Geen geld voor het Antirakettenschild
Janssens plaatst gelijke kansen centraal in migratiedebat
BINNENLAND
4 6 april 2001 - "Voor Allen"
Politici moeten de moed hebben om de nonsens van de Ameri
kaanse benadering inzake non-proliferatie aan de kaak te stel
len.
Aan een zaak hoeft men niet te twijfelen president Bush is
vastbesloten om een afvoersysteem tegen ballistische raketten
(National Missile Defense, NMD) te houwen. Binnen zijn ad
ministratie zijn er intussen voldoende voorstanders van NMD
benoemd. Zij gaan uit van de sprookjesachtige voorstelling dat
het Amerikaanse grondgebied op termijn onkwetsbaar kan
worden gemaakt.
Voor het geval dat een hand
vol risicostaten (Noord-Korea,
Irak, Iran, Libië en Syrië) bin
nen vijf a tien jaar in staat zou
zijn om de VS met langeaf-
standswapens te bestoken,
moet er een schild van hon
derd onderscheppingsraketten
worden opgetrokken, waar
ook de bondgenoten onder
zouden kunnen schuilgaan.
Daarvoor zal dan wel moeten
worden betaald en daarover
wordt er met de Navo-partners
gepraat. Laten we duidelijk
zijn: het betreft een schimmig
project, niet geschraagd door
een duurzame opvatting over
veiligheid en gedrenkt in con-
frontatiedenken.
Om te beginnen is de techni
sche haalbaarheid van het pro
ject hoogst twijfelachtig. De
onderscheppingstechnologie
staat nog in zijn kinderschoe
nen, hoewel er sinds 1983
meer dan 60 miljard dollar aan
werd besteed. Dat Bush vast
houdt aan het project en er 50
miljard dollar aan wil spende
ren, wil gewoon zeggen dat hij
een gewillig oor leent aan het
militair-industrieel complex
en aan extreem conservatieve
raadgevers, die een niet-acute
bedreiging tot ongekende pro
porties hebben opgeblazen,
Europeanen hoeven die be
dreigingsanalyse niet te acce-
peteren. Het gaat immers om
een bedreiging die tot dusver
door geen enkele feitelijke
waarneming van de Ameri
kaanse inlichtingendienst is
gestaafd. De simpele gedachte
dat het altijd goedkoper zal
blijven om meer raketten te
produceren dan in afweersys
temen te investeren, is nog
niet tot in Washington doorge
drongen.
Voor Europa is dat geen goed
nieuws. Blair, Chirac en
Schroder hebben vorig jaar
vergeefs geprobeerd om de
Amerikaanse Senaat te over
tuigen het Kernstopverdrag
(CTBT) te ratificeren. Dat
Bush zich voorneemt om de
kwestie niet opnieuw aan de
Senaat voor te leggen, is alles
behalve een bewijs van geloof
in de toekomst van het Ver
drag en zorg voor de bondge
noten. Zoals het bombarde
ment op Irak uitwijst, willen
de VS niet gehinderd worden
door te veel overleg bij het be
teugelen van risicostaten.
Noch minder lijkt men zich te
bekommeren over goede be
trekkingen met Rusland, wan
neer Washington het AMB-
Verdrag (1972) wil amende
ren. Afweersystemen zoals
NMD worden, door dat ver
drag, verboden.
Het vormt de basis van het af-
schrikkingsevenwicht en de
Russen houden er onvermin
derd aan vast uit vrees dat een
uitgebreid NMD-systeem de
geloofwaardigheid van hun
kernwapenarsenaal zal aantas
ten. Wie aan het AMB-Ver-
drag raakt, verstoort dus niet
alleen de afschrikkingsfiloso
fie maar ook de diepste gevoe
lens van veiligheid van de
Russen. Het zou bijzonder on
verstandig zijn om Europa een
akkoord over NMD op te drin
gen. Hier wil de publieke opi
nie sowieso niet meer geld uit
geven aan defensie, als dat
niet gemotiveerd wordt door
een grotere bedreiging. Nu
vraagt men ons te tekenen
voor een peperduur project dat
geen antwoord is op een acute
bedreiging, niet leidt tot meer
veiligheid (voor Europa) en
op de koop toe misschien niét
eens zal werken. Niemand kan
dat van ons verwachten. Het
zou daarom goed zijn als de
Europese bondgenoten een
paar zaken duidelijk maken.
Eén. Het NMD-dossier vraagt
om een publiek debat. Politici
moeten de moed hebben om
de nonsens van de Amerikaan
se benadering inzake non-pro
liferatie aan de kaak te stellen.
De SP-kamerfractie vraagt
eenr uim parlementair debat
over die kwestie. Wellicht kan
het Belgische voorzitterschap
van de EU te baat worden ge
nomen om die zaak aan te
kaarten bij de nieuwe veilig
heidsorganen van de EU.
