De Heldendaad van Rosse Tist
222
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
Het gebeurde tusschen al de pacifieke dingen zijner
slaapkamer, op het eerste verdiep van hun hüizeke in
de Blauwstraat, juist rechtover het volkrijke Van
Dammepleintje.
Zij waren nog niet lang getrouwde herberghouders, en
hij was zoo'n soort schrijver-dichter, waar heel de beurt
in alle droevige of plezierige omstandigheden op af
kwam.
Hij, Neel den dokker, zooals iedereen hem daar
noetnde, lag voor 't cogenblik platuitgestrekt op den
grond van bedoelde slaapkamer, en wierp de voeten
den eenen na den anderen de lucht in,' zc-cdat ze slag
voor keer met een doffen bots op den grond terecht
kwamen, en er lichte stofwolken deden omhocgwafrélen
die ongelooflijk snel dooreenwarrelden in de streep zon
nelicht die door de stukgeslagen ruit brutaal de kamer
binnendrong.
Hij lag bijna met zijn neus vlak tegen den grond
gedrukt, steunend op zijn ellebogen, terwijl zijn linker
hand zijn hoofd, met de rechte stijve haren, omhoog
hield. Zijn rechter hand kribbelde ijverig op een vlese
lijk voddepapiertje, zco'n strook \geel papier, dat nog
als aanplakbrief had gediend' in Neel's goedgekalen-
deerde herberg In het Scheepje der Muze en dat
vóór hem lag op den grond. Bootje, slootje
stootje Catootje hijgde hij al wel tien minuten
rond. Dat was nu de katastroof na den prachtigen
inzet van daarjuist. Nu kon Catcotje hier, in plaats
van op 't slootje; het bootje geven een stootje...
Met zijn potlood deed hij het drijvend ding voort-
wippen en ronddraaien in dolle vaart, nijdig op zichzelf
en op de heele wereld. Hij moest gedurig achteruit
kruipen voor het verderloopend water.
De kamer was al niet zoo heel bizonder groot en zijn
lange beenen begonnen hem te hinderen, zijn papiertje
was ook al gedeeltelijk nat geraakt en zijn potlood was
zoek. En maar altijddoor zijpelde het water op den
grond en kwam onheilspellend naar hem toegeloopen.
Hij was al op zijn knieën gekropen en daarna op zijn
teenen gehurkt. Het leek wel of er geen ontkomen aan
was.
Er moest tenslotte toch iets gedaan worden, dacht hij,
voordat zijn vrouw er op uit kwam, want als ze daar
nu over begon te zeuren en te grienen, dan was het
voor goed gedaan met zijn inspiratie en zijn kunst.
Nu was ze gelukkig naar den bakker, en dan was het
niet voor een uurtje te lameeren, maar voor een half
dagje. Hij moest nu maar trachten zichzelf te redden
ze zou er straks niet veel van merken! Was het nu
maar niet van die gebroken kan. Die zou goed moeten
weggemoffeld worden
Kordaat plaste hij door het water dat langs alle
kanten opspatte rond zijn beenen en op de meubels.
Hij greep de lampetkan vast en bekeek ze eens goed
langs alle kanten. Ja, die zou nog moeilijk kunnen ge-
begonnen, wist hij van geen uitscheiden. Daarbij, de pot
sierlijke bewegingen van zijn lange armen naar alle
windstreken begon hen te vermaken. Op een wenk van
Rossen Tist slopen ze getweeën stilletjes weg zonder dat
Neel, in volle vuur daarboven, er iets van gewaar
werd. Door het poortje -schoven ze het pleintje op en
hadden spoedig een paar belhamels bijeengetrommmeld.
Ze beraadslaagden vlug welke poets zij/den pathetischen
dichter zouden bakken en waren hetV nog al gauw
hierover eens.
Met Tist voorop trokken ze langs voor de herberg
van Neel binnen en begonnen daar alle meubelen, te
beginnen met het keukengerief, naar buiten op het
pleintje te dragen. Potten en pannen kwamen eerst aan
de beurt, dan volgde al de andere huisraad; tafels, stoe
len, kasten, schabben, tot zelfs het brood uit de schap
raai. Messen, lepels en vorken warden rammelend naar
buiten gebracht.
Dan kwam de beurt aan de herberg. Alle vensters
werden breed opengezet en Rosse Tist schoof er gelei
delijk de tafels en stoelen door die door de anderen op
het pleintje werden1 bijgeschoven. Glazen en ledige
flesschen, tot zelfs de groote hanglamp die in 't midden
aan het plafond hing, werd afgehaakt en triomfantelijk
naar buiten gedragen.
