Kamiel Roelandt
sportvisser op wereldniveau
Familie Geeroms een ruitersras uit Aaigem
ry>>'
De Voorpost - 22.5.1992 31
In de schaduw van de Aalsterse watertoren wonen Kamiel Roelandt en zijn
echtgenote.
Een eenvoudig koppel, zonder veel plichtplegingen, maar die op hun
manier toch al heel wat hebben beleefd tijdens hun leven. Vooral Kamiel
als sportvisser, verwierf zowel op nationaal als op internationaal vlak een
grote faam. Hij nam 20 jaar deel aan het wereldkampioenschap sportvis
sen en behaalde vier maal de wereldtitel.
Een viertal jaar geleden ziek geworden en het reeds tweemaal ondergaan
van een nieroperatie hebben Kamiel doen afzien van verdere deelname
aan heel wat belangrijke wedstrijden, wat niet wil zeggen dat hij er het
lijntje reeds bij neerlegt.
Vroeger woonde Miel Roelandt
aan de"Zwarten Hoek" aan de
Dender. Nog maar 6 jaar oud, ging
zijn aandacht tijdens de vrije tijd
volledig naar het vissen.
"Ik ben als het ware tussen de vis
sers groot gebracht. Mijn vader was
wel maar een visser'Van 't alverdrei
donker" maar toch ben ik er blij
vend in op gegaan. Ik kan dat moei
lijk uitleggen, maar als ik aan de
kant van het water sta en ik kijk naar
de golfjes, de wind, de beweging van
de onderstroming van het water...
weet ik waar men zich moet plaat
sen om de vis te vangen. Het is
moeilijk te verklaren hoe men in
zoiets uitblinkt", vertelt Kamiel en
drinkt met veel smaak van een glas
water. Hij is geen uitgaander, café
loper, hij rookt of drinkt niet... al
zijn aandacht gaat naar de hengel
sport.
Oorspronkelijk probeerde hij in
Aalst bij een vissersclub maar reeds
zeer vlug lagen zijn ambities op heel
wat breder vlak. Hij sloot zich aan
bij een club in Gent en ging bijna
elke zaterdag en zondag aan wed
strijden deelnemen.
"Zoals elke sportbeoefenaar zit die
kompetitiegcest mij in het bloed.
Soms zal ik eens gaan vissen, niet in
wedstrijdverband zoals in het Aal
sterse stadspark, maar dit zegt mij
niet veel. Ik doe dat nu de laatste
tijd wel eens omdat ik daar een paar
jongens heb opgemerkt die ik wou
helpen. Ik houd cr echter niet van,
Roelandt bezit niet alleen bijzonder
gesofistikeerd hengelmateriaal
(voor zo'n 200.000 fr.) maar heeft
ook een uitzonderlijke kennis en
ervaring opgedaan die hem bijna
onklopbaar maken."Vorig week
end bv. gingen we deelnemen aan
een wedstrijd op de Dender te Den-
dermonde. De meeste mensen had
den hun plaats al uitgekozen en
konden blijkbaar weinig vangen. Ik
dat de mensen zo op mij staan te Aalst. Zelfs uit de vijver van het Aalsiers stadspark weet Kamiel Roelandt
kijken", bevestigt Kamiel zonder veel moeite heel wat brasems op het droge te halen (a)
was 's morgens al eens gaan kijken
en koos mijn plaats volgens mijn
vaststellingen. Een vriend van mij
lachte mij uit. Op het einde van de
wedstrijd had hij echter 500 gram
gevangen, terwijl ik de eerste was
met een vangst van 2 kg 400" vertelt
Kamiel fier.
Kamiel Roelandt heeft, al vissend,
al een groot stuk van de wereld ge
zien. Hij nam deel aan wedstrijden
in de Verenigde Staten, Canada,
Noorwegen, Oostenrijk, Ierland,...
en van overal heeft hij herinnerin
gen, foto's en de laatste tijd ook
videofilms. Hierbij maakte hij van
zelfsprekend heel wat mee. In een
krantenartikel van 1979 wordt o.a.
vertelt, hoe hij in het vliegtuig bij
een vlucht naar Ierland, onpasselijk
geworden na het veelvuldig proe
ven van likeurtjes, zijn gebit had
kwijtgespeeld."Moest ik een voet
baller of wielrenner geweest zijn,
dan was ik al lang miljonair, maar ja.
De hengelsport wordt niet zo hoog
aangeschreven en de prijzen zijn
dan ook navenant." Toch bewijzen
de meer dan honderd bekers, me
dailles, trofeeën en schalen het ni
veau van de behaalde prestaties.
