Familiefeest «Voor Allen»!
Doe zoals de ontelbare sympathisan
ten die dit niet wilden missen verleden
jaar.
Kom op 13 september 1981 naar de
Gavers te Geraardsbergen voor het
grootste gezinsfeest uit het arrondis
sement.
Met deelname van alle SP en CSC
afdelingen, een enig kader, ontelbare
attracties en... een prachtig weertje
verzekerd.
POLITIEKE HEMEL
KLAART TERUG OP
FL
11 JULI-TOESPRAAK MARC GALLE
DOET STOF OPWAAIEN: «OVERHEID DIENT NIET
OM BROKKEN VAN DE PRIVÉ TE LIJMEN»
'1 i Y
EDITORIAAL
11 JULI:
VLAAMSE EN
SOCIALE STRIJD
BINNENIN
Jean Jaurès
'1
Milieunieuws
Christenen voor het
socialisme
CVP-Geraardsbergen
Cresco v.z.w.
MEDEWERKERS OPGELET!!
Ook «Voor Allen» gaat met vakantie.
Gelieve er dan ook rekening mee te houden
dat het weekblad niet zal verschijnen op 24
en 31 juli.
De teksten voor het nummer van 7 augustus
kunnen wel reeds op het federaal secreta
riaat bezorgd worden.
VLAAMS
[WEEKBLAD
LLEN
Vrijdag 17 juli 1981
43' jaargang nr. 29
Weekblad van de S.P.
Redaktie - Administratie - Publiciteit:
Houtmarkt 1 te 9300 AALST
Tel.: 053/70.51.51 - Postrekeningnr. 000-0952464-21
Maandabonnement: 40 fr. - Jaarabonnement: 450 fr.
Verantwoordelijke uitgever: Willy Vernimmen, Houtmarkt 1, 9300 Aalst
Na de afgelopen weekend gehouden 11 juli-toespraken werden twee
verklaringen van vooraanstaande socialistische politici door de pers
in de verf gezet. Rik Boel had het in Brussel over de welvaart en in
Aalst zei hij daarover dat er voor Vlaanderen vandaag geen reden
tot triomfalisme bestaat. «Wij moeten er zelf over beslissen of de
nationale economie verder moet worden opgedeeld, maar wij
Vlamingen beschikken nu zelf over de democratische middelen om
onze ontvoogdind te voltooien,» konkludeerde de voorzitter van de
Vlaamse Raad.
In Halle zei Marc Galle in een opgemerkte toespraak over «geweste
lijke planning, openbaar industrieel initiatief en buitenlandse han
del» (drie onderwerpen die de laatste weken het politiek forum
beroeren) dat het overheidsbeleid niet steeds gebruikt mag worden
om de brokken van de privé-sector te lijmen.
Een synthese van zijn toespraak volgt hieronder (Roger D'Hondt).
Het meest akute probleem waar
mee de Vlaamse economie te kam
pen heeft is ongetwijfeld de werk
loosheid. Het stilvallen van de we
reldvraag, de stagnatie van de bin
nenlandse markt, de technologi
sche evolutie, de rationalisaties en
de grondstoffenspeculaties hebben
sinds medio 1974 de economische
groei bruusk doen afzwakken. De
ze ontwikkeling komt bijzonder
hard aan in termen van tewerkstel
ling als men rekening houdt met het
feit dat juist in deze periode een
sterke toename valt te noteren van
de beroepsbevolking. Zowel demo
grafische als sociologische oorza
ken liggen hieraan ten grondslag.
Zonder de individuele eigenheid
Abraham Ruiz belicht de
markante Franse socialisti
sche figuur Jean Jaurès. Lees
Pag-
Een nieuw bosdecreet voor
gesteld alsook reglementen
voor het komende jachtsei
zoen vindt men op pag.
Valère Foucquart brengt een
eerste van drie bijdragen op
pag-
Is het beleid van de CVP
zo'n weldaad voor Geraards-
bergen? Pol. Itiek overtuigt
U van het tegendeel op pag.
Een en ander is onaanvaard
baar voor de socialisten in
het Oudenaards stedelijk
zwembad. Lees pag.
van de ondernemingen te verwaar
lozen kan gesteld worden dat ca.
65% van het bedrijfsleven in
Vlaanderen behoort tot de traditio
nele sectoren die geen onmiddellij
ke groeivooruitzichten hebben.
Kenmerkend voor de economische
toestand is voorts het gebrek aan
risicodragend kapitaal, zodat ook
de investeringen onvoldoende zijn
om een daadwerkelijke relancebe-
weging vanuit de privé-sector op
gang te brengen. Op die manier is
de overheid bijna verplicht om zelf
risicodragend kapitaal ter beschik
king te stellen, maar dit gebeurt
meestal pas als de moeilijkheden
zeer groot zijn, zodat de reddings
kansen hierdoor al vaak gehypothe
keerd zijn.
De klemtoon moet echter vanwege
de overheid gelegd worden op be
drijven die nog toekomstgericht
zijn.
