WEEKBLAD
VLAAMS
Hoeveel tekort op begroting De Clercq?
S.P.-FEDERATIE AALST
Een zware strijd
Hoe zeker is de Sociale Zekerheid in België
Jongerenmars tegen
j eugdwerkloosheid
op weg naar Brussel
T weej aar lij ks administratief
en statutair congres
Vrijdag 23 april 1982
44* jaargang nr. 17
Weekblad van de S.P.
Volgende week komt uitein
delijk dan toch de begroting
1982 in het Parlement aan de
orde. Deze begroting die
sterk aandoet als vijgen na
Pasen het jaar 1982 gaat
straks zijn vijfde maand in
laat in alle geval weinig
rooskleurige beelden zien.
Dirk DE PAUW
Deze werklozen vertrekken vanuit Gent naar Aalst.
Sinds maandag zijn jongeren uit verschillende steden
op stap naar Brussel om er zaterdag 24 april deel te
nemen aan de «Jongerenmars tegen jeugdwerkloos
heid» Meer uitgebreide informatie over de mars en
een dossier over jeugdwerkloosheid vinden jullie op
pag. 7.
Bij het invoeren van de So
ciale Zekerheid na de ja
ren 40-44 op 1 april 1945
door de socialistische eerste
minister Achiel Van Acker,
door de rijken satirisch ge
noemd Achiel Charbon maar
in werkelijkheid de vader
van het Belgisch Sociaal Ze
kerheidssysteem, vooral ge
steund op het voor de socia
listen grote principe van de
«solidariteit» lag de bedoe
ling voor de arbeidende be
volking een verzekering te
geven tegen alle risico's van
het werkersberoep «van de
wieg tot aan het graf», tegen
een verplichte solidaire bij
drage verplichte verzeke
ring bedrag afgezonderd
van het bruto loon.
Uiteindelijk, gedaan met het sys
teem van openbare armen bijstand,
die de vroegere machtshebbers zo
graag toepasten zogezegd uit mede
lijden, maar op totale willekeurige
basis die geleek op aalmoezen uit
delen.
Betrekkingen in
openbare dienst
binnen de E.E.G. pag.
Afbraak van
sociale zekerheid
Ger
Gera
Zondag 25 april 1982 om 9 uur stipt
Redaktie - Administratie - Publiciteit:
Houtmarkt I te 9300 AALST
Tel.: 053/70.51.51 - Postrekeningnr. 000-0952464-21
Maandabonnement: 40 fr. - Jaarabonnement: 450 fr.
Verantwoordelijke uitgever: Willy Vernimmen. Houtmarkt I, 9300 Aalst
Terwijl de raming van de CVP-
PW regering het heeft over een
tekort van 252 miljard, lijkt het
echte tekort zich veel meer om en
bij de 300 miljard te situeren. Eind
vorig jaar sprak huidig Minister van
Financiën Willy De Clercq stoute
taal toen hij een tekort van 200
miljard als maximum toelaatbaar
aanwees. Amper vijf maand later is
dit utopisch cijfer volledig aan dig
gelen geslagen. De regering heeft
nochtans niets onverlet gelaten om
ten koste van de werkende man het
begrotingstekort zo klein mogelijk
te houden. De radicale aanslag op
het indexcijfer, een onzer belang
rijkste sociale verworvenheden, de
inleveringen op inkomsten van ver
schillende aard, inkrimping van so
ciale tegemoetkomingen, enz. bete
kenen meer dan eenvoudig een stap
achteruit voor het welvaartspeil van
de arbeider en de bediende.
Het is reeds ten overvloede in onze
socialistische pers geschreven en
bewezen dat deze rechtse regering
op sociaal vlak een ware ramp bete
kent voor de doorsnee Belg. Het
rampzalige van deze regering ligt
echter nochtans niet alleen in haar
sociale afbraak-beleid. Naast het
feit dat de CVP en de PW de
kleine man volledig en alleen voor
de economische krisis laten op
draaien, ligt er nog een veel groter
gevaar verscholen in de schepping
van een zekere sfeer ten voordele
van het patronaat. Door de voort
durende aanvallen in de rechtse
pers, pers die trouwens door nag al
te veel SP-militanten gelezen
wordt, worden de socialisten met
alle zonden van Israël overladen.
