«VAST ALS EIK» IN
Pact in «Een portable
Shakespeare»: voortreffelijk
«GEEN SEX IN SUSSEX»
WEL LEUTIG
MAAR NAUWELIJKS PIKANT
het linnen doek
T
[Zml2
'I
I
Verleden weekend verwende de toneelvereniging «Vast
Als Eik» Hofstade met de toneelopvoering «Geen Sex in
Sussex», een klucht van Anthony Marriot en Alistair Foot.
Drie opeenvolgende dagen (van vrijdag 27 tot en met
zondag 29 maart) liep de zaal Patronaat kwasi volledig vol
voor dit blijspel dat een pikante (en dus inslaande) titel
meekreeg, maar alles bij elkaar slechts een lauw alle
gaartje was van een resem gags en woordspelingen, die
meer dan eens niet door het stille publiek werden be
grepen.
Dit stuk zorgde meermaals
voor hilariteit in Engeland
(«No sex please, we're Bri
tish»). maar blijkbaar heeft
de nochtans vlotte vertaling
de woordspelingen en pitti
ge details geweld aange
daan.
De inhoud is vrij simpel,
maar toch leuk: Het koppel
tje Peter en Francis Hunter
zijn nauwelijks gehuwd, of
ze zitten al in de puree. Pe
ter heeft een reeks moeilijk
heden met zijn bank, waar
van hij de nieuwe filiaal
houder is. Zijn vrouw heeft
dus tijd zat en antwoordde
in een impulsieve bui op
een advertentie voor aan
huisverkoop. Uit de enigs
zins onduidelijk opgestelde
advertentie dacht ze te mo
gen opmaken dat het om
Scandinavisch kristal ging,
maar wanneer ze de eerste
lading thuis krijgt bezorgd
en merkt dat de lading uit
pornografische foto's blijkt
te bestaan, begint de lol pas
goed. Want uitgerekend op
die dag komt haar betwete
rige en steeds nieuwsgieri
ge schoonmama «uitge
breid» op bezoek.
Peter wil onmiddellijk die
sexy rommel kwijt, maar dat
is gemakkelijker gezegd
dan gedaan. Brian Runni-
cles, zijn ijverige maar stun
telige kassier wordt met die
«rotzooi» opgescheept en
deze vindt er niets beter op
het goedje in de rivier te
dumpen. Maar 's ande
rendaags is de verbijstering
groot wanneer een nieuwe
lading aankomt en deze
keer zijn het gewaagde
films. De moeilijkheden en
een reeks verwikkelingen
stapelen zich op en steeds
meer lijkt die verboden zaak
uit te lekken, want de plaat
selijke pers heeft ook het
pikante zaakje in de gaten
gekregen en er is zelfs een
getuige, de sluiswachter die
de schuldige Brian ongeveer
volledig kan beschrijven.
Ondertussen steekt Eliane
Hunter, Frances' schoon
moeder, overal haar fel ge
poederde neus tussen en
weet zelfs Leslie Bromhead.
de districtsmanager van de
bank. aan de haak te slaan.
Dus nog een zware dobber
erbij voor het drietal Peter,
Frances en Brian die er nu
zelfs nog een massa porno-
boeken bovenop krijgen.
Ook de inspekteur heeft on
raad geroken en komt even
langs in het knusse apparte
mentje in Sussex (Enge
land). Zo volgen de meest
waanzinnige situaties el
kaar in een behoorlijk tempo
op en in het derde bedrijf
wordt het pas echt leuk
wanneer het koppel Frances
en Peter Hunter ook nog be
zoek krijgen van Arnold
Needham, de inspekteur
van het bankwezen en van
het verleidelijke duo Susan
en Barbara, die er op uitge
stuurd werden door de firma
van het «Scandinavische
Kristal» om de familie Hun-
ter er toe aan te zetten nog
meer pornografisch mate
riaal aan de man te bren
gen. De gekke en onvoor
stelbare situaties volgen
snel op elkaar en in het der
de bedrijf komen de lach
spieren van het publiek ein
delijk wat los. Maar onder
tussen heeft het al geduren
de meer dan een uur «Geen
Sex in Sussex» ongeïnteres
seerd «aangegaapt». Het
stuk eindigt met een logisch
happy-end: Frances en Peter
Hunter raken eindelijk de
gewaagde rommel kwijt,
zonder dat iemand er wat
van merkte dat het ooit bin
nen de muren van het flat
gebouw was geweest.