Kamiel nam, als Belg, zelfs deel aan
wedstrijden in Amerika als lid van
de Franse nationale ploeg. Toen hij
ongeveer 35 jaar was (de jaren '67-
'70) beleefde hij zijn topjaren. Nu
heeft Kamiel zijn plaats in de natio
nale ploeg afgestaan aan jonge
mensen. Hij vindt dat top-sport al
leen maar door jonge mensen zou
mogen beoefend worden. Het
vraagt teveel concentratie en Ka
miel vindt het belangrijker dat op
gedane ondervinding doorgescho
ven wordt aan jongere mensen die
er duidelijk de aanleg voor hebben
er iets mee te doen.
Toch volgt Roelandt alles nog van
kort bij. Zo trok hij nog vorig jaar
voor een maand naar Hongarije om
er de Belgische ploeg aan het werk
te zien en tegelijk een vier uur du
rende film over Hongarije en de
Aalst. Kamiel Roelandt geraakt nooit uitgepraat wanneer het gaat over sport
vissen. Reeds heel zijn leven gaat trouwens al zijn vrije tijd er naar toe a
hengelsport vast te leggen."Ik zag werd ontvangen door minister Van
daar een man van aan de Duitse Elslande van destijds,
grens, van Welkenraedt. Die trok Echte sportvisser is Kamiel en lucht
mij aan en ik ging hem raad geven, zijn woede tegenover"amateurs"
Hij won de eerste dag. De anderen die de gevangen vis meeneemt en
waren echter jaloers en 's anderen- "hem zelfs opeten". Elke vis die Ka-
daags wist Marcel Van den Eynde te miel vangt wordt na de wedstrijd
vertellen dat er, in tegenspraak van onmiddellijk terug gezet. Het mate-
wat ik had voorgesteld, met de lange rieel waarmee hij vist en de techniek
stok moest gevist worden. In ver- die hij toepast zijn van die aard, dat
band met die jongen die ik de dag een vis om zo te zeggen geen belang
voordien geholpen had kwam men rijke kwetsuur overhoudt aan het
mij zeggen"dat die gerust kon win- "aan de haak geslagen worden",
nen zonder mij". Ik heb die dan "Op de vijvers van het park van
maar links laten liggen. Het resul- Aalst, bv. zit er hele schone vis,
taat was dat die man de vijfde werd maar niet voor allemaal. Als ieder-
en Van den Eynde den achtsten", een echter elk visje dat hij vangt
vertelt Kamiel openhartig. Het is meeneemt dan zal er zeer vlug niet
een feit dat hij met zijn hart op zijn veel meer overblijven", verklaart
tong leeft en niets onder stoelen of Kamiel en vertelt ons verder over de
banken steekt."Ik heb van niemand zoveel meegemaakte belevenissen,
iets te krijgen en aan niemand iets te terwijl zijn echtgenote-globetrotter
vragen", zegt Kamiel en is er fier en de foto-albums bovenhaalt van de
blij over te kunnen zeggen dat hij reis van vorig jaar naar Amerika,
steeds zijn eigen gang kan gaan. "Volgend jaar ben ik met mijn doch-
Van de stad Aalst uit is er nooit veel ter op vakantie naar Hawaï", ver
belangstelling geweest voor de op- klaart zij in volle ernst terwijl Ka-
merkelijke prestaties van Kamiel. miel het rustig bij zijn lijnen, net,
Deze tilt hier echter niet zwaar aan water en... vissen houdt,
én is al meer dan tevreden wanneer P H
hij de foto kan tonen waarop hij
Wie het over de boerderij heeft, denkt ontegensprekelijk aan paarden. De
kloeke Brabander werd bij het werk echter vervangen door de tractor maar
een erf dat zichzelf respecteert bezit nog altijd een paard, eens het
statussymbool van de welstellende boer. Een boerdery zonder paard is die
naam niet waardig maar dit kan van de landbouwersfamilie Geeroms uit
Aaigem niet gezegd worden want bij hen genieten de prachtige viervoeters
hun aller aandacht. De boerderij is hun bestaan maar het paard is hun
leven.
De meeste landbouwersfamilies bezitten thans een paard, een luxeartikel,
en de aktiviteiten beperken zich meestal tot een tocht door de velden of een
deelname aan een stoet of ommegang. Bij de familie Geeroms uit de
Sprinkel te Aaigem eist men meer van het paard maar ook van zichzelf.
