1
Blij
1 mei 1
j en
1998
bang
"Voor Allen" - 1 mei 1998 7
lijk: wij willen dat wanneer
er morgen een meerderheid
van Europeanen opstaat om
Europese sociale bescher
ming te eisen, dat zich dat
ook automatisch in wetge
ving kan vertalen. Vandaag
kan dit niet zo lang niet ie
dereen dit wil. Deze situatie
is politiek onhoudbaar. Wel
licht is dit mechanisme on
rechtstreeks de ware oorzaak
waarom zoveel mensen van
daag de EU de rug toekeren.
Om te vermijden dat straks
het kind met het badwater
wordt weggegooid, kunnen
wij de unanimiteitsregel niet
langer meer dulden.
Als socialisten zijn wij er im
mers van overtuigd dat enkel
Europese samenwerking ons
kan beschermen tegen de ex
cessen van de economische
mondialisering. Er is geen al
ternatief. Onze nationale sta
ten zijn daar al lang niet meer
tegen opgewassen.
Trouwens, ook de kandidaat
lidstaten uit Centraal- en
Oost-Europa zijn maar echt
gediend met een slagvaardige
Unie. Ook in hun belang
moeten er dringend verbou
wingswerken gebeuren aan
het Europese huis, vooraleer
zij er comfortabel kunnen in
wonen. Daarom pleit ik er
voor dat de SP een uitbrei
ding van de Unie pas goed
keurt als de garantie er is dat
een uitgebreide Unie ook
werkbaar blijft.
Tenslotte wil ik nog het vol
gende kwijt: ik hoor vaak de
mensen ongenuanceerd kri
tiek geven op Europa, ofwel
omwille van de inleverings
rondes in naam van de Maas
trichtcriteria, ofwel omwille
van de delokalisaties, ofwel
omwille van afvloeiingen
veroorzaakt door grote fu
sies, enz... Europa is vaak
een dankbare schietschijf.
Als wij echt eerlijk willen
zijn, moeten we besluiten dat
Europa zélf daar meestal
weinig verantwoordelijkheid
voor draagt. Veelal moeten
we tot de conclusie komen
dat er helaas te weinig Euro
pa is om het één en het ander
beter en socialer te regelen
en te omkaderen.
Vergeten wij ook niet dat wij,
Belgen, ons budget en onze
schuld hoe dan ook in orde
moesten maken. Het was Eu
ropa niet dat de Belgische
schuld heeft gecreëerd. Trou
wens, met het gezondmaken
van onze staatshuishouding
waarborgen we meteen ook
de sociale zekerheid voor on
ze kinderen en kleinkinde
ren. Wie van ons kan daar te
gen zijn? Inleveren is nooit
de gezelligste bezigheid
maar de pijn verzacht wan
neer men beseft dat we daar
mee tegelijk investeren in so
lidariteit voor de toekomst.
Laat ons dus eerlijk zijn en
laten wij van de Unie geen
zondebok maken.
Dankzij de Unie leven wij al
decennia lang in vrede. Nu
komt het erop aan er voor te
ijveren, samen met de vak
bonden, opdat de Unie ook
een efficiënt wapen zou wor
den tegen het wilde mondiale
kapitalisme en ter verdedi
ging van ons sociaal model,
onze welvaart en ons welzijn.
Stefaan Thijs
EEN ANTWOORD
VOOR IEDEREEN
't Is Eerste Mei.
Geen dag, geen feestdag, die
Eén Mei evenaart. Eén Mei
is de schoonste dag van het
jaar.
De betoging, de rode vlaggen,
de muziek, het trommelkorps
en vooral zoveel kameraden
die getuigen van hun geloof in
het socialisme.
We zijn blij met 'onzen dag'.
Maar die blijheid wordt ge
temperd door de nuchtere
werkelijkheid.
Bedrijven gaan verder met
herlocaliseren. Nu is het Swe
dish Match te Geraardsber-
gen.
De werkloosheid daalt wel,
maar die daling is in grote ma
te artificieel, 'Smetbanen',
deeltijdse jobs, PWA-ers...
De rauwe werkelijkheid blijft.
Het kapitalisme overheerst de
wereld.