Wie tuk was op onverwach
te situaties en wendingen
moet zich met «Geen Sex in
Sussex» helemaal niet be
kocht voelen. Zij krijgen wat
ze wensen; verwarrende en
domme gags, met alles erop
en deraan. Wie echter een
fijn en pretentieloos stuk
wou kwam niet volledig aan
zijn trekken. Het geheel was
leuk en op sommige momen
ten zelfs grappig, maar zel
den of nooit opwindend, ex
plosief of meeslepend.
Een stel akkuraat neergezet
te typetjes doen het bij een
lachgraag publiek altijd en
het is «Vast als Eik» hun
goed recht om veilig te spe
len, te meer daar ze met dit
zorgeloze soort entertain
ment goed uit de voeten
kunnen. Maar op den duur
wordt het niet meer zo leuk
als verwacht omdat het ge
heel te veel meekrijgt en in
feite zijn immanente komi
sche kant verliest. En op dat
gebied is de humor zo oud
als de straat zelf.
Regisseur Dirk Daelman
heeft niet kunnen verhinde
ren dat een heleboel aksen
ten niet volledig tot hun
recht kwamen en dat er te
vens een gemis aan koórdi-
natie duidelijk aanwezig
was, zodat je het gevoel
kreeg alsof iedereen op de
scène zo'n beetje voor zich
zelf stond te spelen, zo'n
beetje stond te doen waar
hij zin in had. Verder ont
brak hem de kracht en vin
dingrijkheid om de pittige
details herkenbaar te ont
hullen. Het stuk werd verder
nogal tekstgebonden ge
speeld en slechts in het laat
ste bedrijf is er sprake van
een geïnspireerde regie.
De dekorbouwers ontwier
pen een mooie en sfeerrijke
kamer en hierdoor wordt het
Britse karakter van het ge
geven en de personages alle
recht aangedaan.
Zo komen we bij de bezet
ting, die we nauwelijks ho
mogeen kunnen noemen.
Erik Meuleman als Peter
Hunter zette een genuanceer
type op de planken maar
miste toch speelervaring om
zijn personage iets typisch
Brits mee te geven. In een
verzorgd uiterlijk herkenden
we in Peter de nieuwe bank
filiaalhouder, uiterst
plichtsvol, maar het blijkt
toch dat hij deze zware taak
niet aankan. Toch zal hij
naar het einde toe een tik
keltje beter vlotter gaan ak-
teren, zodat hij alles bij el
kaar nog verdienstelijk werk
leverde.
Zijn knappe vrouw Francos
Hunter werd gespeeld door
Myriame Arijs die een
dankbare uitzondering is op
de algemeen flauwe vertol
king. Zij wist door een fijne
podiumprésence en een be
heerste stem de figuur van
de schuldige vrouw die naar
het einde toe nauwelijks
nog raad weet met de pikan
te rommel, goed in de verf te
zetten. Ook haar stemvolu
me was best o.k., wat we
van de overige akteurs niet
kunnen aanstippen.
Mieke Leemans in de rol van
de bazige en vervelende
schoonmoeder wist zich niet
volledig in te leven in deze
nochtans dankbare rol; ook
haar psychologische karak
tertekening drong niet door.
Slechts wanneer ze samen
met de handige Leslie Brom
head op de planken stond
wist ze overtuigend samen
te spelen en zich volledig uit
te leven.
De stuntelige maar toch al
tijd helpende Brian Runni-
cles of de kassier-rol nam
Dirk Daelman voor zijn reke
ning, die akteerde met ups
and downs. Nu eens schit
terde hij in zijn onhandig
geklungel, dan eens kwam
hij ongeloofwaardig over en
wist hij zijn personage nau
welijks enig reliëf mee te
geven.
