endermonde maakt zich klaar
oor internationale taptoe
'ien jaar verenigingsleven
im en in 't Apostelken
Siland op drift
n Aalsters St- Jozefcollege
Oogstrelend en boeiend
Poëzie
Milkshake Banana
in Lokerse" Jazzklub
De Voorpost - 2.4.1982 - 21
Muziek
26 juni wordt weer een hoogdag voor Dendermonde, want dan wordt voor de
le maal een internationale taptoe georganiseerd door de Vereniging voor Vreemde-
mverkeer en Toerisme. De vorige twee uitgaven kenden een geweldig sukses. Het
in trouwens ook staaltjes van uitzonderlijk organizatietalent en de deelnemende
behoorden tot de besten die men zich kon inbeelden. De org&nizatoren van deze
die het dit jaar met heel wat minder financiën moeten stellen maar zich daardoor
niet hebben laten ontmoedigen, willen ook dit jaar deze lijn aanhouden. Ook nu
len weer vier hoog aangeschreven korpsen uitgenodigd.
idag 5 april wordt voerders, die op de Grote show zijn nummers ver-
gestart met de voor- Markt het wereldbekende
•koop van de kaarten. «Nationale Taptoe Hymne»
in heeft de keuze tussen zullen spelen.
staanplaats die 50 fr. De vier korpsen zijn de ook
it (kinderen tot 12 jaar Showband Excelsior uit solo'i
,-en gratis binnen), tus- Goes, de show- en drum- Vorig jaar was de Show-en
een zitplaats achter de bandfanfare Excelsior uit Drumfanfare Excelsior uit
leining die 100 fr. kost Rotterdam, de show- en Rotterdam als tc gast in
voorverkoop 80 fr.) en drumfanfare door Vriend- Dendermonde. Omwille van
sohap Sterk uit Katwijk en de perfektie en de hoog- was
werkt als Over the rainbow,
Suspicious mind. My way,
Let the sun shine en zitten
diverse percussie
ten, besloten de inrichters
3 maatschappij opnieuw
De showband Excelsior uit aan te schrijven. Dit jaar
werd opgericht in pakt Excelsior uit met
plaats op de tribune,
waaruit men een praoh- het tamboers- en trompet- staande muzikale kwalitei-
overzicht heeft. De tri- terskorps Ahoy uit Rot-
e plaatsen kosten 200 terdam.
(170 fr. in voorverkoop).
zitplaatsen en dat geldt
'at voor de plaatsen op 1930 als een pijperskorps, galashow en met een show
tribune als voor de stoe- Later, in 1968, gebeurde die zij zelf «de jaren twin-
achter de omheining een eerste en belangrijke tig» noemen. In hun gala-
genummerd en voorbe- omschakeling: het instru- show brengen zij een wer-
ïuden. Zoals gezegd start mentarium ging bestaan vel wind van eigentijdse
voorverkoop op maan- uit trompetten (3 partijen) muziek. En de show uit de
Kaarten zijn trombones, bassen en sou- twintiger jaren speelt voor-
kg 5 april,
n te bekomen
albureel van de V.V.V
het ont- 8afoons. Het was de periode al in op de nieuwe ontwik
dat de band suksessen kelingen die zich toen in de
adhuis te Dendermonde boekte in Zwitserland, Tu- muziekwereld voordeden,
ll. 052-21.39.57).
