Van het eene maskerpak
in het andere
sshe RozenveSden
Een toovenaar deed een
neger een brouwsel
drinken om zijn wraak
te koelen
HET TRAGISCH EINDE VAN DEN WORSTE
LAAR YOUSSOUF-DEN-VERSCHRIKKELIJKE
4
Hoe een rijke fabrikant1
voor een beruchten bandiet
werd gehouden
Een rijke fabrikant uit Rio de Janeiro,
Frane geheeten, ontving een uitnoodiging
om een gemaskerd bal aan de andere zijde
van de Braziliaansche hoofdstad bij te wo
nen.. Hij begaf zich 's avonds vrij laat reeds
nog naar zijn kapper, om daar het pak voor
de maskerade aan te trekken.
Frane had niet bemerkt dat onderweg een
man op zijn auto was gesprongen. Plotseling
kreeg hij een slag op het achterhoofd en
viel bewusteloos over het stuur.
Toen de fabrikant weder tot bewustzijn
kwam. ontdekte hij. dat hij in een greppel
lag,. Zijn snor was afgeknipt, zijn hoofd was
kaal geschoren. Het. meest merkwaardige was
echter het pak dat hij droeg een lomp
model uit één stuk, van een stof, die uit
zwarte en roods strepen bestond. Op het pak
was met groote letters 145 geschilderd.
Frane herinnerde zich langzamerhand, dat
hij op weg was geweest naar een gemaskerd
bal. Thans echter droeg hij een geheel ander
maskerade-costuum. dan hij besteld had.
Hij richtte zich op en strompelde het veld
uit en den weg op. Plotseling hoorde hij ach
ter zich roepen: Sta of ik schiet! De fa
brikant, die nog zoo versuft was, dat hij zich
niet eens zijn eigen naam en den naam van
de familie, waar hij was uitgenoodigd kon
herinneren, zette het op een loopen. Een
schot klonk en een kogel suisde hem langs
de ooren. Het werd een wilde achtervolging.
Doch het toeval kwam den ongelukkigen
Frane ter hulp. Het leidde hem op zijn
vlucht langs de villa, waar hij dien avond
het gemaskerde bal moest bijwonen. Hij her
kende het huis en rende door de openstaande
voordeur naar binnen.
Er was reeds een bonte verzameling van
clowns, cow-boys, maharadja's en Indische
danseressen aanwezig, die zich over het onge
wone kostuum van den koopman zeer ver
maakten. Doch op hetzelfde oogenblik ver
schenen de twee politie-mannen, die op den
weg den vluchteling hadden achtervolgd. Zij
hielden hem aan als den gevaarlijken ban
diet, Caspare Rancon, die uit zijn cel in ge
vangeniskleding was ontsnapt en waar het
geheele politiecorps van Rio de Janeiro ijve
rig naar zocht.
De koopman bleef in de gevangenis, on
danks alle betuigingen van zijn onschuld.
Eerst een week later, toen door een toeval de
werkelijke bandiet, Caspare Rancon in han
den der politie viel. werd het tragische mis
verstand opgehelderd.
Niet minder beroemd dat de Hollandsche
bollenvelden zijn de Bulgaarsche rozenvel
den in de omgeving van de stadjes Kazanlik
en Philippopel. De rozen worden hier uit
sluitend en alleen gekweekt ter bereiding
van rozenolie, een van de heerlijkste en
kostbaarste reukwateren, die men kent.
Dit parfum is al heel oud en werd reeds
door de Romeinen en de Perzen gebruikt. De
welriekende olie werd toen nog met vet ver
mengd tot allerlei zalven en van den Per-
zischen koning Darius III. die ruim 300 voor
Christus leefde, wordt verteld, dat in zijn
gevolg niet minder dan 30 zalfbereiders
voorkwamen. Wel een bewijs dat deze veld
heer op lekkere geurtjes gesteld was. En bij
den schrijver Plinius vindt men het verhaal
van een ontvluchten Romein, die zijn schuil
plaats verried door het sterke parfum, dat
hij gebruikte en dat zijn vervolgers de weg
wees. De man moest zijn geurigheid met den
dood bekoopen.
Wat tegenwoordig als rozenolie in de han
del komt. is lang niet altijd echt en ver
schillende chemische fabrieken weten dit
parfum te vervaardigen zonder dat er een
enkel rozenblaadje bij t? pas komt.
Met de Bulgaarsche rozenolie is dat ech
ter niet het geval, die bestaat uit niet an
ders dan de olie. die door de plant zelf is ge
maakt en die ook aan de echte rozen haar
heerlijke geur geeft Onafzienbare velden
liggen hier aan de voet van de bergen en de
grond is zoo geschikt voor de rozenteelt, dat
de struiken een ongelooflijk aantal bloemen
voortbrengen.
