JAAR VAN HET DORP
Op de
vrouw af
EEN DELICAAT
ONDERWERP
BILD-ZEITUNG ONTMASKERD
DOtt AitlIJ
«WAT MET
HET
ONDERWIJS
V olksvertegen woordiger
PAUL VAN DER NIEPEN
verdedigt de belangen van
de onderwijsmensen
GOED NIEUWS VOOR DE FILMLIEFHEBBERS
DE NIEUWE FILMCLUB
VERZORGD DOOR C.S.C.-VORMINGSWERK GEWEST AALST
MET ENKELE VRAAGJES
CSC DE RANK LEDE
Vervolg van p. 1
BRT-examen
producer
UITNODIGING
ALGEMENE STATU
TAIRE
LEDENVERGADERING
Het is niet de eerste maal dat CSC-
Vormingswerk vragen stelt rond het
«Jaar van het Dorp», vlaggeschip van
het kabinet van minister De Backer voor
het jaar 1978 op cultureel vlak.
Vragen zijn er inderdaad voldoende,
vooral op gebied van aanpak en organi
satie.
«Laattijdigpluralisme.
De voornaamste kritiek die wij terzake
wensen te uiten is de laattijdigheid
waarmee organisaties als CSC-
vormingswerk worden betrokken bij
dergelijke akties die gevoerd worden
met gemeenschapsgeld.
Het is zeker niet onze bedoeling de plu
ralistische ingesteldheid van het Minis
terie van Nederlandse Cultuur in vraag
te stellen.
Alleen vragen wij ons af waarom men
de «andere» organisaties slechts op de
hoogte brengt op het moment dat andere
«erkende organisaties» reeds in hun"
tijdschrift de volledige informatie heb
ben gepubliceerd.
Is het dan werkelijk te veel gevraagd in
te gaan op ons verzoek om kleine orga
nisaties (niet elke organisatie heeft en
kele tientallen vrijgestelden ter be
schikking) materieel de kans te geven in
te pikken door hen ten minste tijdig te
informeren of -nog beter- te betrekken
bij de voorbereiding zodat ook zij hun
inbreng kunnen hebben en een plaats
kunnen inruimen voor de filosofische of
ideologische strekking die zij verte
genwoordigen.
Miljoenen, voor wat?
Van kleine organisaties gesproken,
wensen wij toch ook enkele vragen te
stellen betreffende de tientallen miljoe
nen die men voor deze aktie heeft weten
vrijmaken. Verre van te beweren dat dit
nutteloze uitgaven zijn moeten we an
derzijds toch vaststellen dat men in an
dere sektoren van cultuur niet de nodige
middelen weet te vinden om de wette
lijk verplichtingen na te komen. En dan
spreken we nog niet over de manier
waarop ze verdeeld worden onder de
diverse organisaties en strekkingen.
Alleen heeft men blijkbaar meer inte
resse voor eenmalige akties dan voor
het werk dat dag-in-dag-uit geleverd
wordt, o.a. in het kader van vormings
organisaties als CSC-vormingswerk.
Miljoenen, voor wie?
Een derde fundamentele kritiek heeft
betrekking op het doelpubliek en het
doelobjekt,.
In een periode van ekonomische krisis
en massale werkloosheid lijkt het ons
dat men een bliksemafleider heeft ge
zocht voor de frustraties waaraan de ge-
i hele bevolking is gaan lijden.
Het is weliswaar klassiek dat men in
«slechte tijden» teruggrijpt naar die
«goeie oude tijd»maar wij betwijfelen
of dat inderdaad de aangewezen me
thode is. Vooral omdat men alles be
perkt tot een oppervlakkige diskussie
over het verdwijnen van het platteland
in zijn oude vormen, zonder door te
boren naar de sociaal-politieke en eko
nomische achtergronden.
Algemeen krijgen we de indruk dat deze
aktie door het Ministerie van landbouw
wordt gedirigeerd en dat de beide an
dere ministeries er voor spek en bonen
bijlopen, d.w.z. om de nodige miljoe
nen te leveren.