Als men CVP en PW mag gelo
ven, beleeft men vandaag een mo
derne uitgave van een oud sprookje
als Roodkapje. Terwijl de boze
wolf, in casu de socialisten en de
vakbonden, steeds schrokkiger in
de maatschappij delen tot zich nam
die hem niet toekwamen, is thans
de tijd gekomen om Roodkapje,
het onschuldige patronaat, van die
boze plaag te bevrijden. Voor die
bevrijding zullen dan wel voor
noemde partijen zorgen. CVP en
PW sparen zich moeite noch kost
om de linkerzijde honderd ten hon
derd aansprakelijk te stellen voor
de economische recessie. Het pa
tronaat is volgens hen lange jaren
het machteloze slachtoffer geweest
van de vakbonden, terwijl deze
steeds door de socialistische rege
ringspartner het hand boven het
hoofd gehouden werden. Maar niet
alleen de SP wordt in deze kritiek
niet gespaard. Ook Jan-met-de-pet
krijgt regelmatig een veeg uit de
pan. Zo wordt er ons voortdurend
voorgehouden dat het in feite de
arbeider zelf is die aan de basis van
de crisis ligt. Het belangrijkste ar
gument dat hiervoor aangewend
wordt, is het voorwendsel dat wij
jarenlang boven onze stand geleefd
hebben. Dat de te hoge lonen ver
antwoordelijk waren voor de te
loorgang van onze nijverheid en
dus tewerkstelling... Dit zijn zuive
re drogredenen! Toch wordt door
de voortdurende herhaling van der
gelijke prietpraat zand in de ogen
gestrooid van velen onder ons, en
niet in het minst in de ogen van de
christelijke arbeidersbeweging. Het
grote gevaar schuilt er dan ook in
dat inderdaad velen zich beginnen
te bewegen in het door de regering
voorgekauwde denkschema. Op
deze manier effent deze regering,
en achter hen mede het grootkapi
taal, zich een weg om in de nabije
toekomst schoon schip te maken
met syndikalisme en links in het
algemeen. Deze door CVP en PW
nagestreefde mentaliteitswijziging
is het grootse gevaar dat thans de
arbeider bedreigt. Deze bedreiging
is ongetwijfeld rechtstreeks veel
minder voelbaar dan een directe
aanval op bijvoorbeeld het index
cijfer. Ze is daarom nochtans niet
minder gevaarlijk. Als de rechtse
krachten in dit land hun linkse
vijand een «krisis-schuldcomplex»
kunnen opdringen, verliest deze
laatste zonder twijfel zijn
slagkracht. En dan zullen veel erge
re sociale rampen dan een index
wijziging aan de orde van de dag
zijn. Terwijl thans nog het plan tot
hervorming van de sociale zeker
heid, afkomstig uit het liberaal-
doctrinaire brein van ene preten
tieuze Guy Verhofstadt, in verschil
lende kringen op misprijzen ont
haald wordt, zou het best kunnen
gebeuren dat op middellange ter
mijn het als een redding brengend
Paard van Troje de sociale zeker
heid binnen gevoerd wordt...
U kent de leuze nog (of u hebt er
ten minste nog over gehoord)
de kerk: «Houdt gij de mens dom»
- het mensdom
de rijken: «wij houden ze arm» -
loonslaven - uitbuiting goedkope
arbeidskracht.
De financiering van de Sociale Ze
kerheid, die aanvankelijk aan de
basis lag van systeem om het goed
te laten funktioneren, stelde ieder
een, die erbij betrokken was, voor
zijn verantwoordelijkheid, t.t.z.:
De werkers - door de hierboven
verplichte sociale zekerheidsbijdra
ge op de verdiende lonen of
wedden.
De patroons - de winstgenieters uit
de arbeid van de werkers moesten
ook solidair zijn, storten een patro-
nale bijdrage.
