arel Heïrbaut:
Ik blijf met de Boelmïlïtanlen verbonden,
bt op de beklaagdenbank!»
Eén der 128 afgedankten
De Voorpost - 8.1.1982 -23
V-É
'n. de inleiding van zijn brochure «Tien jaar boel bij Boelwerf» schrijft
I gevaardigde-beheerder Victor Nelen o.m.: «Op ons bedrijf hebben op
eJt einde van de zestiger jaren een paar ACV-militanten zich op het
;mtorplan gewerkt, Jan Cap en Karei Heirbaut. Vanaf dat ogenblik is
ihl de werf een systematische tegenwerking en beknibbeling begonnen van
aal wat leiding en gezag vertegenwoordigde. Ieder initiatief, iedere
aatregel werd zodanig geïnterpreteerd en voorgesteld dat hij tegen de
lc frektie (en soms ook tegen de eigen vakbondsleiding) werd uitgespeeld.»
c Is hoofddélégué van de ACV-arbeiders zit Jan Cap svndikaal nog steeds
^fevig in het zadel. Zijn spitsbroeder Karei Heirbaut echter werd in 1975,
a aktie tegen zijn eigen syndikaat, uit de vakbond gezet. Dat was voor
„d'pirbaut nochtans géén reden om de strijdbijl te begraven. Hij blèèf zich
|i- als ABVV-militant inzetten voor de arbeiders, met woord en daad,
ge» debatten en barrikaden, steeds rechtlijnig radikaal. Een idealistisch,
plewust militant volgens de enen, een onverantwoordelijk onruststoker en
n\»roerkraaier volgens de (zeer vele) anderen. Karei Heirbaut: een droom
II %or (extreem) links, een nachtmerrie voor rechts.
0 Pie is deze man, wiens streuvelig haar even opstandig is als zijn drager?
je Voorpost legde zijn oor te luisteren.
icht
:/ltind«
cli
>liet stakerskomiiee tijdens het jongste
t fouten gemaakt, die hebben bij
entot de uiteindelijke ontknoping?
tnij eerst dit zeggen: het is een
"breven wet dat men, naar buiten
ijd partij kiest tot in het ongelijk,
zouden er fouten geweest zijn, dan
h«|at een interne kwestie. Dat is een
regel. Ik moet die regel hier echter
ns toepassen, want de militanten-
lMslvan Boel heeft tijdens het jongste
;t géén fouten gemaakt. Als er
gemaakt zijn, dan zijn die te wijten
provinciale vakbondsleiders. Zij
i zich van het stakerskomitee afge-
Zij hebben een bocht van negentig
gemaakt, zoals ik in mijn Stakeis-
fek schrijf.
jddelen die de Boelmilitanten aan-
i()jen om de werkwilligen tot andere
iten aan te zetten, waren niet altijd
proper».
i twee algemene vergaderingen ge-
waarop de arbeiders zich konden
jken over de afdankingen. Met zeer
n meerderheid (83%) werd beslist dat
1 van afdanking tot de algemene
l,°i zou worden overgegaan. Als een
lcjote meerderheid zich daarvoor uit-
t, dan moeten de anderen zich daar
Iratisch bij neerleggen. Eens die
Sng genomen, moet men konse-
zijn en rechtdoor gaan. Als er
'll lelijk na machinaties van de
1 le dan toch werkwilligen zijn.
Ll,knnen wij dat niet aanvaarden. Dat
mag niet geduld worden. Als ze er
jn, dan houden wij ze tegen, liefst
ichte middelen. Maar als het moet
inder zachte. Dat lokken werkwilli-
;lilf uit.
ij geweld een gewettigd middel?
Iyen in een systeem waarbij voortdu-
>p ons geweld wordt gepleegd. Als
lensen verplicht in te leveren, dan is
,;isn vorm van geweld. Als men afge-
jwordt en moet gaan doppen, dan is
;istp soort geweld. Als wij ijveren voor
;i<lt: voorwaarden, dan gaan de bazen
/()pmaar op onze vragen in. Bazen
n de rijkswacht bestellen, dat kun-
ikbonden of militanten nooit doen.
j ijveren voor betere voorwaarden,
u(oen wij dat liefst zonder geweld.
in' eerlijk gezegd, daar geloof ik niet
^ms moeten wij naar krassere midde-
js (jpen, zoals bijvoorbeeld een bezet-
orn
)émtiek op de algemene vergaderingen-
rbkje-mikro betreft, dat wie iets anders
lelinn de progressieve leiderskern, uitge-
wordt en eigenlijk geen kans krijgt
'Wkndpunt te verdedigen.
