FIRMA DELDI
Luc Hoenraet - De feiten
Matthijs Piet
Fabricatie voor zuiderse gerechten, kroketten en -
delicatessen
Specialiteit van diverse lasagne
Import verse ansjovis
Artisanaal bereid
Levering gratis
Oude Gentbaan 40, 9300 Aalst - tel. 053/77.45.66
16 - Nieuwe Gazet van Aalst - 11 juni 1982
Luc Hoenraet ziet in 1941 het daglicht te Aalst. Zijn drang naar het breken
met konventies blijkt al op heel jeugdige leeftijd aanwezig te zijn, wanneer hij,
met tegenzin van zijn ouders, de Aalsterse Akademie bezoekt in avond- en
weekendlessen. De artistieke ambities waren echter geen voorbijgaande
vlaag. En enkele jaren later vinden we de jonge Hoenraet terug in het atelier
van Maurice Van Saene aan het Sint-Lucasinstituut te Schaarbeek. Brussel
mocht dan een verbreding van het horizon betekenen, toch streefde Luc
ernaar om ook dit kader te doorbreken. Steeds was hij in tijdschriften en
boeken op zoek naar wat buiten Brussel, op internationaal vlak aan de gang
was. Die drang naar het nieuwe én zijn grote liefde voor de Jazz-muziek,
vormden stilaan de basis voor zijn kunst
Een reis naar Amerika en vooral het atelier in Parijs zorgden ervoor dat Luc
Hoenraet zich buiten de landsgrenzen, op het wereldvlak van de kunst kon
begeven. Een geluk bij een ongeluk. Gelukkig voor hem dat deze inter
nationalisatie mogelijk was Een ongeluk voor België dat eens te meer een té
bekrompen en enggeestig milieu blijkt te zijn.
Luc Hoenraet blijft echter nog steeds in Brussel wonen en Aalst is zijn ««ver
loren zoon» nog niet vergeten. U kan de schitterende tentoonstelling nog tot
22 juni gaan bekijken in het Oud-Hospitaal en er een katalogus kopen aan
100 BF., waarin U totaalbeeld van Luc Hoenraet en zijn werk terugvindt.
(kds)
Op de tentoonstelling is een in eigen beheer uitgegeven map te koop aan de
- belachelijk lage - prijs van 1000 BF.
Deze map bevat schitterde reprodukties van een selektie uit Luc Hoenraet's werk,
een tekst van J.F. Du Bois, een foto van de kunstenaar en een originele litho
genummerd en gesigneerd.
Een buitenkansje om aan een betaalbare prijs hedendaagse kunst bij U in huis te
halen. Een must voor iedere kunstminnaar
anders Toen ik mijn persoonlijke kijk
erop aan Luc Hoenraet vertelde, begon
nen de twijfels nog maar pas. Ik hoop
ergens ««een» kern van de zaak begre
pen te hebben en - wat nog moeilijker -
valt op papier gezet te hebben. Maar uit
eindelijk blijft dit een ijdel geschrijf dat
ergens in andere regionen dan de kunst
werken zelf vertoeft. Eén ding kun je al
vast als vaststaand feit aannemen. Luc
Hoenraet wil het allerdiepste van zijn ge
voelens tot uitdrukking brengen. En tel
kens weer trekt hij alles - zichzelf in
cluis - in twijfel, relativeert, zoekt ruste
loos verder. De allerdiepste zal er verder
blijven uitkomen, maar wat de volgende
twintig jaar gaan brengen is per definitie
één groot vraagteken, ook voor hem.
We hadden in al onze naïviteit gehoopt
U met een interview het licht in de duis
ternis te kunnen brengen... Luc Hoen
raet zelf kelderde al vlug die gedachte
en gelukkig maar.
Naar zijn mening is het beleven van een
kunstwerk en/of het schrijven hierover
iets persoonlijks Wat hij erin gestopt
heeft aan persoonlijke gevoelens ligt nu
ter interpretatie voor de toeschouwer.
Gelukkig, want we hebben helaas
steeds meer en meer de gemakzuchtige
neiging om het beoordelen of zelfs het
aanvoelen van kunst over te laten aan
de ««vakmensen» in plaats van zelf te
gaan kijken en het werk voor zich te la
ten spreken
««Ik vind het dan ook zo gevaarlijk om te
gaan vertellen wat ik er in mijn binnen
ste voor voel Uiteraard weet ik wat ik
maak en wat de bedoeling er van is.
