Jo Bogaert:
«None of them are green»
dreigend optimisme...
Zonnige Herfstsonate
DE LEEUW
KUNSTPARADIJS
DE SCHAKEL met THE SUNSHINE BOYS
DENDERLEEUW
Wegens verbouwingswerken is de meubelafdeling
tijdelijk gesloten. De keukenafdeling blijft open.
Steenweg Aalst-Ninove 6
9470 Denderleeuw Tei. 053/66 86 45
allmilmö dealer
Joseph Van Canegem
en zoon p.v.b.a.
Neem nu een
abonnement op de
Nieuwe Gazet van Aalst
1.000 fr. voor 50 weken
leesgenot.
55
16 Nieuwe Gazet van Aalst 4 november 1983
Herfst in de tematiek, zon voor de vertolking en regie een meevaller
voor deze eerste produktie van De Schakel.
laten komen. Dat Jo van Den Brulle ge
past de essentiële kenmerken van het
stuk heeft aangevoeld en dan ook heeft
gerealiseerd is een verdienste die menig
regisseur zou sieren. De ritmiek van het
gegeven vinden we mooi terug in de re
gie, de dualiteit van het schrijnende en de
spiritualiteit blijft het ganse stuk door
heen de ganse vertolking opvallen. So
berheid in het visuele gevoeligheid in
scènische expressie zijn de voelbare ele
menten waarop de vertolking gebaseerd
werd.
Een vertolking die heel wat bravo's op
roept, ondanks enkele schaduw vlekken
Schaduw vonden we b v, bij het person-
nage gebracht door Dolf Sedeyn Tien
jaar te jong naar uiterlijk en naar spel-
concept Ondanks de herhaalde verwij
zing naar reuma en slechte bloedsom
loop ondanks het gebruik van wandel
stok was de kontinuïteit soms volledig
verdwenen en kregen we veeleer een
kloeke vijftiger dan een aftakelende (psy
chologisch en/of fysiek) zestiger. Detail
misschien maar hierdoor mist Dolf wel de
uitmuntendheid Bijna hadden we aan
Tuur Van Den Brulle die uitmuntendheid
geschonken ware het met, dat hij naast
een zeer goede tekening van het person-
nage en naast grootse vertolkings mo
menten enkele slippertjes maakte Oor
zaak is waarschijnlijk te vinden in het
enorme tekstvolume
Men blijft geen twintig en juist daarom
een bijzondere vermelding toch De der
de dragende rol vertolkt door André Hen-
drickx viel in de kijker Niet door de in
houd - de bindcatalysator spelen tussen
hoofdantagonisten blijft maar een nood
zakelijk kwaad - maar wel door een rare
juistheid in toon en houding Sober en
geloofwaardig blijft André geleidelijk ho
ger en hoger klimmen naar mooie presta
ties ProficiatGodelieve Kuys. Nellie De
Hert Gary De Swaef en Guido Klinck die
instonden voor wat men nogal graag de
panne-rolletjes noemt droegen stuk
voor stuk bij tot de homogeniteit van de
opvoering. Zoals trouwens ook de figura
tie oordeelkundig en gevat gebruikt werd.
Vergeten we ook niet de technische
ploeg. De meeste groepen vermijden
een decorwisseling als de pest. De Scha
kel heeft bewezen dat het best te doen is
Met genoegen stellen we vast dat De
Schakel verder toneel blijft brengen zoals
het hoortgoed. (N S
toonzaal: open alle dagen van 10 tot 20 uur; ook zaterdag en
zondag tot 18 uur maandag gesloten.
André Hendrickx en Tuur Vanden
Brulle. (JC)
Uitgehold door een veertigjarige samen
werking op de planken, zijn Willy Clarck
(Tuur Van Den Brulle) en Al Lewis (Dolf
Sedeyn) sinds elf jaar uit elkaar gegaan;
meer slachtoffers van de teleurgang van
het vaudevilleteater dan van hun eigen
onverdraagzaamheid leven beiden te
ruggetrokken in de herfst van hun leven.
Vooral voor Willy die blijf' na-leven met zijn
vroeger succes heeft deze fin-de-car-
riére situatie bittere sporen nagelaten.
Enerzijds zijn gebondenheid met Al-de
link naar zijn verleden en succes - en an
derzijds zijn haat voor Al-de schijnreden
voor een vroegtijdige herfst - zijn er de
oorzaak van dat Willy een soort psycho
logische doofheid cultiveert Doofheid
die Ben (André Hendrickx), zijn neef en
manager tracht te doorbreken Als de
TV-keten CBS een show programmeert
over de geschiedenis van het vaudeville
teater worden «De Sunshine Boys» terug
samengebracht In een sfeer van haat
liefde kulmineert hun verhouding uitein
delijk naar een verzoening met zichzelf
en met elkaar.
