ziekte en werkonbekwaamheid.
Europese Economische Gemeenschap.
Weekblad
Voor en door de Landbouwers
Arbeid adelt
Rechtskundige Dienst
De wet op de verzekering tegen
BURELEN
Frankrijks milde schenkers»
AALST 28 NOVEMBER 1964.
Verschijnt iedere zaterdag
43ste JAARGANG Nr 2155
Beheer Zeebergkaai 5, Aalst
Tel. (053) 242.67
Voor do Ontwikkeling en de
Swsüds verdediging van de Landbouwers
Uit
Lanc
1
gegeven door de
ibouwersvereniging
REDT U ZELVEN
Nr M.25.93.
O. CAUDRON.
Z<e vervola 2' hladz. 4' kolom
Onze rechtskundige houdt zijn
zitdag zondag 29 nov. tussen
9 en 11 uur.
Deze zitdag wordt gehouden
in onze
aan de Zeebergkaai 5,
te Aalst.
OPMERKING
Wij moeten er hier uitdrukke
lijk op wijzen dat deze rechts
kundige dienst slechts koste
loos is voor onze leden. Ieder
lid dient dus voorzien te zijn van
zijn abonnementskwijting op «De
Koornbloem», zoniet zal hij, zo
als de niet-leden, het bedrag van
een jaarabonnement op De
Koornbloem zijnde 120 fr., per
raadpleging dienen te betalen.
Wanneer een lid zijn bewijs
van lidmaatschap zou vergeten
zijn zal hem eveneens dit
bedrag worden aangerekend.
Dit zal hem echter op onze bure
len worden terugbetaald op zijn
aanvraag en mits voorlegging
vanzijnbewijs van lidmaatschap.
Iedereen wordt verwittigd dat
hierop geen uitzonderingen kun
nen gemaakt worden
Zie vervolg 2e blad2 3e kolom)
De Koornbloem
Abonnementsprijs 120 Fr. 's jaar»
Men kan zich abonneren op de
postkantoren en bij de briefdragers.
Postcb»
Handt
ckr. S M. Ren: li Zeiven
dsregister Aalst Nr 145.
STICHTER EN BESTUURDER
De medewerkers zijn
verantwoordelijk voor hun bijdragen
Het overnemen van artikelen zonder
aanduiding der bron is verboden
Over dit onderwerp schreven wij
reeds meermaals in ons blad.
Wij willen voor het ogenblik de be
paling onder het vergrootglas nemen
vervat in de wet op de verzekering te
gen ziekte en invaliditeit die aan de
zelfstandigen en dus ook de boeren
opgedrongen werd.
Het is daarin zeker niet alles koek
en ei. Wij hebben voorheen in onze
krant verscheidene artikels gewijd aan
de grote lijnen en de algemene draag
wijdte van deze wet en we hebben er
veel goeds in gevonden.
Wij hebben het volmondig toege
juicht dat de wetgever voorzien heeft
dat voortaan de grote risico's de zwa
re ziekten, die wij met name hebben
opgesomd door verzekering gedekt
zijn. Het zijn deze zware gevallen toch
die een langdurige en kostelijke be
handeling vergen en soms een hele
familie op de rand van de financiële
afgrond kunnen brengen. Het is ver
keerd te menen dat die slechts bij uit
zondering voorkomen. Het is voldoen
de het lijstje ervan te lezen, rondom
zich te kijken en te zien hoe veelvul
dig ze in onze tijd voorkomen.
Tegelijkertijd hebben wij er op ge
wezen dat de onkosten voor specia
listen (die vrij hoog oplopen) niet
worden terugbetaald en we hebben
dit als een tekort aangestipt. Verder
hebben wij een eigen kijk op de wets
bepalingen en menen niet dat zij die,
zoals de loontrekkenden, ook de lichte
gevallen kunnen inroepen om beroep
te doen op de wet, hiervan eigenlijk
kunnen profiteren Er voordeel uit
halen doet men nooit. Weduwen, we
zen en gepensioneerden worden ook
dan volledig kosteloos verzorgd ter
wijl de anderen toch 25 van het
ereloon dat ze betalen uit eigen por
temonnee dienen te vereffenen. Waar
blijft dan de baat?
Waar de schoen begint te wringen
en waar de boeren als tweederangs
burgers worden behandeld, zit hem in
de bijdragen die zij moeten betalen
om gebeurlijk te kunnen genieten van
de wetsbepalingen.
Wij zien dan dat, op basis van een
inkomen van 60.000 frs door de land
bouwer een bedrag van 105 frank per
maand dient betaald te worden. Een
loontrekkende nu betaalt in dit geval
20 frs meer maar dan is hij ook ver
zekerd tegen alle risico's, ook tegen
dokters, en apothekerskosten. Dat is
natuurlijk geen passende verhouding
meer. Weliswaar kan ook een zelfstan
dige een aanvullende vrije verzekering
aangaan, maar terwijl een loontrek
kende die bij zijn ziekenkas aangeslo
ten is hiervoor slechts 195 frs betaalt,
moet een zelfstandige 310 frs uitge
ven.
