Tien iaar pediatrische dienst
in Onze-Lieve-Vrouw van Troost Ziekenhuis
te Dendermonde
IJspret op het Donkmeer
Louise Okens (101) geeft geschenk aan armen
BERLARE ZIET STERREN
KWB-Overmere bespreekt
het nieuws
8 - 21.2.1986 - De Voorpost
Berlare. Karnaval op het Donkmeer. De schaatsen worden aangebonden, de
sleeën wachten nog op klanten (jj)
Berlare. Even uitblazen mocht ook (jj)
Berlare. Karnaval op het Donkmeer. De jury met hoge hoed hield alles
nauwgezet in de gaten. Een ontsnapte gevangene stoorde zich helemaal niet aan
hun aanwezigheid (jj)
Berlare. Karnaval op het Donkmeer. Met de blaaskapel veilig op de kant (jj)
Vorige zondag kende het Donkmeer weer een van die hoogdagen. Duizenden mensen
waren naar Berlare afgezakt om zich op het ijs te begeven. De handelaars hadden handen te
kort om iedereen aan schaatsen, eten en drinken te helpen. De echte karnavalsfeer ontbrak
echter een beetje. Wellicht lag dit aan het te laat aankondigen, maar ook de eigen bevolking
had de karnavalattributen niet massaal bovengehaald.
Reuzen
Het OMD (Onafhankelijke Middenstand van het Donkmeer) dat vorig jaar met dit karnaval-
initiatief begon, had ook ditmaal, met de steun van de VW-Donkmeer, voor enkele
attrakties gezorgd. De reuzen van de Berlaarse brandweer en van Overmere dansten op de
tonen van een 'echt' Beierse fanfare. Op het Kapelleplein steeg een warme-luchtballon op.
Voor de verklede schaatsers waren prijzen voorzien. Een 200-tal mensen zijn die in de
bowling komen afhalen. «Voor volgend jaar zullen we toch trachten de mensen van de Donk
zelf te motiveren om zich meer te verkleden», zei voorzitter Dirk Lateir achteraf. Over de
opkomst was iedereen uiteraard heel tevreden. Rond 16 u. was het nog moeilijk een
parkeerplaats te vinden en op het ijs zag het zwart van het volk.
Veiligheid
Het heeft lang geduurd vooraleer men besloot met dit gebeuren door te gaan. De dikte van
het ijs werd dan toch genoeg bevonden. Wie op het meer ging deed dat wel op eigen
verantwoordelijkheid. Van de officiële instanties durfde niemand echt een toelating geven.
De brandweer en het Rode Kruis waren de hele dag aanwezig. Op enkele kleine
tussenkomsten na werd het echter een rustige namiddag voor de hulpdiensten. De mensen
die op Nieuwdonk gingen schaatsen namen zeker meer risico's, daar was geen bewaking
voorzien, het domein is immers nog gesloten.
Het Donkmeer heeft zich nu al twee jaar na elkaar'in de nationale belangstelling gewerkt als
schaatsplaats. Dat zal op langere termijn zeker goede gevolgen hebben voor dit toeristisch
oord. Als men er nu ook nog in slaagt er een echte karnaval van te maken, dan zullen de
andere karnavalsteden serieuze konkurrentie krijgen.
Om duizend en een redenen kan de opvang in een ziekenhuis van een kind noodzakelijk
zyn. Een kind is immers uiterst beweeglijk en ontsnapt wel eens aan de aandacht van de
ouders. Een ongeval is dan ook vlug gebeurd. Pijn, veel tranen en vooral de angst om
naar het grote ziekenhuis te moeten gevoerd worden maken de zaak nog veel erger, zelfs
in die mate dat de ouders wel eens overstuur geraken.
De opvang van ouders en kin
deren is in een ziekenhuis dan
ook uitermate belangrijk. Die
is optimaal in een dienst kin
deropvang. Tien jaar geleden
werd een dergelijke dienst kin
deropvang in het Onze-Lieve-
Vrouw van Troost Ziekenhuis
te Dendermonde opgericht en
uitgebouwd tot een voorbeeld
voor het hele land. Dr Lemli,
flink geruggesteund door zijn
collega's De Backer en Van
Winckel, heeft met de hulp van
hoofdverpleegster mevrouw
De Smedt ervoor gezorgd dat
deze entiteit binnen het grote
Dendermondse ziekenhuis tot
ver buiten de grenzen wordt
gewaardeerd. Dat komt niet al
leen omdat de verzorging er
optimaal is, maar evenzeer om
dat de geneesheren en de ver
pleegkundigen zich ook de tijd
getroosten om gezins- en kind
vriendelijk op te treden. Een
noodzaak, zo zegt dr. Lemli
die zeer in het kort de geschie
denis van de dienst pediatrie
schetste.