Zeker niet het beste van Neil Simon
waarvan «Blootsvoets in het Park» heel
wat meer indruk nalaat dan deze «Sun
shine boys», maar toch het betere kome
die werk blijvende en herkenbare pro
blematiek, menselijke karakters zonder
overdrijving contrast in dramatische ont
wikkeling, spirituele dialoog en net ge
noeg visuele gags om de regie aan bod te
officiële
Muziek is een universeel gegeven dat een onmiddellijke en konkrete invloed heeft op mensen. En
waar er mensen muziek bedrijven, wordt er, vooral dan in het roek-genre, al gauw heel wat afge-
luld, vieren bekrompenheid en eigenbelang vlug hoogtij. Af en toe zijn er zowel op topniveau alsook
in dit eigenste land gelukkige uitzonderingen die het geheel overstijgen met een afgewerkt produkt
waardoor je totaal in beslag genomen wordt. Eén van deze merkwaardige en verdienstelijke hoogte
punten is momenteel zeker en vast de LP «None of them are green» van Jo Bogaert.
Jo Bogaert.
Van Jo Bogaert kan men zeggen dat
muziek een vaste en steeds terugke
rende konstante is in zijn handelen.
Om hem in Aalst enigszins te situeren,
vermelden we o.a. dat hij regelmatig
aantrad als gastmuzikant bij Lavvi
Ebbel, een jaar de bas heeft gehan
teerd bij White Light, de produktie
heeft verzorgd van de nieuwe, binnen
kort te verwachten single van Night
cap en momenteel als gitarist fungeert
bij He Bit Me.
Solo
Waar men in groepsverband werkt
vanuit de verschillende creatieve bij
dragen van ieder lid, een kwestie van
geven en nemen dus, is «None of
them are green» de neerslag gewor
den van de eigen gedachten en eigen
muzikale interpretaties van Jo Bogaert
(MOhier en daar treden wel enkele
Aalsterse muzikanten aan, zie daartoe
de hoestekst).
Een solo-projekt is dus de enige
manier om een volledige kontrole over
een zelfbepaalde, gedetailleerde uit
werking van het muzikale koncept te
hebben. Belangrijk is tevens dat men
over voldoende zelfvertrouwen be
schikt, aangezien men nooit zekerheid
heeft over wat het uiteindelijke resul
taat zal worden.
Een bijkomende en zeker niet te
onderschatten moeilijkheid hierbij is
het zelf prodjoesenmen moet én in
strument bespelen én tegelijk achter
de mengtafel zitten. De keuze voor de
(dure) ICP-studio's heeft hier wel
degelijk zijn nut en voordeel bewezen.
Jo Bogaerrt vat zijn plaat zelf op als
new-wave, met weliswaar sterke ver
wijzingen naar de pop. Over het feno
meen pop heeft hij zijn eigen mening,
die echter niet algemeen geldend is
pop op zichzelf ziet hij niet direkt als
kunst, maar pop moet wel een artis
tieke inslag hebben, de luisteraar
moet er iets in kunnen vinden. In
dezelfde zin moet een poptekst lyrisch
zijn, zonder daarom echte poëzie te
worden, geëngageerd of moraliserend
te zijn. Hoofdzaak blijft echter iets
mooi te maken, maar ieder beslist
weer voor zichzelf in welke zin iets
mooi is.
Tekst
Zo handelt deze LP over mensen in
existentiële, niet altijd even opwek
kende situaties die hem persoonlijk
intrigeren en naar buiten uit suggere
rend werken.
Enkele konkrete voorbeelden«Pira
tes» roept een ideaal-beeld op, een
soort heldendom van personen, ver
doken anarchisten, die zich weten los
te maken, en wie van ons verlangt dit
niet «To be opposed» verhaalt op
een naïeve manier over macht: de
machtige anonieme stad versus de
metroman, «underground-man».
«Moon in her mind» behandelt de
menselijke vervreemding, een thema
dat trouwens op meerdere nummers
voorkomt. Vervreemding ziet Jo
Bogaert als een «condition humaine»
wederzijdse en menselijke kommuni-
katie is mogelijk tot op een bepaalde
grens. Met dit gegeven moet men
leren leven, zoniet komt men tot situa
ties als zelfmoord (cfr. «She»), het
zich doelloos in de massa laten opne
men...
Dit alles valt grotendeels samen met
de ontspanningsindustrie waarvan de
muziek een belangrijk deelaspekt uit
maakt. Men moet onderscheid weten
te maken tussen muziek als tijdvullend
verdrijf en daartegenover de terapeu-
tisphe waarde van de muziek, die het
«echt vergeten» in de hand te werken.
Klank
Jo Bogaert heeft een uitgesproken
voorkeur voor melancholie, zonder
daarom zichzelf te verliezen in droef
geestigheid. Het is precies deze stem
ming, deze melancholie die voor een
heid in de nummers zorgt. Deze een
heid ontdek en waardeer je pas ten
volle na meerdere beluisteringen; de
plaats is geen kant en klaar konsump-
tieartikel, eerder een soort tranquilizer
waarvan je de werking en de nawer
king pas later ervaart en ondergaat.
