Zijn mooiste boon.
fjaaimacMenefT;1;
BSHHSBBIHIia D n.
Grootste en Bestkoopste
GUSTAAF VTDTSfvitr
Zeêberokui, fe
GREEP UIT HET WERKELIJKE LEVEN
Op het spiegelgladde ijsvlak dat zich
uren ver uitstrekte, bewoog zich dien
Zondag namiddag een talrijke menigte.
Schaatsers van beider kunne, van allen
ouderdom zwierden en slierden in pijl
snelle, lenige vaart over het glinsterend
gladde vlak en gaven het geheel een
aanblik van een genotvol schouwspel.
Daartusschen gleden de verliefde pa
ren, met de handen kruisgewijs in elkaar,
in een gelijkmatig bewegen hunner soe
pele lijven, genoeglijk koutend, en met
een van genot stralend gelaat,in sierlijke
bochten, door de honderden schaatsers
heen, zich niet storend aan de plagende
en vroolijke scherts die vrienden en ken
nissen hen toewierpen.
Ernest Bruylandt, 'n knappe, rijzige
jongman van even in de twintig, met n
frisch, ietwat bleek gelaat, waarin twee
donkergrijze oogen immer open de we
reld instaarden, lei zoo juist de laatste
hand aan het vastbinden zijner schaatsen.
Met voorzichtige passen doorschreed
hij den afstand die hem van het ijs
scheidde en keek toen met speurenden
blik naar de bonte menigte die zich ver
re en bij voortbewoog en door elkaar
wemelde.
Plots gleed over 's jongelings gelaat
een tevreden lachje en hij bewoog zich
toen in sierlijke vaart over het ijsveld
waar een groepje jonge meisjes, dat en
kele honderden meters verders bij elk
ander stond te kouten en te lachen. Met
een lenigen zwaai zwenkte Ernest er om
heen.
Ohé I Ernest, neem je me niet
mee riep plots uit het groepje een zil
veren meisjesstem.
De jonge man liet zich op één schaats
langzaam uitglijden om stil te houden bij
het groepje. Glimlachend vroeg hij
Wie is 't die 'k meenemen moet
Mij, Ernest, mij een viertal meisjes
riepen het tegelijk.
Ernest Bruylandt was bekend als de
beste schaatser uit d'omgeving. die het
in snelheid en sierlijkheid van ieder
afwon. Slechts een enkele jonge man
was hem een geduchte mededinger in
iederen wedstrijd, namelijk Ludolf Van
Olmen. Deze jonge man had het vorige
jaar, op enkele meters vóór, den wed
strijd op het ijs gewonnen. Ernest was
toen tweede geweest, edoch had onder
den rit een tuimeling gemaakt, wat hem
voor de meesten als werkelijke over
winnaar deed doorgaan. Dit was het
dan ook waarom de meisjes zoo graag
met hem schaatsten.
Met 'n glimlach bekeek de jongeling
thans de meisjes onderzoekend, toen
bleef zijn blik even in zachte streeling
rusten op 'n donkere brunette. Alsof ze
zijn blik voelde, sloeg het meisje even de
wimpers omhoog, om ze dadelijk daarop
weer hare bruine diepe oogen te laten
overschaduwen.
Zeg, meisjes, je allen meenemen is
me niet mogelijk scherste Ernest
edoch, zoo Annie wil, die neem ik graag
mee?
Deze vraag was haast rechtstreeks
gericht tot de mooie brunette en meteen
lichte aarzeling maakte het meisje zich
los uit het groepje en gleed naar hem
toe, terwijl op enkele Eva'sgezichtjes 'n
blosje van jaloezie kwam leven. Immers
ze benijdden het innerlijk dat Annie bo
ven hen verkozen wierddoor dien knap
pen jongeling die zoon uitstekend
schaatser was.
Ernest knikte het groepje meisjes nog
eens vriendelijk toe en reikte toen Annie
de handen waarin ze kruisgewijs de hare
legde. Even trilden 's jongelings handen,
toen hij in vasten greep hare gehand-
schoende teere vingeren omsloot, toen
zetten ze gelijktijdig aan, hunne lijven
vast aan elkaar gesloten, deinend in ge
lijkmatige rhytmische beweging van
links naar rechts en omgekeerd.