De staat - die zou instaan voor de
betaling van de ontbrekende bij
dragen van de arbeiders, die door
inaktiviteit om allerlei reden, geen
bijdragen konden storten wegens
overmacht, t.t.z. bij werkloosheid -
bij ziekte - bij invaliditeit - bij
beroepsziekte - bij legerdienst,
enz...
Het systeem van financiering was
zo sluitend en de sociale zekerheid
zo doeltreffend, dat ook andere
kategorieën die geen loontrekkers
waren, verzochten om ook opgeno
men te worden of te mogen toe te
treden tot het systeem van de socia
le zekerheid, onder andere:
de zelfstandigen, de geestelijkheid,
huispersoneel, vrije beroepen.
Onder druk van hun politieke ver
tegenwoordigers en de onderschei
dene reaktionaire regeringen of re
geringsleden, werd ook bedongen
dat aan deze kategorieën, zelfs zon
der dat zij de gelijkwaardige bijdra
ge als de loonarbeiders en weddet-
rekkende betaalden, aanspraak
maakten op dezelfde sociale voor
delen.
De staat de gemeenschapsgelden
zouden wel dienen om de te
korten van deze bijdragebetalers
aan te zuiveren.
Konkrete afspraken met de rege
ringen werden gemaakt, in den be
ginne werden de staatstoelagen wel
betaald, maar... en dan begon het.
De regeringen begonnen zich te
onttrekken aan de aangegane ver
bintenissen, de afgesproken staats-
bijdragen werden bepeuterd, ver
minderd om ten slotte tot zero
frank en zero centiemen te worden
herleid.
De noodzakelijke voorziene reser
ves werden aangesproken, gemani
puleerd, overgedragen, om ten
slotte door de staat te worden aan
geslagen, zogezegd wegens de
moeilijke financiële toestand van
de staat.
Op de koop toe, zagen de medici en
verzorgingsinstellingen «brood» in
de sociale zekerheid, stegen de
soorten behandelingen in de no
menclatuur, kortom, de ziektever-
zorging aan erelonen en specialisa
ties werden te fel uitgebreid en...
het financieel débacle was be
gonnen.
Er werd niet tijdig ingegrepen, van
een Nationale gezondheidsdienst
wou men niet weten, men liet alles
zijn vrij beloop met het onvermij
delijke resultaat «Financiële moei
lijkheden».
Het heeft er de schijn van, dat dit
door de reaktionaire krachten zo
gewild wordt, dat het sociale zeker
heidssysteem zou verdwijnen en
men keert terug naar een algemene
verarming tot aalmoezen.
Deze regering versnelt de financië
le aftakeling nog door de onderne
mingen onder allerlei vormen vrij
stelling van bijdragen toe te staan,
onder het mom van de tewerkstel
ling te bevorderen, of door al de
nog bestaande reserves in sommige
sektoren weg te nemen.
Dat in dergelijke omstandigheden
de Sociale Zekerheid gewild «onze
ker» wordt, zal iedereen begrijpen.
En de verschillende- bevolkingsla
gen aktieven arbeiders - be
dienden - zelfstandigen - vrije be
roepen - kunnen beginnen morren
op de inaktieven werklozen -
zieken - invaliden - pensioenen
dat de bijdragen nog eens zullen
opgetrokken worden om het finan
cieel evenwicht van de sociale ze
kerheid te bereiken.
De reaktie staat er dan niet ver
meer af om de «solidariteit», de
hoeksteen waarop het stelsel van de
sociale zekerheid is opgebouwd, af
te breken en dan hebben zij hun
doel bereikt: De socialistische ze
kerheid, een socialistische verwe
zenlijking ter bescherming van de
werkers, weggeveegd.
Het is in dit kader, dat gans de
regeringspolitiek Martens V
Declercq dient gezien, de «sociale
afbraak».
En op de hoop toe hebben zij van
de kristendemokratie nog «vol
machten» gekregen om hun siniste
re politiek nog rapper te kunnen tot
een voor hen goed einde te
brengen.
Of de werkers uiteindelijk, ook de
A.C.V. leden, dit spelletje gaan
begrijpen en laten begaan, dat is de
vraag.