Gelukkig werd hij dikwijls
goed opgevangen door een
sterk spelende Myriame
Arijs.
Leslie Bromhead, de mana
ger van de bank, vertolkt
door Erik Van Gijsegem leek
ons nu toch niet onmiddel
lijk de fuivende baas die
gezwind enkele meiden aan
de haak slaat (of was het net
andersom?)
In zijn steeds weerkerende
handelingen merkte je te
veel de hand van de regis
seur en zijn optreden was te
clichématig.
Verder hebben we nog Jean-
Pierre Van Impe als inspek
teur Paul, die teveel in een
karikatuur werd gedrukt en
Joke De Meyst en Irena Van
Nuffel die respektievelijk de
rollen van het verleidelijke
duo Susan en Barbara voor
hun rekening namen en dit
op een weinig overtuigende
wijze.
Hugo Roels als Arnold Need
ham was degelijk en goed in
zijn optreden; als slaapwan
delende inspekteur van de
bank leverde hij verdienste
lijk werk en kon hij eindelijk
de lachspieren loskittelen.
Tenslotte kroop Marc Guns
in de huid van de arrogante
vrachtrijder en was slechts
enkele ogenblikken op de
scène zodat we onmogelijk
een waardeoordeel kunnen
uitspreken.
Als slotkonklusie: De To
neelvereniging «Vast Als
Eik» uit Hofstade heeft haar
talrijk publiek met «Geen
Sex in Sussex» een puur
amusementsstukje voorge
schoteld. De vertolking was
weinig schitterend, maar
toch zittefi er enkele ver
dienstelijke momenten in,
die spijtig genoeg te veel
verloren gingen.
Toch zit «Geen Sex in Sus
sex» te veel vol met zwakhe
den en inzinkingen, en te
talrijke scènes en al te grote
karikaturen.
Spijtig genoeg miste het
stuk ook alle diepgang en
slechts in het laatste bedrijf
kwamen er enkele boeiende
elementen voor, maar te to
neelmatig op de planken ge
zet, om ons écht te laten
lachen. Jo De Bruyn
Pact (Progressief Aalsters Collectief Theater) heeft op
nieuw zijn slag thuisgehaald; na de suksesrijke Pirandello
Klassieker «Zes personages op zoek naar een auteur» en
het spektakelstuk «Prins voor het leven» bracht het verle
den week «Een portable Shakespeare», een kollage van
gespeelde fragmenten, monologen en songs uit de belang
rijkste werken van William Shakespeare in een totaal
nieuwe regie van Jo Gevers op de planken in zaal Madelon.
Het werd opnieuw een brok degelijk verzorgd toneel, maar
toch haalde het niet het torenhoge peil van de vorige twee
abonnementsstukken, maar ja, dat is waarschijnlijk ook
niet mogelijk, ondanks het schitterende dekor en de ge
droomde bezettina,
William Shakespeare hoeft me taalbeheersing van Wil-
nauwelijks nog voorgesteld; liam weergeven. Dan heb je
hij is de schepper van c
een periode zowat
even veelzijdig als uitge- streeks de eeuwwisseling,
breid oeuvre, dat een unieke waarin hij zich vooral uit
plaats inneemt in de Euro- leeft in het uitbeelden van
pese letterkunde. Werken de meest diverse karakters,
als Antony en Cleopatra, Daarna viert William zijn ta-
the Merchant of Venice, The lenten bot in treurspelen die
merry wives of Windsor, de tragiek als het centrale
Henry 4, Romeo en Juliet om thema bezitten; de helden
er maar enkele te noemen bezitten naast een felle no-
zijn pareltjes, die nu nog blesse een even felle zwak-
steeds volle zalen halen met heid, en deze karaktertrek
enthousiaste toeschouwers.
