Het Treurspel
der Eetaardappelen.
Arbeid ad
lelt*
Landbouwweekblad
Voor en door de Landbouwers
Het zelf looien der
Konijnenvellen
De Karelische Boeren keeren naar
hun verwoeste hofsteden weer.
Abonnementsprijs
De Koornbloem
Orgaan der Landbouwemvereeniging Redt U Zelvet*
Kleinveeteelt»
ZONDAG 14 DEC 1941
Prijs 50 centiem
24ste JAARGANG Nr 1189
Abonnementsprijs 20 Er. 's jaars.
Men schrjjft in op ons
Bureel en op alle postkantoren.
Het overnemen van artikelen
sonde? aanduiding der bron
is streng verboden.
Bestuurder en verantwoordelijke Opsteller i
O. CAUDRON.
Bareel en RedactieZeebergkaai» 4( Aalst.
Da medewerkers sfjn
verantwoordelijk voor hunne
bijdragen.
Aankondigingen volgens
akkoord.
De schuld van al de moeilijkheden berust niet
bij de Vlaamsche boeren.
Duizende personen die in de steden
sinds weken op het winterrantsoen van
eetaardappelen zitten te wachten, heb
ben over enkele dagen hun laatste hoop
zien verzwinden, wanneer door het hoofd
van den aardappeldienst verklaard
werd dat de uitdeelingen gingen stop
gezet worden bij gebrek aan voorraden.
Zoovelen die geduldig hebben ge
wacht op de bedeeling der winterrant-
soenen werden het hart toegenepen,
wanneer ze vernamen dat voor hen niets
meer zou overschieten.
We voelen maar al te best de ge
moedstoestand van deze familievaders
en hunne verbittering tegen de landbou
wers en tegen de personen die de leiding
van de verdeelingen in handen namen.
De heerschende wantoestanden zijn ook
door niemand goed te praten, want ten
slotte heeft ieder burger van het land
onbetwistbaar recht op zijn deel in den
aardappeloogst.
Het is een feit, dat langs de zwarte
markt altijd aardappelen te bekomen
zijn aan zwarte prijzen, zoodat de stads-
menschen tot het besluit komen dat de
boeren allemaal uithongeraars en woe
keraars zijn...
We willen hier deze personen niet
wit wasschen die waarlijk teren op den
honger der bevolking, maar het is onze
plicht deze landbouwers te verdedigen
die hun volle plicht en meer dan hun
plicht hebben gedaan. We durven be
weren dat het grootste deel onzrr
Vlaamsche boeren bij dit getal moeten
worden gerekend.
Hoe het komt en waarom er geen
aardappelen langs officieelen weg te be
komen zijn, kregen we verleden week in
de dagbladen te lezen, tengevolge van
een onderhoud van de dagbladschrijvers
met den heer De Rammelaere, bestuur
der der Aardappelcentrale.
Het is tengevolge van deze verkla
ringen, dat iedereen welke niet over de
noodige voorraden beschikt op den loop
is gegaan en dit is zeer verstaanbaar.
Dat de boeren weer over den hekel wor
den gehaald, eveneens de cfficieele or
ganismen, is niet te verwonderen.
De woede en ontmoediging van de
stadsmenschen heeft haar toppunt be
reikt en het is te hopen dat in korte da
gen geweten wordt aan wie de schuM
ligt van deze wantoestanden.
Het volgende streng vertrouwelijk
briefje spreekt in dit opzicht boekdeelen
Aalst, den 3 Dec. 1941.
Waarde Heer Bestuurder,
In vertrouwen vraag ik U dringend
of U me aan driehonderd kilos eetaard-
appelen kunt helpenik zou U hierom
zeer dankbaar zijn.
In alle eerlijkheid had ik mijn ver-
trouwen gesteld in de beloofde officieele
vérdeelingdoch dit vertrouwen is vol
ledig geschokt en met reden I Tot hier
toe kreeg ik niets, en naar ik verneem
moeten we voor de toekomst niets ver
wachten.