Enkele seconden schaatsten ze zwij
gend verder, tot het meisje plots, zonder
hem aan te kijken, vroeg
Ernest, waarom vroeg je niet lie
ver Clara, die naast me stond, die
schaatst veel beter dan ik
Op 's jongelings lippen kwam n min
achtend trekje.
Die zanikt me de ooren vol van
dingen die 'k liefst niet hoor van haar.
Wil ik je wat vertellen, Ernest
Clara houdt van je Dat heb ik reeds
enkele dagen gezien, en daarom juist
had ik liefst dat je haar gevraagd had.
Nu weet ik beslist dat ze me mijden zal
in het vervolg.
Hij keek haar even ernstig aan.
Annie, geef je wat om hare vriend
schap En wat je me daar zegt dat
wist ik reeds 'k Heb gisteren omtrent
een uur met haar geschaatst en toen heb
ik gevoeld, wat ze zonder spreken, me
verduidelijken wou 1 Clara houdt van
me, dat is een feit, edoch ik houd van
haar niet
Hij zei het zoo beslist dat ze even
verwonderd opkeek.
Nu... als je zoo spreekt, dan... dan
hou je reeds van iemand anders, zei ze
aarzelend.
Zij voelde zijne handen plots een se
conde trillen in de hare, tevens zag ze
zijne oogen haar verschrikt en met een
vreemde glanzing er in, aanstaren.
- Annie, je kunt vandaag goed ra
den, zei hij met een stem waarin hij
vruchteloos poogde een schertsenden
klank te leggen. Jawel, ik hou reeds van
een andere, en dit reeds maanden.
Ze glimlachte ietwat verward.
Reeds maanden En nochtans in
't dorp weet niemand daar iets van.
Dat is zoo vreemd niet en zijn
stem trilde nerneus aangezien het
meisje dat ik liefheb het misschien zelve
nog niet eens vermoedt.
Ernest, ge verbaast me Waarom
vraag je haar dan niet
Hij schokschouderde, en bij zijn ant
woord kreeg zijne stem een weemoedig
innigen klank
Omdat ik tot op heden vooruit
weet dat ik eene teleurstelling zou op-
loopen. Ik heb liefst in stilte haar te ver
eeren, Annie Zoo, ten minste heb ik
nog immer de hoop levend in me
Ze boog haar donkergelokt kopje
naar hem toe en zei toen diep ernstig
Ernest, je bent een zonderling. Se
dert je door je vader van de hooge-
school teruggetrokken bent, ben je heel
anders dan vroeger. Ik weet soms niet
wat ik van jou moet denken. Je hebt in
't dorp niets dan vrienden die voor jou
door 'n vuur zouden loopen, en toch, je
zondert je telkens weer af. Soms kun je
dagen aan elkaar je in 't volk begeven
met al de vroolijkheid van je karakter,
om de week daarop in het veld bij je
paarden en ploeg staan te droomen.
Ernest - en in een plotse vertrouwelijk
heid drukte ze zijne hand wat vaster
iets toch wil ik je zeggen, namelijk, dat
ik voor jou 'n groote vriendschap ge
voel
Met oogen die schitterden van een
vreemd vuur had de jongeling geluisterd,
edoch thans, bij hare laatste woorden
kwam er plots op zijn gelaat een bittere
trek van verzet, en zijne lippen trilden
nerveus.
Ik dank je, Anna, om je vriend
schap, antwoordde hij schor, op het
woordje vriendschap,, bijzonder druk
kend en toen plots 'n andere toon aan
nemend Willen we terugkeeren Om
twee uur begint de prijskamp in snelrij-
den en ik moet dan daar zijn.
Een plotse schrik kwam op Annie s
gelaat.
Doe je mee in den prijskamp, Er-
nest vroeg ze gejaagd.
Hij bekeek haar verwonderd.
Maar zeker, Annie, 'k Heb nu een
mooie gelegenheid om Ludolf Van Ol
men den prijs af te dingen, want onte
gensprekelijk zal hij thans verliezen.
Met een krachtig gebaar dwong ze
hem om stil te houden, en onwillekeurig
gehoorzaamde hij en liet zich langzaam
uitglijden.
Ze stonden een eindje afgezonderd
van de overige schaatsers en snel greep
ze zijn arm.
Ernest, geef je er veel om dat je
Ludolf overwint
Hij lachte ietwat bevreemd.
Ik doe 't enkel om hem te bewij
zen dat ik vlugger ben dan hij. t Ove
rige kan me niet schelen.
En zoo Ludolf wint, zal je dan
boos zijn op hem.