ne Ier prachtige korpsen
dit jaar heeft men een
nesië, Tsjechoslovakije en We denken onder meer aan
Cannes waar werd deelge- de charleston en de specifie-
nomen aan het bekende ke pakjes die daarbij horen
Mimosafestival». In 1980
'P gedaan op vier be- volgde een tweede wijzi-
tde Nederlandse korp- ging: men ging meer de
die elk twee optredens richting uit van de Ameri-
len verzorgen. De korp- kaan se «drumkorps»
verwisselen niet alleen Daartoe diende men het he-
genre dat ze brengen, ie slagwerkinstrumenta-
ook de show die ze ten rium te vervangen en werd
geven is zeer verschil- <je showband aangevuld
Bovendien wordt ge- met een colour-guarddie
ild van uniform verwis- aan de show en de muziek
Als apoteose van dit een extra dimensie geeft. In
ndioos spektakel, dat Dendermonde brengt de
invangt om 20 uur en showband Excelsior een
lurt tot 22.30 uur zonder volledig nieuwe front-fa-
tge onderbreking, spelen cing show in een nieuw en
vier korpsen samen. Dat Amerikaans getint uni-
zeggen een 200-tal uit- form. In de sprankelende
Het is trouwens in deze kos-
tumes dat de fanfare zal
aantreden, kompleet met
strohoed. Deze show mag
omwille van de choreogra
fie en de wijze van uitvoe
ring, een uniek spektakel
worden genoemd.
Met grote suksessen in ei
gen land, Frankrijk, Duits
land en België, werkt de
Show- en Drumbandfanfare
Door Vriendschap Sterk uit
Katwijk zich aan de top. De
fanfare werd in 1953 opge
richt en was geregeld te
gast in de mini-voetbal-
show in Ahoy. De stukken
die zij brengen zijn allen
arrangementen van de diri
gent. Ze werden gekozen
uit vele genres. Onder meer
uit Star Wars, James Last
(voornamelijk), top 50 me
lodieën, enz. De boereshow
die 18 minuten duurt is een
uniek kijk- en luisterstuk.
Tijdens de galashow dra
gen de leden een galatenue
van de Engelse Home
Guards.
Tenslotte stellen we nog het
Tamboers- en Trompetten-
korps Ahoy uit Rotterdam
voor. Opgericht in 1955
dit korps bedoeld een
orkest te vormen dat qua
presentatie anders moest
zijn dan de toenmalige
drum- en pijperkorpsen. De
suksesformule werd vlug
gevonden door het pubüek
een enig luister- en kijkspel
te bieden Ahoy was reeds
vaker te zien in Duitsland,
België, Frankrijk, Italië en
Zwitserland. In België is de
ze formatie het best bekend
als het vaste huisorkest van
de Ahoy sporthal te Rotter
dam. Een van de grootste
prestaties van dit korps is
ongetwijfeld het optreden
in de wereldberoemde Lon-
dense Mayor Procession.
Door de keuze van het in
strumentarium heeft Ahoy
een speciale eigen sound,
die ook voortkomt uit het
feit dat de muziekstukken
alleen gekomponeerd of
gearrangeerd worden door
de muzikale leider van het
korps. Door de grote inzet
van de leden is Ahoy gewor
den en gebleven wat zijn
oorspronkelijke doelstel
ling was: een ander orkest,
waar opdrachtgever, pu
bliek, en leden veel voldoe
ning aan hebben.
van MJ de stiohting van de O.L.V.-Parochie Mijl be
rend de eeuwwisseling gonsde het van aktiviteiten
uerhande. Er waren de Sociale Werken, de Pensioenkas-
r in «8paren is garen» (1900), «O.L.V. van Bijstand»
in I®02) en "O® Vooruitziende jongens» (1909), de Lande-
•n ke Boer®n8Tilde «St.-Isidorus» (1906), de «Boerinnengil-
k» (1907), de «8paar- en Leengilde» (1907), «Door kennis
Dr r Ar,i®ld" (!908), het «Qeitensindikaat», «De Dender-
•it» (1903), «De Kiekenbond» (1911), «De Zwijnenbond»
1908) en verder Patronaten voor meisjes en jongens. En
Qk de «Apostelhuizen».
p is weinig nieuw onder de
Een Mijlbeke is steeds
i haard van aktiviteiten
(bleven Nu reeds tien jaar
en rond 't Apostelken»
ider impuls van K.O.S.I.
