leken Constant De Vos:
rijftig jaar evangelische trouw en beleving
Viering deken De Vos
De Voorpost - 2.4.1982 - 23
teiidag 18 apri) verkeert Aalst in bigde feeststemming. Terwijl de klokken van de statige Sint-Martinustoren nog
«zinderen van het voorbye Paasfeest, overweldigen nieuwe jubelklanken de fiere stede die het vyftigjarig
iriesterjubileum van deken Constant De Yos met de passende luister viert.
kanunnik Constant De Vos, de minzame man, die zyn hele leven heeft ingezet voor eerlijkheid, oprechtheid en
echtvaardigheid, de velen onmondigen mondig heeft gemaakt; die oog en oor heeft voor de kleinen en eenvoudigen, die
Tienden uit alle rangen en standen telt, diezelfde Clement De Vos is dan het voorwerp van een eenvoudige, maar
lartelijke viering.
feereerwaarde Heer Kanunnik Deken Constant De Vos, die we huldigen heeft op vele terreinen sporen verdiend,
ly is een symbool van de volkse priester, gedienstig en sociaal bewogen, maar aristokratisch intelligent, handig in het
>emiddelen, een onmiskenbare diplomaat, geniaal in het onderscheiden van het essentiële en het bijkomstige, een oor
lat luistert naar anders overtuigden. Een zachtmoedig en vreedzaam iemand met een zekere schroomvalligheid,
loffelyk en sierlyk in woord, priester en Vlaming midden zijn volk, zonder echte vyanden, wiens leven blykbaar
erliep in een rimpelloze, gestadig stygende lyn: boerenzoon, student by de Jezuïeten, suksesryk universitair, priester,
eraar, onderpastoor, bestuurder van sociale werken en proost van de weeskinderen, deken van Herzele en Kannnik-
leken van de zone Aalst. Juist omdat in hem zoveel personages schuilgaan is het moeilyk hem uit te tekenen.
)nze wordingsgeschiedenis
ende pijnlijke perioden van
trijd voor den boterham. In
M le vorige eeuw bleek de gang- 4 ft W
et >are opvatting over de regeling m 'WÊÊ
an de arbeid, een soort *-r~ Jol
ienstbaarheid, geen bespre- wgjBjfëS B^BRflM£»Pv*« "r~" *B|
ing van de werktijd, geen ar- w3
eidstoezicht of sociale wetge-
fet loon was on- £jÊjÊ
■reikend voor een
[deren ook beneden de 12 I
■■en vrouwen, zelfs 's I
Ichts, werkten de «s»
In, veelal in omstandigheden «-
narbij onze verbeelding te
schiet. een bedela-
Pongehoord. één familie op JÊÊÈ
genoot dikwijls in menson-
aardige omstandigheden van v
le armbesturen.
- Houdt gij ze dom en ik ze
rm» waren verwijten aan de J
sidende standen en behouds- I
ezinde pastoors. «De mensen
adden niets, ze waren niets en ^^^B
'erden voor niets geteld»
chrijft Mgr. Brys Dit was het
arme Vlaanderen» van Pater
tracke s.j. Geen wonder dat jM
pa de tweede wereldoorlog en
legin van de vijftiger jaren ^^B., j 'iMp"
nderpastoor en bestuurder A|| ^B
je Vos alles heeft onderno- lÊ ii^B
ken om mensen werk te be-
brgen en zo dit niet ging een
ervangingsinkomen
Baar in al zijn bekommernis-
kn om het dagelijks leven ver-
bndigde hij meteen de
Lens leeft niet van brood al- I
|en...», zoals hij, hoewel niet I
Iconomisch geschoold de eko- I
bmie zag als basis een
pschaving. Hij
pluk niet langs de bankreke-
|ng of de postcheck komt, I
laar hij is overtuigd dat je er
bed aandoet wat in een spaar-
bt of op een rekening te
miden.