De sociale achteruitgang duurt
voort. De druk op de lonen en
de koopkracht blijft.
Onze loonkost is te hoog, zeg
gen de patroons, en dat is
slecht voor de concurrentie
positie van de bedrijven. Maar
ook in de ons omringende lan
den is er druk op de lonen. Zo
speelt men de arbeiders tegen
mekaar uit. Finaal leidt de on
gebreidelde concurrentie naar
steeds lagere lonen en nog
meer werkloosheid.
En het meest onrustwekkende:
het socialisme dat de tegen
macht moet zijn, wordt steeds
minder rood.
Hier vestig ik de aandacht op
de inzake economisch beleid
geplande koerswijziging van
de SP. De SP wil het begrip
'tegenstelling kapitaal-arbeid'
vervangen door een 'verant
woord ondernemerschap'. Er
zijn goede en slechte patroons
en de goede moeten financieel
beloond worden. De SP ziet
de socialistische beweging
niet meer als de tegenmacht
van het patronaat. Die rol is
uitgespeeld, vindt de SP. Vak
bonden en 'goede patroons'
moeten samen dat doen wat
het beste is voor het bedrijf.
We kunnen ons niet van de in
druk ontdoen dat de SP op
haar congres in mei feitelijk
een regeringsprogramma op
stelt in plaats van een partij
programma. Met het stand
punt van de SP inzake econo
misch beleid kan men alle
kanten uit: een regering vor
men met de liberalen, met de
CVP of met wie ook.
Is deze koerswijziging voor de
SP electoraal een goede zet?
Ik weet het niet. Wel weet ik
dat de arbeidersklasse voor
deze verrechtsing zal moeten
boeten.
Dat rechtse partijen dergelijke
economische standpunten
aankleven, is logisch. Maar de
SP is een progressieve partij
en de vraag stelt zich hoe haat-
kiezers op deze koerswijzi
ging zullen reageren.
Vooral voor vakbondsmilitan
ten wordt het moeilijk stem
men. De ABVV-militant zal
niet begrijpen dat zijn op
dracht fundamenteel veran
derd is. Hij kan zich niet in
denken dat hij, samen met de
eigenaar-kapitalist moet stre
ven naar het belang van het
bedrijf. Wat is dat 'het belang
van het bedrijf'? Zijn dat de
winsten die aan de aandeel
houders moeten uitbetaald
worden?
Hoe moet de vakbondsafge
vaardigde zich opstellen als de
kapitalist aantoont dat het af
stoten van activiteiten (ge
paard gaand met ontslagen) in
het belang is van het bedrijf.
Of dat een herlocalisering gro
tere winsten zal opleveren.
Dergelijke rol zullen onze mi
litanten weigeren. Ze zijn ge
woon de leden, het personeel
te verdedigen. Zij weten dat
de klassenstrijd niet voorbij is.
Mocht de vakbond zo stom
zijn om aan een dergelijke po
litiek mee te doen, dan zou de
vakbond ook verantwoorde
lijk worden voor de afbouw en
de sluiting van bedrijven, voor
de vele mensen die daardoor
werkloos worden.
Maar dat staat buiten kijf:
nooit zal het ABVV zijn rol
van tegenmacht opgeven! Het
ABVV blijft een rode, een so
cialistische vakbond.
Het is niet omdat de SP-lei-
ding de klassenstrijd ontkent,
dat de klassenstrijd niet aan
wezig is. Integendeel. De
mondialisering van de vrije
markt heeft de klassentegen
stellingen verscherpt.
In de geïndustrialiseerde lan
den drukt men de loonkost
naar omlaag. De verarming
neemt toe. In de lage loonlan-
den blijft de armoede groot.
Zie de kinderarbeid. Maar de
kapitalistische winsten zijn
reuze
De vraag stelt zich: hoe lang
nog zullen de socialistische
arbeiders stemmen voor de
SP?
En wat als de ontgoocheling te
groot wordt? Naar welke par
tij zal dan hun stem gaan?
Ja, we zijn nog altijd blij om
onze Eerste Mei.
Maar we zijn bang voor wat
komen gaat.
Herman Van Herzeele