Een goede 20 jaar geleden
werd de basis gelegd van de
afdeling. Met bescheiden mid
delen, want men beschikte over
amper een enkele gang. Er was
ook een zuster aktief in de
dienst en zij stond in voor de
verzorging van de kinderen.
De doorbraak kwam er toen
tien jaar geleden de fusie van
de twee Dendermonde zieken
huizen werd doorgevoerd en
bij KB werd bepaald dat de
afdeling kindergeneeskunde
werd toevertrouwd aan het On
ze-Lieve-Vrouw van Troost
Ziekenhuis. Men beschikte
over 24 bedden en die zijn er
nu nog, al werden de kamertjes
de voorbije weken mooi opge
smukt door de technische ploeg
van het ziekenhuis onder lei
ding van de heer Eeckhoudt.
Een tak apart
Dr. Lemli doet er geen doekjes
om. Hij zegt dat men hard heeft
moeten werken om te komen
waar men nu staat. Dat is lang
niet alleen zijn verdienste,
voegt hij er eerder bescheiden
aan toe, al hebben we nadien
vernomen dat hij er toch een
heel groot aandeel in heeft. Hij
zwaait woorden van lof aan het
adres van dr. De Backer en dr.
Van Winckel die samen met
hem de weekdiensten verzor
gen en instaan voor de behan
deling van de kleine patiënten
(althans Dr. De Backer). Hij
wijst ook op de enorme in
breng van de hoofdverpleeg
ster, mevrouw De Smedt, van
de andere verpleegkundigen
en van de mensen die deel
uitmaken van het technisch per
soneel dat met bekwame hand
ervoor zorgt dat de hele afde
ling kraaknet blijft.
«We worden gekonfronteerd
met kinderen van 0 tot 18 jaar»,
aldus dr. Lemli die daarmee
wil onderstrepen dat men de
pediatrie niet mag afdoen als
een minderwaardige tak in de
geneeskunde. Het tegendeel is
eerder waar, want hoe gezon
der de kinderen zijn, des te
sterker zij zullen zijn wanneer
ze volwassen zijn geworden.
Kindergeneeskunde vergt veel
inzet en inspanningen en een
kinderarts moet eigenlijk een
vader zijn voor zijn patiënten.
Hij moet hen kunnen praten en
omgaan, een vertrouwenman
worden en zijn, bestendig aan
dacht voor hen hebben. Maar
van de kinderarts die zijn taak
ernstig neemt, wordt ook ver
wacht dat hij voortdurend in
kontakt staat met de ouders, dai
hij in duidelijke taal uitlegt wat
er precies met hun kind aan de
hand is, welke geneesmiddelen
men gaat aanwenden, welke
nevenverschijnselen die kun
nen teweeg brengen, welke be
handelingswijze men gaat vol
gen. Belangrijk is ook dat de
ouders in de mogelijkheid ge
steld worden hun kind te be
zoeken, desnoods de hele dag
door. Want de aanwezigheid
van een van de ouders of van
allebei op de ogenblikken dat
het kind het moeilijk heeft, is
van kapitaal belang. Vandaar
dat men geen strikte bezoek
uren wenst aan te houden, al
zijn die er wel voor wie niet tot
de onmiddellijke familie be
hoort. In Dendermonde en
dat is nieuw kunnen de
ouders trouwens ook over de
mogelijkheid beschikken om
de nacht door te brengen bij
hun kind. Ook al bedoeld om
de toch wel aparte sfeer die in
de wandelgangen van een zie
kenhuis heerst te breken en het
zieke kind vertrouwd te maken
met de omgeving.
Vrfj z(jn
In de kinderopvangdienst E2
wordt niet de strenge vinger
gebruikt. De kinderen worden
er in ruime mate vrijgelaten.