staat voor Kuituur,
btspanning, Sport en In-
p aanwezigheid van volks-
tegenwoordiger Ghis-
1 Willems en raadsleden
Borms, Raymond
jrttersprot, Julien Vinck
b Paul Stockman ging ver-
ien zaterdagavond na de
Concelebreerde eucharis-
triering opgeluisterd
»r het Volwassenenkoor
opening door van «Tien
verenigingsleven» in
meden- en bovenzaal van
't Apostelken». Was de be
langstelling verleden zater
dag verre van denderend,
verleden zondag kwam
Mijlbeek zich vergewissen
van wat het jongste decen
nium door de diverse bon
den werd gerealiseerd
De K.W.B. is er gestart in
1946 en houdt zich o.m.
bezig met gezondheidsop
voeding, gezinsaktiviteï-
ten, kulturele vorming, so
ciale en praktische vor
ming. De K.A.V. vietde zo
pas het 50-jarig bestaan en
is aktief op het gebied van
kookkunst, handwerk,
huishoudelijke aktiviteiten
en algemene vorming. De
C.M.B.V. bestaat ruim 20
jaar en verzorgt vormings
avonden, hobbynamidda
gen en voettochten. «Vrien
denkring d' Apostelen» zor
gen voor de humoristische
noot en dit reeds gedurende
tien jaar, o.m. door optre
den bij gulden huwelijksju
bilea waar ze naast show en
pret ook wel een geschenk
meebrengen. In hun diare
portage geven ze een over
zicht van hun esbattemen
ten met o.m. straatzangers,
ballerina's uit «Het Zwa-
nenmeer» of de «French
Cancan», show waarvan U
eerlang drie uren zal kun
nen genieten bij hun twee
de lustrumviering. De
K.V.L.V. ontstaan uit de
Boerinnengilde en de B.B.
tonen hun aktiviteiten met
de nadruk op landelijke be
zigheden. Ook het Jeugd
koor zette zijn beste beentje
voor en toont naast de mu
zikale en vokale prestaties
ook een overzicht over hun
kulturele en toeristische
aktiviteiten en patroneerde
jarenlang de toneelgroep
«Hoger Op», gemengd
sinds 1960 doch vanaf 1972
optredend als afzonderlijke
organisatie die onlangs met
«Uitvaart» van Sutton Vane
nog hoge toppen scheerde
Het Sociaal Dienstbetoon
houdt zich vooral bezig met
langdurige zieken en be
jaarden o.m. door een zie
kendag, een driemaande
lijks tijdschrift en uitstap
jes en de Groep Liturgie
zorgt voor een tijdsgebon
den beleven van de gebeur
tenissen in het kerkelijk
jaar.
Verder zijn er nog aktief de
Scouts groep 8t.-Aloysius,
Chiro Mieke 't Katje n voet-
b&lklub 't Apostelken», dit
zowel in het Setok-verbond
als in MTSA
Verdere aktiviteiten in dit
jubuleumjaar zijn nog de
prondelmarkt, een bloe-
mentapijt en een tentoon
stelling van oude land
bouwwerktuigen naar het
recept «oud en nieuw». Be
sloten wordt dan met een
kunstkonsert in de kerk.
LH
c oëaie lijkt «in» te zijn in Aalsterse scholen, de laatste
t |d. Niet alleen dkkr, trouwens, ook elders spreidt de
veJoetische muze haar vleugeltjes uit. Een evolutie die je
leen maar kan toejuichen, vooral dan wanneer blijkt dat
Ier en daar 6én of andere leraar ook begint door te
rijgen dat er zelfë nog poëzie nk Guido Gezelle of Paul
ll" m Ostaijen is geschreven
nder leiding van leraar Jos Tilley besloten een aantal
orlingen van het 8t.-Jozefooilege dus ook eens een
[poëzieprogramma in elkaar te boksen, met als thema
j< fctuur en milieu, en onder de titel «Eiland op drift»,
aarmee nog maar es bewezen werd dat onze jonge
ensen ook verder kunnen kijken dan een Joepie dik is,
1 tot welke verbijsterende resultaten een jonge, dynami-
>he leraar die zijn schoolboekjes te buiten gaat samen
st een troep enthousiastelingen komen kan.
ll&nd op drift
ïrfect kon je de avond die
«ze mensen een goed ge
ilde zaal voofdchotelden
let noemen. Wel slaagden
erin de spreekwoordelij-
vonk over te laten sprin-
Bn, wat bij andere, vaak
ohnisch perfecte verto
ngen soms helemaal niet
Bbeurt. Ten slotte is het
le clameren van poëzie geen
(makkelijke zaak, die
éér feeling en talent ver
st dan, pak weg, het acte
rn Zelfs professionals sla-
m er niet altijd in tot een
uitende interpretatie te
—femen van het gedicht in
ëestie en/of «hun draai» te
vinden.
