KORTE INHOUD
HET ALGEMEEN NIEUWE VRIJDAG 31 MEI 1940
DIANA HED WI G COLRTHS-MAHLER
Mevrouw Brigitte von Steinach bewoonde
met haar man. Herman von Steinach en
hun pleegdochter Diana, het jraaie en rijke
landgoed Dorncck.
Herman von Steinach was sedert drie jaar
verlamd. Een ongelukkige val van het paard
had hem de verlamming van beide beenen
gekost.
De eigenlijke meesteres van Dorneck was
echter Diana von Dorneck. Aan haar behoor
den het mooie hcerenhuis en alle daaraan
grenzende uitgestrekte landerijen. Diana was
sedert zeven jaren wees: zij had haar beide
ouders snel na elkander verloren door een
typhuscpidemie. Haar moeder was het eerst
gestorven en op den dag der begrafenis werd
haar vader. Bobo von Dorneck. op het ziek
bed geworpen, waarvan hij niet meer zou
opstaan.
Daar hij nog geen laatste wilsbeschikkin
gen getroffen had, had hij reeds den dag
vóór hij zich naar bed moest begeven zijn
testament gemaakt. Behalve een nee] had
hij geen bloedverwanten meer. Deze neef
ïoas echter een mensch, wiens karakter en
leefwijze hem slechts verachting inboezem
den. Bovendien teas hij met eene dame van
twijfelachtige repu'atic getrouwd
Maar Bobo von Dorneck had een goed
vriend deze vriend was Herman von Stei
nach Hij benoemde hem tot voogd over zijn
eenige dochter en tot bestuurder van zijn
vermogen. Vóór hij stierf kon hij nog met
hem overeenkomen dat Steinach en zijn
vrouw op Dorneck zouden komen iconen, op
dat zijn dochter in hare omgeving zou kun
nen blijven.
Dadelijk na den dood van zijn vriend had
Herman von Steinach met zijn echtgenoo-
te Dorneck betrokken. Zijn zoon Lothar. die
nog eindexamen moest doen en ingenieur
wilde worden, liet hij in de stad achter.
Pogingen van den neef van Bobo von Dor
neck om zich, onmiddellijk na diens dood in
te dringen op Dorncck, waarbij hij geen mid
delen te slecht vond. mislukten dank zij hel
felle verzet van mevrouw Brigitte.
Na een bezoek aan Dora Sanders, haar
beste vriendin, wordt Diana ernstig ziek Zt)
blijkt door een eigenaardige roodvonk te
zijn aangetast
Diana's toestand wordt steeds ernstiger
zij wordt dag en nacht bijgestaan door me
vrouw Brigitte en verzorgd door een ver
pleegster. die zij echter niet mag en waarvan
zij uit een gesprek met het kamermeisje So
phie verneemt dat de dokter haar opgegeven
lice ft.
Zou Diana sterven dan zouden de von
Steinach's Dorneck moeten verlaten want de
neef van Diana's vader zou onherroepelijk
zijn rechten als erfgenaam doen gelden.
Ook dit maakt mevrouw Brigitte ernstig
ongerust en zij zoekt met Diana ^nar een
oplossing die geen andere kan zijn dan een
huwelijk van Diana met den zoon Lothar.
Noch deze noch zijn vader willen hiervan,
dat zij in strijd achten met hun eer. nets
loeten.
Ge kunt me gerust gelooven, Sophie, de
dokter heeft 't eergisteren aan zuster Mar
tha gezegd zij zal langzaam verminderen,
als er geen wonder gebeurt en die uitslag
nog naar buiten komt. Hij had het natuur
lijk over onze freule. De keukenmeid zei ook
al. dat zij de houtwormen, d: j den dood aan
kondigen had hoore.-i klopper.
Een heete golf van angst en vrees steeg
mevrouw Brigitte een oogenblik naar het
hoofd. Toen boog zij zich over de leuning,
om een ouderwetschen uitbrande" o\ die
praatjesmakers uit te storten. Maar bijtijds
schoot het haar te binnen, dat de daaraan
verbonden ruwe luidruchtigheid wel tot de
zieke zou kunnen doordringen en zij hield
zich in en ging bedaard verder. Wat zou
het ook helpen, als zij al standjes ging uit-
deelen. De bedienden namen allen hartelijk
deel in het lot van Diana en dat de dokter
vrijwel geen hoop haa had hij ook tegenover
haar niet verheeld
Toen zij de ziekenkamer binnentrad, keek
Diana haar onrustig tegemoet.
is Lothar er al. tante Brigitte
Ja. lieve kind. Zuster Martha, wilt ge
ons nog eens wat alleen laten, dan kunt ge
meteen wat uitrusten.
