GLOBE
i
=5
i-vi£#ë? 'Kt-
Verfrisschend, uitnemend
fijn van smaak, onverge
lijkbaar om zijne zuiver
heid, is Globe de uitge
lezen drank voor ieder
die aan sport doet.
DE ZIEL DER CITROEN
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
701
dan tien minuten had hij de zware voordeur geopend.
Een kleine lade, aangebracht op den bodem der brand
kast. vertoonde zich aan zijn oog. Met een deskundigen
blik constateerde hij, dat de constructie van deze lade
zoodanig was, dat hij minstens evenveel moeite zou heb
ben haar te openen als met de zware kluisdeur. Zijn on
feilbaar instinct echter zegde hem, dat de juweelen zich
hier moesten bevinden, en hij werkte en zwoegde gedul
dig met zijn fijne boren en tangen totdat hij in het slot
een korten drogen tik hoorde. Hij trok aan den knop der
lade. maar deze bleef onbewegelijk. Eensklaps ontdekte
hij eene smalle, ijzeren staaf, welke kunstig over de ge-
heele lengte der lade in een gleuf aangebracht was. Dat
moest het geheim zijn. Hij verwijderde het staafje met
een stalen tang en greep den knop der lade. Langzaam
vertoonde de inhoud zich aan zijn oog en hij had moeite
om een kreet van triomf te onderdrukken, welke hem
bijna ontsnapte op het gezicht van de lederen koffertjes,
welke zich daarin bevonden. Ten einde zekerheid te
krijgen, dat hij gevonden had, wat hij zocht opende hij
er een en een groote kurkoois gleed in de palm zijner
hand, gevolgd door meerdere kleine. Nadat hij de deur
der brandkast weder gesloten en het gordijn er voor
gehangen had, trok hij een stoel bij de tafel en opende
eveneens de andere koffertjes. Alle bevatten juweelen.
Robijnen, emeralden, parelen, saphieren en diamanten
schoten verblindend schoone stralen uit, toen hij de kof
fertjes op de tafel omkeerde.
Hij zat met hartstochtelijke blikken zijn buit te bekij
ken. Nu eens vulde hij een hand met de glinsterende
steenen en wierp ze dan over in de palm der andere
hand, dan weer zocht hij een speciaal mooi exemplaar
uit en hield dit tegen het lamplicht. Hij schatte de totale
waarde op vele duizenden ponden.
De klok op den schoorsteenmantel wees nu enkele
minuten voor middernacht aan. Buiten stak langzaam
een storm op en de vensters schudden soms als een
venijnige windvlaag den regen tegen hen aan deed klet
teren, zoodat het wel een hagelbui geleek. Hij trok on
behagelijk zijn schouders op, toen hij dacht aan1 de lange
wandeling, die hij nog voor den boeg had.
Als hij wachtte zou misschien het weder iets bedaren.
Hij kon dan intusschen een bezoek brengen aan de pro
visiekamer.
Spoedig keerde hij weer terug, beladen met aardewerk
en eetwaren. Eerst ruimde hij de tafel op, spreidde toen
het witte tafelkleed uit en dekte de tafel geheel volgens
de regel der kunst.
Het was zijn gewoonte niet iets op een slordige manier
te doen. Hij hield niet van die haastig en slordig ver
orberde maaltijden, zooals die gewoonlijkdoor soort-
genooten van lagere orde werden genoten. Hij had wat
gevulde olijven, ansjovis en een schaal aardappelsalade
gevonden. Hij pookte het vuur wat op en zette een pan
schildpadsoep op om op te warmen. Ook had hij wat
versche visch gevonden. Het zou echter te lang duren,
eer hij dat gekookt zou hebben en was zeer verheugd,
dat hij een koude kip vond. Voor tweede gang van zijn
souper had hij Stilton kaas en selderij, terwijl zijn des
sert zou bestaan uit hazelnoten, perzik en wat druiven.
Een flesch Chambertin, die hij uit den kelder gehaald
had, hield een flesch Irroy champagne van 1835 gezel
schap. Hij spreidde een servet over zijn eerwaardig
ambtscostuum en begon zijn souper met de olijven, ter
wijl hij bijwijlen met belangstelling toezag of de soep
reeds warm genoeg zou zijn. Het geheele maal was zeer
naar zijn genoegen en toen hij aanstalten maakte om
van de tafel op te staan, spoelde hij het laatste restje
van de nobele Chambertin des heeren Parker Dobson
naar binnen en veegde zijn mond bedachtzaam met zijn
servet af.
Eenige ©ogenblikken was het alsof de wereld niet meer
bestond, zoo stil was alles, om hem heen. Eensklaps
richtte hij zijn hoofd op en luisterde met alle aandacht.
