ONS LAND IN WOORD EN BEELD
389
laat betalen, zooveel wild laat jagen als zij willen
en het landgoed beschouwen als een winkel waar
zii van alles kunnen krijgen zonder betaling
zult
4 een
uzelf
zij van
vroeg Jack met een glimlach. „Dan
rentmeester moeten hebben, die u tegen
beschermt."
„Dat zal voor mij nog in menig ander opzicht
noodig zijn," antwoordde Nora. „Niet zoozeer
omdat ik misschien te vrijgevig zal zijn, als wel
omdat ik veel fouten zal maken. Ik vraag mij af,
of...." Zij dacht even na en ging toen voort:
„Hebt u er eigenlijk wel eens aan gedacht, mijnheer
Chalfonte, dat ik niets anders dan een last voor u
ben geweest, vanaf de eerste maal dat wij elkaar
ontmoetten Telkens moest ik op u steunen, en
k moet er voor waken, dat ik niet de fout bega van
'vele vrouwen, namelijk teveel te steunen op den
man die goed voor haar is geweest."
„Daar behoeft u niet bang voor te zijn," ant
woordde de jonge man. „Ik zal mij zeer vereerd
gevoelen, u van dienst te zijn, wanneer u mij daar
om ook zoudt vragen."
„Ik wist dat u dit zoudt zeggen," zeide zij. „Ik
had reeds het besluit gemaakt om u niet langer
lastig te vallen, maar op het oogenblik dat u binnen
trad, had ik weer het gevoel, dat ik mij op niemand
anders dan op u kon verlaten. En toen smolt mijn
vast voornemen weer weg als sneeuw voor de zon.".
Terwijl zij dit zeide, was zij op de tafel toege
treden en had daarvan een pakje papieren ge
nomen, netjes bijeen gehouden
door een rood lintje.
„Hier heb ik eenige paperassen
die mijnheer Horton mij dezen
morgen gegeven heeft," zeide zij.
„Zij verschaften mij een niet ge
ringe zorg, omdat het dingen zijn
waarin ik zelf een beslissing moet
nemen. Maar nu,".... zij wendde
zich naar hem toe met een glim
lach, die den jongen man het
hart warm deed worden.... „nu
zou ik dien last gaarne op uwe
schouders willen afwentelen."
Jack nam het pakje van haar
aan en maakte het open. „O, ik
zie het al," zeide hij, nadat hij de
verschillende papieren even had
ingezien, „het pachtcontract van
Gibson, en dan het bouwen van
die nieuwe huisjes in Church Lane.
De zaak zit zóó in elkaar...."
Hij legde haar de verschillende
zaken zoo eenvoudig mogelijk
uit, en zij luisterde met de grootste
aandacht.
„Natuurlijk zullen die huisjes
verbouwd, of misschien wel ge
heel vernieuwd moeten worden/'
zeide hij tenslotte. „Maar dat zal
veel geld kosten."
„O, dat komt er niet op aan,"
verklaarde zij. „Laat ze maar af
breken en er zoo gauw mogelijk
nieuwe voor in de plaats bouwen. En dan dat
pachtcontract waarom zouden wij het niet
maken, zooals Gibson het graag wil hebben
Plotseling bloosde zij, als een schoolmeisje dat
zichzelf erop betrapt, teveel gezegd te hebben.
„O, neemt u mij niet kwalijk," verzocht zij, „daarin
moet u natuurlijk beslissen."
„Volstrekt niet, u zijt hier de meesteres, niet
waar zeide Jack. „Maar als u mijn advies wilt
weten, dan vind ik dat Gibson teveel vraagt."
„Ik laat het geheel aan u over," zeide zij. „Doe
maar wat u denkt dat goed is."
„Ik zal ervoor zorgen dat hun en u niets tekort
gedaan wordt," verzekerde Jack haar. „En als
u iemand mocht spreken, beloof dan maar niet
teveel, en verwijs hen liever naar mij, den koelen,
zakelijken rentmeester, die al hun foefjes kent."
Terwijl zij naar de deur ging, keek ze hem .over
haar schouder aan en glimlachte. „Ik kan mij u
moeilijk als een koel en zakelijk man voorstellen,
mijnheer Chalfonte," zeide zij.
„O, maar u kunt zich erop verlaten, dat ik het
kan zijn, als het noodig is," verzekerde hij haar.
„En nu gaan u en Mabel".... dat was mevrouw
Feitham, een nicht van Jack.... „zeker een wan
deling of een rijtoertje maken, nietwaar
„Ik was het niet van plan, maar als u denkt
dat ik het moet doen.. zeide zij.
Jack lachte en bloosdezij steunde inderdaad
wèl in meer dan gewone mate op hem
„O, het is prachtig weer," zeide hij, „en wat
frissche lucht zal u stellig goed doen. Wat zal ik
laten voorkomen, de auto of de victoria
„De laatste maarhet moet niet zoo vlug
gaan."