'steem van dc algemene vergaderin-
K'^èt-vrije-mikro is er gekomen na
Jcl van de staking van 1971. Het zijn
-ytitanten zelf die deze gang van zaken
I rtleven geroepen hebben, opdat elke
«-'"er de gelegenheid zou krijgen zijn
bunt toe te lichten, of het standpunt
l)V4kbonden en délégués te bestrijden,
'■••eze vrije mikro wordt vaak gebruik
ikt. en het is volgens mij nog nooit
"'rd dat iemand bij het uiteenzetten
ijn visie tot zwijgen werd aange-
a I. Wat natuurlijk wel gebeurt is dat
^('!oezemoes of afkeurend gemompel
S..Jen 's, als bepaalde visies worden
Maar dat is nog altijd wat anders
:mand de mogelijkheid ontnemen
ji standpunt te verdedigen,
ïje mikro op de algemene vergade-
is erg waardevol en zeer demokra-
Hij mag zeker niet afgeschaft
i.
octvooral heb jij je vorming als syndika-
setkregen
i ea jaren in het vormingswerk aktief
srnst. En nog! Er zijn daarbij een paar
les te onderscheiden, ook al lopen
or elkaar. Ik heb Elewijt gevolgd,
'I <ental jaar. Dat was niet onbclang-
wtoaar mijn eigenlijke start en ont-
Jajbg heb ik gekregen bij[ de KWB. Ik
r "laar omzeggens alle mogelijke en
"gelijke vergaderingen meegemaakt:
llen debatten onder de kerktoren in
jeestersvergaderingen als afdelings-
Ai'tter van Don Bosco (Sint-Niklaas),
sstuurslid van het KWB-Verbond
>r
t. U 'JV
studieweekends en -reizen meegemaakt...
Dan ben ik beland in het nationaal be
stuur van de KWB.
Vooral de periode 1964, met het KWB-
manifest «Het kapitalisme maakt de mens
kapot», heeft een blijvende invloed gehad
op mij. Deze progressieve KWB-werking
heeft een sterke revolutionaire stroming
teweeggebracht in de kristelijke arbei
dersbeweging, maar zij werd achteraf
door de konservatieve krachten aan ban
den gelegd en kapot gemaakt.
Uit deze periode zijn belangrijke figuren
naar voren getreden, die in dezelfde rich
ting zijn blijven werken. Ik denk bijvoor
beeld aan Robert De Gendt (nationaal
KWB-voorzitter) en Jozef Smet. Ver
scheidene elementen groepeerden zich in
de ACV-Boelkern in Temse, zoals Alois
Noens, Frans Vercauteren, Désiré Gij-
sens. Jan Cap en ikzelf. De KWB-invloed
manifesteerde zich zowel in de vakbonds
werking als op de Boelwerf. Vooral ons
demokratisch karakter heeft veel kwaad
bloed gezet bij vakbondsleiders.
Een andere belangrijke fase in mijn vor
mingsproces was de meirevolte van 1968.
toen arbeiders en studenten in Frankrijk
in opstand kwamen. In deze stroming was
ik aanwezig, of meer zelfs: mee-stimule-
rend. Het was de schoonste periode uit
mijn militantenleven. Alles leek toen mo
gelijk, het was alsof alles kon veranderen.
Boeken van Marx en Mao kwamen terug
aan de oppervlakte, de Derde Wereldbe
weging drong door in de katholieke pro
gressieve verenigingen en bij de studen
ten. In Sint-Niklaas werden alle mogelijke
komités opgericht: Ontwikkelingssamen
werking. Aktie Rechtvaardigheid, Ar-
beidskomitee Waasland, Dat laatste is
jaren de nachtmerrie geweest in vak
bondsmiddens. We trokken naar vele fa
brieken om pamfletten te gaan uitdelen,
we organiseerden meetings, debatten,
Met het Groot Arbeidskomitee met
o.m. Jef Sleeckx (nu SP-volksvertegen-
woordiger) en Piet Populier uit Balen
legden we kontakten in Vlaanderen. Wal
lonië en Nederland. De aktieve militanten
uit de fabrieken zochten elkaar op. In die
periode kwam het Kultureel Front Vlaan
deren uit de grond, samen met De Vieze
Gasten, De Nieuwe Scène, Barst,
toneel, muziek en film sloten dichter bij
elkaar aan. We bouwden instrumenten uit
van alternatieve arbeiderskuituur. We
trokken met deze groepen naar fabrieken,
meetings, solidariteitsavonden en beto
gingen. Ik ben afgevaardigde in de be
heerraad van het Kultureel Fonds Vlaan
deren. dat volledig samenwerkt met Ne
derland op basis van de strijdkultuur.