3 c Zkn, oordelen en handelen»
ie u talrijke studiekringen en
ijzonder op de studiedagen
n retraites (dit was toen nog
jgy erplichtend) voor personcels-
3 j den uitte hij zijn grote zorg
ro] m de waardigheid van de
ristelijke Arbeidsbeweging.
lij begreep de noodzaak om
'ke e sociale beweging en sociale
jjÉ ktie te begeleiden door gron-
ig studiewerk. Hij beklem-
>onde bij het personeel de
licht om drager te zijn van de
mj envoudige waarheid. Hij
'ees op de komende verander-
igen door het op de helling
laatsen van de traditionele
aarden in de ons omgevende
b laatschappij. Hij toonde de
pkomst van nieuwe theorieën
a n bewegingen en smeekte om
d en dwingende mentaliteitsve-
andering binnen de beweging:
iej uede wil, engagement, maar
3Q ooral studie. Hij leerde ons
e Cardijnmethode «zien, oor-
elen en handelen» en zag de
igen kreatieve bijdrage van
e personeelsleden tot uit-
ouw van de beweging van
itaal belang. Hierbij deed hij
.g, eroep en ging zelf in de leer
t j ij de «witte generaals van de
Jtl rbeidsbeweging» de EE.PP
)ominikanen. Hij leerde heel
eI at Dominikanen van nabij
ennen en werd bevriend met
ijlen E P. Valentinus Wal-
oj. raeve o p. bestuurder van de
ociale school, schrijver van
leerdere artikels en van het
oek «Onze Vlaamse Volksbe-
10 reging - 1949».
ui lestuurder De Vos begeleidde
en ot beheerste werkzaamheid
ei n riep op tot verantwoorde-
st jkhcidszin «Dit alles doet
ro lestendig resultaten verwer-
11 en» zei hij meermaals. Zijn
m, org voor de groeiende leden-
d( ijfers, mede een maatstaf van
ainvloed, vooral bij de kristen
A iekenfondsen was algemeen
n. lekend. Hij was bestuurder-
iroost, maar vooral medewer-
st er, mede-bediende in de kris-
elijke sociale beweging. Hij
m locmde ieder personeelslid
ie net de voornaam, ook hun
il touw en kinderen (de ploeg
h ras toen nog kleiner). In de
ei ipvoedende takken bijzonder
ijl C.W.B. en K.A.V. bracht hij
emieuwing, maar vooral in de
vakbeweging langs de sektor
n 'an de bedienden en de open-
n( 'are besturen. Uit rijn periode
i lateert een gezaghebbend be-
i» tuur van L.B.C. en een werk-
01 roep hogere ambtenaren uit
ei fc centrale administraties. Via
le Jeze verruiming bracht hij niet
al Heen nieuw leven in de mili-
ta uitengroep maar ook in de
«sturen.
üjn gerichtheid naar een die-
lende, gezaghebbende en
öpen beweging voor de opvoe-
lende-kulturele takken en de
Foto genomen voor zijn intrede in het seminarie. Marie De Saedeleer de moeder van de
deken, zijn zuster Madeleine, zijn broers Jozef en Albert (burgemeester van Meldert van
1958 tot 1976en Constant, de kleinste van de drie jongens. Vader Petrus De Vos was
reeds overleden.
groepen van de mannen met peilers van de vakbeweging: Kruis, begrensd met een rol-
parochie en onderneming wa
ren hem heilig, daarbij vroeg
hij aandacht voor het verplaat-
sings- en ontspanningsmidden.
Hij heeft in de jaren van rijn
proostschap veel gesticht, be
stuurd, geregeld. Mensen ge
leid uit alle takken van het
A.C.W. Hij verwierf veel
vrienden. Het deed hem pijn
wanneer de warmte van een
vriendenhand verkilde. Hij
had verdriet bij het onherstel
baar verlies van een medewer
ker. Zo kende iedereen hem.
In zijn leven van dienstbaar
heid heeft Z.E.H. De Vos
steeds klaar gestaan. Altijd pa
raat om te helpen, onmiddel
lijk iets te doen, niet te belo-
«kol en das» belette hem niet
om ook de aandacht te schen
ken aan de noden van de
bouwakkers en tekstielarbei-
ders. Deze laatsten werden
toen getroffen door de gevol
gen van de op gang gebrachte
mekanisering en zelfs automa
tische getouwen.
