NëtwërK
«Playing in a band» met White Light
intimistische eenvoud
Rock blues nacht
Kollektief Internationale
Nieuwe Scène
«Wij hoorden kontent hunnen
kreet...»
Aperitiefconcert in Netwerk
de charme van de cello
DEZE WEEK IN
VERGEET NIET TIJDIG JE ABONNEMENT
TE HERNIEUWEN
Nieuwe Gazet van Aalst 16 december 1983
9
Naast typisch Aalsterse heibel omtrent obscene boeken en splittende
raden, willen wij tussendoor toch even de aandacht vestigen op een
relevanter en, naar onze mening, belangrijker feit, nl. dat de tweede
LP van White Light, getiteld «Playing in a band» en geproduceerd
door Raymond van het Groenewoud, op de markt is. White Light is
zich merkbaar een reputatie aan het opbouwen door muziek te bren
gen die steunt op eenvoudig gestructureerde songs en toegankelijke
melodieeën.
White Light, (hg)
B.K.T. «HET BOS»
Donderdag 22 december '83 te 20.30 u.
Toegang 180 fr.
150 fr. voorverkoop, leden. CJP, 60 -
Reservatie tel. 053/78.89.81elke werkdag tussen 9 en 17 u
Een jong stel ontvlucht de stad voor een weekend buiten in een prachtige
omgeving.
Het begint allemaal heel mooi maar loopt haast onmerkbaar naar een hevige
ruzie. Aan het eind een valse happy-end ze blijven bij elkaar uit zwakheid.
Dit banale gegeven wordt door MAMET zo rijk geschakeerd dat de kwaliteit van
het stuk die van het verhaaltje ver overstijgt.
Het ziet er naar uit dat Aalst stilaan - en gelukkig maar uit zijn roestige krammen begint te
schieten wat de organisatie van muziekoptredens betreft.
Aperitiefkoncerten, opvoeringen in het raam van het Festival van Vlaanderen, jazzavonden (wan
neer nog eens een jazz jamboree optredens van bekende en minder bekende combo's in jeugd
clubs en bars, krijgen steeds meer kans genoteerd te worden in de agenda van de muziekminnende
Aalstenaar.
Vorig jaar, omstreeks deze tijd, deed
White Light een stap naar het grote
publiek met een eerste 33-toeren schijf
die praktisch overal gunstig én sympa
thiek onthaald werd en bovendien een
vlot koperspubliek vond. Waar op deze
eersteling eenvoud reeds alle troeven in
handen had, is «Playing in a band» een
nog meer nadrukkelijke bevestiging van
dit gegeven geworden.
Eerlijk
Volgens de groep is deze plaat dan ook
meer naar de essentie gericht en dus wel
licht ook rijper. Enkel gitaar, slagwerk
en zang vormen de sound, waarbij alle
overbodige fantasieën geweerd zijn. Het
wegvallen van bas en piano (gedeeltelijk)
is te wijten aan allerlei omstandigheden
(o.a. solo-projekt van Jo Bogaert). Het
vinden van vervangende (en blijvende)
muzikanten die even enthousiast zijn
over dit muziekgenre vormt een pro
bleem in die zin dat White Light werkt
vanuit een vaste basisstruktuur voor
songs waaraan weinig of niets meer
veranderd of toegevoegd wordt. Voor
anderen is dit basiselement pas een ver
trekpunt om nieuwe ideeën aan toe te
voegen en verder uit te werken.
Beide L.P.'s zijn live in de studio opge
nomen en zijn aldus een direkte weergave
van de emoties die de groep op dat
moment bezielen. Dergelijke manier van
werken heeft evenveel voordelen als
nadelen en iedereen die de plaat beluis
tert, zal dit dan ook volgens eigen inzich
ten interpreteren. Zeker is dat dit gege
ven een eerlijke dimensie aan de muziek
geeft. Steeds meer en meer groepen pro
beren de technische perfektie, bepaalde
effekten van een studio live weer te geven
door het gebruik bij optredens van voor
af opgenomen tapes. Hierdoor gaat juist
een groot deel van de emotionele betrok
kenheid verloren en in dat geval houdt
White Light de zaak voor bekekenals
muzikant moet je risico's durven lopen,
je moet je aan een publiek durven tonen
zoals je werkelijk bent.
