NIET <0FSCH00N>
MAAR OMDAT
WONEN IN
VLAANDEREN
HET BSP BESTUUR GR00T-AALST
DEZE WEEK
NEGEN NIEUWE LEZERS
MARC GALLE ONTVANGEN
DOOR BONDSKANSELIER
BRUNO KREISKY
ARRONDISSEMENTEEL
CONGRES
HET 0CMW-LEDE
MET EEN UITGEBREID
SOCIAAL PROGRAMMA
SPECIALE AANDACHT
VOOR DE VERKEERSVEILIGHEID
TE DENDERLEEUW
op zaterdag 27 mei 1978 om 14 uur
Te Aalst Volkshuis:
samengekomen op 22.5.1978
Spreekt zijn medeleven uit met de onderdrukte bevolking van Zaïre die lijdt onder de
voortdurende terreur van het Moboetoeregime.
i •-
Eist van de regering de onmiddellijk stopzetting van elke militaire, ekonomische of
financiële hulp aan dit korrupte regime.
andere humanitaire operatie door een internationale hulporganisatie verhinderd
Betreurt dat bij deze aktie in SHABA alleen gesproken wordt over «blanken» alsof er geen
andere buitenlanders aanwezig zijn.
Is van oordeel dat de pers zijn informatie zal vrij kunnen vervullen.
Zij werden ons aangebracht door:
Van Esbeek André - Voorde 1
De Saedeleer A. - Aalst: 1
Timmermans Rik - Ninove: 1
Van Der Scheuren Pr. - Aalst 1
Dierickx Eddy - Hofstade. 1
Eddy Monsieur - Aalst: 2
Van Sande G. - Gijzegem; 2
Ter voorbereiding van het Vlaams congres
te Mechelen op 11 juni 1978
inleider Jacques Timmermans federaal secretaris
Lees p. 4
Lees p. 5
Redaktie Administratie—Publiciteit: Houtmarkt, nr. 1 —9300 AALST
TEL. 053-70.51.51 Postrekening nr. 000-0952464-21
Maandabonnement: 40 F - Jaarabonnement: 450 F
Verantwoordelijke uitgever: Willie Vernimmen, Houtmarkt 19300 AALST
VERSCHIJNT IN ALLE GEMEENTEN VAN HET ARRONDISSEMENT
TEGEN HET CORRUPTE
REGIME VAN M0B0ET0E
Vertegenwoordigers van Wereldwin
kel, Jong Socialisten, Werkgroep Ar
beid, Rode Mol, [Communistische
Jeugd, Humanistisch Verbond en CSV
't Fabrieksken, in spoedvergadering
bijeengekomen op 20 mei 1978 te Aalst
stellen vast dat de regering de publieke
opinie misleidde om haar militaire in
terventie in Shaba te rechtvaardigen.
De loutere veronderstelling dat het le
ven van blanken bedreigd was werd
aangegrepen om het corrupte regime
van Moboetoe openlijk en gewelddadig
te ondersteunen alleen om de westerse
ekonomische belangen te beveiligen.
Zij beschouwen deze tussenkomst als
een provocatie t.o.v. de plaatselijke be
volking en een inmenging in de binnen
landse aangelegenheden van Zaïre.
Zij vrezen dat dit onvermijdelijk zal lei
den tot een ascalatie van geweld.
Zij vragen zich af of de humanitaire
hulp niet beter door een internationale
organisatie zoals het Rode Kruis ge-
--.t .- v .;...v;s
waarborgd kon worden, wat het FNLC
ook had voorgesteld.
Zij drukken de wens uit dat de pers haar
informatieve rol objectief zou vervullen
en niet zou medewerken aan het zaaien
van paniek door het verdraaien van Ut
feiten.
Zij vragen zich trouwens ook af in hoe
verre deze «humanitaire» aktie ook de
veiligheid van de zwarte bevolking op
het oog heeft.
Tenslotte konstateren zij dat bij gebrek
aan een westerse oppositie tegen het steuning van een personnage dat sedert
Moboetoe-regime men opnieuw grijpt geruime tijd in brede kringen als afge-
naar gewelddadige middelen ter onder- daan werd beschouwd.
Willen de echte Christenen de ongelijkheden onder de mensen helpen in
stand houden of groter maken? Dat zou in tegenstrijd zijn met hun leer.
Laten we in de eerste plaats zeggen in alle oprechtheid dat het
socialisme een internationale beweging is, die in geen geval een starre
gelijkvormigheid verlangt. Of de socialisten hun overtuiging afleiden uit de
resultaten van marxistische of andere sociale analysen of uit religieuze of
humanitaire ideeën: allen streven ze naar een gemeenschappelijk doel:
bevordering van sociale gerechtigheid en gelijkheid, hogere, welvaart,
vrijheid en wereldvrede.