Mijn huisgezin is sinds weken zonder
aardappelen, behalve deze welke ik
af en toé per flets heb gaan bedelen bij
de boeren van den omtrek, mits betaling
van 7 fr. het kilo.
Ik was de eenige van mijn collegas
welke nog geloofde in nieuwe orde en
volksverbondenheid, maar ik moet U
zeggen dat ik totaal ontnuchterd ben.
Ik hoop dat uwe betrekkingen U zul
len toelaten me aan enkele balen eet
aardappelen te helpen en teeken met
dank op voorhand
Hoogachtend.
B.A.
Het geval van bovengenoemden heer
is algemeen in de steden en we moeten
ons met angst afvragen wat er in de
komende maanden moet gebeuren.
We vragen ook met reden wat er
gedaan werd met de door de boeren
geleverde eetaardappelen en waarom de
stedelingen geen aardappelen ontvan
gen, als we weten dat in België 159.000
tot 160.000 hectaren zijn geplant, wat,
met een gemiddelde leverbare op
brengst van 10.000 kg. per hectare,
voor iederen Belg minstens 200 kg. eet
aardappelen voor het jaar 1941 betee-
kent I
Uit het genoemd persgesprek met den
heer De Rammelaere, hebben we hier
over een en ander vernomen en onder
meer kunnen lezen
1) dat de landbouwers in Vlaanderen
veel hebben geleverd, terwijl in de
Waalsche provincies en vooral in
Luxemburg van weinig of geen levering
spraak is. In tientallen gemeenten is zelfs
niet de minste inrichting, bestaan noch
opgaven noch schattingen noch steek
kaarten I
(We hebben regelmatig in de pers
gezocht naar de afstellingen van tien
tallen Waalsche burgemeesters, naar
veroordeelingen van duizenden boeren
die met millioecen franken werden ge
boet, maar nergens is er iets te vinden,
zoodat de leveringen en straffen enkel
aan onze Vlaamsche boeren en burge
meesters zijn voorbehouden
2) we vernamen van den heer De
Rammelaere verder dat de geleverde
eetaardappelen vooraf naar de Waal
sche nijverheidsstreken werden gezon
den, terwijl de bewoners der steden en
ook der kleinere steden in Vlaanderen
zonder eetaardappelen zitten.
Dergelijke toestanden roèpen om
wraak ten hemel en getuigen van
een nooit gekende onmacht, wan
orde en anarchie in de leidende
kringen.
Het feit dat een deel der landbouwers
in ons land zonder verdere gevolgen aan
de leveringen hun zolen vagen, moet
ons doen veronderstellen dat de leve-
ringsplicht wettelijk niet bestaat en er
enkel op vreesaanjaging en goeden wil
bij de lasdbouwers gespeculeerd wordt.
Kan die veronderstelling een grond
van waarheid hebben
We meenen het niet, maar vragen
ons toch af waarom tegen de Waalsche
boeren niet wordt opgetreden I
We weten dat vooral de provincie
Luxemburg en een deel van Namen bui
tengewoon veel aardappelen voort
brengt. Vóór den oorlog werden van
daar uit tienduizenden wagons naar
Engeland verzonden en kochten onze
Vlaamsche zwijnenkweekers aldaar
groote voorraden om hunne zwijnen te
mesten.
En in die streken zouden de
landbouwers op dit oogenblik hun
aardappelen voor de zwijnen of
voor den smokkelhandel mogen
bestemmen, terwijl de stedelingen
en de werkersklas worden uitge
hongerd.
Het is noodig dat hier klaren wijn
wordt geschonken en dat de bevolking
der steden weet, dat de kwaden wil der
Waalsche boeren en de niet te noemen
en raadselachtige houding van de perso
nen die voor de voedselvoorziening
moeten zorgen, schuld zijn dat ze geen
aardappelen te eten hebben.
De Vlaamsche boeren hebben in
doorsnee veel geleverd en zoo er hier en
daar personen of gemeenten zijn die ach
terbleven, dan valt nog de schuld op
dezelfde leiders, omdat ze noch het ver
stand noch den wil bezitten om iets be-
behoorlijk te ordenen.
