Onbeschaamde chantage
B.B.T.K.
NIET VERGETEN
OM HET VERZET
TE ORGANISEREN
lil
«Voor Allen» - 29 januari 1982 - 5
De nieuwe spoorwegtunnel: een oude socialistische optie
m
Wie zonder zonde is werpe de eerste steen!
16.345 F
10.500 F
16.345 F
26.845 F
Neen, neen... nooit!
B.B.T.K.
Aalst Dendermonde
naarde
Ronse/Oude-
Algemene Ledenvergadering
Sociale afbraak, loons
vermindering, beperking van de vakbondsvrijheid
voor de werknemers
Verrijking, Cadeaux uit de staatskas voor het patro
naat, de rijken
De B.B.T.K. roept U op tot verzet en
verwacht U op de Algemene Ledenverga
dering.
En de index?
De verdediging van de in
dexkoppeling heeft een
tweevoudig doel: het ver
hinderen van een devalua
tie en de er mee gepaard
gaande geldspekulaties, en
het vrijwaren van de
koopkracht van de werk
nemers.
Geen aarzeling meer, geen
afwachtende houding: er
staat teveel op het spel.
Het maandblad van de S.P.-leden
Slechts 200 fr. per jaar
Vernieuw uw abonnement of neem er een.
Stort nu de som van 200 fr. op P.R. 870-0001030-26 van CSC-
Vormingswerk, Houtmarkt 19300 Aalst.
Neem een abonnement op
VOOR ALLEN
Vervolg van pag. 1
VA: Vanwaar die terughoudend
heid en tegenkanting?
PVN: «Dat hing natuurlijk samen
met de politieke kleur van de ver
schillende ministers van Verkeer
uit die periode. Blijkbaar gunde
men het socialistische bestuur een
dergelijke verwezenlijking niet.
Dat daarmee het algemeen belang
geschaad werd, was voor deze men
sen blijkbaar geen probleem.»
VA: In de tweede regering G. Eys-
kens-A. Cools (21 jan. 1972-22
nov. 1972) zou de socialist Delmot-
te minister van Verkeer worden. In
hoeverre werd het tunneldossier
hierdoor beïnvloed?
PVN: «Er werd onmiddellijk con
tact opgenomen met de minister.
Deze beloofde er bij de NBMS te
zullen op aandringen om de behan
deling van het dossier te bespoedi
gen. Op 23 maart 1972 al werd op
het gemeentehuis een vergadering
belegd met het economisch expan
siecomité, de NMBS en het ge
meentebestuur. Op 7 juli 1972
na een persoonlijke tussenkomst
van de minister werden door de
spoorwegen aan het gemeentebe
stuur de volgende ramingen over
gemaakt:
1. Verkeerstunnel onder spoor Ni-
nove: raming 14 miljoen (aanslui
tingen en verlichting niet inbe
grepen).
2. Verlenging reizigerstunnel: ra
ming 19 miljoen (zonder toegangs
wegen).
Teneinde verder schot te krijgen in
de afwikkeling van het probleem
werd op 18 december 1972 opnieuw
een werkvergadering belegd op het
Ministerie van Verkeerswezen. De
NMBS verklaarde echter dat ze
zich later zou uitspreken over de
tunnel, waardoor dit probleem ver
der op de lange baan geschoven
werd.
Op 26 februari 1973 werd met de
bevoegde instanties uiteindelijk
een nieuwe vergadering gehouden.