De socialisten beschouwen de belijdenis van een religieus geloof evenals
een niet-religieuze levensbeschouwing als de meest persoonlijke beslissing
van elk individu. In een degelijke staatsinrichting moet met elke belijdenis
op een verdraagzame wijze rekening worden gehouden.
Van de grote godsdienstgemeenschappen erkennen vooral de christelijke
kerken de noodzaak van te komen tot sociale hervormingen. Socialisme en
christendom als religie van de naastenliefde zijn met elkaar verenigbaar.
Tussen het socialisme dat op een zedelijke overtuiging is gegrondvest en de
godsdienstgemeenschappen, kunnen geen conflicten bestaan, als geen van
beide probeert hetzij ter bevordering van de confessionele Spreiding of in de
confrontatie met andere levensbeschouwingen, machtsmiddelen te gebrui
ken.
Socialisme en godsdienst zijn niet tegengesteld.
Elk religieus mens kan tegelijk socialist zijn.
Elk christen kan tegelijk socialist zijn, niet «ofschoon» hij christen is, maar
«omdat» hij christen is.
Tijdens onze 1 meirede en in een interview met «Knack», heb ik beklem
toond dat de socialisten de weg naar de verwezenlijking van de sociale
democratie niet alleen willen bewandelen, maar wel samen met andere
vooruitstrevende mensen..
De ommekeer in de christelijke kerken heeft ons tot de erkenning gebracht,
dat ons de hand werd gereikt. We begroeten die ommekeer met overtuiging.
Talrijke christenen staan al in Europa in onze socialistische beweging. De
conservatieve krachten proberen ze wel met alle macht en die hebben ze
nog en in verbeterde structuren op basis van standenpartijen van ons
weg te houden. Maar in landen zoals Nederland (waar b.v. priesters
P.v.d.A.-kamerlid zijn) en Oostenrijk (met zijn 92 katholieken, maar ook
met zijn socialistische meerderheid in het Parlement en zijn nu al achtjarige
socialistische regering), hebben die conservatieve krachten het moeten be
geven.
En waar staan wij? Zullen wij Vlaanderen als gewest overleveren aan de
obscure troebelheid van een partij waarin conservatieven en vooruitstre
vende democraten nog altijd kunstmatig samen ondergebracht zijn?
Wordt het geen tijd dat wij gesprekken organiseren over de kerk en het
demokratisch socialisme, over het socialisme, vanuit socialistisch oogpunt?
En zou het niet belangwekkend zijn, dat wij in studiegroepen konden
vernemen hoe de katholieken staan tegenover ons socialistisch programma?
Verdraagzaamheid groeit in de mate waarin de beschaving groeit. Zijn wij al
zover dat we een tolerante wijze met elkaar dit voor Vlaanderens toekomst
zo belangrijke gesprek kunnen aanvangen?.
Dr. Mare Galle
Volksvertegenwoordiger
Zoals gemeld, werd Mare Galle door de
B.S.P. - P.S.B. afgevaardigd naar het
Oostenrijks Socialistisch Congres in
Wenen, waar belangrijke beslissingen
met betrekking tot het partijprogramma
werden genomen. Hierover zal Mare
Galle eerlang verslag uitbrengen. Tij
dens zijn verblijf in Wenen, werd hij
door de Partijvoorzitter, Bondskanse
lier Bruno Kreisky, op een lunch uitge
nodigd. Ze behandelden problemen
zoals onderwijs, medebeheer in de be
drijven, het eurocommunisme en de
noodzakelijke frontvorming der pro
gressieven in Europa.
HET DOSSIER
ABORTUS
Reeds enkele weken staat het probleem abortus opnieuw volop in de binnenlandse
politieke actualiteit. Daarbij krijgt men de indruk dat het steeds moeilijker wordt
voor het Parlement om tot enige overeenstemming te komen inzake het goedkeuren
van één van de reeds talrijk ingediende wetsvoorstellen.
Eind vorige week immers moest in de Verenigde Senaatscommissies van Justitie en
Volksgezondheid het debat beginnen over het wetsvoorstel van de liberale Senator
Mevr. Herman-Michielsen. Dit bepaalt dat zwangerschapsonderbreking strafbaar
blijft behalve wanneer de zwangerschap een «ernstige en langdurige bedreiging
vormt voor de gezondheid van de vrouw».
Qua inhoud stelt dit wetsvoorstel zich zowat in het midden tussen de reeds vroeger
ingediende wetsvoorstellen en de weigerachtige, conservatieve houding van de
C.V.P. - P.S.C. terzake.
