GLOBE
■JI=H»
ft
Verfrisschend, uitnemend
fijn van smaak, onverge
lijkbaar om zijne zuiver
heid, is Globe de uitge
lezen drank voor ieder
die aan sport doet.
DE ZIEL DER CITROEN
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
685
schuchter naar die opeengepakte, valsche menschenzee.
Er waren ook mannen die op haar glimlachten, maar ze
wende verachtend het hoofd om. Geen enkele man met
oogen als Henk, geen enkel met krulhaar als hij, geen
enkele zoo schoon als hij Ze zag in hun oogen dat
ze niet zoo goed en rein waren als hij, de herdersknaap.
Plots ging alle licht uit, ,er bleven enkele roede lichtjes
in het duister branden. De menschen lachten niet meer
en alles was stil.
Doortje verlangde, ze staroogde naar het donker-roode
gordijn. Een zacht-ruischende muziek steeg op, 't was
een herdersdeuntje dat telkens stiller en stiller weer
galmde, 't was als een zoete melodie komend uit reine
hemelsferen, een muziek die de ziel bezat van Doortjes
wereld, ze genoot omdat het recht tot haar hart sprak.
Daar rees het gordijn Hoe was 't mogelijk die hooge
bergen en dat mooie dalze keek en keek. Ze zocht
naar Henk, niets, dan alleen die hooge bergen. Zoo was
haar wereld niet, maar ze dacht dat dit ook een reine
wereld zijn moest. Het herdersdeuntje kwam dichterbij,
haar hart klopte geweldig, 't leek wel een beetje op
't deuntje dat vader vroeger op zijn schalmei blies. Ze
trachtte het motief in 't hoofd te prenten.
O!... wat hoorde ze nu? een krachtige, mooie man
nenstem weerklonk en harmoniseerde overheerlijk met
de meesleepende muziek. Dat was Henk, ze voelde het,
ze herkende de stem, wat klonk ze nu eindeloos mooier
dan vroeger. De woorden die hij zong, verstond ze niet,
ze hoorde een tred, ze hijgde, daar verscheen hijO
heel en al dezelfde als vroeger, alleen zijn gelaat vond
ze niet meer zoo mooi, dat kwam misschien door de verf
die ze hem op 't gelaat gesmeerd hadden. Hij zong...,
zong maar niet voor haar, hij zong voor die heele men
schenzee met hun valsche hartelijkheid. Hij keek haar
kant uit, maar zijn blik gleed even onverschillig voorbij.
Kon ze hem maar roepen, maar ze dacht weer aan de
spottende menschen.
Hij zong zoo mooi, zijn lied vond weerklank in 't harte
van zijn vroegere wereld Er kwamen nog meer men
schen in schilderachtige kleederdrachten en ze zongen
allen door elkaar een klinkende melodie, maar Henk
hoorde men er boven uit. Wat keek hij nu verlangend
naar die vreemde vrouw, eerst had ze hem niet willen
bekijken en Doortje vond het mooi van die vrouw, maar
langzamerhand, naarmate het stuk vorderde werd zij
vriendelijker, eindelijk vlogen ze in eikaars armen- en
zoenden lang en innig Dat was te wreed voor
Doortje, ze sloot de oogen om 't aangrijpend tooneel
niet te zien... Gelukkig, 't doek viel, een donderend ap
plaus brak los. 't Publiek juichte haar Henk toe, de
vrouwen met laag uitgesneden kleederen wierpen bloe
men naar hem toe. Hij groette links en rechts en wierp
kushandjees naar de vrouwen. Neen, hij was niet meer
van haar en ze dacht Zijn liefde is dood en ik vind
ze nooit meer weer Ze wilde vluchten, terug naar
haar schoone land, treuren aan de beke, maar haar liefde
weerhield haar.
Ze liep het gebouw rond en bleef staan voor een
deurtje, waar ze 't koorpersoneel zag buiten komen. Mis
schien zou ze hem hier wel kunnen ontmoeten.
Juffrouw, vroeg ze aan een nog tamelijk jong
meisje. Kunt ge me ook zeggen of Henk Herders hier
niet is
Henk Herders?... ge bedoelt den eersten tenor
mijnheer Herders
Ja, gaf Doortje toe.
Daar langs dien gang. de eerste deur rechts.
De menschen staken hun hoofden bijeen en spraken
slecht van 't rein-onschuldig meisje.
Een bescheiden tok op de deur van den eersten tenor.
Ja, hij was er en ook twee vrouwen. Doortjes haat
laaide op.
Dag Henk, begroette ze hem als in den tijd op de
weide.
Niemand antwoordde, de vrouwen keken verbaasd;
hij boos op
Ik ken u niet, zei hij bitsig.
Henk, hoe is 't mogelijk, ge hebt me trouw gezwo
ren toen ge ons land verliet
Ik herhaal dat ik u niet ken
Mijnheer heeft nooit trouw aan een boeremeid als
gij zijt gezworen, bracht een der vrouwen in.