Rond al dien huisraad stond al een heel groepje men-
schen samengetroppeld, die elkander afvroegen wat er
hier toch eigenlijk gebeurde, en waarom baas Neel
of zijn vrouw er niet bij waren als ze verhuisden. Rosse
Met dit warme Zomerweer komen onze kleine bengels zich vermaken en verfrisschen bij den vijver in het Park van Brussel.
aan een stuk Ja, daar was wel iets op te vinden,
dat zou prachtig in orde komen dezen keer. Zoo bv.
Huwelijksbootje op het slootje en Catootje, geef
't een stootje of zoo iets in dien zin. Hé, fijntjes!
hoe puik dat het ging Hij was toch wel wis en waar
een geboren dichter. Wie zou 't hem zoo vlug nadoen?
Hij scharrelde wat récht op zijn knieën en bekeek die
twee regels zoo wat op afstand en met één oog toege
knepen. Zooals ze daar op het papier stonden deden
ze wel voornaam aan, zoo juist geschikt voor de gele
genheid. En halfmompelend saccadeerde zijn stem gedu
rig aan
T'Huwelijksbootje ligt op 't slootje,
Kom Catootje, geef 't een stootje!
Zijn oogen pinkten van genoegen en van pret om de
prachtige vondst. Wat leuk dat het juist een Catootje
was dezen keer. 't Kon niet beter uitvallen. Nu ja,
anders zou het ook wel gegaan hebben, stelde hij zich
zelf onmiddellijk gerust. Hij was immers de dichter, de
fabrikant van huwelijksdichten en van heilwenschen
voor jubilarissen en wat weet ik al. En dat het hem
flink afging, dat bewezen die paar regels weer eens.
Hij keek er nog eens met half toegeknepen kenners
oog en naar, en liet zich dan langzaam terug op den
grond glijden totdat zijn dikke hoofd opnieuw vlak bij
het morsig papiertje lag. Nu met verschen moed het
vervolg aaneengebracht. Met een voldane zucht zette
hij zich terug aan 't werk.
Weer ging het regelmatige bots bots van zijn
schcentippen op den grond. Het puntje van zijn tong
hing oolijk te krullen tusschen zijne halfgeopende lip
pen, terwijl het potlood krijschend over het papier
ging. Een triomfantelijke schittering van zijn oogen be
wees duidelijk dat hij weer een prachtige vondst had
neergelegd, want het ploffend geluid van zijn voeten
had al een cogenblik opgehouden, zoodat hij nu met de
voeten bijna tegen de deurstijlen terecht kwam.
Die houding was misschien wat ongemakkelijk voor
hem, want met een ruk wierp hij zijn beenen terug de
lucht in, zoodanig, dat zijn ééne slpf, van den danigén
zwaai, boven zijn hoofd cirkelde en in een prachtigen
boog terecht kwam in de lampetkan die, vol water, bo
ven op de lavabotafel stond. Met een fcrmidabelen plets
viel hij er in, sloeg een stuk uit zijnen dikken, met
water gevulden buik, en deed alzoo eene overstrooming
ontstaan die in dunne straaltjes over het marmeren
vlak kwam gelccpen, en zoo langs de schuiven van het
meubel over den vloer zijpelde.
De gebroken potscherf was op den grond gevallen
en kwam stilletjes aan naar 't midden van de kamer
ven. Net als een miniatuurscheeDie danste het
maakt worden, er waren te veel brokkelingen bij. Met
kennersoog monsterde hij het dikgebuikte ding dat nog
drie kwart vol water stond, en draaide het eens goed
'langs alle kanten rond. Ze was ouderwets, niet mooi
beschilderd, niet mooi van vorm, en er waren al een
heele tijd kleine barstjes in geweest. Dushet ergste
was nog niet zoo heel erg in dit geval, meende hij. Het
beste wat hem te doen stond was, het plompe ding van
kant te maken.
Zoo gedacht, zoo gedaan. Hij plaste opnieuw door
de kamer met de gebroken kan aan de hand en trad
op het venster toe dat uitzicht gaf op de binnenkoer der
brouwerij. Hij keek eens vlug rond of er .niemand te
bespeuren was en wou dan het ding weg zwaaien, maar
gelukkig juist bijtijds zag hij onder zijn venster de
brouwersmeid staan zottebollen met Rossen Tist van
nevens de deur. Dat was natuurlijk ook niet voor vijf
minuten, dat wist hij bij ónder vinding.