Welnu, dit kunnen we niet nemen.
Het is juist dat ook de patroon op het
loon van de tewerkgestelde 2,5 be
taalt maar dat komt stellig niet uit
eigen zak. De werkgever heeft immers
geredelijk de mogelijkheid dit bedrag
door te rekenen in zijn kostprijs, wat
des te gemakkelijker gaat, wat de me
dedinging betreft omdat deze factor
voor alle ondernemingen gelijk blijft
Wat de patroon kan is echter voor de
boer onmogelijk.
Wij lezen in het weekblad Tijd, uit
gegeven door het Vlaams Economisch
Verbond
Onlangs hebben wij de thesis ver
dedigd dat het Frankrijk bij zijn tradi
tionele eindejaarse waarschuwingen
zuiver gaat om eigen materiaal belang
dat het niet overweegt de Euromarkt
te verlaten en dat het er alleen zal
toe besluiten de industriële integra
tie lam te leggen zolang de landbouw-
integratie haar bekroning niet heeft
gevonden in de goedkeuring van Eu
ropese eenheidsprijzen. Wij willen
deze thesis aan de hand van enkele
recente en nog onbekende gegevens
verduidelijken.
Het hemd en de rok.
Frankrijk heeft in de eerste plaats
baat bij de totstandkoming van de ge
meenschappelijke landbouwmarkt.
Men heeft ooit gezegd dat de E.E.G.
een huwelijk betekent tussen de Duit
se industrie en de Franse landbouw
en enigszins genuanceerder gezegd
stemt dit met de waarheid overeen.
Frankrijk zal er bijgevolg steeds voor
ijveren dat de landbouwintegratie te
genover de industriële niet te zeer
achterop geraakt. Deze problematiek
wordt nu gecompliceerd door het feit
dat de industriële integratie van de
markt onmiddellijk begonnen is, door
het afschaffen van de interne douane
rechten; in de landbouw is men hier
mee, althans voor de meeste produk-
ten, niet onmiddellijk kunnen begin
nen. De bescherming van de nationale
landbouwmarkten geschiedt niet al
leen langs beschermingsmaatregelen
aan de douanegrens; men moest dus
eerst trachten de 6 verschillende be
schermingssystemen over een geme
ne noemer te brengen. Sedert 1 no
vember jl. bestaan er in die zin al
marktorganisaties voor 85 van
de landbouwproduktie de eindfase
van de landbouwintegratie kan dus be
ginnen het afschaffen van de pro-
tecties tussen de 6 landen, door het
eenmaken van de prijzen.
Het Vat der Danaïden
Frankrijk heeft een gemeenschappe
lijke financiering bedongen voor de
gemeenschappelijke landbouwpolitiek.
Daartoe werd het Europees Oriënta
tie- en Garantiefonds opgericht dat in
1965 zal actief worden en uitgaven
zal verrichten betreffende de eerste
twee dienstjaren van de Europese
landbouwpolitiek, 1962/63 en 1963/64
Het Fonds betaalt de landen-leden
voornamelijk onkosten terug die ver
band houden met de interventiepoli-
tiek en de gesubsidieerde uitvoer.
Voor beide genoemde jaren zal
Frankrijk een aandeel van 90 kun
nen doen gelden, daar waar de andere
5 landen-leden zich samen met amper
10 zullen moeten tevreden stellen.
Van de 3,8 miljard BF die het Fonds
deze twee jaren moet restitueren, zal
Frankrijk er 3,3 miljard ontvangen. En
dit is nog maar een begin, vermits het
Fonds over een viertal jaren het tien
voudige bedrag zal hebben te behe
ren. Trekt men van het aandeel van
Frankrijk, de eigen bijdrage van dit
land in het Fonds af, dan krijgt Parijs
nog altijd 2,2 miljard netto van de 5
partners. Vermits de eigen bijdragen
van de landen in het Fonds meer en
meer van het volume van de netto
import en niet meer volgens een
vaste verdeelsleutel zullen bepaald
worden, zal Frankrijk minder en min
der in het Fonds hoeven te storten.
Italië en de Duitse Bondsrepubliek,
de twee grote invoerlanden, zullen
daarentegen het leeuwenaandeel van
het Fonds moeten opbrengen dat eer
lang over een 40 tot 50 mrd. BF zal
kunnen beschikken. Dit bijzonder aan
genaam vooruitzicht is wel één van
de hechtste waarborgen voor de Fran
se gehechtheid aan de Euromarkt.
Zaken doen met China
De regels volgens welke het aan
deel in de gemeenschappelijke pot
wordt bepaald, zijn tot in detail vast
gelegd. Maar dit is Frankrijk nog niet
genoeg. Het heeft zojuist aan de Ge
meenschap een bijzondere inspanning
gevraagd, die aan het Fonds nog eens
400 miljoen zou kosten.
Frankrijk heeft op dit ogenblik nog
ongeveer 2 miljoen ton tarwe te expor
teren de Chinese Volksrepubliek
blijkt de enige reële en solvabele
klant te zijn, maar wil niet meer be-