Persoonlijk ergerde ik me
een beetje aan de wat té
stoere toon waarop sommi
ge gedichten naar voor
werden gebracht. Ook vond
ik het niet zo'n goed idee
een aantal haikus van o.a.
Basho, Busson en Issa voor
te dragen. De haiku is een
heel apart, oosters genre
(drieregelige gedichten, in
totaal 17 lettergrepen) die
ogenschijnlijk over heel ge
wone, zelfs banale onder
werpen handelt, meestal
met betrekking tot de na
tuur. Om deze mini-gedich
ten echt tot hun recht te
laten komen, is echter een
niet geringe dosis meditatie
vereist, een bezinnen op,
wat onmogelijk is voor de
toehoorder wanneer deze
gedichtjes voorgelezen
worden. Ze gaan dus plus
minus de mist in, «horen
eigenlijk op het nachtkast
je» thuis, om het eens met
Herman De Coninck te zeg
gen. Ten slotte brak de
archaïsche taal van sommi
ge. reeds lang gestorven
dichters die ook voorgedra
gen werden, vaak de sfeer
die met andere, meer mo
derne werken werd opge
bouwd, contrasteerde zij
ook te hevig met de rest.
Maar voor de rest houdt de
kritikaster dan ook z'n
mond. Want neem nou de
vormgeving bijvoorbeeld,
het verhaaltje waarin de
verschillende, los van el
kaar staande gedichten ge
goten werden. In den be
ginne was er uiteraard de
Schepping (met prachtige
muziek), daarna konden de
seizoenen hun gang gaan,
wat eveneens poëtisch be
licht werd door een groepje
«eilandbewoners». Na een
tijdje wordt de mens ge
schapen, en gaan de pop
pen aan het dansen. De pri
mitieve, maar «natuurlij
ke» eilandbewoners («de
goede wilde»!) trekken naar
de wereld van de mens, en
houden er een kater aan
over, want worden gecon
fronteerd met betonnen
woestijnen («Zijn alle ste
den zo?» vraagt van Os
taijen zich af), een stuip
trekkende natuur, de te
loorgang van de ruimte,
overmatige consumptie
dwang, blinde moord op de
diersoorten en last but
not least dé bom.
Een uitstekende idee dus,
deze vormgeving. Hierdoor
kreeg «Eiland op drift» im
mers de nodige coherentie,
bleef het spektakel niet be
perkt tot het voordragen
van wat losse gedichtjes.
Visie, weetuwel. Dit was
overigens theater van het
zuiverste water. Bovendien
verschafte het verhaaltje de
gedichten een nieuwe di
mensie, bracht hen nog be
ter tót leven: de gedichten
werden evenzovele expo
nenten van de natuur en de
mens die als onderdeel van
deze natuur geleerd heeft
ermee SAMEN te leven, en
diametraal daartegenover.
Expo
EMIEL LEYBAERT IN DE B.A.C. TE DENDERMONDE
Gedurende de maand april stelt de Dendermondse
kunstschilder Emiel Leybaert zijn recentste werken
tentoon in het nieuwe BAC-agentschap in de Kerk
straat te Dendermonde. Omdat Emiel Hanig evo
lueert is het belangrijk te weten dat hier de jongste
werken zullen tentoon hangen.
Emiel Leybaert wordt binnenkort veertig en is
volgens onze moderne normen eigenlijk een laat
bloeier Nadat hij gedurende vijf jaar onder leiding
van de h. Van Beveren had leren tekenen aan de
Kon. Akademie voor Schone Kunsten van Dender
monde, werd hij zelfstandig dekorateur.
