Socialistisch weekblad
«Voor een sociaal
en groen Europa»
Schitterend SP^Congres als start
van Europese Verkiezingen
Va
Fanatisme!
Voor de arbeidersklasse heeft de staatshervorming
ook negatieve kanten
3S~?
Programma:
Groen en sociaal
Een evenwichtige lijst
Aan de slag
Het Aalsters cultureel centrum «De Werf» was zondag laatstle
den het mooie decor voor een echt schitterend partijcongres ter
voorbereiding van de Europese verkiezingen op 18 juni e.k.
Zowel organisatorisch, inhoudelijk als qua belangstelling
werd het een echte voltreffer. Zowel het grote auditorium als
de balkons, samen ruim 600 aanwezigen, zaten afgeladen vol
toen congresvoorzitter Lydia Maximus het startsein gaf tot de
werkzaamheden.
René Stabel
De Sociale Zekerheid
De ionen en de
arbeidsvoorwaarden
Redaktie - Administratie -
Publiciteit:
Houtmarkt 1, 9300 AALST
Tel. 053/70.51.51
Postrekeningnr. 870-0002726-73
Maandabonnement: 60 fr.
Jaarabonnement: 720 fr.
Verantwoordelijke uitgever:
René Stabel, Houtmarkt 1,
9300 Aalst
Vrijdag 3 maart 1989
51* jaargang nr. 9
Een zéér klein gedeelte van een bomvol Aalsters Cultureel Centrum, (ca. 600 deelnemers)
Minister van PTT Marcel Colla gaf
de aanwezigen toelichting bij het 55
pagina's tellende ontwerpprogram
ma. Dit programma beantwoordt
trouwens volledig aan het eerder
door de Unie der Socialistische Par
tijen van de Europese Gemeen
schap aangenomen Manifest.
Belangrijkste klemtonen liggen op
een sociaal rechtvaardig en milieu
vriendelijk Europa. Accenten die
steeds terugkwamen in diverse tus
senkomsten vanuit de federaties en
in de gelegenheidstoespraken van
Karei Van Miert, Wim Kok en
Frank Vandenbroucke.
Zo wil men o.m. een verdere de
mocratisering van de Europese In
stellingen. Op politiek vlak kan dat
best door o.a. de milieu-organisa
ties nauwer bij het beleid te betrek
ken (de SP-federatie Aalst had
rond die problematiek trouwens
nogal wat tekstamendementen in
petto), de Europese Commissie te
versterken en door het Europarle
ment meer bevoegdheden en kon-
trolemogelijkheden te verschaffen.
Op economisch vlak krijgt de socia
le korrektie van de interne markt
absolute prioriteit. Met de zin «Eu
ropa is méér dan een supermarkt»
vatte lijsttrekker, onze volksverte-
genwoördiger Mare Galle trouwens
die programmaklemtoon kernach
tig samen.
De SP pleit anderzijds eveneens
voor de 35 urenweek, een gemeen
schappelijke economische stimule-
ringspolitiek en een zog. «charter
van sociale rechten», waaronder
het recht op arbeid en sociale ze
kerheid. Ook dient het sociaal
overleg tussen werkgevers en werk
nemers georganiseerd te worden
zodat Europese CAO's kunnen af
gesloten worden. Ook centraal
staat de bescherming van vak
bondsafgevaardigden. Belangrijk
luik in het programma is de kultu-
rele dimensie, met eerbied voor de
verschillende talen en culturen in
Europa (treffend verwoord door
Kd. Mare Galle), maar ook met de
verdediging van fundamentele
waarden als verwerping van elke
vorm van fanatisme, racisme en
xenofobie. Uiteraard werd ook de
modernisering van de nucleaire
korte afstandswapens afgewezen en
werd de oproep van PVDA-boeg-
beeld Wim Kok tot boycot van de
invoer van Zuidafrikaanse steen
kool in alle Europese havensteden
met applaus beantwoord.
Het programma werd uiteindelijk
op één onthouding na unaniem
door het congres aangenomen.