Voor bedrijven die blootstaan aan
internationale concurrentie worden
de productiekosten vaak te hoog
geacht. Rekening houdend met de
waarde van onze munt en met de
evolutie van de productiviteit zijn
de Belgisphe loonkosten trouwens
niet uit de hand gelopen: tussen
1971 en 1981 daalde de Belgische
loonkost, uitgedrukt in nationale
munt, met 1,3% t.o.v. 17 konkur-
rerende landen. De belangrijkste
handicap voor het bedrijfsleven
wordt dan ook gevormd door het
huidig rentepeil dat in ons land
nooit geziene rekordhoogten heeft
bereikt. Naast de rentelasten druk
ken ook de grondstoffenprijzen en
meer in het bijzonder de energiep
rijzen in aanzienlijke mate op de
bedrijfsresultaten.
Naast de zoéven vermelde scha
duwzijden kenmerkt de Vlaamse
economie zich niettemin door een
reeks positieve krachten. In de eer
ste plaats is het zo dat ca. 35% van
onze industrie nog over belangrijke
groeimiddelen beschikt. In vergelij
king met andere landsdelen ligt dit
kengetal vrij hoog. Het gaat hier
vooral om bedrijven in de chemie,
machinebouw, gevorderde elektro
techniek, fijnmechaniek en opti
sche industrie.
Daarnaast beschikt het Vlaamse
gewest nog over tal van troeven
zoals de hoge en toenemende scho
lingsgraad van de beroepsbevol
king, de aanwezige know-how, de
centrale en maritieme ligging, de
goede verkeersinfrastruktuur, enz.
De uitdaging waarvoor we nu staan
bestaat erin om dit alles optimaal te
benutten met het oog op het schep
pen van verruimde en duurzame
tewerkstellingsmogelijkheden. Het
regionaal plan zal hierbij als impe
ratieve richtlijn dienen te fungeren.
De verwachtingen inzake de privé-
investeringen zijn op korte termijn
Ongunstig, zodat, naast maatrege
len ter stimulering van de partiku-
liere investeringsneiging een be
langrijke investeringsinspanning
van de overheid moet uitgaan. Het
jongste regeerakkoord stelt dat het
openbaar economisch initiatief in
Vlaanderen een volwaardige plaats
moet krijgen naast het privé-initia-
tief. Het gaat niet op om, zoals in
het verleden al te vaak is gebeurd,
de overheid na de mislukkingen
van het privé-initiatief, te laten op
draaien voor een virtueel failliet
bedrijf, met de werknemers als gij
zelaars.
lees door pag. 4
S Bf'
Terwijl bijna iedereen druk bezig was met de voorbereiding van zijn of
haar vakantie, en de ophefmakende prestaties van sommige landgenoten
in de Tour de France dagelijks de krantekoppen haalden, was het de
jongste dagen opnieuw bijzonder onrustig op het politieke front.
Sedert Mark Eyskens een drietal maanden geleden de fakkel overnam van
zijn partijvriend Wilfried Mariens werd ons land immers geconfronteerd
met de zoveelste opeenvolgende «mini-crisis».
Oorzaken van de recente onenigheid tussen de twee grootste regeringspar
tijen, CVP en PS, waren enerzijds de benoeming van de Waalse socialist
Monfils op de Belgische Dienst voor Buitenlandse Handel, en anderzijds
de rel rond het opstellen van de overheidsbegroting 1982.
Nu kan de benoeming van Monfils door Minister Urbain misschien wel als
provocerend ervaren worden daar ergeen voorafgaandelijk overleg
gepleegd werd tussen de meerderheidspartijen, doch de CVP, die terzake
het hardst van leer trok, heeft in dit verband van niemand lessen te leren
en zou beter eerst in eigen boezem kijken vooraleer anderen te beschuldi
gen. Talloze benoemingen zonder voorafgaande consultatie staan immers
op haar aktief.
Tekenend is echter wel dat de CVP-leiding in deze sociaal-economisch
rampzalige tijden meer oog heeft voor topbenoemingen dan voor een
industrieel relance- en tewerkstellingsbeleid en zelfs bereid is erg grote
risico's te nemen indien haar een strobreed in de weg gelegd wordt.
Het tweede knelpunt, dat eveneens tot uiting kwam tijdens de lunch
aangeboden door Premier Eyskens aan de voorzitters van de meerder
heidspartijen, betrof de voorbereiding van de begroting 1982.
Het had er even de schijn van dat de PS, die in dat verband morgen een
congres organiseert, het er op aanlegde de budgettaire werkzaamheden te
vertragen of zelfs uit te stellen tot men de standpunten kende ingenomen
tijdens dat congres.
Nauwelijks was de herrie rond deze incidenten wat bekoeld of in
socialistische middens werd vernomen dat er tussen CVP-regeringsleden
en liberale voormannen contacten zouden plaatsgehad hebben, o.a. in
verband met een liberale wissel.
Na heel wat tegenstrijdige verklaringen terzake ontkende Premier tenslot
te het bestaan van deze contacten, doch de algemene indruk bleef dat er
toch wat aan de hand geweest was.