Pas in 1974 komt hij voor de eerste keer in het
daglicht met een aantal tekeningen, hoewel hij
reeds lang als hobby tekeningen maakte. Emiel
Leybaert is steeds zeer streng geweest voor zichzelf
en daardoor heeft het lang geduurd voor hij zijn
werken aan het grote publiek toonde. Hij deed dat
pas toen hij ervan overtuigd was dat zijn techniek
perfekt was. Ondertussen echter had hij zich volop
geoefend in de schildertechnieken en een jaar later
stelt hij voor de eerste keer tentoon in de Dender
mondse Akademie. «Voor elke tentoonstelling loop
ik drie weken zenuwachtig,» vertelt Emiel zelf. Men
kan zich dus best voorstellen hoe hij zich de eerste
keer voor eigen publiek voelde.
Maar dat publiek reageerde positief en zo stelde
Emiel Leybaert nog tentoon in Sint-Martens-Latem,
Gent, de abdij van Affhgem, Mechelen en verschei
dene keren in Temse en Dendermonde.
In die periode was hij afgestapt van het hyperrea-
lisme dat zijn tekeningen kenmerkte en maakte
schilderijen die ons onmiddellijk deden denken aan
de Vlaamse primitieven: pure, serene werken met
statische figuren die steeds met een zekere verwon
dering in hun grote ogen het pubhek aanstaarden.
De leerschool van het hyperrealisme had Emiel
Leybaert die verfijnde toets gegeven, die zin voor het
detail, waarvan hij nu volop gebruik kon maken.
Die schilderijen hadden een zweem van romantiek
met geïdealiseerde figuren die volkomen uit de
verbeelding kwamen. Zij vielen in de smaak wegens
de eenvoudige kompositie en de gedurfde maar
mooie kleurenkombinaties.
Hij verwierf zich ondertussen een merkwaardige
techniek waardoor de materies die hij schildert
alleen nog de geur missen: een glas waaruit men zou
willen drinken, hout om te klieven en draperieën om
over te strijken.
De laatste werken van Emiel Leybaert zijn het
logische vervolg op deze evolutie. «Ook de schilder
evolueert» zegt hijzelf. Het vaag-romantische heeft
nu stilaan plaats gemaakt voor de symboliek. Het
lijkt wel alsof hij tevreden is over deze gang van
zaken, want de anders zwijgzame Miel Leybaert
heeft woorden te kort. En hij heeft nog gelijk ook.
De nieuwe schilderijen zijn éoht een streling voor
het oog. De komposities zijn meer gedurfd met grote
ruimten en kleurvlakken, nu onderbroken door een
breuklijn», waarna een vlak goud begint, een goud
dat eigenlijk bestaat uit tientallen verschillende
tinten. Alles is nog steeds even gedetailleerd, mis
schien nog minutieuzer gemaakt dan vroeger. Ley
baert is immers een perfektionist die er niet voor
terugschrikt om een werk waarover hijzelf niet
tevreden is gewoon weg te vlakken, al heeft het
schilderen ervan hem maanden werk gekost.
Zes maanden ongeveer - hoe kan een kunstenaar
dat ook uitrekenen? - kostte hem de realisatie van
een vierluik dat op de tentoonstelling zal te bewon
deren zijn. Het vierluik stelt de vier jaargetijden
voor en op de achterzijde van de twee draaiende
panelen werd, als in een middeleeuwse grisaille, het
leven en de dood afgebeeld. Elk paneel afzonderlijk
is een kunstwerk op zichzelf, samen vormen ze een
prachtig geheel, waaraan vele uren studie zijn voor
afgegaan. Tijdens de tentoonstelling kan men trou
wens de tekeningen zien die aan de basis van het
werk liggen.
Schilderen is voor Emiel Leybaert nu meer denk-
dan schilderwerk geworden. «Iedereen vraagt me
nu wat ik met deze schilderijen wil zeggen,» vertelt
hij. Maar dat gaat toch niet. Iedereen kan er iets
anders in zien. Niemand is verplicht om mijn visie
over te nemen. Elk werk kan voor verschillende
waarnemers andere betekenissen hebben en dat is
nu juist het boeiende van deze nieuwe reeks schil
derijen. Ze blijven altijd even attraktief, stemmen tot
nadenken, maar brengen toch rust door de even
wichtige en ruime kompositie.