Een zachte toon, als was deze ontlokt door een ver ver
wijderde autöhoorn bereikte zijn oor. Hij haalde diep
adem en bemerkte, dat het geluid uit zijn eigen borst
kwam. Het werd herhaald bij iedere ademtocht. Zijn
gelaat werd angstig. Donders mopperde hij terwijl
hij opstond. Zijn wandeling door den regen, gevolgd
door het overvloedig maal hadden een aanval van asthma
veroorzaakt. Telkens als de aanvallen zich herhaalden,
werd het geluid luider en luider. Zijn hart klopte hoor
baar in zijn zijde en een stalen band scheen als geklemd
rond zijn borst. Zijn gelaat werd bloedrood, zijn oogen
werden onnatuurlijk groot. Hij ging weder zitten, met
zijn handen tot vuisten gebald. Hoe lang kon in Gods
naam die aanval duren? Wat moest hij doen als deze
zoo ernstig werd, dat hij hulp noodig had Hij werd
weder door vrees bevangen. Reeds gedurende jaren
behandelde hij zichzelve met injectie s van Andrenalin,
maar hij had dit nu niet bij hem. Het was ook reeds
maanden geleden, dat hij den laatsten aanval had.
Plots herinnerde hij zich het laboratorium. Het genees
middel zou daar zonder twijfel te vinden zijn, doch hij
meende niet meer de kracht te hebben naar boven te
kunnen gaan.
Uit een der kleine kabinetten, welke aan het studeer
vertrek grensden, haalde hij een injectiespuitje en ging
dan langzaam naar de deur.
Zich aan de leuning vastgrijpend begon hij de trap te
EN ALS ER MAAR EEN OVERBLIJFT, zal het
de Chieorel Trappisten Vincart zijn. 334
bestijgen. Hij scheen slechts zeer langzaam en moeilijk
te kunnen vorderen. Halverwege stond hij stil en telde
de treden, die hij nog moest klimmen. Er waren er nog
tien. Hij bleef staan en leunde tegen de balustrade. Het
fluiten van zijn adem vermengde zich met het gieren van
den wind buiten. Met zeer veel moeite bereikte Mr. Jones
de bovenverdieping en sleepte zichzelf zoo stil hij kou
naar de deur van het laboratorium. Hij ontsloot deze en
trad binnen. Zijn blik gleed zoekend over de honderden
flesschen. Vele waren voorzien met etiketten, waarop
de vreemdste namen stonden, andere met formules, welke
hem niets konden zeggen. Er waren gewone doorzichtige,
glazen flesschen. Er waren bruine flesschen, blauwe fles
schen, er waren er met glazen stoppen, zoowel als fles
schen voorzien met kurken stoppen. Maar geen dezer
flesschen was voorzien met eenetiket vermeldende
Andrenalin
Misschien was een dier onbegrijpelijke formules de
aanduiding voor Andrenalin. Hij vervloekte de weten
schap, die op zoo eene idioote gedachte kon komen om
alles met formules aan te duiden.
Hij kon niet langer blijven staan. Terwijl hij luid
steunde bij een pijnlijken en verstikkenden aanval deed
hij een uiterste poging overeind te blijven. Hij slaagde
er echter niet in en met een smak kwam hij op een der
stoelen terecht. Zijn voet zwaaide hij in het rond en
vernielde de groote glazen deur van een der kasten en
het volgende oogenblik wergalmde het geheele huis door
het gerinkel van brekend en vallend glas.
Dr. Parker Dobson zat rechtop in zijn bed en luisterde
met aandacht. Zooeven ontwaakte hij door een vreemd
geluid, dat uit een defect orgel scheen te komen. Nu was
het alsof er in een aangrenzende kamer iemand een doe
delzak of een dergelijk instrument bespeelde. Plots hield
dit geluid op, echter onmiddellijk gevolgd door het geraas
van brekend glas. Dr. Parker vloog zijn bed uit en
opende de deur. Op de gang gekomen zag hij een stroom
licht schijnen uit het laboratorium, de gang op. Terwijl
hij zijn chambercloak en zijn pantoffels aantrok, liep hij
door tot hij de kamer kon inzien.
Op een stoel bij het venster zat een man, die blijkbaar
veel pijn leed, althans te oordeelen naar de eenigszins
dubbelgevouwen houding, die hij had aangenomen. Een
electrisch licht brandde op een der lange houten banken.
Hallo! riep de arts. Voor den duivel, wat doet ge
hier
De man richtte zijn hoofd op en toonde aan den ver
baasden dokter het gelaat en de kleeding van den domi
nee tuit de noordelijke provincie, die nog geen twee
dagen te voren bij hem geluncht had.
Mijnheer Littleby Jones
Nog voor Dr. Dobson een stap voorwaarts had kun
nen doen, had de ander vliegensvlug een klein, automa
tisch pistool te .voorschijn gehaald en hield dit zonder
ophouden op. het hoofd van den arts gericht.
Andrenalinbracht hij er hijgend uit.
De dokter bemerkte zijn zwoegende borst, zijn rood
gezicht en de uitpuilende oogen.
Asthma vroeg hij.
/n goede instellingen wordt enkel Globe
geschonken, maar mijdt U voor na
maaksels in tweede rang huizen.