Hij durfde haar waarheid sprekende blik niet trot-
seeren en lachte aldoor om zijn ontsteldheid te verbergen,
daarbij zijn acteurstalent hielp hem uitstekend, Dora
liep op hem toe.
Henk, smeekte ze. kom mee, verlaat deze. wereld
Ga, beval hij net alsof hij op de planken gestaan
had. Ik heb u nooit gezien
Doortje zocht steun, draaide den deurknop om en
vluchte weg. Ze wist niet wat komedie was, maar kende
de ware slechtheid van de wereld die ze nu ook gezien
had. Ze keerde terug naar haar goede streek, waar de
lucht onbedorven is en weende om Henk dien ze niet
vergeten kon.
Lange jaren verliepen, Henk Herders was wereld
beroemd geworden. Zijn stem, zoowel als zijn spel wer
den door iedereen geprezen. Hij was een schoone man,
maar zijn hart en zijn ziel waren niet zoo mooi als zijn
uiterlijk. DezJe reine, naïve herdersknaap, die niets af
wist van de wereld, was zoo onbewust in de valstrikken
geloopen.
TWIJFEL AAN HET LICHT, maar twijfel niet
aan de chlcorei Trappisten Vincart. 334
Nochtans, sinds hij zich van de vrouwen afgetrokken
had, omdat h;j ze moede was, dacht hij dikwijls aan zijn
schoone jeugd en aan 't lieve Doortje, die zoo heel
anders was dan al die anderen. Toen kwam de wroeging,
hij voelde de schuld die loodzwaar op hem drukte. Waar
om was hij ook zoo zwak geweest Waarom had hij
zich laten meeslepen. Zijn verlangen was eens sterker
geweest dan zijn liefde, maar hij voelde dat de liefde
langer stand had gehouden. Er was toch nog iets in zijn
goede herdershart gebleven en hij was er blij om. Toen
was hij onbekend, maar rein en bemind; nu was hij be
roemd, maar reine liefde van iemand bezat hij niet.
Hij zou terug gaan en vergiffenis vragen. Zij was goed
en zou hem niet aan de deur wijzen. En hij vertrok en
ging denzelfden weg op dien zij gekomen was om hem
te halen. Hij kwam. als een pelgrim die voor zijn zonden
boeten wil. Met groote teugen ademde hij de frissche,
reine lucht in, zij gaf hem moed en kracht. Zoo naderde
hij 't kleine, schilderachtige huisje. Hij vond haar, zit
tend in een leunstoel met kussens achter haar rug, een
oud dagblad op de knieën. Ze zag er bleek en verouderd
uit. Haar oogen keken vaag als zocht ze naar iets dat
ze niet vond. Haar blik bleef op hem rusten.
Doortje, riep hij hartstochtelijk. Vergeef me, ik
kom tot u weerWeenend viel hij voor haar voeten.
Ach Doortje, reine, goede ziel, vergeef me voor mijn
kwaad
Henk, sprak ze zacht, Ik vergeef u, ik wist wel dat
ge weer zou komen, zoo... is het... goed! Ze viel ach
terover.
Doortje, riep hij wanhopig. Straft ge me zoo
Ach, verlaat ge mij nu niet
Zoen me Henk..., mijn goede Henk, ik ben nu ge
luk..., het woord stierf op haar lippen. Ze lag onbe
weeglijk. Henk keek haar aan, zoende de kleurlooze
lippen, nam haar in zijn armen, maar ze bleef roerloos.
Zij had hem vergeven, nu gingen ze gelukkig zijn en
ze was dood Henk weende, weende en zijn heete tra
nen rolden op haar koude, gevouwen handen... En dat
alles zijn schuld. Maar hij wilde goed zijn en bleef,
zooals zij 't gevraagd had, hij bleef in 't land van onbe
dorven schoonheid. Hij zong... ter eere van haar die
't jonge leven voor hem had opgeofferd.
De dagbladen schreven groote kolommen over de ge-'
heimzinnige verdwijning van den grooten kunstenaar,
die even sprookjesachtig verdwenen als gekomen was.
Een heele wereld treurde om hem. Hij alleen weende
ergens in een ver dorpken van een schoon land, om
't verlies van zijne reine liefde. Hij alleen zong zijn wee
klacht uit nabij de oevers van de zilveren beke.
Antwerpen. Maria VAN SINTRUYVEN.
EEN AANBEVELING
Een tooneelspeler kreeg den volgenden aanbevelings
brief mee van een directeur
Hij speelt Lucifer, Gdjsbrecht, Hamlet en billard.
Maar billard speelt hij 't best.
Het leven bereidt menigeen niet anders dan een bitter
bewustzijn, hoe het had kunnen wezen.
In goede instellingen wordt enkel Globe
geschonken, maar mijdt U voor na
maaksels in tweede rang huizenj
G-s-Y*