Ik In het geheel niet. Maar, waar
wil je heen, Annie, met je vragen
Ze zei het plots haastig en verward,
tevens smeekend.
Ernest, zoo je een weinig vriend
schap voor me gevoelt, laat Ludolf dan
winnen
Met een plotsen schok staarde hij
haar aan.
Annie, waarom vraag je dat Hou
je dan van hem
Ze kleurde diep en wendde snel haar
gelaat af.
Sedert een paar maanden voel ik
dat hij van me houdt. Van morgen nog
sprak hij me aan en ik schaam het me te
zeggen, doch ik heb hem beloofd dat,
zoo hij heden overwinnaar bleef in het
schaatsenrijden, ik op zijn voorstel eens
zou nadenken.
Ernest keek haar doordringend aan.
En nu vraag je me om hem te la
ten winnen Dus, hou je toch van
hem
Ze wrong in diepe verwarring de
handen in elkaar.
Ik weet het zelve nietEdoch, ik
weet dat hij "t onmogelijke zal dozn om
te winnen Moest het nu anders zijn,
dan weet ik niet wat daaruit zou volgen.
Ernest Bruylandt klemde even de tan
den op elkaar, terwijl op zijn gelaat n
uitdrukking van smartelijk leed kwam.
Annie, zei hij schor, je weet niet
wat je me daar vraagt. Daar straks had
deze prijskamp voor me haast geene
waarde. Nu wel Omdat je me vraagt
om iemand te laten winnen die... hij
brak plots af en zei toen met geheel an
dere stem Omdat jij het me vraagt zal
Ludolf winnen. Annie
Ze meende hem dankend de handen te
vatten, terwijl hare oogen even de zijne
zochten... Toen trilde plots 'n machtige
rilling door hare leden en als onwille
keurig sloeg ze de handen aan het hart.
De blikken van Ernest gaven haar, snel
als de bliksem, n wereld van vermoe
dens.
Zonder nog 'n enkel woord te uiten,
legde ze hare handen in de zijne en in
snelle vaart droegen hunne schaatsen
hen thans naar het begiu van het ijsvlak
waar reeds honderden nieuwsgierigen
zich verdrongen rond een twintigtal
jonge kerels die aan den wedstrijd gingen
deelnemen.
De blikken van Ludolf Van Olmen, n
stoere jongeman van ongeveer den
ouderdom van Ernest, keken donker en
dreigend, toen Ernest Bruylandt met
Aouie kwam aangesliecd.
Toen echter Annie hem met een
hoofdknikje toelacht verdween die som
bere uitdrukking van zijn gelaat.
Even daarna stond Ernest met de
deelnemers op ééne lijn, klaar om te ver
trokken. De af te leggen weg was niet te
ver. De vertrekkenden hadden in rechte
lijn vijf kilometers af te leggen om daar
rondom een man, die eene vlag droeg,
heen te zwenken en terug te keeren.
Een der inrichters riep nog even
de namen aftoen klonk het vertreksein,
en snel als de bliksem schoten een twin-
tal jonge mannen vooruit, luidruchtig
toegejuicht door de hen nastarende
menigte.
Ludolf Van Olmen nam dadelijk de
leiding op zich, terwijl zijne schaatsen
met een wondere vlugheid door het ijs
sneden en hem gaandeweg een vreese -
lijke snelheid gaven.
Eo, op een paar passen van hem ver
wijderd. schaatste Ernest met eene lenig
heid die Ludolf knarsetanden deed.
Immers, terwijl Ludolf lijnrecht, met
groote, veerkrachtige uithalen naar het
doel schaatste, gleed de andere, zwaai
end in zwierigen boog op de buitensneê
zijner schaats, in zigzaglijn vooruit en
hield gelijken stand met zijn mededinger.
Hij overvleugelde hem letterlijk in snel
heid en kunst.
Reeds na 'n tweetal kilometers waren
de andere mededingers 'n heel eind ach
teruit gebleven, en bleek van woede
hoorde Ludolf zich door n bekende
spottenderwijs toeroepen
Hé, Ludolf, is het een spel van
kat en muis?