De zuster verwijderde zich mei eene hoofd
buiging. Mevrouw Brigitte ging naast het
ziekbed zitten. Diana keek haar vragend aan
en daar tante Brigitte niets zeide en alleen
maar zachtjes zuchtte, vroeg zij haastig
Hebt u met Lothar gesproken over
wat wij van plan zijn
Mevrouw Brigitte knikte. Ja. Diana
met hem en ook met oom Herman, a
Nu-en
Zij willen er geen van beiden in toe
stemmen.
t Niet toestemmen
Neen Zij willen dit groote offer niet
van u aannemen. Zij zeggen, dat het een
onrechtmatigheid van mij is. dat ik het wil
toelaten.
Diana greep hare hand. Trek u daar
niets van aan. lieve, goede tante. Ik ben er
u hartelijk dankbaar voor. Op deze wijze
kan ik oom Herman mijn dank brengen voor
al zijn liefde en goedheid. Zij moesten mij
niet zoo lang kwellen met hun bezwaren, t
Wees maar bedaard, kindjelief.
Ach. neen, neen hierbij kan ik niet
bedaard'blijven. Lieve tante, wilt u dadelijk
Lothar gaan roepen Hij heeft toch al rood
vonk gehad, nietwaar
Ja. Diana.
rZoed. Dan moet hij dadelijk bij mij
komen, hoort u. En laat mij dan een poosje
met hem alleen. Ik wil met hem spreken.
Mevrouw von Steinach stond op en schel
de. Toen Sophie verscheen, zeide zij haar.
dat zij haar zoon moest gaan roepen.
Lothar gaf dadelijk gehoor aan deze uit-
nooi'King Zijn moeder wachtte hem bij de
deur op en vertelde hem wat Diana verlang
de. Zij geleidde hem naar het ziekbed, liet
toen de beide jongelieden alleen en ging zoo
lang naar een zijkamer.
Toen Lothar Diana's smalle, bleeke ge
zichtje zag. schrok hij erg. Hij vond haar
zeer veranderd. Het jor.ge meisje had hem
nooit veel belangstelling ingeboezemd hij
had nooit tijd gehad zich veel met haar te
bemoeien. Nu eerst bekeek hij haar voor de
eerste maal met opmerkzaamheid en nu eerst
vielen hem in haar kleine, smalle gezichtje
de wonüerschoone. groote oogen op. die hem
met zulk een bijzonderen blik aanzagen.
Eenigszins verlegen wisselden zij een groet.
Ge wilde mij spreken, Diana Zal het
u niet te zeer vermoeien vroeg hij met
weeke stem. door medelijden aangegrepen.
Zij schudde het hoofd. Ga dicht bij mij
zitten, Lothar; ik kan niet luid spreken
Hij nam vlak naast haar bed plaats en
keek haar bedrukt aan. Haar gezicht kreeg
een hulpeloos smeekende uitdrukking, die
hem weemoedig aandeed.
Zeg het nu maar. Diana, maar span u
niet te veel in.
Zij aarzelde een oogenblik. Toen zeide zij
zeer zacht
Ik moet erg kort zijn. Lothar. üw moe
der heeft u al gezegd, dat wij een middel
gevonden hebben om Dorncck voor oom Her
man te behouden als ik mocht sterven.
3e zult niet sterven. Diana.zeide hij
dapper, maar gevoelde zich onbehagelijk
daarbij. Haar gezicht vertrok ongeduldig.
Wel waar. ik zal zeer zeker sterven.zei
de zij bijna koppig. «Laten wij geen nutte-
looze woorden verspillen.
Hij richtte zich op. «Goed dan, Diana. Ja,
mijn moeder heeft het mij gezegd en ik heb
haar verklaard, dat het mij onmogelijk is uw
grootmoedig offer aan te nemen. Ook mijn
vader zal het niet doen.
Haar voorhoofd kleurde zich en haar oogen
keken ernstig naar hem op. «Ik bren;
geen offer. Ik wil slechts een schuld der
dankbaarheid afdoen. Als ik dat doen ma
zal het mij lichter worden om het ftart. Een
stervende moest men geen wensch weigeren.
