zoals jullie wel zien hebben we
deze week geen speciale wed
strijd in onze Kinderkrant. Dit
komt als volgt, onze wedstrijd
zal enkel appart worden gezet
indien er een onzer prijzen met
te winnen is. Anders staat hij
onder onze rubriek Actueel De
wedstrijd van deze week ziet
eruit als volgt:
«een onzer moppen was niet
volledig afgewerkt. Welke
moeten jullie zelf uitzoeken»
Als je ze gevonden hebt, maak
ze dan volledig. Oplossing vol
gende week in Actueel
Zondagavond was het weer drummen geblazen in Den Bol. het Aalsterse jazzcafé
Andy Finch te gast in The Crazy Bol. (Per)
zoveel dat de skipiste niet kon ontruimd worden. Dus zat er nufoar
anders op dan maar terug een «wandelingske» te maken van es^g
paar uren. Het was waarschijnlijk de gezonde lucht die het
had gelapt, want tijdens het middagmaal werd er maar lawaaii
kabaal gemaakt dan het de meesters lief was. In de namidd
nog maor eens gaan wandelen. Rond vijf uur werden de eerrwez
studieboeken opengedaan. Elkeen was blij dat het 21 uur wt^0^1
en dat onder het deken of de slaapzak kon worden gekropen, bert
Vi.rde dog
OpstaanO 8 uur. Ontbijt: 8.30 uur. En wat had U gedacht? Gafyn(
skiën? Neen hoor, de sneeuw lag nog veel te dik. Dus terug mo
een wandeling van ongeveer 8 kilometer door het pracht»
Lechtal 's Avonds werden wij vergast op een dia-avond. D
was eens iets anders. Het ging over de vier jaargetijde 'an
Prachtige foto's of beter gezegd prachtige dia's Het warnet
beelden die bijbleven. {198
Vijfde dog
Ontbijt en gaan skiën Jongens wat doet dat raar Skimuts
handschoenen aan. En dan sta je daar voor de eerste maal
jonge leven op twee skilatten. Stap voor stap en plots glijd
weg. Over de sneeuw, naar het onbekende. De zon priemt d<
je skibril in je ogen. Er speelt maar één gedachte door je h<
«niet vallen». En het lukt ook. Na zo een tweehonderd meter k<
je tot stilstaan. Je bent tevreden over jezelf. Je bent niet gevall
Een stevig middagmaal gaf ons de verloren kracht terug-
Namiddags met zijn allen de bus in: een bezoek aan
sprookjeskasteel van Ludwig II in Regensburg. Echt prachtig.
Zesde dag
Wij schrijven nu 10 januari 1981 Dit is wel een speciale
Vandaag ben ik elf jaar geworden Bij het ontbijt kreeg ik api
van alle kanten. Er was voor mij een kroon gemaakt en
werd prompt op mijn hoofd geplaatst Lang zal hij leven, lettWei
Wouter. Jongens wat voelde ik mij blij. Jammer dat mijn broer ejtaic
mijn moeke en vake er nu niet bijwaren.
Het was dan ook een uitgelezen dag om geschenken te k»
Deze avond werd besloten in het stemmige kerkje van Stanz:
met een misviering.
Zevende dag
Er staat ergens geschreven: «de zevende dag zult gi| rusten
Doch voor ons was dit niet het geval. Om 9 uur lagen on
kamers netjes in orde. Om 10 uur skiles. Alles verliep goed, e
paar valpartijen niet te na gesproken Morgen mogen wij op dj
grote skilift. Dat beloofd. Deze avond staat een «jodeU-progra
ma op de affiche. Toen deze om 22 uur was afgelopen kuntll
wel de gevolgen raden. Wij hebben onszelf dan maar in sloflR
gejodeld.
Achtste dag
Ontbijt en de sneeuwlucht in. Een flinke wandeling. Deze n
ging het naar Bechelstein (1.100 meter). Wij bewonderden e
prachtige waterval. Na het lekker eten moest er ernstig worde
gewerkt. Het was de laatste voorbereiding vóór de skidiploma
zouden worden uitgereikt. Toen wij in ons bed lagen dachten w
toch even aan ons goede, oude Aalst. Ik had namelijk twi
brieven gekregen. Het had er ook gesneeuwd. Moesten
daarom 1.000 kilometer ver?
Negende dag
De grote dag. Elkeen zou zijn beste «latje» voorzetten voor hél
behalen van het diploma. Alles verliep gesmeerd. In de slaloff
behaalde ik de achtste plaats. De tijd van 28 sec. 4/100. y
In de namiddag hebben wij met zijn allen een reuze sneeuwmon
gemaakt. De plannen om een echte iglo te maken ware1
gemaakt. Maar het is bij plannen gebleven De reden, gebrek aC
tijd. Jongens, wat is zo een dag vlug voorbij.
Tiende dog
De tiende en laatste dag Vroeg uit de veren Veren hebben
wij niet gezien! Vijf uur dertig. De laatste kledingsstukken werden
gepakt. Na een goede wasbeurt en tandengepoets gaat alles óe
reiskoffer in. De terugtocht naar het keizerlijke Aalst kón
beginnen Wij waren blij maar toch hadden wij graag noc
gebleven. Maar wat wil je. De oude wijze man vertelde het reedt
vroeger: «schone liedjes duren niet lang». Om 19.35 uur worer
wij na een reis zonder problemen een gans uur vroeger dan
voorzien in de ons zo vertrouwde Pontstraat
Langs deze weg houd ik eraan een speciaal woordje van donktt
richten aon onze begeleiders, die het heel voortreffelijk hebb^
gedaan. Ik hoop maar dat ik niemand vergeten ben en moest Hj
toch zo zijn, dat zij het mij dan vergeven Hier gaon ze d<L
Mijnheer Van De Perre, Juffrouw Van De Perre, Mijnheer Vfl
Der Speeten, Mijnheer en Mevrouw De Vis, Mijnheer en Mff
vrouw De Meyst, Mevrouw Sabine Breinaerts en Mevrouw PloS
ons aller «oma». l
Wouter Tack j Sj