Hoe produktief William Sha-
doet hen dan ook hun fatale
weg tot het einde toegaan.
kespeare wel moet geweest In zijn laatste periode schit-
zijn in zijn leven (1564-1616) tert Shakespeare door sere-
toont «Een portable Shakes
peare» meesterlijk.
stukken, die als het warff
barsten van levenswijsheid.
De samenstelling van «Een Deze vier perioden komen
portable Shakespeare» is qllemaal, netjes afgemeten
meer dan zomaar een suk- en gedoseerd ruim aan bod
sesstuk van de Engelse in «Een portable Shakespea-
grootmeester, het is een re»: negen fragmenten, mo-
«aaneenrijgen» en tegelij- nologen en zelfs songs to-
kertijd «naast elkaar plaat
sen» van een aantal frag
menten uit enkele belangrij
ke werken
re, waardoor
nen de speciale tematiek,
die als een unieke draad
door het leven en werk van
Shakespea- deze Engelse grootmeester
haar- loopt. Je maakt de fadcine-
fijn beeld opgehangen krij- rende levenstocht mee van
gen van Shakespeare als to- uit een pril en mooi ontwa-
taal-mens. Ondertussen ken naar thema's zoals lief-
loopt het leven, vol ups en de, vriendschap, verraad,
downs en verraderlijke wen- nostalgie, levenswijsheid
dingen van William Shakes- en tenslotte
spel en
peare als een film voorbij; sprookje naar teleurstelling
eerst de komedies, met hun en ontgoocheling en uitein-
wat boertige inhoud, die delijk de dood.
nogal naar het kluchtige Regisseur van dit waagstuk
neigen maar toch de ge- is Jo Gevers, die werkelijk in
dachtenrijkdom en de enor- de toneelwereld vervlochten
zit; hij doceert dramaturgie,
toneelekspressie en woord
kunst. Tijdens dit toneelsei
zoen is zijn toneeltaak ver
bonden aan Theater Malper-
tuis uit Tielt. Hij wist Wil
liam Shakespeare diep en
ragfijn te ontleden, waar
schijnlijk omdat hij zo nauw
met Shakespeare's werken
verbonden is.
Alles begint met Romeo en
Juliet, zonder twijfel de
meest aangrijpende liefdes
historie uit onze westerse li
teratuur, waarin ons nog
maar eens duidelijk ge
maakt werd dat «liefde
blind is».
Nauwelijks ben je klaar met
het verwerken van het eer
ste fragment of je wordt lief
op de klownsneus van An
ton Cogen gedrukt, en on
dertussen bespeelt knecht
Lans ongemeen plezierig de
snaar van de «fijnzinnige
spot». Hilariteit en vrolijk
heid alom in zaal Madelon
met nauwelijks dertig toe
schouwers. En dan komt de
verrassing eigenlijk is het
geen verrassing, maar toch
dacht je dat dat nooit kon
want Anton kruipt in de huid
van Brutus en Marcus Anto-
nius en demonstreert de in
drukwekkende overredings-
en overtuigingskracht en als
toeschouwer kom je volledig
onder de indruk, alhoewel je
ogen nog vochtig zijn van
het lachen... En het is alsof
Anton met André en Sien
niet genoeg krijgen van de
ernst, want even later
spreidt André Roels het on
geluk van Richard II voor
treffelijk tentoon. Daarna
tijd voor een zachte en o zo
gevoelige en subtiele song,
die als een ontluikende
bloem langzaam openbloeit;
«Under the Greenwood
Tree». «Elk wat wils» krijgt
nog een speciale dimensie
mee door de zotskap Ja
cques, en hij slaagt er won
derwel in de melancholi
sche toon die «Under the
greenwood tree» uitstraalt,
te neutraliseren, maar niet
volledig zodat de levens
wijsheid voldoende je po
riën kan binnen dringen.
Na de pauze volgt «Midzo-
mernachtsdroom». waarin
Anton en André vrijwillig
als een stuntelige karika
tuur op de planken worden
geduwd, en waarin de to
neelliefhebberij van vereni
gingen dertien in een do
zijn een knap veegje uit
de pan krijgen, onder ande
re door het zoetgevooisde
Westvlaams dialekt.