Hij trok de gebreken kan vlug terug de kamer bin
nen en zette haar neer op den vloer. Stak met de gauwtc
nog eens zijn hoofd door het open venster en riep een
flauwe mop naar de twee daar beneden onder 't venster,
wat op brutaal gelach onthaald en spoedig genoeg
beantwoord werd door de brouwersmeid. Hij bleef nog
geruimen tijd uit het venster hangen, schertsend met de
twee daar beneden en scheen na een poos alles vergeten
te hebben wat daar in de kamer was gebeurd.
Hij geraakte zoodanig in zijn humeur, dat hij luid
roepend begon te vertellen van zijn d'ichterstalent en
hoe de menschen uren in het rond naar hem kwamen
als het op trouwen of feestvieren aankwam. Dat hij al
eer. aardig duitje daarmee gespaard had, want dat de
menschen zooiets royaal betaalden; natuurlijk, want
niet iedereen kon dat, dat waren maar de slimsten on
der de slimmen' en dat had hij, Neel nog overgeërfd van
zijn nonkel Nardus zaliger, die niet anders dan in rijmen
kon spreken en eens den burgemeester zelf had doen
stom staan. Ja, ziet ge, dat was voor hem een niemandal,
zoon vers of gedicht; hij ging 's avonds slapen, en
's morgens als hij zich scheerde had hij het al in zijn
l oofd en in zijn hemdsmouwen schreef hij het neer.
De twee daar beneden stonden stom van ontzag en
verbazing met open mond naar boven te kijken en Neel
genoot van de verbijstering die hij had teweeggebrachr.
Met pathetischen blik stond hij een gelegenheidsvers af
te dreunen, dat hij vroeger eens gemaakt had voor het
huwelijk van den koster; zijn oogen rolden en zijn dikke
wangen zwollen op van inspanning. Het koppel onder
zijn venster vond het wel schoon voor een tijdje, maar
het begon hen toch stilaan te vervelen.
Neel vloog te hoog met zijn stadhuiswoorden, en, eens
Tist liet ze maar gissen en vragen en werkte maar
voort met zijn helpers, heimelijk lachend om 't plezier
dat ze straks zouden hebben. Als die op 't eerste ver
diep zich nog maar wat wilde koest houden. De brou
wersmeid hield hem nog altijd aan den praat langs den
achterkant van 't huis, daar was dus tot hiertoe geen
gevaar te verwachten. Als zijn vroüw nu maar niet
plots kwam opdagen, want dan zou het uit zijn met de
pret
ZiezooAlles was naar buiten gedragen en Rosse
Tist kondigde de kijkende menschen plechtig aan dat
baas Neel koopdag hield en zoo aanstonds, zegge bin
nen tien minuten, zou beginnen hij wachtte alleen maar
op zijn vrouw, die bij den bakker was. Als nu iemand
uit den hoop haar wilde verwittigen dat alles klaar was
en buiten gereed stond.
Dat werd natuurlijk met veel genoegen door de een
cl andere gedaan.
Met de gauwte haalde Rosse Tist nog een groot blad
wit papier te voorschijn en schreef er met groote, on
handige letters op Huis te huren. Onmiddellijk be
schikbaar
Hij sloot de vensters, trók de deur dicht en plakte de
groote plakkaat in 't midden van de donkergroen geschil
derde deur. Die was tenminste goed leesbaar!!
Het was hoog tijd dat dit alles gedaan was, want
met veel lawijd kwam daar een groep vrouwen aange-
loopen met aan hun hoofd de vrouw van Neel.
Rap als de wind was Tist met zijn helpers tusschen
't volk verdwenen en niet meer te vinden.
Luid roepend en rood van kwaadheid liep Neel's
vrouw naar de deur, rukte ze open en stormde naar
boven. Juist sloot Neel het venster, de brouwersmeid
was nu maar pas weggegaan, en hij stond totaal verbluft
en met wijdopen mond te kijken op zijn gloeiend-
wceste vrouw. Hij begreep maar niet waaróm ze zoo
duivelsch kwaad was voor dat beetje water dat hij had
gemorst.
Nu ja, wat er verder tusschen die twee gebeurd is,
weet ik niet al te best. Ook niet, hoe het met Rossen
Tist en zijn kliek is afgeloopen, want die zijn de eèrste
maanden niet meer langs daar gekomen. Maar wat ik
zeker weet is, dat Neel's dichtersfurie fel gekoeld is
sinds dien dag.
En iederen keer als ik voorbij Het Scheepje der
Muze ga, kijk ik naar de donkergroen geschilderde
deur en dan zie ik nog altijd de twee nagelkoppen met
nog een heel klein stukje wit papier ertusschen van de
fameuze plakkaat Huis te huren
En dat was het laatste overblijfsel van Rosse Tist zijn
heldendaad. ZEE.