Lothar. Ik kan niet rustig sterven, als ik niet
eerst voor oom Herman gezorgd heb. Op u en
mij leunt het in deze zaak niet zoo zeer aan
Gij moogt niet aan uzelf denken, maar al
leen aan uw vader. Denk toch eens aan zijn
hulpeloosheid. Wilt gij. zijn zoon, minder
voor hem doen dan ik Gij zoudt een slechte
zoon zijn, als ge uw vader niet voor ellende
zoudt willen bewaren. Laa; i toch niet
zoo lang praten en doe \va v.l. Het is
een zaak voor den vorm. Wij zu^eii de han
den slechts in elkander leggen, opdat gij
mijn rechtmatige erfgenaam zult zijn.
Hij streek zich over het voorhoofd en zijn
gezicht vertrok op eene vreemde manier.
«Diana, ge weet niet. wat ge van mij ver
langt. Ik zou een ellendeling zijn. als ik ai
van u aannam.
Zij maakte een afgematte, afwerende be
weging.
Ge behoeft immers voor uzelf niets aan
te nemen, als ge daar te trotsch voor zijt. Ge
kunt heel gewoon naar Afrika gaan, zoodra
deze zaak geregeld is. Uw ouders blijven dan
rustig tot het einde van hun leven op Dor
neck. En wilt ge het dan nog niet voor uzelf
behouden, dan kunt ge er altijd nog mee
doen wat ge wilt. Schenk het dan aan de
armen of verzin er eene andere bestemming
voor. Voor uzelf kunt ge er best afstand van
doen, maar niet voor uwen armen vader.
Hij steunde zuchtend zijn hoofd in de han
den en keek haar ernstig en nadenkend aan.
«Wat kunt ge uw woorden slim kiezen,
Diana en wat zijt ge grootmoedig. Waar
lijk het zou mij kleingeestig kunnen toe
scheen om mij nog te verzetten. Maar ge
vergeet één ding ge hebt niet bedacht, wat
er gebeuren zou, wanneer ge, zooals ik hoop
en hartelijk wensch, weer beter wordt. Dan
zoudt ge aan mij gebonden zijn en dan zou
het u te eeniger tijd berouwen, dat ge u hebt
opgeofferd. Ge zoudt een smartelijk verlan
gen naar uw vrijheid gaan voelen, om ont
slagen te zijn van de boeien, die ge uzelf aan
gedaan had. Daarom moet ik voor u denken.
Ge zijt nog zoo jong en weet niet wat ge
wilt gaan doen.»
Zij ademde moeilijk. «Laat maar ik
west het wel. Alleen de angst om oom Her
man houdt mij nog. in leven - en het is
mijn vaste wil niet te sterven voor ik hem
bezorgd weet. Denk toch niet aan mij. maar
alleen aan hem. uw vader.»
c Niettemin moet ge er toch aan denken,
dat weer beter kunt worden.
Zi* Weerde hem zenuwachtig af.
Kind; kind1 ge zift werkelijk ftoj* maar
een kind en kunt dit alles nog niet duidelijk
overzien.
«O, duidelijker dan r*\ 1 Ik kijk niet naar
rechts en links, maar -«..leen naar het doel.
Bedenk nog eens er kan u in Afrika ook
nog zooveel overkomen en in ieder geval kunt
gij voorloopig uw ouders nog niet helpen.
Hoe kunt gij nog aarzelen Plaag mij toch
niet zoo.
Zij sloot de oogen en zuchtte diep.
Verward en tot in zijn binnenste aange
daan keek hij op haar neer. Na een poos
zeide hij zacht
Diana, ik kan u slechts grenzeloos bewon
deren en ik wilde, dat ik mij even vrij van
kleingeestigheid kon toonen, als gij het zijt.
Maar al zou ik ook toestemmen, dan zou
mijn vader dat nog niet doen. En hij is uw
voogd.
«Dan moet ik zelf met hem spreken. Het
moet gelukken. Zorgt gij er asjeblieft voor,
dat uw vader boven gebracht wordt. Ik wil
en moet zijn toestemming verkrijgen.Daar
bij bleef zij met de eigenzinnigheid aan zie
ken eigen en met de vaste wil om oom Her
man te helpen.
Nog denzelfden dag bracht men den ouden
heer boven aan Diana's leger. Aanvankelijk
weigerde hij botweg zijne toestemming te
geven. Maar Diana hield niet op met bidden
en smeeken en noemde hem verwijtend hard
vochtig en onbuigzaam. Hij was echter te
eerlijk en oprecht om zichzelf op deze wijze
een voordeel te willen verschaffen.