De spoorwegen schatten de kost
prijs van de reizigerstunnel op
nieuw op 19 miljoen. Nieuw was
echter dat de kosten, evenals de
kosten van de aan te leggen parking
en de toegangswegen, door de ge
meente dienden gedragen te wor
den. Ook het bewakingspersoneel
bij de ingang van de tunnel zou ten
laste vallen van de gemeente. We
gens de enorme kosten van dit
projekt, beloofde de NMBS een
raming op te stellen van een alter-
Senator Paul Van der Niepen: «Laten we de voorgeschiedenis van dit
dossier niet vergeten. Wat de huidige meerderheid ook moge beweren, het
zijn de socialisten geweest, die zich jarenlang voor het verwezenlijken van
dit dossier hebben ingezet.»
natief voorstel, dat een loopburg
van de parkeerplaatsen op de Kou
ter naar de bestaande perrons zou
omvatten. De ontgoocheling bij de
socialisten was natuurlijk erg groot.
De val van de regering en het
daarmee gepaard gaande verdwij
nen van minister Delmotte waren
natuurlijk niet vreemd aan de har
de houding die de NMBS opnieuw
innam.»
VA: Als ik het goed voorheb, was
er ook nog een plan van het Minis
terie van Openbare Werken?
PVN: «Dat klopt. Dit ministerie
opteerde voor een nieuwe verbin
dingsweg naar Liedekerke met
hieraan gekoppeld een verkeers
tunnel onder de spoorwegen. Ook
voor deze oplossing zou de NMBS
streng voorbehoud maken. Wegens
de controverse tussen de diverse
betrokken instanties werd door het
College van Burgemeester en Sche
penen op 27 december 1973 per
soonlijk kontakt opgenomen met
de Minister van Verkeerswezen om
uiteindelijk een beslissing te ne
men, teneinde tot de praktische
uitwerking ervan te kunnen over
gaan. Het gemeentebestuur opteer-
In onze huidige crisistijd wordt méér en méér de steen geworpen naar de
zogenaamde «profiteurs» van de Staat of gemeente; naar personen en
gezinnen die om één of andere reden moeten beroep doen op het
«bestaansminimum».
Welnu, een recent onderzoek (aug. 1981), uitgevoerd door de werkgroep
«Armoede» toonde aan in hoeverre deze gezinnen kunnen «profiteren van
de Staat».
Deze werkgroep berekende een socio-vitaal minimum op basis van het
minimumbudget van een gezin, bestaande uit man vrouw 2 kinderen
tussen 10 en 14 jaar.
Volgend cijfermateriaal spreekt boekdelen.
Minimum-budget voeding per week
Augustus 1981
Vlees
Vis
Groenten
Ontbijt avondmaal
Allerlei
Totaal (per week)
Andere uitgaven (per maand)
600 F
180 F
320 F
1.140 F
185 F
2.425 F
Drank
Woning (huur, verwarming, electr.)
Verzorging
Kleding
Huishoudartikelen
Vervoer
Vrije tijd
1.720 F
7.450 F
1.405 F
3.240 F
610 F
1.280 F
640 F
Voor het socio-vitaal minimum betekent dit dus per maand:
Voeding:
Andere uitgaven:
Als dit standaardminimum doorgetrokken wordt naar andere types
gezinnen, en we vergelijken dit met het huidige bestaansminimum,
bekomen we:
Type gezin
kindergeld
minimum
bestaans
verschil
noodzakel.
minimum
M V 2 kd 100%) 26.845 F
19.769 F
- 7.076 F
M V 1 kd 86%) 23.085 F
16.139 F
- 6.946 F
M V 70%) 18.790 F
13.660 F
- 5.130 F
Alleenstaande 43%) 11.545 F
9.835 F
- 1.710 F
Besluit:
Als de lezer de budget-posten even nauwkeurig bekijkt dan zal hij merken
dat het hier inderdaad uiterst minimale uitgaven betreft voor een gezin met
4 personen.
Ga maar gewoon eens na wat er met het voorhanden zijnde geld kan
gekocht worden!
Het is, meen ik, duidelijk dat met de huidige overheidssteun in geen enkel
huishouden het minimaal geschatte socio-vitaal minimum bereikt wordt.
Met het huidig bestaansminimum kan men niet menswaardig leven.