Er ontbreekt trouwens een algemene
lijn in de doelstellingen van deze aktie.
Men wil in beginsel plaatselijk inventa
riseren, aktieplannen opstellen, enz.,
maar welke de lijn is die respektieve
kabinetten volgen t.a.v. de gestelde
problemen laat men, wijselijk in het
midden.
Als socio-culturele vormingsorganisa
tie wensen wij alleen nog te stellen dat
men onvoldoende ruimte en mogelijk
heden heeft gelaten voor de respektieve
organisaties om, vertrekkend van eigen
maatschappijvisie, 'n werkingsschema
op te zetten.
Zoals men is tewerk gegaan heeft men
in praktijk het initiatief |ian de lokale
overheden toegespeeld, jlie er volgens
eigen goeddunken ofwel folkloristische
hoevefeesten zullen van maken, ofwel
vrijblijvend promotieakties rond eigen
beleid.
De vormingsorganisaties, die konkreet
wensen te werken aan de ontvoogding
van de arbeidersklasse, voelen zich
eens te meer aan kant gezet en miskend
Freddy Van Den Bossche,
secretaris.
Yves Van de Steen, over GUNTER
WALLRAFF, Verslaggever van Bild,
Amsterdam (Van Gennep), 1977,185
blz.
1. SYSTEMATISCHE VERVAL
SERS
Wij kennen Wallraff reeds als een mees
ter van de onthullende journalistiek
door zijn vorige bundels «'t Gewone
kapitalisme» en «Ongewenste reporta
ges». Daarin vindt men de verslagen
van zijn (ongewenste) aanwezigheid in
verschillende fabrieken en kantoren,
daklozenasiels en gestichten. Na publi
catie van zijn reportages kwamen vaak
akties op gang en werden veranderingen
in de werksituatie tot stand gebracht.
Daardoor werd Günter Wallraff bedol
ven onder een stroom van processen en
verdachtmakingen en haalde hij zich de
haat van ondernemers en managers op
de hals. Bild noemt hem dan ook «een
ondergrondse communist!
Onder een valse naam en met een aan
gepast uiterlijk is Wallraff erin geslaagd
het Duitse sensatieblad bij uitstek,
«Bild-Zeitung» gedrukt op de persen
van de ultra-rechtse krantenmagnaat
Axel Springer, van binnenin te leren
kennen. Hoe een krant met een miljoe
nenoplage door allerlei geniepige jour
nalistieke en psychologische trucs de
lezers tegelijk lijmt en terrorizeert,
wordt haarfijn door Wallraff geschetst.
Door zelf als journalist van de Bild-
Zeitung te opereren ontdekt de auteur
een raderwerk van half-bewuste, half-
onbewuste mekanismen die in werking
treden, wanneer het concern beslist
nieuws te jagen.
Men werkt met kontrasten (geen tegen
stellingen), overdrijvingen, dikke rode
bloedsporen, verdraaiingen van halve
waarheden, leugens in vraagvorm,
weglatingen, valse getuigen, rampen,
sprookjesprinsen, mannen - met - suk-
ses, wit-zwart robotten, getraceerde
foto's, seks, geweld, roofzucht, laster
en eerroof, afdreigingen, een verklik-
kersnet e.d.m. Teveel om op te som
men. Wallraff krijgt het soms zelf te
pakken. De invloed van het gangster-
journalisme, het nieuwsjagen zonder
skrapules krijgt ook vat op deze tegen
stander van «moord en spelen». Wall
raff zelf besluit op pagina 150, heel
raak, als volgt:
«Een Bild-redactie kun je met recht een
Vrijdag 17 februari 1978 om 20 uur, Cultureel Centrum, Dorp Lede.
Spreekbeurt door Minister J. RAMAECKERS, Nationale Opvoeding.
Toegang gratis!
IEDEREEN VAN
HARTE WELKOM.