Freddy Willockx, die de kandida
ten voorstelde, herinnerde eraan
dat de SP in 1984 méér dan 28%
van de stemmen kreeg, wat resul
teerde in vier zetels (o.m. Willy
Vernimmen). Deze uitslag dient nu
geconsolideerd te worden. De lijst
biedt daar wel de verwachtingen
voor. Ze is dan ook zeer evenwich
tig, zowel qua aantal mandataris
sen, vrouwen, jongeren als ver
tegenwoordigers uit de federaties.
Zoals reeds eerder vermeld draagt
Mare Galle de zware verantwoor
delijkheid van lijsttrekker. Op de
tweede plaats verruimingskandi
daat (in aansluiting met Door-
braak-kandidaat Jef Ulburghs) en
Leuvense prof Lode Van Outrive,
gevolgd door de uittredende SP-
Europarlementairen Marijke Van
Hemeldonck en Fonny Boesmans.
Jarenlang kregen wij praktisch dagelijks gruwelijke oorlogs
beelden te zien op ons T. V.-scherm over de oorlog tussen Iran
en Irak.
Deze oorlog maakte ons duidelijk tot wat fanatisme (in dit
geval op basis van het Islamitisch geloof) kan leiden.
Nu deze oorlog eindelijk voorbij is, heeft het regime van de
«ayatholla's» een ander slachtojfer nodig om het fanatisme
onder de bevolking van Iran wakker te houden.
Het slachtoffer is de schrijver Salman Rushdie geworden, die
met alle mogelijke zonden tegen de Islam wordt overladen en
op wiens hoofd een prijs is gesteld door het regime van Iran.
Dit fanatisme (een vorm van fascisme?) werd dan ook terecht
door de Europese gemeenschap veroordeeld omdat het één
van de fundamentele rechten die wij in Europa kennen,
namelijk de persvrijheid, in het gedrang brengt.
Het is aan ons, socialistische beweging, om er voor te zorgen
dat deze kwestie echter geen aanleiding mag zijn om een
latente hassenraat aan te wakkeren. De rechtse bewegingen in
ons land zullen uiteraard proberen om hier munt uit te slaan,
de «gastarbeidersproblematiek» wordt door hen reeds uitvoe
rig misbruikt op elektoraal vlak.
Wij als socialisten, moeten er ons echter van bewust zijn dat de
«gastarbeiders» inderdaad als «gast» naar hier werden ge
haald, en dat wij als goede «gastheer» ook verantwoordelijkhe
den hebben tegenover onze «gasten».
De vier "roergangers" van de SP-Iijst: v.l.n.r. Mare Galle, Lode
Van Outrive, Marijke Van Hemeldonck en Fonny Boesmans.
Lijstduwers zijn de ministers Luc
Van den Bossche en Louis Tobback
voor de effectieve kandidaten,
Marcel Colla en Willy Claes bij de
plaatsvervangers. Twee plaatsen
zijn voorlopig nog gereserveerd
voor representatieve figuren uit de
kunst- en cultuurwereld en/of land-
bouwmiddens. De lijst kreeg de
unanieme goedkeuring van het con
gres op zes onthoudingen na.
De SP heeft alle redenen om de
Europese verkiezingen met opti
misme in te gaan en het electorale
hoogtepunt van de vorige stembus
slag te evenaren. Onze federatie
dient uiteraard met de lijsttrekkers-
figuur Mare Galle hoe dan ook
bijzondere inspanningen te doen
om een rekordscore te bereiken.
De inzet van alle militanten uit
onze afdelingen is dan ook essen
tieel. In deze optiek was het dan
ook verheugend dat zoveel partij
genoten onze oproep tot deelname
aan het congres beantwoordden.
Onze gemeende dankt voor deze
eerste, weliswaar kleine inspan
ning, maar toch! Onze dank ook
aan de vrienden uit de afdeling
Aalst die zaterdag én zondag paraat
stonden om een en ander organisa
torisch mee te helpen beredderen.