Het hierbij afgebeelde werk, dat ook zal te zien zijn
tijdens de expositie, is zowat het exponent van deze
nieuwe stijl. De figuur is menselijker, levendiger
geworden. Vroeger ontstaan in de verbeelding van
de kunstenaar, is ze nu minder cerebraal, minder
etherisch. Achter het hoofd bevindt zich een gouden
vlak, waarboven dan de breuklijn komt, benadrukt
door een gouden juweel. Bovenop een rode gloed als
van een vuur, komt dan een naakt in een eerder
sensuele houding. De kombinatie en de interpretatie
van deze verschillende elementen is voor rekening
van de kijker.
Juist daarom zal de tentoonstelling zo boeiend
worden. Miel Leybaert heeft niet alleen het aangena
me, het oogstrelende van zijn vroegere werken
behouden, maar er nog een dimensie aan toege
voegd: het mysterie, de symboliek, zodoende groei
ende naar een meer volledige kunst die zoveel
mogelijk facetten van het leven omvat.
Emiel Leybaert stelt ook permanent tentoon in
Galerij Het Pand.
(m.d.b.)
de mens als uitbuiter en
vernieler van zijn eigen
leefmilieu en ten slotte ook
van zichzelf. Dit alles kwam
pas echt tot uiting in het
tweede gedeelte, dat ik dan
ook het beste vond: ironi
sche gedichten gelegd in de
mond van de tegennatuur
lijke, materialistische mens
tegenover werken die ver
dediging van de natuur en
het leven op zich nemen.
«Alle dingen hangen
samen»
Wanneer ik eerder stelde
dat er naar mijn gevoel te
veel geput werd uit geda
teerde teksten, dan moet ik
er ook onmiddellijk aan toe
voegen dat het zeer recente
werk desondanks niet ont
brak. In geen geval, zelfs.
En dat doet altijd plezier,
want maar al te vaak houdt
het literatuuronderwijs in
de scholen zo'n halve eeuw
(of nog langer) geleden op.
Alsof er daarna niets meer
geschreven zou zijn.
Grote namen van reeds
lang gestorven of nog le
vende monumenten uit on
ze literatuur stonden dus
broederlijk verenigd met
een paar nieuwlichters, en
kele relatief onbekende
dichtere en mensen uit de
streek. Niemand die het
verschil merkte, so what?
Voor de oude garde tekende
ondermeer Guido Gezelle,
Marsman, Vasalis, Richard
Minne en Paul van Os
taijen. Het «Zijn alle steden
zo?» van deze laatste zorgde
naar mijn gevoel voor een
bescheiden hoogtepunt De
experimentele generatie
was vertegenwoordigd met
Hans Andreus, Ben Cami.
Elburg, Bloem en Hanlo.
En, naar het programma te
oordelen, scheen men ook
al op de hoogte te zijn van
het bestaan van de nieuw-
realisten, waarvoor Gerd
Segers en Buddingh' teken
den. Diens «Kooitje» zorgde
voor een nieuw hoogte
punt. Men sloot de avond af
met het ontroerende «Eens
zal alles eens zijn» van onze
grote, Aalsterse auteur met
de korte beentjes, Louis
Paul Boon - een waardig,
pakkend slot dat treffend
werd gebracht door Peter
Diels.
De samenstellers hadden
het echter niet enkel ge
zocht in zuiver literaire
kringen. Groene pater Ver-
steylen was ook van de par
tij, en zijn «Kocht u al...?»
bewees dat deze keuze meer
dan gerechtvaardigd was.