Het Bestuur DE RANK
een diploma zouden verkrijgen (in dit
geval hetwelke)
2. de verschillende aangevraagde as
similaties van de diploma's zouden ver
krijgen
Antwoord: Het geacht Lid gelieve
hierna de volgende inlichtingen te ver
nemen:
De assimilatiecommissie werd inge
steld ter gelijkstelling van bepaalde
graden en diploma's. Hier is geen
sprake van de assimilatie van een per
soon.
Het verlenen van een gunstig advies
door de assimilatiecommissie voor
meer dan een diploma van technisch
professionele vervalserswerkplaats
noemen'. Men moet het zich alleen niet
zo voorstellen dat er een officiële, mis
schien wel schriftelijke opdracht wordt
gegeven om dit of dat te vervalsen. Er
worden ook geen mondelinge aanwij
zingen gegeven in de trant van: verzin
dit verhaal even. of: zuig dat eens even
uit je duim. De vervalsing bij BILD
ontslaat zogezegd SYSTEMATISCH,
zonder dat er een woord aan wordt vuil
gemaakt (Kapitalen YVDS)
2. DE HOOFDBEGINSELEN f i
Een der leidende principes is in elk ge
val dat er een verhaal moet inzjften.
Liefst goed emotioneel gekleurd, wjiar
de primitivo's kunnen om huilen (zo
worden de Bild-lezers door de redaktie
van hun lijfblad genoemd). Is er geen
verhaal dan verzint men er een, of men
verkracht de realiteit even. Eén voor
beeldje maar. Een trouwe lezer belt effe
op met zelfmoordplannen. Zijn lieve
lingsblad zal hem wel helpen, niet? Ja
hoor, de Bild-redakteur van dienst ziet
er een sterk verhaal in, en na luchtig te
hebben genoteerd dat het buisje slaap
tabletten dat de man heeft gegeten
blijkbaar nog zijn uitwerking mist en
dus van geringe kwaliteit moet zijn,
geeft hij de stakker de raad flink wat
alcohol te drinken.
De lezer weet ondertussen reeds dat al
cohol de invloed van slaapmiddelen
versterkt en suicidaire plannen aldus
minder remmingen in de psyche van
betrokkene zullen oproepen. Dat is het
precies: Bild-zeitung wil in zijn vol
gende editie een vette zelfmoordkop
met bloederige foto's van de snotte
rende nabestaanden. Een vette sensa
tionele krantekop is inderdaad principe -
nummer 2. Het cynisme gaat zo ver dat
het Springer-Verlag zelf, een keurige
analyse heeft uitgegeven van wat de ei
genlijke werking van de Zeitung eigen
lijk betekent en moet betekenen.
Daaruit citeert de auteur op p. 156 van
het werk, het volgende: «Het is dus be
langrijk dat de instantie BILD twee we-
zentrekken in zich verenigt: aan de ene
kant mannelijk gezag en doorzettings
vermogen, aan de andere kant moeder
lijke zorg en moederlijk begrip. De
overname van de Uber-Ich-functies
wordt hierdoor pas in zijn volle omvang
mogelijk: de krant neemt daardoor tot
op zekere hoogte de «rol van de ouders»
over: men buigt niet alleen voor een
sterk gezag maar vindt tegelijk een be
grijpende instantie waaraan men zich
met een gerust geweten kan overge
ven.»
3. DE DWANG
VAN HET BEVEL
Bild's reusachtig gevaarlijke invloed
wordt daardoor iets duidelijker. Het
gaat om een MECHANISME dat
AUTOMATISCH GEESTELIJK
GEWELD VOORTBRENGT Het
gaat hier om een vorm van terrorisme
die niet voorzien is in het wetboek van
strafrecht, al werd dit in de Bondsrepu
bliek nog zo uitgebreid met nieuwe wet
ten tegen terreur en geweld. Het betreft
een zeer bijzondere vorm van geweld,
van geestelijk geweld, met mensen, hun
gedachten, hun gevoelens en hun waar
den als slachtoffer.