Last but not least, ook onze dank
aan de musici van de Aalsterse Big
Band die o.l.v. Kd. Odilon Mortier'
het congresgebeuren in optimale
doen sfeervol omkaderden. Uiter
aard is het onze plicht namens alle
aanwezigen Mare Galle een dikke
«merci» te zeggen voor de door
-hem achteraf in de zalen van het
Belfort aangeboden receptie. Ook
deze was organisatorisch een vol
treffer en een primeur die bij vol
gende congressen zeker navolging
verdient. En nu aan de slag, partij
genoten. Een pré-campagne gaat
van start in de periode 1 maart - 1
april; vanaf 1 mei zetten we er dan
onophoudelijk de beuk in.
Chris Vancoppenolle
Dat het noodzakelijk was de unitaire staatsvorm van het vroegere
België te hervormen, zal de meest verstokte unitarist niet in twijfel
trekken. De recente grondwetswijziging was een belangrijke stap
naar een communautaire pacificatie.
Toch is ook hier waar dat «iedere medaille een keerzijde heeft». Niet
dat we kritiek hebben op de federalisering. Wel willen we wijzen op
de wellicht niet te vermijden negatieve gevolgen van de staatshervor
ming voor de werknemers. We hebben het over de «Sociale
Zekerheid» en «de lonen en arbeidsvoorwaarden».
De Sociale Zekerheid blijft beho
ren tot de bevoegdheid van de
centrale overheid. Dit moet zo blij
ven. Raken aan het nationaal ka
rakter van de Sociale Zekerheid
zou leiden naar separatisme en tot
een groeiende ongelijkheid in be
handeling tussen Vlaamse en Waal
se zieken, werklozen, gehandikap-
ten en gepensioneerden.
Sommige, vooral extreem-rechtse
groepen, dringen er op aan om ook
de Sociale Zekerheid te federalise
ren. Ze gebruiken daarbij het argu
ment dat het huidige systeem
Vlaams geld naar Wallonië doet
vloeien.
We ontkennen dit verschijnsel niet;
de veroudering van de Waalse be
volking, meer beroepsziekten en
arbeidsongevallen als gevolg van
een verouderde, zware industrie.
meer werkloosheid wegens de in
dustriële aftakeling hebben voor
gevolg dat de Waalse werkende
mensen, in vergelijking met de ar
beiders in Vlaanderen, meer be
roep moeten doen op de Sociale
Zekerheid.
Al wie zich beroept op de solidari
teit kan geen bezwaar hebben tegen
een beleid dat deze solidariteit in
de praktijk omzet, zonder rekening
te houden met tijdelijke commu
nautaire twisten. De Sociale Zeker
heid steunt niet op de gemeen
schappen maar op het individu, op
iedere werknemer die door het be
talen van zijn bijdrage deel uit
maakt van die grote groep van
werknemers die door onderlinge
solidariteit zich willen veilig stellen
tegen ziekte, werkloosheid en
noem maar op. Of die werknemer
een Waal is of een Vlaming, doet
niet terzake. Immers, nu kost Wal
lonië inderdaad relatief meer aan
de Sociale Zekerheid dan Vlaande
ren. Maar het is best mogelijk dat
zich in de toekomst een omgekeer
de situatie voordoet. Daarbij, in
dien zou blijken dat de Antwer
penaars meer kosten aan de Sociale
Zekerheid dan bijvoorbeeld de
Vlamingen, gaat men dan «provin-
cialiseren»?
De arbeidersklasse heeft alle be
lang bij het behoud van het natio
naal karakter van de Sociale Zeker
heid. De banken en de verzeke
ringsmaatschappijen integendeel,
zouden baat hebben bij een teloor
gang van de Sociale Zekerheid. De
takken die nu gedekt zijn door de
Sociale Zekerheid zouden zij kun
nen «privatiseren», wat betekent
een nieuwe bron van inkomsten
voor de financiële instellingen en
de verzekeringsmaatschappijen.
