Cl EREN-MACS
Het is bijna Paasvakantie.
Ik moet dan telkens
terugdenken aan Paaszater
dag, de dag waarop wij
vroeger als misdienaars op
tocht gingen om bij de
boeren eieren te halen.
Gebeurde dit hier in de
Denderstreek ook? Bij ons-
in de Westhoek was dit een
traditie. Ik weet niet of
het nu nog gedaan wordt,
maar wij vonden het heel tof
en ik heb daar zeer prettige
her i nner i ngen aan
De blokperiode was uiteraard
voorbij, de rotte examens
achter de rug en de
"uitslag" was gewoonlijk nog
niet bekend, zodat wij met
een kop zonder zorgen en van
alle gezaag bevrijd de
natuur introkken. De
on der pastoor had het do rp en
zijn omstreken zorgvuldig in
kaart gebracht en de horde
misdienaars werd over de
kontrei en verspreid. Wij
ware n g ewo o n1i j k met zijn
vieren: broer Jodie in die
tijd de bijnaam "Sete Pu11e"
droeq
Go d-wee t-welk e-
tocht
boeren
e i eren
ratel
tocht
Ei eren
Bedoeli ng
op bezoek
te vragen,
maakten wij
bekend. "RRRRRRRR!
alstamblieftVoor
-aa aars1 -
zwarte stipje! Opeens-
zwijgt hij en dan moet je
goed kijken: als een bak
steen laat hij zich vallen.
GodverDas go dv er domme
machtig, zo'n valpartij voor
zo'n godverdomse vogel,
dedju!" zei Fonten.
Godver-de-godver-groo t-ge-
lijk! beaamde Jomet volle
mond, want hij kon nooit
wachten met de boterhammen.
Naast vloeken was Fonten ook
zeer gedegen in luidop en
diepmaags boeren. Het beste
effect bereikte hij door de
twee te kombineren:" BEURP!
Nè-ze! Godver, die moet ook
geen soldaat meer zijn,
dedj u
Om een of andere reden was
de heilige Clara (speciali
teit meteorologie en weer
ons jaar na jaar goed
gez i nd wan t löi j mijn weten
hebben wij nooit moeten
schuilen voor maartse buien
of aprilse grillen.
reden, onafscheidelijke Sef
Godder is, Fonten van het
Gouden Hoofd (een jongen uit
de buurt die kon vloeken als
geen ander) en ondergeteken
de
s Morgens de boterhammetjes
ingepakt, elk een grote lege
mand onder de arm, de kaart
in de broekzak en op eieren-
bij de
gaan orn
Met een
onze aan-
de misdienaa-
Hoe luider hoe liever,
vooral in de vroege morgen,
want het werd steevast een
lange dag. Wij zouden pas
's avonds laat terug thuis
komen elk met een mand vol
eieren. Minsten s ho nderd
per kop, als er onderweg
niet teveel rnee gegooid
werd! Ik herinner me dat
rond die tijd de eerste
leeuweriken uit hun
gr o n dn es t o p k1ommenWij
bleven staan om hun kwette
rende vlucht te volgen, tot
onze ogen er p> i j n van deden
en wij niets anders meer
zagen dan heen en weer
schietende witte puntjes met
daartussen sliertjes die
wegzi n k en en die je niet
kunt vastpinnenMaar de
1eeuwer i k hoor den we nogen
ja daar zit-ie, daar dat
Een mooi lente-hemeltje, dat
kon er vanaf, en dat maakte
de dag tot iets heel
speciaals. De meeste boeren
heetten ons vriendelijk wel
kom, behalve die ene norse
man, die nooit naar de mis
ging, en die ons dan van ver
reeds stond op te wachten,
roepend dat"de onderpaster
maar zelf moest komen
schooien, als hij eens
durfde en dat hij een
atheist was en dat wij rot
te eieren konden krijgen,
ja!
Wij gingen dan in een wijde
boog om zijn stinkende
mestvaalt heen. Behalve die
keer dat Sef Godder is er in
slaagde orn de laarzen van de
boerin, die zij bu i t en de
poort had laten staan,
stiekem van een koppel
eieren te voorzien. Het
jaar daarop kregen wij een
1oebas van een hond achter
onze ku i ten
Tegen de middag hielden wij
hal t om de
b o t e r h amm e n o p
allang een
win terappelen
vol rimpels,
zacht en lekker
rest van de
te etenEn
hadden wij
voorraad
weli swaar
maar heerlijk
gekregen
van een of andere
vriendelijke boerin. "Hi er-
zie, mijn manneken, t zal
je entwaar deugd doen!"
"Merci, madam!" zei Fonten
dan stuntelig, want het
paste
ken
niet om dan te vloe-
Rond drie uur liet de
vermoeidheid van zich horen.
De manden waren dan al goed
vol en begonnen steeds
zwaarder te wegenEn het
was dan ook onvermijdelijk
dat een zeker aantal eieren
verloren gingen.
Mand laten vallen, per
vergissing erop gaan zitten,
of ook wel eens een ferme
gooi-en smijtpartij. Wij
zorgden er wel voor dat onze
weldoeners er geen lucht van
kregen, want er zou wat
qezwaaid hebben. Sommige
boeren gaven ons chocolade
eieren! Die werden op
staande voet verorberd, want
ze zouden wel eens kunnen
smelten... Wij hebben dan
ook op menige paas-nacht met
krampen en buikpijn de mis
qedi end
Heel speciaal vo
bezoek aan die
waar'wij bevalli
wisten wonen,
een beurtrol om
het betreden
woonplaats te mo
Soms
bl
niet
die
nog
had j e
ende vogel
thuis van s
tijd was er
school tot
nden wij het
boerder i j en
ge dochters
Wij hielden
de eer van
van de
gen hebben
pech: de
bleek nog
-chool. (In
op zaterdag
s mi ddaqs
Maar na de middag lukte het
beter. Wij wijzigden dan
ook het parcours zodanig dat
de interessante dochters
al konden thuis zijn. En
dan stapte je met volle mand
naar binnen, en bleef met