's Morgens heel in de vroegte gaan de
pluksters er op uit; zoodra de zon de velden
heeft bereikt, beginnen de rozen sterker te
geuren en deze geur ontstaat door het ver
dampen van de rozenolie. Hoe later op de
dag dus, hoe minder olie de bloemen nog
bevatten en daarom moeten de pluksters er
vroeg bij zijn. Alle ontloken rozen worden
afgeplukt en als dit is geschied, is het rood
der bloemen tusschcn liet groen der blade
ren geheel verdwenen Maar de volgende
morgen staan de velden weer in vollen bloei.
Het is volstrekt geen zeldzaamheid als een
enkele struik per dag meer dan 300 bloemen
levert.
Het zijn meest roode rozen, die men hier
kweekt, de geur der witte is minder in trek.
Zakken en zakken rozen worden zoo ge
oogst en op ezels geladen naar de destillecr-
derij gebracht. Hier gaan ze in koperen ke
tels en zoo wordt uit de geurige bloemblaad
jes de licht- tot donkergele vloeistof gestookt
die de naam van rozenolie draagt. Vóór deze
echter in den handel komt moet ze zes
maanden blijven liggen, de pas bereidt olie
heeft nog niet de volle heerlijke geur.
Voor één liter rozenolie wordt ongeveer
8000 frank betaald. Maar om die te verkrij
gen, hebben niet minder dan drie millioen
bloemen hun geur moeten afslaan.
DE AFSCHUWELIJKE TOOVER-
PRAKTIJKEN BIJ DE NEGERS
De ongelukkige krankzinnig
geworden
Een Amerikaansche missionaris, die gerui-
men tijd in de negerrepubliek Haïti heeft
vertoefd, vertelde, na zijn aankomst ie New
York, het een en ander over een zeer op
windend avontuur, dat hem in de nabijheid
van Port-au-Prince de hoofdstad der repu
bliek, was overkomen.
Het levert het bewijs van den rampzali
gen invloed, dien ook heden ten dage inland-
sche toovenaars er nog op de bevolking uit
oefenen. en geeft een kijk op de raadselach
tig middelen, waar zij zich van bedienen.
De missionaris had een neger bekeerd, tot
ergernis van de iniandsche toovenaars. Op
zekeren avond vond in de missie-statie een
bescheiden feestje plaats, dat ook door den
bekeerden neger, die verschillende muziek
instrumenten kon bespelen, werd bijge
woond.
Plotseling kreeg de zwarte ondragelijke
hoofdpijn en, terwijl de missionaris naar
zijn huisapotheek liep, om een kalmeerend
middel te halen, zakte de man in elkaar.
Hij was schijnbaar tengevolge van een be
roerte gestorven.
De missionaris begeleidde het stoffelijk
overschot naar het kerkhof en was bij de
beaarding tegenwoordig. Wie schetst echter
zijn verbazing, toen hij korten lijd latei-
een dienstbezoek aan de gevangenis te Port-
au-Prince bracht en daar, in een der cellen,
den neger aantrof, dien hij persoonlijk ten
grave had gedragen.
De Amerikaansche geestelijke geloofde
aanvankelijk zijn oogen niet en dacht, dat
hij hier met een opvallende gelijkenis te
doen had. Een nader onderzoek wees uit
dat hier geen sprake kon zijn van een ver
gissing. De «doode» was werkelijk weel
levend geworden.
De neger herkende den geestelijke niet.
Hij sprak wartaal en was niet geheel bij
zijn verstand. Het gevangenis-personeel wist
te vertellen, dat men den man dolende op
den weg had aangetroffen en hem, in af
wachting van zijn opzending naar een ge
sticht. tijdelijk in een cel van de gevange
nis had ondergebracht.
De missionaris wist te autoriteiten te be
wegen. een uitgebreid onderzoek in te stel
len. Dit leidde tenslotte tot de aanhouding
van een der iniandsche toovenaars. De too
venaar verklaarde bij het verhoor, dat hij
den neger een brouwsel had laten drinken,
waardoor deze na eenigen tijd in een toe
stand verviel, die het beste met schijndood
vergeleken kan worden. Hij had den zooge-
naamden dooderustig laten begraven,
doch 's avonds het graf geopend en zijn
slachtoffer, door het toedienen van een te
gengift, tot het leven terug gebracht.
De behandeling had echter de geestelijke
vermogens van den neger aangetast, zoodat
deze, na zijn terugkeer tot het bewustzijn,
zich niet alleen niets meer uit het verleden
kon herinneren, doch zoodanig versuft was,
dat hij zich als een krankzinnige gedroeg.
Ondanks een zorgvuldige verpleging was
men er. bij het vertrek van den missionaris
van Haïti, nog niet in geslaagd den neger
zijn gezondheid terug te schenken.
het ALGEMEEN NIEUWS ZATERDAG 1 JUNI 1940.