Voor de B.S.P. is het voorstel van Mevr. Herman-Michielsen echter niet vergaand
genoeg. Onze partij wil dat begrip «gezondheid van de vrouw» veel ruimer wordt
opgevat. Niet alleen de fysische, lichamelijke gezondheid is belangrijk, maar ook
de psychische, de geestelijke gezondheid van de vrouw. Tevens mag niet vergeten
worden dat in vele gevallen ook sociale indicaties een grote rol spelen. Om hieraan
te voldoen stelt de B.S.P. dat de vrouw in geen geval mag strafbaar gesteld worden
voor de beslissingen die ze zelf neemt, en zal onze partij in die zin amendementen
op het wetsvoorstel van Senator Herman Michielsen indienen.
Het zoeven beschreven B.S.P.-standpunt grijpt in grote mate terug naar de basis
principes in het wetsvoorstel van onze socialistische Senaatscollega Pierson, die
wil dat abortus niet meer bestraft kan worden gedurende de eerste twaalf weken van
de zwangerschap, en ook later indien de gezondheid van de moeder of van de foetus
in het gedrang zou komen.
Dit voorstel werd echter reeds vorige maand in de betrokken Senaatscommissies
door een meerderheid van katholieken en liberalen afgewezen, evenals het soortge
lijke wetsvoorstel van F.D.F.-Senator Payfa.
Ook in de Kamer werden reeds een aantal voorstellen naar de prullemand verwezen.
Zo kreeg het vrij vergaande wetsvoorstel van onze Antwerpse collage Detiège,
dat de volledige depenalizatie van abortus nastreeft, geen kans, evenmin als dat van
K.P.-leider Louis Van Geyt waaraan de eis tot terugbetaling van de ingreep door de
mutualiteiten was gekoppeld.
Vorige week echter werd in de Senaat een ander wetsvoorstel met betrekking tot
deze materie ontvankelijk verklaard, namelijk dit van F.D.F.-Senator Payfa dat de
opschorting van de aan gang zijnde rechtsvervolgingen tegen enkele artsen van het
Brusselse St. Pietersziekenhuis, die abortussen hadden uitgevoerd, beoogt zolang
het Parlement met de abortuskwestie bezig is.
Practisch gelijktijdig werd in de Kamer een soortgelijk voorstel ingediend door
K.P.-voorzitter Louis Van Geyt. Dit wetsvoorstel werd door een meerderheid van
de Volksvertegenwoordigers vorige week donderdag in overweging genomen,
ofschoon het, evenals het grootste deel van de andere, ook niet in dank werd
afgenomen door de C.V.P.-P.S.C.-groep. Dit niettegenstaande er in de regerings
verklaring van juni 1977 stond te lezen dat het Parlement in deze kwestie vrij kon
handelen, los van elke partijdruk.
De invloed van de partijleiding is echter in dergelijke delicate aangelegenheden
nooit helemaal weg te denken. Vooral de houding van de P. V. V.-partijtop is in deze
zaak bijzonder dubbelzinnig. Niettegenstaande deze partij zichzelf de «Partij voor
Vrijheid en Vooruitgang» noemt, ziet zij er geen graten in om samen met de C.V.P.
en de Volksunie het, in vergelijking met verschillende buitenlandse wetgevingen,
nochtans redelijke wetsvoorstel Pierson te kelderen, en dit waarschijnlijk meer met
wat hoop op een nieuw ministerschap in het achterhoofd dan vanuit ethisch
standpunt.
Toch is het nodig dat er voor deze belangrijke aangelegenheid zo vlug mogelijk een
aanvaardbare oplossing gevonden wordt. Wanneer men immers ziet dat landen als
Italië, nu niet bepaald het prototype van vooruitstrevend beleid, onlangs één van de
meest liberale wetgevingen in Europa terzake goedkeurde dan lijkt het haast
ongelooflijk dat in een land als België hiervoor geen overeenstemming kan bereikt
worden.
Het B.S.P.-standpunt terzake is dan ook duidelijk. Abortus kan op verschillende
manieren uitgevoerd worden. Ofwel laat men alles zoals het nu is, dus wettelijk
verboden, en dan blijven haast dagelijks vele vrouwen, vaak op gevaar van hun
leven, abortus op een clandestiene manier uitvoeren.
Ofwel legalizeert men de zwangerschapsonderbreking, hierbij zowel rekening
"lëvéfiS'l./öef o.vvcbische als met de fysische gezondheid van de vrouw,
wetteksten, aan 't Parlement de vrije hand gegeven woraen, zouai cov r i
lid kan oordelen met gezond verstand, kennis van zaken en met de eerbiediging
van de gewetensvrijheid van eenieder.
Volksvertegenwoordiger
Paul Van der Niepen