Ook het meesterstuk Hamlet
wordt niet over het hoofd
gezien en de twee doodgra
vers duwen je onrecht
streeks op het mysterie van
leven en dood. en laten je
als bewust denkend en voe
lend wezen er je eigen
houding naast plaatsen.
«Een portable Shakespeare»
blaast zijn laatste adem uit
via Macbeth en De Storm,
twee monologen die de epi
loog vormen van dit ganse
stuk met zinssneden als «het
leven is slechts een dwalen
de schaduw» (come what co
me may, time and hour runs
through the roughest day)
en eindigt met «En als dit
vorze schijnbeeld, zullen
eens de omwolkte torens,
weeld'rige paleizen, gewij
de tempels, ja, deze aardbol
zelf met al wat hij bevat ten
onder gaan. en evenmin de
ze ijdele vertoning spoorloos
verdwijnen». Mooier kon het
en «They bore him Bare-fa
ced on the Bier»; het viel op
dat de klippen als illusie,
wisselvalligheid, vergis
sing op het zachtstromend
riviertje nu en dan op het
gepaste tijdstip opdoken,
zodat je om Shakespeare's
eke
S.l
'erderi J
I»
CINEMA PALACE
Benedenzaal
In de grote benedenzaal van cinema Palace loopt
reprise «De 101 Dalmatiers» een suksesrijke teke
film van Walt Disney. Het is het verhaal van ti
honden die een gelukkig gezinnetje stichten. H:
eerste kroost bestaat uit vijf lieve dalmatiers.
worden echter bedreigd door een feeks van een
die graag een bontjas zou hebben van dalmat
huid. Hiertoe huurt zij twee dieren. Hun O]
bestaat erin dalmatiershondjes te ontvoeren. Dit
hen echter niet lukken, want er wordt een
reddingsaktie op touw gezet. De honderd en
dalmatiers zullen aldus gelukkig kunnen vei
ven. De dieven ontlopen hun straf niet. Een politi
getint sprookje dus.
Studio
In de Studio loopt een nieuwe prent, «Danny Suk
snooper» «Een rare klabak», een film van Sei
Corbucci met Terrence Hill in de hoofdrol.
Het is het verhaal van de jonge motoragent Davei
blootgesteld werd aan kernstralingen (nog nul60
eens!) en sindsdien over een ongelooflijke mac
beschikt. Hij kan zien wat er om de hoek van
straat gebeurt en aldus kan hij heel wat onhl"1
voorkomen. Bovendien beschikt hij over een aan:
wonderlijke gaven. Maar deze mysterieuze krac Pra
brengt ook problemen mee. Het gebeurt soms datl
zijn gave plots verliest. Een dergelijk ongewensB(3<
tussenkomst doet zich voor op het ogenblik dat
politiemannen een bende moeten oprollen die gelsfcni
wordt door Torpedo, een Mafiabaas die de st
overspoelt met valse dollars.
Zal Dave, die van moord beschuldigd wordt,
slagen deze schurken te ontmaskeren? Een spaden
nende «Terrence Hill-film, voor de liefhebbers
het genre.
Club
In de Club loopt de griezel-gruwelfilm «Vrijdag i
nog een weekje door. Wie graag siddert en bee ,u9
niet vies is van bloed kan daar terecht-
CINEMA FEESTPALEIS
Cinema Feestpaleis houdt het bij de muzikale filn jq6i
Ditmaal pakken zij uit met «The Jazz Singer» e ^sl'
film van Richard Fleischer met Neil Diamond, Le x,.
rence Olivier en Lucie Arnaz in de hoofdrollen. E n q
is het verhaal van de jonge Yussel die een dubt
leven leidt. Enerzijds is hij zanger in de synagc ln
van zijn vader, en anderzijds tracht hij als Jte,
Robin carrière te maken als komponist-zanger.