Sociaal Bestuurder De Vos'
zijn medeleven met de arbei
ders was zo groot dat hij een
aantal tekstielarbeiders verge
zelde naar het Bisdom om de-
diocesane kerkelijke overheid
hun aandacht te vragen voor
de gevolgen van de fabrieks-
sluiting en de daaruit voort
vloeiende werkloosheid
(1954).
Uit zin voor rechtvaardigheid
en naastenliefde ging zijn be
zorgdheid naar de medemen
sen die verhinderd waren op
een beroepsaktieve wijze het
leven van de gemeenschap te
delen. Door zijn huisbezoeken
en vele kontakten kende hij,
als geen ander, de morele en
materiële nood van de arm-
sten, van de mensen aan de
rand van de maatschappij.
Vanuit hun gezichtshoek bena
derde hij met zijn drang naar
verandering de samenleving.
Hij beschouwde het als zijn
plicht en roeping als de beste
specialist de pensioenwetge
ving te kennen en een meer
dan oppervlakkige kennis van
de toenemende sociale wetge
ving.
Voordat het modewoord «me
de-mens», «mede-pastoor» op
de lippen lag stelde hij zich
reeds ten dienste van zijn
«evennaaste». Met Kardinaal
Cardijn, de generaal van de
wereld K.A.J., was hij ook
overtuigd dat «werkmensen
verstand het meest verloren
gaat in de wereld». Vandaar
zijn inzet voor alle vormingsi
nitiatieven bij jeugdigen en
volwassenen. Meer dan wie
ook leidde hijzelf studiekrin
gen en debatavonden tot in de
verst afgelegen en kleinste af
delingen. Niets was hem hier
voor te veel, ook niet zijn
verplaatsingsmoeilijkheden
zonder wagen. Hij was steeds
tijdig aanwezig bij een toezeg
ging op een afspraak. Op die
talloze samenkosten waardeer
de hij stevig, fabrieks-, huis-,
tuin- en keukenverstand, bo
ven samengelezen geleerd
heid Hij zette aan tot huisbe
zoek, tot hulp bij achteruitge-
stelden en hechtte opvallend
veel belang aan initiatieven in
parchiaal verband. Nu spreekt
men van kleinschaligheid. De
parochie omvatte voor hem
een konkreet werkterrein voor
bestuursleden cn militanten.
Via de parochie verwees hij
naar het ganse leven. De twee
luik, een grote oude schrijfta
fel zonder garnituur en een
aantal stoelen, heeft hij hon
derden mensen ontvangen.
Met een glimlach en vol aan
dacht door zijn eigen typische
luisterbereidheid, hielp hij,
waar nodig geldelijk, noteerde
hun verwachtingen en sprak
hen moed in. Velen klopten
aan, armen en rijken, oud en
jong, intellektuelen en armen
van geest, heren en dames,
sociale leiders en leidsters. Zo
zie ik hem nog in gedachten,
zo zou ik hem geschilderd zien.
Als «bestuurder van sociale
werken» wist hij voor zich zelf
dat hij een vlag was van een
groeiende beweging. Een be-
ven-en te wachten als zovelen. weging die mensen oproept,
Eerst zijn telefoons, dan het engageert, dienstbaar maakt,
dagelijks afhandelen van rijn verbruikt, uitput in een be-
korrespondentie. Zijn deur als stendige dienst voor de mede-
onderpastoor, als proost, als
deken, stond en staat altijd
open. Hij is een levende getui
ge van het gezegde «dat men
iets meer mag verwachten van
mens. In die tijd heette dat in
dienst van het ideaal. Juist
daarom heeft hij, gezien zijn
bekende wijsheid, de kristelij-
ke arbeidersbeweging, nooit
wie al overbezet is». Zijn als een doel, maar als een
dienstbaarheid was gebaseerd middel gezien voor meer stof-
op een rijke ervaring
konkrete rechtskennis, ge-
felijke en zedelijke verheffing
van het Vlaamse Volk, in de
steund op relaties. Hij placht eerste plaats voor de verst ach-
te zeggen «vrienden maak je
zoveel als je wilt» maar vriend
zijn van hem betekent samen
met hem anderen helpen.