Wallraff zelf: «En ondanks het feit dat
Burz dagelijks meemaakt dat Bild niets
anders doet dan NIEUWS verdraaien en
achterhouden, lukt het hem zich blind te
staren op een hoog journalistiek ideaal:
nieuws wordt nooit en te nimmer ach
tergehouden. IK HEB GELOOFD
MIJ IS BEVOLEN, levensvisie en de
onontkoombare dwang van het bevel,
met dezelfde combinatie suste men zijn
geweten in het DERDE RIJK (Kapita
len van mij) (blz. 161). Deze zin
van de auteür is de verschrikkelijke sa
menvatting o van de ganse BILD-
problematiek en meteen ons besluit.
YVES VAN DE STEEN
Op 17 februari richt het abortuskomi-
tee, afdeling Aalst een filmavond in ge
volgd door een debat. Tema «Abortus
doe je niet zo maar»
Ijpdoeling van deze avond een onder
zoek in te stellen naar de oorzaken van
al de deining die er rond abortus reeds
geweest is. Tevens willen we proberen
een menselijk gelaat te geven aan de
slogans die er rond dit onderwerp reeds
werden gescandeerd, om op die maaier
meer informatie te geven en te wijzen
op het feit dat leven meer is dan een
louter biologisch feit maar dat er aan dit
leven ook effectieve, geestelijke en so
ciale noden verbonden zijn die meestal
door de tegenstaanders van abortus over
het hoofd worden gezien.
Het spreekt vanzelf dat we een zo groot
mogelijk publiek willen bereiken.
Met dit inzicht werd de feestzaal van het
stadhuis aangevraagd om onze aktivitei-
ten te laten doorgaan. Daar de zaal toch
vrij was kregen we een mondeling ak
koord.
Na herhaaldelijk aandringen op een
schriftelijk akkoord werd ons gezegd
dat er geen vuiltje aan de lucht was en de
zaal zeker voor ons was.
Affiches werden gedrukt en verspreid,
folders werden gemaakt, de pers werd
verwfttigd enzomeer.
Tot de beslissing van het schepenkol
lege kwam: «Het onderwerp is te deli-
kaat en nog meer de uitbaters van de
omringende zaaltjes hebben niet graag
dat de feestzaal wordt opengesteld voor
aktiviteiten want dat is voor hun niet
commercieel genoeg». Dus we kregen
de zaal niet.
Na aanvraag in de omliggende zaaltjes
om nog iets vrij te vinden kregen we als
antwoord dat alles volzet was...
Wat het eerste argument betreft zullen
er waarschijnlijk verschillende aspek-
ten aan de basis van de beslissing heb
ben gelegen.
Vooreerst moet ik er op wijzen dat de
beslissing geen beslissing was van het
voltallige schepenkollege; beide socia
listische schepenen hebben onze zaak
positief verdedigd, doch daar zij in de
minderheid waren was het een klein
kunstje om tot een negatief antwoord te
komen.
Wat kan verder als «delikaat» omschre
ven worden
Toen een drietal weken geleden er een
Zuidafrikaanse zanggroep op uitno
diging van een zuiver pro-
apartheidsgezinde organisatie, in de
feestzaal van het stadhuis kwam optre
den is waarschijnlijk het woord «deli
kaat» nooit gevallen bij het toekennen
van de zaal. Als er in het geval van
abortus gesproken wordt over het af
breken van ongeboren leven, hoe moet
men dan staan tegenover landen waar
men niets geeft om het afbreken van
geboren en opgegroeid leven. Als er
daar in gevangenissen op een jaar tijd
zomaar 24 jonge politieke gevangenen
door zogezegde ongelukken om het le-
FILMCLUB
ANTRAKT
V.Z.W.
ingenieur in het bezit van een persoon
kan aanleiding geven tot de gelijkstel
ling met de graad van industrieel inge
nieur en het diploma dat erop betrek
king heeft dat wordt uitgereikt in meer
dan een afdeling vermeld in par. 3, van
artikel 1, van de wet van 18 februari
1977.
Per diploma van technisch ingenieur
dienen de bepalingen te worden nage
leefd betreffende de aanvraag ter gelijk
stelling met de graad en het diploma van
industrieel ingenieur, die gepubliceerd
werden in het Belgisch Staatsblad van
26 mei 1977.