De blinde herschattingen op papier
en zonder de velden te hebben gezien,
heeft een vermindering van leveringen
van veel duizenden tons eetaardappelen
teweeggebracht.
Alleen het feit dat de landbouwers
ondervonden dat hen hoeveelheden
werden gevraagd, welke ze toch niet
konden leveren, heeft hen doen beslui
ten niets meer te doen en de gevolgen
af te wachten.
In dit zelfde blad hebben we van af
Juni 1940 herhaaldelijk aangetoond hoe
men veel van de boeren kon gele
verd krijgen, zonder moeite en met ge
noegen. Maar nooit kwam men er toe
de weg die we aantoonden te volgen.
Alles wat tot hiertoe werd ineenge
stoken is een samenraapsel van theorie
en onzin en heeft aan de gemeenschap
een reeks van niet te beschrijven moei
lijkheden gekost.
De schuld van de huidige moeilijkhe
den ligt niet bij onze Vlaamsche boeren.
In Brussel en in Wallonië zitten
i de doodgravers van onze stadsbe
woners
En dit willen we vandaag voor de
zooveelste maal in ons blad verklaren.
Als men nu denken gaat dat de
Lux -mburgsche boerderijen afgezocht
I worden door de Toezichters ofte Con-
j trokurs. dan heeft men het leelijk mis 1
In Vlaanderen wordt den citroen ver
der uitgeperst. En dat noemt men op
onze dagen Volksverbondenheid 1
O. C.
Onze in goede voorwaarden gedroog
de konijnenvellen kunnen wij zelf looien
en omwerken tot het mooiste bont, dien
stig voor alle gebruik in ons huishouden.
Alléén vellen van de mooiste soort
zullen we daartoe uitkiezen, bij voor
keur eenkleurig, voortkomende van ge
zonde dieren, welke op het oogenblik
der slechting niet in de ruiperiode ver
keerden. Immers, vellen van zieke die
ren of van die welke aan het ruien wa
ren, zullen nooit den schoonen glans
hebben van die voortkomende van ge
zonde konijnen, terwijl ze daarenboven
spoedig het haar zullen verliezen, wan
neer ze gestroopt werden van ruiende
dieren. Daarenboven bieden ze weinig
weerstand aan het gebruik en geven
weinig warmte.
Dus de prachtigste vellen houden we
voor éigen gebruik, die welke dik in het
haar zitten, glad aanvoelen wanneer we
er de palm der hand over strijken en
glanzend van haar zijn.
Het zelf looien der vellen bestaat in
de volgende bewerkingen 1) het wee
ken en het ontvellen 2) het aluinbad
3) het drogen 4) het uitrekken 5) het
polieren 6) het kammen en eindbewer
king.
1) HET WEEKEN der gedroogde
vellen heeft plaats in gewoon regenwa
ter gedurende twee dagen. Deze bewer
king is noodig om de vellen terug lenig
en malsch te maken. Wanneer ze, na
48 uur, goed zacht geworden zijn, nijpt
men het grootste gedeelte regenwater
uit, en wordt het vel doorgesneden van
aan de lippen tot aan den are kopvel
en poten worden afgesneden.
Nu gaan we over tot het verwijderen
van het dunne vlies dat de huid inwen
dig nog bedekt. Deze bewerking doen
we liefst zonder hulp van een mes. De
nagels der vingers zijn daartoe het best
geschikt. Eens het vlies gelost maken we
het verder volledig los van de huid door
langzaam en regelmatig te trekken
moest het onmogelijk zijn zulks te doen
met de handen dan alléén pas kunnen
we voorzichtig van een stomp mes ge
bruik maken.