Ze kunnen rondwandelen
wanneer ze dat wensen, ze be
schikken over een eetzaal waar
ze gezamenlijk de maaltijden
kunnen gebruiken, hun ka
mertjes zijn een stukje privé en
voorzien van een televisie, er
zijn ontspanningsmogelijkhe
den en wat belangrijk is, het
verplegend personeel weet zich
als geen ander in te leven in
deze wereld van het kind. Zo
danig dat haast evenveel aan
dacht gaat naar die ontspan
ningsmogelijkheden dan aan
de genezingsterapie. Beiden
gaan hand in hand. Men stelt
trouwens met tevredenheid vast
dat de kinderen zich spoedig
thuis voelen in het ziekenhuis.
Die sfeer, eigen aan de huise
lijke, wordt sterk nagestreefd,
bewust. Het hoort nu eenmaal
bij het hele genezingsproces.
Een open deur politiek
Dr. Lemli en zijn medewer
kers voeren wat men zo u kun
nen noemen een open deur
politiek. Zo verleent men graag
de medewerking aan schoolbe
zoeken, waarbij kinderen en
jong volwassenen vertrouwd
worden gemaakt met de zie
kenhuiswereld. Men werkt
mee aan allerlei initiatieven die
erop gericht zijn om een zie
kenhuisopname zo vlot moge
lijk te laten verlopen. En bo
vendien: de kinderafdeling van
het OLVT werd nu ook door
de Rijksuniversiteit van Gent
erkend als stagecentrum. Dat is
een hele waardering voor het
team van geneesheren en ver
pleegkundigen. «Al zal dat ex
tra werk met zich brengen», zo
zegt dr. Lemli die het er graag
voor over heeft. Hij wijst er
ook op dat er in de afdeling
ook aandacht wordt besteed
aan het opzoekingswerk. Zo
heeft hij eens enkele jaren te
rug aan een student de op
dracht gegeven om de proble
matiek van de ongevallen in de
privé-sfeer te bestuderen. Wel
ke kinderen zijn daarbij be
trokken, uit welk milieu komen
die, welke ongevallen komen
het vaakst voor? Die studie is
ondertussen aanvaard door de
Belgische Vereniging voor
Kindergeneeskunde en zal op
22 maart worden voorgedragen
op een kongres. Daarnaast
hebben zowel dr. Lemli als zijn
naaste medewerkers in interna
tionaal hoog aangeschreven
medische tijdschriften bijdra
gen gepubliceerd over hun be
vindingen in verband met de
kindergeneeskunde
Een begrijpende vrouw
Vinden dr. Lemli en dr. De
Backer evenals de verpleeg
kundigen het werk dat ze doen
enig, toch blijft er nog altijd de
grote verantwoordelijkheid die
men moet dragen. Het is dan
ook eens goed op iemand te
kunnen terugvallen, die tijd
heeft om te luisteren. Al zou
men kunnen verwachten dat
een dokter met alles raad weet,
hij is en blijft ook maar een
mens. «We hebben gelukkig
een begrijpende vrouw», zegt
Dr. Lemli. «Zij is een morele
steun van onschatbare waarde.
Zonder haar zouden we het
niet volhouden. Ze vangt heel
wat op en maakt dat we onze
toch wel zware taak tot een
goed einde k%nnen brengen».
Om zijn tienjarig bestaan te
vieren, werd een bezoekdag
opgezet in de kinderafdeling
E2. En toen bleek dat er daar
een hecht team aan het werk is,
dat zich honderd procent inzet
voor elkaar. Was dat voor on-
ingewijden een verrassing,
voor wie met de dienst kennis
heeft gemaakt of er willens nil-
lens verbleef, die was daar al
lang van overtuigd.
Dendermonde. Voor de kinderen betekent een opname heel wat. Vandaar dat ze ook met
de nodige zorg en kommer worden behandeld, zodat ze zich haast thuis voelen (foto Piet
Hermans)
Berlare lijkt wel een bijzonder
muzikale gemeente te zijn. In
het Nieuw Palinghuis aan de
Donklaan, heeft in het begin
van maart een «Ontdek de
ster»-wedstrijd plaats, waaraan
iedereen kan deelnemen.
De schiftingen hebben plaats
op de zondagen 2 en 9 maart,
terwijl de finale op 16 maart
wordt gezongen. Men begint
telkens om 17.00 uur, maar de
kandidaten kunnen oefenen
vanaf 15.00 uur tot 16.30 u.
Men kan ook op afspraak een
repetitie beleggen met André
Baert die voor de begeleiding
zorgt.