Raymond
Als producer heeft Raymond van het
Groenewoud zeker geen eigen stempel op
de nummers geplaatst. Zijn bijdrage
heeft erin bestaan inspirerend te werken
voor de groep, in te zien wat zij wilden en
dat in goeie banen te leiden. Op sommige
nummers heeft hij spontaan zelf meege
speeld en aldus helemaal ongedwongen
hier en daar zaken aan toegevoegd. Dit
gaf een ontspannen en fijne sfeer om in
te werken en verdere samenwerking op
muzikaal gebied zal in de toekomst zeker
nog gestalte krijgen. Produceren zal er
waarschijnlijk niet bijzijn want voor een
muzikant blijft het boeiender een instru
ment te bespelen dan berekend de knop
pen van een mengpaneel te hanteren...
Nummers
In vergelijking met de vorige L.P., bevat
«Playing in a band» korte nummers. Dit
heeft als voordeel dat het geheel meer
leven uitstraalt en direkter aanspreekt.
De stijl kan men omschrijven als vlotte
rock and roll, ongedwongen en ongekun
steld. De A-zijde opent met datzelfde
«Rock 'n Roll». Het vat de filosofie van
White Light treffend samen: «it's only
rock and roll they say», maar in feite
beheerst het je ganse bestaan en verwijst
naar de draagwijdte waarover muziek
moet beschikken. «Passion is very
strange to you» als je als muzikant of
luisteraar hiermee eventueel moeilijkhe
den zou hebben.
«Walk him home» is een perfekte love-
song, een ballad en evoceert de vriend
schap. Participatie van Raymond op
piano en (opzettelijk slecht gestemde
gitaren.
«Le Grand Amour» onderscheidt zich
door geslaagde ritmewisselingen en is
zeker een van de betere nummers samen
met «Walk him home».
«Let me see» op de B-zijde is een cynisch
maar met veel warmte geschreven num
mer de dromen en verlangens van de
(Aalsterse) muzikanten die veelal op
desillusies uitlopen, het gekonfronteerd
worden met de eigen muziek, vandaar
ook een verwijzing naar de titel van de
L.P. «Playing in a band».
«I hear a whale song» valt qua stijl en
klank volledig buiten de andere num
mers, maar is zeer aangrijpend en sugge
rerend door het gebruik van gitaarsyn
thesizer. Als laatste nummer op de plaat
laat het na beluistering een zekere leegte
na.
Kortom
Playing in a band bevat zonder twijfel
sterke nummers, waarvan sommige een
zekere Lou Reed-inslag vertonen. Door
het feit dat de L.P. live opgenomen is,
wordt je als luisteraar gekonfronteerd
met een produkt dat technisch onvol
maakt is en enkel als hoofdbedoeling
heeft een bepaalde sfeer te creëeren. De
valse noten neem je er dan met plezier
bij. Verwacht je er echter een klassieke
afgewerkte studio-LP van met negen
vlotte popsongs dan staat je waarschijn
lijk een ontgoocheling te wachten. Met
White Light heb je volgens ons slechts 2
mogelijkheden: je bent er voor in alle
opzichten of je vindt het rotzooi tot en
met.
Zeker is dat White Light een eigen
dimensie aan hun muziek weet te geven
en daar kan je enkel respekt voor heb
ben. Over smaak zal ieder voor zich moe
ten beslissen. Playing in a band, voor
waar geen sinecure maar White Light
weet er volgens ons wel raad mee. (PBB)
Op vrijdag 16 december wordt terug
een stap in de goede richting gezet
met de organisatie van een eerste Rock
Blues Nacht. Het gebeuren grijpt
plaats in zaal «De Nieuwe Madeion»,
die hiermee meteen haar ver
nieuwde première beleeft als kon-
certzaal. Het hoeft geen betoog dat in
het Kultuurcentrumloze Aalst ruimten
als «Netwerk» en nu de «Nieuwe
Madeion» geen weelde zijn maar wel
een absolute noodzakelijkheid.