Heeft hij duizenden mensen
geholpen, dan heeft hij er hon
derden doen inzien dat hun
funktie of hun job hoe klein
ook iets betekende en dat ie
der op zijn plaats een ander
kan helpen.
In rijn eenvoudig kantoor,
over de koer van het Groen
teropgeraakten die het het
meest nodig hebben.
Z.E.H. De Vos
gaf vernieuwing een kans
.eeds bij het begin van de
ijftiger jaren wist Z.E.H. De
dat er vernieuwing nood-
ikelijk was. «Ideeën regeren
le wereld». Daar werkte hij
maar het moest vorm
ijgen.
loemt het «de voorzienig
heid» of «toeval», ongeveer
gelijktijdig met E.H. De Vos,
proost van sociale werken, ves
tigt zich in Aalst ook E. Pater
Liederik De Witte s.J.
Gedurende de droevigste da
gen, binst en na de oorlog waar
velen verworpen werden door
eigen volk, gebroodroofd en
verminkt door diegenen die zij
liefhadden, heeft hij bergen
werk verzet voor de materiële
en geestelijke wederopbouw.
Hij droeg er in grote mate toe
bij om het Vlaamse volk tot
bewustzijn te wekken, het als
edeler en krachtiger bestand
deel, als een katholiek Vlaan
deren in de één wordende we
reld in te schakelen.
Priester De Vos was geen
Vlaams zedenpreker. Vóór dat
de naoorlogse demokratie
bloeide was hij reeds zeer
konkreet op samenwerking en
op het haalbare gericht. Nog
jong bezat hij het evenwicht
dat weinigen pas bij het ver
grijzen of kaal worden verwer
ven. Deze levenshouding leer
de hem dat ook op de Vlaamse
spijskaart ieder schotel een
deel van het Vlaams festijn
uitmaakt of naar strijders
woorden - een oorlog win je
niet, maar veldslag na veldslag
om als bekroning de oorlog te
winnen.
Met Verschaeve gelooft hij
«natuur en leven kunnen niet
straffeloos tegengewerkt wor
den, eens komt het uur». Hij
wil Vlaanderen groot, zijn volk
dat hij liefheeft en de Vlaamse
gemeenschap die hij als geen
andere dient, met de overtui
ging en de trouw uit zijn stu
dentenjaren. Realistisch en ge
zien er geen Vlaamse revolutie
wenselijk is, verwezenlijkt hij
bij het individu en de groep de
revolutie in de evolutie van het
Vlaamse wordingsproces.
Pas in Aalst, proost van het
A.C.W.werd Z.E.H. De Vos
met een paar andere priesters
de morele steun van het gewes
telijk IJzerbedevaartkomitee.
Zijn vriend Fritz De Bisschop
werd voorzitter en ikzelf secre
taris. Hij heeft aan zovelen die
aarzelden en twijfelden om di
verse redenen, vertrouwen bij
gebracht en het zinvolle aange
toond om sterker dan ooit te
ijveren voor het «nooit meer
oorlog» en «A.V.V./V.V.K.».
De herdenkingsplechtigheid
naar aanleiding van de 50* ver
jaardag van het overlijden van
priester Daens in 1957 op het
stadhuis, de mis met de eerher
stellende kanselrede in de Sint-
Martinuskerk, de betekenis
volle optocht van honderden
naar het graf van Priester A.
Daens, het Daensmonument
op de Werf, de weerklank in
gans Vlaanderen via de media,
is voor het grootste gedeelte
aan de diplomatie, de durf, de
moed en de werkkracht van
Z.E.H. De Vos te danken.