Voor hen is het een harde sport geworden die een ruime familiale omvang
gekregen heeft want reeds sinds een kwarteeuw ontpoppen zij zich als
stoere ruiters aangesloten bij de Landelijke Rijvereniging Sint-Joris te
Haaltert.
Het is opvallend dat dergelijke
sport minder algemeen bekend is en
het is eerder toeval dat de ruitersfa-
milie Geeroms eindelijk de aan
dacht gaat verdienen die ze toe
komt. Om van hun bestaan te horen
moest men wachten tot dat de twin
tigjarige Gert zich kandidaat stelde
om eventueel tot sportlaureaat
1991 bekroond te worden in de ka-
tegorie «Kompetitie Individueel».
Hierbij steunde hij zich op zijn
glansrijke prestaties in de paarde-
sport en meer speciaal in de «Mili
tary», een discipline die zelfs bij de
meeste zgn. sportlui onbekend is.
Wel al eens vaag van gehoord maar
daar houdt alle kennis mee op. Om
hieraan te verhelpen legden we ons
oor te luisteren op het gastvrije hof
dat in de wijk van de Aaigemse
Sprinkel te vinden is, zij het dan ook
met enige moeite.
Geen laureaat
Ondanks het feit dat Gert Geeroms
een voorbeeldig palmares kan voor
leggen, kreeg hij niet de hoogste
lauwerkrans maar zijn uitslagen wa
ren dan toch goed bevonden voor
een zeer eervolle vermelding. De
keuze van de clubs ging eens te meer
uit naar de meer bekende sporten
als atletiek, maar G. Geeroms had
nog de bijkomende verdienste dat
hij zijn eigen, vrijwel onbekende
sportbeoefening in de belangstel
ling bracht. Alhoewel zijn uitslagen
niet doorslaggevend bevonden wer
den om verkozen te worden, dan
toch heeft hij aan de paardesporl
een nieuw elan gegeven waar men
bij de keuzevorming in de toekomst
zal moeten rekening mee houden.
Een eerste plaats in het Provinciaal
Kampioenschap en in de Nationale
Military is evenzeer gesteund op oe
fening, ervaringen doorzettingsver
mogen.
Mikrobe
Het paardrijden zit de Geeromsen
in het bloed en het is dan ook geen
toeval dat Gert door de mikrobe
aangetast werd. Zijn oom A. Gee
roms was reeds in 1972 nationaal
kampioen met het paard Iwein in
Heks. Toen moest hij trouwens in
aanmerking komen om aan de Eu-
nemen maar hij werd niet geselec
teerd omdat «hij te jong was». Dit is
één van die nadelen van bepaalde
sporten waar men soms sportlui
weerhoudt die zelfs minder preste
ren maar dan uiteindelijk toch voor
rang krijgen op iemand met een be
ter palmares.
Dan is er ook nog vader Geeroms,
die al meer dan een kwarteeuw con
cours rijdt. Hij was provinciaal kam
pioen in wat ingewijden «zwaar»
noemen en dit een tiental jaren ge
leden. Toen reed hij zelfs met twee
of drie paarden in deze kategorie
wat in feite een zeldzaamheid is in
deze sport. Daarenboven kwam hij
met een jong paard terug wat al
even zeldzaam is.
Ook Gerts broer is een te duchten
ruiter want hij heeft dit seizoen al
drie overwinningen op zijn naam
wat hem normaal recht geeft op een
nationale selectie, van waar uit hij
hoopt om op Europees vlak te mo
gen deelnemen.
De familie Geeroms zal gebeurlijk
met vier paarden in de nationale
kampioenschappen aantreden:
Gert gaat het beproeven zowel in
«licht» als in «zwaar»; zijn broer in
«midden» en zijn vader in «licht».
Nu is het druk oefenen om tegen de
laatste zondag van april klaar te
staan in Lummen.
Military
Bij een rijvereniging beperkt men
zich doorgaans tot uitstappen maar
het programma wordt ook enkele
keren per jaar uitgebreid tot spring
concours waar rivaliteit geen ijdel
woord is, om soms maar niet te spre
ken van afgunst maar met dit laatste
heeft men alleen in grote wedstrij
den af te rekenen.
Gert Geeroms kreeg de mogelijk
heid om zich op de boerderij inten
sief met paarden in te laten zodat hij
er op zeer prille leeftijd mee op
groeide en er dus ook zeer ver
trouwd mee was. Hij begon al met
een pony waarmee hij zelfs aan
wedstrijden deelnam. Toen hij ech
ter ongeveer tien jaar oud was, be
gon hij «met een groot paard te
werken» en niet alleen in de spring-
discipline, maar ook in de «Milita-
De «Military» is een veeleisende
wedstrijd door zijn veelzijdigheid.