Toen alles vergeefs bleef, wierp Diana zich
snikkend in haar kussens en riep jammerend
uit
«Zoo ontneemt u mij alle rust. oom Her
man. Hoe kan ik ooit beter worden met die
angst om u in het hart. Wat kunt u gruwe
lijk wreed zijn en wat trotsch en hoogmoe
dig. O, als u mij werkelijk liefhad, zoo u mij
niet zoo kwellen En zij weende zoo en
was zoo weinig tot bedaren te brengen, dat
men blijde was. dat de dokter juist verscheen.
Deze verlangde nadrukkelijk, dat men be
slist rust zou verschaffen aan de patiënte.
Herman von Steinach zag zich van alle zij
den in het nauw gebracht en overstemd. Zelfs
zijn zoon trachtte hem te overreden om zijne
toestemming te geven. En uit bezorgdheid om
Diana gaf hij tenslotte, zij het ook onwillig,
toe.
Nu werden met den meesten spoed alle
voorbereidende maatregelen getroffen. Ook de
notaris werd ontboden, die het testament der
aanstaande mevrouw von Steinach opmaakte
en de huwelijksvoorwaarden te boek stellen
moest. Diana wilde volkomen zeker ervan
zijn, dat niemand Lothar zijne erfenis zou
kunnen betwisten.
Ook Hei-man bleef nu boven op de eerste
étage, om zooveel mogelijk bij zijn kleine
D;ana te kunnen zijn.
Toen alle moeilijkheden, die zich aanvan
kelijk tegen den wensch van Diana verzetten,
overwonnen waren, herademde zij verlicht.
Maar zii gevoelde zich nu ook aan het einde
van hare krenten en dommelde nu onafge
broken den gcheelen dag. Meestal lag zij be
wegingloos en met gesloten oogen. Alleen
vroeg zij af en toe ongeduldig of het nu nog
niet zoover was. dat het huwelijk kon worden
voltrokken.
Het was een sombere, regenachtige herfst
dag. De wind suisde om de .miren van Dor
neck en dreef den regen kletterend tegen de
vensters. "Van Buchenau hadden Dora San
ders eii haar ouders, die eiken dag een bode
naar Dorneck zonden om naar Diana's toe
stand te vragen, een mand heerlijke bloemen
gestuurd met hunne hartelijke gelukwen-
schen voor het jonge paar. Mevrouw Brigitte
was een uurtje op Buchenau geweest en had
aan Dora's ouders verklaard hoe het gekomen
was, dat tusschen Diana en Lothar eene
echtverbintenis gesloten zou worden. Het was
haar een behoefte geweest om zich tegen
over deze bevriende mc-nschen te rechtvaar
digen en men onthield haar geenszins de har
telijkste deelneming. De Sandersen wisten
zeer goed, dat de heer von Steinach en zijn
vrouw eervolle, rechtschapen menschen wa
ren, die nooit hun eigen voordeel in de eer
ste plaats gezocht hadden.
Het uur voor de huwelijksvoltrekking was
nu aangebroken. Men had een wit gedekt
tafeltje bij Diana's bed gezet. Een door Dora
gezonden myrtenkrans lag daarop en dit wag
het eenige zichtbare teeken. dat hier een hu
welijk plaats vond.
Tante Brigitte had. strijdend om hare tra
nen van ontroering te bedwingen, het jonge
meisje opgericht en met kussens ondersteund.
Een fraai geborduurde nacht-japon omhulde
haar krachtelooze leden en haar zware, kas
tanjebruine vlechten lagen over haar schou
ders.
Geen enkel uitwendig teeken verried, dat
dit bleeke schepseltje een bruid was. Diana
had alle sieraden afgeslagen en ook die wei
nige myrten op de tafel slechts geduld, omdat
zij van Dora kwamen.
Nu lag zij bleek en smalletjes, met boven-
aardsch schitterende oogen ter neder en ver
wachtte de personen, die onvermijdelijk de
heilige handeling moesten bijwonen.
En toen rolde men oonv^Hermans stoel naar
binnen. Naast hem liep Lothar von Steinach.
Hij droeg een zwart costuum en zag er nau
welijks minder bleek uit dan zijn jonge bruid.
Diana onderteekende eerst het contract en
pas daarna werd het huwelijk voltrokken
eerst het maatschappelijke en dan het ker
kelijke. De oude dorpsdominee sprak slechts
weinige, eenvoudige woorden en legde de
smalle kinderhand in de sterke, warme rech
terhand van Lothar.