Hij balde met een gesmoorden vloek
de vuisten en trachtte nog zijne snelheid
te verhoogen. Vergeefs Ernest Bruy
landt snelde met een lichten spotlach
naast hem voort, méér nog Op een
twintigtal meters van den man met de
vlag, waar omheen ze moesten om den
terugweg aan te vangen, snelde Ernest
als de bliksem hem voorbij en zwenkte
toen in een breeden sierlijken zwaai om
den man, op den voet gevolgd door Lu
dolf. Zóó vingen ze den terugweg aan
Beiden meetten thans eikaars bewe
gingen, ofschoon Ludolf innerlijk voelde
dat de overwinning niet twijfelachtig
was.
Ginds in de verte zag men reeds de
honderden nieuwsgierigen die de twee
schaatskampioenen opwachten
Ernest keek even met diep leedver
maak naar zijn tegenstander, die met
zwoegende borst naast hem schaatste.
Hij was bewust dat hij hem zonder
moeite overvleugelen kon, edoch de be
lofte aan Annie bond hem. Toch wou
hij nog voor 't laatst hem zijne meerder
heid bewijzen en daarom wou hij nog
maals met enkele vlugge rukken zijne
snelheid verdubbelen.
Toen ontving hij plots 'n vreeselijken
stoot van Ludolf, zoodat hij met een
breeden zwaai naar links uitweek, om
toen zijn evenwicht te verliezen en laog-
uit op het ijs terecht te komen Met een
ruk was hij terug overeind, staarde even
den voortvluchtenden verraderlijken
aanvaller na en klemde, innerlijk ziedend
van woede, de tanden op elkaar. Toen
schoot hij terug vooruit met een razende
vaart
Van op de aankomstlijn had men de
beide mannen elkaar zien raken en toen
een van hen zien vallen. Een kreet van
meelij ging toen op, edoch toen men den
gevallene terug zag overeend komen en
vooruitsnellen, kreeg de eindstrijd dub
bele belangstelling.
Op een honderdtal meter vóór Ernest
schaatste Ludolf met een snelheid alsof
er zijn leven van afhing, daarachter
kwam Ernest aangestormd,met de vaart
van een sneltrein en inwinnend met
iedere streek die hij gaf.
Het schouwspel was eenig en er trad
dan ook bij de menigte een diepe stilte
in, toen de twee kampers op een hon
derdtal meters naderden.
Ludolf keek plots achterom en ver
schrikte. Waar haalde zijn medekamper
die ongeziene snelheid Slechts vijf en-
twintig meters scheidden hen nog en Er-
nest naderde naderde 1 Ludolf zag
reeds het grimmige gezicht op hem af
stormen en als in doodsangst vloog hij
letterlijk vooruit. Nutteloos De andere
won in... zienderoogen En plots barstte
uit de wachtende menigte een geweldig
bijvalsgeroep los. Men moedigde Ernest
met woord en daad aan. Deze had het
niet meer noodig, als een zinnelooze
slierde hij over het ijs, vergetend alles
rond hem, zelfs zijne belofte aan Annie.
Hij zag alleen zijn vluchtenden vijand,
Ludolf, en wilde, moest hem vóór zijn
op de eindmeet
Nog een twintigtal meters scheidden
hen van deze en nog was Ernest enkele
meters achter LudolfMet een opperste
poging verhoogde hij zijne vaart en
plots voelde de andere iets als een ge-
wuif van kleederen die de zijne raakten.
Een enkele second flitsen een paar
oogen als bliksemschichten in elkaar.
Toen gleden ze beiden, zij aan zij, over
de eindmeet
Een donderende kreet ging op uit de
menigte. Twintig armen tegelijk tilden
Ernest Bruylandt van het ijs en droegen
hem hoog boven de hoofden weg, ter
wijl geen hand noch arm zich uitstrekte
naar Ludolf Van Olmen
Slechts Annie, de mooie brunette na
derde hem en stak 'hem schroomvallig
de hand toe.
Ludolf, dat was een heftige strijd
en uwe neerlaag is er nog schoon om.
Neerlaag hij werd spierwit
Wie zegt je dat ik eene neerlaag leed
Ik kwam tegelijk met Ernest de eind
meet over
Ernest is gevallen, Ludolf, en dat
door uwe schuld, misschien onwetens,
doch de jury zal 't in aanmerking nemen.
Ik weet het antwoordde hij dof,
we stieten onwillens tegen elkaar
Op dit oogenblik naderde Ernest het
tweetal, met een nog van opwinding
gloeiend gelaat.
Ludolf, ik dank je voor dien stoot,
zei hij sarcatisch. De volgende maal zal
ik beter oppassen.