In ieder geval zal de S.P. en de
socialistische organisatie dit nooit
nemen en met des te meer verbeten
heid de strfjd voeren.
Alleen als het moet.
Met de kristenen arbeiders, des te
beter.
De Smeyter Georges
Agenda:
1. Welkomstwoord door congresvoorzitter Europarlementair
Willy Vernimmen.
2. Administratief gedeelte:
a) Toelichting werkingsverslag SP-CSC 1980-1981 door Chris
Vancoppenolle, arrondissementeel secretaris d.d.
b) Financieel verslag door Freddy Van Den Bossche, arron
dissementeel penningmeester.
c) Financieel verslag «Voor Allen» door T. De Sutter, pen
ningmeester «Voor Allen»
d) Bespreking en goedkeuring nieuw arrondissementeel
statuut.
e) Verkiezing van:
1. De leden van het arrondissementeel statuut
2. De arrondissementele voorzitter en ondervoorzitter.
3. De leden van het uitvoerend arrondissementeel bestuur.
4. De leden van de bestendige financiële commissie.
f) Benoeming van de arrondissementele secretaris.
g) Verkiezing van de leden van de Algemene Raad.
h) Voordracht van:
1. De leden van het Partijbureau
2. De leden van de Addministratieve Commissie.
3. Voorbereiding Nationaal Congres van 8-9 mei 1981
- Bespreking nationaal congresverslagen.
- Politieke toelichtingen door Gemeenschapsminister Mare
Galle en Europarlementair Willy Vernimmen.
4. Slottoespraak door de arrondissementele voorzitter.
Zaal «De Marbol» (Volkshuis), Markt 15, Geraardsbergen
Oorspronkelijk was 1 mei een ware strijddag. De strijddag van hen
die uitgebuit, verdrukt en miskend waren. Met de sociale veroverin
gen en de groeiende welvaart werd 1 mei steeds meer een feestdag
waarop in dankbaarheid diegenen werden herdacht, die deze
lotsverbeteringen door hun inzet en opoffering hadden weten af te
dwingen.
Vandaag heerst er opnieuw angst en onzekerheid. Honderddui
zenden jongeren, vrouwen en ouderen vinden geen werk meer. En
ondanks allerlei verkiezingsbeloften neemt hun aantal onder de
Rooms-Blauwe Regering in een versneld tempo toe. Zieken en
gehandicapten vragen zich bezorgd af hoe zij het morgen moeten
rooien nu de Regering Martens-De Clercq ook hen zwaar aanpakt.
Gepensioneerden, waarvan drie vierden het moeten stellen met een
maandelijke inkomen van minder dan 15.000 F, worden evenmin
gespaard en vragen zich bezorgd af wat nog allemaal boven hun
hoofd hangt.
De internationale toestand is eveneens ver van rooskleurig en de
krankzinnige bewapeningswedloop doet het gevaar voor een nu
cleair konflikt in Europa toenemen.
Reden te over om van deze 1 mei opnieuw een ware strijddag te
maken. Om krachtig te protesteren tegen de hoogst onfatsoenlijke
houding van P.V.V. en C.V.P.
Meer centen voor U, beloofden de liberalen, terwijl ze thans op
allerlei manieren in de zakken van de gewone mensen zitten. Maak
zelf de rekening: meer belastingen (benzine 1 F), meer bijdragen
(pensioenen 0,75%), meer afhoudingen (vakantiegeld 7%), meer
remgeld (verdubbeling).
Meer jobs, zei ook de P.V.V. en er komen dit jaar 60.000 werklozen
bijHet moet trouwens gezegd worden dat de ministers De Croo en
Coens, om er maar enkele te noemen, hun best doen omdat het er
nog meer souden zijn.
