Om over na te denken
tussen Kerst- en Nieuwjaar
VAN LEOPOLD TOT BOUDEWIJN..
OF 150 JAAR OM NIET IE VIEREN
Willockx deblokkeert
aanwervingsstop bij R.T.T.
SP-FEDERATIE AALST
WORDT K0RRESP0NDENT
VAN ONS WEEKBLAD
AKTUEEL
Bericht aan de afdelingen
.vfir
Kedaktie Administratie Publiciteit: Houtmarkt, nr. 1
TEL. 053-70.51.51 Postrekening nr. 000-0952464-21
Maandabonnement: 40 F - Jaarabonnement: 450 F
Verantwoordelijke uitgever: Willie Vernimmen, Houtmarkt 1. 9300 AALST
VERSCHIJNT IN ALLE GEMEENTEN VAN HET ARRONDISSEMENT
9300 AALST
Vrijdag 26 december 1980
42' jaargang nr. 50
Weekblad van de S.P.
De ministerraad heeft op voorstel
van Freddy Willockx besloten de
aanwervingsstop bij de RTT te de
blokkeren en over te gaan tot het
openstellen van 1500 nieuwe aan
wervingen.
De vakbonden hebben jarenlang
op deze maatregel aangedrongen.
Het kader bij de telefoondiensten is
onderbezet en dit liet liberale minis
ter als De Croo toe te jammeren
over de gebrekkige service van de
RTT. De vakbonden eisen 5000
aanwervingen.
Ook is er van vakbondswege groot
verzet tegen de toename van het
aantal aanbestedingen aan private
maatschappijen bij de RTT.
Het binnenhalen van meer perso
neel zal ondermeer een snellere
bediening in de hand werken. Vele
abonnees klagen nu steen en been
opdat ze te lang hoeven te wachten
op de installaties of reparaties.
Belangrijk is ook nog dat door het
opheffen van de aanwervingsstop
eveneens het normaal afgevloeid
personeel kan worden vervangen
wat jaarlijks ongeveer 100 ambten
vertegenwoordigt.
Het initiatief van Willockx is wel een
van de meest opzienbarende bij de
RTT de laatste jaren.
Roger D'Hondt
Voor Allen wenst al zijn lezers
een vrolijk kerstfeest en
een voorspoedig en
strijdvaardig 1981
Onlangs ontvingen de afdelingen de formulieren voor de
eindafrekening der partijzegels 1980. Mogen we vragen deze
afrekening zo vlug mogelijk te regelen en dit uiterlijk voor 31
januari 1981.
De bestellingen van de zegels voor 1981 kunnen vanaf heden
opgestuurd worden aan Freddy Van den Bossche, federaal
penningmeester Kouterken 1 te 9620 Zottegem.
Op de mobilisatie meeting voor
kaderleden en militanten van het
ABVV heeft Georges Debunne ge
zegd dat de socialistische vakbond
desnoods alleen en zonder het
ACV in het offensief zal gaan.
Heel wat kameraden zijn van oor
deel dat dit voornemen alleen maar
de arbeidersklasse zal verdelen in
een ongelijke strijd tegen rechts.
Een fout in de strategie van
Debunne?
De opvatting van de vakbondslei
der kan ook als een uitdaging wor
den begrepen naar de christene
arbeiders toe. De verdere aktie zal
uitwijzen of er uit die hoek geen
beweging loskomt zoals in Wallo
nië met de MOC-vleugel. Daarom
is de uitspraak van Debunne niet
helemaal onmogelijk en kan ze iets
teweeg brengen in de progressieve
christelijke milieu's in Vlaanderen.
Lezersbrieven in het orgaan van de
christelijke arbeidersbeweging «De
Volksmacht» wijzen er op dat niet
iedereen zoals een gezooide kool
de houding wenst te volgen dewel
ke de ACV leiding uitstippelt. De
redaktie van het blad zit danig
verveelt met haar kommentaar
maar schrijft toch onomwonden het
volgende: «De globale christelijke
arbeidersbeweging waarin alle
deelorganisaties verbonden zijn,
heeft uitdrukkelijk gekozen voor
één partij: Niet uit pure liefde voor
die partij, maar vanuit de overtui
ging dat in de huidige situatie via
deze ene partij de politieke
draagkracht van het ACW het best
kan doorgedrukt worden», en ver
der: «De verhouding ACW-CVP
zoals we die momenteel kennen
hoeft evenwel geen eeuwige wet
matigheid te zijn. Elke periode kan
nieuwe situaties en verhoudingen
meebrengen».