Er zijn drie reeksen voorzien:
kinderen tot 14 jaar, het lichte
lied en het klassieke lied.
Uiteraard zal de jury bestaan
uit vakmensen op het gebied
van Show en Muziek. Op het
oordeel van de jury is geen
protest mogelijk de uitslag is
bindend. Voor iedere voor-
wedstrijd is er ook een prijs
van het publiek. Omdat de eer
ste vier naar de finale gaan, zal
die publiekprijs dus aan de
vijfde toekomen indien iemand
van de eerste vier die mocht
winnen.
De finalisten moeten twee lied
jes vertolken. Het inschrij
vingsgeld bedraagt 150 F per
persoon en moet voldaan wor
den bij het afgeven of insturen
van het deelnemingsbulletin.
Deze formulieren worden ver
wacht bij André Baert en Mari-
ta, Donklaan 62, 9290 Berlare
(Overmere-Donk), vergezeld
van de muziekpartituur.
Er zijn voor meer dan 60.000 F
prijzen in speciën en natura.
De kandidaten zullen tijdig
worden ter kennis gesteld van
de datum hunner ontreden.
Op de viering van haar 101ste verjaardag bewees Louise
Okens dat ze de dagelijkse aktualiteit nog heel goed volgt.
Toen schepen Verheyden haar een briefomslag met een
geldsom wilde overhandigen, weigerde ze die. «Geef dat
liever aan de kinderen die honger lijden!», zei ze met
klem. Een voorbeeld voor velen.
Honde-eten voorzitter Ivo Meganck een be-
Louise kijkt graag en veel naar stemming voor het geld zou
TV. Het gemeentebestuur had zoeken,
haar daarom vorig jaar beloofd
haar kijk- en luistergeld te beta-
len. Toen achteraf bleek dat de Drukke dag
mensen van het rusthuis dat De viering werd alleszins een
toch niet moesten betalen, wou drukke dag voor Louise. Er
het gemeentebestuur toch een was eerst een dankmis in de
geldsom geven. kapel. Tijdens de feestmaaltijd
«Op de TV zie ik al die rekla- met de familie zong ze enkele
me voor honde- en katten- liedjes, zoals ze vooraf beloofd
eten», zei Louise echter. «En had. In de namiddag ging
een beetje later toont men kin- Louise naar het karnavalfeest
deren die sterven van honger, voor de andere bewoners van
Dat is toch verschrikkelijk!» het rusthuis en danste gezwind
Voor zichzelf had ze het geld mee. 's Avonds was er dan een
niet nodig vond ze. «In het receptie. Hoewel ze niet gerust
rusthuis heb ik alles wat ik had, leek Louise helemaal niet
nodig heb en mijn familie heeft vermoeid. Ze genoot zichtbaar
ook tekort.» van de belangstelling. En of ze
Er werd toen afgesproken dat het verdiend had. Nog vele
Berlare. Louise Okens vierde haar 101* verjaardag in het rusthuis van Overmere (jj) Louise, samen met OCMW- jaren, Louise!
Wi H f De kommunikatie-media zijn tot stand komen van een krant
EHÉ wÊ: mwL de jongste jaren enorm geëvo- behandelen. Vervolgens komt
lueerd. Het wordt moeilijk om in drie lessen de televisie aan
HmB alles te blijven volgen. Daar bod. De (vrije) radio's krijgen
wil het Overmeerse KWB iets de nodige aandacht op één
aan doen- Vanaf 25 februari avond, terwijl de laatste lessen
zal gedurende 8 dinsdagavon- de 'nieuwe' media zoals huis-
c'en toegelicht worden hoe de komputer, teletekst en data-
verschillende kommunikatie- banken
media werken en hoe het Er zal vooral getracht worden
/^■v nieuws ontstaat. Inlichtingen een kritische houding bij te
zijn te bekomen bij Norbert brengen tegenover de beperkt-
Dendermonde. Tien jaar pediatrie in het Onze Lieve Vrouw van Troostziekenhuis of het sichien, Kerkstraat 115 (tel heden van de media,
levenswerk van dr Lemli die samen met dr. De Backer en hoofdverpleegster Mej. De 091/67.75.97).
Smedt (foto Piet Hermans)
Deelnemen aan de lessen kost
De eerste twee lessen zullen het 100 fr. voor de hele reeks.
