Firmin TIMMERMANS
professioneel, maar met
't enthousiasme van zestien.
Wie de hedendaagse muz-tek volgt kent zekei Tiimin Timme.Kma.nt>
Viummei-Peacasiioniit
Hit JU niet alleen de va&te diummei van Johan Veam^nnen maai wo*di
ook vaak ge.viaa.gd alt, itudio-muzikant vooi platen aacUo- en -tv
opname's van veiiehillende aitieiten, o.a. Johan Veim-tnnen,_ Uibanu
van AnasKa-c-i Oe Baayne, Jeó fan Uyise-t, fc'<ün Pe Caaene, Eizjoe,
John Telia, Will Tula, Cindy en andeie.
Tei gelegenheid van de Aavooi&ee&ten ipeelt hij alt, diummei op het
leunie-optieden van deSwinging Jaguai t> en tevent, met Johan e
nen.
Naai aanleiding hieivan dit inteiview met deze ninoo^e iiguui.
Hoe het allemaal begon kan niemand beter
vertellen dan hijzelf.
FT Voor zover ik me kan herinneren heb
ik me altijd tot de muziek aangetrokken
gevoeld. Reeds vanaf mijn achtste was
ik bezeten door de muziek van Elvis Pres
ley. Mijn eerste kontakt met de muziek
was toen ik als dertienjarige tamboer be
gon te spelen in de fanfare. Nadien ben
ik naar de muziekschool, nu muziekakade
mie, gegaan waar ik slagwerk en notenleer
volgde. Van drums was er voor mij toen
geen sprake. Ik moest nog drie jaar
wachten voor ik eindelijk achter een
drumstel kon plaatsnemen.
Op de muziekschool genoot ik een louter
klassieke opleiding. Het drummen zelf
leerde ik eigenlijk helemaal op mezelf.
Vooral door mezelf te motiveren door gro
te muzikanten als voorbeeld te nemen.
En de muziekschool
FT Ik moet bekennen dat ik, wat noten-
leer betreft, geen al te vlijtige leer
ling was. Voor slagwerk daarentegen vol
stond het dat ik net voor de les even de
oefeningen doornam.
Vind je een muziekopleiding noodzake
lijk
FT Ik ben geneigd om te zeggen van wel
Toch heeft de muziekgeschiedenis voldoen
de bewezen dat een dergelijke opleiding
voor sommigen niet onontbeerlijk is. Zo
waren er heel wat fenomenale jazzmuzikan
ten en ook anderen die volledig autodi-
dakt waren en pas later muziek zijn gaan
studeren. Er zijn immers genoeg musici
die een persoonlijke stijl en manier van
spelen ontwikkelden precies omdat ze geen
akademische opleiding genoten.
Wel is het zo dat een zeer goede muzika
le bagage altijd belangrijk is als basis.
De rest en daarmee bedoel ik dan "het
maken, het doen swingen, het interprete
ren" hangt uiteindelijk dan toch nog al
tijd af van de muzikant en dit geldt met
een ook voor de klassieke muziek.
Voor wat de muzikale opleiding betreft
wordt hier in België nog steeds een ver
keerde mentaliteit aangekweekt. Zo zal
een afgestudeerde wel heel vlot lezen,
maar het volstaat sommigen hun partituur
weg te nemen om ze in een doolhof te
doen belanden. Lezen ja. Maar spelen
verdomme, dat je voelt dat er iets aan
het gebeuren is of echt kreatief zijn,
dat is wat anders. Muziek lezen op de
zelfde manier als iemand die zijn krant
doorneemt en uiteindelijk niet beseft
wat er aan het gebeuren is, wat heb je
daar aan Het ergste van al nog is dat
er heel wat van deze mensen het konserva-
torium verlaten (sommigen zelfs na ver
scheidene keren gedubbeld te hebben)
met een mentaliteit van "Hier ben ik, DE
muzikant". Wat volgens mij totaal fout
is, want dan pas begint het. Dit ver
schijnsel is in de eerste plaats de fout
van het systeem van ons muziekonderwijs.
Als men dan ook nog vaststelt dat er bij
auditie's van de big band van Fracis Pay
en het brt-jazzorkest van Etienne Ver-
schueren vrijwel niemand slaagt van de
pas afgestudeerde muzikanten bewijst dat
er wat schort aan de opleiding van deze
mensen. Francis Bay en Etienne Verschue-
ren gaan zelfs zo ver te beweren dat ze
niet in staat zijn samen te spelen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is aat "net
kunnen spelen" heel wat belangrijker is
dan het technisch volmaakt zijn. Heel
wat van de grote muzikanten die ik ken
hebben immers geen konservatoriumoplei -
ding genoten. Ten andere heb ik het
nog nooit meegemaakt dat men een muzi
kant, wanneer hij een studio binnen
treedt, naar zijn eerste prijs vraagt.
Wat loopt er allemaal fout met de oplei
ding
FT Wel, zonder twijfel geniet je er
een degelijke klassieke opleiding maar
er bestaan nog heel wat andere muziek
stijlen. Die andere muziek omvat een
zeer grote waaier van mogelijkheden.
Dat kan gaan van zeer kommerciële muziek
tot verregaande jazz. Bv"tura", disco,
country, reggae, rock and roll, funk,
big-band, filmmuziek... tot roch-jazz en
free-jazz. Vele van deze (hedendaagse)
muziekstijlen zijn zeker niet minder be
langrijk. Ze zijn sterk maatschappij ge
bonden en ekonomisch gezien is de muziek
industrie één van de belangrijkste bron
nen van inkomsten van het land.
