I
i
CM
5N
Zaterdag 18 juni 1966
28e jaargang - Nr 25
E R L E D E N
iveek werd in
ins land ge-
nanifesteerd
nai*r aanlei
ding van de Nato-minister-
konferentie.
De kreet «Uit de Nato!»
was niet uit de lucht.
Onder de manifestanten
waren lieden van alle plui
mage: Moskou- en Peking-
kommunisten, afgescheurde
socialisten, Jeunes Gardes
socialistes, pacifisten, enz...
Ze waren met niet veel,
maar ze maakten des te
meer lawaai.
Meer lawaai dan op 9
mei bijvoorbeeld toen de
Chinese volksrepubliek op
nieuw een atoombom tot
ontploffing bracht en de
lucht met radio-aktieve
neerslag bezoedelde...
Toen zwegen ze als ver
moord!
Geen protest kwam uit de
monden, die nochtans ge
woon zijn te protesteren als
de Amerikanen wat uitspo
ken wat niet in het pro-
kommunistische kraam
past.
Verleidelijk pacifisme
Er zijn ook nog ernstige
lieden die de mening zijn
toegedaan dat ons land zich
best uit de Nato zou terug
trekken. We moeten het
voorbeeld geven zeggen
ze en zich van al dat mi
litair gedoe losmaken. De
gelden die1 gebruikt worden
voor de bewapening kun
nen veel beter aangewend
worden voor sociale doel
einden!
Er schuilt iets aantrekke
lijks in deze ideeën, want
wie is niet in het diepst
van zijn hart begaan met
het behoud van de vrede?
Wij verafschuwen im
mers allemaal de oorlog, nu
meer dan ooit omdat de el
lende die de periode 40-45
ons heeft gebracht nog zo
vers in ons geheugen ligt
en omdat we vrezen dat een
volgende oorlog nog vrese
lijker zal zijn.
In het hart van ieder so
cialist klopt iets van de pa
cifist.
We herinneren ons Jean
Jaurès, onze apostel van de
vrede.
We weten dat het meest
Indrukwekkend vredeskon-
gres dat van de Socialisti
sche Internationale was dat
in 1912 in de katedraal te
Bazel werd gehouden onder
het voorzitterschap van Va
der Anseele. Het is daar dat
voor het eerst de beroemde
slagzin: «Oorlog aan de
oorlog!» de wereld werd In-
geslingerd.
Pacifisten grepen
naar het getveer
De opeenvolgende gebeur
tenissen hebben ons echter
geleerd hoe moeilijk het is
integraal pacifist te zijn en
het te blijven.
Vele vrienden van de
vroegere anti - oorlogsliga
hebben later, tijdens de be
zetting, als weerstander ge
vochten.
Het «gebroken geweer»
had plaats gemaakt voor
het illegaal gewapend ver
zet.
Deze vrienden waren van
houding veranderd, niet
omdat ze hun opvattingen
ontrouw werden, maar om
dat ze inzagen dat hun pa
cifisme geen oplossing bood
voor de gewijzigde situatie.
Eerst zonder geweer, dan
met het geweer hebben ze
de vrede willen dienen.
Het pacifisme is in be
paal d e omstandigheden
moeilijk vol te houden.
Sommigen hebben het ge
daan, o.a. Bertrand Rusell
die in 1940 toen de Duitsers
zich klaar maakten Enge
land binnen te vallen, ver
klaarde: «Laten we ze als
toeristen ontvangen...»
Maar hoevelen konden
hem volgen?
En wat zou in voorko
mend geval het alternatief
van zo'n daad geweest zijn?
Kommunisten zijn
éénrichting spaci fisten
Er is iets dat niet ge
noeg kan worden herhaald:
de socialisten mogen zich
niet laten vangen aan goed
kope slogans!
Eerstens, omdat diegenen
die ze inspireren doorgaans
;een werkelijke of eerlijke
pacifisten zijn maar slechts
stromannen van vreemde
mogendheden.
Diegenen die het goed
keuren dat men in China
atoombommen tot ontplof
fing brengt en in Moskou
tanks, kanonnen en raket
ten meesleurt in 1-mei be
togingen, kunnen geen eer
lijke pacifisten zijn. Hun
slogan «uit de Nato» is niet
bedoeld om de vrede te die
nen, maar wel het vreemd
land waaraan ze hun poli
tiek vel hebben verkocht!
Dat kan brutaal klinken,
maar dat is de werkelijk
heid!
Tweedens lijkt het ons
dwaas de socialisten, die
hun gehechtheid aan een
(Zie verv. laatste blz.)