Vorming heb ik nooit gezien als iets
wereldvreemds, als mannen of vrouwen
die zich zot studeren. Vorming moet uit
het leven zélf komen: vandaag aan een
fabriekspoort agerend tegen een hels
werkritme. morgen aan klinieken tegen
dokters en apothekers, Ik heb jaren in
de kerk op de preekstoel gestaan als
voorlezer, maar 's morgens stond ik aan
diezelfde kerk pamfletten uit te delen
tégen de luxetarieven bij begrafenissen,
tapijten bij huwelijken e.d.
Dikwijls hoorde ik zeggen: waar haalt die
dat allemaal uit? Ik heb leren luisteren
naar de mensen, en zo hun problemen van
iedere dag leren kennen. De vakbond is
een uitstekend middel om de basis beter
te leren kennen.
Mijn stelling is altijd geweest: we moeten
de strijd hier voeren, op «de eigen akker».
Maar tegelijk moeten we het internationa
le maatschappelijke leven op de voet
volgen. Vandaar dat ik niet alleen hiér
aktief ben. Ik heb betogingen meege
maakt in Rome, Palermo, Parijs. Besan-
£on, Kalkai, Chooz, Noord-Ierland, ik
ben op studiereis geweest naar Oost- en
West-Duitsland, naar Albanië, ik ben met
Wereldscholen naar de Unctadkonferen-
tie geweest in Manilla (Filippijnen), ik
heb Hongkong bezocht. En als 't mogelijk
is trek ik binnen twee jaar naar Cuba.
Ik heb altijd geloofd in het zelf doen, in
het handelen, en dan zien hoe erop gerea
geerd wordt. Door scha en schande word
je wijs. Een goede syndikale délégué
word je pas onderweg, al doende. Foto
graferen leer je pas door aan de slag te
gaan. de vervolmaking volgt wel; iedereen
kan toneelspelen; iedereen kan zingen,
ook al zingen we op Boel soms wel eens
vals; iedereen kan spreken, ook al vraagt
dat wel training; iedereen kan schrijven
met of zonder fouten; eerst reizen, dan
talen leren. Eerst doen en dan zullen we
wel zien. Dat is de beste vorming: op basis
van doen en ondervinden. Ook niet bang
zijn om uren te studeren en 's morgens
vroeg op te staan. Ik heb Marx gelezen
om beter de maatschappijstrukturen te
doorgronden. Interessant en zeer leerrijk,
maar koud. Het evangelie geeft een rijk
mensenbeeld en is een warme, diepmen
selijke inspiratiebron.
Vorming is géén saaie bezigheid, het is
boeiend. Ik heb alles gedaan wat mogelijk
was om aan iedereen uit mijn omgeving
duidelijk te maken wat er allemaal ge
beurt rondom ons. Dat is niet altijd een
voudig. Vooral omdat wij ontmaskerend,
ontluisterend werken, en als je de machti
gen van hun troon stoot wordt het gevaar
lijk. Het is dan ook dikwijls een pijnlijke
operatie geweest, zoals bijvoorbeeld bij
de vakbond. Of bij onze konfrontatie met
bisschop Van Peteghem, met wie ik in
opdracht van KWB-KAV Oost-Vlaande-
ren diskussieerde over Humane Vitae
«Ik droom van een wereld
waarin je ziek, gehandicapt
of werkloos bent».