Stadsschouwburg
Vredeplein, Aalst
Als eerste film vertoonden zij
DERSU UZALA
Regie: Akira Kurosawa, USSR/ Jap.
1974-75.
Duur: 140 min.
Dersu Uzala is een van 1974 daterende
film die Kurosawa in de S.U. draaide.
Kurosawa is in België vooral bekend
door «de 7 Samoerai», «Dodeskaden»
en het onlangs op de VPRO vertoonde
«Rashomon».
Dersu Uzala is een aardse film. Kuro
sawa brengt de prachtige, russische
Taiga op sublieme manier in beeld. Deze
evokatie van de natuur kan doen terug
denken aan «Aguirre, der Zorn Gottes»
van Herzog. Ook hier is het landschap
eigenlijk overheersend, het domineert
al het andere. «Aguirre»echter was het
verhaal van mensen die strijden tegen
een hun vijandige natuur. In Kuro
sawa's film krijgen we integendeel een
hoofdpersonage dat een onderdeel is
van zijn milieu: de oude mongoolse ja
ger Dersu Uzala. Zijn ontmoeting en
vriendschap met de russische officier
Arseniev vormt de leidraad van het ver
haal. Samen zullen ze de Siberische
Taiga verkennen, niet op de imperialis
tische wijze van Aguirre en de zijnen,
maar door proberen te begrijpen en zich
te integreren. Als de opdracht van Ar
seniev voorbij is, overhaalt hij Dersu
met hem mee te komen naar zijn dorp.
De oude man kan zich echter onmoge
lijk aanpassen en trekt opnieuw de
wijde natuur in.
Dersu Uzala is een magistrale film, een
oprechte lofzang van de natuur. Het is
echter Kurosawa's verdienste hierbij
niet vervallen te zijn in al te gemakke
lijke, al te voorspelbare zwart-wit voor
stellingen.
Het geheel blijft vooral menselijk: de
stadmens Arseniev wordt sympathiek
voorgesteld, hoewel zijn mentaliteit
enorm verschilt van Dersu; de vriend
schap tussen de twee mensen wordt niet
gehinderd door hun tegenstellingen.
Met een dergelijke start, verdient het
sterk aanbeveling van deze groep te
blijven volgen en hen te steunen door
onze aanwezigheid op volgende verto
ningen.
PICNIC AT HANGING ROCK
(Regie: P. Weir, Australië, 1975, 115
min.)
Een meisjespensionaat voor betere
standen, ergens buiten in een Australi
sche, Victoriaanse reuzevilla. Sint Va
lentijnsdag. 1900. Vanaf het ontwaken
heerst bij al de jonge dames een ner-
veuse spanning. Ze zijn opgejaagd om
dit feest van liefde, lopen rond met
amoureuze zichtkaarten, giechelen,
rennen, doen plots intiem. Maar er is
ook de uitstap naar «hanging rock», die
ze de drukte op het lijf jaagt. De rots
massa die een honderdtal meter uit het
bos opsteekt, en waarvan de beklim
ming taboe is.
Voor de (aanvankelijk) vier meisjes is
de tocht die zij zelfstandig ondernemen
precies een symbolische strofe van een
gedicht, waarin zij zich geleidelijk aan
van schoeisel en bovenkleed en van het
prangende preutse korset hebben ont
daan om door te dringen in de natuur,
steeds vrijer, steeds hogerop zoekend
naar iets dat hen ontontwijkbaar verder
drijft.
De fotografie: even gaat ge, bij be
paalde tinten en bij het spel van deze
meisjes, in lange witte zomerjurken,
aan Hamilton denken. Maar Weir is (ge
lukkig) veel eenvoudiger en gaver en
minder zeemzoet. Een beetje Renoir
misschien. De fotografie benadrukt ook
de ongenaakbaarheid van het land
schap. De meeslepende, ijle panfluit
muziek en Beethoven scheppen met het
raadselachtige van het gebeuren (aller
lei occulte toestanden), een fascinerend
klimaat in deze film.