Samen met zijn vriend Placide
De Paepe, gewezen minister
en burgemeester van Gent,
zoon van een oud Daensist,
lukten zij in alle stilte een
erekomitee samen te stellen zo
algemeen, hoogstaand en plu
ralistisch, wat t<*t vóór 1957
nog nooit mogelijk was.
Aandacht voor onderwijs
en vorming
Blijkbaar heeft Z.E.H. C. De
Vos van de dorpsonderwijzer
en uit zijn vorming bij de Je
zuïeten het seminarie en de
universiteit overgehouden hoe
opvoeding doorweegt op het
ganse leven. Zelf een briljant
student werd hij een uitste
kend leraar. Hij weet dat bij
de begeleiding van mensen,
jonge en volwassenen, de geest
de hele opvoeding bepaalt, zo
dat zijn bekommernis ging
naar het onderwijs en de geest
waarop het wordt gegeven.
Onderwijs is voor hem meer
dan een kuituuroverdracht, dit
is maatschappij bestendigend.
Onderwijs moet maatschappij"
kritisch staan, de evolutie van
het leven niet volgen, maar
voorzien. Onderwijs moet vol
gens hem, en terecht, aandacht
geven aan de maatschappelijke
bewustwording, humaniseren,
socialiseren, demokratiseren.
Het ligt duidelijk bij de per
soon en de gemeenschap, een
persoonlijkheidsvorming in
dienst van de gemeenschap.
Als geest moet de begeleiding
teamwork zijn, samen bespre
ken van het oordeel vermogen,
sociale houding en karakter
van de leerlingen. De
leerkracht die individueel ge
tuige is in onze wereld «Praes-
tat fides supplementum» - «het
kristendom is een ontzagwek
kend supplement van onze
menselijkheid. Het schenkt
aan ons mens-zijn een dimen
sie in het oneindige» (zie ver
der D.F. nr. 78). Voor wat de
dekenijen van de zone Aalst
betreft, werd op het artistieke
na, elke onderwijsinstelling,
voor meisjes als jongens, van
algemeen vormend, technisch
en beroepsonderwijs, in de
vrije sektor komplementair en
niet konkurrentieel uitge
bouwd. Dit is nog een van de
grote verdiensten van Z.E.H.
Deken De Vos.
Zijn bekommernis voor het
onderwijs, de geest waarin het
wordt gegeven en zijn aan
dacht voor de zwakkeren
kwam nog konkreter tot uiting
in zijn «Don Boscoschool».
Maar ook als proost was hij
een toonbeeld van aanwezig
heid op alle vormingsinitiatie
ven. Hij zelf was ontelbare
keren tot in de kleinste paro
chies een veel gevraagd en
aandachtig beluisterde in
leider.
Spreken is zilver, zwijgen is
goud
Zo is Z.E.H. De Vos. Maar dit
belet niet dat hij spreekt waar
hij zich in geweten verplicht
voelt zijn stem te verheffen. Er
zijn eenmaal mensen die licht
doorgeven. Daar behoort hij
toe. Met Ph. Bosmans weet
hij: «dat een woord dat het
hart raakt het hart verandert»
en dat je bij het werken met
mensen om iets te bekomen
monnikengeduld moet kunnen
beoefenen. Voor zichzelf had
hij de langste reis, deze naar
binnen, naar de zelfkennis af
gelegd zodat hij geen behoefte
meer had tot het opbouwen
van eigen gewichtigheid of
facade.
Dit gaf hem de zekerheid en de
mogelijkheid tot het leggen
van alle gewenste of nodige
kontakten, omdat zijn leven
een brug is voor anderen, een
steen in het bouwwerk der
rechtvaardigheid.
Ieder die hem kent kan voor
beelden geven van betwistin
gen en twisten die hij uit de
weg ruimde van zijn invloed,
van bekomen resultaten dank
zij zijn natuurlijke verschij
ning, zijn diplomatische woor
den en gedragingen.
Je kunt in zijn omgeving horen
zeggen: «Mijnheer de Deken is
een sluwe vos», waarbij gerust
mag onderlijnd worden dat hij
«De Vos» heet met als voor
naam «Constant».