Laten we maar lopen met onze voeten op
de grond. Mijn verlangen is eenvoudig:
zuivere lucht en water, de grond die niet
dient om te spekuleren maar tot welzijn
van iedereen. In onze maatschappij is
privébezit een heilige koe, daarvoor moet
alles wijken. Privébezit geeft macht over
velen. Ik droom van een wereld zonder
grenzen, zonder prikkeldraad, geen on
derscheid tussen blank en zwart. Iedereen
een huisje met een tuintje. In de fabriek,
laten we daar werken zonder bazen en
knechten, alle onderdrukkende elemen
ten moeten daaruit verwijderd. Wat we
produceren? Produkten die dienstig zijn
voor de mens. niet tot vernietiging van
natuur, dier en mens. We hebben geen
oorlogsfabrieken nodig om te leven. De
steeds maar groeiende oorlogsbegrotin
gen van Rusland en Amerika zijn alleen
(wat zeker niet mijn specialiteit is) en over
dc oprichting van parochieraden en de
vertegenwoordiging van de arbeiders
daarin.
Mijn vorming? Ik heb honderden debat
ten bijgewoond, in kleine jeugdklubs,
onder de kiel van 't schip, militantenver-
gaderingen, volksvergaderingen rond vak
bond, huishuur, milieu. Op uitnodiging
van studentenverenigingen heb ik in alle
Vlaamse universiteiten het woord ge
voerd. Voor mij was dat allemaal hetzelf
de: veel of weinig volk, we hadden steeds
wat te vertellen, want we hadden veel
beleefd. En jongeren interesseren zich
altijd voor wat je vertelt, als het maar
levensecht is en ontdaan van alle kunst
matigheid.
Samenvattend kan ik stellen, dat mijn
vorming in hoge mate bepaald werd door
de KWB en door mijn konstant militant
bezigzijn. Mijn vorming eindigt niet. Ze
gaat nog steeds verder.
Je visie op de vrije marktekonomie?
«Vrije marktekonomie»! Wat een valse
uitdrukking. Wie heeft hier de macht?
Zeker de werkers niet, zeker de zieken of
gepensioneerden niet! Wie laat in België
regelmatig de regering vallen? We zijn al
aan Mariens V toe. Wie speelt het spel
rond de fusie Cockerill - Boel? Hoe har
der de krisis, hoe meer de bankiers naar
de voorgrond komen. Kijk naar de multi
nationale oorlogsindustrie, wie heeft daar
de beslissingsmacht? Wie spekuleert met
de grondstoffen? Wie beheerst het trans
port? Hoe vrij zullen we zijn als radio en
tv op de kommerciële toer gaan? Wat
zullen we dan moeten slikken? «Vrije
marktekonomie», 't zijn schone woorden,
da's al! 't Probleem is dat de arbeidersbe
weging vooral haar leiders gelooft, en die
geloven nog in de overlegekonomie. Zij
hebben ons jaren het sprookje opgesol-
ferd van de welvaartmaatschappij. Wij
moesten voorzichtig zijn. «de kip met de
gouden eieren» zoals Houthuys dat zo
schoon kan zeggen. Maar 't is al verleden
tijd. Wij moesten geloven in onze sociale
partners. Maar wat zien we nu? Eén van
de sociale partners, de patroon, gaat over
al in de aanval om de sociale verworven
heden af te breken. De regering is de
gevangene van de bankiers, en zij komen
bij de werkende mensen 't geld halen. De
vrije marktekonomie vervalst ook de kon-
kurrentie, denk maar aan staatswaarbor
gen. leningen, subsidies,
Wie in de vrije marktekonomie gelooft,
heeft geen enkele opstelling om deze
maatschappij grondig te wijzigen, en is
mede de oorzaak dat de leiders van de
arbeidersbeweging konservatief zijn ge
worden. Vrije marktekonomie betekent
ook een leger van werklozen, waarvoor
men geen antwoord heeft. Wij gaan regel
recht naar een maatschappij zonder werk.
Deze omwenteling zal sterker zijn dan de
industriële revolutie op het einde van de
vorige eeuw. En de arbeidersbeweging
heeft geen antwoord!
Welk ideaal maatschappijbeeld streef jij
na?
maar oorzaak van ellende. Amerika heeft
de grootste oorlogsbegroting uit zijn ge
schiedenis, maar ook het hoogste aantal
werklozen! Meer dan één miljard mensen
verhongeren. Laat het zijn zoals in «Soep
met ballen» boek van Karei Heirbaut):
zet alles op zijn kop, alle mensen rond de
rijstpaptafel. Demokraten en socialisten
zouden de oorlogsbegroting moeten weg
stemmen. Als mens wil ik niet leven onder
geweren of strafkampen, zoals in Chili,
Polen, Afghanistan of El Salvador. Geen
regering zoals hier die regeert op basis van
volmachten, regelrecht gericht tegen de
werkende mensen. Ik droom van een
wereld waarin je niet bang hoeft te zijn als
je ziek, gehandicapt, oud of werkloos
bent.