Niettemin zijn wij «socialisten» er
van overtuigd dat er moet naar
gestreefd worden om zoveel moge
lijk mensen in eenzelfde strijd en
doelstelling te verenigen en te mo
biliseren om het patronaat te laten
verstaan hoe ze de verdere evolu
tie van deze krisis opvatten en
welke de alternatieven zijn van de
arbeidersbeweging
Debunne haalde ook woorden van
lof aan voor de Vlaamse Socialis
ten die als enige partij een amen
dement hebben inqediend om de
inkomsten boven 1,5 miljoen frank
een extra solidariteitsbelasting te
laten betalen. Wij hadden dit be
drag liever nog wat lager gezien
maar dan lijkt het helemaal niet
haalbaar meer.
Wat baat het een alternatief te
stellen waarvan we op voorhand
weten dat het niet realiseerbaar is.
De SP- wenst in deze omstandig
heden een politiek te voeren met
beide voeten op de grond. Een
trapsgewijze politiek met een grote
haalbaarheid en de zekerheid dat
de arbeiders belangen optimaal
verdedigd kunnen worden.
We mogen zeker nu de mensen
geen snoesjes wijsmaken. Hoe
men het ons ook vanuit liberale en
extrimistisch linkse hoek laat voor
schemeren, toch kunnen we ons
niet van de indruk ontdoen dat de
publieke opinie het met deze stra
tegie eens is. Voorzichtigheid is
geboden.
We weten wel dat onze kameraden
van uiterst links ons deze taktiek
kwalijk nemen. Maar het is niet
moeilijk om het alternatiefsteeds
verder van de realiteit te verleggen
en gesprekken met eender wie on
mogelijk te maken.
Ik stel vast dat we met dit stand
punt dicht bij de publieke opnie
staan. In De Volksmacht van 12
december schrijft de redaktie:
«Een akkoord is er niet gekomen.
Men kan dat betreuren maar geda
ne zaken nemen geen keer Het
komt er nu op aan te zien hoe
regering en parlement zonder ak
koord hun verantwoordelijkheid
zullen opnemen. Een verantwoor
delijkheid die we hoe dan ook moe
ten zien vanuit economische en
financiële realiteiten waar we voor
staan. Na nieuwjaar zal men vanuit
de feiten gewoon verplicht worden
onmiddellijk verder te onderzoeken
hoe kan voorkomen worden dat
een aantal sociale verworvenhe
den niets als een kaartenhuis in
mekaar zouden storten. Dit is geen
demagogie, dit zijn nuchtere
feiten».
Een opinie die de SP dus deelt met
de christelijke arbeidersbeweging
en waarvan we geloven dat ook
Debunne ze kan bijtreden.
Meer is duidelijk dat de beide vak
bonden de klemtonen leggen op
andere beleidspunten en we stel
den dan ook vast dat in deze om
standigheden het ABVV verder
gaat dan het ACV. We zullen daar
niet blindelings lopen zoals uiterst
links en liberalen zouden wensen,
ze hebben beiden maar een doel:
de socialisten uit de regering!
Toen we in De Voorpost stelden
dat de PVV de massale afdankin
gen aan de stad, die ze zelf willen,
zou misbruiken om ze nadien aan
de regering kont te doen. waren
onze woorden nog niet koud of in
de column van de PVV schreef
men reeds: Waar is de tijd dat we
jammerden om het feit dat Aalst
een slaapstad was? Nu scoren we
een buitensporig werkiozencijfer».
Dezelfde partij schuift een groot
deel van de krisis toe aan Debun-
nen en Houthuys.