En Jack deed wat zij gevraagd had.
X
¥oen Jack op weg was naar het dorp, ontmoette
hij Horton, dien hij met den stand van zaken
op de hoogte bracht. De notaris knikte met een
glimlach, die duidelijk zijn voldoening verried.
„Dat is heel verstandig van miss Norton," zeide
hij, „en ik ben blij dat ge hier blijft. De menschen
zullen het ook wel zijn, want ik heb reeds,gemerkt
dat ge zeer populair zijt. Het is' een uitstekende
oplossing, voor miss Norton, voor u en voor het
landgoed."
Jack ging eerst naar Gibson, en toen hij dien
weer verliet, waren beiden volkomen tevreden.
Daarna begaf Jack zich naar de huisjes die gesloopt
moesten worden. Zij waren zeer schilderachtig,
maar voldeden niet meer aan de middelmatige
eischen van bewoonbaarheid. In een ervan woonde
een vrouw van middelbaren leeftijd met een doch
ter. Zij verdienden haar levensonderhoud met het
maken van handschoenen voor een bekende Lon-
densche firma. Toen Jack binnentrad waren zij
beiden aan den arbeid de moeder was een kalme
vrouw, wie men het kon aanzien dat zij betere
dagen had gekend. Het meisje was buitengewoon
knap zij had een vollen, goudblonden haardos
en zèer donkere oogen. Jack had zoo terloops bij
zichzelf weieens opgemerkt dat zij knap was, en
hij had haar eenige malen, toen hij haar in het dorp
ontmoette of een bezoek bracht aan haar huisje,
gesproken.
Terwijl hij nu aan haar moeder vertelde, dat het
huisje zou worden afgebroken en een nieuw ervoor
in de plaats zou komen, keek hij naar de slanke
vingers van het meisje, die zoo handig het moeilijke
werk deden.
Suf en ellendig had ons aapje al eenige dagen in z'n kooi gezeten, tengevolge van de vele apenootjes die
de bezoekers hem te slikken gaven. De dokter is gekomen en ons aapje wordt ter dege onderzocht, hetgeen
niet erg in zijn smaak schijnt te vallen, te oordeelen naar het lijdend gezichtje dat hij hierbij zet.
„Wat kunt u dat vlug, miss Delman," zeide hij.
„U maakt zeker heel wat handschoenen per dag?"
Het meisje bloosde, hief even de oogen op en
sloeg ze dadelijk weer neer, en haar moeder ant
woordde voor haar
„Niet zooveel als wij wel zouden willen, mijnheer
Chalfonte. Dat werk moet zeer zorgvuldig gedaan
worden, anders is het niet netjes genoeg en dan
krijgen wij het terug. Maar wij kunnen genoeg doen
om ervan te leven." Zij zuchtte. „Daar blijft het
dan ook-echter bij. Ik voel wel, dat Maud eigenlijk
iets beters moest doen dan handschoenen maken
zij houdt heel veel van lezen en zou graag onder
wijzeres willen worden, maar zij kan natuurlijk
geen examen doen, omdat de tijd en het geld voor
de studie ontbreken."
„Dat is jammer," zeide Jack hartelijk. „Ik ver
onderstel dat die studie niet zoo lang zou duren
„Neen, dat geloof ik ook niet. Maar dan de
boeken nog," zeide juffrouw Delman. „Die zouden
ook teveel geld kosten."
„Moedermompelde het meisje, nog heviger blo
zend en het hoofd nog dieper over haar werk buigend.
„Ik gaf toch alleen maar antwoord op de vraag,
die mijnheer Chalfonte mij stelde, Maud," zeide
haar moeder verontschuldigend.
„O, dat is in orde, hoorstelde Jack haar vlug
gerust. „Wij zullen eens zien of er niets aan te
doen is ik za! er wel eens met miss Norton over
praten. Als men zijn hart op iets anders heeft gezet,
dan is het niet goed om altijd maar handschoenen
te maken. Nu, ik zal het andere huisje zoo gauw
mogelijk laten klaarmaken, en dan hoort u wel
van mij wanneer u er in kunt."
Hij schudde moeder en dochter hartelijk de hand
en ging naar buiten. Nog geen tien meter was hij
van het huisje verwijderd, toen hij voetstappen
achter zich hoorde en een bedeesd stemmetje zijn
naam riep. Jack bleef staan en wendde zich om.
Het was Maud Delman zij hijgde, maar niet van
het snelle loopen, en haar gezichtje werd beurte
lings rood en bleek.
„Neem mij niet kwalijk, mijnheer Chalfonte,"
zeide zij haastig en verlegen, „ik wou u vragen,
of u er maar liever niet met miss Norton over wilt
spreken. Op die manier wil ik niet graag geholpen
worden."
„Waarom niet vroeg Jack verwonderd. „Nie
mand ter wereld kan het altijd zonder hulp stellen,
en wij mogen niet trotsch zijn."