Worstelwedstrijden en wat er bij kwam. Orlando de Turk
en zijn voorganger Youssouf. Wat hij op zijn rondreizen
in Amerika beleefde. Twintig pond rauwe biefstuk... en een
buiging in de richting van Mekka
Een jaar of twintig geleden traden in Brus
sel, LuiK en andere steden van ons land, nog
beroepsworstelaars op. Het waren poolige
jongens, die van hun managers schilderach
tige namen kregen, en hoewel Steurs, Raoul
le Marin of Constant le Boucher meestal ze
gevierden, omdat de publieke belangstelling
lijdt onder nationale nederlagen, won toch
ook een andere landsman wel eens den
giooten prijs dan was het perc-ies echt,
en hoe echter het er allemaal uitzag, hoe
meer het publiek opging in die wedstrijden,
waarvoor op alle mogelijke manieren reclame
werd gemaakt.
Een van die manieren bestond in het rond
wandelen der artisten in hun nationale klee-
dij. Vooral Turken en Russen kwamen daar
voor in aanmerking. Ik herinner me een on-
verslaanbaren kozak, die in groote rijlaarzen
en een groene uniform rondliep, en altijd
een zweep of karwats bij zich had hij zag
er veel schooner uit dan al de zingende ko
zakken die we tegenwoordig wel in onze stra
ten tegenkomen, en hij was werkelijk een
indrukwekkende verschijning.
Ook won hij altijd, en hij had een humeur
als vitriool. In dit opzicht werd hij slechts
geëvenaard door Orlando, den Turk, een
groote antipathie van het Belgische publiek,
dat hem naïevelijk uitfloot om zijn gemeene
streken, die nochtans een groote attractie
waren.
Orlando worstelde altijd vuil en als
hij uitgejouwd werd, kwam hij met groote
passen naar het voetlicht en daagde in zijn
gebroken taaltje zijn. vijanden uit maar eens
even naar het tooneel te komen en het op
de mat met hem uit te vechten, een uitnoo
diging waaraan, voor zoover ik weet, nooit
een Brusselaar, Luikenaar of Sinjoor gevolg
heeft gegeven
Verder schepte de Turk er altijd behagen
in zijn tegenstanders midden in de jury te
slingeren, in de jury, die uit zenuwachtige
jongelieden bestond, en die achter tafeltjes
zat op den achtergrond van het tooneel. Maar
buiten het theater was Orlando, de Turk, de
gemoedelijkheid in persoon, vooral als hij
gratis een potje bier kon machtig worden of
een j^aar cigaretten
Welke manager dezen lawaaischoppenden
Turk had ontdekt en ojjgekweekt, weet ik
niet, maar wel weet ik dat Orlando niet zoo
sterk was als hij er uitzag, en dat zijn come-
Amerikaansche toestanden. Daarom deed hij
spoedig Youssouf over aan een der bekend
ste New Yorksche impressario's, William A.
Brady, die nog altijd zijn kantoor op Broad
way heeft, en die zijn opkomst dankt aan
zijn rondreis met dezen Youssouf, den Ver
schrikkelijke.
Brady ging met den Turk naar Cleveland,
waar zekere Tom Jenkins vermaard was om
zijn groote lichaamskracht en vlugheid. Tus-
schen Youssouf en Jenkins werd een worstel
wedstrijd ingericht, waarbij alle grepen ver
oorloofd zouden zijn (catch-as-catch-can).
Aanvankelijk ging alles goed. Jenkins deed
zijn bijnaam alle eer aan en hield het een
uur en twintig minuten vol tegen zijn gewel
digen tegenstander. Toen nam Youssouf hem
op en wilde hem neersmijten, maar hij strui
kelde en viel met den Amerikaan uit den
ring Jenkins lag kreunend onder den reus.
Nu achtten de fabrieksarbeiders hun tijd
gekomen.
Dood aan den Turk klonk het, en
gewapend met hun pijpen lood, kwamen zij
op den worstelaar af. Er stonden een dozijn
politie-agenten om den ring, maar die konden
de woedende mannen natuurlijk niet tegen
houden. Het zag er slecht uit voor Youssouf,
die weer in den ring geklauterd was, en met
de stoïcijnsche kalmte van den Oosterling
met zijn groote armen over elkaar gekruist
den dood stond af te wachten.
Maar Jenkins was inmiddels ook overeind
gekomen; kreunend van pijn begaf hij zich
in den ring, hief zijn hand op en vroeg om
stilte. Onmiddellijk gehoorzaamde de me
nigte.