Als genre kan «Rock Blues» naar
gelang het nummer - gedefinieerd wor
den als Rock 'n Roll waar het blues-
ritme en de bluesfeeling een overwicht
gekregen hebben of als Blues die
enkele stevige, elektrische impulsen
gekregen heeft uit de R R hoek.
Definities zijn echter niet zo belang
rijk: vast staat enkel dat deze soort
muziek zowel kan gemaakt worden
door een ouder vaak erfelijk blues
belast als door een jonger, rock-
minded, publiek.
Zoals het hoort, werd van deze eerste
uitgave van een Rock Blues Nacht
beroep gedaan op en paar zuiver Aal
sterse formatiesCancer City Blues Band
en Black Nepal.
Een drietal jaar geleden ontstond
«Cancer», een formatie die het aan
vankelijk vooral zag zitten in Hard
Rock nummers. Met de evolutie van
de groep en het komen en gaan van de
leden werd geleidelijk overgeschakeld
naar meer hedendaagse muziek.
Sedert een jaartje kan daar het stem
pel «Funk» op gedrukt worden. Blues-
roots kunnen echter niet zo gemakke
lijk losgehakt wordenenkele maan
den geleden werd dan ook besloten
om naast Cancer een R B groep op
te richten, de Cancer City Blues Band.
Deze laatste uitvoering heeft thans
volgende bezettingFreddy Horlez
(bas en zang), Frank Van Essche
(sologitaar en zang), Hans Van Steer-
tegem (slaggitaar en zang), Kris Van
der Cammen (drums). Naast het bren
gen van zuivere bluesnummers is dit
viertal er ook niet vies van om b.v.
«Broeder Jacob» of «Daar bij die
molen» in een lekker blues-sausje te
dopen en er een swingend R B-num
mer van te maken.
Black Nepal heeft een gelijkaardige
muzikale evolutie doorgemaakt als
C.C.B.B. Sedert de oprichting van de
groep in de zomer van 1981 is het
bluesaspekt steeds meer gaan door
wegen op het Hard Rock genre dat in
de beginperiode werd beoefend door
deze formatie rond de gebroeders Kie
kens. Talrijke optredens en festival
deelnames hebben de groep in kon-
takt gebracht met zowat iedereen die
moderne muziek bedrijft in de streek.
De cru '82 was alleszins goed voor het
behalen van een 3de finaleplaats op
het Teardrops Festival in Kerksken. In
zijn huidige bezetting is Black Nepal
een trio bestaande uit Herman Kie
kens (sologitaar), Wilfried Kiekens
(basgitaar en zang) en Patrick «Pat»
Meert (drums).
Met C.C.B.B. is Black Nepal reeds
verschillende keren opgetreden;
bovendien is er ook enig heen en weer
geloop geweest tussen beide forma
ties. Beide groepen kennen mekaar
dus uitermate goed en bespelen vaak
dezelfde snaren.
Een hoogtepunt van de eerste Rock
Blues Nacht wordt dus ongetwijfeld
een gezamenlijke act, in zuivere jazz-
session stijl, van Cancer City Blues
Band plus Black Nepal plus wellicht een
aantal andere Aalsterse muzikanten
die hun vingers, stembanden of lon
gen voelen kriebelen bij dit Rock
Blues gebeuren.
Blues-freaks, Rockers, R B-fans
afspraak op 16 december 1983 om 21
uur in «De Nieuwe Madeion». Kaarten
kosten luttele 80 frankskes in voorver
koop en 100 fr. aan de kassa, 't Zal
best leuk worden (B.H.)