Hij groette even Annie met een hoofd
knik en verwijderde zich.
De schaatsers verspreidden zich terug
over het ijsvlak, terwijl hier en daar en
kele groepjes onder mekaar den wed
strijd nog bespraken en telkens den jon
geling aanspraken wanneer hij naderde.
Zoo ging de namiddag zoeken Ernest
Bruylandt meende juist naar den spoor-
wegdam te schaatsen om daar zijne
schaatsen te ontbinden, toen plots op
een honderdtal passen bezijden hem een
vreeselijke angstkreet opging. Ver
schrikt wendde hij snel het hoofd om en
zag van alle kanten schaatsers en schaat.-
sters zich naar de plaats spoeden van
waar de hulpkreet kwam.
Ernest kreeg plots een groot gevoel
van angst in zijn ziele en snelde ook
daarheen.
Als een zinnelooze wrong hij zich met
de ellebogen -door de omstaanders en
wat hij toen zag deed hem een oogenblik
het bloed in de aderen stoken. In de ijs-
oppervlakte was een groot gat van on
geveer een meter doorsnede. Daar was
iemand ingestort.
Als een bliksemflits ging die gedachte
door het hoofd van Ernest eo tegelijk
wou hij eene vraag stellen. Men liet er
hem den tijd niet toe, want op den rand
van het zooeven afgebroken ijs lag Annie
reeds geknield en jammerde als uit
zinnig
Rozeke, mijn arm zusterke! O God,
ze gaat verdrinken!
Een geweldige schok voer Ernest
door de leden, zijn denken consentreerde
zich plots op eene enkele gedachte: Hier
ging een menschenleven te loor!
Zonder een enkel woord sprong hij
vooruit om een seconde daarna met een
grooten plons in het opene water te ver
dwijnen.
Een kreet van afgrijzen en bewonde
ring ging op uit de omstaanders. Het wa
ter stond daar ongeveer twee meters
hoog en het was vreeselijk gewaagd wat
Ernest daar deed. Een vreeselijke stilte
trad toen plots in, en alleen de mooie
Annie verbrak deze door haar zachte
gesnik. Als werktuigelijk vouwden som
mige vrouwen de handen samen, in stilte
biddend dat de moedige jongeling in zijn
heldhaftig pogen mocht slagen. Daar
waren mannen en jongelingen die met
strakke, bleeke gezichten en gebalde
vuisten onbeweeglijk naar het rustige'
water staarden, ten prooi aan een inner
lijke machtige ontroering. Annie schreid-
de niet meer alleen! Achter witte zak
doeken verborgen zich koortsige, ver
wrongen gezichten wier oogen zich vul
den met heete tranen.
Seconden die eeuwen leken gleden
voorbij in ademlooze stilte. Toen kwam
er plots een roerige beweging in de ope
ning. midden het ijs. Tien mannen tege
lijk vielen op hunne knieën, begeerig de
handen uitstrekkend om de dood hare
prooi te ontrukken.
En plots ging een machtige jubelkreet
op. Het water liet zijne prooi los en het
donkere hoofd van Ernest rees langzaam
omhoog. De harensluik over het wezen
geplakt verscheen hij als een prachtige
watergod. Twintig armen tegelijk strek
ten zich naar hen en grepen eerst dat
bleeke hoofd, toen een der koude door
natte armen. Zóó rees hij langzaam om
hoog, en toen helmde een tweede jubel
kreet over het ijs! Ernest torschte in zijn
arm een meisje van een vijftiental jaren,
dat bleek, uiterst bleek aan zijn borst lag,
.edoch dat leefde
Met een ruk haalde men thans beiden
uit het ijskoude water, en toen rukte men
hen snel de bovenkleêren van het lichaam,
terwijl vrouwen en mannen hunne over
jassen en mantels aanboden, begeerig
om toch ook iets bij te dragen.