Mannen zei Jenkins, de Turk heeft
eerlijk gevochten. De val was een ongeluk,
en ik wil mijn overwinnaar de hand druk
ken
Waar Yoiissouf ook kwam, overal won hij
en nooit heefi er grooter krachtphenomecn
bestaan dan hij. Zijn lengte was 2 1/2 meter
zijn armen reikten tot beneden zijn knieën,
zijn handen waren drie decimeters in 't vier
kant, en zijn borstkas was een biervat gelijk.
Als hij in nationale kleedij en met een vuur-
roode broek aan, door de straten wandelde,
had hij veel bekijks en honderden nieuwsgie
rigen liejjen achter hem aan.
Zijn maaltijden bestonden uit rauw vleesch
en in iedere stad waar hij kwam, werden
die slechts een handige nabootsing was van de verslaggevers der dagbladen uitgenoodigd
het optreden van een werkelijken gewelde- om met eigen oogen vast te stellen dat Yous-
naar, Youssouf, den Verschrikkelijke, een souf dagelijks twintig pond rauw biefstuk
modernen Samson, die op het laatst van de achter elkaar verorberde. Trainen deed hij
vorige eeuw soldaat was in het Turksche nooit; zijn eenige training was een diepe
leger, waar hij bekend was om de ongeloofe-buiging in de richting van Mekka voor hij
lijkste krachttoeren. Hij werd ontdekt door j m den ring zijn tegenstander aanjDakte.
een Franschman een ïmjjressario, die op
zoek was naar Arabische springers, en die I
den Turk meenam tegen een salaris van hee-1
lemaal 125 frank per week. I Had hij zijn tegenstander neergesmeten,
Youssouf was ongeleerd; hij leerde drie jen bleef deze liggen, dan placht hij den
woorden Fransch spreken, en verstond slechts scheidsrechter met groote verwonderde oogen
twee dingen vechten en veel eten. -
De Fransche impresario ging met zijn Turk
naar Amerika, in de hoop daar geld met
hem te verdienen, wat niet erg lukte, omdat
de Franschman niet op de hoogte was met
DE JACHT IS GEOPEND
Een Pinguin heeft in den dierentuin een mooi vischje gevangen, dat ook de
begeerige blikken opwekt van zijn makkers.
aan te kijken en te vragen Morte
Dit was een van de weinige woorden
Fransch die hij kende, en hij was altijd blij
als de scheidsrechter hem geruststelde en
verzekerde dat de verslagene nog leefde.
In Baltimore zou hij eindelijk een tegen
stander vinden die hem kon overwinnen,
werd beweerd, en wel in den persoon van
een neger, Solomon, die zoo sterk was dat
geen tien jwlitieagenten hem aankonden als
hij te veel gedronken had. De wedstrijd, ook
weer catch-as-catch-can, had plaats in het
Washington Theater te Baltimore. De galerij
zat vol schreeuwende en kakelende negers,
die zeker waren van Solomon's overwinning.
Het was de eerste maal dat Youssouf een ne
ger bestreed, want een neger was voor hem
eeil Arabier, en hij verachtte niets zoozeer
als Arabieren.
Solomon was een reus, maar Youssouf was
nog grooter hij pakte den neger op, zwaai
de hem boven zijn hoofd heen en weer of
hij met een kind te doen had en wierp hem
uit den ring, dwars door de Turksche trom
van het verschrikte orkest.
Eindelijk bleef er nog slechts één man over
die misschien kans tegen hem had de be
kende Lewis de Worger Strangler Lewis
ook een phenomeen van kracht.
De match had te Chicago plaats en de
scheidsrechter diskwalificeerde Youssouf na
1 1/2 minuut, omdat hij zijn groote hand
op den mond en den neus van Lewis had ge
legd en dezen aldus belet had adem te halen.
Een ontzettend rumoer ontstond, want de
diskwalificatie was zeer klaarblijkelijk een
vooruit afgesproken manceuver om de wed
ders, waarbij o.a. een bankier uit Milwau
kee, die 3 tegen 1 op Lewis gegeven had tot
elk bedrag te laten verdienen.
Zonder zijn manager iets te zeggen nam
hij op het Fransche stoomschip La Bour
gogne plaats om naar Europa terug te kee-
ren Brady, die veel geld met hem ver
diende, kreeg er iets te laat de lucht van, en
toen hij met zijn auto aan de dokken kwam,
was het schip reeds uit het oog verdwenen.
Youssouf's einde was tragisch. Twaalf uur
nadat de Bourgogne was uitgevaren, ver
ging het schip met man en muis. Tot de
lijken die aanspoelden, behoorde ook dat van
den Turk; zijn gordel had hij nog aan, maar
de visschen hadden aan het leer geknaagd
en de vijftienduizend dollars waarvoor Yous
souf zoo hard gevochten had, kwamen terecht
op den bodem van den oceaan.