Maar heeft dat belang Is het niet al te
gevaarlijk om me te laten vangen in uit
spraken Dan kan men binnen tien jaar
nog zeggen van ««ja maar dat is het,
want hij heeft het toch zelf gezegd...»
Ik laat het werk liever spreken. Het hangt
er voorMijn taak als schilder-etser is
afgelopen. Ik ben erg benieuwd wat jij er
nu gaat over schrijven...».
Een beangstigende en tegelijkertijd be
moedigende gedachte...
Om U het hoofd nog wat meer op hol te
brengen, willen we iets dieper ingaan op
de symboliek in het werk Eerder heb
ben we reeds de zogenaamde ««graffiti»
aangeraakt. Maar een ander telkens
weerkerend symbool is het kruis, al dan
niet haaks geplaatst. Of het nu gaat om
een al dan niet christelijk symbool doet
weinig ter zake Het kruis laat ons eerder
aanvoelen dat de idee in het kunstwerk
haast onmiddellijk terug in twijfel wordt
getrokken. Alsof het werk op dat ogen
blik zowat het uiterste is dat de kunste
naar kan geven, maar door dit symbool
krijg je al meteen de indruk dat het nog
niet 100 in orde is Dat er méér kan
gegeven worden of zelfs dat de basis
idee van het gekreëerde al vóór de vol
tooiing gerelativeerd wordt.
Of dit artikel het werk van Luc Hoenraet
nu deugd doet of schaadt laat ik aan an
deren over. In de inleiding staat dat het
uitnodigt tot een diepgaander beschou
wing Inderdaad je hebt de onweer
staanbare neiging om de gevoelens die
worden Opgeroepen te gaan formuleren
Maar op hetzelfde ogenblik wordt je met
je neus op de ontnuchterende waarheid
gedrukt dat woorden, dat de menselijke
taal niet bij macht is dat soort gevoelens
weer te geven
Gelukkig, anders had Luc Hoenraet mis
schien schrijver geweest. (KDS)
THE B00GEY MAN
Regie en Scenario Ulli Lommei. Vertol
king David Carradine e.a.
Metropolitan U.S.A. - kleur - 85 minuten
1980.
Deze film werd gerealizeerd in 1980, met
toen THE EXORCIST en CARRIE tot giganti
sche kommerciële successen waren uitge
groeid en tal van produktiemaatschappijen
hun politiek richtten naar horrorverhalen
om de eigen kassa te laten rinkelen.
Ditmaal betreft het een vervloekte spiegel,
die een onweerstaanbare moordlust op
wekt bij ieder die beroerd wordt door zijn
glinsteringen. In het Amerikaanse gezin
waar het er heel onschuldig uitziend aan
de wand hangt, zal dit diabolische meu
belstuk de oorzaak worden van een hele
reeks afgrijselijke misdaden.
Wanneer de spiegel aan diggelen valt is
het hek helemaal van de dam...
Het blijft voor mij een zeer groot raadsel wat mensen kan verleiden om naar dat
soort onzin te gaan kijken. Gierende stormen, ijselijke nachtmerries en vizioenen
van sadistische martelingen zijn dan ook schering en inslag in dit niemendalletje.
DAS BOOT
Regie en scenario Wolfgang Petersen Fotografie Jost Vocano
Vertolking Jürgen Prochnow, Herbert Grönemeyer, Klaus Wenneman e.a.
Bavariastudio's Munchen - kleur - 145 minuten - 1981
In 1971 verschijnt op de Duitse markt een autobiografisch geïnspireerde roman
van Lothar Buchheim. Het boek werk meteen zo een overweldigend succes dat
de Bavariastudio's brood zagen in de verfilming van zijn oorlogsverleden.
In 1941 wordt hij luitenant op de U-96, een onderzeeboot van de onoverwinnelijk
geachte Blaue Jungs Armada. Hun vaarwater is de Atlantische oceaan en ze
hebben maar één doel zoveel mogelijk vreemde boten de viskelder inboren.
Wanneer hij na bange avonturen maar ongehavend terugkeert in de Franse
haven La Rochelle wordt hij bij een verrassingsaanval totaal vernietigd. Alle be
manningsleden komen om met uitzondering van de jonge luitenant
Regisseur Wolfgang Petersen is niet de toer willen opgaan van het klassiek
avonturenepos. Hij heeft een film willen maken over mensen die vechten met de
moed der wanhoop met de druk van een oceaan rondom hen en een onzicht
bare vijand boven hun hoofden. Maar het is evenzeer duidelijk dat deze Duitse
produktie na zoveel jaar een eerbetoon heeft willen brengen aan de 15.000
overwegend jonge mensen die een zeemansgraf hebben gevonden.