Hij wordt trouwens in drie onderde
len gereden, nl. een dressuurproef
die elke ruiter als zeer belangrijk
beschouwt om nog in aanmerking te
komen voor de overwinning. Dit
blijkt duidelijk uit ondervinding
want Gert Geeroms was reeds vier
maal eerste in de dressuurproef en
won daardoor toch drie wedstrij
den. Daarop volgt de cross-country
die uiteraard buiten gereden wordt
waarbij man en paard over hinder
nissen moeten met balken, putten
en beken. Hier komt het er op aan
de sprongen goed in te schatten en
de krachten van het paard te dose
ren. Hier speelt wederzijds vertrou
wen een voorname rol «maar dat
leert men alleen door ervaring, ver
telde Gert.
Een val van het paard kost aan het
duo zestig strafpunten wat meestal
de overwinning in het gedrang
brengt. Daarenboven moet het par
cours van 500 m in een bepaald kor
te tijdslimiet afgelegd worden zodat
oponthoud puntenverlies betekent.
Dan volgt de jumping en uiteinde
lijk worden alle strafpunten samen
geteld om de winnaar te kronen met
het minst aantal strafpunten. Hier
voor krijgen we een paar tips mee
van de Aaigemse Military-specia
list: «Aan een paard is gemakkelijk
te zien of het regelmatig door zijn
berijder op dressuur wordt getraind
of niet. Vooral met jonge paarden -
tot zes jaar - is het belangrijk op
dressuur te werken. Ze moeten
kunnen gehoorzamen, volledig in
balans zijn en de korte galop leren.
Dit is ook de basis voor het sprin
gen».
Wedstrijden
De wedstrijden worden gereden tij
dens een achttal toernooien met
praktisch evenveel crosses. Men
spreekt hierbij van zomeraktivitei-
ten omdat ze vooral doorgaan in
oktober-november en de periode
van maart-april. In de winter
maanden houdt men het bij in-
door-wedstrijden waarbij men zich
vooral op de dressuur toelegt.
Daarbij maakt men thans wel eens
gebruik van video-opnamen om la
ter de fouten en de techniek na te
gaan en aan de hand daarvan zijn
rijvaardigheid te verbeteren.
Om aan een Military deel te nemen
moet het paard zeker vier jaar oud
zijn en dan pas begint men in de
laagste reeks met kleine en gemak
kelijke hindernissen. Pas als het
paard zeven tot acht jaar oud is mag
men in de hogere klassen aantre
den. Er is daarnaast ook een inde
ling in «reeksen» die vroeger slechts
vier bedroeg maar dit jaar is er nog
één aan toegevoegd om de paarde-
sport te stimuleren aangezien er
aan stagnatie waargenomen was.
Dit werkt een hoger aantal deelne
mers in de hand .en daarbij hoopt
men op meer belangstelling van de
deelnemers.
Bij de Landelijke Rijverenigingen
ontwikkelen de wedstrijden zich ge
durende slechts één dag met alle
drie de reeksen. In federatiever-
band doet men er twee of meestal
drie dagen over en spreekt men van
een «Three Days Event». Als het
om internationale wedstrijden gaht
komt er nog een steeple bij met een
wegparcours vóór en na de proeven
wat het totaal op een dertig tot veer
tig km brengt.
Bij wedstrijden moeten zowel paard
en ruiter met elkaar en het parcours
vertrouwd zijn maar toch zijn er
details die kunnen meespelen om al
dan niet met klein verschil de over
winning te behalen. «Voor het na
tionaal kampioenschap is het be
langrijk als laatste het parcours te
kunnen afleggen. De scheidsrech
ters durven in het begin geen hoge
scores geven, omdat ze niet weten
wat de rest van de deelnemers ervan
terecht zal brengen. Daarom is het
voorzien dat de provinciale kam
pioenen altijd als laatste de wed
strijd mogen rijden». De uitgangs
positie van Gert Geeroms is dus al
rooskleurig en zeker hartverwar
mend om aan het nationaal kam
pioenschap te beginnen. Voor de
Landelijke Rijvereniging van Haal
tert is hij zeker de ambassadeur van
de club zonder daarbij de andere
familieleden te vergeten weliswaar.
Erpe-Mere. Gert Geeroms met zijn nieuw paard waarmee hij hoopt evenveel
sukses te boeken als met het voorgaande (jv)
