De toekomst in
Osl
28e jaargang - Nr 12
Zaterdag 19 maart 1966
En als het moet maak ik er voor de P.V.V.
nog enkele bij
IN 'T VROEGE VOORJAAR.
tw
voor
Kf\
i alien
DE RUK
NAAR RECHTS
REDACTIE EN ADMINISTRATIE ST.-I'IETEKSNII'I'D STRAAT 61
CENT - lel. 23.31.65 (4 lijnen) - PoMchcckrt-krning 567.33 «HM
I.U-lil» Vooi abonnementsprijzen zie gewestelijke bladztpten
ler. uitgeier A. DE KEI LENEIK. SI -Pletersnleuwstraat Gl Cent.
HET is dus zo ver. Ons land
krijgt een nieuwe rege
ring bestaande uit kato-
lieken en liberalen.
Dit betekent dat men de klok
tracht terug te zetten, want we
hebben vroeger nog zulke re
geringen gekend die enkel de
belangen van dc begoede klas
se hebben gediend.
Met deze regering zal liet
niet anders gesteld zijn. want
wat uit het brein van de heren
Vanden Boeynants en Vanau-
denhove komt, kan niet veel
goeds betekenen voor de arbei
ders.
Het volstaat de persartikels
van de jongste dagen door te
nemen om daarvan overtuigd
te geraken.
In kristelijk-demokratisclie
middens steekt men de be
zorgdheid niet onder stoelen
of banken. Men moet sommige
bladen, zoals «Het Volk», «De
Nieuwe Gids», «Het Belang van
Limburg» en de «Gazet van
Antwerpen» lezen om te weten
dat men verre van enthousiast
is met de nieuwe richting.
De PVV wordt daar als «re
actionair en gevaarlijk» afge
schilderd en haar leiders als
«demagogen».
Voor de ene krant voelt de
kristelijke demokratie niets
voor een alliantie met de libe
ralen: voor de andere kan het
samengaan met de PVV enkel
«een noodoplossing» zijn.
In «De Standaard» koestert
M. Kuys zelfs liet vermoeden
dat het een «rechts en frans-
talig gezinde coalitie» zal zijn
met een «tekort aan sociale
zin».
Waarom wordt dan zulke co
alitie aanvaard in de t'VP-
middens?
Eerstens, omdat de kristen
demokratie de lakens niet uit
te delen heeft in de CVP en
dat «l.a Libre Bclgique», die de
spreekbuis is van de «groot-fi-
nancie», onmiskenbaar meer
invloed heeft op de nationale
President van de partij dan al
le Vlaamse CVP'ers tesamen.
Ten tweede, omdat de CVP
zich op het ogenblik van haar
nationaal voorzitter niet kan
desolidariseren.
De socialisten hebben de
deur voor hem gesloten omdat
hij bezig was met achterbaks
geknoei, wat onwaardig is voor
een toekomstige Eerste minis
ter.
De CVP heeft dit persoonlijk
feit voor haar rekening geno
men en zich achter haar voor
zitter geschaard.
Dat was weinig verstandig,
doch misschien begrijpelijk.
Gevoelens spelen dikwijls in de
politiek een belangrijke rol en
hoe weinig sympathiek ons de
heer Vanden Boeynants voor
komt, toch is hij nog altijd de
nationale voorzitter van de C.
V, P. Of daarvoor nu het be
lang van de arbeiders moet
worden opgeofferd, laten we
buiten beschouwing.
Dat mort men in kristelijk
demokratische middens maar
zelf uitmaken!
De koers die de nieuwe re
gering zal uitgaan is heel dui
delijk: het is de weg van de
sociale pauze.
Wij beschikken nog over
geen dokumenlen die ons toe
laten dit zwart op wit te be
wijzen, doch de verklaringen
van de heer Vanaudenhove la
ten in dat opzicht niet de min
ste twijfel.
Hij voorspelt het einde van
liet «travaillisme» en vraagt
nu al bijzondere maatregelen
om met behulp van het leger
en de gendarmes de «orde» te
handhaven, in geval de arbei
ders zich zouden roeren.
Hij vertoont dezelfde gebre
ken als menige «sterke man»:
hij heeft schrik.
En deze angst legt hem al
woorden in de mond die hij
beter zou zwijgen.
Ons antwoord is het volgen
de: Men kan in dit land altijd
proberen zonder de socialisten
te regeren. Maar het zou ver
keerd zijn tegen de socialisten
te regeren, want anders zou
den we ons inderdaad met alle
macht verzetten.
Als de arbeiders op straat
komen, zou het niet zijn omdat
de socialisten niet in de rege
ring zetelen, maar wel omdat
tegen hen wordt geregeerd,
door ministers die nu al mogen
beschouwd worden als de stro
mannen van de grootfinancie
en de Vlaamsiiateiide Brussel
se burgerij.