We zouden opnieuw De Volks
macht kunnen citeren die op 10
oktober reeds schreef: «En dan
hoor je in de liberale commentaren:
kijk maar eens, naar al de misbrui
ken... en de vakbonden verzetten
zich tegen gelijk welke besparing...
en de vakbonden hebben in dit
land de feitelijke politieke touwtjes
in handen. En nog meer van die
demagogische nonsens. Over de
reële nood van al wie echt van
vervangingsinkomens moet leven,
hoor je vanuit liberale hoek nooit
een zinnig woord. Men kent deze
realiteiten niet». Tot daar het blad
van de christelijke arbeidersbewe
ging.
Het zijn inderdaad geen dagen om
triomfalistisch te doen voor de ar
beidersbeweging in het algemeen,
er is geen overschot te verdelen.
De oorzaken van de huidige so-
ciaal-ekonomische krisis verwijzen
duidelijk naar het failliet van de vrije
markteconomie en... ook naar de
staalharde realiteit van de Poolse
arbeider die pas nu er in slaagt om
zich echt te organiseren, in een
socialistisch land.
De vrees is meer dan aanwezig dat
rechts probeert het solidariteitsbe
ginsel van de arbeidersklasse te
doorbreken. Deze katastrofe moet
kost wat kost vermeden worden.
Roger D'Hondt
Voor Allen wil volgend jaar nog meer en degelijker informatie
verstrekken over het Arrondissement Aalst. Daaraan kan
iedereen meewerken door ons tijdig op de hoogte te brengen
van allerhande manifestaties zoals tentoonstellingen, milieu
bijeenkomsten, sportmanifestaties, bedrijfssluitingen, beto
gingen, gemeenteraden, en meer van die zaken.
Wie wenst kan korrespondent worden van ons blad. Wij
zoeken immers dynamische jonge (en andere) mensen die
graag schrijven over de gebeurtenissen in hun streek, die er
wat voor voelen om free-lance aktief te zijn voor ons weekblad.
Belangstelling? Neem dan vlug kontakt op met het secretariaat
van de SP-federatie, Houtmarkt 1 te Aalst een vraag naar Chris
Vancoppenolle of Roger D'Hondt (tel.: 053/70.51.51 of
21.73,71). Doe er wat aan. Voor Allen rekent op uüü
De Redaktie
Nog een goeie week en ons dier
baar vanderland (la partrie) gaat
dus zijn 151ste jaar in. Van de
aangekondigde grootse vieringen
en plechtigheden rondom ander
halve eeuw België is weinig in huis
gekomen. Gelukkig maar, zouden
we zeggen, en vermoedelijk zullen
we de volgende gouden jubeleum
niet meer hoeven te vieren.
Slechts een paar overjarige sabel
slepers, meestal een paar woorden
Frans wauwelende chichi-madam-
men en de overblijfselen van wat
men doorgaans noemt «de vader
landslievende verenigingen» heb
ben het narrenspel meegespeeld.
In Aalst zelf het treffendste voor
beeld: in de Keizershallen met
plaats voor 3000 man, een trieste
bedoening voor welgeteld 130 man
en een paardekop. We kunnen ons
alleen maar verheugen dat het me
rendeel der weldenkende Vlamin
gen het 150 jaar België-circus heeft
gelaten voor wat het waard was:
een ramp.
Het was echter des te schrijnender
dat in Vlaanderen ook nog politici,
die zich op het socialisme beroe
pen, te vinden waren om deze
ultieme konsekratie van de nunitai-
re Belgische staat en van ons his
torisch (of beter toevallig) konings
huis van Saksen-Coburg te blijven
toejuichen.
Wat valt er immers te vieren voor
ons socialisten? Weinig, als we
maar goed beseffen dat de Belgi
sche staat als geen ander door het
kapitaal in het leven werd geroe
pen en juist nog door dat kapitaal
wordt aaneengehouden.
150 jaar België dus. En bijna even
veel jaren van zichtbare uitbuiting
van de arbeiders door het kapitaal,
jaren van miskenning van demo
cratische rechten en vrijheden, tot
nu door te trekken (zie maar wat
gebeurt met gastarbeiders, sta
kers, linkse betogers, abortus,
enz...), jaren van taaldwang.