En zeggen dat de huidige CVP-PW coalitie hierin nog wil beknotten...
men zegge het voort!!
Erwin FRANCEUS.
de, gezien de veeleisendheid van de
spoorwegen, voor de voor onze
gemeente minst dure en meest eco
nomische oplossing. Op 27 mei
1974 diende het Ministerie van
Openbare Werken bij het Gemeen
tebestuur een opmetingsplan in,
waarop de verbindingsweg met Lie
dekerke werd voorzien. Deze zou
het station kruisen en verder een
rechtstreekse verbinding geven met
de wijk Kouter. In dat verband
werd op 14 oktober 1974 een bij
eenkomst belegd met alle betrok
ken diensten. Op deze vergadering
werd beslist dat gezien de omvang
van het projekt, de coördinatie van
de plannen zou worden toever
trouwd aan de Economische Raad
van Brabant.
Tot grote ontsteltenis werd hierbij
verzaakt aan de vroeger aangegane
financiële toezeggingen. Hierdoor
vielen de werken niet meer ten
laste van het Wegenfonds, maar
zou het de gemeente zijn die de
werken diende uit te voeren met
staatstoelage.»
VA: Wat voor de gemeente niet
haalbaar was. Hiermee was de so
cialistische meerderheid er aan
voor zijn jarenlange inspanningen
om dit dossier er door te krijgen. In
1976, na de bestuurswisseling en de
participatie van de CVP in het
Schepencollege, kon het blijkbaar
wel?
PVN: «Met de bestuurswisseling
werden de plannen blijkbaar dade
lijk uit de kartons gehaald. Bij de
NMBS waren de interesse en de
bereidheid nu wel aanwezig om aan
dit aanslepend probleem een oplos
sing te geven. De huidige meerder
heid heeft hierbij ontegenspreke
lijk van de jarenlange inspanningen
en het gedane werk van de socialis
ten gebruik kunnen maken. Mede
door de inzet en de verdere inzet
van onze socialistische ministers en
parlementsleden zal na twintig jaar
bakkeleien dit projekt kunnen ver
wezenlijkt worden. Dat de CVP de
pluim op de hoed zal willen steken
is tenslotte niet zo belangrijk. Dat
de vele pendelaars waar het ons
toch om te doen was - het in de
toekomst een stuk gemakkelijker
zullen hebben, daar komt het voor
ons op aan.»
Interview Werner Van den Stockt
Het verzet in de bedrijven die het
slachtoffer zijn van de inleverings
verplichting, opgelegd door de re
gering, krijgt stilaan vorm en in
houd. Dit is maar goed ook. Wat er
momenteel van de werknemers
geëist wordt, loopt werkelijk de
spuigaten uit.
De rechts-liberale regering van
Martens V voelt niet de minste
schaamte de arbeiders en bedien
den van noodlijdende bedrijven
10 en meer te doen inleveren op
hun loon, willen ze dat hun werkge
ver toch nog overheidssteun ont
vangt, steun die dan meestal onont
beerlijk is voor een (voorlopig) be
houd van hun job. Deze handels
wijze vormt zonder meer onbe
schaamde chantage. De rechten
van de arbeiders, vastgelegd in Kol-
lektieve Arbeidsovereenkomsten
worden zonder enig pardon ge
woon genegeerd. Al wat vroeger
overeengekomen werd tussen de
vakbonden en het patronaat wordt
door Martens, De Clercq, Gol e.a.
naast zich neergelegd. Niet alleen
uit vakbondsstandpunt bekeken, is
dergelijke handelswijze onaan
vaardbaar. Gans het systeem van
de Kollektieve Arbeidsovereen
komsten wordt immers ontkracht
door de miskenning van de uit
werkselen van dergelijke overeen
komsten. Tevens wordt er een hy
potheek gelegd op de in vele sekto
ren zeer behoorlijke sociale relaties
die tussen patronaat en werkne
mers ontstonden ten gevolge van
die CAO's. De vrijheid van onder
handelen wordt misschien echter
nog het meest beknot door het
ingrijpen van de regering. We ko
men immers tot een «te nemen of te
laten»-toestand die niet anders dan
voor een massa sociale troebelen
zal zorgen.