P.D.B
ARCHIEF)
Er wordt voor het ogenblik
veel over het socialisme ge
schreven. De aanleiding daar
toe is een werkje dat in
Frankrijk verscheen onder de
titel: «Het socialisme en Euro
pa*. Het is niet het werk en
de opvattingen van een man,
maar van een ganse studie
groep. Desniettemin werd het
uitgegeven onder het pseudo
niem! die één enkele man zou
doen veronderstellen, nl.
Claude Bruclain.
Wat ons betreft, wij vinden
het belachelijk dat sommige
Belgische socialisten die aan
bod komen in verscheidene
weekbladen en tijdschriften,
het willen voorstellen alsof de
ene helft van onze mensen
tegen de Verklaring van Qua-
regnon is en de andere helft
ervoor.
Om een vergelijking te trek
ken, zouden wij kunnen her
inneren aan het feit, dat de
katolieken ook getracht heb
ben hun geloof aan de moder
ne tijd aan te passen (kon-
cilies), maar dat ze daarom
de behoefte niet hebben ge
voeld om bv. een hunner ge
wone gebeden ai te schaffen.
Zo ook met onze opvattin
gen. De Verklaring van Qua-
regnon is een zeer korte tekst,
hoogstwaarschijnlijk nog ge
schreven voor patron Erriile
Vandervelde, toen hij nog
jong was. en dat op kernach
tige wijze enkele oogmerken
van het socialisme bevat. Wij
hebben aan deze tekst niets
te veranderen. Indien een be
paalde generatie van socialis
tische mensen de behoefte
voelt om het socialisme nader
te omschrijven, aan te vullen
en de oogmerken te verande
ren, daartoe zijn zij volledig
vrij: immers, de vrijheid
waarborgt ons bestaan self.
Daartoe hebben wij in het
verleden honderden kongres-
sen en studiebijeenkomsten
gehouden om juist onze op
vattingen aan de noden van
deze tijd aan te passen. Wij
zoeken immers het geluk niet
hiernamaals, wij geloven op
recht dat ieder mens en iede
re maatschappij het recht
moet hebben om zijn geluk
nu te bewerken en alle maat
regelen te treffen opdat een
werkelijke lotsverbetering hem
bestendig deelachtig zou zijn.
Om de beste weg die naar
dit doel zou kunnen leiden, te
vinden, zijn er nu opnieuw
twee tegenovergestelde opvat
tingen. De enen spreken van
een wetenschappelijk socialis
me en de anderen van 'n be
zielend en entoesiast socialis
me.
Hier ook. wat ons betreft,
sluit het ene het andere niet
uit.
Wat het wetenschappelijk
socialisme betreft zal iedereen
begrijpen waarover het hier
gaat. Het leven van een mens,
van een ganse groep, en dus
van de maatschappij, kan
thans in cijfers weergegeven
worden. Statistieken worden
er over alles en nog wat aan
gelegd. Aan de hand van de
bekomen resultaten, kan men
uitstippelen welke weg er
dient gevolgd te worden om
steeds de vooruitgang te be
spoedigen. Zonder al deze ge
gevens tast men volledig in
het duister. Het is in de eer
ste plaats studiewerk.
Maar daarnaast moet er
ook nog iets anders betracht
worden. Het is de belangstel
ling voor de politieke aktie.
Want zonder deze politieke
aktie gaat de maatschappij
ook niet vooruit.
Immers, uit de cijfers die
het wetenschappelijk socia
lisme oplevert, moet er heel
dikwijls 'n keus gedaan wor
den. En deze keus behoort
uitsluitend de politiek toe.
Hoe meer deze keus de
verlangens van de massa be
nadert, hoe beter dc vooruit
gang is. Een dergelijke aktie
voor het aankweken van de
nodige begeestering wordt nu
i groepsdynamiek genoemd.
En hier komt het alweer op
studiewerk aan.
Deze enkele ideeën zijn ons
te binnen geschoten bij het
overlezen van zekere versla
gen in de grote pers over de
jongste politieke krisis. De
verslagen die in de pers ver
schijnen, zijn meestal allesbe
halve stichtend. Men tracht
stelselmatig de publieke opi
nie te vergiftigen. De grootste
kranten schrijven dat 't land
in de eerste plaats aan ge-
zagskrisis lijdt. De sprekers
van de televisie verschijnen
op het kleine scherm naast
eerste en toekomstige eerste-
ministers en stellen vragen
alsof men met stoute jongens
te doen heeft. Hoe hoger post
iemand bekleedt, hoe ruwer
hij in de belangrijkste pers
wordt afgeschilderd. Wie on
dermijnt de massa? Zijn het
de politici of zijn het scriben
ten en speakers allerhande,
die geen minste verantwoor
delijkheid dragen?
Voor enkele dagen sprak
ons een grote man nog aan
en die zei: Het is erg spijtig
te moeten vaststellen, dat er
zo weinig geestdrift bij de
mensen aangekweekt wordt.
Op geen enkel gebied hebben
wij nochtans recht tot kla
gen».
Dat ons land welvarend w,
wordt er niet eens gezegd.