Vooral ook 150 jaar dominatie van
de kerk en het katholieke cultuuri
dioom en het fnuiken van groepe
ringen met een voor haar tegen
strijdige filosofische gezindheid.
Deze anekdote uit 1973 (cfr. M.R.
in Knack van 21 mei 1980) zou in
elk ander land ondenkbaar zijn: dat
de preekstoel het enige communi
catiemiddel was waarlangs aan de
bevolking van Herdersem werd
kenbaar gemaakt dat de waterlei
ding in de loop van de volgende
week zou worden afgesloten, zodat
de «goddeiozen» en misverzui-
mers van dit dorpje uit onze eigen
federatie dan nog wel van deze
mededeling onwetend bleven.
We zullen niet zover gaan met te
beweren, zoals bepaalde malkon-
tente Vlamingen, dat slechts
Vlaanderen ons Vaderland is, in de
overtuiging dat België maar een
soort filiaal van Frankrijk is, en dat
al van in 1830.
In 1912 reeds schreef de Waalse
socialistische voorman Jules Des-
trée in zijn fameuze brief aan ko
ning Albert iets dat erop neerkwam
dat er geen Belgen bestonden
maar slechts Walen en Vlamingen.
Maar kom, 68 jaar later wordt de
(nog steeds) unitaire staat toch
gevierd.
De opgetutte bootjes, voorstellen
de onze negen provincies, zijn in
derdaad de rivieren afgevaren, on
ze Bauduin heeft hier en daar een
Te Deum bijgewoond, flink handjes
geschud en zelfs in Antwerpen ij
lings op de loop mogen gaan voor
misnoegde Vlamingen. De stich
ting die hij met zijn naam vereert
heeft ook ter gelegenheid een paar
prijzen uitgedeeld. Die voor So
ciaal-cultureel werk bvb, en hoe
kan het anders, aan iemand die
ergens tussen de Westvlaamse
Kemmel en andere Rode molsho
pen aan christelijke cultuuropbouw
doet. We konden ook juichen om
de prijs voor ontwikkelingswerk.
Vooreerst was er als compensatie
na links-progressieven een troost
prijs voor de Zuidamerikaanse filo
soof en alfabetisatiepedagoog
Paulo Freire maar anderzijds ook
het ophemelen van de conservatie
ve Amerikaanse politicus Robert
MacNamara, vroegere minister en
nu de grote manitou van het Inter
nationaal Monitair Fonds.
Viering of niet, hetgeen georgani
seerd werd heeft niettemin weer
aanzienlijke miljoenen aan de ge
meenschap en Jan met de pet
gekost. Gelden die alleszins in de
huidige crisissituatie beter besteed
konden worden dan als huldeblijk
(vanzelfsprekend met de nodige
recepties en vreetpartijen) voor het
hoofd van onze uitvoerende macht,
de belangrijkste overbodige instel
ling van het land.
We hebben hoger geschreven dat
we vermoedelijk de volgende vijftig
jaar België niet meer zouden moe
ten vieren. Zal het echter met een
«republiek Vlaanderen» beter gaan
voor de arbeiders. Voor de niet
CVP'ers? En zal die afscheiding er
ten andere zo vlug komen? We
denken van niet vooral als de tradi
tionele Vlaamse Beweging nog
steeds blijft zweren tussen een bij
na infantiel radikalisme en een
sfeer van kompromissen met de
Belgische staat. Het mag gezegd
dat ook onze SP'ers niet altijd kon-
sekwent Vlaams denken en hande
len onder het mom van de nationa
le betrokkenheid en noden van de
arbeiders.
Wat we dus moeten doen is
konkreet de dubbelzinnigheid van
de traditionele flaminganten aan
klagen, nietsbetekenende slogans
als «Republiek Vlaanderen» en
woordenkramerij zoals «Na de Bel-
gique a papa geen Vlaanderen a
papa» van een positieve inhoud
voorzien, en terzelfdertijd trachten
de overheersing van het katholieke
cultuuridioom tegen te gaan en zo
mogelijk tedoorbreken.
Pas dan zal er door de socialisten
terecht massaal kunnen gevierd
worden.
Chris Vancoppenolle
Jules Desirée in 1912, «Sire. il n'y a pas de Beiges».