Herman von Steinach klemde de tanden op
elkaar en keek met starre oogen naar het
zoo ongelijke paar. Dat teere, krachtelooze
kind en die statige, kaarsrechte mannenge-
stalte in de bloeiende kracht van zijn jeugd
welk een tegenstelling Nog in het laatste
oogenblik was het den ouden heer te moede,
alsof hij die beiden van elkander weg moest
trekken, alsof hij deze ceremonie niet mocht
toelaten.
«Tot de dood u zal scheiden,» zeide de
oude predikant. Daarbij voelde Lothar hoe
de smalle hand in de zijne sidderde en hoe
een rilling door dat teere lichaam ging. Diana
ontzette bij de gedachte, dat de dood dezen
band maar al te spoedig zou verbreken. Haar
oogen staarden als in angst en nood Lothar
in het gezicht. Hij sloot warm en stevig zijn
hand om de hare, alsof hij haar wilde be
schermen en troosten en hij kwam haar plot
seling voor. alsof hij de Heiland zelf was. Zij
haalde diep adem en haar groote kinderoogen
schitterden met een vreemden glans. Een
zacht rood steeg op naar haar bleeke wan
gen en de angst week uit haar hart. Het was
alsof er een warme, versterkende stroom uit
die levenskrachtige mannenhand in haar
overging.
Nu was het geschied. De dominee trad te
rug en de notaris, die met den dokter als ge
tuige bij het huwelijk tegenwoordig was, leg
de Diana het reeds geheel opgestelde testa
ment ter onderteekening voor. Met moeite,
doch met vaste hand teekende Diana en viel
daarop met een zucht van bevrijding in haar
kussens.
Nu is alles goed,zeide zij glimlachend,
oom Herman liefdevol in diens zenuwachtig
vertrokken gezicht ziende. Lothar greep nog
eens Diana's hand en drukte zijn lippen
daarop.
Dat het u nimmer moge berouwen. Dia
na. zei hij, heesch van aandoening.
Zij glimlachte legen hem.
«Nimmer. Wees maar niet bang. Ik dank
u. dat gij mijn wensch vervuld hebt.»
Ach. Diana er is hier maar één enkel
persoon, die wij allen dankbaar zijn dat
zijt gij.
De dokter dreef nu alle aanwezigen de ka
mer uit en eischle volmaakte rust voor zijn
patiënte. Alleen mevrouw Brigitte mocht blij
ven. De oude dame had haar tranen niet kun
nen bedwingen, toen de beslissing viel. Nu
was de toekomst van haar echtvriend voor
altijd in verzekerde banen geleid. En dat had
den zij aan Diana te danken.
Een warm, innig gevoel voor dat jonge
schepseltje vervulde haar gansche wezen.
Toen de dokter zich verwijderd had, zonk die
groote, sterke vrouw aan. Diana's bed op de
knieën, drukte de lippen op haar hand en
zeide zacht, half verstikt door aandoening
God moge het u loonen, mijn geliefd
kind.
En zij keek Diana aan met dien weeken,
innigen blik, dien zij vroeger slechts voor
haar man en zoon over had.
Diana keek in die warm lichtende, grijze
oogen, die haar zoo liefdevol tegenstraalden
en toen sloeg zij met eene vermoeide bewe
ging haar arm om den hals der oude dame
en zeide glimlachend
Moeder gij zijt nu mijn moeder
tot ik naar mijn eigen moeder zal gaan.
«Blijf bij ons. mijn kind, mijn dierbaar,
geliefd kind. blijf toch bij ons», fluisterde
mevrouw Brigitte uit het diepst van haar
hart.
Diana sloot glimlachend de oogen en bleef
toen langen tijd half bewusteloos liggen.
Toen echter eenige uren later de dokter
nog eens naar haar kwam zien, nadat hij
met de andere heeren beneden gedineerd
had, waarbij nog verschillende zaken bespro
ken moesten worden, toen zag hij. dat de
koorts weder opgekomen was. De tempera
tuur was zoo snel gestegen, dat hij beden
kelijk het hoofd schudde.
Ik moest maar tot vanavond hier blij
ven zeide hij tot mevrouw von Steinach.
De koorts steeg hooger en hooger, Diana
was buiten kennis en wierp zich rusteloos
heen en weer. De dokter telefoneerde naar
huis om te zeggen, dat hij ook den nacht
op Dorneck zou doorbrengen.
t Wordt voortgezet.)