Hoe klinkt dit ales op plaat «None of
them are green» is een plaat die haar
zeggingskracht vooral uit de gitaren
haalt. «Pirates» opent gepast en opge
wekt de B-zijde, speelse gitaren en
een vlotte beat maken het tot een snel
en aktie-gericht nummer waar hoop
van uitgaat. «Save me» wordt geken
merkt door een gevoelige, warme
zang en een bijblijvende melodie.
«She» is een prachtig minneurnum-
mer, somber, gebouwd en gedragen
door tekenend gitaarwerk. De sfeer
opgeroepen in «She» manifesteert
zich nadrukkelijker in het zwevende
«Dust», dat een goeie overgang vormt
naar het eerste nummer van de A-
zijde, «To be opposed». Funky-gitaar-
riffs, zware baslijnen en een o.a. daar
door sterk gestruktureerd ritme, wer
ken een dreigende sfeer inde hand.
Verder hier ook geslaagde backing-
vocals.
«Moon in her mind» is een van de
betere songs, mede door de experi
mentele intro. De ijle zang, de galm
benadrukt door de gitaarsolo's wer
ken weer een gevoelige dreiging in de
hand. De strakke beat en het vinnige
gitaarspel op de achtergrond kontras-
teert met de vloeiende keyboardmelo
die. Waar «Would you» een stemmige
emotionele «balad» is, komt in «So
obscene» weer het ruimtelijk aspekt
naar voor, gedragen door doorleefde
zang en gitaarklanken en een boeiend
refrein. De geslaagde ritmeovergang
op het einde sluit in zekere zin weer
aan bij «Pirates».
Het ruimtelijk klinken van de A-zijde is.
geïnspireerd op de obsessie van Jo
Bogaert voor katedralen, waarrond
zijn volgende projekten zich ook
hoofdzakelijk zullen afspelen. Een
katedraal neemt alle hoge frequenties
weg en verenigt alle mogelijke gelui
den als individu zit men dus volledig
in de klank, die op zichzelf geen bron
van oorsprong heeft. De schets op de
hoes geeft het energiegebied in een
katedraal weer waar energie gestuurd
en versterkt wordt.
Stevens
De titel van de LP is een eigen inter
pretatie van een vers uit het gedicht
«Disillusionment of 10 o'clock» uit de
bundel «Harmonium» (1923) van de
Amerikaanse jurist-dichter Wallace
Stevens (1879-1955), die in zijn wer
ken een uiterst nauwgezette verbeel
dingskracht aan de dag weet te leg
gen. Geraadpleegde kritische werken
aangaande Stevens omschrijven de
steeds terugkomende probleemstel
ling in zijn bundels als «Waaruit be
staat de realiteit Disillusionment of
10 o'clock illustreert een niet nader
bepaalde abstraktie aangaande de
versmelting van de verbeelding met de
realiteit, maar deze blijft steeds vat
baar voor eigen persoonlijke interpre
tatie.
Het is in die zin dan ook niet verkeerd
de muziek van Jo Bogaert te vergelij
ken en zelfs te identificeren met de
ideeën van Stevensbeiden zoeken
een verklaring, een omschrijving van
de realiteit, de verbeelding, zoals die
ons mens-zijn bepalen.
Stevens heeft het in zijn gedicht over
«the haunted house» en dat is de
plaats, de cel waar Jo Bogaert zijn
ideeën en projekten gestalte geeft.
«None of them are green» is uniek
voor Aalst en zelfs heel ver daarbui
ten, het is iets dat je inpalmt en nadien
beheerst. Muziek en Jo Bogaert, een
opmerkelijk duo.
The Haunted House, Schoolstraat 50
in Aalst, leverde ons ook voor het
eerst een interview in stereo op... Je
ziet maar... PBB
fj WVoeren
Faience
Gevelsteen
ifaf Pi I Tapijten
Toonzalen: Biezenstraat 55
9540 Burst (Erpe-Mere)
Tel. 053/62 31 82
Open alle dagen van 8u.30 tot 19
uur zaterdag van 9 tot 12 uur
zondag op afspraak
Eigen plaatsingsdienst.
3 yAWwVW'SÜ
TTTVn M.T.L" rrrrrnnTim
Gentsestraat 155, Aalst Tel. 053/21 19 21
Mechelsestraat 52, Vilvoorde Tel. 02/251 81 66
DOORLOPENDE TENTOONSTELLING
van schilderijen, etsen, litto
R. Bekaert, N. Verheyden, J. Verulpen, M. Mellebaut
Bévort, Brouwer... e.a.
Alle inlijstingen op maat; ook aluminium.
83/148