En de C.V.P., die zo de mond vol had over de gezinsvriendelijk
heid, doet nu de gezinnen tweemaal betalen. Vooreerst door het
aantasten van de koopkracht door middel van de nog slechts
gedeeltelijke indexering, de devaluatie, de vermindering van het
vakantiegeld en de werkloosheidsuitkeringen. Daarbij wordt alles
duurder: benzine, trein, bus, koffie, vakantie, tabak, post, tele
foon.. Bovendien is het duidelijk dat de prijzen uit de hand lopen
en dat voor het eerst sedert vele jaren, de inflatie terug naar de 10%
klimt, en waarschijnlijk zelfs nog hoger. En waar is de fameuze
kindvriendelijkheid van de C.V.P. gebleven nu elk gezin, ongeacht
zijn inkomen, het op jaarbasis met 7.000 F kindergeld minder zal
moeten stellen?
En terwijl aan de meest bescheiden inkomens zware offers worden
gevraagd, die voor velen onder hen een waar drama betekenen,
blijft de C.V.P.-P. V. V.-regering geschenken uitdelen. Vooreerst
aan de grote holdings, door het afschaffen van de belasting op hun
superwinsten. Vervolgens door de grote belastingontduikers weer
vrij spel te geven. Verder ook door de eigenaars van luxe-villa's een
royale belastingsvermindering toe te kennen en door de BTW op
goud en dure kunstvoorwerpen te verlagen. Onnodig te zeggen dat
de grote kapitaalbezitters bovendien gouden zaken doen en hele
maal niet inleveren, wel integendeel. Dat deze Rooms-Liberale
Regering daar geen schaamtegevoel aan overhoudt, zal wel niemand
verwonderen.
De Vlaamse Socialisten hebben nooit gezegd dat in deze moeilijke
tijden geen offers moeten worden gevraagd. Wel hebben we steeds
met de meeste nadruk erop gewezen dat de bescheiden en middel
grote inkomens daarbij buiten schot moesten blijven en dat hun
koopkracht moest worden gegarandeerd. We hebben ook steeds
gesteld dat de andere groepen, van wie wel een inspanning wordt
gevraagd, het recht hebben te weten wat daarmee gebeurt; met
andere woorden, dat hun inspanning moest worden gekoppeld aan
waarborgen inzake nieuwe investeringen, tewerkstelling, bevorde
ring van de uitvoer en dies meer. Dit is totaal wat anders dan de
manier waarop de Regering Martens-De Clercq tewerk gaat en 140
miljard aan de bedrijven geeft zonder enige waarborg inzake
tewerkstelling en zonder verplichte tegenprestatie inzake herstel van
onze economie. Maar hoe kan het ook anders, wanneer zoveel
P.V.V.- en C.V.P.-prominenten deel uitmaken van banken en
holdings? Dit is dan ook het ware gelaat van deze C.V.P.-P. V.V.-
Regering.
Voeg daarbij het feit dat het Parlement buitenspel werd gezet en de
steeds groter wordende greep van de Regering op pers, radio en
televisie. Want de stem van de oppositie moet zoveel mogelijk
worden gesmoord.
Om tegen dit beleid op te trekken staan wij er in Vlaanderen zo
goed als alleen voor. Het A.C.V. legt nu en dan wel eens stoute
verklaringen af maar laat Martens en De Clercq in feite begaan. Het
verschil tussen de woorden en de daden van de christelijke vakbond
wordt steeds groter.
Het is dan ook onze plicht de motor te vormen om deze nefaste
regeringspolitiek om te buigen naar een nieuwe beleid, waarbij de
koopkracht wordt hersteld, de grote financiële groepen ertoe
worden verplicht een toekomstgericht industrieel beleid te voeren,
de tewerkstelling opnieuw als prioritair wordt aangezien, de munt
weer conseqwent wordt verdedigd, de fiskale en ander fraudes
krachtig worden bestreden en waarbij de sterkste schouders ook de
zwaarste lasten dragen.
Het zal een zware strijd worden, want de financiële groepen en hun
neo-liberale vrienden zullen niets onverlet laten om van hun
herwonnen macht maximaal te profiteren. Daarom moeten alle
progressieven de handen in elkaar slaan. Daarom moet 1 mei een
massale strijddag worden. Enkel op die manier kan dit nefaste neo
liberale beleid een halt worden toegeroepen. Ook enkel op die wijze
kan de Regering er van worden weerhouden in ons land nieuwe
kernwapens te installeren.
Karei Van MIERT