Het triestige van de zaak is dat er voor
deze muziekstijlen geen specifieke oplei
ding bestaat in België, dan toch niet in
ons muziekonderwijs.
In Amerika daarentegen liggen de mogelijk
heden heel wat anders. De keuze van op
leiding is veel specifieker en daardoor
veel grondiger. Men kan er een vervol-
makingskursus volgen in om het even wel
ke vorm van kommerciële of niet kommer
ciële muziek. Zo kan je er als gitarist
of als drummer bvlessen volgen bij de
muziekgoden die jouw voorkeur genieten.
Kortom, een aan onze konservatOfia afge
studeerde muzikant komt meestal totaal
onvoorbereid tn deze muziekwereld terecht.
Dat neemt niet weg dat ik het nu nog al
tijd spijtig vind dat ik geen konservato-
riumopleiding heb genoten.
Waarom niet
FT Eerst en vooral is het wel zo dat
ikniet uit een muzikale familie stam en
dat mijn ouders voor mij reeds een ande
re keuze gemaakt hadden. Komt daarbij
nog dat ik niet over het nodige zelfver
trouwen beschikte en dat ik eigenlijk
niet voldoende in mijzelf geloofde (nog
niet trouwens) om zelf de knoop door te
hakken om op eigen houtje te doen wat
ik wou. Dat heeft wel lang en zeer
frustrerend op mij gewerkt.
Welke was je eerste groep
FT De eerste groep waarnee ik speelde
was de Kontiki's. We speelden vooral
het repertoire van "the Shadows". La
ter verliet ik samen met de bassist Wil
ly De Bisschop de groep nadat we in kon-
takt kwamen met de ninoofse jazzpianist
Staf De Mol, waarmede we dan ook enige
tijd een jazzgroep vormden.
Willy Roggeman, romanauteur en free-
jazzmuzikantHoe kwam je met hem in
kontakt
FT Eigenlijk langs de jazz om.
Hoe speelden jullie toen
FT Met Staf De Mol zaten we in de
middle jazz (Bill Evans). Later met Wil
ly Roggeman, die een voorkeur had voor
Miles Davis en John Coltrane, gingen we
hoe dan ook de moderne jazz-richting uit.
Wij speelden naast de klassieke traditio
nals ook eigen komposities. Willy Rogge
man was de muzikant die me het eerste
zelfvertrouwen bijbracht (mergi Willy).
Er is tussen ons beiden tenandere, nog
steeds een muzikale en een vriend schaps
band
Ik heb met de Willy Roggeman jazz lab
prachtige dingen beleefd. Ik was amper
18 jaar toen wij in Bilzen optraden,
juist voor Sonny Rollins. Eén jaar la
ter was het jazz Middelheim, poetry in
ternational te Rotterdam en free jazz
festival van Gent.
Je staat daar op het podium van Bilzen,
wat in die tijd nog het grote jazz Bil
zen was, en je vliegt er maar in.
Prachtige herinneringen zijn dat. Ach
teraf bekeken en gerelativeerd besef ik
nu pas wat dat betekende.
Speel je nog jazz
Sporadisch met Willy Roggeman.
En in andere jazzgroepen
FT Vroeger speelde ik in de Koen De
Bruyne-groep. Na veel zoeken en uitpro
beren werd deze groep op het laatst echt
formidabel
Wat betekende Koen voor jou
FT Hij was niet alleen een groot
vriend, maar een nog grotere muzikant.
En nu, wat de jazz betreft
FT Ach, niet het verleden maar de toe
komst in. Sinds geruime tijd werkt mijn
vriend, Yvan 'Ketje' De Sauter (trouwens
een prachtmuzikant) bassist van Johan
Verminnen, druk aan eigen komposities
voor een nieuwe groep. Het ligt niet in
onze bedoeling hier' geld mee te gaan
verdienen, trouwens in België kun je van
de jazz-muziek niet leven, maar het
dient als uitlaatklep voor wat we ner
gens anders kwijt kunnen.
Je speelde ook bij de Swinging Jaguars
FT De Swinging Jaguars was een groep
die me altijd sterk had aangetrokken.
Ook reeds in de tijd dat ik bij de Konti
ki's speelde. Niet alleen zongen ze
prachtig samen, maar ze brachten ook de
echte balsfeer met de allernieuwste hit
jes. Op en top balorkest zou ik zeggen.
Achteraf bekeken heb ik misschien wel te
lang in het balcircuit gezeten. Maar
uiteindelijk vind ik het wel positief
want daar leer je de stiel
Het spijtige aan die beginperiode vond
ik de mentaliteit van de muzikanten. Zo
woonde Jean Blaute, gitarist van r.v.h.g.
en één van mijn beste vrienden, jaren
lang Oj amper 10 km van bij mij. Toch
hebben'we mekaar voor het eerst ontmoet
in Brussel tijdens de opname van de LP
van Jef VanuytselHiermede bedoel ik
dan dat het er allemaal ergbekrompen
aan toeging. Je speelde bij een groep
en behoorde dus ook tot die groep. Er
werd niet geduld dat je okkasioneel met
iemand anders ging spelen.
Vervolg pagina 4