„Dat ben ik ook niet," zeide zij, „maar mijn
moeder vergist zich. Ik wil niet graag onderwijzeres
worden. Zij denkt dat wel, omdat ik veel van lezen
houd, maar uit het een volgt nog niet noodzakelijk
het ander Liever zou ik mijn geheele leven hand
schoenen willen maken."
„Maar als u het een noch het ander gaarne doet,"
vroeg Jack, „wat zoudt u dan eigenlijk wèl willen
Zij zweeg een oogenblik en hield de oogen neer
geslagen toen antwoordde zij bijna onhoorbaar:
„Tooneelspeelster zou ik graag willen worden
Jack was verbaasd, maar hij lachte niet, daar
voor stond teveel ernst geschreven op het gelaat
van het meisje.
„Tooneelspeelsterherhaalde hij. „Waarom
denkt u, dat u het zou kunnen Ik bedoel," zeide
hij haastig, toen hij haar zag schrikken van die
vraag, „dat er veel menschen zijn, die meenen dat
zij het kunnen, als zij maar in de gelegenheid ge
steld worden, maar als het erop aankomt...."
„Ik weet het, ik weet het," antwoordde zij. „U
denkt, dat ik een dom, dwaas meisje ben, zooals
zoovele anderen die aan het tooneel
willen gaan. En ik kan u niet zeg
gen, hoe ik eraan gekomen ben, te
denken dat ik het zal kunnen. Ik
denk er altijd aan, ik heb al ver
schillende rollen geleerd, natuur
lijk als ik alleen op mijn kamertje
was. Moeder weet er niets van
zij zou mij uitlachen als zij het
hoorde, net zooals u misschien
doet."
„Ik dénk er niet aan," stelde
Jack haar gerust. „Welke rollen
hebt u al geleerd
„O, eenige van Shakespeare,"
antwoordde zij. „Anders ,had ik
niet."
„Ja ja," zeide Jack, zich af
vragend, wat hij in dit geval
moest doen. Misschien was het zijn
plicht, haar te waarschuwen, dat
de weg naar het tooneel niet over
rozen voert, en dat het tooneel
zélf niet bepaald een paradijs kan
worden genoemd. Aan den anderen
kant.... als het meisje werkelijk
talent bezat, dan verdiende zij
geholpen te worden.
„Het is een buitengewoon moei
lijk leven," zeide hij. „U moet het
beschouwen als een loterij met veel
nieten en weinig prijzen. Ik weet er
zelf wel niet veel van, maar naar
men mij verteld heeft, moet het een
allesbehalve benijdenswaardig leven zijn, tenzij men
werkelijk een beroemdheid is."
„O, ik ben niet bang voor hard werken," zeide
zij. „Alles wat u mij daar zegt, weet ik reeds. Ik heb
gelezen over de moeite, de ontberingen en de teleur
stellingen die men zich moet getroosten voor men
het doel heeft bereikt. Maar ik ben bereid om alles
te verdragen, omdat ik weet dat ik slagen zal."
Jack dacht eenige oogenblikken ernstig na en
zeide toen „Nu, mijn oordeel is weinig of niets
waard, maar ik voor mij geloof wel dat u er komen
zult. Ik zie wel dat het nutteloos pogen is, u ervan
af te brengen. Als uw moeder haar toestemming
geeft...."
„Ik zal het haar vragen, als ik nog wat meer heb
geleerd," zeide zij. „Ik wil mij niet belachelijk
maken."
„Daar hebt u groot gelijk in," vond Jack. „Ik
zal u eenige boeken sturen, studieboeken bedoel ik.
Dat zult u toch zeker niet weigeren
Eenigszins aarzelend antwoordde zij „Neen, dat
neem ik gaarne aan het is iets anders dan met geld
geholpen te worden. Wanneer wilt u die ïenden
„Zoodra ik weer in de stad kom," antwoordde
Jack, getroffen door haar ijver.
Terwijl het meisje zich met een gebaar haar dank
baarheid te kennen gaf, zich afwendde om naar huis
te gaan, kwam de victoria met mevrouw Feitman
en Nora erin, langzaam den weg af. Jack lichtte zijn
hoed, en Maud haastte zich naar huis. Plotseling
echter bleef zij staan, en snel weer naar Jack toe
komend, vroeg zij
„Mijnheer Chalfonte, wilt u het vooral niet aan
miss Norton vertellen Ik wil graag dat niemand het
weet. Belooft u mij dat
„Iedereen mag toch gerust weten dat ik u eenige
boeken leen," meende Jack met een glimlach.
„Beloof het mij maar," verzocht zij, haast smee-
kend, terwijl zij haar hand op zijn arm legde.
„Nu, vooruit dan maar," stemde hij toe. „Maak
u maar niet ongerust, niemand zal het weten."
Wordt voortgezet)