Dat de liberale Martens regering
nog andere scherpe pijlen op haar
boog heeft, is genoegzaam bekend.
De 3% inlevering op lonen, wed
den en sociale uitkeringen is er één
van. Het patronaat zal op deze
wijze 70 a 76 miljard minder beta
len aan loonkosten. In concreto
betekent dit dat de koopkracht van
Jan-met-de-pet met maar liefst 44
miljard zal verminderen. Dat deze
vermindering aan koopkracht op
zijn beurt ernstige repercussies zal
inhouden voor de tewerkstelling in
verscheidene sektoren, wordt blijk
baar volledig uit het oog verloren
door de heren ministers. Minister
van financiën De Clercq gaat echter
nog een stap verder. Deze vindt
immers de vooropgezette 170 mil
jard besparingen nog te weinig.
«Besparingen» is echter een vlag
die zijn lading niet dekt. Echte
besparingen vallen er immers zeer
weinig te verwachten. En de min of
meer echte «besparingen» die er
zullen komen (zoals bijv. de ver
mindering van personeel in de
overheidssektor) zullen dan nog re
sulteren in een grotere werkloos
heid... Zonder twijfel zal het leeu
wenaandeel van de 170 miljard ge
vonden worden door de instelling
van een schandalige reeks lasten in
o.a. de sektor van de sociale zeker
heid. Over serieuze maatregelen,
zoals een belasting op grote fortui
nen of een beperking van de ku-
mul, worden uiteraard door de ver
mogende blauwselblauwe ministers
met geen woord gerept hoe
dacht U anders?
Het is bijgevolg duidelijk dat de
arbeiders zullen moeten opdraaien
voor de door het patronaat ge
maakte knoeiboel. De multinatio
nals, holdings maar ook wel kleine
ondernemingen die in het verleden
liever hun reusachtige winsten op
maakten of verduisterden in plaats
van deze te investeren in research
en werkgelegenheid, krijgen thans
een reddende hand aangereikt door
dezelfde blauwe ministers samen
met hun groene handlangers, zelfs
van het ACV, die zich voor altijd
blameren t.o.v. de arbeidersbewe
ging. Ondertussen schreeuwen zij
echter moord en brand in verband
met de onderdrukking van het
Poolse volk en Solidariteit. Niet
alleen in Polen nochtans, maar ook
bij ons hier, tracht de regering de
sociale klok tientallen jaren achter
uit te zetten. Dergelijk streefdoel
moet daarom met alle mogelijke
middelen bekampt worden. Het ge
vaar wordt alarmerend groot...
Dirk De Pauw
Het arbeidersverzet tegen het
«Diktaat van Rechts» zal spoedig
tot uiting komen. De arbeiders aan
vaarden niet teruggedreven te wor
den naar een toestand van rechte
loosheid en de «staat van behoefte»
zoals dit in de vorige eeuw het geval
was.
De strijd tegen het meedogenloze
patronaat - gesteund door een
rechtse regering - moet gevoerd
worden door alle werknemers: ar
beiders, agenten van openbare
diensten, bedienden.
In het bijzonder richt ik me hier tot
de bedienden omdat, in het verle
den althans, in dit gewest de be
dienden in mindere mate aan de
syndikale strijd deelnamen.
Er kan geen twijfel over bestaan:
de bedienden uit de warenhuizen,
de banken, de nijverheid, de ge
zondheidsdiensten, in welke onder
neming ook tewerkgesteld, moeten
zich klaar houden voor de aktie!