Gedurende het ganse verloop van de film zal
Yussel een tweestrijd zijn, het huiselijke, met
zangstonden in de synagoge, of de weg naar
roem, met optredens overal. Tijdens deze wisselen r
keuzen, raakt hij eveneens verliefd op zijn imprea f||
rio, Molly. Wanneer zijn vader dit te weten komt,:
dat hij zijn vrouw verlaten heeft voor Molly, bra
hij met zijn zoon.
Op het sterfbed wenst hij zelfs zijn zoon niet meer
ontmoeten, totdat men hem mededeelt dat het n
alleen Jess Yussel is die hem wil ontmoeten, rra
ook zijn stevige kleinzoon..
Een ontroerende film met ster-zanger Neil Daimi
in een ster-rol.
Zaal 2
«Monsters uit de diepte» een film van Barba
Peeters, is een griezelfilm in navolging van Jaws
Phirana. Ditmaal zijn het monsters, moleculal
wezentjes door onbekende kracht opgegroeid I
half-mens-half-visachtige monsters die een Califi
nisch vissersstadje terroriseren. Kinderen verdw e d
nen, zwemmers worden vermist, mensen ontsmjenc
pen aan de dreiging van donkere wezens, enz...
dat allemaal terwijl het stadje de Zalmfeesten vieifc y,
Zaal 3
«The Blues Brothers» een andere suksesvolle muzf
kale film doet het nog een weekje in de derde E
van cinema Feestpaleis.
iter
krachttoer gesproken
zelfde kan gezegd
van de kostumes en de
bandmontage.
De vertolking was e
Anton Cogen, André
en Sien Orbie hebbe Hogi
lang hun sporen verdie be E
de toneelwereld, macn
lieten ze weer staaltje»
van akteerkunst. Antoi
gen nam graag
leeuwenaandeel voor
en bracht deze taak of® h
voortreffelijke wijze,
overgang van idiotif")
knorrende klown nac
machtige heerser
(met alle «tics» ero
eraan) was meesterlij
verder speelde hij nu
raak en pittig, dan een 1
stig en diepgaand in
medeakteur André
die ook duidelijk in z
was en schitterde in
van de schrandere en
onbeschaamde hofnar, rooi
Sien Orbie leverde
verdienstelijk werk
vooral te appreciëi
haar feilloze zang
y
tij.
1 D
S ore:
erz<
hadden we ze wat rr.e^i, D
n,
'esti
grote motief van wisselval
ligheid niet heen kon...
Het schitterende dekor van
Leo Hubrecht doet achter
eenvolgens dienst als
hou je vast a.u.b. kasteel,
woud, spreekgestoelte, do-
denplaats enz. Van een
de scène gezien...
«Een portable Shakosp racje
krijgt nog een streep? ülen
wanneer je weet dat df |je(,
spelers handig en ge (er
inspeelden op de rei irj
van het aandachtig* de
bliek en nu en dan e(jai
brutaal tegen hun scl 0m,
stompten. iva,
rot.
Als slotkonklusie: ■Eo+ion
table Shakespeare» |gn
nieuw en gericht op 19 0 Z(
kan je nooit vervelen ns
iedereen vond er zij* !n
ding; ernst en humor, encj"
gevuld door achtti un
eeuwse liederen, oyg,.
meesterlijk en ™«i„a
gedoseerd door regiss* en t
Gevers en de drie al daq
weten moeiteloos de i (joe
en spiritualiteit vernull 6n|j
de verf te zetten. Spijll ieQ|
noeg kwamen slechts
le tientallen mensen Qe
gen om «Een portable y g
kespeare» te bewond1
maar dat was de echl !r| u
neelliefhebber nauw' s
een zorg want hij gen* [est
met volle teugen van.
het wat stiller geweest me|
cafetaria van de zaal M d r
Ion, dan kreeg deze pro
tie 10 op 101
JODE
Oe
1 al
niet; twee luiken van elk
ruim een vol uur konfron-
teerden je rustig en braaf
met verschillende stijlsferen
en je liet je, willens nillens,
gedwee meedrijven op de
zachte tonen van de song
«Under the Greenwood tree»