(bronnen:
Het Laatste Nieuws, 12 mei 77
Film en TV, juli-aug. 77)
Onmiskenbaar blijft filmlmub Antrakt
inspanningen leveren om recente cine
matografische kunstwerken t^ brengen
in onze stad
Voor inlichtingen en documentatie kan
men zich wenden tot Jan Louies, Ar-
beidsstraat 13, 9300 Aalst.
ven komen, rijzen er tenslotte ook vra
gen op over de waarde van het leven. Of
is een zwart leven minder waard als een
blank leven
Misschien was de reaktie van de Volk-
£unieschepen tegenover ons een vorm
van wraak.
Uiteindelijk moest het optreden van de
Zuidafrikaanse groep gepaard gaan met
recepties en dergelijke. Onder druk van
de anderen is het dan gebleven bij het
optreden in de feestzaal, met daarbij een
uiterst strenge politiebewaking.
Verder kan men zich de vraag stellen
waarom de liberale schepenen incluis
de burgemeester op onze vraag negatief
hebben geantwoord. Stond er in hun
verkiezingsprogramma geen program
mapunt, al was het dan sterk genuan
ceerd, tot het regelen van een abortus
wet. Of was dit enkel electoraal beke
ken. Er zijn tenslotte veel liberaalden
kenden die lid zijn van de humanisti
sche beweging die duidelijk stellingen
inneemt in het op punt stellen van een
abortuswet.
Wie tenslotte humaandenkend is en
daarbij nog de moed opbrengt zich te
informeren kan niet anders dan tot het
besluit komen dat aan de hypokriete
toestand waarin we leven iets moet ge
wijzigd worden.
Nederland en Engeland voor de begoe-
den, engeltjesmaaksters en enkele
moedhebbende dokters voor minderbe-
goeden dat is de huidige toestand.
Hoe kan men zich blijven verzetten
tegen een positieve abortuswet als men
weet dat dank zij de informatie die meer
en meer doorsijpelt in alle lagen van de
bevolking de wens tot regeling meer en
meer toeneemt. De abortuswet komt
er toch, juist zoals alle andere wetten
die door vechten verwezenlijkt zijn om
de minoriteiten aan bod te laten komen.
Een abortuswet is in de eerste plaats een
wet voor vrouw en kind omdat de vrouw
biologisch gezien kinderen krijgt en
deze zal blijven krijgen zolang als de
tijden bestaan.
Volgende week zal ik aan de hand van
toestanden die bestaan in verbarid'met
vrouw en kind informatie verstrekken
die iedereen moeten aanzetten tot na
denken over de waarden van het leven
waar zo met geschermd wordt.
Intussen doe ik een warme oproep tot
alle geïnteresseerden om naar onze de
bat avond te komen.
Afspraak vanaf 7 uur voor het stadhuis
van waaruit we samen naar de zaal
KREJA gaan in de Driesleutelstraat.
Georgette Van Lierde
«Het SOCIALISTISCHE INSTITUUT
VOOR RADIO EN TELEVISIE
(S.I.R.T.) en de ACOD-BRT organise
ren een cursus ter voorbereiding op het
examen van producer amusement. Be
langstellenden gelieven zich te wenden
tot ACOD-BRT (Roland MARTENS)
tel. 02-736.10.10 of het SIRT, Keizers-
laan 13, 1000 Brussel (Lutgart AU-
GUSTYNIAK), tel. 02-513.82.70
(toestel 25) waar alle inlichtingen wor
den gegeven.»
Op maandag 27 februari '78 om 20 uur
in de lokalen van het Huis van de
B.S.P.-Houtmarkt 1 te Aalst.
Dagorde:
Goedkeuring financieel verslag 1977
Goedkeuring begroting 1978
Goedkeuring werkingsverslag 1978
Programmatie 1978
Hulpverlening aan de afdelingen
Allerlei
Alle leden van de C.S.C.-
vormingswerk-afdelingen worden hier
toe vriendelijk uitgenodigd.
VAN GAEL Rita