2) HET ALUINBAD waarin het
eigenlijke looien geschiedt wordt bereid
op de volgende manier men neemt een
emmer regenwater, waarin 1 kilo keu
kenzout en 1/2 kilo aluin in poeder
wordt gedaan. Dit mengsel laat men
koken tot na volledige oplossing, van
den aluin (het zout is bijna onmiddellijk
opgelost). Daarna laat men deze oplos-
(Zie vervolg onderaan 4e kolom).
i
De Landbouw in Finland.
In twee oorlogen werden 140.000 hoeven en hulzen verwoest
In den laatsten tijd waren weer aller
blikken gericht op het Finsche volk.
Het is een krachtig en gehard volk.
De Finsche bevolking omvat nauwelijks
vier millioen zielen. Vóór de Russische
revolutie beheerschten de groote land
eigenaren de samenleving. Zij vormde
de heerschende klasse. Hun zonen dien
den in het leger van den tsaar, wat niet
wegnam dat Finland over een klein eigen
leger beschikte. Toen de bolsjewistische
vloedgolf ook Finland dreigde te ver
zwelgen, verzamelde de landeigenaar en
voormalige garde-offleier, baron von
Mannerheim een legertje van vrijwilli
gers om zich heen. Hij trok er eerst mee
naar het Noorden, oefende daar zijn
mannen, betrok uit Zweden de noodige
wapens en opereerde zoo succesvol
met Duitsche gewapende hulp dat
hij in een meesterzet zijn land veilig
stelde.
Hij sloot zich bij de traditie aan. Met
zijn instemming ging een flink gedeelte
van het groot grondbezit in handen van
kleine boeren en pachters over. De land
eigenaren stemden vrijwillig in dezen
afstand toe. Het resultaat was een sterke
klasse van meer dan twee millioen onaf
hankelijke boeren, die als het ware de
ruggegraat van het nieuwe Finland
vormden en aan het land op elk gebied
tal van verdienstelijke mannen en vrou
wen schonk.
Deze boerenstand kon bogen op
500.000 weerbare mannen en die maak
ten de kern uit van het Finsche leger,
dat steeds paraat bleef, want het nabuur
schap met het bolsjewistisch geworden
Rusland bleef voor Finland een bron
van zorgen. Het gevaar uit het Oosten
was geenszins bezworen.
In den Herfst van 1939 schoten de
bliksemstralen uit de samengepakte wol
ken. De Sowjet-Unie stelde Finland
verschillende eischen, die onvereenig-
baar waren met de Finsche onafhanke
lijkheid. Na het weigerend antwoord
gingen de Sowjet- troepen tot den aan
val over. Het werd geen gemakkelijke
overwinning, want de Finsche boer
stelde zich als één man te weer. Door
den vrede van Moskou viel de Karelische
landengte in bolsjewistische klauwen.
Hetbleekspoedig.dat Sowjet Rus
land niet tevreden was met hetgeen het
had bereikt. Bij zijn bezoek aan Berlijn
deelde Molotoff mede, dat de Sowjet-
Unie zich door Finland bedreigd achtte
en toen op 22 Juni 1941 de Duitsche le
gers den strijd met den bolsjewistischen
kolos aanbonden, streden in den Noor
delijken sector Finsche troepen dan ook
vastberaden aan hun zijde.
Karelië is thans reeds terug in Finsche
handen.
Met den vrede van Moskou, afgeslo
ten op 12 Maart 1940, moest Finland,
zooals we hooger zegde, Karelië, de
graanschuur van het land, aan de Sow
jet-Unie afstaan. 36.400 vierkante kilo
meter vruchtbare aarde gingen voor
Finland verloren. En de geheele bevol
king van ongeveer 500.000 zielen liep
het afgestane land uitnaast 85.000 ste
delingen, die tamelijk gemakkelijk onder
te brengen waren, moest voor 200.000
boeren en pachters een onderkomen en
brood gezocht worden. In den kortst
mogelijken tijd moesten 39.000 land
bouwbedrijven als uit den grond worden
gestampt.