Welk politiek systeem moet deze (droom)
wereld tot werkelijkheid maken?
Ik ben uiteraard voorstander van een
demokratisch systeem. Onze traditionele
kapitalistische demokratieën zijn ontoe
reikend, dat bewijzen de huidige situaties.
Ik zie ook geen enkel kommunistisch
systeem zoals ze nü werken in staat om tot
dat maatschappijbeeld te leiden. De be
staande kommunistische systemen zijn te
mechanisch, en een verwerpelijk kenmerk
is de onvrijheid van de mensen. Er zijn
ook wel goede kanten aan, zoals de koö-
peratieven, maar de afwezigheid van vrij
heid is een essentieel tekort.
Hoe kan de maatschappij veranderen? De
mens moet zijn konklusies trekken uit wat
hij rondom zich ziet gebeuren en moet
zijn verbeeldingskracht laten werken. Ik
geloof niet dat er langs parlementaire weg
fundamenteel wat zal kunnen veranderen
in ons land. De rijken blijven rijk. Van
daar dat straatakties zo belangrijk zijn.
Denk maar aan massale bewegingen als
deze voor de ontwapening en de vrede, de
ekologisten, de krakers, Buiten en
boven alle bestaande strukturen en orga
nisaties vinden duizenden mensen elkaar,
om te strijden voor het behoud van de
mens. Dat is een geweldig verschijnsel, en
dat kan leiden tot wezenlijke veranderin
gen. We zitten volop in een nieuwe ont
wikkeling. Die trend zal nog toenemen.
De groenbeweging bijvoorbeeld zal zich
sterker opstellen naarmate de vernietiging
van de natuur toeneemt. Ik ben voorstan
der van kommunisme, waarbij de mens
zijn vrijheid geheel kan bewaren. Goede
ren en produktiemiddelen moeten ge
meenschappelijk bezit zijn, en het indivi
du moet opgenomen zijn in de verant
woordelijkheid van het gemeenschappe
lijke. Ik geloof dat dat mogelijk is, ik
geloof in de mens. Men moet hem de kans
geven, ook al zal hij soms moeten gekorri-
geerd worden. Die korrektie komt door
de gemeenschap zelf. Als ik wat verkeerd
doe onder de Boelstakers, dan zal men
mij korrigeren. Onze huidige maatschap
pij met haar strukturen is te individualis
tisch, te personalistisch gericht en lokt
egoïsme en hebzucht uit.
Karei Heirbaut is geen populair man, ook
niet onder de gematigdearbeiders. Of
dacht je van wel?
Eerst en vooral: ik ben geen vedette. Ik
heb altijd geleefd met pro en contra, en
was altijd gesteld op kameraadschap. Op
échte kameraadschap, en die herken je
alleen in moeilijke tijden. Het is gemak
kelijk kameraden te hebben als alles goed
gaat. Toen ik in 1975 afgezet werd als
ACV-militant, trokken we met honderd
man naar de vakbondslokalen om te pro
testeren. Dat noem ik kameraadschap in
moeilijke tijden. Mijn schoonste herinne
ring in dit verband is de 22 weken-staking
die pas voorbij is. De manier waarop we
elkaar gesteund hebben getuigde van
échte kameraadschap. We beseften ook
wat op het spel stond: afdankingen, be
sparingen. maar vooral een aanval op
onze syndikale werking!
Of ik onder de arbeiders onpopulair ben?
Ik loop niet rond met populariteitsmeters.
Maar telkens ik aan sociale verkiezingen
heb deelgenomen, haalde ik meer dan
genoeg stemmen om verkozen te zijn.
Waarom ben ik in 1975 afgezet vlak vóór
de verkiezingen? Omdat men goed wist
dat ik terug verkozen zou zijn. Waarom
heeft Boel mij nu afgedankt? Omdat de
direktie vreesde dat ik aan de volgende
sociale verkiezingen zou deelnemen en
zou verkozen worden, als ABVV-mili
tant, en dan zou ik terug beschermd zijn.