Das Boot blijft hoedanook een oorlogsfilm dat nog maar eens de stompe gruwel
aantoont die machtsgeile mensen kunnen veroorzaken.
PROGRAMMATE
FEESTPALEIS PALACE
Das Boot Superklabak
Er was eens de revolutie Force Five ~AN
De nachtmerries The Boogie Man
In ons vorig nummer maakten we reeds eventjes mel
ding van de schitterende tentoonstelling rond het 20
jaar Luc Hoenraetthema. Zowel het feit dat Hoenraet
deze belangrijke manifestatie te Aalst laat plaatsvin
den, als de artistieke waarde van Luc Hoenraet's werk
op internationaal niveau, nodiger meer dan ooit uit tot
een diepgaander beschouwing over deze kunstenaar.
De tentoonstelling in het Oud-Hospitaal
toont ons kronologisch een overzicht
van Hoenraet's 'schilder- en graveer
kunst. 20 jaar betekent een hele perio
de. En gedurende deze jaren heeft Luc
Hoenraet een eeuwigdurende zoektocht
doorgemaakt die zijn werk steeds diep
gaander maakte.
De eerste werken laten ons kennis ma
ken met een zoekende schilder. Haast
krampachtig rukt Hoenraet zich los van
de traditionele schilderkunst. Op de eer
ste plaats weg van het anekdotische, het
figuratieve, maar tevens weg van het
««traditionele abstrakte», i.e. het geome
trische, naar de realiteit refererende
««nieuwe» schilderkunstIn deze nog vrij
kleurrijke werken ontdekken we reeds
de Hoenraet van het intuitieve, de schil
der van het innerlijke. Er wordt een evo-
katie gebracht van gevoelens waarbij
het hoofdthema van Hoenraet reeds
vastligthet zuivere, fundamentele
werk. Een beetje, vaag, denk je allicht bij
jezelfMaar wellicht kan de verdere
evolutie van Luc Hoenraet dit duidelijker
illustreren. Wat volgt is echter een strikt
persoonlijke visie, in de mate van het
mogelijke getoets aan de steeds twijfe
lende en relativerende mening van Luc
Hoenraet zelf
materies, gevonden voorwerpen terug in
het reliëfkrijgende werk. Stukken touw.
een kantwerk, hout... het vindt stilaan
zijn weg naar het kunstwerk. Niét als
«objet trouvé», zoals een andere kunst
richting kultiveert, maar als weergave
van louter toevallige, het zuiver natuur
lijke. En juist dit aspekt, gekombineerd
aan net kleurenpalet, het reliëfgebruik
van materialen én de steeds aanwezige
pictogrammen, laten het werk van Luc
Hoenraet een oneindige rust en diepte
uitstralen. Slechts zelden kun je bij een
kunstenaar in een ««abstract» werk zo
veel menselijke gevoelens terugvinden
Maar ja «abstract»... what's in a na
me
Toen ik het werk Van Luc Hoenraet be
keek, werd het me meer en meer duide
lijk dat hierover zuiver kunsthistorisch of
kunstkritisch schrijven, een onmogelijke
zaak was. De etsen en ««reliëfschilderij
en» van Hoenraet laten slechts een zui
ver intuitieve kritiek toe. Hoe kan het ook
Het lijkt ons dat Hoenraet op die twintig
jaar steeds «zuiverder» geworden is.
Om een erg verwarrende term te gebrui
ken, kunnen we een soort «retour a la
nature» terugvinden. Telkens weer vin
den we zijn pictogrammen, kalligrafische
krabbels, of bewust aangebrachte graffi
ti terug. De link met deze laatste wordt
telkens weer gelegd. Maar naar onze
mening gaat het hier eerder om een
soort oersymboliek, een gebruik van
pikturale symbolen die in en voor alles
en niets instaan. Je krijgt de indruk dat
deze schijnbaar achteloze inkervingen
of tekens «het» weergeven, het diepste
menselijke, "de kern van alles. En juist
deze indruk komst sterker en sterker
over naarmate de jaren verstrijken. Dat
zoeken naar het meest fundamentele
gaat gepaard aan een gebruik van
steeds eerlijker materialen. De kleur
wordt steeds monochromer, natuurlijke
kleuren domineren steeds meer Grijs,
oker, zandkleur... alles voert ons terug
naar dat «oerbeginsel» dat zo verrekt
moeilijk onder woorden te brengen valt.
Een nieuwe - wanhopige - poging om
het U, steeds verward rakende lezer,
duidelijk te maken. stilaan vinden we