We staan voor een fundamentele
keuze: ofwel toelaten dat de werk
nemers verarmen terwijl het patro
naat zich verrijkt en aanvaarden
dat men de sociale zekerheid (geba
seerd op de solidariteit) kapot
maakt ofwel strijden voor een sa
menleving gekenmerkt door solida
riteit, een juister verdeling van de
rijkdom en van de lasten, en be
staanszekerheid voor allen. Dit is
een historische strijd!
Intussen vindt het A.C.V. dat men
eerst moet weten wat de «Volks-
machtwetten» zullen inhouden.
Heeft het A.C.V. de regerings
verklaring dan niet gelezen?
Het is duidelijk, indien de vakbon
den NU niet reageren, zal deze in-
dienst-van-het-patronaat-staande
regering ongebreideld het offensief
tegen de arbeiders voeren. «Politie
ke stakingen» zegt men. Bedrijft
een vakbond «politiek» wanneer hij
de index verdedigt, opkomt voor de
tewerkstelling, strijdt voor het be-
Zaterdag, 30 januari 1982
Volkshuis, Aalst, om 14.30 uur
houd van de sociale zekerheid, zich
inzet voor de vrijwaring van de
koopkracht van de werknemers?
Een vakbond die deze voor de
werknemers essentiële belangen
niet verdedigt, verliest zijn be
staansreden (en dat heeft met ge
loofsovertuiging niets te maken!).
Eens de Volmachtwetten uitge
voerd zal het veel moeilijker zo niet
onmogelijk zijn, deze ongedaan te
maken. Een dergelijke gang van
zaken zal de arbeidersklasse ont
moedigen en het verzet verzwak
ken waardoor men voor het patro
naat nieuwe wegen opent tot nog
verder gaande maatregelen tegen
de werknemers. De ACV-leiding
weet dit. Waarom dan die zogezegd
«afwachtende houding»? Waarom
krijgen de ACV-militanten geen
volledige informatie?
Het is het patronaat om veel meer
te doen dan om de index zelf. Het
wegvallen van de index (en daar
stuurt het patronaat op aan) biedt
het patronaat en de geldmachten
nieuwe kansen tot geldspekulaties.
Een woordje uitleg. Een devaluatie
van de frank zal de prijzen, dus de
levensduurte, doen stijgen. Ge
volg: een stijging van de index en
een aanpassing van de lonen.
Schaft men de index af, dan kan het
patronaat rustig de frank doen de
valueren zonder nadien indexaan
passingen te moeten vrezen. En
dan wordt het eenvoudig: men wis
selt vele miljarden frank om in een
buitenlandse munt, men devalueert
de frank, en men wisselt de buiten
landse munt terug om in zoveel
meer Belgische frank. Een klein
kunstje om miljarden te verdienen,
zo simpel is dat.
Een devaluatie verarmt de gewone
man en verrijkt de kapitalisten.
De werknemers aanvaarden geen
«Diktaat van Rechts». De werkne
mers zeggen «neen» aan de verar
ming, «neen» aan de uitbuiting.
De werknemers kunnen rekenen
op het ABW.
De BBTK wil zich ten volle inzet
ten in de strijd die komen gaat. Om
de leden volledig te informeren en
in telichten over de evolutie van de
toestand (onder andere over de
houding van het ACV) houdt
B.B.T.K. een Algemene Ledenver
gadering op zaterdag 30 januari
1982. Met de meeste klem doe ik
een oproep aan de B.B.T.K.-leden
om aanwezig te zijn.
Herman Van Herzeele
Gewestelijk Sekretaris B.B.T.K.
Voor een jaarabonnement: 450 fr., maandabonnement:
40 fr.
Storting op 000-0952464-21
of inschrijvingsformulier te sturen aan:
VOOR ALLEN, Houtmarkt 1 te 9300 Aalst.
Naam:
Adres:
neemt een abonnement op «Voor Allen».
O Ik stort op rekeningnummer 000-0952464-21
O De plaatselijke bode mag komen ontvangen.