Zolang de vakbonden hier een kor
date houding aannemen is het ge
vaar dat men de Sociale Zekerheid
zou federaliseren, zeer gering. In
deze materie is de houding van het
ABW zeer duidelijk: de Sociale
Zekerheid moet nationaal blijven.
Wat de zienswijze van het ACV
betreft, daarover bestaat minder
duidelijkheid. Dit komt omdat het
ACV een meer federale structuur
kent dan het ABW. Ook kent het
ACV twee bediendenvakbonden;
een Vlaamse, de Landelijke Be
diendencentrale, en een Waalse, de
Centrale Nationale des Employés.
Beiden samen zijn ze een van de
grootste' centralen binnen het
ACV. De beide bediendenbonden
hebben aldus een grote invloed in
het ACV.
De enige garantie voor de vrijwa
ring van ons stelsel van Sociale
Zekerheid is op dit ogenblik het
ABW. Dat is toch ook al heel wat.
Het tweede gevaar dat voortvloeit
uit de staatshervorming is het uit
een groeien van de loon- en werk-
voorwaarden. Een toenemende on
gelijkheid is schadelijk voor de ge
zamenlijke solidariteit en strijd
vaardigheid. Bijvoorbeeld, indien
het uit-mekaar-groeien zou verder
gaan kan het in de toekomst gebeu
ren dat een kassierster bij Maxi in
Vlaanderen een ander loon ver
dient dan een kassierster van een
Maxi in Luik. Komen we tot een
verschil per regio van de loon- en
werkvoorwaarden dan zal ook de
solidariteit van de werknemers in
deze regio's worden aangetast.
Van patronale zijde is men er zich
van bewust dat collectieve arbeids
overeenkomsten per regio de strijd
vaardigheid van de vakbond onder
mijnen. Het is dus niet te verwon
deren dat het metaal-patronaat
weigert een nationaal akkoord af te
sluiten voor de bedienden. Men zal
dus verplicht zijn te onderhandelen
op het vlak van de provincies, wat
kan aanleiding geven in de toe
komst tot akkoorden voor de
Vlaamse provincies en akkoorden
voor de Waalse provincies. Dit zou
voor het patronaat de kans schep
pen de ene groep arbeiders uit te
spelen tegen de andere.
In vakbondskringen stelt men nog
een tweede probleem. Tot welke
gesprekspartner moet men zich
wenden? Tot het Verbond van Bel
gische Ondernemingen of tot het
Vlaamse Economisch Verbond?
Het is duidelijk dat men van vak
bondszijde de voorkeur geeft aan
het Verbond van Belgische Onder
nemingen. Immers, een collectieve
arbeidsovereenkomst afsluiten met
het Vlaams Economisch Verbond
betekent in zichzelf reeds het aan
vaarden van de idee dat de vak
bond in Vlaanderen en in Wallonië
inhoudelijk verschillende collectie
ve arbeidsovereenkomsten zou af
sluiten.
Tenslotte is er nog het beleid ge
voerd door de Executieven. De
Executieven beslissen zelf over de
aanwending van hun dotaties. Zo
kan het gebeuren dat de Vlaamse
Executieve een tewerkstellingsbe
leid voert dat verschilt van de poli
tiek van de Waalse Executieve, en
dat de bezoldigingsvoorwaarden en
de werkomstandigheden beïnvloedt.
Men kan zeggen dat enerzijds het
patronaat en zijn organisaties en
anderzijds de politieke macht een
invloed uitoefenen op de loon- en
werkvoorwaarden, derwijze dat
men het uit elkaar groeien van de
Vlaamse en Waalse arbeiders in de
hand werkt.
Hier zal de vakbond duidelijk en
beslist moeten reageren. Men kan
het onvermijdelijke niet beletten,
maar men moet het uit mekaar
groeien wel afremmen.
Op het ogenblik dat men op Euro
pees vlak streeft naar een eenvor
mige sociale zekerheid voor gans
Europa, moeten wij in België niet
de omgekeerde richting uit gaan.
Daarbij, Waalse arbeiders, Vlaam
se arbeiders, we mogen ons niet
laten verdelen.
Herman Van Herzeele.