Ik heb hem nooit overhaastig
weten beslissen. Hij kon over
iets nadenken, laten rusten,
weifelen, vragen stellen, wik
ken, wegen, waar anderen
klakkeloos bevestigden. Hij
wist ook dat onopgeloste pro
blemen beginnen te rotten.
Dus werkte hij met Benediktij-
nergeduld aan oplossingen.
Herhaaldelijk kon je hem ho
ren zeggen «er zijn een hoop
moeilijkheden inherent aan
het leven, aan het huwelijk,
aan het celibaat, aan de opvoe
ding, aan het volwassen wor
den, aan de omgang, aan het
werk, aan iedere funktie, aan
de beweging. Dat moet je aan
vaarden» Hij onderlijnde «je
moet leren leven met de men
sen zoals ze zijn en niet zoals
gij zoudt willen dat ze zijn» en
ook nog «geen oorlog voeren
tegen iedereen». «Mensen
mensen» zei Mgr. Brys en
wanneer dit te negatief uitviel
bezat Z.E.H. De Vos de kunst
van het relativeringsvermogen.
Z.E.H. Constant De Vos, toen nog retorikastudent in het
jaar 1926
En als er dan toch kontroversie
kwam, waar gebeurt dit niet in
een beweging, zelfs al draagt
ze kristelijk in haar vlag, ze
wordt ook geleid door mensen.
Dan deed hij al het mogelijke
dat ze «more academico» ge
schiedde, d.w.z. op een voor
name verheven manier, zoals
het past, «entre gens bien éle-
vés» en hij trachtte het dispuut
te doen uitmonden op verhel
derende resultaten. Hij is een
diplomaat van het zuiverste
gehalte.
Men heeft Z.E.H. De Vos van
rechtstreekse politieke inmen
ging verweten. Een politieke
uitkijktoren of verzamelplaats
te zijn. Anderen schoven hem
gebrek aan verantwoorde
lijkheid in zijn schoenen of
sommigen te veel te bescher
men. Een zaak staat vast: nie
mand kan zeggen dat «hij voet
bal speelde op de wei naast het
voetbalveld». Ook in de poli
tiek zoals op zoveel andere
terreinen bezat hij voldoende
klaarheid en verdraagzaam
heid om de dingen te aanvaar
den die je niet kunt verande
ren, durf en moed om de din
gen te veranderen die je kunt
veranderen, objektiviteit en
wijsheid om het verschil tussen
de beiden te kennen. Hij bezat
van huis uit politieke ervaring,
noem het traditie, zijn vader
was jaren burgervader van
Meldert en zijn broer bleef er
burgemeester tot bij de fusie
met Aalst (1976). Met Mgr.
Dondeyne (Universitas) oor
deelt hij dat de opdracht van
een katholiek er in bestaat een
huis te bouwen, waar vrijheid
en ruimte is voor iedereen.
Dat hij door zijn trouw aan
zijn jeugd en zijn intellektuele
rechtgeaardheid politieke ge
borgenheid vond in het katho
lieke Vlaamse kamp zal nie
mand verwonderen. De
C.V.P., zoals alle partijen, is
een middel om zijn kristen
Vlaamse betrachtingen verwe
zenlijkt te zien. Mogelijks heb
ben zijn passifistische gevoe
lens ten dele zijn geloof in de
partij doen wankelen (verkie
zingen 11/1981). Hij behoort
tot een generatie passivisten
die in hun jeugd veel hoop
hadden gesteld op de Volken
bond «waarbij de volkeren
zouden samenwerken om de
vrede en veiligheid te waar
borgen».
Gans zijn leven volgde hij het
veranderend kerkbeeld in een
veranderende wereld. Hij was
daarin een «wegwijs» voor an
deren. Hij staat open, ruim
denkend in een pluralisme dat,
met eerbied voor ieders eigen
heid en overtuiging, leert met
andersdenkenden te werken.
In deze evoluerende samenle
ving bleef zijn doen en laten
één credo in de kristelijke
standsorganisaties in zoverre
ze de kristelijke waarden reali
seren.