Maar ook als onbeschermde militant was
ik nog te gevaarlijk.
Ik ben acht jaar sekretaris van de onder
nemingsraad geweest. Dat gebeurde al
leen maar door stemming binnen de
ACV-kern. Steeds haalde ik de meerder
heid, ook al heerste daar een grote ver
deeldheid tussen links en rechts.
Ik wil overigens onderlijnen dat ik mij als
militant en bestuurslid binnen het ABVV
goed thuis voel. Ik heb daar een kring van
echte kameraden gevonden. Zij hebben
bijvoorbeeld meegewerkt aan het lance
ren van mijn boeken: «Tussen kop en
kont», «Soep met ballen», «Stakersdag
boek». Als ik dat vergelijk met de toe
stand van 1975... Toen stonden we tegen
over elkaar, omdat we elkaar niet begre
pen. Je ziet dat alles veranderlijk is, maar
soms moet een mens veel geduld hebben.
Tegenover het ACV koester ik géén ran
cunes. Op Boel hebben wij altijd goed
samengewerkt.
Partijpolitiek gezien ben jij dakloos. Nooit
politieke ambities gekoesterd?
Ik ben partijpolitiek inderdaad altijd dak
loos geweest. Aan deelname aan het poli
tieke leven heb ik eigenlijk nooit echt
gedacht. Ik had er geen nood aan. Ik heb
altijd gewerkt met de basis, in de KWB,
het Arbeidskomitee, toneelgroepen, de
vakbond. Daar sta je het dichtst bij de
mensen. Van daaruit moet de verandering
groeien, daar moeten de ideeën warm
gemaakt worden. Ik hou niet van partijen;
het zijn machtsinstrumenten. Ik sluit
nochtans niet uit dat ik misschien later wel
ooit interesse zal krijgen, maar op dit
ogenblik zeker niet.
Ben je gelovig?
Ik kom uit een katholiek midden, met hier
en daar een kristelijke inslag. Vroeger
ging ik beewegen, nam deel aan proces
sies, las voor in de mis, Nu is het
anders: betogen, bezetten, staken,
maar als je goed kijkt zijn er heel wat
parallellen met vroeger: ik ijver nooit
alléén, maar mét anderen, in gemeen
schap, tégen onrecht, vóór een betere
wereld, vóór vernieuwing, verandering in
dienst van mens en gemeenschap.
Het kristendom zowel als het marxisme is
in oorsprong een beweging in dienst van
de mens en de samenleving. Zij hebben
geen tegenstelling op het praktische vlak,
in het leven van elke dag. Ik wens en wil
echter niet leven met dogma's die je wel
terugvindt in katholieke of kommunisti
sche partijen. Voor mij is alles in bewe
ging, alles kan steeds opnieuw in vraag
gesteld worden. Ik ben niet ongelovig,
maar ik zoek, ik twijfel.
Je toekomstplannen?
Ik heb werk genoeg voor de boeg, en leg
me daarbij zelf een werkritme op. Ik volg
twee avondscholen: Frans en fotografie.
Ondertussen speel ik mee in volkstoneel
groep Barst. Voor januari zijn verscheide
ne spreekbeurten voorzien, die vooral
betrekking hebben op de arbeiderestrijd
in zijn geheel. Ik zal ook blijven schrijven.
Onlangs heb ik een kerstverhaal voltooid
rond Boel - Cockerill, in een totaal andere
stijl, want ook die moet voortdurend
veranderen: het is de bedoeling verras
send te zijn. Ik ben ook een vijftal verha
len aan het herschrijven. Het gaat vooral
over de toekomst. De titel is «Zet alles op
zijn kop», net als de titel van het laatste
gedicht uit «Soep met ballen»: de ideeën
daaruit worden breder uitgesponnen. Ik
werk ook aan een vervolg op mijn Sta
kersdagboek; «Een gemeenschap zonder
werk». De Boeldirektie heeft ons in de
loop van de staking een hele reeks proces
sen aangedaan. Ik persoonlijk kreeg er
vijf. Ik schrijf dus ook over het gerecht,
en hoe dat in dienst wordt geplaatst van
het kapitaal. De vervolging van de délé
gués komt binnenkort voor in kassatie.
Ook al ben ik afgedankt, ik bliif dus met
de Boelmilitanten verbonden. Tot op de
beklaagdenbank!»
D.L.