Een oogenblik slechts staarde Ernest
Bruylandt rond zich, toen vielen van zij
ne ijskoude lippen twee woorden waar.
in heel zijn ziel lag-
Vrienden, geredean J
Enkele jongelingen sleurden hem niee.-dersei
om hem in looppas naar huis te dragemekers,
vreezend dat de vreeselijke koude, nood,, ten
lottig ging worden voor hem, terwijl anen doe
deren het bewustelooze meisje naar huis ZÉF
droegen Jer p
Een tweetal dagen nadien schoot EtlüXI
nest Bruyland uit zijn looden sluimeDRLE
wakker en staarde ietwat bedremmelierG
rond zich. De terugslag van het koudpder
bad had zich laten gevoelen op hem ei
toen zijne vrienden hem tehuis gebrachKER
hadden was hij dadelijk onder de dekenjer V
gestopt. Daags nadien had hij vol koorteder
liggen raaskallen en zijne ouders vrees
den reeds het ergste. Edoch tegen defWC
avond was hij rustig geworden, en ruler Pi
na een kalmen nacht voelde de jongelingder
zich volkomen lekker.en richtte zich over
eind in zijn bed. DN L
Het gerucht dat hij maakte wierd iler C
het aangrenzende vertrek gehoord, waoïder
dadelijk daarop ging de deur open ei
op den drempel verscheen de mooi"
Annie. I0CÏ
Annie, stralend in de pracht hare/anne
jeugdige schoonheid, die met de groolneer j,
oogen vol tranen op zijn ledikant toe knol
snelde en hem snel de hand greep, ge ge
Annie! stamelde hij verward - jen
Hoe kom jij hier? ,e
Hoe ik hier kom? ze smoorc^
mee
een snik van groote ontroering Ernes|e jant
sinds gisteren ben ik nog niet te hu.,,
geweest. Ik moest hier zijn, hier, ondie v;
hem die mijn zusje redde, te verzorger
Hij keek haar verwonderd aan. K.O:
Ben jij sinds gisteren hier? Hoelat
dan lig ik reeds te bed? Ope
Ze glimlachte zacht. W^FOIl
Sinds voorgisteren namiddag Ej Lede
nest! en plots op innig diep ontrce» Not;
den toon Ernest, ik heb hier uren zibaarli
ten schreien aan uw ledikant, vreezen" c-
dat je moedige daad je 't leveo zo£en z
gekost hebben. O, dat ware vreeselije Hai
geweest. t 28 ai
Hij staarde haar ontroerd aan. \dolf I
Annie, ware het dan zoo vree5),QC0 j
lijkZij die mijn ziel bezit zal toch nin£?en z
mer mijn liefde deelen. Ie Sas:
Ze boog zich snel over hem en lei heen 90
de hand op den mond. f De I
Zwijg nu maar! fluisterde Over
zacht Zij, die ge liefhebt, bemint jiEen 1
reeds meer dan je 't vermoeden kuit C, n
Vöórgisteren begreep ze je voor het eer'uikt d
thans heelemaall trdeeh
Annie! Met een ruk greep hij halO m.
beide handen en staarde haar diep in ot 1
oogen.
Ze wendde zich niet af, integende't 2.
Ze sloeg plots de armen om hem heit 5.
en terwijl ondèr hare wimpers twee gli't 4.
sterende tranen perelden, fluisterde 2,
Ernest, niet alleen dankbaarhiEen z
bindt me voortaan aan jou ook Iiefdsectie
Met een jubelkreet sloeg hij de armuikste
snel om haar heen. L
En juist op dit oogenblik opende zPen m
de kamerdeur en op den drempel vfprugï
toonde zich de moeder van Ernest, r1 e'
het gelaat der goede vrouw kwam e^ikt c!
gelukkig lachje, toen trok ze zich [Een z;
scheiden terug. secHe
Januari 1926.
Van den Broeck Em
Een z
uikt d
poeder"AKKER"
Het gezendheidssnuifje.
Verwijdert het stof
uit neus en Jongen
verlicht valling in
't hoofd, verdrijft
schele hoofdpijn.
Doet U eens heer
lijk niezen, maakt
Uw brein helder.
Overal verkrijgbaar.
r, se
groot
rievei
Magaiïe va
10, K<
Nergens kunt ge dat vinden.
Vitesse-machienen, Vesta, Kai: Opet
Anker, Durkopp, Phoenix, Origiiiwr
Mundlos, Naumman, Phaffe, Victo11-^
enz. vanaf 400 fr. Nieuwe tafels en 1 te A<
fers 25 fr. op maat. Alles op aanvrat Not
10 jaar waarborg op factuur. Ins wi
Occassiemachienen Singer en andt van
merken vanaf 125 fr. '.SSEE
Herstellingen aller systemen, en
Onmogelijke Concurrentie, n sch
t nr
KorteSint Janstraat, 25 Park, AAljdeel
i, pale
royer
Aalst, drukkerjj, "De Koorabloeofn
eder