«De kristelijke waarden» die
elke kristelijke moraal vooraf
gaan ontspringen rechtstreeks
aan het evangelie, dat de blijde
boodschap is voor de mensen
die naar God toewillen.
Zo is hy
Als «gesamtbild» en met eer
bied voor een zekere vormlijk-
heid kan ik over Z.E.H. Kan.
Deken Constant De Vos getui
gen, zijn vrienden mogen zeg
gen: «In «Constants» tintelen
de ogen en schijnbaar opper
vlakkige onverschilligheid
schuilt een latente hunker naar
kennis, naar diepte, naar
warmte, naar echtheid. Hij
was geen volksleider, ook niet
als jeugdproost, die dweepte
zoals zovelen uit zijn tijd. Hij
bleef realistisch in middelen en
mogelijkheden, treffend zon
der grote welsprekendheid en
ontroerend zonder vertoon.
Zonder zijn invloed zouden er
tientallen ontaard zijn in bour
geois. Hij staat met beide voe
ten op de grond en is voor alles
priester, maar tevens Vlaming,
sociaal werker, organisator,
vernieuwer, staatsburger en di
plomaat.
Zeer velen uit alle lagen van de
bevolking en alle leeftijden
hebben hem in zijn rijk gevuld
priesterleven als mens ont
dekt, waardering voor hem op
gebracht, hem als raadsman
gekozen, bij hem hulp en ge
borgenheid gevonden en voor
al begrepen wat hij zei en zegt
zonder woorden.
Niettegenstaande de Belgische
voorkeur voor pijnlijke super
latieven heb ik nooit iemand
zijn onbaatzuchtigheid weten
in twijfel trekken en allen er-
kennen zijn evangelische geest
«gaat naar de armen, naar de
zieken».
In Herzele, zijn meest geliefd
plekje in Vlaanderen, zal hij
zich eens terugtrekken. Herze
le blijft ook voor mij een her
innering. In de prachtig aange
legde en onderhouden hof van
de dekenij ontdekten mijn kin
deren spelend de rijkdom van
het gebruiksgenot der aardse
goederen.
Professor in het college te Ledeberg. (1940)
Voor de viering van het gouden priesterjubileum
van deken Constant De Vos werd een heel pro
gramma uitgewerkt. De viering heeft plaats op
zondag 18 april en begint om 9.45 uur met een
akademische zitting in de feestzaal van het stadhuis
te Aalst. Daar zullen toespraken worden gehouden
door de heer L. D'Haeseleer, burgemeester van
Aalst, em. prof. dr. ir. E. De Beer, voorzitter van
de kerkraad, de heer JP. Vermassen, voorzitter van
de parochieraad en de deken zelf die een kort
dankwoord zal uitspreken. Deze akademische zit
ting wordt opgeluisterd door het kamerkoor van de
Stedelijke Muziekakademie onder leiding van de
heer Slaghmulder. Om 11 uur is er een plechtige
eucharistieviering in concelebratie met de pastoors
van de dekenij in "de Sint-Martinuskerk. De liturgi
sche gezangen worden verzorgd door het Sint-
Martinuskoor gedirigeerd door de heer M. Gijs.
Het orgel wordt gehouden door de heer K. Van
Ingelgem. Om 12.15 uur volgt er een receptie.
Tijdens deze receptie in het Sint-Jozefskollege, zal
aan de jubilaris het «Liber Amicorum» C. De Vos
worden aangeboden.
Op uitdrukkelijk verzoek van deken De Vos wor
den geen persoonlijke geschenken, onder welke
vorm dan ook, aanvaard. Wie echter meent zijn
erkentelijkheid te moeten betuigen, kan dat door
een bedrag over te schrijven op rekeningnummer
293-0212508-36 van het «Jubileumkomitee Kan. C.
De Vos», Merestraat 11 te9430 Nieuwerkerken. De
giften die op dit nummer worden gestort worden
integraal afgestaan aan de parochiale school voor
mentaal gehandicapten, het Don BoscQ-Instituut te
Aalst.