Wat te schrijven over deze sinds jaren gerenommeerde spektakelbrengers, wat nog niet
geschreven werd.
Deze groep professionele auteurs-acteurs-zangers verbijsterde ons eens te meer met een
wervelende voorstelling, waarbij het je amper gedurende enkele sekonden toegelaten werd
om naar adem te happen.
Wanneer je op bepaalde ogenblikken de
tekst van de in koor gezongen liederen
niet voor de volle 100 verstond, dan
kon dit je echter niet hinderen daar tege
lijkertijd, evenwel met een minimum aan
toebehoren - een aantal houten stokken
en een sobere, doch knap uitgekiende
kledij - het visuele spel uitermate boeiend
en expressief werd gemaakt.
Dit kunstig aan elkaar gelaste fragmen
ten-theater kon dus enkel genoten wor
den, doch... wij laten ons nog altijd graag
verleiden door een leuk verhaal
Voor de «Nieuwe Scène», hebben wij
dus enkel bravo op overschot, maar mis
schien kunnen wij langs onze neus weg
nog een paar pikante details kwijt, die
weliswaar niets met de opvoering door
het «Kollektief» zelf te maken hebben,
maar die een Aalstenaar wel «en pas
sant» mag opvangen.
Zo danken wij Mare Galle voor de sympa
thieke uitnodiging tot de voorstelling en
bewonderen tevens de fysieke conditie
van de man, daar hij het volhield om de
hele tijd voor het begin van de opvoering
flink vooraan in de zaal te blijven recht
staan Krasse benen heeft die Mare, von
den wij.
Dit gezegd zijnde wat betreft het society-
toneel dat zich rond de voor
stelling afspeelde, waren wij na afloop
nog wat wrang verwonderd toen het bui
tengaan ons langs de nog goed dienst
bare poort van de Madeion door slot en
grendel verhinderd werd. Wij dus mee in
de morrende drum en met schuivende
schoenzolen doorheen de ganse lengte
van het café, langs toog en tafel naar
buiten. Neen. voor ons ging dit bal-lon-
netje toch niet helemaal op. (I.D.)
Karei Steylaert en Luc Tooten, beiden cellisten, de een zelfs leraar van de andere, kwamen
aperitieven en daarvoor een uurtje rond spelen. Weer dus maar een niéuwe combinatie op
het podium die wonderlijke resultaten oplevert.
Het schaarse publiek moet in deze tijd van blijde boodschap uitdragen, maar eens proberen
wat vrienden en aanverwanten op te trommelen om wat stoeltjes vol te krijgen. De in
richters én de uitvoerders verdienen beter.
De ongewone combinatie leidt uiteraard
naar een niet alledaags, of beter onge
kend programma. Offenbach en Rossini
zitten erin. Vrolijke en af en toe ronduit
geestige invallen zijn dan troef. In de
weemoedige andantes, wanneer de lij
nen als waskoordjes gespannen worden
kan geen enkele ander instrument zo
verdrinken en zo verwijlen in zijn schoon
heid.
Het meest boeiende (niet meest charme
rende) stuk is de solosuite van Britten,
met een bijzonder geïnspireerde Karei
Steylaert als solist, Daar worden de mo
gelijkheden en de rijkdommen van de.
«melodiedrager» of de «begeleider» in
eens uitgebreid tot een reeks eigentijdse
gevoelens en een karaktersterkte die je
bij de twee vorige componisten nooit ver
moed hebt.
Het aartsmoeilijke werk, de moordende
flageoletgrepen, dé gebroken akkoorden
die over een enorme testituurafstand
gaan, de techniek die tot kunst verheven
wordt, dat zal het moment zijn dat ons
van dit concert bijblijven zal.
En dat het instrument zowat van alle
markten thuis is, wordt nog bewezen met
de tune uit «the Entertainer» Uitstrijkmu-
ziek. (F.C.)
Ondanks de krisis geen prijsverhoging 1 jaar 1.000 fr.
