CHRISTUS, DE SOCIALIST
1
I
1
if'
AALST
i
t
I
i
Solidariteit in
de arbeiderseisen
FABRIEKSTAD
i
f
if
I
f
(Zie begin bladzijde 1)
168
De feestelijkheden die ermee gepaard gingen zal
ik niet beschrijven, maar er was concert, luister
rijke verlichting, het afsteken van vuurwerk en
laat in de avond een volksbal. Ik dacht eraan, hoe
eenzaam het nu moest zijn in het lokaal «Hand
Aan Hand», op de Saskaai, en de Iweinstraat door
lopend wou ik er even met Van der Meersch een
praatje houden...
Ik trof het daar gesloten... als trouw partijlid
had ook hij de lichten gedoofd om naar het volks
bal in «De Rode Leeuw» op te stappen. Ten andere,
zo waren zij allen... Ook de gebroeders Marcel zou
den nooit in het openbaar toegeven, dat zij op hun
beurt door de gebroeders Nichels opzij waren ge
duwd. Toen hierop in de liberale bladen werd ge
zinspeeld, bracht de partij tucht hen ertoe, elke
onenigheid in hun rangen te loochenen.
Ja, de liberalen zinspeelden die dagen op heel
wat meer, want de oude goede verstandhouding
met hen was afgelopen. Alle leden van de clan
Niehels kwamen uit de liberale werkmanskring, en
met ruzies en nog eens ruzies waren ze er weg
gegaan, om zich de een na de ander bij de socialis
tische partij aan te sluiten. En zoals men weet,
geen erger vijand dan deze in het kamp waartoe
men behoort heeft. Ik zou ze alle kunnen aanha
len de artikels van Alfred Nichels, de Open Brie
ver. van George, Josse en Frans Nichels, waarin
ze de liberale werkmanskring en haar leiders te
lijf gingen... lange en monotone aanklachten je
gens de liberalen, met steeds persoonlijke aanval
len tegen de door iedereen in de stad gekende
leiders.
De jongste Alfred, kreeg stilaan ook meer te
zeggen in de partij zelf, en ook hier trapte hij
voortdurend op de blauwe teen. Er moesten op
nieuw verkiezingen komen en de liberalen lieten
de socialisten een schrijven geworden, waarin ze
herinnerden aan het Verbond. Alfred Nichels, die
nooit voor een verbond met andersdenkenden te
vinden was geweest, stuurde een schrijven terug
waarin hij zijn eigen eisen stelde: wel een ge
meenschappelijke lijst, maar met dan als eerste
een socialist en als tweede een liberaal. En alsof
L.P. BOON
dat niet genoeg was, beging hij nog een tweede
onhebbelijkheid: dit persoonlijke schrijven van de
liberalen beantwoordde hij niet met eveneens een
persoonlijk schrijven, maar met een stuk dat hij
hierover in Vooruit pleegde, en waarvan hij een
eksemplaar aan hun adres bezorgde. Het was ge
tekend: Voor het komiteit der socialistische partij
te Aalst: Alfred Nichels.
De liberalen namen zo iets niet. Steeds hadden
zij in vriendschap en vertrouwen brieven gewisseld
met Van der Meersch, en zelfs daarna nog met de
gebroeders Marcel, en nu werden hen dergelijke
streken gelapt door mannen die tot hun eigen
kamp hadden behoord. Zij schreven nu opnieuw
brieven, naar Van der Meersch, naar Jan Sanders,
naar Jan en August Marcel, naar alle socialisten
van vroeger. Maar tevergeefs, er was iets bij hen
dat zij partijtucht noemden. Verbitterd hierover
schreven nu de liberalen over deze socialisten van
vroeger: Verstotelingen van het socialistisch boel
tje, wat moet gij heel wat doen om weer in de
gratie te komen van de rode winkel, waarin gij
niets meer te verhapzakken krijgt. En met diezelf
de partijtucht tekenden Jan Sanders, Jan Marcel
en anderen een schrijven aan de liberale partij:
Wij zijn niet bij de socialistische partij om er per
soonlijke winst uit te halen.
Het moest dan echter maar weer eens verkiezing
worden voor Kamer en Senaat, en zoals men uit
voorgaande begrijpen zal, was er van Verbond
weinig of geen sprake meer. Waar was onze groen-
blauw-rode vlag, die we vorig jaar nog voor eeuwig
trouw hadden gezoren, de vlag die ons naar de
overwinning moest voeren?
Aan onze zijde wilden Alois De Backer, Leonce
Ducatillon en ook nog Hector Plancquaert heel al
leen strijden. Laat ik het allemaal maar eens on
verbloemd zeggen: elk van hen wenste niet zozeer
de overwinning van de vernieuwende partijen op
de behoudsgezinde partij, zij wensten elk voor
zichzelf op de lijst te komen en verkozen te wor
den. Dat was ook het geval bij de liberalen, die wel
pastoor Daens wilden steunen, maar toch liefst een
eigen kandidaat, een liberaal zelf, een blauwe, ver
kozen zagen worden. En meer zelfs, nu er voor
hen een zeer kleine kans bestond om langs het
evenredig stelsel iemand verkozen te zien raken,
hadden ze er reeds ruzie om, wie onder hen het
zou worden. Kandidaten Galle, Verbrugghen en
Rens hadden onder elkaar de hooglopendste ruzies
en ze konden geen bijeenkomst houden of het
stuifde er. En zou het bij de socialisten anders zijn
geweest, nu de clan Nichels een goede drieduizend
man achter zich wist staan?