Nu lijden oppositieleden wel niet aan een of andere besmettelijke ziekte,
en zijn er trouwens in en buiten het Parlement wel altijd informele
contacten tussen politici van diverse strekkingen, toch moet het gezegd
zijn dat het voeren van maandenlange geheime onderhandelingen op zijn
minst strijdig is met elke vorm van politieke déontologie en niet
bevorderlijk is voor het in stand houden van een serene sfeer binnen de
regering.
Als al deze incidenten tenslotte iets duidelijker hebben gemaakt dan was
het wel het opvallend gebrek aan enig vertrouwen binnen de huidige
regeringscoalitie.
Voortdurend leven wij in een pre-electorale sfeer, en het minste incident
wordt door sommigen aangegrepen om een regeringscrisis uit te lokken.
Steeds duidelijker blijkt ook dat in al deze aangelegenheden de SP de
enige regeringspartij is die consequent bij haar standpunt blijft en haar
verantwoordelijkheden durft te nemen.
De CVP is structureel verdeeld en Tindemans is het er enkel om te doen in
afwachting van zijn vertrek naar Europa, zijn imago van Vlaanderen
populairste figuur hoog te houden. Bij de PS is geen coherente strategie
merkbaar en dient Guy Spitaels zich te bevestigen ten opzichte van de
linkerzijde binnen zijn partij, terwijl de PSC de handen vol heeft met het
CEPIC-schandaal.
Niettegenstaande de naald van de politieke barometer intussen niet meer
op veranderlijk lijkt te staan, laten de recente incidenten er weinig twijfel
over bestaan dat begin dit najaar het uur van de waarheid zal slaan voor de
huidige regeringscoalitie.
Absolute waakzaamheid blijft derhalve geboden, al zijn we ervan over
tuigd dat onze partij zich geen zorgen hoeft te maken inzake het al of niet
uitschrijven van nieuwe verkiezingen.
V olks vertegen woordiger
Paul Van der Niepen
Door de overwinning van elf juli
1302 werd de annexatie van Vlaan
deren door Frankrijk voorkomen
en begon een democratische perio
de in de geschiedenis van de
Vlaamse Steden. Het graafschap
behield zijn onafhankelijkheid en
dat feit was uiterst belangrijk voor
de geschiedenis van de Nederlan
den en ook voor de verdere ontwik
keling van West-Europa. Over de
Guldensporenslag schreef Hendrik
Conscience in 1838 zijn hartstoch
telijke «Leeuw van Vlaanderen»,
een brok volkse romantiek, die ook
in 1981 in het Vlaamse land is
blijven nazinderen. De sinds eeu
wen sluimerende Vlaamse gedachte
ontwaakte uit haar lethargie en
zelfs eenvoudige Vlamingen gingen
bewust strijden voor het behoud
van hun taal en hun eigenheid.
De arbeidersbeweging heeft in de
Vlaamse Beweging altijd in hoofd
zaak een sociale strijd gezien i.p.v.
een loutere taalstrijd. Eedje An-
seele was vóór een Vlaamse Hoge
school, zonder er ooit geestdriftig
voor te kunnen worden. «De taal
alleen baat de arbeiders niet» vond
hij, «hun moet ook tijd en vooral
middelen worden gegeven. Wil de
Vlaamse Beweging een sociale be
weging worden, dan zullen wij de
eersten zijn om toe te treden!»
Eén van de oudste socialistische
leuzen is «Vrede en brood» en uit
die simpele woorden spreekt het
verlangen van de gewone man en
vrouw om hun dagelijkse boterham
te mogen verdienen in een wereld
die niet door twisten en oorlogen
wordt verscheurd. Bij de oprichting
van de Belgische Werklieden Partij
in 1885 stelden de stichters materi
ële lotsverbetering boven intellec
tuele vorming, en verloren aldus
misschien de Vlaamse eisen op taal
gebied enigszins uit het oog. Het
was echter geen afwijzing van die
gerechtvaardigde taalstrijd, veeleer
een noodzakelijke en realistische
correctie ervan.
In zijn «Kritiek der Vlaamsche Be
weging» één van de merkwaar
digste en belangrijkste documenten
die de Vlaamse Beweging ooit
voortbracht gaf August Vermey-
len naast harde kritiek ook blijk
van een ongeveinsde bewondering
voor de onwrikbare beginselvast
heid van vele Vlaamse strijders:
«En echte karakters hebben we
gehad, opgestaan uit alle streken
van Vlaanderen, mannen met ster
ken en ernstigen wil, die zich door
niets lieten afschrikken en tot het
einde toe dorsten gaan, door alles
dóór. Oprechte mensen zijn die
altijd geweest, ronde en taaie
Vlaamse gemoederen, rotsvast,
met een gloed en een diep gevoel,
rechtschapen genoeg om nooit den
zin der dadelijke waarheid te ver
liezen. En, op het ogenblik dat ik
vele opvattingen van het tegen
woordig flamingantisme wil te keer
gaan, moet ik mijn hogen eerbied
uitdrukken voor zovele kerels van
flaminganten, die, hoe eng hunnen
inzichten me soms ook schijnen
mogen, voor hun gezindheid alles
op het spel zouden zetten en zich
laten kapotmaken als 't moest».
Tot daar het citaat van August
Vermeylen.
lees door pag. 4