En de Finnen bewezen dat zij goede
inrichters waren. Na nauwelijks één jaar
waren 16 000 nieuwe landbouwbedrij
ven kant en klaar, 162.000 hectaren
vruchtbare en te ontginnen gronden ter
beschikking der verdreven boeren ge
steld enz. De Kareliër houdt echter aan
zijn eigen grond,want zoodra de Finsche
troepen samen met de Duitsche hun op-
marsch inzetten en eertijds afgestane
gebieden heroverden, zaten de Kareliërs
niet meer stil. Zij waren niet meer te
houden. De regeering zag zich dan ook
verplicht zoo snel mogelijk alles in het
werk te stellen om den terugkeer der
Karelische boeren mogelijk te maken.
Deze nieuwe uittocht is thans in vollen
gang...
Wanneer men thans door het her
overde Karelische gebied trekt, stuit men
overal op de terugkeerende bevolking.
Van de nagenoeg 500.000 menschen.die
destijds zijn ontruimd, zijn er reeds
50.0C0 in hun oude woonsteden terug
gekeerd en in het geheel hebben reeds
100.000 menschen thans verlof gekregen
om terug te keeren.
Niet alleen, dat het vervoer van deze
lieden met vele moeilijkheden gepaard
gaat, doch vooral de door den oorlog
aangerichte schade verhindert hun te
rugkeer. Niet minder dan 140.000 huizen
zijn in den vorigen en in den tegen-
woordigen oorlog vernield. In tal van
dorpen is de helft der huizen verwoest.
In Viipuri, bvb zijn slech's 8 van de
huizen ongeschonden gebleven. In een
andere gemeente zijn slechts 7 huizen
van de 726 van de verwoesting ge
spaard.
Finland is door den oorlog wel zwaar
bezocht I Doch, al zijn hofsteden en hui
zen verwoest; de akkers, de weiden en
de bosschen zijn er nog altijd. Daarheen
trekken de landlieden. Zij schuwen geen
arbeid, geen ontbering, geen moeite om
opnieuw te beginnen, zooals hun voor
ouders, dat zoo vaak hebben moeten
doen.
Teneinde de terugkeerende boeren
van de noodige geldmiddelen te voor
zien om hun huis en haard en bedrijf te
rug in orde te brengen, zijn bijzondere
maatregelen getroffen door de regeering,
om hen door middel van leeningen te
steunen, in de eerste plaats om zich vee
en landbouwgereedschappen opnieuw
aan te schaffen.
Er zijn reeds een 35 tal hulppostkan
toren geopend. En er zullen nog andere
volgen, zoodra men over geschikte loka
len kan beschikken, want bijna alle post-
gebouwen zijn met den grond gelijk ge
maakt. Op talrijke wegen rijden de post-
koesten weer. Banken en spaarkassen
hebben in het veroverde gebied hun
werkzaamheden hervat, nadat de Finsche
wet op de opheffing van spaarkassen,
welke in wei king was getreden na den
vrede van Moskou, gewijzigd was.
En terwijl duizenden Finsche mannen
en vrouwen dag en nacht met hart en
ziel bouwen aan een nieuwe hofstede,
beveiligen de Finsche soldaten voor im
mer het Finsche gebied.
sing terug koud worden. Dit bad is vol
doende voor het looien van 8 tot 10
vellen.
Na ontvliesd te zijn, zooals hooger is
gezegd, worden de vellen in dit bad ge
dompeld dat lauw moet zijn, en ze ver
blijven daarin gedurende eene week.
Eiken dag zullen ze duchtig gekneed
worden en in alle richtingen uitgetrok
ken ten einde ze goed te doen doortrek
ken van het aluinbad.
In een volgende bijdrage behandelen
we het drogen, het rekken en de eind-
afwerking.
voor
voor het jaar 1942.
Tengevolge van de vele prijs verhoo
gingen, zijn we verplicht de prijs van
i ons blad te brengen op 24 fr. per jaar.
We hopen dat geen enkel lezer zal
nalaten het jaarabonnement te vernieu
wen.
LEDEN l Houdt de nummers van
ons blad samen, want heel dikwjjls kunt
U «r raad vinden voor vele gevallen.
TELEFOON 267.