Gelukkig was het niet beter gesteld bij de ka
tholieken, want ook daar was men aan het rekenen
en het cijferen. Nu Vanderlinden eruit getrapt was
door Woeste, bleef alleen hijzelf, De Saedeleer en
de Bethune over. En wie moest hun vierde man
zijn? Bovendien was en bleef Vanderlinden bij de
buitenmensen geliefd, zodat deze er sterk aan
dacht met een eigen lijst op te komen, als boeren-
kandidaat.
Slechts één enkele man bleef wie hij was, een
man die alles veil had voor de overwinning op de
behoudsgezinden en het inluiden van de nieuwe
tijd. En met trots mag ik zeggen, dat dit broer
Adolf was. Het gekonkelfoes in alle partijen bleef
zo diep beneden hem, dat hij er nauwelijks aan
dacht aan schonk. Hij dacht alleen aan het om
verwerpen van de oude bestaande toestanden en
de praktische zijde ervan: te beletten dat de be
houdsgezinden nog langer met ongeoorloofde mid
delen de verkiezingsstrijd zouden voeren.
(Vervolgt)
<S
I
if
f-
Kerstmis is geen feest zoals een ander.
Net als 1 mei, het feest van de Arbeid, laat het niemand
onbewogen wat wellicht te wijten is aan de speciale sfeer
welke ervan uitgaat en welke ons tot diepere bezinning
noopt over de dingen die verband houden met ons aards
bestaan.
1 Mei doet ons denken aan de arbeidersstrijd, de strijd voor
meer menselijke ontplooiing en de internationale solidari
teit.
Kerstmis brengt ons tot ingetogenheid omdat het ons her
innert aan de boodschap van vrede. Ondanks oorlog en ge
weld blijven de volkeren hunkeren opdat deze boodschap
eindelijk zou doordringen in de geesten van allen, die met
gezag en macht zijn bekleed.
Men vraagt zich soms af hoe Christus zou gereageerd heb
ben tegenover de problemen van onze tijd.
Er is altijd in de arbeidersbeweging een neiging geweest
om hem te beschouwen als de eerste socialist
Zelfs in het oude Brusselse Volkshuis dat afgebroken en
geklasseerd ergens op wederopbouw wacht prijkte op
een muurschildering een Christusbeeld met de waarschu
wende vinger...
Vele van de eerste socialisten waren inderdaad van oordeel
dat hun overtuiging nauw verband hield met het evange
lisch christendom. Het socialisme was immers ook voor hen
een boodschap van gerechtigheid en liefde. Het was net als
het christendom voortgesproten uit het verdrukte volk, want
Jezus de timmermanszoon, in een stalletje geboren, vond
zijn eerste en meeste aanhangers onder de Romeinse sla
ven.
Julien Kuypers heeft dat In Berg-op vastgesteld toen hij
volgende passus haalde uit het blad Arteveldevan
15 mei 1851
Het socialisme is niets min noch niets meer dan een uyt-
breyding van de christeiyke religie De Socialisten vra-
gen niets anders als dat de mensen elkander als broe-
ders zouden beminnen dat de werklieden, die menschen
zyn als de ryken, die gelyk zyn voor den troon van den
eeuwigen God, niet meer verdrukt en verstoot worden op
de aarde, niet meer van honger moeten sterven terwyt
hunne rykere broeders brassen en zwemmen in den over
vloed.
Wat daar geschreven werd, is thans nog meer geldig, voor
al wanneer men de toestanden op wereldschaal ziet.
Het is de kern van de zaak en de moderne godsgeleerden
beginnen dit in te zien. Zij vragen aan de Kerk dat ze niet
langer meer een sociale leer zou voorhouden, maar dat het
geloof op grond van de kontrast-ervaringen arm en rijk
rechtvaardig en onrechtvaardig tot sociale bewogenheid
en sociaal engagement zou aansporen om van daaruit
samen met de socialisten en allen die van goede wille
zijn te ijveren voor een betere samenleving.
Is het daarom dat de Paus verleden jaar in zijn brief Oc-
togesima Adveniens heeft vastgesteld dat vandaag de dag
de christenen aangetrokken worden door de socialistische
stromingen
Is het daarom dat hij verre van het socialisme te veroor
delen het een edelmoedige verzuchting en een zoeken
naar een rechtvaardiger maatschappij heeft genoemd
Jezus Christus werd gekruisigd omdat hij rechtvaardigheid
en vrede predikte. De socialist Jean Jaurès werd om de
zelfde reden vermoord.
Beiden dienden een schone zaak en werden wellicht gedre
ven door dezelfde gevoelens. Vandaar hun strijd tegen het
onrecht.
Dat we op Kerstavond ons dit even herinneren.
PDB
rSr .-V.V - 3*
-r
-u" f rJ rJ rj rj rJ rj m
strijding van de inflatie, de kapitalistische winsten hun
gang zou laten gaan en daarentegen de gevolgen van
een anti-inflatiepolitiek zou afwentelen op de rug van
de minstbedeelden.
Wij zijn solidair met de eisen en de aktie van het
ABVV en van gans de syndikale beweging omdat het
niet alleen om arbeiderseisen in het algemeen gaat,
maar in het bijzonder omdat zij voor doel hebben een
rechtvaardiger verdeling van de welvaart tot stand te
brengen. Wie steeds de mond vol heeft over de vergeten
groe.pen, over de minstbedeelden en de sleclitstbetaalden,
kortom over de solidariteit, moet nu ook bewijzen er
voor op te komen.
De interprofessionele eisen van de vakbeweging steu
nen op dit solidariteitsbeginsel en smeden nog hechter
de banden die alle arbeiders binden.
Moge deze solidariteit ook haar uitdrukking vinden
in de arbeidersklasse van ons arrondissement en moge
ook in deze streek de le-ize weerklinken zoals destijds in
het socialistische lied: «Wat wij eisen moet men geven».
Belaas vaD de sociale en politieke strijd in dc
negentiende eeuw