Bovendien was men gaan
neuzen in de toespraken
van Indianenopperhoofden,
die treffend illustreren wat
ik reeds eerder heb gesteld
in verband met de «natuur
lijke» en «tegennatuurlij
ke» mens - een conflict dat
schrijnend tot uiting komt
in o.a. de toespraak van
Chief Seattle, die zonder
meer een poëtisch pareltje
genoemd mag worden en
aantoont hoezeer die ande
re, zogenaamd primitieve
Indianen-cultuur door de
Westerlingen werd en
wordt ondergewaardeerd.
Deze tekst raakte de kern
van deze avond en liet, wat
mij betreft, een grote in
druk na: «Want alle dingen
hangen samen Wat er met
de aarde gebeurt, gebeurt
met de kinderen van de
aarde».
Ten slotte werd er ook mu
ziek gemaakt en gezongen.
En hoe! Vanuytsels «Stilte
van het land» werd beheerst
gebracht door Hans Roels,
evenals Jules de Cortes «Ik
zou wel es willen weten»,
met Jos Tilley solo, en
bracht meteen een zo goed
als perfecte, vloeiende ver
sie van dit liedje. Voor «Het
lied van het begin» (Ter
Burg, Lam) sloegen muzi
kanten en zangers (Bruno
Bruylants, Rik Hendrix,
Joost Vanstenavondt, Hans
Roels, Peter Diels, Jos Til
ley) de handen in elkaar, en
ook dit werd een topper.
Om te besluiten
In het begin van dit artikel
het ik de woorden «spekta
kel» en «theater» vallen.
Dat zegt dus al heel wat.
Deoora, bijvoorbeeld, wer
den sober gehouden, maar
werden functioneel en ver
zorgd (Peter de Sutter, Pe
ter Van den Brande), even
als de lichtregie, met een
apocalyptische uitsmijter,
richting publiek. Geluid en
muziek, in handen van Ger-
brand Ceder, vielen ook al
prima te noemen, staken
bepaalde teksten op tijd en
stond in een intrigerend
kleedje. Hetzelfde geldt
voor de diamontage. Wie zei
daar iets over totaalspekta
kel? Juist ja, dat is het
woord. De mensen die de
gedichten voordroegen, zal
ik hier niet allemaal opnoe
men (de lijst is te lang)
maar wat mij betreft mogen
ze allemaal een dikke pluim
op him hoed steken. Ten
slotte wil ik ook nog een
bloemetje werpen naar,
nogmaals Jos Tilley die
voor een soepele, beweeglij
ke regie zorgde.
Niet zo heel veel ervaring,
enig talent, een zekere feel
ing. Véél verbeelding, een
hoop inspiratie, wat origi
naliteit. Een waarschijnlijk
ook maar dat bleef on
zichtbaar een grote dosis
transpiratie.
Bloed, zweet en tranen dus.
Dèt waren de ingrdiënten
van dit avondje poëzie.
Graag een kus van de juf
frouw (naar keuze) en een
bank vooruit voor de leer
lingen van 5 LG-LWI,
a.u.b.!
Patrick Bernauw
Jonge professionelen die ei
gentijdse muziek brengen,
een rijke jazztraditie en
sound en het ritme van de
rockjazz: Milkshake Bana
na. De ze8man8formatie
doet zaterdagavond de Lo
kerse Jazzklub aan.
Johan Vandendriessche
aan de baritonsax en
dwarsfluit. Peter Vanden
driessche altsax, Michel Ar-
dui piano. Vincent Kenis
aan de bas, Koen Vanden
driessche drums en Frank
Michiels perskussie, dat
zijn ze. Ze wonnen in 1979
in Hoeilaart het jazzcon-
cours, oogstten enorme bij
val op het Middelheimfeeti-
val in '80 en reisden dat
jaar ook naar Montreux en
andere buitenlandse be
stemmingen. In 1980 ver
scheen een elpee, de pro-
duktie daarvoor was in-
handen van de komponist
en pianist-arangeur Michel
Herr.
Zaterdag 3 april om 21 u.
Oude Heerweg 38-40 in Lo
keren. Toegangsgeld van
120 tot 150 frank Noteer
nu al dat op zaterdag 24
april dr. Ross and his Tra
velling Sheiks te gast zijn
in Lokeren. -
(wvf