Twee. Unilateralisme biedt
geen antwoord op de nucleai
re realiteit. Voor de problemen
van non-proliferatie, ontwape
ning en wapenbeheersing is
een gezamenlijke visie en aan
pak onverminderd aangewe
zen. Het Non-Proliferatie Ver
drag is wat telt, niet NMD.
Het Kernstopverdrag en het
AMB Verdrag zijn belangrijk,
niet de space war-sprookjes.
De harde afspraken m.b.t. die
verdragen mogen niet worden
ondermijnd en moeten onver
kort worden nagekomen. In
dien er al sprake is van nieuwe
rakettenbedreigingen, dan is
dat een zaak van iedereen en
moet de internationale ge
meenschap optreden. Veilig
heid is een kwestie van multi
laterale oplossingen.
Drie. We moeten gezamenlijk
formuleren welke acute pro
blemen bij een veiligheidspo
litiek antwoord vereisen. In de
jaren negentig heeft Europa
vier bloedige oorlogen ge
kend, op de Balkan. Aan de
problemen daar proberen we
het hoofd te bieden, met een
interventiemacht, een stabili
teitspact, zorg voor civiele in
stellingen en conflictpreven
tie, kortom, een breed spec
trum aan middelen om con
flicten te ontmijnen. Datzelfde
spectrum kan ook worden ont
plooid om risicostaten weer in
het gareel te krijgen. We heb
ben nood aan politieke strate
gieën t.o.v. die staten.
Vier. Geld telt. Geld voor
NMD kan nooit goed worden
besteed. Het is niet compati
bel met andere projecten die
aan meer reële behoeften be
antwoorden, te weten de Eu
ropese defensiesamenwer-
king, de snelle interventie
macht, de civiele component
van die macht en de moderni
sering van de (structuren van
de) nationale legers. NMD hy
pothekeert de vooruitgang die
terzake al is geboekt.
Vijf. De SP-kamerfractie wil
de veiligheidsrelatie met Rus
land inhoud geven. Europa en
Rusland moeten samenwer
ken om de verspreiding van
massavernietigingswapens te
gen te gaan en de strategische
kernbewapening te verminde
ren. Niemand, zeker Europa
niet, heeft belang bij het ver
zuren van de relaties met
Moskou.
Dirk Van Der Maelen
Jan Vermeersch
SP-voorzitter Patrick Janssens
onderstreept dat integratie pas
kan als er op het einde van de
rit een job staat.
"Dat betekent dat je opleiding
kunt eisen en dat je moet af
dwingen - tegen discriminatie
in - dat opleiding ook werk
genereert."
Janssens doet zijn uitspraken
over integratie en migratie in
De Standaard van 29 maart.
De krant laat een aantal kop
stukken van SP, VLD, CVP,
Agalev en het Vlaams Blok
aan het woord en sluit daar
mee haar serie over immigra
tie af.
Volgens de SP-voorzitter
toonde de rel rond het uitzend
bureau Adecco aan dat de dis
criminatie nog diep zit. "Als
zij merktekens hanteren om
immigranten aan te wijzen,
deden ze dat toch op verzoek
van hun klanten. Daar moeten
we iets aan doen". Janssens
meent dat de regering de toe
lating aan bedrijven om bui
tenlandse arbeidskrachten aan
te werven moet afhankelijk
maken van hun omgang met
immigranten nu.
Wat de inburgering of integra
tie betreft is voor Janssens de
hele problematiek van gelijke
kansen essentieel. Janssens
vindt dat we maar zoveel kun
nen eisen als we zelf willen
geven. "Taal is natuurlijk be
langrijk, maar wat kun je op
dit gebied eisen als je het
noodzakelijke aanbod nog niet
hebt."
Op het vlak van het onderwijs
moet trouwens herbekeken
worden hoe migranten worden
geleid naar de juiste opleiding
die hun capaciteiten tot socia
le promotie volop uitbaat.
"Wij blijven voorstander van
het migrantenstemrecht", stelt
hij nog in de krant. "We zullen
het huidige regeerakkoord
loyaal uitvoeren, maar ik blijf
erbij dat we de logica hebben
omgedraaid. Politieke partici
patie is een stap op weg naar
integratie. Migrantenstem
recht moet dus, zeker op ge
meentelijk niveau, voor ver
werving van nationaliteit ko
men."
Janssens is ervan overtuigd
dat de nationaliteitsverwer-
ving iets emotioneels is. "Ik
heb me noot zoveel Belg ge
voeld als het jaar dat ik in
Londen woonde. Mocht ik
daar vijf jaar gebleven zijn,
dan zou het me logisch gele
ken hebben dat ik deel uit
maakte van die gemeenschap
en er misschien politiek in ac
tief wilde worden. Maar dat is
iets anders dan van nationali
teit te veranderen."