<,m: M m
wW&m
WÈ
KINDERIDYLE AAN HET STRAND
Het is effenaf zo, dat de
regering slechte, zeer slech
te dagen doormaakt. Ze is
veel zieker dan het land
zelf. Moest het niet zijn,
dat velen uit de C.V.P. en
de P.V.V., een schromelijke
vrees koesteren zichzelf be
spottelijk te maken, de re-
geringskombinatie ware ze
ker reeds uiteengespat.
Om het ergste te voorko
men, telt men angstvallig
de dagen af die de Kamer
van het groot verlof
scheidt. Voorzitter Van
Acker heeft beloofd dat
men na juni niet meer zal
zetelen. Bij deze woorden
heeft V.d.B. zich in de han
den gewreven: voor hem is
het nog het enig middel,
om met zijn playboys, nog
wat in leven te blijven.
Er zijn verschillende pro-
blemen die de C.V.P.- en
P.V.V.-opinie van dit land
dwars zitten. Het kristen-
demokratische publiek is
erover verbaasd, dat hun
minister van Sociale Voor-
I zorg, nl. de h. De Paepe de
ene maatregel na de ande-
re doordrijft, die regelrecht
indruist tegen het belang
van de kristen-demokrati-
sche opinie zelf. Zo was
het met de ziekteverzeke
ring. Er liggen nog ver
schillende ander» wetsont
werpen klaar die een kaak
slag zullen betekenen tegen
de mens die van zijn han
den of van zijn geest moet
leven.
Wat de menigte nog
meer wrevelig stemt is het
opnieuw oplaaiende taai
geschil. De regering had
beloofd dat zij alles in het
werk zou stellen, om het
extremisme de pas af te
snijden. Het is juist an
dersom geweest: de C.V.P.
en daarbij de kerk hebben
niets onverlet gelaten op
dit extremisme nog op te
zwepen.
Het wetsvoorstel Verro
ken, dat er op bedoeld is,
de universiteit van Leuven
van al het Frans te doen
zuiveren, met uitzondering
van de kursus in de gods
geleerdheid, zal de taaxpas-
sies ten top doen voeren...
Moest de regering stran
den in dergelijke voor
waarden, het laat geen
twijfel dat er zich een golf
van anti-klerikalisme van
het land zou meester ma
ken. De grote meerderheid
van de bevolking zou stem
men tegen de bisschoppen.
En wat voor het land zeer
erg zou zijn, is dat verschil
lende extremistische groe
pen de toestand zouden
halveren. En wij denken
hierbij op de F.D.F. die heel
zeker, onder de uitroep
Brussels aux Francais»,
verschillende nieuwe zetels
in de wacht zou slepen.
Want, ziet u, de edele be
moeiingen van onze be
treurde vriend Jozef Bra-
cops om van Brussel een
werkelijk trefpunt te ma
ken van de twee taalgroe
pen, een werkelijk mik
punt van de tweetaligheid,
is in de huidige omstan
digheden voorbijgestreefd.
Het Frans neemt ziender
ogen de overhand. Vlaamse
gezinnen die zich in de
hoofdstad zijn komen ves
tigen verliezen in één ge -
neratie hun Vlaamse aard
en taal. Vlaamse gemeen
ten worden meer en meer
Franssprekend. Aan dit
proces is er niet meer te
ontkomen. Hoe meer het
extremisme in Vlaanderen
veld wint, hoe erger de
reaktie wordt in de hoofd
stad. Het is bijna niet te
geloven, maar het is zo.
En dit alles is de schuld
van zuivere klerikale akties
die wij in het verleden
hebben gekend, zoals de
twee marsen op Brussel en
wat nog veel erger is, de
bisschoppelijke brief over
de eentaligheid van Leu
ven, gevolgd door het te
genvoorstel van de C.V.P.-
volksvertegenwoordiger Ver
roken.
Ziedaar de poespas waar
in men is terecht gekomen.
Het is erger nog dan vcor
de oorlog.
Intussen moeten wij ons
als internationaal gezinde
socialisten diep bezinnen.
Wij moeten resoluut een
andere weg kiezen, dan de
weg van het taaigevecht.
Er was eens een Vlaamse
ekonomist die schreef: «Op
onze studiekamers maken
wij Vlaanderen groot». En
inderdaad het is met reso
luut de weg te kiezen van
de ekonomische en sociale
vooruitgang dat wij «ni
verder kunnen verhelpen.
voor
allen
REDACTIE EN ADMINISTRATIE ST.-PIETERSNIEUWSTRAAT, Gl
GENT - Tel. 25.57.95 (I HJnen) - Postcheckrekenlng 567.33 «Het
Licht» Voor abonnementsprijzen zie gewestelijke bladzijden.
Ver. uitgever A. DE KEULENE1R, St.-Pletersnleuwstraat 64 Gent.
GOEDKOPE
SLOGANS
TEGEN
DE NATO
- -<K-
Een regering op krukken
